Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.358.2021.2.AW
z 11 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm). Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2021 r. (data wpływu 31 marca 2021 r.) – uzupełnionym pismem z dnia 28 kwietnia 2021 r. (data wpływu) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków w związku z zawartym Porozumieniem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków w związku z zawartym porozumieniem. Wniosek został uzupełniony w dniu 28 kwietnia 2021 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był wspólnikiem w dwuosobowej spółce jawnej, a w związku z tym podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka zajmowała się dystrybucją (…) oraz (…). Na początku 2021 r. wspólnicy zdecydowali o rozwiązaniu spółki jawnej bez dokonywania jej likwidacji zgodnie z treścią art. 68 Kodeksu spółek handlowych. Wspólnicy uzgodnili, że przeprowadzą podział majątku, po wcześniejszym zaspokojeniu wierzycieli spółki. Mając na uwadze, brak istniejących wierzytelności na dzień zakończenia działalności, usprawiedliwione było odstąpienie od przeprowadzania likwidacji. Wspólnicy zdecydowali o kontynuowaniu prowadzenia działalności gospodarczej w ramach odrębnych jednoosobowych przedsiębiorstw dzieląc się dotychczasowym zakresem działalności spółki jawnej. Uzgodniono, że Wnioskodawca będzie zajmował się sprzedażą (…), zaś drugi wspólnik będzie dystrybuował (…). Zmiana (podział działalności) nie polegała na przeniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wspólnicy jako przedsiębiorcy, odkupili od spółki towary, które będą sprzedawać w ramach swoich działalności. Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem zgodnie uznając wzajemny wkład w budowanie rynków obu przedmiotów działalności obecnej spółki jawnej uzgodnili, że przez okres 5 lat od zakończenia działalności przez spółkę jawną dzielić się będą zyskami osiąganymi w ramach przejętych działalności, nazywając to zobowiązanie wspólnym przedsięwzięciem. W celu uregulowania zasad i terminów wypłat wspólnicy zawarli porozumienie na postawie ogólnych przepisów prawa cywilnego (art. 353¹ Kodeksu cywilnego). Stosownie do tego przepisu strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jest to norma prawna przyznająca podmiotom prawa cywilnego generalną kompetencję do swobodnego kształtowania stosunków zobowiązaniowych przez umowy. Zasada swobody umów stwarza podmiotom możliwość kształtowania stosunków zobowiązaniowych innych niż typowe. Strony uzyskują kompetencję do tworzenia zupełnie nowych typów umów, niepodobnych do normatywnie określonych w kodeksie cywilnym lub innych ustawach. Mogą także wzorować się na umowach nazwanych, ale określając łączący ich stosunek zobowiązaniowy dokonywać pewnych modyfikacji lub uzupełnień, kreując w ten sposób bardziej odpowiedni dla nich instrument prawny. Wspólne przedsięwzięcie polegać będzie na tym, że każdy ze wspólników prowadzić będzie indywidualną działalność gospodarczą stanowiącą kontynuację współpracy rozpoczętej w ramach spółki jawnej opartej o umowy z ustalonymi kontrahentami. W tym zakresie, wspólnicy będą ze sobą współpracować m.in. poprzez wzajemne kontakty z tymi kontrahentami, a także wymianę know-how. Podział osiąganych zysków będzie dotyczyć wyłącznie tych, które osiągane będą ze sprzedaży konkretnych produktów wymienionych w porozumieniu. Porozumienie określa zarówno sposób ustalenia zysku, jak i terminy wypłaty należnych kwot. Wspólne przedsięwzięcie zostało przez partnerów ograniczone czasowo (60 miesięcy). W ramach zawartego porozumienia partnerzy w takim samym stopniu są zobowiązani zarówno do działania, jak i zaniechania. Są zobowiązani m.in. do wzajemnego udostępniania praktycznych informacji handlowych, danych finansowych swoich działalności, niepodejmowania działalności konkurencyjnej. Każdy z partnerów ma prawo przeglądania ksiąg podatkowych i innych dokumentów drugiego z partnerów. Partnerzy nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania drugiego z Partnerów. Każdy z partnerów będzie miał prawo przejęcia do swojego przedsiębiorstwa działalności drugiego partnera, jeśli ten zdecydowałby się na zakończenie jej prowadzenia np. ze względów zdrowotnych, rodzinnych itp. Zgodnie z treścią porozumienia partnerzy otrzymywać będą określony procentowo zysk z działalności drugiego z partnerów. Partnerzy uzgodnili, że podziałowi podlegać będzie zysk netto stanowiący różnicę pomiędzy sumą przychodu ze sprzedaży towarów a bezpośrednim kosztem ich nabycia. Każdy z partnerów będzie ewidencjonował uzyskiwane/ponoszone przez siebie przychody i koszty zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi dla prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej. Przychód, który uzyska Wnioskodawca od Partnera stanowi przychód z działalności gospodarczej zgodnie z treścią art. 10 ust. pkt 3 i art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei, wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę Partnerowi będzie stanowić przychód z działalności gospodarczej Partnera, będący w istocie wynagrodzeniem za świadczone usługi określone Porozumieniem.

W uzupełnieniu wniosku wskazano ponadto:

Wydatki na wynagrodzenie na podstawie zawartego Porozumienia będą ponoszone:

1. w celu osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia przychodów z dystrybucji (…),
2. w okresie 60 miesięcy od zawarcia Porozumienia.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
• „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
• „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wypłacać będzie wynagrodzenie stanowiące gratyfikację za wzajemne kontakty z kontrahentami, za wymianę pomiędzy byłymi wspólnikami know-how (w celu osiągnięcia przychodów), a także za niepodejmowanie przez byłego wspólnika działalności konkurencyjnej wobec Wnioskodawcy (w celu zabezpieczenia źródła przychodów).

Niewątpliwie w dobie gospodarki rynkowej i wiążącej się z tym konkurencji, wydatek poniesiony na ochronę rynku potencjalnych lub obecnych klientów należy uznać za racjonalny. Powszechnie wiadomym jest, że wyeliminowanie bądź ograniczenie skutków konkurencji może przyczynić się do zachowania lub zwiększenia liczby klientów, a zatem i do zwiększenia osiąganych przychodów.

Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wynagrodzenie dla byłego wspólnika mają m.in. zapobiec temu, aby informacje, które były i są w posiadaniu byłego wspólnika nie zostały wykorzystane w sposób, który mógłby wpłynąć m.in. na spadek liczby posiadanych klientów, jak również brak lub ograniczenie liczby potencjalnych przyszłych klientów, a tym samym uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów z prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Wydatki te mają zatem wpływ na wielkość osiąganych przez Wnioskodawcę jak i możliwych do osiągnięcia w przyszłości przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny należy uznać, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na wypłacone wynagrodzenie na podstawie Porozumienia można zakwalifikować jako koszty służące uzyskiwaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacane przez Wnioskodawcę byłemu wspólnikowi wynagrodzenie na podstawie zawartego Porozumienia stanowić będzie koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej Wnioskodawcy określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane przez niego byłemu wspólnikowi wynagrodzenie na podstawie zawartego Porozumienia stanowić będzie koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż stanowić będzie koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Konstrukcja ww. przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ww. ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. Przyjmuje się, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że były wspólnik będzie otrzymywać wynagrodzenie za określone w Porozumieniu usługi m.in. udostępnianie praktycznych informacji handlowych, danych finansowych swojej działalności oraz niepodejmowanie działalności konkurencyjnej. Udostępnianie informacji Wnioskodawcy przez byłego wspólnika umożliwi mu osiąganie przychodów, zaś niepodejmowanie działalności konkurencyjnej zabezpieczy istniejące źródło przychodów Wnioskodawcy. Wskazać przy tym należy, że były wspólnik Wnioskodawcy dla udokumentowania należnego wynagrodzenia za świadczone usługi wystawiać będzie faktury VAT, zgodnie z interpretacją nr (…). W konsekwencji powyższego – zdaniem Wnioskodawcy – wypłacane przez niego byłemu wspólnikowi wynagrodzenie na podstawie zawartego Porozumienia stanowić będzie koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż stanowić będzie koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Konstrukcja art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu bądź zachowanie źródła przychodu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Pamiętać przy tym należy, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, to Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać związek danego koszu (wydatku) z uzyskanym przychodem bądź prowadzoną działalnością nakierowaną na uzyskanie przychodu. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

Wobec powyższego, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z zasady tej wynika, że wydatek poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy służy osiągnięciu przychodów, czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy kosztem, a możliwością uzyskania przychodów rozumianą również jako zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Jednocześnie wydatek ten nie może występować w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki o których mowa w analizowanej sprawie, tj. wydatki ponoszone w związku z zawartym Porozumieniem nie są ujęte w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Tym samym mogą one być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków, chociażby pośredni, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Wykazanie tego związku spoczywa przy tym na podatniku i nie może następować w oderwaniu od konkretnego stanu faktycznego. Ocena, czy w danym przypadku zachodzi związek przyczynowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów powinna odbywać się przy uwzględnieniu wszystkich aspektów prowadzonej działalności gospodarczej, w tym charakteru i rodzaju prowadzonej działalności.

W stanowisku zawartym w wyroku z 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3526/16, Sąd przyjął że: Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem) należy oceniać (badać) ad casum.

Skoro zatem jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

Z przedstawionego opisu wynika, że:

• Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenie Partnerowi, będące w istocie wynagrodzeniem za świadczone usługi określone Porozumieniem;
• Wynagrodzenie to będzie stanowić przychód z działalności gospodarczej Partnera,;
• Wydatki na wynagrodzenie na podstawie zawartego Porozumienia będą ponoszone: 1) w celu osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia przychodów z dystrybucji (…); 2) w okresie 60 miesięcy od zawarcia Porozumienia;
• Wypłacane wynagrodzenie stanowi gratyfikację za wzajemne kontakty z kontrahentami, za wymianę pomiędzy byłymi wspólnikami know-how (w celu osiągnięcia przychodów), a także za niepodejmowanie przez byłego wspólnika działalności konkurencyjnej wobec Wnioskodawcy (w celu zabezpieczenia źródła przychodów);
• Wydatek ten jest racjonalny bowiem jest ponoszony na ochronę rynku potencjalnych lub obecnych klientów – wyeliminowanie bądź ograniczenie skutków konkurencji może przyczynić się do zachowania lub zwiększenia liczby klientów, a zatem i do zwiększenia osiąganych przychodów;
• Wydatek ponoszony przez Wnioskodawcę na wynagrodzenie dla byłego wspólnika ma m.in. zapobiec temu, aby informacje, które były i są w posiadaniu byłego wspólnika nie zostały wykorzystane w sposób, który mógłby wpłynąć m.in. na spadek liczby posiadanych klientów, jak również brak lub ograniczenie liczby potencjalnych przyszłych klientów, a tym samym uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów z prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej;
• Wydatek ten ma zatem wpływ na wielkość osiąganych przez Wnioskodawcę jak i możliwych do osiągnięcia w przyszłości przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności wynikające z powołanych przepisów prawa, w świetle zaprezentowanego opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że Wnioskodawca, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatki ponoszone w związku z zawartym Porozumieniem, o których mowa w analizowanym wniosku. Powyższe mają bowiem na celu osiągnięcie, zachowanie i zabezpieczenie przychodów z dystrybucji (…), co podniesiono we wniosku. Pamiętać przy tym należy, że to na Wnioskodawcy, jako podmiocie odnoszącym korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ciąży obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego ponoszonych wydatków z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, jak również obowiązek ich właściwego udokumentowania.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku opis jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.). To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.