Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.245.2021.2.LM
z 23 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 kwietnia 2021 r. (data wpływu 19 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 czerwca 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 28 maja 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.245.2021.1.LM (doręczone Stronie 2 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 7 czerwca 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 28 maja 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.245.2021.1.LM (doręczone 2 czerwca 2021 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji wyrobów tartacznych. Jest czynnym podatnikiem VAT. W 2003 r. Spółka nabyła od osób fizycznych prawo użytkowania wieczystego gruntu. Działka w momencie zakupu była niezabudowana i znajdowała się na terenie oznaczonym w Miejscowym Planie Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego symbolem 84 UR"C" - Zakłady rzemieślnicze nieuciążliwe - bez możliwości realizacji zabudowy mieszkalnej. W związku z tym, że transakcja sprzedaży nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Spółka jako kupujący zapłaciła podatek od czynności cywilnoprawnych. Grunt nie był wykorzystywany przez Spółkę na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Od 2014 r. był wydzierżawiony innemu podmiotowi, który na potrzeby swojej działalności zrobił instalację oświetleniową i kanalizacyjną oraz ogrodzenie. Aktualnie Spółka planuje sprzedać to prawo i umowa dzierżawy została wypowiedziana. Dzierżawca zobowiązał się do usunięcia z działki instalacji i ogrodzenia. Na dzień sprzedaży działka będzie niezabudowana. W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działka jest częścią terenu oznaczonego symbolem 20.P/U - zabudowa przemysłowa lub zabudowa usługowa, czyli jest terenem budowlanym przeznaczonym pod zabudowę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie: (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

Czy w przedstawionej sytuacji do sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

Zdaniem Spółki dostawa nie będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Przedmiotem dostawy będzie prawo użytkowania wieczystego gruntów, które zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, uważa się za towar. Natomiast dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Dostawa terenów może korzystać ze zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ale wyłącznie terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przed dniem dostawy na działce znajdowały się instalacje i ogrodzenie, ale mają zostać zdemontowane przed dostawą, więc dostawie będzie podlegał teren niezabudowany. Jednak, jak wskazuje definicja zawarta w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przedmiotowy grunt jest terenem budowlanym. Przez tereny budowlane, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przedmiotowa działka stanowi część terenu oznaczonego w aktualnie obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 20.P/U - zabudowa przemysłowa lub zabudowa usługowa, więc przeznaczona jest pod zabudowę i tym samym jest działką budowlaną. Bez znaczenia pozostaje fakt, że działka została nabyta od osób fizycznych i Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu tego nabycia, ponieważ nabycie to nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z powyższym dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntów, obejmującego teren niezabudowany będący terenem budowlanym, zdaniem Spółki nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, czyli będzie podlegała opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również: oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Towarem jest także udział w prawie własności lub prawo użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, zarówno grunt (w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu) jak i budynek, budowla, spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym zaznacza się, że podmiot dokonujący czynności, polegających na wykorzystaniu nieruchomości dla celów działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z wniosku wynika, że Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji wyrobów tartacznych. Jest czynnym podatnikiem VAT. W 2003 r. Spółka nabyła od osób fizycznych prawo użytkowania wieczystego gruntu. Działka w momencie zakupu była niezabudowana i znajdowała się na terenie oznaczonym w Miejscowym Planie Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego symbolem 84 UR"C" - Zakłady rzemieślnicze nieuciążliwe - bez możliwości realizacji zabudowy mieszkalnej. W związku z tym, że transakcja sprzedaży nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Spółka jako kupujący zapłaciła podatek od czynności cywilnoprawnych. Grunt nie był wykorzystywany przez Spółkę na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Od 2014 r. był wydzierżawiony innemu podmiotowi, który na potrzeby swojej działalności zrobił instalację oświetleniową i kanalizacyjną oraz ogrodzenie. Aktualnie Spółka planuje sprzedać to prawo i umowa dzierżawy została wypowiedziana. Dzierżawca zobowiązał się do usunięcia z działki instalacji i ogrodzenia. Na dzień sprzedaży działka będzie niezabudowana. W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działka jest częścią terenu oznaczonego symbolem 20.P/U - zabudowa przemysłowa lub zabudowa usługowa, czyli jest terenem budowlanym przeznaczonym pod zabudowę.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy w przedstawionej sytuacji do sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że dla opisanej wyżej nieruchomości ustalony został plan zagospodarowania przestrzennego zgodnie, z którym działka jest częścią terenu oznaczonego symbolem 20.P/U - zabudowa przemysłowa lub zabudowa usługowa. Tym samym, ww. działka stanowi teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. W rezultacie, planowana sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntów nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, to należy przeanalizować możliwość zwolnienia dostawy w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wnioskodawca wskazuje, że nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntu nastąpiło od osób fizycznych. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca transakcja nabycia tego prawa nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Spółka jako kupujący zapłaciła podatek od czynności cywilnoprawnych. Zatem należy wskazać, że przy nabyciu tej nieruchomości nie wystąpił podatek VAT należny, który mógłby podlegać odliczeniu przez Wnioskodawcę.

Wobec powyższego, nie można uznać, że w takiej sytuacji Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości lub, że takie prawo nie przysługiwało, skoro przy jej nabyciu nie wystąpił podatek VAT należny, który mógłby podlegać odliczeniu przez Wnioskodawcę.

Ponadto jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, grunt mający być przedmiotem sprzedaży nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę na cele działalności zwolnionej z podatku VAT, gdyż był wydzierżawiony innemu podmiotowi na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W związku z tym nie są spełnione obie przesłanki przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy i tym samym sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działki nie może korzystać ze zwolnienia na podstawie tego przepisu.

Podsumowując sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntu będzie dostawą dokonywaną przez podatnika podatku od towarów i usług i nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ani w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, a w konsekwencji dostawa przez Wnioskodawcę ww. działki będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy. Zatem jej sprzedaż powinna nastąpić z naliczeniem podatku należnego.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.