Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDWT.4011.78.2021.1.MK
z 24 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1 oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2021 r. (data wpływu 8 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest samotną matką dwójki dzieci. Jeden z synów pozostający na utrzymaniu Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną (posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności). Wnioskodawczyni jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę. Niepełnosprawny syn ma wrodzoną wadę serca i pozostaje w stałej kontroli kardiologicznej, a w przyszłości ma być skierowany do operacji zastawki serca. Zgodnie z zaświadczeniem uzyskanym z … Szpitala … w K., syn w zaleceniach ma informację o unikaniu przebywania w dużych zbiorowiskach ludzi z powodu narażenia na infekcje wirusowe i bakteryjne, które są dużym zagrożeniem dla jego życia. Dodatkowo posiada orzeczenie o potrzebie nauczania indywidualnego z uwagi na stan zdrowia. Lekarz wydający orzeczenie zaznaczył, że stan zdrowia syna Wnioskodawczyni znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły z uwagi na narażenie na infekcje w szkole oraz omdlenia po incydentach silnego stresu. Między innymi na podstawie tych dokumentów syn Wnioskodawczyni w 2018 r. uzyskał orzeczenie o stopniu niepełnosprawności na okres od 4 kwietnia 2018 r. i został na podstawie tego orzeczenia zakwalifikowany do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z zaznaczeniem, że niepełnosprawność istnieje od dziecka. We wskazaniach tego orzeczenia zaznaczono między innymi, że syn Wnioskodawczyni wymaga szkolenia specjalistycznego oraz kontynuacji nauki oraz konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie. Wymaga również korzystania z systemu środowiskowego wsparcia samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Syn Wnioskodawczyni w 2018 r. rozpoczął kształcenie w liceum publicznym, ale z uwagi na dużą liczebność klasy, częste infekcje, silne sytuacje stresowe i bardzo częste omdlenia w szkole publicznej, nie był w stanie kontynuować w niej nauki. Ze względu na stan zdrowia i częste nieobecności w szkole syn Wnioskodawczyni miał frekwencję poniżej 50% nieobecności, co uniemożliwiło klasyfikację. Po konsultacji z lekarzem z obawy o serce syna i jego życie, Wnioskodawczyni postanowiła przenieść go do szkoły niepublicznej, z którą w 2019 r. podpisała umowę. W tej szkole nie jest narażony na silny stres, a liczebność klasy zgodnie z umową nie może przekraczać 15 osób. Obecnie w klasie jest 5 osób w związku z czym narażenie na infekcje, stres i omdlenia jest minimalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy miesięczne opłaty, które Wnioskodawczyni ponosi na naukę syna w szkole niepublicznej może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej od 2019 r. a tym samym czy ma możliwość złożenia korekty zeznań podatkowych za lata poprzednie uwzględniając tę ulgę?

Wnioskodawczyni uważa, że zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a-7g ustawy o PIT ma możliwość odliczenia comiesięcznych wydatków, które ponosi na naukę syna w szkole od stycznia 2019 r. Syn Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności, a zgodnie z posiadaną dokumentacją medyczną wymaga indywidualnego nauczania. Szkoła niepubliczna gwarantuje mu wykonywanie czynności życiowych jaką jest między innymi konieczność nauczania. Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 dochód można obniżyć o wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z uwagi na zaistniały stan faktyczny Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do korekty zeznań podatkowych od 2019 roku, tak aby miała możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej opłaty za szkołę niepubliczną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
   
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
    
12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
       
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
      
      
      
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W świetle art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu niepełnosprawnego syna. Syn Wnioskodawczyni ma wrodzoną wadę serca, pozostaje w stałej kontroli kardiologicznej, a w przyszłości ma być skierowany do operacji zastawki serca. Zgodnie z zaleceniami nie powinien on przebywać w dużych zbiorowiskach ludzi z powodu narażanie na infekcje wirusowe i bakteryjne, które są dużym zagrożeniem dla jego życia. Syn Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności na okres od 4 kwietnia 2018 r. z zaznaczeniem, że niepełnosprawność istnieje od dziecka. Dodatkowo posiada orzeczenie o potrzebie nauczania indywidualnego z uwagi na stan zdrowia. lekarz wydający orzeczenie o niepełnosprawności zaznaczył, że stan zdrowia syna Wnioskodawczyni znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły z uwagi na narażenie na infekcje w szkole oraz omdlenia po incydentach silnego stresu. W orzeczeniu zaznaczono również, że syn wymaga szkolenia specjalistycznego oraz kontynuacji nauki, a także zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie. Ponadto syn Wnioskodawczyni wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co należy rozumieć korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Syn Wnioskodawczyni w 2018 r. rozpoczął naukę w liceum publicznym, jednak z uwagi na dużą liczebność klasy, częste infekcje silne sytuacje stresowe i bardzo częste omdlenia nie był w stanie kontynuować w niej nauki. Po konsultacji z lekarzem, Wnioskodawczyni z obawy o serce i życie syna przeniosła go do szkoły niepublicznej, w której zgodnie z umową liczebność klasy nie może przekraczać 15 osób. Obecnie w klasie jest 5 osób w związku z czym narażenie na infekcje, stres i omdlenia jest minimalne. Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na miesięczne opłaty, które ponosi na naukę syna w szkole niepublicznej.

Zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym – jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie – wykładnia przepisów regulujących ulgi podatkowe powinna być ścisła, a nie rozszerzająca, gdyż mogłaby doprowadzić do zastosowania ulg wobec osób, które zdaniem ustawodawcy nie spełniają ustanowionych przez niego warunków. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się jednolicie, że wszelkie przepisy regulujące ulgi podatkowe, stanowiące wyjątki od ww. zasady, należy interpretować ściśle, przede wszystkim w oparciu o wykładnię językową (por. wyroki NSA z: 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 649/08; 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 650/08; 12 sierpnia 2011 r., sygn. akt II FSK 374/10; 28 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1781/10).

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Mając na względzie przywołane przepisy należy stwierdzić, że uczęszczanie przez syna Wnioskodawczyni do szkoły niepublicznej niewątpliwie wpływa na polepszenie ogólnego stanu zdrowia oraz szeroko rozumiany rozwój psychologiczno-społeczny, jednakże nie można wydatków na czesne w szkole niepublicznej zakwalifikować do którejkolwiek kategorii wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a ww. ustawy. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni sam fakt, że „szkoła niepubliczna gwarantuje mu [synowi Wnioskodawczyni] wykonywanie czynności życiowych” nie jest wystarczający by wydatki na czesne uznać za wydatki uprawniające do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują odliczenia w ramach tej ulgi, wydatków na naukę a uczęszczanie do szkoły nie może być uznane za zabieg rehabilitacyjny.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni ponosi wydatki na cele rehabilitacyjne podlegające odliczeniu, a w konsekwencji wydatki poniesione na naukę w szkole niepublicznej nie uprawniają do skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.