2021.06.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.223.2021.3.SR
z 14 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 marca 2021 r. (data wpływu 31 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 7 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu planowanej sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe,
zwolnienia od podatku VAT planowanej sprzedaży nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

31 marca 2021 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu planowanej sprzedaży nieruchomości oraz zwolnienia od podatku VAT planowanej sprzedaży nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 czerwca 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 25 maja 2021 r. znak 0111-KDIB3-2.4012.223.2021.2.SR, KDIT3.4011.356.2021.3.JS.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 7 czerwca 2021 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem wniosku planowana sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu o powierzchni 760 m2 zabudowanego utwardzonym placem składowym (dalej Nieruchomość). Nieruchomość jest położona w …. Nieruchomość jest zabudowana 116 płytami betonowymi o wymiarach ok 250 cm x 150 cm (435 m2), które łącznie stanowią utwardzony plac składowy. Są to płyty betonowe zbrojone (pręty stalowe) posadowione na podsypce żwirowo-piaskowej, głęboko wbite w ziemię i połączone ze sobą w sposób ścisły w taki sposób, że tworzą powierzchnię podobną do powierzchni dróg zbudowanych z płyt betonowych.

Nieruchomość jest objęta małżeńską wspólnością majątkową Wnioskodawcy i jego żony. Została nabyta przez małżonków w dniu 31 marca 1999 roku w drodze zniesienia współużytkowania wieczystego gruntu oraz wycofania gruntu ze spółki cywilnej w związku z wystąpieniem małżonków z tej spółki. Po otrzymaniu Nieruchomości Wnioskodawca wykorzystywał ją we własnej działalności gospodarczej, którą prowadził do końca roku 2013. Nieruchomość była w ramach tej działalności wynajmowana do roku 2000. Plac składowy był wykorzystywany w całości przez najemcę w jego działalności gospodarczej. Na placu stały kontenery budowlane, narzędziowe, blaszane lub blaszano-drewniane służące m.in. do przechowywania narzędzi i sprzętu budowlanego. Wnioskodawca zakończył prowadzenie działalności gospodarczej w roku 2013, a po jej zamknięciu, od 2014 roku Wnioskodawca nadal ją wynajmował i rozliczał dochody z tego tytułu w ramach źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. najem prywatny).

Umowa najmu została zakończona w grudniu 2020 roku. Wnioskodawca uzyskuje jedynie dochody z emerytury oraz – do końca roku 2020 – z wynajmowania Nieruchomości.

Nieruchomość nie została nigdy wprowadzona do ewidencji środków trwałych, mimo iż była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Przez cały okres wynajmowania Wnioskodawca rozliczał z tego tytułu podatek VAT. Wyrejestrował się z rejestru podatników VAT z dniem 2 grudnia 2020 roku. Małżonka Wnioskodawcy nie była nigdy stroną umowy najmu oraz nie wykorzystywała Nieruchomości we własnej działalności gospodarczej. Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać Nieruchomość.

Nieruchomość jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jest ona przeznaczona pod zabudowę przemysłową.

Plac znajdujący się na Nieruchomości został wybudowany wiele lat temu i przez ten okres był nieprzerwanie użytkowany; nie był także nigdy ulepszany ani poddany przebudowie.

W piśmie z 7 czerwca 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano następujące informacje:

Nieruchomość została nabyta na potrzeby spółki cywilnej, w której przez kilka miesięcy wspólnikiem była żona Wnioskodawcy. W roku 1999, kiedy nieruchomość została wycofana ze spółki, żona Wnioskodawcy już nie była jej wspólnikiem. Od roku 1999 (tj. od wycofania nieruchomości ze spółki) nieruchomość została wprowadzona do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i małżonka Wnioskodawcy nie wykorzystywała jej w żaden sposób.

W skład sprzedawanej nieruchomości wchodzi tylko jedna działka ewidencyjna o pow. 760 m2 (nr ew. 1) i jest ona zabudowana placem opisanym we wniosku.

W ocenie Wnioskodawcy opisany we wniosku plac stanowi budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego, co zostało uzasadnione we wniosku, i wg PKOB jest ona zaklasyfikowana do klasy 2420 – Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż Nieruchomości będzie podlegała podatkowi od towarów i usług ze zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
Czy w planowanej sprzedaży jedynie Wnioskodawca będzie podlegał podatkowi VAT z tytułu sprzedaży Nieruchomości?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 1) W ocenie Wnioskodawcy planowana sprzedaż Nieruchomości będzie podlegała podatkowi VAT ze zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Ad 2) W ocenie Wnioskodawcy jedynie on będzie podatnikiem VAT z tytułu planowanej sprzedaży Nieruchomości.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy odnośnie do pytania nr 1 i nr 2.

1. Nieruchomość należy do majątku wspólnego małżonków i jednocześnie przez wiele lat stanowiła składnik majątku – zarejestrowanej w CEIDG – działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Po zakończeniu tej działalności w roku 2014 i wyrejestrowaniu się z rejestru przedsiębiorców, Wnioskodawca nadal wynajmował Nieruchomość i był z tego tytułu czynnym podatnikiem podatku VAT. Usługa najmu trwała do końca 2020 roku. Na tej podstawie trzeba uznać, że Nieruchomość stanowiła składnik majątku podatkowego Wnioskodawcy, tzn. była jego środkiem trwałym wykorzystywanym w działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Pojęcie „podatnika VAT” definiuje się w związku z pojęciem „działalności gospodarczej” określonej w art. 15 ustawy o VAT. W przypadku osób fizycznych pojawia się pojęcie „majątku prywatnego”, którego sprzedaż pozostaje poza systemem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. O majątku prywatnym można jednak mówić wyłącznie wtedy, gdy nie jest on wykorzystywany w działalności gospodarczej, w tym także do wynajmowania, które podlega VAT. Co więcej, w przypadku gdy rzecz należy do majątku kilku osób, w tym małżonków, istotne jest, które z nich wykorzystuje tę rzecz w działalności podlegającej VAT. Jeżeli nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego, ale jest wykorzystywana w całości przez jedno z małżonków do działalności „vatowskiej”, jej sprzedaż w całości podlega opodatkowaniu według zasad właściwych dla takiej działalności, ale wyłącznie u tego małżonka.

Nie ma tu znaczenia, że nazwiska obojga małżonków figurują w akcie notarialnym i w księdze wieczystej. Należy przyjąć fikcję, że podatkowego nabycia i zbycia dokonuje wyłącznie małżonek – podatnik VAT.

Organy podatkowe zgadzają się w takich sytuacjach, że podatnikiem jest tylko jedno z małżonków.

Przykładowo w interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 stycznia 2015 r., nr ILPP5/443-243/14-2/KG stwierdzono, że „Przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT precyzują, jakie podmioty wpisują się w definicję podatnika podatku od towarów i usług. Ustawodawca nie wymienił wśród nich małżonków. Ustawa o VAT nie obejmuje także małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Tym samym na gruncie przepisów tej ustawy małżonkowie nie są uznawani za jeden podmiot podatkowy. Co więcej autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (k.r.o.), ma wpływ na zakres ich praw i obowiązków jako podatników podatku od towarów i usług (...). Istotą wspólności majątkowej małżeńskiej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bez udziałowej). W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku. Zgodnie z art. 36 § 3 k.r.o., przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.” W konkluzji uznano, że podatnikiem VAT jest to z małżonków, które dysponuje nieruchomością w ramach działalności gospodarczej, z tytułu której jest ono podatnikiem VAT.

Podobnie uznano w interpretacji wydanej 21 lipca 2020 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (DKIS) w sprawie dotyczącej nieruchomości należącej do obojga małżonków (nr 0114-KDIP4-3.4012.264.2020.1.IG). „Jeżeli każdy z małżonków uprawniony jest do wykonywania czynności prawnych, których przedmiotem są przedmioty wchodzące w skład majątku wspólnego, to w takiej sytuacji przyjąć należy, że podatnikiem podatku VAT będzie ten z małżonków, który wykonuje daną czynność samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek (z zastrzeżeniem, że skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka). Takie podejście spójne jest z treścią art. 15 ust. 1 ustawy VAT, z którego wynika, że podatnikiem VAT jest taki podmiot, który wykonuje działalność gospodarczą samodzielnie, bez względu na jej cel lub rezultat. Zatem w przypadku gdy tylko jeden z małżonków jest stroną czynności prawnej, której przedmiotem jest przedmiot wchodzący w skład majątku wspólnego (tu chodziło o najem), to przyjąć należy, że wyłącznie ten małżonek jest podatnikiem VAT (…). Na gruncie ustawy VAT nie ma zatem podstaw, aby traktować małżeństwo jako jeden podmiot podlegający jednemu obowiązkowi podatkowemu.”

Podobne stanowisko przedstawił DKIS w interpretacji indywidualnej z 20 marca 2018 r. nr 0112-KDIL2-1.4012.73.2018.2.MC. „Na gruncie przepisów ustawy o VAT oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.”

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, trzeba uznać, że zbycie Nieruchomości będącej przedmiotem wniosku będzie dostawą składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej wykonywanej wyłącznie przez Wnioskodawcę.

Małżonka, która nie jest podatnikiem VAT, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie wykorzystywała Nieruchomości we własnej działalności gospodarczej, nie będzie podatnikiem VAT z tytułu planowanej sprzedaży.

2. Jak to opisano wyżej, Nieruchomość jest w całości zabudowana płytami betonowymi o powierzchni ok. 435 m2, które stanowią utwardzony plac składowy. Płyty betonowe są ze sobą oraz z gruntem zespolone w trwały sposób. Plac składowy jest od wielu lat wykorzystywany w całości przez najemcę w jego działalności gospodarczej do składowania jego towarów i maszyn oraz kontenerów.

Ocena opodatkowania sprzedaży Nieruchomości stawką VAT lub zwolnieniem od podatku zależy od ustalenia, czy jest ona zabudowana obiektem budowlanym. W takiej bowiem sytuacji zastosowanie będzie miało zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Przepis ten określa, iż zwolnieniem od podatku są objęte dostawy budynków i budowli zasiedlone (tzn. używane) przez okres dłuższy niż dwa lata przed transakcją. Niezbędne jest więc ustalenie, czy utwardzony plac składowy stanowi budowlę w rozumieniu prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego (dalej p.b.) obiekty budowlane to budynki, budowle i obiekty małej architektury wzniesione z użyciem wyrobów budowlanych. Niewątpliwie plac składowy utworzony z płyt betonowych jest w całości wybudowany z wyrobów budowlanych.

W Prawie budowlanym nie ma wyraźnej definicji budowli, została ona zbudowana na podstawie katalogu otwartego, w którym wskazano poszczególne typy budowli. W tym katalogu nie wymienia się osobno placu składowego, jednak budowlą nie musi być obiekt budowlany identycznie nazwany jak któryś z tych powołanych w art. 3 pkt 3 p.b. Organy nadzoru budowlanego stoją na stanowisku, że place służące składowaniu wykazują duże podobieństwo do np. składowiska odpadów, które są wprost wymienione w katalogu budowli w art. 3 pkt 3 p.b. Tak też uznał WSA w Krakowie w wyroku z 7 grudnia 2015 r., I SA/Kr 978/15, w którym stwierdzono, że plac składowy powinien zostać uznany za budowlę.

Podobnie orzekł WSA w Warszawie w wyroku z 12 lipca 2017 r., VII SA/Wa 1898/16, który dotyczył klasyfikacji budowlanej placu składowego. Jak orzekł sąd: „Okoliczności faktyczne (trwałe utwardzenie gruntu, rozmiary obszaru utwardzonego i rzeczywiste jego wykorzystywanie) dają podstawy do uznania, że wykonanie tego utwardzenia stanowi wykonanie budowli w postaci placu składowego. Prawo budowlane nie definiuje tego pojęcia. Posługując się więc definicją słownikową należy przyjąć, że „składować” oznacza składać i przechowywać w warunkach zabezpieczających przed zniszczeniem, obniżeniem wartości, magazynować, przechowywać pewne towary, np. materiały budowlane, węgiel (Mały słownik języka polskiego pod red. E. Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997 r., Słownik współczesnego języka polskiego. Wydawnictwo Wilga 1996 r.). Jest to zatem teren przystosowany przez odpowiednio przygotowaną nawierzchnię do składowania określonych towarów oraz poruszania się po nim środków transportowych. Nie można mieć wątpliwości, że utwardzona i ogrodzona przestrzeń jest w istocie placem składowym”. Plac składowy stanowi niewątpliwie obiekt budowlany, wzniesiony (wybudowany) dla określonych celów użytkowych, z użyciem wyrobów budowlanych. Ponadto, w załączniku do ustawy – Prawo budowlane wymieniającym kategorie obiektów budowlanych, w Kategorii XXII wymieniono place składowe, place postojowe, składowiska odpadów oraz parkingi.

Prawo budowlane obok budowli wymienia także urządzenia budowlane. Są one zdefiniowane jako urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem; ustawa wymienia tu m.in. przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 p.b.).

Z tego przykładowego wyliczenia wynika że niektóre urządzenia budowlane także mogą zostać wytworzone z wyrobów budowlanych, jednak ich cechą generalną jest służebny związek z innym obiektem budowlanym (zwykle z budynkiem). W orzecznictwie podkreśla się, że urządzenie budowlane z natury swej pozostaje w związku funkcjonalnym z określonym obiektem budowlanym (budynkiem albo budowlą), w stosunku do którego spełnia funkcję służebną, umożliwiającą prawidłowe użytkowanie tego obiektu. Wyznacznikiem rozumienia utwardzenia powierzchni gruntu na działce budowlanej jako urządzenia budowlanego jest zatem jego funkcja, polegająca na przyporządkowaniu tego urządzenia celom związanym ze sposobem korzystania z działki budowlanej (tak NSA w wyroku z 20 listopada 2012 r. sygn. akt II OSK 1283/11).

Urządzenia budowlane nie zostały zaliczone do obiektów budowlanych. Przyjęto, że urządzenia budowlane stanowią część obiektu budowlanego (wymienionego w art. 3 pkt 1), pełniąc wobec niego, technicznie rzecz ujmując, funkcję służebną.

Jeżeli natomiast taki obiekt jest wybudowany jako obiekt odrębny, samodzielny to mieści się w pojęciu obiektu budowlanego – budowli.

Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku jest zabudowana wyłącznie płytami betonowymi, których celem nie jest zapewnienie użytkowania innego obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Jest to obiekt funkcjonujący całkowicie samodzielnie i odrębnie od innych obiektów. Jak to zauważono wyżej, służy do składowania towarów najemcy. Nie można więc zaliczyć go do kategorii „urządzeń budowlanych”. Jest to samodzielna budowla.

3. Powyższa analiza jest niezbędna do ustalenia, czy planowana sprzedaż gruntu zabudowanego placem składowym będzie opodatkowana stawką 23% VAT, czy należy zastosować zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Przyjęcie, iż plac składowy jest budowlą używaną niezmiennie od co najmniej 2000 roku oznacza, iż dostawa tego placu (budowli) wraz z gruntem będzie zwolniona od podatku. Natomiast uznanie, że plac składowy jest jedynie urządzeniem budowlanym powoduje, że dostawa Nieruchomości jako gruntu niezabudowanego ani budynkiem, ani budowlą podlega podatkowi VAT wg stawki 23%.

Jednak w ocenie Wnioskodawcy – zważywszy na samodzielność placu i w związku z tym brak jakiegokolwiek powiązania funkcjonalnego z innymi obiektami budowlanymi – nie można uznać go za urządzenie budowlane. Stanowisko to potwierdzają także interpretacje podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 4 listopada 2015 r., nr IPPP1/4512-783/15-4/AŻ dotyczącej sprzedaży utwardzonego placu parkingowego stwierdził, że jeżeli parking służy wyłącznie „obsłudze” pawilonu handlowego, to mieści się w definicji urządzenia budowlanego. Natomiast jeżeli parking nie służy wyłącznie jako infrastruktura związana z obsługą pawilonu, ale jest wykorzystywany do własnych celów podatnika i jest także wynajmowany, to należy go uznać za odrębny obiekt – budowlę, który nie stanowi urządzenia budowlanego.

Podobnie uznał DIS w Warszawie w interpretacji z 16 marca 2015 r. nr IPPP1/4512-63/15-2/IGo:

„Drogę z betonowych płyt należy zaliczyć do budowli – obiektu budowlanego, którego charakterystycznym parametrem jest długość, co również wynika ze wskazanych przepisów prawa budowlanego. Tym samym należy stwierdzić, że faktycznie przedmiotem transakcji będzie grunt zabudowany budowlą.”

Podobnie uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 8 stycznia 2018 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.634.2017.1.AO. „Biorąc pod uwagę, że parkingi oraz droga utwardzona kostką betonową są wykorzystywane w sposób samodzielny jako miejsca parkingowe przeznaczone pod wynajem, a więc nie służą obsłudze budynku położonego na sąsiedniej działce, należy uznać je za budowle w rozumieniu ustawy – Prawo budowlane.”

W interpretacji z 24 września 2019 r. nr 0115-KDIT1-2.4012.434.2019.1.AW Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że teren częściowo utwardzony nawierzchnią asfaltową, a częściowo płytami chodnikowymi oraz ogrodzony płotem na słupkach drewnianych z siatką metalową stanowi budowlę, której sprzedaż może zostać zwolniona od podatku VAT, ponieważ jest od wielu lat budowlą zasiedloną.

4. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zasiedlenie zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT jako oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Plac znajdujący się na Nieruchomości został wybudowany wiele lat temu i przez ten okres był nieprzerwanie użytkowany; nie był także nigdy ulepszany ani poddany przebudowie. Należy więc uznać, że jest to budowla zasiedlona przez okres dłuższy niż dwa lata przed planowaną sprzedażą.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Nieruchomość jest zabudowana płytami betonowymi, które są zespolone ze sobą i z gruntem. Płyty są posadowione na podsypce żwirowo-piaskowej i zagłębione w ziemi. W przypadku próby demontażu najprawdopodobniej doszłoby do ich zniszczenia (popękania). Można więc uznać, że plac składowy ulokowany na Nieruchomości jest budowlą powiązaną z gruntem w sposób trwały.

Z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki, budowle lub ich części na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku. Ponadto, przepis ten obejmuje swoim zakresem także grunty będące w wieczystym użytkowaniu.

Reasumując, sprzedaż Nieruchomości będącej przedmiotem wniosku stanowi w ocenie Wnioskodawcy dostawę budowli trwale związanej z gruntem, która została zasiedlona na wiele lat przed transakcją i nie była nigdy poddana żadnej przebudowie ani ulepszeniu, w związku z czym podlega opodatkowaniu z zastosowaniem zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 oraz z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Podatnikiem z tytułu tej dostawy jest wyłącznie Wnioskodawca, natomiast jego małżonka będzie jedynie stroną umowy sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu planowanej sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe,
zwolnienia od podatku VAT planowanej sprzedaży nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (pkt 6);
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6 (pkt 7).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, zarówno grunty, jak i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Ponadto zarówno sprzedaż prawa użytkowania wieczystego, jak również oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem, przedmiotem dostawy jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) – jako podatnik VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tutejszy organ nadmienia, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Zatem, nie każda czynność, która wywołuje skutki na gruncie prawa cywilnego, będzie takie skutki wywoływała na gruncie prawa podatkowego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przedmiotem planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży jest jedna działka ewidencyjna o nr 1 zabudowana utwardzonym placem składowym. Nieruchomość jest objęta małżeńską wspólnością majątkową Wnioskodawcy i jego żony. Została nabyta przez małżonków w dniu 31 marca 1999 roku w drodze zniesienia współużytkowania wieczystego gruntu oraz wycofania gruntu ze spółki cywilnej w związku z wystąpieniem małżonków z tej spółki. Od roku 1999 (tj. od wycofania nieruchomości ze spółki) nieruchomość została wprowadzona do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i małżonka Wnioskodawcy nie wykorzystywała jej w żaden sposób. Po otrzymaniu nieruchomości Wnioskodawca wykorzystywał ją we własnej działalności gospodarczej, którą prowadził do końca roku 2013. Nieruchomość była w ramach tej działalności wynajmowana do roku 2000. Plac składowy był wykorzystywany w całości przez najemcę w jego działalności gospodarczej. Na placu stały kontenery budowlane, narzędziowe, blaszane lub blaszano-drewniane służące m.in. do przechowywania narzędzi i sprzętu budowlanego. Wnioskodawca zakończył prowadzenie działalności gospodarczej w roku 2013, a po jej zamknięciu, od 2014 roku Wnioskodawca nadal ją wynajmował i rozliczał dochody z tego tytułu w ramach źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. najem prywatny). Umowa najmu została zakończona w grudniu 2020 roku. Wnioskodawca uzyskuje jedynie dochody z emerytury oraz – do końca roku 2020 – z wynajmowania Nieruchomości.

W rozpatrywanej sprawie pomimo, że nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w ramach istniejącej małżeńskiej wspólnoty majątkowej, to jednak od momentu nabycia (wycofania ze spółki) nieruchomość ta była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Czyli Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą w oparciu o składniki majątku wspólnego miał nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną.

Skoro więc ww. nieruchomość – będąca przedmiotem planowanej sprzedaży – służyła wyłącznie Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy, to Wnioskodawca jest w sensie ekonomicznym właścicielem nieruchomości i to on dokona w efekcie jej dostawy – przeniesienia prawa do rozporządzania nią jak właściciel.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce przez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy wskazać należy, że w przypadku sprzedaży ww. nieruchomości, stanowiącej współwłasność małżeńską, za zbywcę (stronę transakcji sprzedaży) należy uznać wyłącznie małżonka prowadzącego działalność gospodarczą. Przedmiotem sprzedaży nie będzie majątek osobisty, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując dostawy ww. nieruchomości, uprzednio wynajmowanej, małżonek prowadzący działalność gospodarczą wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy dla całej transakcji sprzedaży nieruchomości.

W konsekwencji, dostawa ww. nieruchomości w całości będzie podlegała po stronie małżonka prowadzącego działalność gospodarczą (Wnioskodawcy), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Wskazać w tym miejscu należy, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Ponadto zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu (prawa użytkowania wieczystego gruntu), na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków oraz budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu (prawa użytkowania wieczystego gruntu) stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu (prawa użytkowania wieczystego gruntu), na którym obiekt jest posadowiony.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku” i „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm.).

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że nieruchomość jest zabudowana 116 płytami betonowymi o wymiarach ok 250 cm x 150 cm (435 m2), które łącznie stanowią utwardzony plac składowy. Jak wskazał Wnioskodawca, opisany we wniosku plac stanowi budowlę w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i wg PKOB jest ona zaklasyfikowana do klasy 2420 – Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że dostawa ww. budowli w postaci placu składowego, nie będzie następowała w ramach pierwszego zasiedlenia ani przed nim. Jednocześnie od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu planowanej dostawy ww. budowli nie upłynie okres krótszy niż 2 lata. Jak wskazał bowiem Wnioskodawca, plac znajdujący się na nieruchomości został wybudowany wiele lat temu i przez ten okres był nieprzerwanie użytkowany. Nie był także nigdy ulepszany ani poddany przebudowie.

W związku z powyższym, dla ww. dostawy ww. budowli zostały spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tak więc, skoro dostawa ww. budowli w postaci placu składowego będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, to tym samym bezzasadnym stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, gdyż zwolnienie to ma zastosowanie do dostawy budynków, budowli lub ich części nieobjętej zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Konsekwentnie również dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntu (działki), na którym przedmiotowa budowla jest posadowiona – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT (analogicznie jak dostawa ww. budowli).

Podsumowując, planowana przez Wnioskodawcę transakcja sprzedaży ww. nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 1 i 2 jest prawidłowe.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego – niniejsza interpretacja skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla żony Wnioskodawcy. Żona Wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Informuje się, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin