Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.234.2019.11.TW
z 23 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 30 czerwca 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1434/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 28 maja 2021 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2019 r. (data wpływu 23 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z użytkowaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z użytkowaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 31 października 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0112-KDIL3-1.4011.234.2019.1.TW, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez Pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu (udostępnienie samochodu oraz pokrycie kosztów jego eksploatacji do celów prywatnych Pracownika, w szczególności kosztów paliwa).

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 31 października 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.234.2019.1.TW złożył skargę z 10 grudnia 2019 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 30 czerwca 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1434/19 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 31 października 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.234.2019.1.TW.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 30 czerwca 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1434/19, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z 10 września 2020 r. nr 0110-KWR2.4022.75.2020.2.AO do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skargę wycofano pismem z 22 października 2020 r. nr 0110-KWR2.4022.75.2019.3.AO.

Postanowieniem z 27 stycznia 2021 r. sygn. akt II FSK 2514/20 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie kasacyjne.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Sp. z o. o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje szereg projektów budowlanych na terytorium Polski. Wnioskodawca zwykle pełni rolę generalnego wykonawcy dla klientów z branży przemysłowej i handlowej. Oferta Spółki obejmuje przede wszystkim realizację „pod klucz” budynków magazynowo-logistycznych i budynków biurowych wraz z towarzyszącą infrastrukturą techniczno-sanitarną.

Spółka w ramach wykonywanej działalności gospodarczej wykorzystuje flotę samochodów osobowych, które są użytkowane przez Spółkę na podstawie umów leasingu. Samochody osobowe są przyznawane osobom zatrudnionym w Spółce na podstawie umowy o pracę (dalej: Pracownicy), w celu umożliwienia im wypełnienia powierzonych zadań (dalej: samochody służbowe). Bez możliwości korzystania z samochodów służbowych efektywne wykonywanie obowiązków służbowych przez pracowników byłoby utrudnione z uwagi na zakres powierzonych zadań, sprawowane funkcje oraz stawiane przez Spółkę wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności.

Samochody służbowe są wykorzystywane przez pracowników przede wszystkim do efektywnej realizacji obowiązków służbowych. Celem zwiększenia motywacji pracowników oraz ich zaangażowania w pracę, Pracownicy mogą korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych po uprzednim zawarciu odrębnej umowy ze Spółką, z uwzględnieniem regulaminu użytkowania samochodów służbowych wdrożonego w Spółce. Spółka nie pobiera od Pracowników opłat za prawo do używania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Użytkowanie samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika jest dopuszczalne tylko za zgodą Spółki, może nastąpić wyłącznie po zaspokojeniu potrzeb służbowych i nie może wpływać na jakość obowiązków wykonywanych przez pracownika.

Spółka ponosi koszty rat leasingowych z tytułu użytkowania samochodów osobowych na podstawie umów leasingu oraz koszty eksploatacyjne związane z używaniem przez Pracownika samochodu służbowego do celów służbowych i prywatnych. Pod pojęciem kosztów eksploatacyjnych Spółka rozumie koszty:

• paliwa,
• obsługi okresowej i awaryjnej,
• oleju,
• płynów do spryskiwaczy i innych płynów eksploatacyjnych.
• związane z utrzymaniem czystości, m.in. koszty sprzątania wnętrza z myciem nadwozia pojazdu, prania tapicerki i korzystania z myjni nadwozia.
  
  

Spółka planuje udostępniać samochody służbowe Pracownikom na ww. zasadach również w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez Pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu (udostępnienie samochodu oraz pokrycie kosztów jego eksploatacji do celów prywatnych Pracownika, w szczególności pokrycie kosztów paliwa) i w rezultacie Spółka jako płatnik podatku PIT jest zobowiązana rozpoznać po stronie Pracownika z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie przychód w wysokości określonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT oraz pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez Pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu (udostępnienie samochodu oraz pokrycie kosztów jego eksploatacji do celów prywatnych Pracownika, w szczególności kosztów paliwa) i w rezultacie Spółka jako płatnik podatku PIT jest zobowiązana rozpoznać po stronie Pracownika z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie przychód w wysokości określonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT oraz pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek PIT.

Uzasadnienie

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę znajduje oparcie w:

• wykładni językowej przepisów art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT,
  
• wykładni celowościowej przepisów art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT,
  
• konstrukcji zryczałtowanego przychodu 250/400 zł.
  
  

1. Wykładnia językowa przepisów art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT ustawodawca posłużył się pojęciem „nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych”.

Kluczowe jest zatem rozstrzygnięcie, jakie elementy są niezbędne w celu umożliwienia przez pracodawcę swojemu pracownikowi „wykorzystania” samochodu służbowego do prywatnych celów tego pracownika.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „wykorzystywać” lub „wykorzystanie”. Uzasadnione jest zatem odwołanie się do ich znaczenia słownikowego, zgodnie z którym „wykorzystywać” oznacza w szczególności „użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn. p1).

Wykorzystanie pojazdu w istocie oznacza zatem jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem, tj. użytkowanie w celu przemieszczania w ruchu lądowym osób oraz towarów. W tym celu konieczne jest zarówno bezpośrednie udostępnienie pracownikowi samochodu służbowego, jak ponoszenie przez pracodawcę wszelkich wydatków, które warunkują prawidłową eksploatację pojazdu, w szczególności:

• wydatków niezbędnych dla spełnienia przez pojazd wymaganych prawem wymogów w zakresie sprawności i bezpieczeństwa poruszania się tym pojazdem,
• wydatków związanych z paliwem służącym do napędu tego pojazdu.
  
  

Uznanie ponoszonych przez pracodawcę wydatków eksploatacyjnych (w szczególności kosztu paliwa) za dodatkowy przychód pracownika, rozliczany niezależnie od zryczałtowanej kwoty 250 lub 400 zł, jest również nieuzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia. Każdy z takich wydatków ponoszonych przez pracodawcę pojedynczo (również koszt paliwa) nie ma dla pracownika wartości użytkowej, zyskuje ją dopiero wraz z udostępnieniem pojazdu, który dzięki wydatkom eksploatacyjnym staje się zdatny do użytku.

Mając na uwadze powyższe, wykładnia językowa przepisów art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT nie uprawnia do wyłączenia ze zryczałtowanej kwoty przychodu ustalonej w oparciu o te przepisy wartości tylko jednego typu świadczenia, tzn. paliwa. Paliwo to jest niezbędne w celu „wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych”, o którym mowa w ww. przepisach.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach wydawanych przez sądy administracyjne i interpretacjach podatkowych wydawanych w analogicznych przypadkach do opisanego we wniosku, m.in.:

• w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 maja 2019 r. (sygn. IPPB2/4511-211/15/19-3/S/JG1), w której Organ wyraził następujący pogląd: „(…) Zgodnie bowiem ze słownikiem języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/ (...) „wykorzystywać” oznacza „użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku” (...) świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych (...) nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków jakim są wydatki na paliwo uznać za stanowiące odrębne świadczenie”.
  
• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 stycznia 2019 r. (sygn. akt II FSK 3642/16), w którym stwierdzono, że: „(...) świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Nie ma przy tym żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków jakim są wydatki na paliwo uznać za stanowiące odrębne świadczenie”.
  
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 marca 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 949/17), w której organ wyraził następujący pogląd: „(...) otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”, wykorzystywać zaś, to tyle, co „posługiwać się”, „używać”. Wbrew zatem stanowisku organu, świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, z którym organ utożsamia jedynie stałe, związane z pojazdem wydatki, takie jak koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, przeglądy, wymiana części eksploatacyjnych np. wymiana opon. Udostępnienie pracownikowi przez pracodawcę do używania samochodu (jak wskazuje art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. – wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych) obejmuje zapewnienie możliwości prawidłowego używania, a więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia”.
  
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015 r. (sygn. akt I SA/Wr 1595/15), cyt: „W cytowanym przepisie wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Wykorzystywać zaś to tyle co „posługiwać się”, „używać” Wbrew, więc stanowisku organu świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości prawidłowego używania. A więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia”.
  
  

2. Wykładnia celowościowa przepisów art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT

Regulacje dotyczące zryczałtowanej kwoty przychodu (odpowiednio 250 lub 400 zł) zostały wprowadzone do ustawy o PIT z dniem 1 stycznia 2015 roku na mocy ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 662, dalej: ustawa o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej).

Istotą nowelizacji było zastąpienie dotychczasowego systemu rozliczania podatku PIT z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych systemem ryczałtowym.

W uzasadnieniu do projektu ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej wskazano, cyt.:

„Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych.

Proponuje się zatem rozwiązanie polegające na określeniu wartości tego świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu”.

W świetle uzasadnienia do ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, intencją ustawodawcy wprowadzającego do ustawy o PIT przepisy art. 12 ust. 2a-2b było zatem, aby:

• pracownik zapłacił podatek PIT z tytułu nieodpłatnego wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, ponieważ niewątpliwie osiąga z tego tytułu dodatkowy przychód ze stosunku pracy,
• pracodawca mógł na podstawie prostych i precyzyjnych przepisów prawa prawidłowo ustalić kwotę przychodu osiągniętego przez pracownika z ww. tytułu.
• podatnicy znajdujący się w takiej samej sytuacji mieli zapewnione równe traktowanie wobec prawa poprzez ustalenie podstawy opodatkowania podatkiem PIT według jednolitych reguł.
  
  

Osiągnięcie ww. celów jest możliwe wyłącznie w przypadku, gdy ryczałt ustalony w oparciu o przepisy art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT obejmuje również wydatki eksploatacyjne (w tym paliwo) sfinansowane przez pracodawcę i przypadające na wykorzystanie samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika. Odmienne stanowisko jest w ocenie Spółki niezgodne z ratio legis ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, która wprowadziła do ustawy o PIT analizowane przepisy.

Mając zatem na uwadze, że celem wprowadzenia przepisów art. 12 ust. 2a-2b do ustawy o PIT było w szczególności uproszczenie rozliczeń podatku PIT z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika, w świetle wykładni celowościowej ryczałt ustalony w oparciu o ww. przepisy obejmuje zarówno udostępnienie samochodu służbowego, jak i wszelkie koszty jego eksploatacji do prywatnych celów pracownika, w tym koszt paliwa.

Stanowisko Spółki w tym zakresie potwierdzają liczne orzeczenia wydawane przez sądy administracyjne i interpretacje podatkowe wydawane w analogicznych przypadkach do opisanych we wniosku, m.in.:

• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 maja 2019 r. (sygn. akt IPPB2/4511-211/15/19-3/S/JG1), zgodnie z którą: „(...) wykładnia celowościowa powołanego przepisu wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego. Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. (...) wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje koszty używania samochodu w postaci zużytego paliwa”.
  
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 28 marca 2019 r. (sygn. akt I SA/Go 580/18), w którym wskazano, że ,,(...) wykładnia celowościowa spornego przepisu, wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych. Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu pracownika. (...) Zatem, jeśli więc intencją wprowadzenia rozwiązania zawartego w art. 12 ust. 2a u.p.d.f. było uproszczenie zasad ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu używania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych, to należy przyjąć, że ryczałt ten obejmuje wszystkie wydatki ponoszone przez pracodawcę związane z używaniem samochodu przez pracownika”.
  
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 28 lutego 2019 r. (sygn. akt I SA/Łd 748/18), w którym uznano, że: „(...) Także wykładnia celowościowa spornego przepisu, co podnosi Spółka, wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych”.
  
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 marca 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 949/17), w której organ wyraził następujący pogląd: „(...) wykładnia celowościowa wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu. (...) skoro intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego, skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa, nie realizowałoby założonego celu a przeciwnie – stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji.”
  
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 23 listopada 2015 r. (sygn. akt I SA/Wr 1595/15), w której organ wyraził następujący pogląd: „Zgodzić się należy ze Skarżącym także, co to tego, że wykładnia celowościowa wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu. Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. Wskazuje na to już sam tytuł ustawy nowelizującej. (...) Należy, więc przyjąć, że skoro intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego – jak słusznie wskazuje Skarżący – skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowało by założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji.
  
  

3. Konstrukcja wysokości ryczałtu

Na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W oparciu o art. 12 ust. 2b ustawy o PIT, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Charakterystyczną cechą takiej konstrukcji jest określenie kwoty ww. przychodu w stałej wysokości, tzn. bez względu na:

• fakt, czy pracownik jedynie miał do dyspozycji samochód służbowy z możliwością jego wykorzystania do celów prywatnych, czy też faktycznie korzystał z samochodu do realizacji tych celów,
• markę, model czy cenę samochodu,
• koszty eksploatacyjne poniesione w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych (np. koszty paliwa, napraw, przeglądów).
  
  

Wysokość przychodu określona w ustawie o PIT (odpowiednio 250 lub 400 zł) zależy natomiast od pojemności silnika samochodu.

Mając na uwadze, że pojemność silnika bezpośrednio wpływa na zużycie paliwa, zróżnicowanie wartości ryczałtu w zależności od pojemności silnika wskazuje jednoznacznie, że ustawodawca zawarł już w kwocie ryczałtu wartość paliwa.

Na poparcie swojego stanowiska Spółka przywołuje fragment „Oceny skutków regulacji” stanowiącej załącznik do projektu ustawy o ułatwieniu prowadzenia działalności gospodarczej, cytowany już we wniosku, cyt.:

„Do obliczenia wartości przychodu za każdy miesiąc korzystania z samochodu przyjęto:

• dla samochodów o pojemności skokowej silnika do 1600 c³ – iloczyn 300 km i stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271), tj. 300 km x 0,8358 zł. Tak obliczony przychód wynosi 250,74 zł, po odrzuceniu groszy 250 zł;
• dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 1600 cm³ – przyjęto 160% przychodu obliczonego w sposób wskazany w pkt 1 (400 zł)”.
  
  

Z przywołanego fragmentu wynika wprost, że kwoty ryczałtu wskazane w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT zostały obliczone w oparciu o stawki za 1 km przebiegu samochodu niebędącego własnością pracodawcy do celów służbowych (tzw. „kilometrówkę”).

Bezsporne jest, że ww. stawki wynikające z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. z 2002 r. nr 27 poz. 271, dalej: Rozporządzenie) obejmują wszelkie wydatki niezbędne do wykorzystania pojazdu dla potrzeb pracodawcy, takie jak: koszty paliwa, materiałów eksploatacyjnych, ubezpieczenia OC i AC, napraw, przeglądów technicznych itp.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku, gdy Pracownik korzysta nieodpłatnie z samochodu służbowego dla celów prywatnych, to z tego tytułu należy naliczyć miesięcznie pracownikowi zryczałtowaną wartość świadczenia określoną w kwocie wynikającej z art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT, przy czym wskazana wartość obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również koszty użytkowania samochodu takie jak: paliwo, ubezpieczenie, bieżące naprawy, przeglądy itp.

Zaprezentowana powyżej przez Spółkę argumentacja co do możliwości objęcia wszelkich świadczeń wynikających z tytułu udostępnienia samochodu oraz kosztów jego eksploatacji do celów prywatnych pracownika, w szczególności kosztów paliwa wartością pieniężną nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT, znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach wydawanych przez sądy administracyjne i interpretacjach podatkowych wydawanych w analogicznych przypadkach do opisanych we wniosku, m.in.:

• w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 lipca 2019 r. (sygn. IBPB-2-2/4511-62/16-1/MZ), w której organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko Wnioskodawcy: „(...) wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również koszty użytkowania samochodu takie jak: paliwo, ubezpieczenie, bieżące naprawy, przeglądy itp.”.
• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 2481/17), w której organ stwierdził, że:,,(...) przyjmuje za własne stanowisko (...) że przepis art. 12 u.p.d.o.f. nie zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów, używania samochodu do jazd lokalnych, czy też pozamiejscowych. Pracodawca przekazując samochód służbowy, oddaje poszczególnym pracownikom do użytku pojazd gotowy do jazdy zarówno z zapewnionym paliwem, jak i materiałami eksploatacyjnymi. Korzystanie z samochodu służbowego nie jest przecież możliwe bez paliwa. (...) brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia”.
• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 czerwca 2019 r. (sygn. akt II FSK 1723/17), w świetle którego: „(...) świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Nie ma przy tym żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków jakim są wydatki na paliwo uznać za stanowiące odrębne świadczenie. Na takie rozumienie analizowanego unormowania wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu, który powinien zrekompensować całość wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych”.
• w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 maja 2019 r. (sygn. akt IPPB2/4511-211/15/19-3/S/JG1), zgodnie z którą: „(...) wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również koszty użytkowania samochodu takie jak: paliwo, ubezpieczenie, bieżące naprawy, przeglądy itp.”.
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 28 marca 2019 r. (sygn. akt I SA/Go 580/18), w którym wskazano, że: „(...) w przepisie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. wyraźnie wskazano, że otrzymanym przez pracownika nieodpłatnym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Użyte w tym przepisie określenia wykorzystanie samochodu oznacza posługiwanie się samochodem „używanie samochodu”. Zatem, wbrew stanowisku organu, świadczeniem pracodawcy, którego ryczałtowa wartość została określona w art. 12 ust. 2a u.p.d.f, nie jest samo udostępnienie samochodu, z którym organ utożsamia jedynie stałe związane z pojazdem wydatki takie jak: koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, przeglądy, wymiana części eksploatacyjnych np. wymiana opon. (...) Obejmuje zapewnienie możliwości prawidłowego używania, a więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia”.
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 28 lutego 2019 r. (sygn. akt I SA/Łd 748/18), w którym uznano, że: „(...) świadczeniem pracodawcy, którego ryczałtowa wartość została określona w art. 12 ust. 2a u.p.d.f. nie jest samo udostępnienie samochodu, z którym organ utożsamia jedynie stałe związane z pojazdem wydatki takie jak: koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, przeglądy, wymiana części eksploatacyjnych np. wymiana opon. Przypisanie pracownikowi do przychodu wartości nieodpłatnego świadczenia w kwotach wskazanych w art. 12a ust. 2a u.p.d.f wiąże się z takim udostępnieniem przez pracodawcę pojazdu, aby było możliwe faktyczne używanie tego pojazdu, także do celów prywatnych. Obejmuje zatem zapewnienie możliwości prawidłowego używania, a więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia”.
• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 stycznia 2019 r. (sygn. akt II FSK 3642/16), w którym stwierdzono, że: „Pracodawca (w tym wypadku Spółka), przekazując samochód służbowy, zgodnie z regulaminem jego użytkowania, oddaje poszczególnym pracownikom do użytku pojazd gotowy do jazdy zarówno z zapewnionym paliwem, jak i materiałami eksploatacyjnymi. Korzystanie z samochodu służbowego nie jest przecież możliwe bez paliwa. To tylko potwierdza konstatację, że przepisy ustanawiające ryczałtowy przychód wskazują na czynność „wykorzystania” samochodu służbowego, a nie na „prawo do wykorzystywania”. Tylko wówczas możliwe jest jego skuteczne wykorzystywanie, jeżeli samochód jest w pełni przygotowany do eksploatacji. (...) Przytoczony przepis nie daje podstaw do różnicowania dla celów podatkowych kosztów, które mogą być objęte ryczałtem (np. ubezpieczenie, bieżące naprawy i przeglądy) od tych, których ryczałt nie obejmuje (paliwo). To wszystko prowadzi do wniosku, że brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia”.
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 marca 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 949/17), w której organ wyraził następujący pogląd: „(...) świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, z którym organ utożsamia jedynie stałe, związane z pojazdem wydatki, takie jak koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, przeglądy, wymiana części eksploatacyjnych np. wymiana opon. Udostępnienie pracownikowi przez pracodawcę do używania samochodu (jak wskazuje art. 12 ust 2a u.p.d.o.f. – wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych) obejmuje zapewnienie możliwości prawidłowego używania, a więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia”.
  
  

Obowiązki płatnika podatku PIT z tytułu świadczeń dokonywanych na rzecz pracowników

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o PIT, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. la, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

W oparciu o art. 38 ust. 1 ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W świetle powyższego Spółka stoi na stanowisku, że jako płatnik podatku PIT:

• jest zobowiązana rozpoznać po stronie Pracownika z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie przychód w wysokości określonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT oraz pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek PIT i wpłacić ją na rachunek właściwego urzędu skarbowego,
• nie jest zobowiązana rozpoznać po stronie Pracownika dodatkowego przychodu równego wartości paliwa wykorzystanego do celów prywatnych pracownika oraz wypełnić ww. obowiązków płatnika podatku PIT z tytułu tego świadczenia.
  
  

Reasumując, w ocenie Spółki wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez Pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu (udostępnienie samochodu oraz pokrycie kosztów jego eksploatacji do celów prywatnych pracownika, w szczególności kosztów paliwa) i w rezultacie Spółka jako płatnik podatku PIT jest zobowiązana rozpoznać po stronie Pracownika z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie przychód w wysokości określonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2b ustawy o PIT oraz pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 30 czerwca 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1434/19.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak wynika natomiast z treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z treścią art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach wykonywanej działalności gospodarczej wykorzystuje flotę samochodów osobowych, które są użytkowane przez Spółkę na podstawie umów leasingu. Samochody osobowe są przyznawane zatrudnionym w Spółce pracownikom w celu umożliwienia im wypełnienia powierzonych zadań. Samochody służbowe są wykorzystywane przez pracowników przede wszystkim do efektywnej realizacji obowiązków służbowych, jednakże pracownicy mogą korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych po uprzednim zawarciu odrębnej umowy ze Spółką i tylko za zgodą Spółki, z uwzględnieniem regulaminu użytkowania samochodów służbowych wdrożonego w Spółce. Spółka nie pobiera od pracowników opłat za prawo do używania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Spółka ponosi koszty eksploatacyjne związane z używaniem przez pracownika samochodu służbowego do celów służbowych i prywatnych. Pod pojęciem kosztów eksploatacyjnych Spółka rozumie koszty:

• paliwa,
• obsługi okresowej i awaryjnej,
• oleju,
• płynów do spryskiwaczy i innych płynów eksploatacyjnych.
• związane z utrzymaniem czystości, m.in. koszty sprzątania wnętrza z myciem nadwozia pojazdu, prania tapicerki i korzystania z myjni nadwozia.
  
  

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu (udostępnienie samochodu oraz pokrycie kosztów jego eksploatacji do celów prywatnych pracownika, w szczególności pokrycie kosztów paliwa).

Analizując sprawę należy wskazać, że przychód, który powstanie po stronie pracowników Spółki należy zakwalifikować do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Jednocześnie, art. 12 ust. 3 powoływanej ustawy wskazuje, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne.

Wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.

Stad zatem wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, w tym także wartość zużytego na te cele paliwa. W konsekwencji, Spółka – oprócz określonego w ustawie o PIT ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do jazd prywatnych, nie powinna odrębnie doliczać do przychodów ze stosunku pracy ww. pracownika wartość zużytego w tym celu paliwa.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.