Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.182.2021.2.JM
z 18 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 marca 2021 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z 12 maja 2021 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

16 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania transakcji.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 maja 2021 r. (data wpływu) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

Sp. z o.o. (dalej jako „Wnioskodawczyni” bądź „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu wyrobami stalowymi. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT.

Wnioskodawczyni zamierza powierzyć wykonanie wyrobu gotowego innemu podmiotowi (dalej jako „Podwykonawca”). W związku z tym Spółka przekaże Podwykonawcy surowiec – stal w kręgach (waga 100%). Podwykonawca wykona z niego arkusze stalowe na swoich maszynach w zakładzie poza terenem Wnioskodawczyni. Waga wyrobów gotowych będzie odpowiadała ok. 99% wagi powierzonego surowca.

Rezultatem ubocznym wykonania przez Podwykonawcę usługi będzie powstanie odpadu – złomu stalowego. Strony uzgodniły, iż masa odpadu co do zasady nie przekroczy 1% wagi powierzonego surowca. Taka ilość jest typowym efektem stosowanego przez Podwykonawcę procesu technologicznego.

Spółka odbierze wyrób (arkusze stalowe) od Podwykonawcy (99% wagi powierzonego surowca).

Podwykonawca sprzeda złom (1%) firmie posiadającej licencję na obrót złomem. Będzie on składowany i wydawany w kontenerach ze złomem z całej działalności podwykonawcy, nie tylko z usługi dla Spółki. Przychód ze sprzedaży złomu będzie przychodem Podwykonawcy.

Strony uzgodniły następujący sposób rozliczenia transakcji:

• Podwykonawca na swojej fakturze sprzedaży od ceny wykonanej usługi udzieli Spółce rabatu w wysokości wartości powstałego odpadu wyliczanego w następujący sposób:
  1% x przekazana waga kręgów stalowych x 1000 zł (umowna stała cena za tonę złomu odpowiadająca co do zasady cenie rynkowej)

• jeżeli ilość odpadu powstałego w ramach procesu produkcyjnego przekroczy 1% (np. osiągnie wagę 1,59% wagi powierzonego surowca), wówczas na różnicę czyli (1,59% - 1,0% = 0,59%) Spółka wystawi na Podwykonawcę fakturę za dostawę materiału wg ceny zakupu kręgu stalowego przekazanego uprzednio Podwykonawcy.
  
  

Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Wnioskodawcą a Podwykonawcą:

• w przypadku odpadu powstałego w wyniku produkcji arkuszy stalowych w ilości nieprzekraczającej 1% powierzonego przez Wnioskodawcę surowca, Podwykonawca będzie zarówno posiadaczem faktycznym tego odpadu (tj. odpad ten fizycznie będzie znajdował się u Podwykonawcy), jak i właścicielem tego odpadu (tj. Podwykonawca będzie posiadał prawo do rozporządzania tym odpadem jak właściciel),
  

• w przypadku odpadu powstałego wyniku produkcji arkuszy stalowych w ilości stanowiącej nadwyżkę ponad 1% powierzonego przez Wnioskodawcę surowca, Podwykonawca będzie posiadaczem faktycznym tej nadwyżki odpadu (tj. nadwyżka odpadu fizycznie będzie znajdowała się u Podwykonawcy), jednakże jej właścicielem będzie Wnioskodawca (Wnioskodawca będzie posiadał prawo do rozporządzania tą nadwyżką odpadu jak właściciel).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisany sposób udokumentowania transakcji fakturami VAT przez Wnioskodawczynię jest prawidłowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przewidziany przez strony model rozliczenia transakcji zakładający,iż Wnioskodawczyni wystawia fakturę za dostawę materiału wyłącznie w sytuacji przekroczenia przez Podwykonawcę standardowo przyjętej ilości powstającego w wyniku obróbki stali odpadu (1%), jest prawidłowy. W rezultacie bowiem sposób udokumentowania transakcji odzwierciedla jej przebieg z ekonomicznego punktu widzenia.

Jak wynika z art. 106b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) – dalej jako „ustawa o VAT”, w przypadku dokonania przez podatnika czynności podlegających opodatkowaniu, w tym m.in. dostawy towarów, po jego stronie powstaje obowiązek udokumentowania takiej czynności fakturą. Wykonanie czynności pozostającej poza zakresem opodatkowania VAT takiego obowiązku nie rodzi.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W ocenie Wnioskodawczyni, w przypadku gdy Podwykonawca zachowa (i następnie odsprzeda) odpad (w ilości nieprzekraczającej 1% wagi powierzonego przez Spółkę surowca), nie dojdzie do dokonania przez Spółkę dostawy towarów w powyższym rozumieniu.

Przekazanie przez Spółkę materiału Podwykonawcy oznacza wyrażenie zgody na to, iż w rezultacie dokonanej przez niego obróbki powstanie odpad (1% wagi powierzonego materiału). Taka ilość „utraconego” materiału uznawana jest za standardową przy obróbce stali w procesie technologicznym stosowanym przez Podwykonawcę. W związku z tym zdaniem Wnioskodawczyni w odniesieniu do ww. standardowo określonej ilości odpadu produkcyjnego nie powstaje po jej stronie w ogóle prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Nie można bowiem utożsamiać powstałego w wyniku obróbki stali w kręgach odpadu z powierzonym pierwotnie Podwykonawcy surowcem.

Odpad powstaje jako produkt uboczny procesu technologicznego wykonywanego przez Podwykonawcę i z gospodarczego punktu widzenia nie może już być wykorzystywany w ten sam sposób, co pierwotny surowiec (stal w kręgach). Prawo do rozporządzania jak właściciel tym odpadem (o ile nie zostanie przekroczony limit 1% wagi powierzonego materiału) powstaje od początku po stronie Podwykonawcy, jako podmiotu, w wyniku działalności którego odpad ten zostaje wytworzony. Z tego względu po stronie Spółki nie dochodzi do dostawy towarów.

Inaczej natomiast należy ocenić sytuację, gdy ilość odpadu przekroczy 1% wagi powierzonego surowca. Powstanie odpadu w ilości większej niż standardowa należy uznać za pewne odstępstwo Podwykonawcy od należytego procesu technologicznego. Z tego względu zgodnie z ustaleniami między Stronami Wnioskodawczyni zastrzega sobie prawo własności w odniesieniu do takiej nadwyżki odpadu. W konsekwencji w tym wariancie dochodzi do przejścia prawa do rozporządzania odpadem jak właściciel na Podwykonawcę, a tym samym do dostawy nadwyżki odpadu w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, którą Wnioskodawczyni powinna udokumentować poprzez wystawienie faktury.

W ocenie Wnioskodawczyni, zróżnicowane traktowanie odpadu produkcyjnego w zależności od ilości, w jakiej zostanie wytworzony przez Podwykonawcę, jest rozwiązaniem odpowiadającym często spotykanej praktyce rynkowej, ponadto jest uzasadnione standardami procesu produkcyjnego stosowanego przez Podwykonawcę oraz w pełni dopuszczalne na gruncie obowiązującej zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), zasady swobody umów.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni, przewidziany przez strony model rozliczenia transakcji, zakładający, iż Wnioskodawczyni wystawia fakturę za dostawę materiału wyłącznie w sytuacji przekroczenia przez Podwykonawcę standardowo przyjętej ilości powstającego w wyniku obróbki stali odpadu (1%), jest prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności” lecz jako własność ekonomiczną.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – co wynika z art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zasady dotyczące dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawarte są w Dziale XI rozdziale 1 ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji gospodarczej).

Ponadto w myśl art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

1. rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;
2. kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;
3. kontrahentów;
4. dowodów sprzedaży i zakupów.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawczyni zamierza powierzyć wykonanie wyrobu gotowego innemu podmiotowi (dalej jako „Podwykonawca”). W związku z tym Spółka przekaże Podwykonawcy surowiec – stal w kręgach (waga 100%). Podwykonawca wykona z niego arkusze stalowe na swoich maszynach w zakładzie poza terenem Wnioskodawczyni. Rezultatem ubocznym wykonania przez Podwykonawcę usługi będzie powstanie odpadu – złomu stalowego. Strony uzgodniły następujący sposób rozliczenia transakcji:

• Podwykonawca na swojej fakturze sprzedaży od ceny wykonanej usługi udzieli Spółce rabatu w wysokości wartości powstałego odpadu wyliczanego w następujący sposób: 1% x przekazana waga kręgów stalowych x 1000 zł (umowna stała cena za tonę złomu odpowiadająca co do zasady cenie rynkowej)
  

• jeżeli ilość odpadu powstałego w ramach procesu produkcyjnego przekroczy 1% (np. osiągnie wagę 1,59% wagi powierzonego surowca), wówczas na różnicę czyli (1,59% - 1,0% = 0,59%) Spółka wystawi na Podwykonawcę fakturę za dostawę materiału wg ceny zakupu kręgu stalowego przekazanego uprzednio Podwykonawcy.
  
  

Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Wnioskodawcą a Podwykonawcą:

• w przypadku odpadu powstałego w wyniku produkcji arkuszy stalowych w ilości nieprzekraczającej 1% powierzonego przez Wnioskodawcę surowca, Podwykonawca będzie zarówno posiadaczem faktycznym tego odpadu (tj. odpad ten fizycznie będzie znajdował się u Podwykonawcy), jak i właścicielem tego odpadu (tj. Podwykonawca będzie posiadał prawo do rozporządzania tym odpadem jak właściciel),
  

• w przypadku odpadu powstałego wyniku produkcji arkuszy stalowych w ilości stanowiącej nadwyżkę ponad 1% powierzonego przez Wnioskodawcę surowca, Podwykonawca będzie posiadaczem faktycznym tej nadwyżki odpadu (tj. nadwyżka odpadu fizycznie będzie znajdowała się u Podwykonawcy), jednakże jej właścicielem będzie Wnioskodawca (Wnioskodawca będzie posiadał prawo do rozporządzania tą nadwyżką odpadu jak właściciel).
  
  

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu dokumentowania transakcji.

W tym miejscu należy zauważyć, że stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2021 r., poz. 779, z późn. zm.), przez odpady rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, przez posiadacza odpadów rozumie się wytwórcę odpadów lub osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej będące w posiadaniu odpadów; domniemywa się, że władający powierzchnią ziemi jest posiadaczem odpadów znajdujących się na nieruchomości.

Ponadto na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 32 cyt. ustawy, przez wytwórcę odpadów rozumie się każdego, którego działalność lub bytowanie powoduje powstawanie odpadów (pierwotny wytwórca odpadów), oraz każdego, kto przeprowadza wstępną obróbkę, mieszanie lub inne działania powodujące zmianę charakteru lub składu tych odpadów; wytwórcą odpadów powstających w wyniku świadczenia usług w zakresie budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, konserwacji i napraw jest podmiot, który świadczy usługę, chyba że umowa o świadczenie usługi stanowi inaczej.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o odpadach, posiadacz odpadów jest obowiązany do niezwłocznego usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania.

Posiadacz odpadów jest obowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarki odpadami, o których mowa w art. 16-31, w tym do prowadzenia procesów przetwarzania odpadów w taki sposób, aby procesy te oraz powstające w ich wyniku odpady nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, a także w sposób zgodny z przepisami o ochronie środowiska i planami gospodarki odpadami (art. 33 ust. 1 ustawy o odpadach).

W świetle powołanych powyżej przepisów ustawy o odpadach wytwórcą odpadów dla odpadu powstałego w wyniku produkcji arkuszy stalowych w ilości nieprzekraczającej 1% powierzonego przez Wnioskodawczynię surowca jest/będzie Podwykonawca. Potwierdzeniem tego faktu jest wskazanie przez Wnioskodawczynię w opisie sprawy, że w przypadku odpadu powstałego w wyniku produkcji arkuszy stalowych w ilości nieprzekraczającej 1% powierzonego przez Wnioskodawcę surowca, Podwykonawca będzie zarówno posiadaczem faktycznym tego odpadu (tj. odpad ten fizycznie będzie znajdował się u Podwykonawcy), jak i właścicielem tego odpadu (tj. Podwykonawca będzie posiadał prawo do rozporządzania tym odpadem jak właściciel). A zatem Podwykonawca jako posiadacz odpadów (wytwórca odpadów) jest/będzie obowiązany na mocy cyt. art. 26 ust. 1 ustawy o odpadach do ich usunięcia.

Zatem w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do procesu powstania odpadu u Podwykonawcy w ilości nieprzekraczającej 1% powierzonego przez Wnioskodawczynię surowca, którego posiadaczem faktycznym, jak i właścicielem jest/będzie Podwykonawca nie dochodzi/nie dojdzie po stronie Wnioskodawczyni do dostawy towarów ani świadczenia usług, ponieważ Wnioskodawczyni nie wykonuje/nie będzie wykonywać żadnych czynności na rzecz Podwykonawcy.

Podsumowując w sytuacji, gdy Spółka przekaże Podwykonawcy surowiec – stal w kręgach i produktem ubocznym usługi wykonanej przez Podwykonawcę będzie powstanie odpadu w ilości nieprzekraczającej 1% powierzonego przez Wnioskodawczynię surowca, a Podwykonawca będzie zarówno posiadaczem faktycznym odpadu, jak i właścicielem tego odpadu, to wówczas nie wypełni się dyspozycja art. 5 ust. 1 ustawy. Czynności tej nie można bowiem uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy ani za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Tym samym nie wystąpi po stronie Wnioskodawczyni żadna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, a co za tym idzie Wnioskodawczyni nie jest/nie będzie zobowiązana do wystawienia faktury.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że przekazanie Podwykonawcy surowca – stali w kręgach, gdzie produktem ubocznym usługi wykonanej przez Podwykonawcę będzie powstanie odpadu w ilości nieprzekraczającej 1% powierzonego przez Wnioskodawczynię surowca i Podwykonawca będzie zarówno posiadaczem faktycznym odpadu, jak i właścicielem tego odpadu, nie podlega/nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym ww. czynności nie należy udokumentować poprzez wystawienie faktury na rzecz Podwykonawcy.

Odnosząc się do przekazania Podwykonawcy surowca – stali w kręgach, gdzie produktem ubocznym usługi wykonanej przez Podwykonawcę będzie powstanie odpadu w ilości stanowiącej nadwyżkę ponad 1% powierzonego przez Wnioskodawczynię surowca, gdzie Wnioskodawczyni będzie właścicielem nadwyżki odpadu (Wnioskodawczyni będzie posiadała prawo do rozporządzania tą nadwyżką odpadu jak właściciel), wskazać należy, że w analizowanym przypadku ww. nadwyżka jako odpad poprodukcyjny spełnia/będzie spełniać definicję towaru.

Z opisu sprawy wynika, że jeżeli ilość odpadu powstałego w ramach procesu produkcyjnego przekroczy 1% (np. osiągnie wagę 1,59% wagi powierzonego surowca), wówczas na różnicę czyli (1,59% - 1,0% = 0,59%) Spółka wystawi na Podwykonawcę fakturę za dostawę materiału wg ceny zakupu kręgu stalowego przekazanego uprzednio Podwykonawcy.

W tym miejscu należy wskazać, że skoro odpad w ilości stanowiącej nadwyżkę ponad 1% powierzonego przez Wnioskodawczynię surowca spełnia/będzie spełniać definicję towaru, którego właścicielem będzie Spółka i Spółka otrzyma od Podwykonawcy wynagrodzenie za przeniesienie prawa własności takiego odpadu na rzecz Podwykonawcy, to ww. czynność przeniesienia własności odpadu stanowi/będzie stanowić odpłatną dostawę towaru i podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro czynność przeniesienia własności odpadu w ilości stanowiącej nadwyżkę ponad 1% powierzonego przez Wnioskodawczynię surowca stanowi/będzie stanowić odpłatną dostawę towaru i podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, to Wnioskodawczyni ma/będzie miała obowiązek udokumentować ww. transakcję fakturą wystawioną na rzecz Podwykonawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.