Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.174.2021.3.AW
z 1 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2021 r. (data wpływu 21 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym 22 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i budowli będących środkami trwałymi na gruncie będącym przedmiotem umowy użytkowania, powstałej na skutek wygaśnięcia tej umowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i budowli będących środkami trwałymi na gruncie będącym przedmiotem umowy użytkowania, powstałej na skutek wygaśnięcia tej umowy.

Wniosek uzupełniono pismem z 15 czerwca 2021 r. (data wpływu 22 czerwca 2021 r. ) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 9 czerwca 2021 r. znak 0111-KDIB1-2.4010.174.2021.2.AW, 0112-KDIL3.4012.90.3.LS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca, IMC) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz polskim rezydentem podatkowym. Spółka prowadziła działalność w zakresie najmu, zarządzania oraz obrotu nieruchomościami, a także realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem nieruchomości.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nawiązała współpracę za spółką X, w ramach której X ustanowił na rzecz Spółki prawo użytkowania gruntów na okres 16 lat. Zgodnie z aktami notarialnymi strony przyjęły, że IMC skalkulował koszty wzniesienia galerii na gruncie w taki sposób, że osiągnie on pełen zwrot nakładów w okresie użytkowania gruntów.

Na użytkowanym gruncie IMC wybudowało galerię handlową, a poniesione na ten cel wydatki stanowiły dla Spółki wydatki na wytworzenie środków trwałych w rozumieniu przepisów Ustawy CIT i były traktowane przez Spółkę jako budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie (w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 2 Ustawy CIT), zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy CIT poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Po wybudowaniu centrum handlowego Spółka oddawała je w najem podmiotom, które prowadziły w centrum działalność gospodarczą (sklepy, punktu usługowe).

W związku z postanowieniami umowy przewidującymi, że w przypadku wygaśnięcia umowy użytkowania (czyli po 16 latach) przekazanie nakładów nastąpi nieodpłatnie na rzecz właściciela gruntu – Spółce nie będzie przysługiwało roszczenie o zwrot poczynionych nakładów na nieruchomości będącej przedmiotem umowy. Do momentu wygaśnięcia umowy Spółka dokonywała nieprzerwanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych – budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie, będącym przedmiotem użytkowania przez Spółkę. Uzyskane przez Spółkę przychody (dochody) w okresie obowiązywania umowy w pełni pokryły wydatki na wybudowanie budynków. Przez cały okres obowiązywania umowy Spółka wykazywała dochód podlegający opodatkowaniu.

Na mocy umowy po zakończeniu użytkowania gruntu przez Spółkę prawo do nakładów poczynionych przez IMC na budowę obiektu na gruncie należącym do X przeszło automatycznie i bez wynagrodzenia na rzecz X. Na moment wygaśnięcia umowy ze względu na upływ czasu na jaki została zawarta umowa, nakłady na budynek i budowle, które Spółka wybudowała na użytkowanym gruncie nie zostały do końca zamortyzowane.

Spółka podkreśla, że strata nie w pełni zamortyzowanym środku trwałym jest wynikiem wygaśnięcie umowy użytkowania zawartej z właścicielem gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy strata w wysokości niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i budowli będących środkami trwałymi na gruncie będącym przedmiotem umowy użytkowania, powstała na skutek wygaśnięcia tej umowy, stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w świetle przepisów art. 16 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, strata w wysokości niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i budowli będących środkami trwałymi wybudowanymi na cudzym gruncie, będącym przedmiotem umowy użytkowania, powstała na skutek wygaśnięcia tej umowy, stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów w świetle przepisów art. 16 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”).

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w Ustawie CIT, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty

Zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 Ustawy CIT.

W myśl art. 16a ust. 1 Ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie ust. 2 wskazanej regulacji, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   -zwane także środkami trwałymi;
4. tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676 z 2017 r. poz. 2453, z 2018 r. poz. 2440, z 2019 r. poz. 2554 oraz z 2020 r. poz. 556) w grupowaniu o symbolu ex 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”, przy czym oznaczenie „ex” oznacza, że zakres wyrobów i usług jest węższy niż określony w grupowaniu
   
   

Art. 16 ust. 1 pkt 5 Ustawy CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT. Tak więc, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie więc strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przepisy Ustawy CIT nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia – likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu lub dzierżawy (czy okresu pełnej amortyzacji).

Biorąc pod uwagę przywołane wyżej przepisy zdaniem Spółki, możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty dotyczącej niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i budowli będących przedmiotem wniosku, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Wnioskodawcy oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, a więc osiągania przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem, skoro art. 16 ust. 1 Ustawy CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w tej Ustawie – zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie może mieć wpływ na osiągnięcie przychodów, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. W procesie analizy prawnopodatkowej w przedmiocie kosztów uzyskania przychodów należy brać pod uwagę: przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Jak już Spółka wcześniej wykazała, niezamortyzowana wartość środków trwałych nie jest wyłączoną z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Jednocześnie Spółka podkreśla, że poniesione przez nią wydatki bez wątpienia stanowią wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów. Jak wskazują zapisy wynikające z aktu notarialnego, Spółka już w momencie zawarcia aktu notarialnego miała świadomość, iż poczynione na użytkowanych gruntach nakłady nie zostaną w pełni zamortyzowane. Spółka mając świadomość takiego postanowienia aktu notarialnego w taki sposób kalkulowała ceny najmu nieruchomości, aby ostatecznie uzyskać zysk na transakcji. Niewątpliwie zatem, zawierając umowy użytkowania gruntów na czas określony Spółka działała w celu uzyskania przychodów i faktycznie taki przychód uzyskała. Uzyskane przez Spółkę przychody (dochody) w pełni pokryły wydatki na wybudowanie budynków w okresie 16 lat obowiązywania umowy. Oznacza to, że jej działania i decyzje były racjonalne i ekonomicznie uzasadnione, biorąc pod uwagę całokształt inwestycji. I właśnie w oparciu o analizę całokształtu okoliczności i celu zawarcia takiej umowy należy zdaniem Spółki oceniać racjonalność jej działania. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzeczeniach sądów administracyjnych. Co prawda wskazany w zacytowany poniżej wyrok dotyczy kar umownych, jednak płynące z niego wnioski zdaniem Spółki mogą mieć zastosowanie także w sytuacji Spółki. W wyroku z dnia 16 września 2020 r. (sygn. I SA/Bd 383/20) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uznał, że: „Kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy, należy uwzględniać logiczny ciąg zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla całokształtu prowadzonej przez niego aktywności rynkowej. Podkreślić należy, że za koszty uzyskania przychodu uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ocena zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu nie powinna zaś ograniczać się do jednostkowego zdarzenia, ale uwzględniać i rozpatrywać dany wydatek (tu: kary umownej) w ramach całości źródła przychodu, które nie tylko przynosi przychód, ale którego funkcjonowanie nierozerwanie wiąże się z ponoszeniem wydatków, kosztów”. Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 kwietnia 2015 r. (sygn. II FSK 925/13) uznał, że: „Decydującym kryterium przy kwalifikacji prawnej danego kosztu, jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., pozostaje kryterium celu poniesienia kosztu, niezbędne jest również istnienie bezpośredniego lub pośredniego tylko związku pomiędzy kosztem a realizacją wymienionych w tym przepisie celów Utrata przez podatnika nieruchomości w wyniku egzekucji komorniczej nie może być traktowane jako oddzielne zdarzenie, odseparowane od całokształtu jego działalności gospodarczej. Poszczególne, podejmowane w ramach tej działalności przedsięwzięcia, jedne bardziej zyskowne, inne mniej lub wręcz deficytowe, składają się na ostateczny finansowo-ekonomiczny wynik podatnika”.

Zatem, pomimo że działanie Spółki będzie związane z powstaniem niezamortyzowanej wartości środków trwałych to biorąc pod uwagę całokształt przedsięwzięcia nie ulega wątpliwości, że Spółka działała racjonalnie, a jej działanie ma uzasadnienia ekonomiczne i zmierza do uzyskania przychodów. Natomiast powstanie straty i brak możliwości rozliczenia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych wiąże się jedynie z ograniczeniami wynikającymi z Ustawy CIT w zakresie możliwości rozliczenia odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów w określonym czasie.

Zatem stwierdzić należy, że w sytuacji gdy umowa użytkowania wygaśnie, a Spółka nie nabędzie innego tytułu prawnego do rozporządzania gruntem będącym przedmiotem tej umowy i w związku z tym dojdzie do nieodpłatnego przekazania poczynionych przez Spółkę nakładów inwestycyjnych na rzecz innego podmiotu, zgodnie z postanowieniami umowy użytkowania, to Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną części nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i budowli będących środkami trwałymi na gruncie będącym przedmiotem umowy użytkowania, o których mowa we wniosku.

Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych. Przykładowo:

1)„Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, iż w rozpatrywanej sprawie wykorzystywane dotychczas w działalności Spółki inwestycje w obcych środkach trwałych (wynajmowane lokale) uległy likwidacji (rozumianej szerzej na potrzeby analizowanej sprawy tzn. przez zwrot Wynajmującemu poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów związanych z adaptacją tych lokali) i ich likwidacja została podyktowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności, to Spółka może zaliczyć stratę z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem, w dniu 31 stycznia 2020 r., trwania umowy najmu lokali biurowych usytuowanych na trzech piętrach biurowca, do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym 2020 w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Możliwość zaliczenia powstałej straty z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem, skoro art. 16 ust. 1 u.p.d.o p. zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.” (interpretacja z dnia 14 grudnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1 -1.4010.408.2020.2. AW);

2)„Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w sytuacji gdy umowa dzierżawy wygaśnie (bowiem przedłużenie umowy zależy od działań Gminy Miasto P. i nie jest zależne od Spółki), a Spółka nie nabędzie innego tytułu prawnego do rozporządzania gruntem będącym przedmiotem umowy poddzierżawy i w związku z tym dojdzie do nieodpłatnego przekazania poczynionych przez Spółkę nakładów inwestycyjnych na rzecz Gminy, zgodnie z postanowieniami umowy poddzierżawy, to Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną części nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i budowli będących środkami trwałymi na gruncie będącym przedmiotem umowy poddzierżawy, o których mowa we wniosku” (interpretacja z dnia 1 października 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.328.2019.2.MF).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.