Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.274.2021.2.ASY
z 29 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 kwietnia 2021 r. (data wpływu 2 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 8 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania otrzymanej rekompensaty i uznanie jej za odszkodowanie poza podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2021 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania otrzymanej rekompensaty i uznanie jej za odszkodowanie poza podatkiem od towarów i usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 8 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 czerwca 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 28 maja 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.274.2021.1.ASY.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka …jest Dzierżawcą nieruchomości gruntowej w oparciu o umowę zawartą na czas określony do dnia 31 grudnia 2021 roku. W dniu 5 lutego 2021 zostało zawarte porozumienie stron w przedmiocie rozwiązania przedmiotowej umowy dzierżawy pomiędzy Spółka (sąsiadująca z nieruchomością gruntową), Właścicielem (nieruchomości gruntowej) oraz Dzierżawca (nieruchomości gruntowej). Spółka porozumiała się z Właścicielem i odkupuje wymienioną nieruchomość gruntową, a Dzierżawca oświadcza, że wyraża wstępną zgodę na rozwiązanie Umowy Dzierżawy pod warunkiem, że Właściciel lub inny podmiot (domyślnie Spółka) wpłaci na jego rzecz kwotę 275000,00 w terminie do dnia 30 kwietnia 2021 tytułem rekompensaty za rozwiązanie Umowy Dzierżawy przed umownym terminem jej obowiązywania tj.: przed dniem 31 grudnia 2021 r. W załączeniu Wnioskodawca przekazuje kopie podpisanego porozumienia.

W piśmie uzupełniającym z 8 czerwca 2021 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wyjaśnił co następuje:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług numer NIP ….
2. Zapłata w formie rekompensaty jest związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, polegającej na opuszczeniu nieruchomości, zgodnie z zapisem w zawartym trójporozumieniu dotyczącym warunków wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy, o następującej treści: „Dzierżawca oświadcza, że w przypadku zapłaty rekompensaty w terminie i wysokości określonej w art. 2 ust. 1 zobowiązuje się do dnia 30 czerwca 2021 r. opuścić Nieruchomość tj. zaprzestać prowadzenia tam działalności, złożyć do wszystkich właściwych organów oświadczenia o zakończeniu prowadzenia działalności na Nieruchomości (pod adresem Nieruchomości), opróżnić nieruchomość ze wszystkich znajdujących się tam przedmiotów należących do Dzierżawcy”.
3. Otrzymana przez Wnioskodawcę kwota wiąże się u Wnioskodawcy ze zgodą na przedterminowe rozwiązanie umowy, zgodnie z zapisami zawartego trójporozumienia dotyczącego warunków wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy, o następującej treści: „Dzierżawca oświadcza, że wyraził wstępną zgodę na rozwiązanie Umowy Dzierżawy pod warunkiem, że Właściciel lub innym podmiot wpłaci na jego rzecz kwotę 275000 tys. zł w terminie do 30 kwietnia 2021 r. tytułem rekompensaty za rozwiązanie Umowy dzierżawy przed umownym terminem jej obowiązywania tj. przed dniem 31 grudnia 2021 r”. W dniu 30 kwietnia 2021 r. został podpisany aneks do trójporozumienia z dnia 5 lutego 2021 r. i tym samym na dzień dzisiejszy został zmieniony termin zapłaty odszkodowania do dnia 31 lipca 2021 r., zgodnie z załączonym aneksem.
4. W zawartej z Wydzierżawiającym umowie dzierżawy z dnia 6 października 2010 r. oraz późniejszych aneksach do tej umowy nie wskazano na możliwość rozwiązania umowy za zapłatą określonej kwoty. Taka możliwość jest zawarta w trójporozumieniu stron z dnia 5 lutego 2021 r. dotyczącym warunków wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy. Właściciel terenu zdecydował o sprzedaży nieruchomości gruntowej.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymana rekompensata powinna być wyłączona z opodatkowania z ustawy o podatku od towarów i usług i uznana jako odszkodowanie poza VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Nasze stanowisko jest następujące, w sytuacji, gdy odszkodowanie jest rekompensatą za wcześniejsze rozwiązanie umowy, nie stanowi wtedy dostawy towarów ani świadczenia usługi to pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT. Dzierżawca nieruchomości zgodził się na wcześniejsze rozwiązanie umowy pod warunkiem wypłaty rekompensaty za rozwiązanie umowy przed umownym terminem. W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z pózn. zm.) - dalej u.p.t.u. - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 u.p.t.u. przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie do art. 8 ust. 1 u.p.t.u. przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie niebędące dostawa towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Przy czym, świadczenie usług nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy bowiem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Wśród czynności tych nie zostały wymienione odszkodowania, kary umowne oraz zadośćuczynienia, a w konsekwencji nakładanie czy otrzymywanie odszkodowań, kar umownych oraz zadośćuczynień nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (co potwierdzają organy podatkowe w udzielanych wyjaśnieniach . Z interpretacji z dnia 31 sierpnia 2020 r. (sygn. 0114-KDIP4-1.4012.268.2020.1.RMA) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wynika brak opodatkowania podatkiem VAT otrzymanej kwoty należności z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy najmu/dzierżawy. Okoliczności sprawy wskazują, że mamy do czynienia z zapłatą odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umowy. Dzierżawca nie świadczy tu żadnej usługi. W opisanym przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego dana kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem opisana rekompensata powinna być potraktowana jako odszkodowanie. Odszkodowanie nie wypełnia definicji towaru ani usługi, a wypłata odszkodowania nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym odszkodowanie jest poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.) zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5 ust. 2 ustawy wynika, że czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z przywołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyści.

Z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy dokonującym dostawy/świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za dokonanie dostawy/wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega zatem opodatkowaniu wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Należy wskazać, że kwestia odpłatności była przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest Dzierżawcą nieruchomości gruntowej w oparciu o umowę zawartą na czas określony. W dniu 5 lutego 2021 zostało zawarte porozumienie stron w przedmiocie rozwiązania przedmiotowej umowy dzierżawy pomiędzy Spółką (sąsiadująca z nieruchomością gruntową), Właścicielem (nieruchomości gruntowej) oraz Dzierżawcą (nieruchomości gruntowej). Spółka porozumiała się z Właścicielem i odkupuje wymienioną nieruchomość gruntową, a Dzierżawca oświadcza, że wyraża wstępną zgodę na rozwiązanie Umowy Dzierżawy pod warunkiem, że Właściciel lub inny podmiot (domyślnie Spółka) wpłaci na jego rzecz kwotę 275000,00 w terminie do dnia 30 kwietnia 2021 r. tytułem rekompensaty za rozwiązanie Umowy Dzierżawy przed umownym terminem jej obowiązywania tj.: przed dniem 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zapłata w formie rekompensaty jest związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, polegającej na opuszczeniu nieruchomości, zgodnie z zapisem w zawartym trójporozumieniu dotyczącym warunków wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy. W zawartej z Wydzierżawiającym umowie dzierżawy z dnia 6 października 2010 r. oraz późniejszych aneksach do tej umowy nie wskazano na możliwość rozwiązania umowy za zapłatą określonej kwoty. Taka możliwość jest zawarta w trójporozumieniu stron z dnia 5 lutego 2021 r. dotyczącym warunków wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy. Właściciel terenu zdecydował o sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W rozpatrywanej sprawie kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ustalenie, czy otrzymana przez Dzierżawcę kwota (która w ocenie Spółki stanowi odszkodowanie) powinna być wyłączona z opodatkowania i uznana za odszkodowanie.

Ustosunkowując się do powyższego, należy zauważyć, że jeżeli zaniechanie pewnych czynności za „odszkodowaniem” przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi – co do której istnieje zgoda stron – takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęcia „odszkodowanie”. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

W myśl postanowień art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymał. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się przez otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej kwoty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek od towarów i usług.

W kontekście powyższego zagadnienia należy również wskazać, na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 1664/12, w którym Sąd powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r. sygn. akt III CZP 39/12, cytując: ,,kara umowna jest związana z odpowiedzialnością odszkodowawczą za szkodę spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania niepieniężnego (poszczególnymi przejawami nienależytego wykonania zobowiązania). Odstąpienie od umowy nie jest ani nienależytym wykonaniem zobowiązania, ani niewykonaniem zobowiązania, lecz wykonaniem przez jedną ze stron stosunku obligacyjnego uprawnienia prawnokształtującego, realizowanego na podstawie postanowienia zawartego w umowie wzajemnej (art. 395 § 1 i art. 492 k.c.) albo wynikającego z przepisów ustawy.” Ponadto wskazał, że tego rodzaju wypłaty płyną z tego samego źródła – umowy najmu. Podsumowując Sąd stwierdził, że jeżeli czynność najmu podlega opodatkowaniu to kwota, co do której strony się umówiły w umowie, również podlega opodatkowaniu. Natomiast, jeżeli najem byłby zwolniony to wówczas ta kwota również byłaby zwolniona.

Rozstrzygając o kwestii odszkodowania, warto jeszcze raz odwołać się do rozważeń zawartych w powołanej uchwale Sądu Najwyższego sygn. akt III CZP 39/12. Na uwagę zasługują wywody natury ogólnej dotyczące możliwości powstania szkody w wyniku samego rozwiązania umowy. Kwintesencja stanowiska Sądu sprowadza się do tego, że kara umowna, stanowiąca surogat odszkodowania za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, musi wiązać się z powstałą szkodą, a samo odstąpienie od umowy obowiązku zapłaty odszkodowania nie rodzi.

Ponadto zwrócić należy uwagę, że kwestia odszkodowania stanowiącego rekompensatę za rozwiązanie umowy najmu była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie Lubbock Fine & Co. przeciwko Commissioners of Customs and Excise (C-63/92). W orzeczeniu tym Trybunał nie uznał za prawidłowe zastosowanie innych zasad opodatkowania VAT dla „wynagrodzenia należnego jednej stronie od drugiej w związku z rezygnacją z najmu” niż dla czynszu opłacanego w ramach umowy najmu nieruchomości. Z rozstrzygnięcia tego wynika zatem, że odszkodowanie stanowiące rekompensatę za rozwiązanie umowy najmu przez wynajmującego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Istotą odszkodowań nie jest więc płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takich przypadkach nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanego wynagrodzenia, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony wydzierżawiającego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie świadczenie pieniężne z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy, należne od Spółki dla Wnioskodawcy na podstawie podpisanego trójporozumienia, stanowi płatność wynikającą z łączącego strony stosunku dzierżawy. Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że zapłata w formie rekompensaty jest związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności polegającej na opuszczeniu nieruchomości. Stanowi ono zabezpieczenie dla Wnioskodawcy poprzez zagwarantowanie wypłaty dodatkowego wynagrodzenia w przypadku skrócenia okresu dzierżawy w sytuacji, gdy Spółka nie wykona zobowiązań określonych umową. Spełniona zatem jest przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą wskazanej należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy, po stronie Wnioskodawcy nie wystąpiła szkoda, która wymagałaby naprawy ze strony Spółki.

W konsekwencji uznać należy, że świadczenie pieniężne wypłacane przez Spółkę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy będzie stanowiło wynagrodzenie za świadczenie usługi wynikającej z łączących strony więzów obligacyjnych oraz przewidzianej wprost w trójporozumieniu. Wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu w oparciu o warunki zawarte w trójporozumieniu należy traktować jako odpłatne świadczenie usług, spełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy interpretacji, należy stwierdzić, ze dotyczy ona stanu faktycznego innego aniżeli opis zdarzenia przedstawiony we wniosku.

Ponadto należy zauważyć, iż załączone do przedmiotowego wniosku kserokopie dokumentów obrazujących przedstawiony we wniosku stan faktyczny nie mogą być przedmiotem oceny przez tut. organ przy wydawaniu indywidualnej interpretacji. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny tych materiałów: jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.