Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.150.2021.2.KR
z 29 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2021 r. (data wpływu 2 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2021 r. (data wpływu 16 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, w części dotyczącej:

• wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zakup orbitreka i steppera – jest prawidłowe,

• wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zakup roweru elektrycznego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 8 kwietnia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.150.2021.1.KR, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 8 kwietnia 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 9 kwietnia 2021 r.).

Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem nadanym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 16 kwietnia 2021 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni została uznana za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na podstawie orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w … z dnia 4 marca 2019 r., symbol przyczyny niepełnosprawności -05-R upośledzenie narządu ruchu; orzeczenie wydano do dnia 31 marca 2021 r. W orzeczeniu napisano, że nie da się ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 16 listopada 2016 r. Wnioskodawczyni choruje na schorzenia i dysfunkcje związane z układem ruchu między innymi zastarzałe uszkodzenie łąkotki, pęknięcie MM, chondromalacje rzepki i chondromalacje przedziału bocznego obu kolan oraz torbiel Bakera lewego stawu kolanowego i posiada wskazanie od lekarza prowadzącego (specjalisty ortopedii i traumatologii) o konieczności prowadzenia rehabilitacji bez obciążania kolan. Wnioskodawczyni posiada zaświadczenie wystawione przez lekarza prowadzącego – specjalisty z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu o konieczności prowadzenia rehabilitacji z zastosowaniem urządzeń do rehabilitacji takich jak stepper, orbitrek i rower elektryczny w związku z istniejącymi schorzeniami narządu ruchu, z uwagi na istnienie których bez obciążania kolan. Z uwagi na istniejące schorzenia układu ruchu Wnioskodawczyni używa do rehabilitacji oraz w celu ułatwiania wykonywania codziennych czynności następujących urządzeń: orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego. Urządzenia te pozwalają nie tylko na prowadzenie zarówno rehabilitacji (orbitrek oraz stepper) i zapobiegania postępowi niepełnosprawności, ale również przyczyniają się do ułatwiania wykonywania czynności życiowych, np. przemieszczanie się (rower elektryczny), gdyż Wnioskodawczyni ze względu na zakaz obciążania kolan nie ma możliwości poruszania się za pomocą zwykłego roweru. Ponadto, z uwagi na trwający od marca 2020 r. stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19 i brak dostępu do innych form rehabilitacji (np. brak dostępu do leczenia sanatoryjnego) zakup ww. sprzętów był niezbędny, aby zapobiec znacznemu pogorszeniu się stanu zdrowia wywołanym brakiem odpowiedniej i systematycznej rehabilitacji. W związku z powyższym Wnioskodawczyni poniosła w 2020 r. wydatki związane z dokonanym zakupem orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego. Wydatki związane z zakupem orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego nie są i nie zostaną sfinansowane ani dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie zostaną zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie. Orbitrek, stepper oraz rower elektryczny stanowi sprzęt niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych, o których mowa w art. 26 ust.7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosownie do posiadanej niepełnosprawności z powodu dysfunkcji narządu ruchu. Poniesione wydatki zostały udokumentowane fakturami VAT (wystawionymi na Wnioskodawczynię).

Orzeczenie o zakwalifikowaniu Wnioskodawczyni do stopnia niepełnosprawności umiarkowanego zawiera symbol przyczyny -05-R upośledzenie narządu ruchu. Wydanie orzeczenia o zakwalifikowaniu Wnioskodawczyni do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nastąpiło w dniu 4 marca 2019 r., orzeczenie wydano do dnia 31 marca 2021 r. W orzeczeniu wskazano, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 16 listopada 2016 r., natomiast nie da się ustalić od kiedy niepełnosprawność istnieje. Orbitrek, stepper oraz rower elektryczny są indywidualnymi sprzętami niezbędnymi w rehabilitacji Wnioskodawczyni oraz ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Wybór takiego, a nie innego sprzętu został dokonany w oparciu o opinię lekarza prowadzącego leczenie. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zawiera wskazania dotyczące konieczności zaopatrzenia Wnioskodawczyni w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie. Orbitrek jest urządzeniem umożliwiającym wykonywanie ćwiczeń bezurazowo, jest przyjazny dla stawów kolanowych. Wnioskodawczyni posiada zaświadczenie wystawione przez lekarza specjalistę ortopedii i traumatologii narządu ruchu o konieczności stałej rehabilitacji ruchowej wraz z wymienieniem urządzeń wskazanych do rehabilitacji, tj. orbitreka, roweru elektrycznego i steppera, które należy stosować w związku z istniejącymi schorzeniami narządu ruchu, z uwagi na istnienie których został orzeczony ww. stopień niepełnosprawności. Stepper to urządzenie wzmacniające mięśnie nóg, zalecane szczególnie z związku z ochroną stawów, wpływa pozytywnie na stan kości i stawów, nie grozi kontuzjami i nadaje się dla osób niepełnosprawnych. Rower elektryczny, jaki Wnioskodawczyni zakupiła, jest pojazdem dwukołowym z silnikiem elektrycznym o mocy 2,5 kW, o konstrukcji ograniczającej prędkość jazdy do 25 km/h. Rower ten umożliwia przemieszczanie w celu dokonania drobnych zakupów, załatwiania różnych spraw życiowych oraz ćwiczeń rehabilitacyjnych na powietrzu. Jest to dla Wnioskodawczyni szczególnie istotne, ponieważ jest osobą starszą, samotną, mieszka sama, za miastem a teren, w którym zamieszkuje jest pagórkowaty, prawie w ogóle nie ma w okolicy terenów płaskich. Dlatego korzystanie z tego sprzętu stanowi duże ułatwienie w wykonywaniu czynności życiowych. Wnioskodawczyni uzyskała w roku podatkowym, za który chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, dochody z tytułu emerytury oraz alimentów opodatkowane na zasadach ogólnych. W związku z powyższym zostały spełnione wszystkie przesłanki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, które warunkują możliwość odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zeznaniu PIT Wnioskodawczyni może rozliczyć wydatki poniesione na zakup orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem czynności życiowych (art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, wydatki poniesione na zakup orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego można odliczyć od dochodu jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Wymienione urządzenia umożliwiają prowadzenie regularnej rehabilitacji i zapobiegają postępowi niepełnosprawności oraz ułatwiają wykonywanie czynności życiowych, charakteryzując się indywidualnym przeznaczeniem oraz niezbędnością w procesie rehabilitacji w niepełnosprawności związanej z chorobami narządu ruchu. Urządzenie to ułatwia wykonywanie czynności życiowych, gdyż Wnioskodawczyni posiada możliwość przemieszczania się za pomocą roweru elektrycznego (z uwagi na zakaz obciążania kolan Wnioskodawczyni nie ma możliwości poruszania się za pomocą zwykłego roweru). Stosowanie przedstawionych urządzeń umożliwia wykonywanie czynności życiowych osoby niepełnosprawnej z chorobami i dysfunkcją narządu ruchu i pozwala zmniejszyć ograniczenia, jakim ta osoba podlega ze względu na swoją chorobę. Jednocześnie z uwagi na trwający od marca 2020 r. stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19 i brak dostępu do innych form rehabilitacji (np. brak dostępu do leczenia sanatoryjnego) zakup ww. sprzętów był niezbędny, aby zapobiec znacznemu pogorszeniu się stanu zdrowia wywołanemu brakiem odpowiedniej i systematycznej rehabilitacji. Ponadto należy mieć na względzie, że aktualny rozwój nauki i techniki, w wyniku którego są wprowadzane na rynek nowe urządzenia i doskonalone dotychczas funkcjonujące na rynku urządzenia, powoduje, że urządzenia, które dotychczas nie były wykorzystywane w procesie rehabilitacji, stają się również urządzeniami niezbędnymi w rehabilitacji oraz ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych osobom niepełnosprawnym. Używanie sprzętu, który zmniejsza ryzyko negatywnych konsekwencji zdrowotnych powoduje, że posiada on indywidualny charakter związany z niepełnosprawnością Wnioskodawczyni, co oznacza, że posiada on cechy indywidualnego sprzętu ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych. W związku z powyższym zostały spełnione wszystkie przesłanki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, które warunkują możliwość odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni oparła na art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, w części dotyczącej:

• wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zakup orbitreka i steppera – jest prawidłowe,

• wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zakup roweru elektrycznego – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

W myśl art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono::
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Mając na względzie przywołane przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych. Z uregulowań zawartych w art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy wynika zatem, że zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz m.in. służyć przywracaniu sprawności organizmu. Związek pomiędzy zakupionym sprzętem, urządzeniem lub narzędziem technicznym, a niepełnosprawnością podatnik powinien wykazać w taki sposób, aby organy podatkowe mogły uznać, że zakupiony przedmiot ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jak również, że istnieje związek pomiędzy rodzajem nabytego przedmiotu, a rodzajem niepełnosprawności podatnika, np. powinien okazać zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni została uznana za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na podstawie orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 4 marca 2019 r., które zawiera symbol przyczyny niepełnosprawności -05-R upośledzenie narządu ruchu. Ww. orzeczenie wydano do dnia 31 marca 2021 r. W orzeczeniu wskazano, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 16 listopada 2016 r., natomiast nie da się ustalić od kiedy niepełnosprawność istnieje. Wnioskodawczyni choruje na schorzenia i dysfunkcje związane z układem ruchu i posiada wskazanie od lekarza prowadzącego (specjalisty ortopedii i traumatologii) o konieczności prowadzenia rehabilitacji bez obciążania kolan. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zawiera wskazania dotyczące konieczności zaopatrzenia Wnioskodawczyni w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie. Wnioskodawczyni posiada zaświadczenie wystawione przez lekarza specjalistę ortopedii i traumatologii narządu ruchu o konieczności stałej rehabilitacji ruchowej wraz z wymienieniem urządzeń wskazanych do rehabilitacji, tj. orbitreka, roweru elektrycznego i steppera, które należy stosować w związku z istniejącymi schorzeniami narządu ruchu, z uwagi na istnienie których został orzeczony ww. stopień niepełnosprawności. Wnioskodawczyni poniosła w 2020 r. wydatki związane z dokonanym zakupem orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego. Poniesione wydatki zostały udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawczynię. Z uwagi na istniejące schorzenia układu ruchu Wnioskodawczyni używa do rehabilitacji oraz w celu ułatwiania wykonywania codziennych czynności ww. urządzeń: orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego. Urządzenia te pozwalają nie tylko na prowadzenie zarówno rehabilitacji (orbitrek oraz stepper) i zapobiegania postępowi niepełnosprawności, ale również przyczyniają się do ułatwiania wykonywania czynności życiowych, np. przemieszczanie się (rower elektryczny), gdyż Wnioskodawczyni ze względu na zakaz obciążania kolan nie ma możliwości poruszania się za pomocą zwykłego roweru. Ponadto, z uwagi na trwający od marca 2020 r. stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19 i brak dostępu do innych form rehabilitacji (np. brak dostępu do leczenia sanatoryjnego) zakup ww. sprzętów był niezbędny, aby zapobiec znacznemu pogorszeniu się stanu zdrowia wywołanemu brakiem odpowiedniej i systematycznej rehabilitacji. Orbitrek, stepper oraz rower elektryczny są indywidualnymi sprzętami niezbędnymi w rehabilitacji Wnioskodawczyni oraz ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Wybór takiego, a nie innego sprzętu został dokonany w oparciu o opinię lekarza prowadzącego leczenie. Orbitrek jest urządzeniem umożliwiającym wykonywanie ćwiczeń bezurazowo, jest przyjazny dla stawów kolanowych. Stepper to urządzenie wzmacniające mięśnie nóg, zalecane szczególnie w związku z ochroną stawów, wpływa pozytywnie na stan kości i stawów, nie grozi kontuzjami i nadaje się dla osób niepełnosprawnych. Rower elektryczny, jaki Wnioskodawczyni zakupiła, jest pojazdem dwukołowym z silnikiem elektrycznym o mocy 2,5 kW, o konstrukcji ograniczającej prędkość jazdy do 25 km/h. Rower ten umożliwia przemieszczanie w celu dokonania drobnych zakupów, załatwiania różnych spraw życiowych oraz ćwiczeń rehabilitacyjnych na powietrzu. Jest to dla Wnioskodawczyni szczególnie istotne ponieważ jest osobą starszą, samotną, mieszka sama, za miastem a teren, w którym zamieszkuje jest pagórkowaty, prawie w ogóle nie ma w okolicy terenów płaskich. Korzystanie z tego sprzętu stanowi duże ułatwienie w wykonywaniu czynności życiowych. Wydatki związane z zakupem orbitreka, steppera oraz roweru elektrycznego nie są i nie zostaną sfinansowane ani dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie zostaną zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie. Orbitrek, stepper oraz rower elektryczny stanowi sprzęt niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych, o których mowa w art. 26 ust.7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosownie do posiadanej niepełnosprawności z powodu dysfunkcji narządu ruchu. Wnioskodawczyni uzyskała w roku podatkowym, za który chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, dochody z tytułu emerytury oraz alimentów opodatkowane na zasadach ogólnych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną i posiada orzeczenie o niepełnosprawności, to przysługuje Jej prawo do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu składanym za 2020 r., wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesionych na zakup indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji, tj. orbitreka i steppera. Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych kosztów zakupu, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Wskazać jednak należy, że koniecznym jest, aby orbitrek i stepper spełniały warunki urządzeń niezbędnych w rehabilitacji schorzenia będącego przyczyną niepełnosprawności Wnioskodawczyni. Dla oceny powyższego pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do zdrowia i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Natomiast odnosząc się do możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatków związanych z zakupem roweru elektrycznego, tj. pojazdu dwukołowego z silnikiem elektrycznym o mocy 2,5 kW, o konstrukcji ograniczającej prędkość jazdy do 25 km/h, należy stwierdzić, że niewątpliwie, rower elektryczny w przypadku osoby niepełnosprawnej, znacznie ułatwia wykonywanie czynności życiowych np. może posłużyć jako środek lokomocji w drodze do załatwienia spraw życiowych, dokonania zakupów, co jest utrudnione z uwagi na problemy z zaburzeniami narządu ruchu. Jednakże ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za „wydatki” poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Wskazać należy, że w przepisach podatkowych nie ma definicji „pojazdu mechanicznego”.

Zgodnie z encyklopedią PWN (wydanie elektroniczne) „pojazd mechaniczny” to pojazd wyposażony w silnik, zdolny do samodzielnego poruszania się po trasach lądowych (np. po torach kol., drogach publicznych); rozróżnia się pojazdy mechaniczne szynowe oraz bezszynowe pojazdy drogowe; do pojazdów mechanicznych bezszynowych należą: samochody (w tym autobusy), trolejbusy, ciągniki, motocykle i pojazdy specjalne (np. czołgi, działa samobieżne, ratraki).

Definicję pojazdu mechanicznego zawiera ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2214, z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 10 tej ustawy, pojazd mechaniczny to:

1. pojazd samochodowy, ciągnik rolniczy, motorower i przyczepa określone w przepisach ustawy - Prawo o ruchu drogowym,
2. pojazd wolnobieżny w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym, z wyłączeniem pojazdów wolnobieżnych będących w posiadaniu rolników posiadających gospodarstwo rolne i użytkowanych w związku z posiadaniem tego gospodarstwa;
   
   

W świetle ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r., poz. 110, z późn. zm.):

• motorower to pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3 lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h (art. 2 pkt 46 ustawy Prawo o ruchu drogowym);
  

• rower to pojazd o szerokości nieprzekraczającej 0,9 m poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem; rower może być wyposażony w uruchamiany naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o napięciu nie wyższym niż 48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W, którego moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po przekroczeniu prędkości 25 km/h (art. 2 pkt 47 ustawy Prawo o ruchu drogowym).
  
  

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni poniosła wydatek związany z zakupem pojazdu dwukołowego z silnikiem elektrycznym o mocy 2,5 kW, o konstrukcji ograniczającej prędkość jazdy do 25 km/h, czyli pojazdu mechanicznego.

Zauważyć należy, że w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały jedynie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł; natomiast w art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy, wydatki na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, ale żadnego z tych wydatków Wnioskodawczyni nie poniosła.

Skoro więc prawodawca tworzy przepis, z którego brzmienia wynika jednoznacznie, kiedy wydatki na cele rehabilitacyjne w przypadku pojazdu mechanicznego mogą być odliczone od dochodu, to znaczy, że w tym właśnie przepisie ta problematyka uregulowana jest wyczerpująco.

Z brzmienia art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wynika, że tylko i wyłącznie mogą być odliczone od dochodu wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Zatem, w przypadku zakupu przedmiotowego roweru elektrycznego, Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu wartości zakupionego roweru elektrycznego, gdyż takiego zakupu nie można uznać za wydatek na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb niepełnosprawności.

Podstawą odliczenia ww. wydatków nie może być również art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Rower elektryczny z silnikiem elektrycznym o mocy 2,5 kW, o konstrukcji ograniczającej prędkość jazdy do 25 km/h, nie jest sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji lecz pojazdem mechanicznym. Racjonalny ustawodawca wymieniając w przepisie art. 26 ust. 7a ww. ustawy, wydatki na cele rehabilitacyjne używa niezdefiniowanych pojęć: pojazd mechaniczny, samochód osobowy, indywidualny sprzęt, urządzenie i narzędzie techniczne, które nie są tożsame, a więc nie można przypisywać im tych samych znaczeń. Nie można więc stwierdzić, że ww. rower elektryczny nosi znamiona sprzętu lub urządzenia, które jest wykorzystywane stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Jest on dobrem powszechnego użytku, przeznaczonym dla wszystkich osób niezależnie od tego czy są osobami niepełnosprawnymi czy cieszącymi się dobrym zdrowiem. Ustawodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidział dla osób niepełnosprawnych preferencji podatkowych związanych z zakupem pojazdów mechanicznych.

Reasumując stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię na zakup indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji, tj. orbitreka i steppera, może zostać zaliczony do wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczony od dochodu w zeznaniu rocznym za rok, w którym Wnioskodawczyni poniosła ten wydatek (tj. w zeznaniu rocznym za 2020 r.). Natomiast wydatek na zakup roweru elektrycznego, tj. pojazdu dwukołowego z silnikiem elektrycznym o mocy 2,5 kW, o konstrukcji ograniczającej prędkość jazdy do 25 km/h, nie jest wydatkiem na cele rehabilitacyjne oraz ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych podlegającym odliczeniu od podstawy opodatkowania na podstawie przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby wydatek na zakup ww. roweru elektrycznego uznać za poniesiony na cele rehabilitacyjne lub ułatwiające wykonywanie czynności życiowych – musiałoby to wprost wynikać z zapisów ustawowych. Tymczasem, jak wykazano wyżej, w obowiązujących przepisach prawa brak jest podstaw do odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków poniesionych przez osobę niepełnosprawną na nabycie pojazdu mechanicznego, nawet przystosowanego do korzystania przez osobę niepełnosprawną.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że rozpatrując niniejszą sprawę tut. Organ wziął pod uwagę wyłącznie informacje zawarte w opisie stanu faktycznego, który stanowi jedyne źródło wiedzy o będącym przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawnopodatkowym stanie faktycznym.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.