Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.136.2021.2.BS
z 1 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 marca 2021 r. (data wpływu 22 marca 2021 r.), uzupełnionym 4 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy strata na sprzedaży maszyny opisanej w stanie faktycznym będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy strata na sprzedaży maszyny opisanej w stanie faktycznym będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 maja 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.136.2021.1.BS wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 4 czerwca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest producentem (…), dystrybutorem (…). W roku 2015 Spółka nabyła od kontrahenta z siedzibą w Kanadzie maszynę produkcyjną o łącznej wartości USD 3,65 mln. Spółka nie jest powiązana z kontrahentem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Spółka nabyła przedmiotowy środek trwały z myślą o zwiększeniu własnych zdolności produkcyjnych w zakresie już wytwarzanych produktów. Spółka poniosła wydatki na montaż oraz instalację środka trwałego. Łączna wartość początkowa środka trwałego wynosi obecnie 14.722.688 zł. Spółka nie przyjęła środka trwałego do użytkowania, ponieważ prognozy Spółki wykazały, że uruchomienie produkcji na nowej maszynie nie przysporzy Spółce wystarczającej stopy zwrotu. Środek trwały nadal figuruje w ewidencji rachunkowej Spółki jako środek trwały w budowie, od którego Spółka nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych. W styczniu 2021 r. w obliczu aktualnej sytuacji gospodarczej, Spółka uznała, że nieekonomicznym jest utrzymywanie przedmiotowej maszyny na stanie, ponieważ z prognoz Spółki wynika, że zwiększona produkcja przy użyciu tej maszyny będzie trwale nieopłacalna. Spółka nie widzi perspektyw na zmianę tej sytuacji w dającej się przewidzieć przyszłości. W konsekwencji, władze spółki podjęły decyzję o sprzedaży maszyny. Spośród zebranych 3 ofert, spółka wybrała najbardziej korzystną i sprzedała maszynę za cenę USD 475.002 na rzecz niepowiązanego ze Spółką nabywcy. Zbycie maszyny nie jest podyktowane zmianą przedmiotu działalności Spółki. Wycena maszyny uwzględnia fakt, że nie jest to produkt nowy oraz uwzględnia obecną sytuację gospodarczą na globalnym rynku firm zajmujących się produkcją etykiet. Mając na uwadze wartość maszyny w księgach rachunkowych Spółki, Spółka poniesie stratę na transakcji jej zbycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 2 czerwca 2021 r.):

Czy strata na sprzedaży maszyny opisanej w stanie faktycznym obliczona jaka różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z jej zbycia na rzecz zagranicznego kontrahenta a wydatkami poniesionymi przez Spółkę na zakup przedmiotowej maszyny, w szczególności kwotą zapłaconą zbywcy a także innymi wydatkami związanymi z zakupem przedmiotowej maszyny, np. kosztami transportu oraz montażu i instalacji, będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z 2 czerwca 2021 r.), strata na sprzedaży maszyny opisanej w stanie faktycznym będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu.

Spółka podlega obowiązkowi podatkowemu w polskim podatku dochodowym od całości swoich dochodów z uwagi na posiadanie w kraju siedziby oraz miejsca zarządu ( art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; dalej: „ustawa o CIT”).

Przedmiotem opodatkowania jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł ( art. 7 ust. 1 ustawy o CIT).

Dochodem jest nadwyżka przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ustawy o CIT).

Przychód ze zbycia maszyny stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Spółka prawidłowo nie zaliczyła wydatków na nabycie maszyny do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej nabycia, ponieważ przedmiotowe wydatki podlegają co do zasady, przepisom o amortyzacji środków trwałych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT, art. 16 ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy o CIT).

Spółka prawidłowo nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej maszyny, ponieważ środek trwały nie został przyjęty do użytkowania oraz nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT). Niezamortyzowana wartość maszyny, czyli całkowita wartość środka trwałego w budowie, stanowi koszty uzyskania przychodu, ponieważ stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodem, o których mowa w art. 15 ust. 4b ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, w stanie faktycznym oczywistym jest, że wydatki poniesione przez Spółkę na zakup maszyny oraz na jej instalację zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a także w celu zachowania oraz zabezpieczenia ich źródła, ponieważ maszyny stanowią majątek o fundamentalnym znaczeniu dla przedsiębiorstwa produkcyjnego. Nabywanie maszyn jest czynnością ekonomicznie racjonalną, aczkolwiek obarczoną ryzykiem gospodarczym, ponieważ wydatek na nabycie maszyny jest inwestycją, która ma z założenia generować przychody w przyszłych okresach, w okolicznościach niepewnego otoczenia gospodarczego (ryzyka). Samo uruchomienie maszyny może być odwlekane w czasie lub podmiot gospodarczy może całkiem wycofać się z jej uruchomienia, jak to ma miejsce w stanie faktycznym. Niemniej takie działanie mieści się w ramach normalnej działalności gospodarczej opartej na rachunku ekonomicznym, z uwzględnieniem ryzyka gospodarczego prowadzonej działalności. Również sprzedaż maszyny po cenie niższej niż wynika z ksiąg rachunkowych jest działaniem ekonomicznie poprawnym oraz racjonalnym, ponieważ w niższej cenie uwzględniona została utrata wartości na skutek upływu czasu oraz postępu technologicznego, a także zwiększone ryzyko inwestycyjne związane z aktualną sytuacją gospodarczą spowodowaną m.in. pandemią, skutkującą zmniejszeniem aktywności gospodarczej oraz ograniczeniem popytu. Sama decyzja o zbyciu maszyny jest racjonalna oraz ekonomicznie uzasadniona, ponieważ utrzymywanie maszyny generuje koszty, np. konserwacji, a ponadto z upływem czasu maszyna nadal traci na wartości z przyczyn opisanych powyżej.

W opinii Spółki, w stanie faktycznym nie znajdą zastosowania przepisy wyłączające wyżej opisane wydatki z kosztów uzyskania przychodów, w szczególności nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, ponieważ od wartości początkowej maszyny prawidłowo nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych. Nie znajdzie zastosowania również art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, ponieważ środek trwały nie utracił przydatności w wyniku zmiany działalności Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Zauważyć należy, że w art. 16 ust. 1 updop ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z zastosowania wykładni a contrario tego przepisu przyjąć należy, że kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane.

Natomiast, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był ten likwidowany środek trwały.

Stosownie do art. 15 ust. 4f updop, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Zgodnie z art. 4a pkt 1 updop, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, 1495, 1571, 1655 i 1680 oraz z 2020 r. poz. 568, dalej: „UoR”). Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 UoR, środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Z powyższego wynika, że inwestycje to aktywa trwałe w okresie realizacji inwestycji, które nie są jeszcze środkami trwałymi w rozumieniu art. 16a ust. 1 updop. Zatem, inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji.

Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się - co do zasady - kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Posługując się wykładnią językową tego pojęcia, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”.

Z kolei zgodnie z ukształtowaną doktryną: „Zaniechanie inwestycji jest niewątpliwie wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji” (Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. VIII).

Zatem, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

• sprzedaży niedokończonej inwestycji,
• zlikwidowania zaniechanej inwestycji.
  
  

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Zatem dla celów zaliczenia kosztów zaniechanych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest (i) zaniechanie wszelkich działań w związku z inwestycją i (ii) podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca w 2015 r. nabył od kontrahenta z siedzibą w Kanadzie maszynę produkcyjną o łącznej wartości USD 3,65 mln. Spółka nabyła przedmiotowy środek trwały z myślą o zwiększeniu własnych zdolności produkcyjnych w zakresie już wytwarzanych produktów. Spółka poniosła wydatki na montaż oraz instalację środka trwałego. Łączna wartość początkowa środka trwałego wynosi obecnie 14.722.688 zł. Spółka nie przyjęła środka trwałego do użytkowania, ponieważ prognozy Spółki wykazały, że uruchomienie produkcji na nowej maszynie nie przysporzy Spółce wystarczającej stopy zwrotu. Środek trwały nadal figuruje w ewidencji rachunkowej Spółki jako środek trwały w budowie, od którego Spółka nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych. W styczniu 2021 r. w obliczu aktualnej sytuacji gospodarczej, Spółka uznała, że nieekonomicznym jest utrzymywanie przedmiotowej maszyny na stanie, ponieważ z prognoz Spółki wynika, że zwiększona produkcja przy użyciu tej maszyny będzie trwale nieopłacalna. Spółka nie widzi perspektyw na zmianę tej sytuacji w dającej się przewidzieć przyszłości. W konsekwencji, władze spółki podjęły decyzję o sprzedaży maszyny. Spośród zebranych 3 ofert, spółka wybrała najbardziej korzystną i sprzedała maszynę za cenę USD 475.002 na rzecz niepowiązanego ze Spółką nabywcy. Zbycie maszyny nie jest podyktowane zmianą przedmiotu działalności Spółki. Wycena maszyny uwzględnia fakt, że nie jest to produkt nowy oraz uwzględnia obecną sytuację gospodarczą na globalnym rynku firm zajmujących się produkcją etykiet. Mając na uwadze wartość maszyny w księgach rachunkowych Spółki, Spółka poniesie stratę na transakcji jej zbycia.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku:

• Wnioskodawca poniósł wydatki na zakup maszyny oraz na jej instalację, jednakże w związku z przeprowadzonymi prognozami, które wykazały, że uruchomienie produkcji na nowej maszynie nie przysporzy Spółce wystarczającej stopy zwrotu Wnioskodawca nie przyjął środka trwałego do użytkowania,
• maszyna nadal figuruje w ewidencji rachunkowej Spółki jako środek trwały w budowie, od którego Spółka nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych,
• ponadto Spółka nie zaliczyła wydatków na nabycie maszyny do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej nabycia

to w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy zauważyć, że Ustawodawca pozwala rozliczyć w kosztach podatkowych, w myśl powołanego wyżej art. 15 ust. 4f updop, koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to bowiem podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym wszelkiego rodzaju wydatki rzeczowe poniesione przez podatnika w okresie realizacji inwestycji, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 4f updop w dacie zbycia inwestycji lub jej likwidacji.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca w 2015 r. nabył maszynę produkcyjną z myślą o zwiększeniu własnych zdolności produkcyjnych w zakresie już wytwarzanych produktów, a więc Wnioskodawca zakładał związek poniesionych wydatków z tego tytułu z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże Spółka nie przyjęła środka trwałego do użytkowania, ponieważ prognozy Spółki wykazały, że uruchomienie produkcji na nowej maszynie nie przysporzy Spółce wystarczającej stopy zwrotu, środek trwały figurował w ewidencji rachunkowej Spółki jako środek trwały w budowie, od którego Spółka nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych. Ponadto Spółka uznała, że nieekonomicznym jest utrzymywanie przedmiotowej maszyny na stanie, ponieważ z prognoz Spółki wynikało, że zwiększona produkcja przy użyciu tej maszyny będzie trwale nieopłacalna, w konsekwencji, władze spółki podjęły decyzję o sprzedaży maszyny. Powyższe oznacza, że mamy do czynienia z zaniechaną inwestycją, o której mowa w art. 15 ust. 4f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został spełniony.

Zatem wydatki poniesione na zakup maszyny i jej instalację będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4f updop.

W związku z powyższym, nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że strata na sprzedaży maszyny opisanej w stanie faktycznym będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów, bowiem strata nie stanowi kosztu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodu mogą być natomiast poniesione wydatki/nakłady na daną inwestycję, czyli w analizowanym przypadku wydatki poniesione na zakup oraz instalację ww. maszyny.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy sprowadzające się do twierdzenia, że strata na sprzedaży maszyny opisanej w stanie faktycznym będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.