Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.310.2021.1.MT
z 26 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 marca 2021 r. (data wpływu 24 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem pracownikom świadczeń pieniężnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem pracownikom świadczeń pieniężnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest członkiem grupy kapitałowej specjalizującej się w dostarczaniu usług konsultingu i outsourcingu IT dla biznesu. Wnioskodawca zatrudnia pracowników, wykonujących pracę na terytorium Polski.

Co do zasady, pracownicy wykonują swoje zadania stacjonarnie w miejscach wyznaczonych przez Wnioskodawcę, tj. w siedzibach i biurach klientów Wnioskodawcy lub w biurach Wnioskodawcy.

W marcu 2020 r., ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii wywołanego przez wirus SARS-CoV-2, Wnioskodawca na podstawie art. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych („Ustawa o COVID") polecił wszystkim swoim pracownikom wykonywanie pracy poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

Praca wykonywana jest przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (systemy informatyczne, e-mail, telefony służbowe, komunikator). Co do zasady, pracownicy wykonują pracę zdalną z miejsca zamieszkania. Do wykonywania pracy niezbędne jest posiadanie przez pracowników odpowiednich mebli biurowych zapewniających prawidłową ergonomię pracy. Na ten moment, z uwagi na panującą w Polsce sytuację epidemiczną, praca przez wszystkich pracowników wykonywana jest w 100% zdalnie. Wnioskodawca nie wyklucza, że biorąc pod uwagę rozwój epidemii w Polsce w przyszłości ta proporcja może ulec zmianie.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca rozważa wypłatę wszystkim pracownikom pracującym zdalnie jednorazowego świadczenia, którego celem ma być zrekompensowanie pracownikom ponoszonych przez nich kosztów związanych z pracą zdalną. Przedmiotowe świadczenie wypłacone będzie jednorazowo, w formie zryczałtowanej, uśrednionej kwoty 1000 zł na dany rok kalendarzowy, w którym pracownik wykonuje pracę zdalną z miejsca zamieszkania z powodu epidemii COVID-19. Uśredniona kwota uwzględnia dodatkowe koszty pracownika poniesione przez niego celem zapewnienia odpowiedniej ergonomii pracy w miejscu zamieszkania (aranżacja miejsca do pracy, zakup mebli takich jak: biurka, krzesła czy sprzętu, dodatkowe monitory etc.). W sytuacji, gdy zlecenie pracownikom pracy zdalnej w związku z epidemią COVID-19 będzie również możliwe w kolejnym roku kalendarzowym, Wnioskodawca rozważy możliwość wypłaty takiego świadczenia również w kolejnym roku dla pracowników zatrudnionych w danym roku.

Pracownicy nie będą zobligowani do przedstawiania dowodów ponoszenia przez nich kosztów pracy zdalnej, w tym nie będą zobowiązani do przedstawienia faktur za zakup mebli biurowych od zewnętrznych dostawców Internetu czy mediów, w tym prądu i wody, a także kalkulacji faktycznego ich zużycia.

Organizacja pracy zdalnej w opisanym powyżej trybie będzie trwała maksymalnie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym wypłacone przez Wnioskodawcę jednorazowe zryczałtowane świadczenie będzie stanowiło przychód po stronie otrzymujących go pracowników Wnioskodawcy, od którego Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobligowany do kalkulacji, poboru oraz zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata przez Wnioskodawcę jednorazowego zryczałtowanego świadczenia nie będzie stanowiła przychodu po stronie otrzymujących go pracowników, tym samym Wnioskodawca nie będzie zobligowany do kalkulacji, poboru oraz zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego świadczenia.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o COVID, w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania („praca zdalna”).

W myśl art. 3 ust. 3 Ustawy o COVID, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy.

W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Art. 3 ust. 4 Ustawy o COVID stanowi, że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca. Stosownie do art. 3 ust. 5 Ustawy o COVID, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika przede wszystkim, że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, w ocenie Wnioskodawcy na gruncie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych („Ustawa o PIT") w związku z Ustawą o COVID, otrzymane przez pracownika świadczenia związane z pracą zdalną nie będą stanowiły przychodu w rozumieniu Ustawy o PIT.

Analogicznie jest w przypadku ekwiwalentów wypłacanych pracownikom za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, które jest naturalną konsekwencją pracy zdalnej.

Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wynika bezpośrednio z treści przywołanych przepisów Ustawy o COVID, które na pracodawcę nakładają prawny obowiązek zapewnienia pracownikom na własny koszt narzędzi oraz materiałów potrzebnych do wykonywania pracy zdalnej, jak również jej obsługę logistyczną. Bez względu natomiast na wybraną formę spełnienia ww. obowiązku, tj. rzeczową lub pieniężną, wszelkie świadczenia / ekwiwalenty otrzymywane przez pracowników z tytułu pracy zdalnej, będące spełnieniem prawnego obowiązku pracodawcy nie mogą stanowić przychodu po stronie jego pracowników.

Podobne stanowisko zaprezentowane zostało w:

• interpretacji indywidualnej dyrektora KIS z dnia 3 grudnia 2020 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.725.2020.2.KS,
  

• interpretacji indywidualnej dyrektora KIS z dnia 15 grudnia 2020 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.739.2020.1.RS,
  

• interpretacji indywidualnej dyrektora KIS z dnia 5 stycznia 2019 r., sygn. DPP13/8221/38/3017/GTM.
  
  
  

W ocenie Wnioskodawcy jego stanowisko znajduje oparcie również w wyroku TK z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), zgodnie z którym jednym z wymogów zaliczenia otrzymanych przez pracowników świadczeń do ich przychodu jest spełnienie przez pracodawcę świadczenia wyłącznie w interesie otrzymującego go pracownika.

W analizowanym przypadku natomiast zapewnienie ciągłości pracy w czasie trwania epidemii leży w interesie pracodawcy, a nie pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników, wykonujących pracę na terytorium Polski. W marcu 2020 r., ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii wywołanego przez wirus SARS-CoV-2, Wnioskodawca na podstawie art. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych („Ustawa o COVID") polecił wszystkim swoim pracownikom wykonywanie pracy poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Co do zasady, pracownicy wykonują pracę zdalną z miejsca zamieszkania. Do wykonywania pracy niezbędne jest posiadanie przez pracowników odpowiednich mebli biurowych zapewniających prawidłową ergonomię pracy. Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca rozważa wypłatę wszystkim pracownikom pracującym zdalnie jednorazowego świadczenia, którego celem ma być zrekompensowanie pracownikom ponoszonych przez nich kosztów związanych z pracą zdalną. Przedmiotowe świadczenie wypłacone będzie jednorazowo, w formie zryczałtowanej, uśrednionej kwoty 1000 zł na dany rok kalendarzowy, w którym pracownik wykonuje pracę zdalną z miejsca zamieszkana z powodu epidemii COVID-19. Uśredniona kwota uwzględnia dodatkowe koszty pracownika poniesione przez niego celem zapewnienia odpowiedniej ergonomii pracy w miejscu zamieszkania (aranżacja miejsca do pracy, zakup mebli takich jak: biurka, krzesła czy sprzętu, dodatkowe monitory etc.). Pracownicy nie będą zobligowani do przedstawiania dowodów ponoszenia przez nich kosztów pracy zdalnej, w tym nie będą zobowiązani do przedstawienia faktur za zakup mebli biurowych od zewnętrznych dostawców Internetu czy mediów, w tym prądu i wody, a także kalkulacji faktycznego ich zużycia.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy wypłacony ryczałt stanowi przychód pracowników, a tym samym czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru podatku dochodowy od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca (art. 3 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że jednorazowe świadczenie, którego celem ma być zrekompensowanie pracownikom ponoszonych przez nich kosztów związanych z pracą zdalną nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciąży obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do wskazanych interpretacji indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej należy wskazać, że zostały ona wydana w indywidualnych sprawach i tylko wyłącznie w nich mają zastosowanie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.