2021.06.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.84.2021.2.AW
z 28 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 14 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 1 czerwca 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w trybie postępowania egzekucyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w trybie postępowania egzekucyjnego. Wniosek uzupełniono pismem w dniu 8 czerwca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik wszczął egzekucję z nieruchomości. Przedmiotem egzekucji jest zabudowana nieruchomość gruntowa obejmująca działkę o numerze geodezyjnym 1 o powierzchni 0,7000 ha dla której Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego prowadzi księgę wieczystą. Zabudowania: budynek mieszkalny i ruiny budynku gospodarczego. Budynek aktualnie nie nadaje się do zamieszkania. W budynku brak instalacji, widać zagrzybienie ścian, brak drzwi wejściowych, okna do wymiany. Budynek niezabezpieczony i narażony na działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych. Z uwagi na uwarunkowania planistyczne istnieje zakaz modernizacji, przebudowy i rozbudowy.

J.S.K. nabył własność nieruchomości X w drodze dziedziczenia po rodzicach, będąc żonatym w roku 1994. Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest domem mieszkalnym jednorodzinnym, niepodpiwniczonym wybudowanym w 1952 r. W dniu 20 grudnia 1999 r. Pan J.K. sprzedał ww. nieruchomość D. i M.S. za kwotę … zł. W dniu … kwietnia 2008 r. małżeństwo S. sprzedali na rzecz dłużnika Y przedmiotową nieruchomość. Cena sprzedaży została określona na kwotę … zł. W umowie wskazano, że budynek parterowy mieszkalny z 1952 r. przeznaczony jest do kapitalnego remontu.

W uzupełnieniu do wniosku z 1 czerwca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1
Y ma zawieszoną działalność gospodarczą. Data zawieszenia działalności gospodarczej to … lutego 2019 r. Podmiot prawa istnieje, ale nie wykonuje działalności gospodarczej z uwagi na zawieszenie działalności gospodarczej od dnia … lutego 2019 r.
Ad. 2
Nieruchomość została nabyta przez dłużnika od osób fizycznych bez podatku VAT. Dłużnik nie płacił podatku przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości i nie odliczał z tego tytułu podatku VAT.
Ad. 3
Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez dłużnika na cele działalności gospodarczej. Dłużnik nie wykorzystywał w żaden sposób nieruchomości od momentu jej zakupu.
Ad. 4
Dłużnik w 2008 r. zakupił nieruchomość zabudowaną zniszczonym, zdewastowanym domem mieszkalnym. Dłużnik nie zabezpieczył tej nieruchomości przed działaniem warunków atmosferycznych, nie czyniono żadnych nakładów. Budynek od początku zakupu do dnia dzisiejszego jest do kapitalnego remontu, nie nadaje się do zamieszkania. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, nie czynił żadnych nakładów na nieruchomość, nie dokonywał ulepszeń. Nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana przez dłużnika, nigdy nie został oddana przez dłużnika do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu.
Ad. 5
Posadowione na gruncie obiekty stanowią budynki w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane.
Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego dla terenów położonych w gminie zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy z dnia … Listopada 2001 r. nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym symbolem 1MRU1. KL oraz KGP:
- 1 MRU1 – tereny o funkcji rolniczej z możliwością zabudowy zagrodowej jako przeznaczenie podstawowe oraz funkcji usługowej jako uzupełniającej (ok. 5400 m²),
- KL – tereny komunikacji, droga lokalna,
- KGP – tereny komunikacji, droga główna ruchu przyspieszonego.
Zabudowania usytuowane są na terenie przeznaczonym w MPZP pod cel publiczny – teren komunikacji, drogi głównej przyspieszonej. Zgodnie z ustaleniami ww. planu w przypadku realizacji drogi wszystkie zabudowania znajdujące się na tym terenie przeznaczone są do rozbiórki oraz objęte są zakazem modernizacji, przebudowy lub rozbudowy.
Ad. 6
Budynek mieszkalny i „ruiny (obecnie)” budynku gospodarczego zostały wybudowane w 1952 r. i były użytkowane, zamieszkiwane od 1952 r. W 1952 r., doszło do oddania ww. nieruchomości do użytkowania.
Ad. 7
Przed dniem dostawy budynku mieszkalnego i ruin budynku gospodarczego nie zostanie założony dziennik rozbiórki. Nie zostanie umieszczona na budowie, w widocznym miejscu, tablica informacyjna oraz ogłoszenie zawierające dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia. Teren nie zostanie odpowiednio zabezpieczony.
Ad. 8
W ocenie komornika podał on szczegółowe informacje dotyczące sprzedawanej nieruchomości, które potwierdzają spełnienie warunków zastosowania zwolnienia od podatku. Komornik sądowy uważa, że obowiązek podatkowy nie powstaje, komornik w przypadku skutecznej sprzedaży w drodze licytacji publicznej nie będzie obowiązany jako płatnik do odprowadzenia podatku od towarów i usług.
Według art. 43 ust. 1 pkt 10 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:
1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłyną okres krótszy niż dwa lata.
W ocenie organu egzekucyjnego dostawa nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim. Pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. Budynek mieszkalny i „ruiny (obecnie)” budynku gospodarczego zostały wybudowane w 1952 r. i były użytkowane, zamieszkiwane od 1952 r. W 1952 r. doszło do oddania ww. nieruchomości do użytkowania.
Dłużnik stał się właścicielem nieruchomości w roku 2008. Wcześniej nieruchomość była własnością rodziców Pana J.K., który nabył ją w drodze dziedziczenia. Następnie Pan J.K. sprzedał nieruchomość Państwu S., a Ci sprzedali nieruchomość dłużnikowi. Budynek od początku zakupu przez dłużnika do dnia dzisiejszego jest do kapitalnego remontu, nie nadaje się do zamieszkania. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, nie czynił żadnych nakładów na nieruchomość, nie dokonywał ulepszeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej zabudowanej nieruchomości zapisanej w Księdze Wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy czyniąc komornika sądowego płatnikiem tego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy nie powstaje, a komornik w przypadku skutecznej sprzedaży w drodze licytacji publicznej nie będzie obowiązany jako płatnik do odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłyną okres krótszy niż dwa lata.

W ocenie organu egzekucyjnego dostawa nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim. Pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. Dłużnik stał się właścicielem nieruchomości w roku 2008. Wcześniej nieruchomość była własnością rodziców Pana J.K., który nabył ją w drodze dziedziczenia. Następnie Pan J.K. sprzedał nieruchomość Państwu S., a Ci sprzedali nieruchomość dłużnikowi. Budynek od początku zakupu do dnia dzisiejszego jest do kapitalnego remontu, nie nadaje się do zamieszkania. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, nie czynił żadnych nakładów na nieruchomość, nie dokonywał ulepszeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, 1492 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11 i 41) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, zarówno grunty, jak i budynki i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zaznacza się, że sprzedaż składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik wszczął egzekucję z nieruchomości. Przedmiotem egzekucji jest zabudowana nieruchomość gruntowa obejmująca działkę o numerze geodezyjnym 1 o powierzchni 0,7000 ha. Zabudowania: budynek mieszkalny i ruiny budynku gospodarczego. Budynek aktualnie nie nadaje się do zamieszkania. W budynku brak instalacji, widać zagrzybienie ścian, brak drzwi wejściowych, okna do wymiany. Budynek niezabezpieczony i narażony na działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych. Z uwagi na uwarunkowania planistyczne istnieje zakaz modernizacji, przebudowy i rozbudowy.

W dniu … kwietnia 2008 r. małżeństwo S. sprzedali na rzecz dłużnika Y przedmiotową nieruchomość. W umowie wskazano, że budynek parterowy mieszkalny z 1952 r. przeznaczony jest do kapitalnego remontu.

Dłużnik w 2008 r. zakupił ww. nieruchomość zabudowaną zniszczonym, zdewastowanym domem mieszkalnym. Dłużnik nie zabezpieczył tej nieruchomości przed działaniem warunków atmosferycznych, nie czyniono żadnych nakładów. Budynek od początku zakupu do dnia dzisiejszego jest do kapitalnego remontu, nie nadaje się do zamieszkania. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, nie czynił żadnych nakładów na nieruchomość, nie dokonywał ulepszeń. Y nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Dłużnik został wykreślony z rejestru … października 2019 r. Dłużnik ma zawieszoną działalność gospodarczą. Data zawieszenia działalności gospodarczej to … lutego 2019 r. Podmiot prawa istnieje, ale nie wykonuje działalności gospodarczej z uwagi na zawieszenie działalności gospodarczej od dnia … lutego 2019 r. Nieruchomość została nabyta przez dłużnika od osób fizycznych bez podatku VAT. Dłużnik nie płacił podatku przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości i nie odliczał z tego tytułu podatku VAT. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez dłużnika na cele działalności gospodarczej. Dłużnik nie wykorzystywał w żaden sposób nieruchomości od momentu jej zakupu. Dłużnik w 2008 r. zakupił nieruchomość zabudowaną zniszczonym, zdewastowanym domem mieszkalnym.

Posadowione na gruncie obiekty stanowią budynki w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane.

Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego dla terenów położonych w gminie zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym symbolem 1MRU1. KL oraz KGP:

1 MRU1 – tereny o funkcji rolniczej z możliwością zabudowy zagrodowej jako przeznaczenie podstawowe oraz funkcji usługowej jako uzupełniającej (ok. 5400 m²),
KL – tereny komunikacji, droga lokalna,
K.GP – tereny komunikacji, droga główna ruchu przyspieszonego.

Zabudowania usytuowane są na terenie przeznaczonym w MPZP pod cel publiczny – teren komunikacji, drogi głównej przyspieszonej. Zgodnie z ustaleniami ww. planu w przypadku realizacji drogi wszystkie zabudowania znajdujące się na tym terenie przeznaczone są do rozbiórki oraz objęte są zakazem modernizacji, przebudowy lub rozbudowy.

Budynek mieszkalny i „ruiny (obecnie)” budynku gospodarczego zostały wybudowane w 1952 r. i były użytkowane, zamieszkiwane od 1952 r. W 1952 r. doszło do oddania ww. nieruchomości do użytkowania.

Przed dniem dostawy budynku mieszkalnego i ruin budynku gospodarczego nie zostanie założony dziennik rozbiórki. Nie zostanie umieszczona na budowie, w widocznym miejscu, tablica informacyjna oraz ogłoszenie zawierające dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia. Teren nie zostanie odpowiednio zabezpieczony.

Na tle powyższego, Zainteresowany – komornik sądowy – ma wątpliwości, czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej nieruchomości, czyniąc go płatnikiem podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku. Dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 ustawy, dla dostawy nieruchomości niezabudowanych (pkt 9 ww. przepisu) oraz nieruchomości stanowiących budynki, budowle lub ich części (pkt 10 i pkt 10a) spełniających określone w tych przepisach warunki, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT. Zwolnienie od podatku sprzedaży ww. towarów jest również możliwe w oparciu o normę art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy, przedmiotem egzekucji jest zabudowana nieruchomość gruntowa obejmująca działkę o numerze geodezyjnym 1 o powierzchni 0,7000 ha, zabudowana budynkiem mieszkalnym i ruinami budynku gospodarczego.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również sprzedaż gruntu lub zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu będą korzystały ze zwolnienia od podatku.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W celu ustalenia, czy w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości zabudowanych – które to zabudowania stanowią budynki, budowle w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, zastosowanie znajduje zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, należy rozstrzygnąć, czy względem posadowionych na danej działce budynków i budowli nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

W niniejszej sprawie przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość gruntowa (działka nr 1) zabudowana budynkiem mieszkalnym i ruinami budynku gospodarczego. Nieruchomość została nabyta przez dłużnika w 2008 r. od osób fizycznych bez podatku VAT. Dłużnik nie płacił podatku przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości i nie odliczał z tego tytułu podatku VAT. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez dłużnika na cele działalności gospodarczej. Dłużnik nie wykorzystywał w żaden sposób nieruchomości od momentu jej zakupu. Dłużnik nie zabezpieczył tej nieruchomości przed działaniem warunków atmosferycznych, nie czynił żadnych nakładów oraz nie dokonywał ulepszeń. Budynek od początku zakupu do dnia dzisiejszego jest do kapitalnego remontu, nie nadaje się do zamieszkania. Budynek mieszkalny i „ruiny (obecnie)” budynku gospodarczego zostały wybudowane w 1952 r. i były użytkowane, zamieszkiwane od 1952 r. W 1952 r. doszło do oddania ww. nieruchomości do użytkowania.

Ponadto, co istotne przed dniem dostawy budynku mieszkalnego i ruin budynku gospodarczego nie zostanie założony dziennik rozbiórki. Nie zostanie umieszczona na budowie, w widocznym miejscu, tablica informacyjna oraz ogłoszenie zawierające dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia. Teren nie zostanie odpowiednio zabezpieczony. Posadowione na gruncie obiekty stanowią budynki w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane.

Analizując powyższe informacje w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić że dostawa budynków posadowionych na działce o nr 1 nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, bowiem doszło już do ich pierwszego zajęcia (używania) – wcześniej budynki były użytkowane, zamieszkiwane od 1952 r. Od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu zbycia nieruchomości, upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto Dłużnik nie ponosił nakładów stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej budynków, bowiem jak sam wskazał – nie zabezpieczył tej nieruchomości przed działaniem warunków atmosferycznych, nie czynił żadnych nakładów.

W związku z powyższym, dla sprzedaży budynków posadowionych na działce nr 1 zostały spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W tej sytuacji – uwzględniając zapis art. 29a ust. 8 ustawy – dostawa gruntu, na którym przedmiotowe budynki są posadowione, również korzysta/będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT.

W związku z tym, że dostawa budynków posadowionych na działce nr 1 korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, dalsza analiza zwolnień ww. czynności – wynikająca z przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a lub pkt 2 ustawy – jest bezzasadna.

Zatem, są/zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, bowiem dostawa przedmiotowej nieruchomości nie jest/nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

Podsumowując, w analizowanym przypadku nie istnieje/nie będzie istniał obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej nieruchomości, czyniący komornika sądowego płatnikiem tego podatku, ponieważ sprzedaż ww. nieruchomości korzysta/będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Konsekwentnie – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również sprzedaż gruntu, na którym posadowiony jest budynek mieszkalny i ruiny budynku gospodarczego, korzysta/będzie korzystała ze zwolnienia opodatkowania podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin