2021.06.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.359.2021.3.MK
z 25 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 26 marca 2021 r.), uzupełnionym w dniu 31 maja 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – uzupełniony 31 maja 2021 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

XX (dalej zwany: „Wnioskodawcą" lub „Podatnikiem") jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca planuje pozyskać do swojej działalności pojazd typu kamper (dalej zwany: „Kamper"). Pojazd ten będzie posiadał dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony, a zgodnie z wpisem do dowodu rejestracyjnego będzie posiadał homologację, jako samochód specjalny - przeznaczenie kempingowy.

Zgodnie z art. 2 pkt 36 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2021 r. poz. 450 ze zm.), przez pojazd specjalny rozumieć należy pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

Dodatkowo, zgodnie z par. 11 ust. 9 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2016 r. poz. 2022 ze zm.), przestrzeń mieszkalna samochodu kempingowego powinna być wyposażona w trwale zamocowane:

siedzenia;
stolik; może być zbudowany tak, aby łatwo go było można zdemontować;
miejsca do spania, które mogą powstawać z siedzeń;
urządzenia kuchenne;
szafki.

Pojazd ten będzie przez Podatnika wykorzystywany jedynie do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Co do zasady kamper będzie wykorzystywany jako przedmiot najmu na rzecz innych osób, podmiotów. Ten rodzaj działalności został również wskazany we wpisie Podatnika w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej pod kodem PKD 77.12.Z - Wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli. Osoby, które wynajmą od Podatnika kampera, będą miały obowiązek odpowiednio dbać o ten pojazd, w tym utrzymywać go w czystości, uzupełniać paliwo oraz kontrolować stan pozostałych płynów i podzespołów.

Jednakże raz na pewien okres Podatnik będzie zobowiązany samodzielnie pojechać przedmiotowym kamperem na stację paliw, na myjnię, na przegląd techniczny lub okresowy, czy na wymianę opon. Będą to jednak sytuacje sporadyczne oraz niezwiązane z prywatnym, czy niegospodarczym wykorzystywaniem przedmiotowego pojazdu. W szczególności zabronione zostanie wykorzystywanie kampera do celów prywatnych Wnioskodawcy oraz jego pracowników/współpracowników.

Przychody, jakie Podatnik uzyskiwał będzie z tytułu najmu kampera, zaliczone zostaną do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Podatnik zamierza wejść w posiadanie przedmiotowego pojazdu poprzez zawarcie umowy leasingu spełniającej kryteria, o których mowa w art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1426 - ze zm., dalej: „UPDOF") - tzw. leasing operacyjny.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 31 maja 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że wartość pojazdu przekraczać będzie 150 000 zł.

Datą rozpoczęcia wykonywania przez niego działalności gospodarczej jest 2.10.2017 r. Przeważającą działalnością gospodarczą Wnioskodawcy jest działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki (PKD 62.02.Z). Dodatkowo we wpisie Podatnika w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej widnieją następujące kody PKD:

59.12.Z – działalność postprodukcyjna związana z filmami, nagraniami wideo i programami telewizyjnymi,
62.01.Z – działalność związana z oprogramowaniem,
63.12.Z – działalność portali internetowych,
73.11.Z – działalność agencji reklamowych,
74.20.Z – działalność fotograficzna,
77.12.Z – wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
77.21.Z – wypożyczanie i dzierżawa sprzętu rekreacyjnego i sportowego,
85.51.Z – pozaszkolne formy edukacji sportowej oraz zajęć sportowych i rekreacyjnych,
93.19.Z – pozostała działalność związana ze sportem.

Wnioskodawca wybrał formę wskazaną w art. 30c ust. 1 UPDOF czyli podatek liniowy i prowadzi ewidencję w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c) ustawy z 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług - Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającą wykorzystywanie samochodu wyłącznie do działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku pozyskania pojazdu typu kamper na podstawie umowy leasingu operacyjnego, który będzie przez Wnioskodawcę oddany wyłącznie do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu, Podatnik będzie miał obowiązek stosować ograniczenie w zakresie kosztów uzyskania przychodów przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 47a UPDOF?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zawarcia umowy leasingu operacyjnego, której przedmiotem jest Kamper, Wnioskodawcy nie obowiązuje ograniczenie przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 47a UPDOF, jeżeli samochód ten będzie przeznaczony wyłącznie na wynajem podmiotom trzecim w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów pełną wartość raty leasingowej.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a UPDOF za samochód osobowy uznaje się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe oznacza, iż na gruncie UPDOF, samochód typu kamper o DMC poniżej 3,5 tony, który zamierza nabyć Wnioskodawca, będzie uznany za samochód osobowy zgodnie z wyżej przytoczoną definicją.

Definicja samochodu osobowego wprowadzona została do ustawy, w celu nałożenia na podatników pewnych ograniczeń, w zakresie możliwości rozliczenia wydatków związanych z tego typu pojazdami. Co do zasady bowiem, zgodnie z art. 22 ust. 1 UPDOF, kosztem uzyskania przychodu są wszystkie wydatki związane z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła uzyskiwanych przychodów.

Jednak w przypadku samochodów osobowych, UPDOF ogranicza możliwości rozliczania kosztów z nimi związanych i wskazuje w tym zakresie 3 główne grupy wydatków, którymi są wydatki związane z:

wejściem w posiadanie samochodu osobowego;
ubezpieczeniem samochodu osobowego;
bieżącym użytkowaniem samochodu osobowego.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca skupić się chce przede wszystkim na pierwszym z tych wydatków, czyli wejściem w posiadanie samochodu osobowego.

Co do zasady bowiem, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą albo nabyć dany pojazd i stać się jego właścicielami, albo użytkować ten pojazd na podstawie umowy cywilnoprawnej, takiej jak umowa najmu, leasingu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze.

Niezależnie jednak, którą z tych form prawnych podatnik wybierze, efektem jest możliwość wykorzystywania samochodu osobowego w prowadzonej działalności gospodarczej oraz konieczność poniesienia odpowiednich wydatków z tym związanych.

Również ustawodawca zdaje się zauważać zbliżony skutek wskazanych wyżej umów, ponieważ do każdej z nich zastosował te same zasady dotyczące ograniczenia w zakresie uwzględniania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków z nimi związanych.

Stosownie bowiem do treści art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b UPDOF za koszt uzyskania przychodu nie uważa się odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł. Za koszt uzyskania przychodu nie uważa się również dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy (art. 23 ust. 1 pkt 47a UPDOF).

Ograniczenie to stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego, a więc do tzw. rat kapitałowych, wyłączając jednocześnie kwoty związane z częścią raty odsetkowej.

Niezależnie więc od formy prawnej wejścia w posiadanie samochodu osobowego, podatników obowiązuje limit 150 000 zł do którego wydatki związane z tymi pojazdami mogą być zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy dają jednak możliwości uniknięcia tego limitu. Co do zasady nie obowiązuje on od samochodów innych niż samochody osobowe (np. samochodów homologowanych, jako ciężarowe z wydzieloną przestrzenią ładunkową i jednym rzędem siedzeń czy pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony).

Wyłączone zostały również, na podstawie art. 23 ust. 5b UPDOF, odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Innymi słowy stwierdzono, że w przypadkach wykorzystywania pojazdów wyłącznie do celów działalności gospodarczej (np. oddanie ich w najem) albo ich przeznaczenia do takiej działalności ze względu na ich konstrukcje, ograniczenie dotyczące limitu kosztów do kwoty 150 000 zł nie będzie miało zastosowania.

Jest to celowe działanie ustawodawcy przejawiające się spełnieniem podstawowej zasady wynikającej z art. 22 ust. 1 UPDOF, czyli przyporządkowania kosztów związanych z działalnością gospodarczą do osiąganych z tej działalności przychodów.

Natomiast ograniczenie, które zostało wprowadzone do przepisów miało i w dalszym ciągu ma na celu z jednej strony ograniczenie kosztów, które nie są związane jedynie z działalnością gospodarczą, ale również czynnościami prywatnymi (niegospodarczymi), z drugiej „ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na jakiej podatnik korzysta z takiego samochodu", co zostało również podkreślone i wskazane w uzasadnieniu do ustawy wdrażającej te przepisy.

W nawiązaniu do przytoczonych regulacji należy stwierdzić, że ustawodawca dla podmiotów zajmujących się profesjonalnie leasingiem, wynajmem bądź dzierżawą samochodów osobowych przewidział zniesienie ograniczeń w zakresie limitowania kosztów amortyzacji.

Dodatkowo w ustawie z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.) ustawodawca również przewidział możliwość pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do samochodów osobowych wykorzystywanych wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c UPTU).

Należy zatem wywnioskować, iż celem ustawodawcy było zniesienie ograniczeń, zarówno dotyczących rozpoznawania kosztów uzyskania przychodu w pełnej wysokości, jak i odliczania pełnych kwot podatku VAT, wynikających z dokumentów potwierdzających nabycie bądź eksploatację samochodów osobowych, w stosunku do podatników, którzy zajmują się oddawaniem w odpłatne używanie innym podmiotom tych samochodów i dla których takie czynności stanowią przedmiot ich działalności gospodarczej.

W związku z powyższym wydatki poniesione na opłaty leasingowe związane z wejściem w posiadanie samochodu osobowego - kampera, który będzie przedmiotem wynajmu prowadzonego w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w jego opinii powinny być uwzględnione w pełnej wysokości w podatkowych kosztach uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu z 31 maja 2021 r. Wnioskodawca wskazał, ze w jego opinii pojazd, o którym mowa we wniosku (samochód typu kamper o DMC poniżej 3,5 tony), będzie uznany za samochód osobowy zgodnie z wyżej przytoczoną definicją (art. 5a pkt 19a UPDOF).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z przepisów powyższych wynika zatem co do zasady, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego.

W myśl art. 1 pkt 7 lit. a ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159), w art. 23 w ust. 1 po pkt 47 dodano pkt 47a.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - od 1 stycznia 2019 r. - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Na mocy art. 23 ust. 5c ustawy w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

Odnosząc się do kwestii, o której mowa w pytaniu zauważyć należy, że bezspornie z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego – typu kamper (samochodu turystycznego z miejscem do mycia się, spania oraz sporządzania i przechowywania jedzenia) - o wartości przekraczającej limity określone w art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust. 5e updof, celem jego wynajmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a cyt. ustawy za samochód osobowy uznaje się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5d ww. ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:

art. 5a pkt 19a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
art. 5a pkt 19a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

W rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2021 r. poz. 450 ze zm.) pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego (art. 2 pkt 38 tej ustawy).

W świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz analizy ww. przepisów zgodzić należy się z opinią Wnioskodawcy, że pojazd, o którym mowa we wniosku (samochód typu kamper o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony), będzie uznany za samochód osobowy zgodnie z wyżej przytoczoną definicją, zawartą art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wyłączenia w tym przepisie nie będą miały do tego pojazdu zastosowania.

W sytuacji zatem, w której Wnioskodawca będzie oddawał leasingowany samochód osobowy w najem innym podmiotom w zakresie, w jakim to przekazanie samochodu dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej zastosowanie znajdzie art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy. W tym miejscu wskazać należy, że przepis ten wprost wskazuje, że ma zastosowanie do umów leasingu, o których mowa w art. 23a pkt 1, umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca oddaje leasingowany pojazd w najem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli Wnioskodawca (korzystający) ponosi opłaty wynikające z umów leasingu, o których mowa w art. 23a pkt 1 (z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego) to znajdzie dla niego zastosowanie ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy. Gdyby wolą ustawodawcy było umożliwienie podatnikom pełnego odliczenia kosztów leasingu (rat leasingowych) w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, uczyniłby to jak w przypadku określonym w art. 23 ust. 5b ustawy, w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych.

W tym kontekście, na marginesie sprawy, wyjaśnić należy, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych. Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 23 ust. 5b ustawy). Z literalnego brzmienia przepisów wynika, że ograniczenia, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy nie znajdą zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie, np. umowy leasingu albo umowy najmu. Istotne znaczenie ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, że: wydatki poniesione na opłaty leasingowe związane z wejściem w posiadanie samochodu osobowego - kampera, który będzie przedmiotem wynajmu prowadzonego w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w jego opinii powinny być uwzględnione w pełnej wysokości w podatkowych kosztach uzyskania przychodów), tj. w zakresie ustalenia, czy w sytuacji opisanej powyżej nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin