Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.241.2021.2.MM
z 23 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 22 kwietnia 2021 r. (data wpływu 27 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym pismem Strony z 11 czerwca 2021 r. (data wpływu 18 czerwca 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 1 czerwca 2021 r. znak: 0114-KDIP1-1.4012.241.2021.1.MM (skutecznie doręczone 7 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek nr 4-17 i nr 1 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek nr 4-17 i nr 1.

Wniosek został uzupełniony pismem Strony z 11 czerwca 2021 r. (data wpływu 18 czerwca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni M.M. nabyła od swoich rodziców, na mocy umowy przekazania gospodarstwa rolnego z 18 października 1990 r. nieruchomość rolną w skład której wchodziły grunty rolne, dla których SR w (…) prowadził księgę wieczystą o nr (…).

Z uwagi na zmianę polityki rolnej ww. nieruchomość gruntowa została przez Wnioskodawczynię podzielona na 19 działek, w tym na drogę, o numerach od 1 do 19, w sposób wskazany na załączonym wyrysie i wypisie z rejestru gruntów.

Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki o nr ewidencyjnym 18 i 19 wraz z udziałem w drodze dojazdowej (stanowiącej działkę nr 1) na podstawie umowy z 26 maja 2011 r. Rep. A (…)

Następnie Wnioskodawczyni wystąpiła do właściwego organu o wydanie interpretacji dot. sprzedaży przez wymienioną dwóch działek: 18 i 19 w kontekście podatku VAT, wskazując we wniosku, iż w jej ocenie transakcje nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Na mocy dwóch interpretacji, tj. z 2 kwietnia 2012 r. - ILPP1/443-8/12-5/MK i z 2 kwietnia 2012 r. - ILPP1/443-8/12-4/MK działający z upoważnienia Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w (…) wskazał, że stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Aktualnie Wnioskodawczyni planuje je sprzedać w ramach jednej transakcji na rzecz jednego nabywcy, pozostałą część nieruchomości oznaczonej jako działki od 4 do 17 (a więc łącznie w ramach jednej transakcji – na rzecz jednego nabywcy) oraz działkę nr 1 (pełniącą funkcję drogi wewnętrznej). Wnioskodawczyni wyłączy ze sprzedaży część nieruchomości oznaczonej jako działki 2 i 3 (na których usytuowana jest część mieszkalna).

Wnioskodawczyni w przeszłości prowadziła działalność rolniczą (uprawę roślin) w gospodarstwie rolnym, z którego wyodrębniono działki, nie miała jednak i nie ma statusu rolnika ryczałtowego.

Wnioskodawczyni nie uzbroiła ani nie starała się uzbroić poszczególnych działek w media (energię elektryczną, wodę, gaz). Na żądanie gminy Wnioskodawczyni musiała wystąpić o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, gdyż było to warunkiem zbycia w 2011 r. działek nr 18 i 19.

Wnioskodawczyni chcąc aktualnie sprzedać część nieruchomości oznaczonej jako działki od 4 do 17 oraz działkę 1, nie umieszczała ofert sprzedaży. Nabywcą ww. działek ma być nabywca, który w 2011 r. nabył od Wnioskodawczyni działki 18 i 19. Wnioskodawczyni wcześniej nie dokonywała dostawy nieruchomości (poza sprzedażą w 2011 r. działek 18 i 19). Wnioskodawczyni nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, a sprzedaży chce dokonać jako właściciel korzystający z prawa zbycia.

Ponadto w piśmie z 11 czerwca 2021 r. będącym uzupełnieniem do wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała opis zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

Wnioskodawczyni z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej nie była czynnym podatnikiem podatku VAT.

Po nabyciu gospodarstwa rolnego na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego w 1990 r. Wnioskodawczyni prowadziła w tym gospodarstwie rolnym osobiście plantację tytoniu, której to działalności zaprzestała przed podziałem geodezyjnym działki wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego na mniejsze działki, tj. przed majem 2011 r., a tym samym przed sprzedażą z 2011 r. (objętą poprzednimi indywidualnymi interpretacjami).

Od tego czasu, tj. od daty podziału geodezyjnego, grunty te nie są wykorzystywane do produkcji rolnej ani osobiście prze Wnioskodawczynię, ani też przez osoby trzecie na mocy umów obligacyjnych (najem, dzierżawa).

Wnioskodawczyni, w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości składającej się z działek 4-17 i 1 nie udzieliła przyszłemu nabywcy żadnych pełnomocnictw do działania w jej imieniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni będzie miała obowiązek naliczyć i odprowadzić podatek od towarów i usług w zw. z planowaną jednorazową sprzedażą na rzecz jednego nabywcy działek nr 4-17 oraz działki 1 (pełniącej funkcję drogi wewnętrznej)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie będzie ona zobowiązana do naliczenia i odprowadzenia podatku VAT od planowanej sprzedaży – w ramach jednej transakcji na rzecz jednego nabywcy – działek od 4 do 17 oraz działki 1, bowiem transakcja ta nie zostanie przeprowadzona w ramach działalności gospodarczej, a gospodarstwo rolne nie zostało nabyte przez Wnioskodawczynię celem sprzedaży.

Innymi słowy aktualnym pozostaje stanowisko wyrażone w dwóch interpretacjach indywidualnych wydanych dla Wnioskodawczyni w 2012 r. w związku ze sprzedażą przez wymienioną w 2011 r. działki 18 i 19.

Wprawdzie Wnioskodawczyni planuje sprzedać nieruchomości (a więc dostawę towaru) w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, jednocześnie przy jej wykonywaniu Wnioskodawczyni nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat tej działalności, przy czym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym rolników, również wówczas gdy wykonanie miało charakter jednorazowy, jednak w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, tj. taki z którego wynika chęć powtarzalnego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W świetle powyższego nie może budzić wątpliwości, iż Wnioskodawczyni planuje zbyć część nieruchomości oznaczonej jako działki 4-17 i działkę 1 w ramach jednej transakcji na rzecz jednego nabywcy okazjonalnie. Wnioskodawczyni nie nabyła nieruchomości, której część planuje sprzedać z zamiarem handlowym, lecz na mocy umowy zawartej z wstępnymi, zaś aktualnie planuje wyzbyć się części majątku osobistego (także ze względu na wiek). Dodatkowo przed podjęciem decyzji o sprzedaży Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań celem pozyskania kupca, w tym nie publikowała ofert sprzedaży.

Wnioskodawczyni zaznaczając, iż planuje wyzbyć się części majątku prywatnego działa jak właściciel korzystający z konstytucyjnego uprawnienia, nie zaś jako przedsiębiorca handlujący nieruchomościami. Podobne stanowisko zawarte zostało w wyrokach TSUE w spr. C-180/10 i C-181/10 – obie sprawy przeciwko Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy w konsekwencji przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Podkreślić zatem należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, wystąpienie do właściwego organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i uzyskanie takiej decyzji przed sprzedażą, wykonywanie czynności zmierzających do podniesienia wartości nieruchomości, np. uzbrojenie terenu, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną). Zwrócić przy tym należy uwagę, że fakt wystąpienia pojedynczych z ww. działań nie decyduje o uznaniu, że sprzedaż działek można uznać za działalność gospodarczą, profesjonalną. O działalności takiej można mówić jedynie wówczas, gdy ciąg działań podejmowanych przez sprzedawcę wskazuje na aktywność charakterystyczną dla obrotu nieruchomościami.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W konsekwencji dla rozstrzygnięcia, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nabyła od swoich rodziców na mocy umowy przekazania gospodarstwa rolnego z 18 października 1990 r. nieruchomość rolną w skład której wchodziły grunty rolne. Po nabyciu, Wnioskodawczyni w gospodarstwie rolnym prowadziła osobiście plantację tytoniu, której zaprzestała przed podziałem nieruchomości na mniejsze działki, tj. przed majem 2011 r. Z uwagi na zmianę polityki rolnej ww. nieruchomość gruntowa została przez Wnioskodawczynię podzielona na 19 działek, w tym na drogę, o numerach od 1 do 19. Od daty podziału geodezyjnego, grunty nie są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię ani też przez osoby trzecie na mocy umów obligacyjnych (najem, dzierżawa). Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki o nr ewidencyjnym 18 i 19 wraz z udziałem w drodze dojazdowej (stanowiącej działkę nr 1) na podstawie umowy z 26 maja 2011 r. Wnioskodawczyni planuje sprzedać w ramach jednej transakcji na rzecz jednego nabywcy, pozostałą część nieruchomości oznaczonej jako działki od 4 do 17 oraz działkę nr 1 (pełniącą funkcję drogi wewnętrznej). Wnioskodawczyni wyłączy ze sprzedaży część nieruchomości oznaczonej jako działki 2 i 3 (na których usytuowana jest część mieszkalna). Wnioskodawczyni w przeszłości prowadziła działalność rolniczą (uprawę roślin) w gospodarstwie rolnym, z którego wyodrębniono działki, nie miała jednak i nie ma statusu rolnika ryczałtowego, ponadto z tytułu prowadzonej działalności nie była czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni nie uzbroiła ani nie starała się uzbroić poszczególnych działek w media (energię elektryczną, wodę, gaz). Wnioskodawczyni na żądanie gminy musiała wystąpić o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, gdyż było to warunkiem zbycia
w 2011 r. działek 18 i 19. Wnioskodawczyni chcąc aktualnie sprzedać część nieruchomości oznaczonej jako działki od 4 do 17 oraz działkę 1, nie umieszczała ofert sprzedaży. Nabywcą ww. działek ma być nabywca, który w 2011 r. nabył od Wnioskodawczyni działki 18 i 19. W związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawczyni nie udzieliła przyszłemu nabywcy żadnych pełnomocnictw do działania w jej imieniu. Wnioskodawczyni wcześniej nie dokonywała dostawy nieruchomości (poza sprzedażą w 2011 r. działek 18 i 19). Wnioskodawczyni nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, a sprzedaży chce dokonać jako właściciel korzystający z prawa zbycia.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy sprzedaż działek (nr 4-17 i nr 1) w ramach jednej transakcji na rzecz jednego nabywcy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawczynię za podatnika tego podatku.

Pomimo, że grunt (działki) spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z okoliczności sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawczyni, przedmiotową nieruchomość nabyła od swoich rodziców w drodze przekazania gospodarstwa rolnego. Wnioskodawczyni na nieruchomości prowadziła działalność rolniczą (uprawę roślin), jednak nie miała i nie ma statusu rolnika ryczałtowego. Ponadto z tytułu prowadzonej działalności nie była czynnym podatnikiem podatku VAT. W związku ze zmiana polityki rolnej Wnioskodawczyni podzieliła nieruchomość na 19 działek i od tej daty grunty nie są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię, ani też przez osoby trzecie przedmiotem umów najmu czy dzierżawy. Wnioskodawczyni nie uzbroiła działek w media, a jedynie na żądanie Gminy musiała wystąpić o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, gdyż było to warunkiem zbycia w 2011 r. dwóch działek. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Ponadto we wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni nie umieszczała ofert sprzedaży działek. Kupującym będzie wcześniejszy nabywca działek nr 18 i 19, który aktualnie planuje zakupić działki od nr 4 do nr 17 nr i 1 w ramach jednej transakcji, co jednak w opisanej sytuacji nie ma znaczenia na kwalifikację Wnioskodawczyni jako podatnika.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie sprzedaży działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podjęła takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Czynności podejmowane przez Wnioskodawczynię stanowią jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego. Wnioskodawczyni sprzedając przedmiotowe działki będzie korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Tym samym Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży opisanych we wniosku działek nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT, a będzie jedynie korzystała z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji, sprzedaż działek nr 4-17 i nr 1 w ramach jednej transakcji na rzecz jednego nabywcy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawczyni w związku ze sprzedażą działek nie będzie miała obowiązku naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie należy uznać za prawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. Jak stanowi art. 14f § 2 Ordynacji podatkowa w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Tytułem wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług Organ wykorzysta opłatę w wysokości 600 zł (15 zdarzeń przyszłych x 40 zł). Wnioskodawczyni wpłaciła 22 kwietnia 2021 r. r. opłatę w wysokości 40 zł tytułem opłaty za interpretację indywidualną, 10 czerwca 2021 r. opłatę w wysokości 560 zł tytułem opłaty za interpretację indywidualną – uzupełnienie, 11 czerwca 2021 r. opłatę w wysokości 40 zł tytułem opłaty za interpretację indywidualną, łącznie Wnioskodawczyni wpłaciła 640 zł. W związku tym, że całkowita wpłata od niniejszego wniosku wynosi 600 zł, kwota 40 zł jest wpłatą nienależną, zatem stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej i podlega zwrotowi według dyspozycji Wnioskodawcy na wskazany we wniosku rachunek bankowy.

Końcowo należy wskazać, że analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem tut. Organ nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku, a niniejszą interpretację wydano jedynie w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny.

W świetle powyższego zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciuo przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.