Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.286.2021.1.KS
z 25 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2021 r. (data wpływu 11 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków zawarcia umowy trustu:

• w części dotyczącej braku powstania przychodu podatkowego w momencie podpisania „Acceptance Form” (uzyskania uprawnień beneficjenta trustu) – jest nieprawidłowe;

• w części dotyczącej sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego w związku ze sprzedażą udziałów w Spółce (realizowaną na zasadach określonych w umowie trustu) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków zawarcia umowy trustu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. W ramach jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą X pracuje zdalnie na rzecz swojego klienta – spółki pod nazwą: Y z siedzibą w Z w Nowej Zelandii założonej w 2018 r. (dalej: „Spółka”).

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w Nowej Zelandii całkowicie lub częściowo poprzez zakład (czyli stałą placówkę, która służy wykonywaniu działalności gospodarczej) położony na terytorium tego państwa. W rozumieniu nowozelandzkich przepisów podatkowych Wnioskodawca nie ma miejsca zamieszkania w Nowej Zelandii. Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu w Nowej Zelandii tylko w zakresie dochodu ze źródeł w tym państwie.

Spółka jest osobą prawną, którą dla celów podatkowych na gruncie prawa Nowej Zelandii traktuje się jak osobę prawną. Spółka ma zarząd na terytorium Nowej Zelandii. W rozumieniu nowozelandzkich przepisów podatkowych Spółka ma siedzibę w Nowej Zelandii. Spółka podlega opodatkowaniu w Nowej Zelandii nie tylko w zakresie dochodu ze źródeł w Nowej Zelandii, ale także w zakresie dochodu ze źródeł w innych państwach.

Jeden z członków zarządu i wspólników Spółki – P (dalej: „Powiernik”) otrzymał od Spółki udziały założycielskie, które miały być przez niego nabyte powierniczo i zostać przeznaczone dla beneficjentów – kluczowego personelu, członków zarządu i kluczowych współpracowników Spółki (dalej: „Trust”).

Wnioskodawca został oznaczony jako kluczowy współpracownik Spółki, który miałby otrzymać 100 000 udziałów (dalej: „Udziały”). Uzyskanie przez Wnioskodawcę uprawnień beneficjenta trustu nie będzie się wiązało z jakąkolwiek odpłatnością ze strony Wnioskodawcy na rzecz Spółki lub Powiernika.

Wnioskodawcy zaproponowano podpisanie „Acceptance Form”, zgodnie z którym Wnioskodawca akceptuje zawarcie umowy trustu pomiędzy Spółką a Powiernikiem („Umowa Trustu”) na swoją rzecz jako rzeczywistego właściciela („beneficial owner”). Umowa Trustu podlega prawu Nowej Zelandii i właściwe do rozpoznania wszelkich sporów powstałych na gruncie Umowy Trustu są sądy w Nowej Zelandii. Na gruncie ustawodawstwa podatkowego Nowej Zelandii Wnioskodawca jest traktowany jak właściciel Udziałów Spółki, które są objęte Umową Trustu, natomiast na gruncie ustawy o spółkach obowiązującej w Nowej Zelandii jako właściciel Udziałów Spółki, które są objęte Umową Trustu, traktowany jest Powiernik.

Zgodnie z Umową Trustu, której Wnioskodawca nie jest stroną, Powiernik będzie posiadał udziały powierniczo dla każdego beneficjenta. Trust wszedł w życie z chwilą utworzenia udziałów i – o ile nie dojdzie do jego wcześniejszej likwidacji – będzie trwał przez okres 80 lat. Wnioskodawca jako beneficjent będzie miał prawo żądać przeniesienia tytułu prawnego do udziałów tylko za zgodą wyrażoną na piśmie przez Spółkę, Powiernika i tego beneficjenta i pod warunkiem spełnienia wszelkich rozsądnych warunków narzuconych przez Spółkę lub Powiernika. Warunki te nie mogłyby obejmować nałożenia obciążeń finansowych na beneficjenta.

Beneficjent ma wpływ na sprzedaż udziałów przez Powiernika. Powiernik może sprzedać udziały jedynie na żądanie beneficjenta lub w sytuacji, gdy jest to wymagane przez umowę spółki (np. w sytuacji, gdy 75% wspólników chce sprzedać całą spółkę, wówczas wspólnicy mniejszościowi muszą sprzedać swoje udziały na tych samych warunkach).

Powiernik musi zapłacić każdemu z beneficjentów kwotę po opodatkowaniu wszelkich wypłat (dywidend i innych) dokonanych przez Spółkę odnoszących się do udziałów posiadanych dla danego beneficjenta. Na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii sprzedaż Udziałów objętych Umową Trustu nie jest traktowana jako źródło przychodu Powiernika. Na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii sprzedaż udziałów objętych umową trustu jest traktowana jako źródło przychodów Beneficjenta. Będzie to dochód Beneficjenta z tytułu przeniesienia praw własności do udziałów. Na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii sprzedaż udziałów objętych Umową Trustu będzie traktowana jako zysk kapitałowy. Zyski kapitałowe są wolne od podatku w Nowej Zelandii – wedle informacji przekazanych Wnioskodawcy przez Spółkę – to ustawodawstwo nie zna podatku od zysków kapitałowych.

Na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii przekazanie przez Powiernika na rzecz Beneficjenta należności, które przysługują Beneficjentowi na podstawie Umowy Trustu w związku ze sprzedażą Udziałów objętych Umową Trustu nie jest traktowane jako źródło przychodów Beneficjenta. Na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii przekazane Wnioskodawcy przez Powiernika należności, które będą przysługiwały Wnioskodawcy na podstawie Umowy Trustu w związku ze sprzedażą Udziałów objętych Umową Trustu nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w Nowej Zelandii.

Głosowanie z Udziałów będzie wykonywane przez Powiernika w taki sam sposób, w jaki są wykonywane prawa głosu przez większość udziałowców posiadających udziały zwykłe i uznaje się, że każdy beneficjent nieodwołalnie ustanowił Powiernika swoim pełnomocnikiem w tym celu. Powiernik jest związany postanowieniami Umowy Trustu w zakresie wykonywania prawa głosu, a nie wskazówkami beneficjenta. Powiernik jest zobowiązany do przekazywania beneficjentom kopii dokumentów dotyczących wszelkich wpłat związanych z Udziałami lub związanych z wykonywaniem innych praw udziałowych (za wyjątkiem wykonywania prawa głosu). W zakresie wykonywania praw udziałowych, innych niż prawo głosu, rozumianych jako prawa poboru, prawa dołączenia do transakcji zbycia udziałów przez udziałowców większościowych (tag along right) i inne prawa, które mają zastosowanie zgodnie z umową wspólników lub umową Spółki, Powiernik ma je wykonywać zgodnie z wszelkimi uzasadnionymi i rozsądnymi wskazówkami Beneficjenta.

Dywidendy są wypłacane przez Spółkę na rzecz Powiernika, ale Powiernik może wykazać obowiązujące stawki podatkowe dla celów podatku u źródła w oparciu o sposób opodatkowania Beneficjenta. Sam Powiernik na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii nie jest podatnikiem, ponieważ nie uzyskuje żadnych przychodów we własnym zakresie. Jest on po prostu pośrednikiem, otrzymującym przychód w imieniu innych. Spółka jest uprawniona do dokonania zmiany Powiernika. Powiernik odpowiada za uszczuplenie aktywów trustu. Z majątku trustu Powiernik ma prawo odzyskać wszelkie kwoty wynikające z zaciągniętych przez niego zobowiązań przy wykonywaniu w dobrej wierze obowiązków z Umowy Trustu.

Powiernik nie jest wynagradzany za swoje czynności z aktywów trustu. Wynagrodzenie może wypłacać mu Spółka ze środków własnych „jeśli uzna to za stosowne”.

O likwidacji trustu decyduje Powiernik za zgodą Spółki, w przypadku, gdy Powiernik uzna, że cele Trustu nie mogą być dłużej realizowane w sposób pierwotnie zamierzony. Skutkiem likwidacji trustu będzie przeniesienie udziałów z Powiernika na Beneficjentów, a wszelkie nieuregulowane zobowiązania lub wydatki zostaną poniesione przez Spółkę. Umowa Trustu uprawnia Wnioskodawcę do udziału w majątku likwidacyjnym Spółki.

Umowa Trustu może być zmieniona tylko przez Spółkę i jedynie w celu dostosowania do prawa Nowej Zelandii lub skorygowania oczywistego błędu. Zmiany nie mogą wpływać niekorzystnie na interesy beneficjentów lub dawać Powiernikowi większych uprawnień niż te określone w Umowie Trustu.

Głównym powodem zawarcia Umowy Trustu jest zapobieganie rozdrobnieniu udziałowców Spółki i związanych z tym komplikacji. Zgodnie z literą … „Acceptance Form”, beneficjent przyjmuje do wiadomości i potwierdza, że jego korzyść z Udziałów jest dla niego osobista i przyjmuje do wiadomości, że nie wolno mu cedować, obciążać ani w inny sposób zbywać Udziałów, chyba że Udziały są sprzedawane zgodnie z umową wspólników i umową Spółki. Wszelkie zbycie musi być zgodne z ograniczeniami dotyczącymi przenoszenia zawartymi w Umowie Trustu i umowie Spółki. Obejmują one prawo poboru wymagające, aby akcje były najpierw oferowane innym akcjonariuszom oraz aby zarząd Spółki zatwierdził przeniesienie jako zgodne z najlepszym interesem Spółki. Przeniesienie z naruszeniem tych wymogów nie zostanie uznane przez Spółkę ani Powiernika.

Wedle informacji uzyskanych od Spółki w jakimkolwiek momencie w okresie 365 dni poprzedzających sprzedaż udziałów w Spółce ich wartość nie będzie pochodziła bezpośrednio lub pośrednio w więcej niż 50% z majątku nieruchomego (nieruchomości) położonego na terytorium Nowej Zelandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy podpisanie przez Wnioskodawcę „Acceptance Form” jest zdarzeniem neutralnym podatkowo i jako takie nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania?
2. Czy przychód uzyskiwany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą udziałów w Spółce (realizowaną na zasadach określonych w umowie trustu) należy opodatkować na zasadach określonych w art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Trust nie jest uregulowany w prawie polskim. Wywodzi się z anglosaskich systemów prawnych i odnosi się do relacji, w której osoba fizyczna lub prawna (powiernik) zgadza się wziąć w zarząd powierniczy tytuł prawny do określonego majątku („majątek lub kapitał przekazany w zarząd powierniczy”) na wniosek drugiej strony (osoby przekazującej majątek lub kapitał), przy założeniu, że pierwsza z osób na mocy „zobowiązania powierniczego” ma wykonywać kontrolę prawną na wyłączną korzyść jednej lub kilku osób fizycznych, prawnych lub podmiotów niebędących osobami prawnymi (beneficjentów), którzy pozostają właścicielami praw do korzyści lub tytułu prawnego opartego na prawie słuszności.

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa trustu nie jest umową o ustanowieniu instrumentu finansowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit c-i ustawy o z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

Jak wyjaśniono powyżej, Umowa Trustu nie kreuje żadnego instrumentu finansowego, nie ustanawia go. W tradycyjnym ujęciu trust nie jest osobą prawną, lecz wydzieloną pulą zasobów zarządzanych przez powiernika na podstawie wiążącej umowy prawnej (D.L. Hill, T. Kardach, „Trust i prywatna fundacja jako narzędzia planowania podatkowego – wybrane zagadnienia (1)” Przegląd Podatkowy 05/2007). W ramach trustu można wyróżnić trzech uczestników: założyciela, powiernika i beneficjenta. Beneficjanci mogą być stali (wskazani w umowie i uprawnieni do regularnych dochodów) lub dyskrecjonalni (których uprawnienia zależą od decyzji powiernika). Trusty mogą być odwołane (uprawniające założyciela do zmiany postanowień umowy trustu lub nawet rozwiązania trustu) i nieodwołalne (raz utworzony trust nie może być zmieniony lub odwołany) – D.L. Hill, T. Kardach, „Trust i prywatna fundacja jako narzędzia planowania podatkowego - wybrane zagadnienia (1)” Przegląd Podatkowy 05/2007.

Treść Umowy Trustu wskazuje, że różni się ona od znanych w praktyce polskiej umów powierniczych, choć zawiera pewne jej elementy. I tak, odmiennie niż w standardowych umowach powierniczych, to nie ta sama osoba, która będzie beneficjentem umowy wyposaża powiernika w składniki majątkowe, ale robi to podmiot trzeci (Spółka). Sens Umowy Trustu polega na przetrzymaniu określonych praw majątkowych i wydaniu ich beneficjentowi, ale Spółce zależy na trwaniu Umowy Trustu, aby zapobiec rozdrobnieniu struktury udziałowców. Z treści punktu … Umowy Trustu wynika, że Spółce zależy także na głosowaniu przez Powiernika z udziałów w sposób zgodny z głosowaniem większościowych udziałowców i jedynie z głosowania niezgodnego z tym sposobem mogłoby powodować powstanie roszczeń po stronie beneficjentów (dochodzonych na drodze sądowej). Nie istnieje natomiast związanie Powiernika dyrektywami beneficjentów w zakresie głosowania z udziałów w Spółce. W konsekwencji wypłata jakiejkolwiek dywidendy lub podejmowanie decyzji związanych ze sprzedażą udziałów de facto nie należą do Wnioskodawcy. To także różni Umowę Trustu od standardowej umowy powierniczej, w której powierzający ma kontrolę nad sposobem głosowania przez powiernika w spółce oraz ma kontrolę nad likwidacją stosunku powiernictwa lub rozporządzeniami dokonywanymi powierzonymi udziałami. W przypadku Umowy Trustu kontrolę nad głosowaniem ma większość wspólników (za którymi musi podążać Powiernik), kontrolę nad likwidacją ma Powiernik i Spółka, natomiast kontrolę nad rozporządzeniami udziałami ma beneficjent wraz ze Spółką i Powiernikiem, jednak to Spółka i Powiernik, a nie beneficjent, mogą stawiać w tym zakresie warunki.

W konsekwencji beneficjent nie może podjąć samodzielnie decyzji i doprowadzić do:

• wpłaty na jego rzecz dywidendy,
  

• zbycia na rzecz osoby trzeciej udziałów, a tym samym wypłaty na jego rzecz sumy uzyskanej ze zbycia lub
  

• likwidacji trustu i przeniesienia na jego rzecz udziałów.
  
  

Korzyści po stronie beneficjenta są więc potencjalne i mają charakter warunkowy – zależą od decyzji innych podmiotów. Umowa Trustu nie ustanawia konkretnych dat i warunków, pod którymi beneficjent ma pewność otrzymania wypłaty. Z treści Umowy Trustu wynika natomiast, że w przypadku, gdy już dojdzie do wypłaty dywidendy lub zbycia udziałów (nad czym kontrolę ma Spółka i Powiernik), to kwota dywidendy przypadająca na udziały beneficjenta lub kwota uzyskana ze sprzedaży udziałów beneficjenta jest należna beneficjentowi.

Zgodnie z treścią Umowy Trustu, Spółka nie może wycofać się z określonych w Umowie Trustu korzyści na rzecz beneficjentów, a w przypadku likwidacji trustu przewiduje przeniesienie udziałów w Spółce z Powiernika na beneficjentów. Całokształt Umowy Trustu wskazuje na chęć przyznania korzyści beneficjentom (a tym samym zapewnienie sobie ich lojalności i wysiłków w celu pomnożenia majątku Spółki, mając na względzie potencjalne korzyści), ale przy tym zamiar utrzymywania trustu w dłuższym okresie czasu i brak możliwości wpływania beneficjentów na sprawy wewnętrzne Spółki.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej:

• ograniczone prawo żądania przeniesienia tytułu prawnego do udziałów na inny podmiot (zgoda wyrażona na piśmie przez Spółkę i Powiernika, warunki narzucone przez Spółkę lub Powiernika, przy tym Spółka prawdopodobnie będzie wymagać, aby Umowa Trustu pozostała w mocy);
  

• brak wpływu na głosowanie Powiernika, który jest zobowiązany głosować tak, jak większość udziałowców, a w konsekwencji brak wpływu na wypłatę dywidendy;
  

• brak wpływu na likwidację trustu przed okresem, na jaki został ustanowiony (80 lat),
  

w ocenie Wnioskodawcy, uzasadnionym jest stanowisko, że z chwilą podpisania Acceptance Form nie dochodzi do uzyskania przychodu na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „u.p.d.o.f.”).

Zgodnie z przepisem art. 11. ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Definicja przychodu zawarta w przepisie art. 11 u.p.d.o.f. ma charakter ogólny. Przepisy dotyczące poszczególnych źródeł przychodów mogą uszczegóławiać tę definicję, jednak w zakresie świadczeń nieodpłatnych definicja dotycząca przychodów z działalności gospodarczej pokrywa się z definicją ogólną.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również – zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 u.p.d.o.f. – wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f.

Należą one do tego źródła, w przypadku gdy są one powiązane z prowadzoną przez podatnika pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Istotą przychodu z nieodpłatnych świadczeń jest to, że otrzymujący osiąga rzeczywistą, a nie tylko potencjalną czy spodziewaną korzyść ekonomiczną, autentyczne wzbogacenie czy zaoszczędzenie własnego majątku. Zatem ważne, decydujące wręcz jest to, by po stronie otrzymującego wystąpiła rzeczywista, a nie tylko domniemana korzyść. Co ważne, należy wskazać na konkretne i wymierne finansowo przysporzenie lub obiektywne zaoszczędzenie, ochronę przed wydatkami, które osoba taka musiałaby ponieść, lub stratami, jakie by u niej wystąpiły, gdyby nie otrzymała takiego darmowego świadczenia (Kowalski Radosław, PIT. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2020).

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie o sygn. akt K 7/13: „jednolite stanowisko doktryny prawa podatkowego, opierające się na wynikach interpretacyjnych uzyskanych przy zastosowaniu reguł wykładni językowej, wyraża się w przekonaniu, że „użycie w tym przepisie słowa „otrzymane” w odniesieniu do świadczeń nieodpłatnych wskazuje, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę” (Marciniuk, op. cit, Nb 20). Podkreśla się, że art. 11 ust. 1 PDOFizU wyraźnie różnicuje sposoby powstania przychodu: gdy chodzi o pieniądze i wartości pieniężne przychód może powstać – verba legis – przez „otrzymanie lub postawienie go do dyspozycji podatnika”. Natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia”.

W przypadku stosunków powiernictwa, które oparte są o zasadę swobody umów, przyjmuje się, że skutki podatkowe występują bezpośrednio u beneficjenta, zaś powiernik jest podmiotem transparentnym podatkowo, zgodnie z interpretacjami indywidualnymi Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• z dnia 13 grudnia 2019 r., nr 0111-KDIB4.4015.118.2019.2.BB,
  

• z dnia 29 lipca 2020 r., nr 0111-KDIB2-3.4015.59.2020.2.ASZ,
  

• z dnia 5 lutego 2020 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.555.2019.2.MG,
  

• z dnia 26 lutego 2020 r., nr 0112-KDIL2-2.4011.10.2020.1.MM,
  

• z dnia 24 marca 2020 r., nr 0115-KDIT3.4011.519.2019.6.AW,
  

• z dnia 5 maja 2020 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.96.2020.5.EC,
  

• z dnia 5 sierpnia 2020 r., nr 0115-KDIT3.4011.298.2020.4.AWO
  

oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 lipca 2019 r., sygn. akt I SA/ Gl 54/19.

Wynika to m.in. z tego, że przysporzenia na rzecz powiernika nie mają charakteru ostatecznego i jest on zobowiązany do wydania wszystkich korzyści na rzecz powierzającego. Przyjmuje się zatem, że skutki podatkowe związane z czynnościami wykonywanymi przez powiernika są analogiczne do tych, jakie wystąpiłyby, gdyby czynności te wykonywane były bezpośrednio przez powierzającego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1370/15). Jest to pogląd ugruntowany w stanowiskach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej i popierany w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przyczyną takiego rozwiązania jest przyjęcie, że jakkolwiek powiernik jest formalnym właścicielem powierzonego majątku, to jednak beneficjent jest jego właścicielem ekonomicznym, natomiast do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono majątek podatnika (którymi może rozporządzać jak właściciel) – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 lutego 2020 r., nr 0112-KDIL2-2.4011.10.2020.1.MM.

Z treści Acceptance Form i Umowy Trustu nie wynika, że Wnioskodawca otrzyma Udziały do rozporządzania nimi jak właściciel. Nie może bowiem nimi rozporządzać na rzecz osoby trzeciej, zmusić Powiernika do przeniesienia ich własności, wykonywać z nich prawa głosu wedle swojego uznania, a w konsekwencji podjąć decyzji o pobraniu dywidendy. Jest natomiast uprawniony do pobierania kwot (po opodatkowaniu) dywidendy i innych kwot np. związanych ze sprzedażą Udziałów.

W ocenie Wnioskodawcy, podpisanie Acceptance Form nie powinno wiązać się z powstaniem przychodu po Jego stronie, gdyż biorąc pod uwagę treść tego dokumentu oraz Umowy Trustu, jest to przyznanie tytułu do otrzymywania przyszłych przychodów, a nie realne przysporzenie majątkowe w chwili podpisania dokumentu.

Ad 2

Przepis art. 30b ust. 4 u.p.d.o.f. wprowadza regułę, że przychody uzyskane z odpłatnego zbycia udziałów, są co do zasady przychodami z kapitałów pieniężnych (stawka 19% od dochodu), chyba że ich sprzedaż następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, wówczas należałoby je zaliczyć do tego źródła.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowa jest interpretacja tego przepisu, potwierdzona w orzecznictwie sądów administracyjnych, że co do zasady przychody z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych oraz realizacji praw z nich wynikających stanowią przychody z kapitałów pieniężnych, a nie przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wyjątek, o jakim mowa w art. 30b ust. 4 u.p.d.o.f., dotyczy każdej działalności gospodarczej, przy okazji wykonywania której następuje realizacja tych praw. Sprzedaż przez Wnioskodawcę Udziałów jako niemająca żadnego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie może być uznana za sprzedaż następującą w wykonaniu działalności gospodarczej. Przychód uzyskiwany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą udziałów w spółce (realizowaną na zasadach określonych w umowie trustu) jest przychodem ze sprzedaży udziałów. Przychód uzyskiwany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą udziałów w Spółce (realizowaną na zasadach określonych w umowie trustu) należy opodatkować na zasadach określonych w art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej braku powstania przychodu podatkowego w momencie podpisania Acceptance Form (uzyskania uprawnień beneficjenta trustu);
  

• prawidłowe – w części dotyczącej sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego w związku ze sprzedażą udziałów w Spółce (realizowaną na zasadach określonych w umowie trustu).
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z poźn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie, uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, który w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej pracuje zdalnie na rzecz spółki z Nowej Zelandii.

Jeden z członków zarządu i wspólników Spółki (Powiernik) otrzymał od Spółki udziały założycielskie, udziały miały być przez niego nabyte powierniczo i przeznaczone dla beneficjentów, tj. kluczowego personelu, członków zarządu i kluczowych współpracowników Spółki. Wnioskodawca jako kluczowy współpracownik spółki ma otrzymać 100 000 udziałów i uzyska uprawnienia Beneficjenta trustu, co nie będzie wiązało się z jakąkolwiek odpłatnością z Jego strony na rzecz Spółki lub Powiernika. Na podstawie „Acceptance Form” Wnioskodawca akceptuje zawarcie umowy trustu pomiędzy Spółką a Powiernikiem na swoją rzecz jako rzeczywistego właściciela (beneficial owner).

Umowa trustu podlega prawu Nowej Zelandii, zaś na gruncie ustawodawstwa podatkowego Nowej Zelandii Wnioskodawca jest traktowany jak właściciel udziałów Spółki, które są objęte umową trustu, natomiast na gruncie ustawy o spółkach obowiązującej w Nowej Zelandii jako właściciel Udziałów Spółki, które są objęte umową trustu, traktowany jest Powiernik.

Wnioskodawca nie jest stroną umowy trustu. Powiernik będzie posiadał udziały powierniczo dla każdego Beneficjenta. Trust wszedł w życie z chwilą utworzenia udziałów i będzie trwał przez 80 lat (o ile nie dojdzie do jego wcześniejszej likwidacji).

Wnioskodawca będzie miał prawo żądać przeniesienia tytułu prawnego do udziałów tylko za zgodą Spółki, Powiernika i tego Beneficjenta i pod warunkiem spełnienia warunków narzuconych przez Spółkę lub Powiernika. Powiernik może sprzedać udziały jedynie na żądanie Beneficjenta, lub w sytuacji gdy jest to wymagane przez umowę spółki. Powiernik musi zapłacić każdemu z beneficjentów kwotę po opodatkowaniu wszelkich wypłat (dywidend i innych) dokonanych przez Spółkę, odnoszących się do udziałów posiadanych przez danego beneficjenta.

Na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii sprzedaż udziałów objętych umową trustu jest traktowana jako źródło przychodów Beneficjenta (dochód z tytułu przeniesienia praw własności do udziałów), zyski kapitałowe są wolne od podatku w Nowej Zelandii. Na gruncie ustawodawstwa Nowej Zelandii przekazanie przez Powiernika na rzecz Beneficjenta należności, które przysługują mu w związku ze sprzedażą udziałów objętych Umową Trustu nie jest traktowane jako źródło przychodów Beneficjenta.

Głosowanie z udziałów będzie wykonywane przez Powiernika w taki sposób, w jaki są wykonywane prawa głosu przez większość udziałowców posiadających udziały zwykłe i uznaje się, że każdy Beneficjent nieodwołalnie ustanowił Powiernika swoim pełnomocnikiem w tym celu. Powiernik jest związany postanowieniami umowy trustu w zakresie wykonywania prawa głosu, a nie wskazówkami Beneficjenta. W zakresie wykonywania praw udziałowych, innych niż prawo głosu, Powiernik ma je wykonywać zgodnie ze wskazówkami Beneficjenta (prawo poboru, prawo dołączenia do transakcji zbycia udziałów przez udziałowców większościowych i inne prawa zgodnie z umową wspólników i umową spółki). Dywidendy są wypłacane przez Spółkę na rzecz Powiernika, ale Powiernik może wykazać obowiązujące stawki podatkowe dla celów podatku u źródła w oparciu o sposób opodatkowania Beneficjenta.

Skutkiem likwidacji Trustu będzie przeniesienie udziałów z Powiernika na Beneficjentów, a nieuregulowane zobowiązania lub wydatki zostaną uregulowane przez Spółkę. Umowa Trustu uprawnia Wnioskodawcę do udziału w majątku likwidacyjnym Spółki.

Beneficjent nie może cedować, obciążać ani w inny sposób zbywać udziałów, chyba że udziały są sprzedawane zgodnie z umową wspólników i umową spółki (prawo poboru wymaga aby akcje były najpierw oferowane innym akcjonariuszom). Wszelkie zbycie musi być zgodne z ograniczeniami dotyczącymi przenoszenia zawartymi w umowie trustu i umowie spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę zauważyć należy, że tworzenie trustów dopuszcza głównie prawodawstwo krajów opierających się na anglosaskim systemie prawa common law.

Konstrukcja trustu sprowadza się do stosunku zobowiązaniowego (stosowna umowa trustu, tzw. deed of trust), na mocy którego powiernik (trustee) przyjmuje w zarząd powierniczy tytuł prawny do określonego majątku założyciela trustu, zobowiązując się jednocześnie do działania w interesie określonych beneficjentów.

Określone w umowie trustu cele realizowane są wyłącznie przez powiernika, jako że posiada on wyłączny, choć tylko powierzony tytuł prawny do majątku trustu.

Skutki uczestnictwa w umowie trustu zawartej na gruncie prawa obcego mogą być różne w zależności od charakteru tej umowy i realizowanych w jej ramach świadczeń. Przykładowo, inne skutki wywołuje:

• sytuacja, gdy beneficjent jest traktowany jako właściciel udziałów, któremu są bezpośrednio przypisywane skutki wszystkich czynności i zdarzeń, które dotyczą udziałów,
  

• sytuacja, gdy beneficjenta nie traktuje się jako właściciela udziałów, ale wyłącznie jako uprawnionego do otrzymywania świadczeń , które są „pochodną” czynności i zdarzeń dotyczących udziałów.
  
  

Wskazane elementy umowy trustu, ponieważ wynikają z przepisów prawa obcego, na gruncie których umowa trustu została zawarta, muszą zostać opisane przez Wnioskodawcę. Organ wydający interpretację nie może ich samodzielnie ustalić.

Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wskazać, że w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Sposób ustalania wartości pieniężnej wyżej określonych świadczeń regulują dalsze przepisy przywołanego artykułu.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3);
  

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c (pkt 7).
  
  

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem ust. 2g i art. 21 ust. 1 pkt 125 i 125a.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się przychody z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych.

W myśl art. 30b ust. 1 ww. ustawy, od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, w tym z realizacji praw wynikających z tych instrumentów, z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), z odpłatnego zbycia udziałów w spółdzielni oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) albo wkładów w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

W odniesieniu do skutków podatkowych związanych z podpisaniem przez Wnioskodawcę „Acceptance Form” wyjaśnić należy, że analiza okoliczności przedstawionych w opisie sprawy prowadzi do wniosku, że zdecydowana większość informacji przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, mówiących np. o nabyciu udziałów i rozporządzaniu nimi poprzez możliwość ich zbycia – świadczy o wystąpieniu w momencie podpisania „Acceptance Form” faktycznego nabycia udziałów. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika również, że w momencie podpisania „Acceptance Form” Wnioskodawca stanie się rzeczywistym właścicielem udziałów.

Zatem, skoro Wnioskodawca stanie się rzeczywistym właścicielem („beneficial owner”) udziałów w Spółce, a ponadto na gruncie ustawodawstwa podatkowego Nowej Zelandii będzie traktowany jak właściciel Udziałów Spółki, które są objęte Umową Trustu, to podpisanie „Acceptance Form” wywołuje skutek podatkowy w postaci uzyskania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po stronie Wnioskodawcy nastąpi bowiem przysporzenie majątkowe w związku z faktem, że stanie się On rzeczywistym właścicielem udziałów w Spółce (uzyska uprawnienia beneficjenta trustu, co nie będzie się wiązało z jakąkolwiek odpłatnością na rzecz Spółki lub Powiernika). Większość podatników aby czerpać korzyści z udziałów sama musi je nabyć za określoną cenę, a zatem chcąc nabyć udziały w spółce podatnik musi ponieść określony koszt, którego Wnioskodawca ponosić nie musi, ponieważ uzyska uprawnienia beneficjenta trustu nieodpłatnie. Na powyższe nie ma wpływu okoliczność, że korzyść związana z posiadaniem tych udziałów jest jedynie „potencjalna”, skoro Wnioskodawca akceptuje zawarcie umowy trustu pomiędzy Spółką a Powiernikiem na swoją rzecz jako rzeczywistego właściciela nabytych udziałów (beneficjenta trustu). Co również istotne, potencjalne korzyści są wyraźnie we wniosku nakreślone i nie ma przy tym wskazania, że korzyści te mogą w ogóle nie wystąpić. W przypadku każdego innego udziałowca np. spółki, również może on swoje korzyści z udziałów określać jako potencjalne, bo nie jest w stanie przewidzieć czy otrzyma wypłatę z dywidendy, w jakiej wysokości, czy będzie miał możliwość sprzedaży udziałów z uwagi na jakieś umowne ograniczenia. Jednakże nie można wykluczyć, że do opisanych sytuacji może dojść, a możliwość ich wystąpienia wynika z faktycznego bycia właścicielem udziałów.

Jednocześnie okoliczności, z których wynikają pewne ograniczenia Wnioskodawcy jako beneficjenta trustu nie mogą decydować o kwalifikacji opisanego we wniosku zdarzenia jako nieodpłatnego nabycie udziałów. Podstawą do wypłaty późniejszych świadczeń są bowiem udziały spółki, które mają swoją wymierną wartość finansową.

W konsekwencji należy uznać, że w momencie podpisania Acceptance Form (tj. w momencie, gdy Wnioskodawca stanie się rzeczywistym właścicielem Udziałów Spółki, które są objęte Umową Trustu) powstaje przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczności otrzymania udziałów wiąże się bowiem z faktem współpracy Wnioskodawcy ze Spółką w ramach prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem przysporzenia majątkowe uzyskiwane w ramach tej współpracy stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Podstawą opodatkowania będzie przychód odpowiadający wartości rynkowej otrzymanych nieodpłatnie udziałów, który podlegał będzie opodatkowaniu według tych samych zasad, jak dochód z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Organ nie może zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 1, że przychód po Jego stronie nie powstanie w momencie podpisania „Acceptance Form” (tj. uzyskania uprawnień beneficjenta trustu). Każda inna osoba, która chciałaby nabyć udziały (zostać beneficjentem trustu) musiałaby uszczuplić swój majątek przeznaczając z niego środki na zakup tych udziałów. Wnioskodawca takiego uszczuplenia nie musi dokonywać, gdyż uzyskanie przez Niego uprawnień beneficjenta trustu nie będzie się wiązało z jakąkolwiek odpłatnością na rzecz Spółki lub Powiernika. Istnienie przytoczonych powyżej regulacji w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie przesądza jednak o tym, że nie jest prawdą, że w momencie podpisania „Acceptance Form” (tj. w momencie, gdy Wnioskodawca stanie się rzeczywistym właścicielem Udziałów Spółki, które są objęte Umową Trustu) nie może powstać przychód do opodatkowania. Ustawodawca, który jest ustawodawcą racjonalnym i nie tworzy pustych norm prawnych przewidział oraz określił zarówno samo powstanie obowiązku podatkowego, jak i sposób określenia jego wysokości.

Jednocześnie należy zauważyć, że z wniosku nie wynika, jakoby odpłatne zbywanie udziałów następowało w wykonywaniu przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Zatem, odpłatne zbycie udziałów uzyskanych nieodpłatnie w wyniku podpisania „Acceptance Form” (uzyskania uprawnień beneficjenta trustu) będzie skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu ze źródła kapitały pieniężne, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić jednocześnie należy, że opodatkowanie w momencie, gdy Wnioskodawca stanie się rzeczywistym właścicielem Udziałów Spółki, które są objęte Umową Trustu (podpisania „Acceptance Form”) nie świadczy o podwójnym opodatkowaniu. O podwójnym opodatkowaniu można mówić w sytuacji, kiedy ma miejsce opodatkowanie dwa razy dochodu uzyskanego z tego samego tytułu. Tymczasem opodatkowanie dochodu z tytułu uzyskania przez Wnioskodawcę uprawnień beneficjenta trustu oraz dochodu z tytułu odpłatnego zbycia udziałów spółki – to dwie odrębne czynności, które ustawodawca wskazuje jako dwa różne zdarzenia powodujące obowiązek podatkowy.

Zatem, nieodpłatnie otrzymanie przez Wnioskodawcę udziałów w związku z podpisaniem „Acceptance Form”, jak i sprzedaż tych udziałów są to dwie odrębne czynności (dwa odrębne momenty podatkowe), opodatkowane niezależnie jedna od drugiej.

Podsumowując, w momencie podpisania przez Wnioskodawcę „Acceptance Form” (uzyskania uprawnień beneficjenta trustu) powstaje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż w wyniku tej czynności Wnioskodawca stanie się rzeczywistym właścicielem udziałów w Spółce. Przychód z tytułu nieodpłatnego otrzymania tych udziałów jest kwalifikowany jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast sprzedaż nabytych w ten sposób udziałów w Spółce (realizowana na zasadach określonych w umowie trustu) będzie skutkować po stronie Wnioskodawcy powstaniem przychodu z kapitałów pieniężnych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten należy zatem opodatkować na zasadach określonych w art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków zawarcia umowy trustu:

• w części dotyczącej braku powstania przychodu podatkowego w momencie podpisania „Acceptance Form” (uzyskania uprawnień beneficjenta trustu) – jest nieprawidłowe;
  

• w części dotyczącej sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego w związku ze sprzedażą udziałów w Spółce (realizowaną na zasadach określonych w umowie trustu) – jest prawidłowe
  
  

Końcowo należy podkreślić, że wydając niniejszą interpretację indywidualną, Organ odniósł się tylko do kwestii będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Organ nie badał kwestii dotyczącej ustalenia miejsca opodatkowania opisanych we wniosku świadczeń na gruncie Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Nową Zelandią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 21 kwietnia 2005 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 248 poz. 1822).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.