Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.286.2021.2.DJD
z 18 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2021 r. (data wpływu 3 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 maja 2021 r. (data wpływu 27 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży znaków towarowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży znaków towarowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 maja 2021 r. (data wpływu 27 maja 2021 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą A.... Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Przedmiotem prowadzonej działalności jest zarówno sprzedaż hurtowa i detaliczna towarów, jak również ich magazynowanie i przechowywanie.

Wnioskodawca 22 czerwca 2016 r. zawarł w formie aktu notarialnego umowę darowizny na podstawie której nabył (otrzymał) majątkowe prawa autorskie do trzech utworów słowno-graficznych w postaci znaków towarowych, które zostały zgłoszone 24 listopada 2015 r. do Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej EUIPO.

Po nabyciu znaków Wnioskodawca wprowadził je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej w ramach wykonywanej działalności gospodarczej, jako nabyte i zaliczane do wartości niematerialnych i prawnych autorskie prawa majątkowe, nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym, niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby działalności gospodarczej. Zaliczenie zostało dokonane według wartości określonej w umowie, zgodnie z wyceną godziwej wartości rynkowej znaków, sporządzoną przez rzeczoznawcę majątkowego. Po otrzymaniu znaków Wnioskodawca zaczął wykorzystywać je w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej (znaki towarowe amortyzowano od lipca 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. - Znaki towarowe nie zostały całkowicie zamortyzowane dla celów podatkowych). W oparciu o umowę licencyjną na używanie (korzystanie) z utworów zawartą w formie pisemnej Wnioskodawca (działający jako licencjodawca) udzielił licencjobiorcy niewyłącznego i nieograniczonego terytorialnie oraz zakresowo upoważnienia (licencji niewyłącznej, nieograniczonej) do korzystania ze znaków dla celów związanych z działalnością gospodarczą na terytorium całego świata i na wszystkich polach eksploatacji, w tym na wszystkich polach eksploatacji, o których mowa w przepisie art. 50 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a szczegółowo określonych w umowie licencyjnej.

Z tytułu ww. umowy na rzecz licencjodawcy (Wnioskodawcy) licencjobiorca uiszczał miesięczną opłatę licencyjną. W dniu 27 listopada 2017 r. umowa licencyjna została przez licencjobiorcę na podstawie § 7 ust. 2 tej umowy, wypowiedziana ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2017 r. W związku z powyższym, Wnioskodawca zaprzestał wykorzystywać w 2018 r. znaki w swojej działalności gospodarczej (nie mając innych możliwości ich rzeczywistego gospodarczego wykorzystania) oraz dokonał ich wycofania z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej dla celów księgowych oraz podatkowych. Na skutek ich wycofania nie dochodzi do zmiany profilu działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Niezamortyzowana część nie została dotychczas rozliczona. Obecnie Wnioskodawca z uwagi na brak możliwości wykorzystania ww. znaków w swojej działalności zamierza je sprzedać. Sprzedaż nastąpi na rzecz podmiotu niepowiązanego.

W piśmie z dnia 24 maja 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od 1 sierpnia 2013 r., której przedmiotem jest zarówno sprzedaż hurtowa i detaliczna towarów, jak również ich magazynowanie i przechowywanie. Ponadto, w ramach działalności od 31 marca 2015 r. Wnioskodawca świadczy także usługi agencji pracy tymczasowej. Forma opodatkowania tej działalności gospodarczej to podatek liniowy. Dokumentacja podatkowa dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych to podatkowa księga przychodów i rozchodów. Koszty uzyskania przychodów rozlicza metodą memoriałową. W 2020 r. Wnioskodawca posiada status mikroprzedsiębiorcy.

Wnioskodawca otrzymał następujące utwory słowno-graficzne:

• Z…,
  

• C…,
  

• M….
  
  

Znaki towarowe wytworzyła firma Z…. Wnioskodawca wykorzystywał znaki towarowe w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Znaki towarowe są przedmiotem prawa autorskiego i stanowią utwór, o którym jest mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.). Znaki towarowe, których właścicielem jest Wnioskodawca, spełniają definicję wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu art. 22 b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zostały zgłoszone w dniu 24 listopada 2015 r. do Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (Office for Harmonization in the Internal Market-OHIM w Alicante (aktualnie: Urząd Unii Europejskiej ds. własności Intelektualnej - European Union Intellectual Property Office_EUIPO), w celu ich rejestracji jako wspólnotowe znaki towarowe.

Znaki towarowe Z…, C…, M…, zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w dniu 22 czerwca 2016 r. Roczna stawka amortyzacji wyżej wymienionych znaków towarowych wynosiła 10%. Amortyzowane były do 31 grudnia 2017. Wnioskodawca wykorzystywał znaki towarowe w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej we wskazanym wyżej okresie, do sprzedaży towarów oferowanych w ramach działalności gospodarczej oraz w typowych aspektach działalności gospodarczej, związanych m.in. ze sprzedażą. Wnioskodawca posługiwał się znakami w korespondencji e mailowej, używał znaków przy sprzedaży/etykietowaniu produktów, oficjalnie przedstawiał się jako dystrybutor firmy Z…. Powyższe skutkowało wymiernym, bo przeszło 2-krotnym wzrostem przychodów ze sprzedaży. Od dnia 31 grudnia 2017 r. wartości niematerialne i prawne w postaci znaków towarowych nie stanowiły firmowego majątku Wnioskodawcy i zostały wykreślone z prowadzonej przez firmę A… dla celów księgowych oraz podatkowych ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Umowa licencyjna na używanie (korzystanie) z utworów Z…, C…, M…, została zawarta w dniu 23 czerwca 2016 r. pomiędzy Wnioskodawcą, prowadzącą działalność gospodarcza pod firma A…, zwanym Licencjodawcą, a Panem G…, prowadzącym działalność gospodarczą po firmą Z…, zwanym Licencjobiorcą. W dniu 28 kwietnia 2017 r. jednoosobowa działalność gospodarcza Z… na podstawie art. 551 § 52 ustawy Kodeks spółek handlowych została przekształcona w jednoosobową Spółkę kapitałową pod nazwą Z… Spółka z o.o., a następnie 6 września 2017 r., zgodnie z art. 551-570 oraz 575-576 ustawy Kodeks spółek handlowych, w Spółkę osobową - komandytową, która prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Z… Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa. Przedmiotem umowy było udzielenie przez Licencjodawcę na rzecz Licencjobiorcy licencji na używanie (korzystanie) z ww. utworów słowno-graficznych. Z tytułu udzielonej licencji Licencjobiorca zobowiązał się do uiszczania na rzecz Licencjodawcy miesięcznych opłat licencyjnych w wysokości 5% wartości przychodu ze sprzedaży oznaczonego utworami asortymentu oferowanego i sprzedawanego przez Licencjobiorcę w danym okresie rozliczeniowym, powiększonym o podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki. Opłaty licencyjne za poszczególne okresy rozliczeniowe obowiązywania umowy płatne były na podstawie wystawionych faktur, nie później niż do 10 dnia miesiąca następnego za miesiąc poprzedni, z 14 dniowym terminem płatności. Umowa licencyjna została wypowiedziana ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2017 r. przez Licencjobiorcę, na podstawie § 7 ust. 2 umowy licencyjnej na używanie (korzystanie) z utworów.

Jednym z powodów wypowiedzenia Licencjodawcy umowy licencyjnej znaków towarowych była chęć odświeżenia przez Licencjobiorcę znaku, uczynienia go bardziej atrakcyjnym, nowoczesnym, innowacyjnym i przyciągającym uwagę (tj. chęć przeprowadzenia powszechnie praktykowanego tzw. Rebrandingu, odnośnie którego wskazuje się, że „Rebranding stanowi swego rodzaju odświeżenie marki przedsiębiorstwa. Wówczas pierwotne oznaczenie jest modyfikowane, aby dla przykładu nadać mu bardziej nowoczesną szatę graficzną, czy też zmienić czcionkę elementu słownego. Tak odnowiona marka jest wprowadzona do obrotu gospodarczego danego przedsiębiorstwa". Miało to również na celu wymazanie z pamięci końcowych odbiorców złej jakości produktów, które niestety dość często się przytrafiały podczas kilkunastoletniego rozwoju i wprowadzania nowych produktów na rynek.

Wnioskodawca rozpocznie próbę sprzedaży znaków towarowych po uzyskaniu przedmiotowej interpretacji podatkowej. Znaki będą sprzedawane różnymi kanałami i nie jest na chwilę obecną znany nabywca końcowy poszczególnych znaków. Wnioskodawca podejmie próby sprzedaży na wolnym rynku, chcąc uzyskać najlepszą możliwą cenę sprzedaży. Nie jest na chwilę obecną w stanie stwierdzić, kto zostanie nabywcą.

Ustalenie niezamortyzowanej części znaków towarowych nastąpi poprzez odjęcie od wartości początkowej znaków towarowych odpisów amortyzacyjnych, jakie następowały po wprowadzeniu znaków do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do momentu zaprzestania ich amortyzowania. Wnioskodawca prawdopodobnie zleci wycenę profesjonaliście. Wnioskodawca nie zamierza sprzedać znaków towarowych poniżej aktualnej niezamortyzowanej ich wartości, ale nie wyklucza takiej możliwości, jeżeli nie uzyska ceny powyżej. Przychód ze sprzedaży znaków towarowych Wnioskodawca zaliczy do pozostałych przychodów operacyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy niezamortyzowana część wartości początkowej ww. znaków towarowych może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawca w sytuacji zaprzestania wykorzystywania ich w działalności gospodarczej w 2018 r. i ich sprzedaży w niedalekiej przyszłości?
2. Czy w przypadku sprzedaży znaku poniżej aktualnej niezamortyzowanej wartości, zasadnym będzie zaliczenie straty z ww. sprzedaży do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej?
3. Czy dniem ewentualnej straty będzie dzień sprzedaży znaku, czy dzień jego zaprzestania do wykorzystywania w działalności gospodarczej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1, będzie uprawniony do rozpoznania niezamortyzowanej części wartości początkowej znaku towarowego, jako kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 oraz art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.; dalej: „ustawa o PIT”), jeżeli odpłatne zbycie środka trwałego, który został wcześniej wycofany przez podatnika z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ma miejsce przed upływem sześciu lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu wycofania tego środka trwałego z majątku firmy, uzyskany przychód ze sprzedaży stanowi przychód z działalności.

Co ważne, sprzedaż składnika majątku wycofanego przed upływem sześciu lat od momentu wycofania pozwala na zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków na jego nabycie lub wytworzenie, pomniejszonych o sumę odpisów amortyzacyjnych naliczonych do momentu wycofania z działalności.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, m.in. nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie – Prawo własności przemysłowej.

Zgodnie natomiast z art. 121 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, z późn. zm.), na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Nie ulega więc wątpliwości, że prawa ochronne do znaków towarowych w rozumieniu Prawa własności przemysłowej podlegają amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne z tego tytułu stanowią, co do zasady, koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów niezamortyzowana część wartości początkowej środka trwałego, po zaprzestaniu jego wykorzystywania w działalności gospodarczej, w przypadku gdy wycofanie środka trwałego jest związane ze zmianą profilu działalności podatnika.

Żaden z przepisów ustaw o PIT nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego wycofanego z ewidencji środków trwałych bez zmiany profilu działalności, a tym bardziej żaden z przepisów nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wycofanych z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych - znaków towarowych (w tym przypadku bez znaczenia jest, czy wycofanie ma związek ze zmianą profilu prowadzenia działalności, czy też nie).

Jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT.

Wykładając powyższy przepis a contrario należy stwierdzić, że strata w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji pojęcia „straty", o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT. W świetle interpretacji organów podatkowych nie ma jednak wątpliwości, że przez „stratę", o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT, należy rozumieć również niezamortyzowaną część wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, np. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 stycznia 2018 r., Nr 0111-KDIB1-3.4010.478.2017.1.MST.

Niezależnie od tego, nawet w przypadku przyjęcia bardziej konserwatywnej wykładni powyższego przepisu, tj. że przepis ten nakazuje stosować per analogiam ograniczenie do strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych wartości niematerialnych i prawnych, wykładnia ta nie miałaby zastosowania do przedmiotowego stanu faktycznego z racji tego, że w żadnym momencie nie nastąpiła zmiana rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Na tym tle utrwaliła się już długotrwała oraz jednolita praktyka. Zgodnie z nią podatnik może odnieść w ciężar kosztów podatkowych niezamortyzowaną wartość wartości niematerialnej i prawnej, którą zaprzestał wykorzystywać w prowadzonej działalności (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2014 r., Nr IPPB5/423-100/14-2/AJ). Możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości wycofanego z działalności znaku towarowego dotyczy wiążąca interpretacja podatkowa wydana (przez Dyrektora KAS) w indywidualnej sprawie Nr 0111-KDIB1-3.4010.478.2017.1.MST.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawca, będzie uprawniony do uznania niezamortyzowanej części wartości początkowej znaku towarowego, jako kosztu uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawca w zakresie pytania Nr 2 (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), uprawniony jest do rozpoznania niezamortyzowanej części wartości początkowej znaków towarowych jako kosztu uzyskania przychodów, również w przypadku ich sprzedaży poniżej aktualnej niezamortyzowanej wartości z uwagi na to, że:

1. spełniona będzie generalna przesłanka dotycząca możliwości zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
2. sprzedaż stanowić będzie likwidację środka trwałego;
3. jednocześnie nie zachodzą przesłanki negatywne wskazane w art. 23 ustawy o PIT.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 3, dniem ewentualnej straty będzie dzień sprzedaży znaku. W miesiącu sprzedaży kwota ta stanie się kosztem uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Art. 22 ust. 4 ustawy o PIT wskazuje, że koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży znaków towarowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego podanym we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.