Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.105.2021.2.MD
z 18 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 marca 2021 r. (data wpływu – 23 marca 2021 r.), uzupełnionym 29 marca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawierania umów przelewów wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawierania umów przelewów wierzytelności. Wniosek uzupełniono samoistnie 29 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką posiadającą siedzibę we Francji, działającą zgodnie z prawem francuskim oraz zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług we Francji. Wnioskodawca jest rezydentem Francji w rozumieniu umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku („Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”) oraz nie posiada w Polsce zakładu (w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dąży obecnie do ustanowienia, na rzecz różnych klientów w Polsce, programu finansowania istniejących lub przyszłych wierzytelności handlowych posiadanych przez tych klientów wobec dłużników („Program”). W tym celu Wnioskodawca, jako nabywca, nabywać będzie niektóre z istniejących lub przyszłych należności handlowych wspomnianych klientów.

Klienci są spółkami kapitałowymi posiadającymi siedzibę w Polsce i działającymi zgodnie z polskimi przepisami, a także zarejestrowanymi w Polsce dla celów podatku od towarów i usług („Polscy Klienci”).

Zgodnie z określonymi umowami sprzedaży towarów lub umowami o świadczenie usług Polscy Klienci posiadają lub będą posiadali względem nabywców tych towarów lub usług („Dłużnicy”) wierzytelności handlowe wynikające z ceny sprzedaży towarów lub wynagrodzenia za świadczenie usług („Wierzytelności”).

W celu poprawy struktury bilansu i aktywów, uzyskania większej płynności i innych korzyści z tytułu upłynnienia Wierzytelności (takich jak poprawa zabezpieczenia finansowego przed niewypłacalnością i uwolnienie dostępnych środków na inwestycje i rozwój), Polscy Klienci zamierzają zawrzeć z Wnioskodawcą ramową umowę zakupu wierzytelności („Umowa Ramowa”). Polscy Klienci nie są pełnomocnikami albo agentami zależnymi Wnioskodawcy w rozumieniu odpowiednich przepisów Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z Umową Ramową (i) Wnioskodawca ma nabywać określone Wierzytelności Polskich Klientów, (ii) Polscy Klienci będą w związku z powyższym otrzymywać cenę sprzedaży Wierzytelności, (iii) Wnioskodawca będzie uprawniony do otrzymania środków wypłacanych przez Dłużników w związku z Wierzytelnościami zbywanymi przez Polskich Klientów, zaś (iv) w odniesieniu do ryzyka kredytowego związanego z Dłużnikami Wnioskodawca nie będzie dysponował prawem regresu w stosunku do Polskich Klientów (ani w stosunku do któregokolwiek z aktywów Polskich Klientów).

Sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy będzie dokonywana za cenę równą wartości nominalnej tych Wierzytelności pomniejszonej o dyskonto („Dyskonto”), tak aby zapewnić Polskim Klientom natychmiastowy przepływ wolnych środków pieniężnych i poprawić ich sytuację finansową. Dyskonto zostanie obliczone dla każdego Polskiego Klienta i będzie stanowić stały procent wartości nominalnej Wierzytelności.

Ponadto polscy klienci będą zobowiązani do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy opłaty finansowej („Opłata Finansowa”) odzwierciedlającej, w odniesieniu do każdego Polskiego Klienta, średnie opóźnienie wymagane do uzyskania spłaty przeniesionych Wierzytelności tego Polskiego Klienta. Opłata Finansowa jest obliczana jako iloczyn ceny zakupu Wierzytelności, okresu referencyjnego odpowiadającego opóźnieniu i określonej stopie procentowej na podstawie EURIBOR (dla Wierzytelności denominowanych w EUR) lub LIBOR (dla Wierzytelności denominowanych w dowolnej innej walucie). Ponadto, w zależności od warunków konkretnej umowy z Polskim Klientem, może on być również zobowiązany do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy opłaty dodatkowej obliczonej jako pewien procent wartości nominalnej każdej Wierzytelności („Opłata Dodatkowa”). Ponadto Wnioskodawca zachowa też rezerwy przy zakupie Wierzytelności zmniejszające cenę zakupu faktycznie zapłaconą w dniu zakupu, które zostaną zwolnione dopiero po uzyskaniu spłaty określonej Wierzytelności.

Do czasu uregulowania Wierzytelności sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy nie będzie zgłaszana odnośnym Dłużnikom, zaś Polscy Klienci będą nadal podejmować zwyczajowe działania związane z obsługą i uzyskaniem spłaty Wierzytelności. W szczególności Wnioskodawca nie będzie angażować się w żadne czynności związane z obsługą Wierzytelności, o ile będą one regulowane przez Dłużników w odpowiednim terminie. Ponadto, nie zostało ustalone jakiekolwiek wynagrodzenie dla Polskich Klientów za obsługę Wierzytelności, ponieważ wykonują oni tę funkcję wyłącznie we własnym interesie, jest ona nieodłącznie związana z właściwym dochodzeniem Wierzytelności, a w każdym razie obsługa Wierzytelności przez Polskich Klientów jest już odpowiednio uwzględniona przez strony w ogólnym bilansie praw i obowiązków umownych wynikających z Programu oraz w wysokości wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy.

Jeżeli jednak poszczególne Wierzytelności nie zostaną spłacone, dany Dłużnik zostanie powiadomiony o wcześniejszej sprzedaży Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Polscy Klienci nie będą już obsługiwać Wierzytelności, a Dłużnicy, zamiast kontynuować płatności na rzecz Polskich Klientów, będą zobowiązani do płatności z tytułu Wierzytelności bezpośrednio na rachunek bankowy wskazany przez Wnioskodawcę.

Jedynie Wierzytelności spełniające określone kryteria zostaną objęte zakresem Umowy Ramowej i będą nabywane przez Wnioskodawcę. W szczególności Umowa Ramowa nie będzie obejmować Wierzytelności, w stosunku do których Dłużnik znajdowałby się w zwłoce już w momencie nabycia Wierzytelności przez Wnioskodawcę lub które już w tym momencie byłyby sporne.

Wierzytelności będą nabywane przez Wnioskodawcę bez prawa regresu w odniesieniu do ryzyka kredytowego danego Dłużnika, co oznacza, że Wnioskodawca nie będzie zasadniczo mógł zgłaszać jakichkolwiek roszczeń wobec Polskich Klientów, jeżeli dany Dłużnik był wypłacalny w momencie sprzedaży i przeniesienia odnośnej Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, zaś ryzyko kredytowe dotyczące danego Dłużnika zmaterializowało się dopiero później, skutkując brakiem wykonania przez tego Dłużnika płatności wynikających z powyższej Wierzytelności.

W celu zapewnienia trwale pozytywnego wpływu na sytuację finansową Polskich Klientów strony zamierzają zawrzeć Umowę Ramową na czas nieoznaczony lub dłuższy czas oznaczony, przekraczający jeden rok. Co więcej, Umowa Ramowa zawarta na czas oznaczony będzie mogła zostać rozwiązana w tym okresie wyłącznie w przypadku naruszenia lub w innych okolicznościach wyraźnie wskazanych w Umowie Ramowej. Oznacza to, że na podstawie Umowy Ramowej Wierzytelności będą stale sprzedawane na przestrzeni dłuższego okresu przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy. Ponadto Umowa Ramowa będzie podlegać automatycznemu przedłużeniu na dodatkowe okresy roczne, co może jeszcze bardziej wydłużyć okres finansowania Polskich Klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Zakładając, że spełnione są wszelkie inne wymogi dla uznania, że sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, czy słuszne jest stwierdzenie, że sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy, dokonana w ramach wsparcia finansowego udzielonego przez Wnioskodawcę na rzecz Polskich Klientów, nie będzie podlegać w Polsce podatkowi od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, zakładając, że spełnione są wszelkie inne wymogi dla uznania, że sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy, dokonana w ramach wsparcia finansowego udzielonego przez Wnioskodawcę na rzecz Polskich Klientów, nie będzie podlegać w Polsce podatkowi od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, sprzedaż wierzytelności zasadniczo podlega, przy spełnieniu dodatkowych warunków, podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Jednakże, zgodnie z podstawową zasadą obowiązującą w zakresie opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jednoznacznie wyrażoną w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu nie podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności. Ta ogólna zasada podlega pewnym ograniczeniom dotyczącym transakcji związanych z nieruchomościami lub udziałami i akcjami w spółkach handlowych, ale wyjątki te w okolicznościach faktycznych sprawy nie mają oczywiście zastosowania.

Biorąc pod uwagę fakt, wskazany także powyżej, że nabycie Wierzytelności przez Wnioskodawcę od Polskich Klientów stanowi usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w państwie członkowskim Unii Europejskiej/Europejskiego Obszaru Gospodarczego, a co najmniej jedna ze stron transakcji podlega z tego tytułu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (w rozumieniu przepisów dotyczących opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych), stwierdzić należy, że sprzedaż Wierzytelności przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Zainteresowanych zajęta na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie – interpretację z 17 czerwca 2021 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.147.2021.2.JŻ. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych – interpretacja z 17 czerwca 2021 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.107.2021.2.JC.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.) podatkowi temu podlegają m.in. umowy sprzedaży rzeczy i praw majątkowych.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

W myśl art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wśród nich znajduje się w szczególności umowa sprzedaży.

Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam.

Jak wynika z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie natomiast z art. 535 Kodeksu cywilnego – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę; przy czym stosownie do art. 555 Kodeksu cywilnego – przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio m.in. do sprzedaży praw majątkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dąży obecnie do ustanowienia, na rzecz różnych klientów w Polsce, programu finansowania istniejących lub przyszłych wierzytelności handlowych posiadanych przez tych klientów wobec dłużników. W tym celu Wnioskodawca, jako nabywca, nabywać będzie niektóre z istniejących lub przyszłych należności handlowych wspomnianych klientów. Polscy Klienci zamierzają zawrzeć z Wnioskodawcą ramową umowę zakupu wierzytelności. Na podstawie Umowy Ramowej Wierzytelności będą stale sprzedawane na przestrzeni dłuższego okresu przez Polskich Klientów na rzecz Wnioskodawcy. Ponadto Umowa Ramowa będzie podlegać automatycznemu przedłużeniu na dodatkowe okresy roczne, co może jeszcze bardziej wydłużyć okres finansowania Polskich Klientów.

Wątpliwość Wnioskodawcy sprowadza się do oceny, czy czynność nabycia w ten sposób przez niego wierzytelności (zakup wierzytelności) podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że skoro w opisanej we wniosku sytuacji przeniesienie wierzytelności na Wnioskodawcę przyjmie postać umowy sprzedaży prawa majątkowego (wierzytelności), to co do zasady będzie miała miejsce czynność, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, wskazana w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy.

W związku z powyższym należy wyjaśnić, że stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ww. ustawy – przy umowie sprzedaży obowiązek podatkowy ciąży na kupującym.

Podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży – w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy – wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Natomiast stawka podatku określona została w art. 7 ww. ustawy i zgodnie z ust. 1 pkt 1 lit. b) przy umowie sprzedaży innych praw majątkowych wynosi 1%.

W ustawie przewidziano jednakże sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
  
• umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Z treści art. 2 pkt 4 ww. ustawy wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona, z uwzględnieniem wyjątków wskazanych w tym przepisie.

W świetle art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 i 568) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

W związku z tym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umowy sprzedaży wierzytelności podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia umowy sprzedaży podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Opodatkowanie tej czynności podatkiem od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W interpretacji indywidualnej z 17 czerwca 2021 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.147.2021.2.JŻ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że:

• nabycie Wierzytelności od Polskich Klientów, dokonane w ramach wsparcia finansowego udzielanego na rzecz Polskich Klientów, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,
• w analizowanym przypadku znajdzie zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług; tym samym, mimo że Wnioskodawca nabywając (w ramach wsparcia finansowego udzielanego na rzecz Polskich Klientów) Wierzytelności od Polskich Klientów świadczy usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy, które podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski, Wnioskodawca (z uwagi na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 tejże ustawy) nie będzie zobowiązany do opodatkowania tych usług na terytorium Polski.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, trzeba zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym jeżeli transakcja sprzedaży wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jeżeli więc istotnie czynność ta będzie opodatkowana bądź zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług – to wówczas następuje wyłączenie jej z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W omawianym, transakcja ta będzie objęta opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, choć zobowiązanym z tego tytułu nie będzie Wnioskodawca, a Polscy Klienci. Transakcja ta nie będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.