Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.360.2021.1.MP
z 30 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 maja 2021 r. (data wpływu 24 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowej za czynność podlegającą opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowej za czynność podlegającą opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie 70.22.Z, 46.90.Z. 47.99.Z, 59.20.Z, 63.99.Z, 64.19.Z, 64.92.Z, 64.99.Z, 69.10.Z, 70.21.Z, 73.20.Z, 74.90.Z, 77.11 Z. W jej działalności przeważa działalność doradcza, działalność prawnicza i udzielanie pożyczek. Nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, a jedynie doradza w takiej działalności.

W trakcie trwania związku małżeńskiego Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni udzieliła swojemu mężowi szeregu pożyczek, które stanowiły pożyczki prywatne. Udzielenie pożyczek nastąpiło w czasie, gdy Wnioskodawczyni nie prowadziła w takim zakresie działalności gospodarczej. Małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód. Wnioskodawczyni wypowiedziała umowy pożyczki i w zakresie spłaty części pożyczek wytoczyła powództwa przed sądem cywilnym. Po niemal dwóch latach postępowań procesowych, w dniu 27 marca 2015 r. pożyczkobiorca w ramach porozumień, (które zostały zatwierdzone w formie ugód przez sądy, przed którymi toczyły się postępowania), w miejsce spłaty części kwot głównych pożyczek, przeniósł na Wnioskodawczynię własność nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości ………………… o obszarze 1,5219 ha.

Nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę - zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym uchwałą nr ……………… Rady Gminy …… z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla fragmentu wsi …………, na terenie gminy …….., zgodnie z którym, nieruchomość ta położona jest na terenach oznaczonych symbolem 34.U.P, których podstawowym przeznaczeniem jest zabudowa usługowa, usługi, rzemiosła oraz składy i magazyny.

Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość nie w celu jej sprzedaży, a w celu uzyskania spłaty części prywatnych pożyczek, jakich udzieliła. Od nabycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię, nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni płaci należny podatek rolny.

Po dwóch latach nabycia tej nieruchomości, Wnioskodawczyni podjęła decyzję o rozpoczęciu działań zmierzających do jej sprzedaży. Zainstalowała baner informujący o zamiarze sprzedaży, utrzymywała nieruchomość w należytym stanie technicznym. Po trzech latach bezskutecznych prób znalezienia kupującego, celem zwiększenia atrakcyjności nieruchomości, złożyła wnioski o ustalenie warunków przyłączenia do sieci infrastruktury.

Wnioskodawczyni podjęła aktywne działania zmierzające do znalezienia podmiotu zainteresowanego nabyciem - ogłaszała o sprzedaży w Internecie, wysyłała maile do podmiotów, które mogły być potencjalnie zainteresowane nabyciem. Przez swojego pełnomocnika podejmowała rozmowy z właścicielami nieruchomości sąsiednich zachęcające do sprzedaży nieruchomości wybranemu przez nią podmiotowi. Zawarła ze znalezionym przez siebie kupującym umowę przedwstępną sprzedaży, w związku z którą udzieliła zainteresowanemu zakupem pełnomocnictwa, mocą którego podmiot ten będzie w imieniu Wnioskodawczyni - przed zawarciem przyrzeczonej umowy sprzedaży - występował z kolejnymi wnioskami o ustalenie warunków o przyłączenie do sieci, może również występować z wnioskami o podział geodezyjny, ustalenie wjazdu na nieruchomość itp. Planowane jest zawarcie umowy sprzedaży, na podstawie której Wnioskodawczyni sprzeda przedmiotową nieruchomość podmiotowi, z którym zawarła umowę przedwstępną lub podmiotowi, który wstąpi w prawa zobowiązanego do kupna. Nieruchomość w dniu sprzedaży będzie przeznaczona pod zabudowę. Wnioskodawczyni w dniu sprzedaży będzie czynnym podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez czynnego podatnika VAT, prowadzącego działalność doradczą między innymi w zakresie obrotu nieruchomościami, ale samego nie prowadzącego działalności polegającej na obrocie nieruchomościami, z jego majątku prywatnego (nieobjętego działalnością gospodarczą i niewykorzystywanego do działalności gospodarczej) nieruchomości przeznaczonej pod zabudowę, w przypadku, gdy podjął on działania zmierzające do zwiększenia atrakcyjności przedmiotu sprzedaży i podejmował aktywne działania zmierzające do sprzedaży, spełnia warunki opodatkowania sprzedaży nieruchomości prywatnej podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni w dniu sprzedaży będzie czynnym podatnikiem podatku VAT, nieruchomość przeznaczona jest pod zabudowę, a Wnioskodawczyni podjęła czynności zwiększające atrakcyjność nieruchomości zarówno osobiście jak i przez swoich pełnomocników, planowana sprzedaż nieruchomości przez Wnioskodawczynię będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy. Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię opodatkowania dostawy gruntu rozstrzygnięto w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego, formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzi działalność doradczą m.in. w zakresie obrotu nieruchomościami.

W trakcie trwania związku małżeńskiego Wnioskodawczyni udzieliła swojemu mężowi szeregu pożyczek, które stanowiły pożyczki prywatne. Udzielenie pożyczek nastąpiło w czasie, gdy Wnioskodawczyni nie prowadziła w takim zakresie działalności gospodarczej. Małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód. Wnioskodawczyni wypowiedziała umowy pożyczki i w zakresie spłaty części pożyczek wytoczyła powództwa przed sądem cywilnym. Po niemal dwóch latach postępowań procesowych, w dniu 27 marca 2015 r. pożyczkobiorca w ramach porozumień, (które zostały zatwierdzone w formie ugód przez sądy, przed którymi toczyły się postępowania), w miejsce spłaty części kwot głównych pożyczek, przeniósł na Wnioskodawczynię własność nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości ……………. o obszarze 1,5219 ha.

Nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowę - zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego podstawowym jej przeznaczeniem jest zabudowa usługowa, usługi rzemiosła oraz składy i magazyny.

Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość nie w celu jej sprzedaży, a w celu uzyskania spłaty części prywatnych pożyczek, jakich udzieliła. Od nabycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię, nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

Po dwóch latach nabycia tej nieruchomości, Wnioskodawczyni podjęła decyzję o rozpoczęciu działań zmierzających do jej sprzedaży.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy sprzedaż opisanej nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne, konieczne staje się ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta następuje w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W analizowanej sprawie, całokształt działań Wnioskodawczyni pozwala stwierdzić, że wystąpią przesłanki świadczące o takiej aktywności w przedmiocie zbycia opisanej we wniosku nieruchomości gruntowej, które będą porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (stały i zorganizowany charakter takiej działalności), o których mowa w orzeczeniu w ww. sprawach C-180/10 i C-181/10. Wystąpi bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzą o tym, że sprzedaż tej nieruchomości wypełni przesłanki działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni (czynny podatnik VAT prowadzący działalność doradczą m.in. w zakresie obrotu nieruchomościami) w celu sprzedaży nieruchomości, podjęła aktywne działania, które świadczą o zaangażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawczyni zainstalowała baner informujący o zamiarze sprzedaży, ogłaszała o sprzedaży w Internecie, wysyłała maile do podmiotów, które mogły być potencjalnie zainteresowane nabyciem Nieruchomości. Celem zwiększenia atrakcyjności nieruchomości, złożyła wnioski o ustalenie warunków przyłączenia do sieci infrastruktury. Przez swojego pełnomocnika Wnioskodawczyni podejmowała rozmowy z właścicielami nieruchomości sąsiednich zachęcające do sprzedaży nieruchomości wybranemu przez nią podmiotowi. Zawarła ze znalezionym przez siebie kupującym umowę przedwstępną sprzedaży, w związku z którą udzieliła zainteresowanemu zakupem pełnomocnictwa, mocą którego podmiot ten będzie w imieniu Wnioskodawczyni występował z kolejnymi wnioskami o ustalenie warunków o przyłączenie do sieci, może również występować z wnioskami o podział geodezyjny, ustalenie wjazdu na nieruchomość itp.

Przedstawiony opis zdarzenia przyszłego nie wskazuje na korzystanie z przysługującego Wnioskodawczyni prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Działania, które zostały podjęte przez Wnioskodawczynię w celu przygotowania ww. nieruchomości do sprzedaży dowodzą, że zostanie wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawczyni będzie działała jak podatnik tego podatku.

W rozpatrywanej sprawie należy również zwrócić uwagę na kwestię udzielania pełnomocnictw, która została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. Kodeksu, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. Kodeksu, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. Kodeksu wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

W analizowanej sprawie fakt, że niektóre z opisanych działań mających na celu uatrakcyjnienie nieruchomości celem sprzedaży nie będą podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawczynię, ale przez osoby trzecie nie oznacza, że pozostają bez wpływu na Jej sytuację prawną. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Zainteresowanej (mocodawcy). Z kolei osoby trzecie dokonując ww. działań uatrakcyjnią przedmiotową działkę będącą nadal własnością Wnioskodawczyni. Działania te dokonywane za pełną zgodą Wnioskodawczyni, wpłyną generalnie na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości. W związku z powyższym stwierdzić należy, że udzielenie przez Wnioskodawczynię stosownych pełnomocnictw potencjalnemu Kupującemu skutkować będzie tym, że wszystkie ww. czynności podejmowane przez Kupującego będą podejmowane w imieniu i na korzyść Wnioskodawczyni.

W związku z przedstawionymi okolicznościami sprawy, uznać należy, że rodzaj podjętych przez Wnioskodawczynię działań (w tym wykonywanych przez pełnomocnika), świadczy o zorganizowanym charakterze sprzedaży i powoduje, że planowana sprzedaż nieruchomości przybiera formę zawodową (profesjonalną) w zakresie obrotu nieruchomościami. Działania Wnioskodawczyni wykraczają poza zakres zarządu majątkiem prywatnym i należy je uznać za działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Aktywność podejmowana przez Wnioskodawczynię w przedmiocie zbycia opisanej nieruchomości jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju czynnościami.

Skoro w analizowanej sprawie wystąpiły przesłanki stanowiące podstawę do uznania Wnioskodawczyni za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to sprzedaż opisanej nieruchomości gruntowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawczyni. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami (w szczególności dot. zwolnień od podatku dostawy nieruchomości) – nie były przedmiotem analizy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.