2021.06.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.181.2021.1.MT
z 10 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 marca 2021 r. (data wpływu 22 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

uznania Paragonów z NIP do kwoty 450 zł za faktury, które uprawniają Spółkę do odliczenia podatku VAT naliczonego – jest prawidłowe,

uznania za numer faktury lub dokumentu którykolwiek numer wskazany na Paragonie
z NIP – jest nieprawidłowe,

uznania za numer faktury lub dokumentu kolejny numer paragonu fiskalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Paragonów z NIP do kwoty 450 zł za faktury, które uprawniają Spółkę do odliczenia podatku VAT naliczonego, uznania za numer faktury lub dokumentu którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP oraz uznania za numer faktury lub dokumentu kolejny numer paragonu fiskalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

S.A. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Polski i jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i dystrybucja leków i innych wyrobów farmaceutycznych. Działalność ta stanowi czynności opodatkowane, niekorzystające ze zwolnienia od podatku VAT.

Spółka nabywa towary i usługi, które wykorzystuje dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Zdecydowana większość ww. zakupów dokumentowana jest fakturami, w odniesieniu do części zakupów jednak, w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł lub równowartości kwoty 100 euro, Spółka otrzymuje od dostawców paragony fiskalne zawierające numer, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej: Paragony z NIP). W stosunku do zakupów udokumentowanych Paragonami z NIP Spółka nie otrzymuje już faktur tzw. zwykłych, tj. faktur wystawianych w trybie art. 106b ust. 1 i 5 oraz art. 106e ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

Paragony z NIP, o których mowa w niniejszym wniosku dokumentują nabycie towarów i usług wykorzystywanych przez Spółkę do działalności opodatkowanej podatkiem VAT i nie dotyczą wydatków, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT oraz przypadków, o których mowa w art. 106e ust. 6 tej ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że Paragony z NIP stanowią faktury, o których mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT i jako takie uprawniają Spółkę do odliczenia podatku VAT naliczonego?
Czy Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że dla potrzeb prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2020 r. za numer faktury można uznawać którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP?
Czy Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że dla potrzeb prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. za numer faktury lub numer dokumentu będzie można uznawać którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP?
W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań numer 2 i 3 za nieprawidłowe, Spółka wnioskuje o wskazanie, który numer spośród wskazanych w § 25 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących powinien być uznawany za numer faktury lub numer dokumentu dla potrzeb prawidłowego prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w stanie prawnym zarówno przed jak i po 1 października 2020 r.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że Paragony z NIP stanowią faktury, o których mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT i jako takie uprawniają Spółkę do odliczenia podatku VAT naliczonego.
Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że dla potrzeb prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2020 r. za numer faktury lub numer dokumentu można uznawać którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP.
Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że dla potrzeb prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. za numer faktury lub numer dokumentu będzie można uznawać którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP.
W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań numer 2 i 3 za nieprawidłowe, zdaniem Wnioskodawcy za numer faktury lub numer dokumentu dla potrzeb prawidłowego prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT należy uznawać kolejny numer paragonu fiskalnego, o którym mowa w § 25 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących, tj. numer jaki na paragonie fiskalnym zostanie wskazany jako pierwszy zaraz po oznaczeniu waluty, w której zapisywana jest sprzedaż.

Ad 1

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy z kolei, kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług bądź też dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi. Z powołanych przepisów wynika więc, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług,
towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych,
nabycie towarów i usług, w związku z którymi następuje odliczenie udokumentowane zostało fakturą, z której wynika kwota podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, ilekroć w przepisach tej ustawy mowa jest o fakturze, rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a - 108 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 106b ust. 1 ww. ustawy, podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku od towarów i usług, podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Na podstawie art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej.

Obowiązkowe elementy faktury określone zostały w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem faktura powinna zawierać m.in.:

datę wystawienia,
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę,
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy,
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit- a),
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b),
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury,
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług,
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto),
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto,
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto),
stawkę podatku,
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku,
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,
kwotę należności ogółem.

Szczególne zasady wystawiania faktur przewidziano dla przypadków, w których wartość transakcji (kwota należności ogółem) nie przekracza kwoty 450 zł lub kwoty 100 euro.

Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, w takim przypadku sprzedawca może wystawić tzw. fakturę uproszczoną, tj. fakturę, która nie zawiera danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy oraz danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek kwotę podatku. Powyższe oznacza, że w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł lub kwoty 100 euro nabywca może wystawić fakturę, która:

nie zawiera danych takich jak:
- imię i nazwisko lub nazwa nabywcy oraz jego adres,
- miara i ilość (liczba) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług, cena jednostkowa towaru lub usługi bez kwoty podatku (cena jednostkowa netto), wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto), stawka podatku,
- suma wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku,
- kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku
zawiera elementy takie jak:
- data wystawienia,
- kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę,
- imię i nazwisko lub nazwa sprzedawcy oraz jego adres,
- numer, za pomocą którego podatnik-sprzedawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, numer, za pomocą którego nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi,
- data dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub data otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury,
- nazwa (rodzaj) towaru lub usługi,
- kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto,
- kwota należności ogółem, a także
- dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek kwotę podatku.

Powyższe przepisy nie wymagają przy tym, aby faktura uproszczona, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT zawierała oznaczenie „faktura” uznać zatem należy, że każdy dokument zawierający określone w tym przepisie elementy stanowi w świetle przepisów ustawy o VAT fakturę.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 oraz ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, a także dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy. Jakkolwiek jednak obowiązkowe ewidencjonowanie sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących dotyczy wyłącznie sprzedaży dokonywanej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, ww. przepisy nie zabraniają ewidencjonowania w taki sposób sprzedaży na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Oznacza to, że również w przypadku sprzedaży na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą sprzedaż może być ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej oraz emitowanych przy jej wykorzystaniu paragonów fiskalnych.

Elementy obowiązkowe paragonu fiskalnego określa § 25 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących. Zgodnie z tym przepisem paragon fiskalny zawiera co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika,
numer kolejny wydruku,
datę oraz godzinę i minutę sprzedaży,
oznaczenie „PARAGON FISKALNY”,
nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację,
cenę jednostkową towaru lub usługi,
ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku,
wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują,
wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów,
wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym,
łączną wysokość podatku,
łączną wartość sprzedaży brutto,
oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto,
kolejny numer paragonu fiskalnego,
numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy,
logo fiskalne i numer unikatowy.

Porównanie powyższych elementów z elementami obowiązkowymi faktury uproszczonej, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT jednoznacznie wskazuje, że paragon fiskalny - w przypadku, gdy na żądanie nabywcy zostanie uzupełniony o numer NIP nabywcy - spełnia warunki pozwalające na uznanie go za fakturę, o której mowa w art. 2 pkt 16 oraz art. 86 ust. 2 ustawy o VAT i tym samym stanowi dla Spółki podstawę do odliczenia podatku naliczonego.

Stanowisko, zgodnie z którym Paragon z NIP stanowi fakturę, o której mowa w art. 106 ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT i jako taki stanowi podstawę do odliczenia podatku VAT naliczonego znajduje potwierdzenie również w komunikatach Ministerstwa Finansów, przykładowo w komunikacie z 3 stycznia 2020 r., gdzie jednoznacznie wskazano, że:

„Paragon do kwoty 450 zł brutto (100 euro) z NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną. Faktura uproszczona:

nie musi zawierać danych nabywcy, a więc imienia i nazwiska lub nazwy oraz jego adresu,
musi zawierać NIP nabywcy.

Faktura uproszczona jest traktowana jak zwykła faktura, która zawiera pełne dane nabywcy. Podatnik może więc w szczególności skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jak również zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów.”

Pogląd taki prezentowany jest także w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo:

w interpretacji Nr 0114-KDIP1-3.4012.61.2020.1.ISK z 18 marca 2020 r., w której stwierdzono, że:

„Paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury, z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę”.

w interpretacji Nr 0113-KDIPT1-3.4012.380.2020.1.ALN z 14 lipca 2020 r., w której uznano, że:

„Paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury, z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną traktowaną jak zwykła faktura. W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę pod warunkiem, że zawierają dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku. Faktura jest podstawowym dokumentem potwierdzającym dokonanie transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Posiadanie jej, co do zasady, warunkuje możliwość odliczenia podatku naliczonego w niej zawartego i tym samym pozwala na realizację zasady neutralności VAT. Faktura uproszczona daje nabywcy towarów i usług prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu transakcji, które są dokumentowane tą fakturą.”

Ad 2-4

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2020 r., podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Powyższy przepis nie wprowadza żadnych konkretnych wymagań co do zakresu i poziomu szczegółowości danych wykazywanych w ewidencji, w praktyce przyjmuje się jednak, że skoro przepis wymaga, aby ewidencja zawierała „dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji”, ewidencja ta powinna zawierać dane pozwalające na jednoznaczną identyfikację dokumentu, na podstawie którego dokonano odliczenia. Wymóg ten znajduje również potwierdzenie w strukturze jednolitego pliku kontrolnego JPK_VAT, zgodnie z którą ewidencja zakupu powinna zawierać m.in. dane dotyczące „dowodu zakupu”, w praktyce rozumiane jako dane dotyczące numeru faktury lub innego dokumentu, na podstawie którego podatnik dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego.

Z dniem 1 października 2020 r. powyższa regulacja uległa zmianie. W brzmieniu obowiązującym od tej daty stanowi ona, że podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;
kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;
kontrahentów;
dowodów sprzedaży i zakupów.

Z dniem 1 października 2020 r. w życie weszło również Rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług.

Zgodnie z § 11 ust. 1 tego Rozporządzenia, ewidencja, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT zawiera określone dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku VAT, zgodnie z § 11 ust. 3 lit. a) z kolei, poza danymi określonymi w ust. 1 ewidencja ta zawiera dane wynikające z faktur i innych dokumentów będących podstawą do odliczenia podatku naliczonego otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zgodnie z § 11 ust. 4 ww. Rozporządzenia, przedmiotowe dane obejmują:

numer, za pomocą którego dostawca lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, zapisywany poprzez wyodrębnienie kodu kraju oraz kodu cyfrowo- literowego,
imię i nazwisko lub nazwę dostawcy lub usługodawcy,
numer faktury lub dokumentu,
datę wystawienia faktury lub dokumentu,
datę wpływu faktury lub dokumentu.

Z dniem 1 października 2020 r. zatem nie będzie już wątpliwości, że elementem obowiązkowym prowadzonej ewidencji jest numer faktury.

Jak wskazano w uzasadnieniu do pyt. 1, z brzmienia art. 106e ust. 5 pkt 3 w zw. z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT wynika, że faktura tzw. uproszczona, wystawiana w trybie art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT powinna zawierać m.in. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Paragon z NIP zawiera wiele numerów, żaden z nich nie jest jednak numerem faktury. Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla potrzeb prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 może/będzie mógł przyjmować, że numerem faktury jest w tym przypadku którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP. W ocenie Spółki połączenie tak określonego „numeru faktury” z danymi dotyczącymi wystawcy Paragonu z NIP oraz datą wystawienia tego Paragonu zapewni jednoznaczne wskazanie dokumentu, na podstawie którego nastąpiło odliczenie podatku VAT naliczonego, co stanowi cel prowadzenia ww. ewidencji.

W przypadku uznania powyższego stanowiska za nieprawidłowe, zdaniem Wnioskodawcy numerem, który powinien być wskazywany w ww. ewidencji jako numer faktury uproszczonej jest numer kolejny paragonu fiskalnego, tj. numer, który zgodnie z § 25 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących znajduje się na Paragonie z NIP jako pierwszy zaraz po oznaczeniu waluty, w której jest zapisywana sprzedaż.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie uznania Paragonów z NIP do kwoty 450 zł za faktury, które uprawniają Spółkę do odliczenia podatku VAT naliczonego i uznania za numer faktury lub dokumentu kolejny numer paragonu fiskalnego oraz jest nieprawidłowe w zakresie uznania za numer faktury lub dokumentu którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy o VAT. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:

w postaci papierowej lub
za zgodą nabywcy, w postaci elektronicznej, przesyłając ten dokument w sposób z nim uzgodniony.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816 ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
numer kolejny wydruku;
datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
cenę jednostkową towaru lub usługi;
ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
łączną wysokość podatku;
łączną wartość sprzedaży brutto;
oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
kolejny numer paragonu fiskalnego;
numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;
logo fiskalne i numer unikatowy.

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy o VAT, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

− jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać m.in.:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem (…).

W myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy o VAT – w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy o VAT – przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy o VAT – przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) do art. 106b dodano ust. 5-7, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy o VAT w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy o VAT nie ograniczają prawa do wystawienia faktury, a jedynie regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które uprzednio zostały zaewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Co więcej, powołane przepisy dotyczą szczególnego przypadku, gdy podatnik otrzymuje paragon fiskalny, a następnie żąda wystawienia do niego faktury.

Ustawodawca w przepisie art. 106b ust. 5 ustawy o VAT wprowadza zasadę, że w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem identyfikującym wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer. Przedmiotowe przepisy mają na celu zachowanie pewnej konsekwencji podatnika, który dokonując zakupu powinien poinformować sprzedawcę czy występuje w tej transakcji w charakterze podatnika czy konsumenta.

Natomiast zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r., podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;
kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;
kontrahentów;
dowodów sprzedaży i zakupów.

Przytoczony wyżej przepis art. 109 ust. 3 ustawy o VAT – w brzmieniu do 30 września 2020 r. jak i w brzmieniu od 1 października 2020 r. - wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, gdyż dane, które podatnik wpisuje do deklaracji/informacji podsumowującej składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 99 ust. 13b oraz art. 109 ust. 14 ustawy, 15 października 2019 r. Minister Finansów, Inwestycji i Rozwoju wydał rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r. poz. 1988 ze zm.), którego przepisy weszły w życie z dniem 1 października 2020 r.

W § 11 Rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług wskazuje na dane, jakie zawiera pełna ewidencja VAT, pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku naliczonego.

I tak m.in. § 11 ust. 4 ww. Rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług stanowi, że dane z faktur lub innych dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 1, oraz z faktur, o których mowa w ust. 3 pkt 5, obejmują:

numer, za pomocą którego dostawca lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, zapisywany poprzez wyodrębnienie kodu kraju oraz kodu cyfrowo-literowego;
imię i nazwisko lub nazwę dostawcy lub usługodawcy;
numer faktury lub dokumentu;
datę wystawienia faktury lub dokumentu;
datę wpływu faktury lub dokumentu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Polski i jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i dystrybucja leków i innych wyrobów farmaceutycznych. Działalność ta stanowi czynności opodatkowane, niekorzystające ze zwolnienia od podatku VAT. Spółka nabywa towary i usługi, które wykorzystuje dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Zdecydowana większość ww. zakupów dokumentowana jest fakturami, w odniesieniu do części zakupów jednak, w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł lub równowartości kwoty 100 euro, Spółka otrzymuje od dostawców paragony fiskalne zawierające numer, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku od towarów i usług. W stosunku do zakupów udokumentowanych Paragonami z NIP Spółka nie otrzymuje już faktur tzw. zwykłych, tj. faktur wystawianych w trybie art. 106b ust. 1 i 5 oraz 106e ust. 1 ustawy o VAT. Paragony z NIP dokumentują nabycie towarów i usług wykorzystywanych przez Spółkę do działalności opodatkowanej podatkiem VAT i nie dotyczą wydatków, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT.

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania Paragonów z NIP do kwoty 450 zł za faktury, które uprawniają Spółkę do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Wnioskodawca wskazał, że w odniesieniu do części zakupów w sytuacji, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł lub równowartości 100 euro, Spółka otrzymuje od dostawców Paragony z NIP i nie otrzymuje już faktur standardowych.

Należy wskazać, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz
ww. Paragony z NIP dokumentują nabycie towarów i usług wykorzystywanych przez Spółkę do działalności opodatkowanej podatkiem VAT oraz ww. Paragony z NIP nie dotyczą wydatków wskazanych w art. 88 ustawy o VAT.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawa do odliczenia kwoty podatku VAT wynikającej z ww. Paragonu z NIP traktowanego na równi z fakturą standardową dokumentującego nabycie towarów i usług, należy wskazać, że analiza treści wniosku oraz przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie prowadzi do stwierdzenia, że w przedstawionych okolicznościach warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT zostaną spełnione.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z Paragonów z NIP do kwoty 450 zł, które to paragony dokumentują nabycie towarów i usług wykorzystywanych do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2-3

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania za numer faktury lub dokumentu któregokolwiek numeru wskazanego na Paragonie z NIP zarówno w brzmieniu art. 109 ust. 3 ustawy o VAT do 30 września 2020 r. jak i w brzmieniu tego artykułu od 1 października 2020 r.

Zdaniem Wnioskodawcy dla potrzeb prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT zarówno w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2020 r. jak i w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. za numer faktury lub numer dokumentu można uznawać/będzie można uznawać którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP.

Z tak przedstawionym stanowiskiem nie sposób się zgodzić.

Należy zauważyć, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową, ma ona charakter ewidencji sprzedaży. Ewidencja prowadzona za pomocą kasy rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy, w szczególności cyt. wyżej art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Ewidencja prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy tylko części sprzedaży podatnika ściśle wskazanej w art. 111 ust. 1 ustawy. Jest to sprzedaż niedokumentowana obowiązkowo fakturami, czyli objęta wyjątkiem od zasady, że podatnik podatku VAT zobowiązany jest do wystawienia faktur wynikającym z art. 106b.

W świetle ww. art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT na fakturze powinien znajdować się numer, który jednoznacznie można zidentyfikować jako numer faktury. Jeśli faktura nie zawiera takiego numeru, to oznacza to, że nie jest fakturą, ponieważ nie da się jej jednoznacznie zidentyfikować ani w ramach serii faktur, ani jako faktury w ogóle.

Jak już wcześniej zostało wskazane, skoro paragon fiskalny na kwotę nieprzekraczającą 450 zł brutto zawierający NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną, to w pierwszej kolejności powinien zawierać wszystkie elementy określone przepisami prawa dla tego paragonu. Numerem, który w sposób jednoznaczny identyfikuje paragon jest numer paragonu fiskalnego. Tym samym właściwym jest przyjęcie w powyższej sytuacji, że to kolejny numer paragonu należy traktować jak numer, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną. Faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę - numer paragonu fiskalnego taką rolę spełnia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym może/będzie mógł On przyjmować za numer faktury którykolwiek numer wskazany na Paragonie z NIP, jest nieprawidłowe.

Ad 4

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania za numer faktury lub dokumentu kolejny numer paragonu fiskalnego.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji udokumentowania sprzedaży nieprzekraczającej 450 zł lub 100 euro paragonem fiskalnym, zawierającym NIP nabywcy, który stanowi fakturę uproszczoną, kolejnym numerem paragonu jest/będzie numer, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną. Numer paragonu fiskalnego jest kolejnym elementem paragonu umieszczony po łącznej wartości sprzedaży brutto, przed numerem kasy i oznaczeniem kasjera.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania kolejnego numeru Paragonu z NIP (stanowiącego fakturę uproszczoną) za numer faktury uproszczonej, który powinien wykazać
w ewidencji sprzedaży należy uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul…., …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin