Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDSB1-1.4019.140.2021.2.MM
z 28 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2020 r. (data wpływu 28 grudnia 2020 r.), uzupełnionym 8 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie opłaty od napojów alkoholowych nabytych przed 1 stycznia 2021 r. i sprzedawanych w 2021 r. podmiotom posiadającym zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2020 r. złożyli Państwo do Ministerstwa Zdrowia wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie opłaty od napojów alkoholowych nabytych przed 1 stycznia 2021 r. i sprzedawanych w 2021 r. podmiotom prowadzącym sprzedaż detaliczną.

Na mocy ustawy z 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 694) od 16 kwietnia 2021 r., organem właściwym w sprawie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnych przepisów dotyczących opłat, o których mowa w art. 9² ust. 11 i 21 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2277, ze zm.), zwanej dalej ustawą jest Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

W związku z powyższym, 18 kwietnia 2021 r. (data wpływu 20 kwietnia 2021 r.), wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów ustawy wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zakresie opłaty od napojów alkoholowych, został przekazany przez Ministra Zdrowia, Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 21 maja 2021 r. Znak 0111-KDSB1-1.4019.97.2021.1.MM 0111-KDSB1-1.4019.140.2021.1.MM wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 8 czerwca 2021 r.

We wniosku przedstawili Państwo m.in. następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml (Napoje alkoholowe) na podstawie zezwolenia na obrót hurtowy napojów alkoholowych oraz zezwolenia na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży.

Wnioskodawca przewiduje, że na dzień 31 grudnia 2020 r. będzie m.in. posiadał na stanie magazynowym Napoje alkoholowe, które następnie zostaną sprzedane po 31 grudnia 2020 r.

W uzupełnieniu wniosku m.in. doprecyzowali Państwo, że pytania oznaczone we wniosku numerami 1, 2, 3 i 7 odnoszą się do zapasów magazynowych na dzień 31 grudnia 2020 r., których sprzedaż nastąpi w 2021 r.

W związku z powyższym opisem zadali Państwo m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca w przypadku sprzedaży w 2021 r. Napojów alkoholowych nabytych w 2020 r., a które następnie zostaną sprzedane po 31 grudnia 2020 r. podmiotom posiadającym zezwolenie na sprzedaż detaliczną poza miejscem sprzedaży nie będzie zobowiązany do uiszczenia opłaty za zezwolenie (Opłata za zezwolenie), o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2 w wysokości określonej w art. 9² ust. 11 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2277) (dalej jako: Ustawa o wychowaniu w trzeźwości)? (we wniosku pytanie oznaczone nr 7)

Zdaniem Państwa, zgodnie z art. 9² ust. 15 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości, przedsiębiorca zaopatrujący przedsiębiorcę posiadającego zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do sprzedaży poza miejscem sprzedaży, zobowiązany jest do zapłaty Opłaty za zezwolenie.

Wnioskodawca z racji, iż posiada zezwolenie na obrót hurtowy, w trakcie 2020 r., tj. przed wejściem w życie Ustawy nabył Napoje alkoholowe w celu ich dalszej odsprzedaży podmiotom posiadającym zezwolenie na sprzedaż detaliczną.

Zdaniem Wnioskodawcy brak jest zatem podstaw do uiszczenia Opłaty za zezwolenie wg stawki określonej w art. 9² ust. 11 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości w związku z posiadaniem Napojów alkoholowych znajdujących się na stanie magazynowym na koniec 31 grudnia 2020 r.

Stanowisko takie wynika z faktu, iż samo posiadanie Napoju alkoholowego na stanie magazynowym nie jest równoznaczne z zaopatrzeniem w Napoje alkoholowe, o którym mowa w art. 9² ust. 15 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

Zaopatrzenie Wnioskodawcy w Napoje alkoholowe nastąpi bowiem przed końcem 2020 r., tj. przed wejściem w żywcie powyższych przepisów.

Zatem, w stosunku do przedmiotowych Napojów alkoholowych zdaniem Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek uiszczenia Opłaty za zezwolenie z racji na fakt, iż w 2020 r. brak stosownych regulacji w tym zakresie.

Jednocześnie, należy podkreślić, iż sama sprzedaż Napojów alkoholowych do podmiotów posiadających zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do sprzedaży poza miejscem sprzedaży również nie stanowi zaopatrzenia w rozumieniu art. 9² ust. 15 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

Sama Ustawa o wychowaniu w trzeźwości nie zawiera również w tym zakresie jakichkolwiek przepisów przejściowych. Tym samym brak jest podstaw do stosowania znowelizowanych przepisów Ustawy o wychowaniu w trzeźwości do zdarzeń mających miejsce przed wejściem jej w życie.

Przyjęcie odmiennego wniosku byłoby niezgodne z art. 2 Konstytucji, gdyż naruszałoby wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego regułę lex retro non agit oraz zasadę pewności prawa.

Powyższe stanowisko wyrażone zostało m.in. w Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2017 r. (sygn. akt II GSK 24/16), który stwierdził, iż: W demokratycznym porządku prawnym prawo powinno działać w zasadzie na przyszłość, a nie wstecz, w tym znaczeniu, że powinno wiązać określone w nim skutki prawne ze zdarzeniami mającymi miejsce po jego wejściu w życie.

Zasada lex retro non agit jest adresowana przede wszystkim do ustawodawcy i zakazuje mu stanowić norm prawnych, które miałyby być stosowane do zdarzeń, sytuacji, które miały miejsce i zostały zakończone przed wejściem w życie tych norm.

Powyższy pogląd został również wyrażony przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 marca 2005 r. (sygn. akt K 27/03). W uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż: W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego utrzymuje się konsekwentnie jednolita linia rozumienia znaczenia zakazu retroaktywnego działania ustanowionej normy. W wyroku z 30 listopada 1988 r. (sygn. K 1/88, OTK w 1988 r., poz. 6, s. 81) Trybunał stwierdził, że: Zasadę niedziałania prawa wstecz TK rozumie szerzej, nie tylko jako zakaz stanowienia norm prawnych, które nakazywałyby stosować nowo ustanowione normy prawne do zdarzeń, które miały miejsce przed ich wejściem w życie i z którymi prawo nie wiązało dotąd skutków prawnych (zasada lex retro non agit we właściwym tego słowa znaczeniu), lecz także jako zakaz stanowienia intertemporałnych reguł, które mają określić treść stosunków prawnych powstałych pod rządami dawnych norm, a trwających w okresie wejścia w życie norm nowo ustanowionych, jeżeli reguły te wywołują ujemne prawne (a w konsekwencji społeczne) następstwa dla bezpieczeństwa prawnego i poszanowania praw nabytych. (...) zasada zaufania do państwa wymaga, by mocy wstecznej nie nadawać przepisom, które regulują prawa i obowiązki obywateli i pogarszają ich sytuację prawną.

Pod rządami Konstytucji z 2 kwietnia 1997 r. Trybunał wielokrotnie przypominał, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Konstytucyjnego zasada niedziałania prawa wstecz stanowi podstawę porządku prawnego. Kształtuje zasadę zaufania obywateli do państwa oraz stanowionego przez nie prawa. U podstaw tejże zasady leży wyrażona w art. 2 Konstytucji zasada demokratycznego państwa prawnego (wyrok TK z 17 grudnia 1997 r., sygn. K 22/96, OTK ZU nr 5-6/1997, poz. 71). Trybunał Konstytucyjny podkreślał też, że zasada lex retro non agit oraz zasada ochrony praw słusznie nabytych mają charakter zasad przedmiotowych, wyznaczających granice ingerencji władzy publicznej w sferę praw podmiotowych. Naruszenie tych zasad może uzasadniać zarzut niedopuszczalnego wkroczenia przez tę władzę w sferę konstytucyjnie chronionych praw lub wolności jednostki, co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia sprzecznego z porządkiem konstytucyjnym naruszenia tych praw lub wolności (postanowienie TK z 17 lutego 1999 r„ sygn. Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34).

Mając powyższe zdaniem Wnioskodawcy brak jest podstaw do uznania, iż zgodnie z przepisami Ustawy o wychowaniu w trzeźwości obowiązującymi w 2020 r. oraz 2021 r. posiadanie na stanie magazynowym Nabojów alkoholowych przez Wnioskodawcę na koniec 2020 r., czy też ich późniejsza sprzedaż w 2021 r. pociągać będzie za sobą konieczność uiszczenia przez Wnioskodawcę Opłaty za zezwolenie. Taka interpretacja przepisów Ustawy, w szczególności art. 9² ust. 15 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości naruszałby zasadę nie działania prawa wstecz.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do uiszczenia Opłaty za zezwolenie w odniesieniu do Napojów alkoholowych jakie zostaną przez niego nabyte w 2020 r. i zostaną sprzedane dopiero w 2021 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Państwa stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę Państwa stanowiska w części dotyczącej wyłącznie przepisów ustawy w zakresie opłaty od napojów alkoholowych. Ocena Państwa stanowiska w pozostałej części, tj. w części dotyczącej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opłaty od środków spożywczych zostanie zawarta w odrębnej interpretacji.

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości powyżej 18% alkoholu może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez ministra właściwego do spraw gospodarki.

Stosownie natomiast do art. 9 ust. 2 ustawy – obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi o zawartości do 18% alkoholu może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez marszałka województwa. Wydawanie zezwoleń, decyzji wprowadzających zmiany w tych zezwoleniach oraz duplikatów tych zezwoleń należy do zadań własnych województw.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 7 ustawy obrotem hurtowym jest zakup napojów alkoholowych w celu dalszej ich odsprzedaży przedsiębiorcom posiadającym właściwe zezwolenia.

Natomiast sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej "organem zezwalającym" (art. 18 ust. 1 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że na podstawie zezwolenia na obrót hurtowy możliwa jest dalsza odsprzedaż napojów alkoholowych na rzecz podmiotów posiadających właściwe zezwolenia, tj. zezwolenie na obrót hurtowy lub zezwolenie na sprzedaż detaliczną.

Zgodnie z art. 9² ust. 11 ustawy – opłata za zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2, oraz za zezwolenie na wyprzedaż, o którym mowa w art. 95 ust. 4, dla przedsiębiorcy zaopatrującego przedsiębiorcę posiadającego zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży w napoje alkoholowe w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml wynosi dodatkowo 25 zł za każdy pełny litr 100% alkoholu w tych opakowaniach.

Natomiast w myśl art. 9² ust. 12 ustawy – w przypadku gdy przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2, zaopatruje przedsiębiorcę posiadającego jednocześnie zezwolenie na obrót hurtowy i zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, odprowadza opłatę od wszystkich napojów objętych opłatą, ustaloną na podstawie ust. 11, w które zaopatrzył tego przedsiębiorcę.

Z kolei stosownie do art. 9² ust. 13 ustawy przedsiębiorca dokonujący zaopatrzenia w napoje alkoholowe, od których zapłacono opłatę, o której mowa w ust. 12, nie jest obowiązany do zapłaty opłaty ustalonej na podstawie ust. 11.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzą Państwo sprzedaż napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml na podstawie zezwolenia na obrót hurtowy napojów alkoholowych oraz zezwolenia na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży.

Na dzień 31 grudnia 2020 r. będziecie Państwo posiadać na stanie magazynowym ww. napoje alkoholowe, które następnie zostaną sprzedane po 31 grudnia 2020 r.

Wątpliwość Państwa budzi, czy w przypadku sprzedaży w 2021 r. napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml nabytych w 2020 r., podmiotom posiadającym zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, będziecie Państwo zobowiązani do uiszczenia opłaty za zezwolenie, o której mowa art. 9² ust. 11 ustawy.

Jak wynika z wyżej powołanego przepisu art. 9² ust. 11 ustawy podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty, o której mowa w niniejszym przepisie jest przedsiębiorca posiadający zezwolenie na obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi, który po 1 stycznia 2021 r. dokona zaopatrzenia przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży w napoje alkoholowe w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.

Przedsiębiorca nie jest obowiązany do zapłaty opłaty, o której mowa w art. 9² ust. 11, jedynie wówczas, gdy opłata od ww. napojów została już uiszczona, czyli w sytuacji gdy jego dostawca ją uiścił w momencie zaopatrywania przedsiębiorcy. Kluczowy w tej sytuacji jest bowiem art. 9² ust. 13 ustawy, z treści którego wynika, że jedynie przedsiębiorca dokonujący zaopatrzenia w napoje alkoholowe, od których zapłacono opłatę, nie jest obowiązany do jej zapłaty.

W każdej innej sytuacji przedsiębiorca jest zobowiązany do zapłaty opłaty, jeżeli zaopatruje w napoje alkoholowe w małych formatach przedsiębiorcę posiadającego zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży.

Ponieważ na gruncie ustawy nie zostało zdefiniowane pojęcie „zaopatrzenia”, zasadnym jest uznanie (przy zastosowaniu wykładni językowej), że przez zaopatrzenie należy rozumieć realne wejście we władanie nad rzeczą (tu: nad produktami podlegającymi opłacie), co z kolei można utożsamić z wydaniem towaru przez dostawcę na rzecz odbiorcy. Zgodnie bowiem z definicją słownikową, pojęcie „zaopatrzyć” rozumie się następująco: „dostarczyć jakiejś osobie, instytucji lub organizacji potrzebne rzeczy” oraz (w formie zwrotnej) „kupić lub zgromadzić potrzebne rzeczy; też: zabrać ze sobą rzeczy potrzebne na daną okazję” (por. Słownik Języka Polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/szukaj/zaopatrzenie.html).

Analizując powyższe przepisy w odniesieniu do pytania, czy będziecie Państwo zobowiązani do zapłaty opłaty, o której mowa w art. 9² ust. 11 ustawy, w przypadku napojów alkoholowych w małych formatach zakupionych w 2020 r., wskazać należy, że jeśli zaopatrzenie przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży w napoje alkoholowe w opakowaniach jednostkowych do 300 ml ma miejsce począwszy od 1 stycznia 2021 r., opłata związana z zaopatrzeniem w te napoje powinna zostać odprowadzona.

Jeżeli bowiem opłata nie została dotychczas zapłacona, a przedsiębiorca dokonuje zaopatrzenia, o którym mowa w ust. 11 albo ust. 12, opłata powinna zostać zapłacona odpowiednio zgodnie z treścią tych przepisów. Wobec powyższego, co do zasady przedsiębiorca posiadający zezwolenie na obrót hurtowy i sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych nie odprowadza opłaty, o której mowa w art. 9² ust. 11, jedynie jeśli opłata została odprowadzona na podstawie ust. 12. W przypadku, gdy po wejściu w życie przepisów wprowadzających opłatę przedsiębiorca posiadający zezwolenie na obrót hurtowy i sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych dokona zaopatrzenia, o którym mowa w art. 9² ust. 11 lub 12, zobowiązany jest do zapłaty opłaty.

Nie można zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że ponieważ napoje alkoholowe w małych formatach zostały nabyte przed 1 stycznia 2021 r. to ich dalsza odsprzedaż nie będzie objęta regulacją ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r. Nie ma bowiem znaczenia kiedy Państwo zostali zaopatrzeni w napoje alkoholowe w małych formatach, lecz kiedy to Państwo dokonają zaopatrzenia w ww. napoje alkoholowe przedsiębiorców posiadających zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży.

Reasumując, będziecie Państwo zobowiązani do zapłaty opłaty, o której mowa w art. 9² ust. 11 ustawy w przypadku sprzedaży w 2021 r. podmiotom posiadającym zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml, nabytych przed 1 stycznia 2021 r., od których dotychczas ta opłata nie została zapłacona.

Tym samym Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Przysługuje Państwu prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.