Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.433.2021.2.AW
z 28 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm). Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 2 maja 2021 r. (data wpływu – 2 maja 2021 r.) – uzupełnionym 29 maja 2021 r. (data wpływu) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wniosek został uzupełniony 29 maja 2021 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 7 marca 2016 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą S. z siedzibą w K.

W roku 2018 Wnioskodawczyni zaszła w ciążę i przez okres 7 miesięcy opłacała maksymalne składki na ZUS. W okresie od 19 listopada 2018 r. do 17 listopada 2019 r. Wnioskodawczyni przebywała na zasiłku macierzyńskim z jej pierwszym dzieckiem A. C. W trakcie trwania urlopu macierzyńskiego Wnioskodawczyni zaszła w drugą ciążę. Od 18 listopada 2019 r. do 1 czerwca 2020 r. Wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim, a następnie przeszła na kolejny zasiłek macierzyński.

Biuro księgowe odpowiedzialne za przesyłanie odpowiednich deklaracji do ZUS i US nie przesłało odpowiedniej deklaracji ZUS ZUA w momencie przejścia Wnioskodawczyni na zwolnienie lekarskie. W wyniku tego od 18 listopada 2019r. straciła ona ciągłość w składkach i prawo do zasiłku. W styczniu 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. wydał wobec Wnioskodawczyni decyzję o odmowie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 18 listopada 2019 r. do 30 stycznia 2020 r.

Jednocześnie Wnioskodawczyni zaznacza, że do tego czasu nie była świadoma popełnionego przez biuro rachunkowego błędu ponieważ był to okres przysługujący organowi przyznającemu świadczenia na ich wypłatę. W swojej decyzji organ rentowy wskazał, że po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, Wnioskodawczyni powinna wyrejestrować się z ubezpieczenia zdrowotnego i ponownie zgłosić się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i ubezpieczenia zdrowotnego. Z uwagi na fakt, że biuro księgowe nie zgłosiło Wnioskodawczyni do ubezpieczenia, nie przysługuje jej prawo do zasiłku. Zgodnie z umową zawartą z firmą V. Sp. z o.o. czynności te powinny być przez nią wykonane. Niezarejestrowanie Wnioskodawczyni ponownie do ZUS jako jednoosobowej działalności gospodarczej, a także niezgłoszenie jej do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego naraziło ją na brak wypłaty z tytułu zasiłku chorobowego oraz na koszty związane z zaległymi składkami ZUS oraz bieżącymi podczas całego okresu niezdolności do pracy czyli od 18 listopada 2019 r. do 02 czerwca 2020 r. Ponadto przez błąd biura rachunkowego zasiłek macierzyński, który Wnioskodawczyni przysługuje od dnia porodu do dnia 31 maja 2021 jest również zaniżony (wynika to z faktu, że wykonując działalność gospodarczą w roku 2018 Wnioskodawczyni opłacała podwyższone składki ZUS). Całkowita wysokość strat w świadczeniach wynikająca z błędu księgowego oszacowana na podstawie wysokości świadczeń otrzymywanych na 1-wsze dziecko wyniosła ponad 62 000 zł netto. Biuro księgowe przyznało się do błędu i zawarło z Wnioskodawczynią ugodę pozasądową. Uzgodniona kwota odszkodowania wyniosła 55 000 zł brutto przy czym 35 000 zł zostało wypłacone przez biuro, natomiast 20 000 zł przez agencję ubezpieczeniową PZU. Od kwoty 35 000 zł Wnioskodawczyni odprowadziła odpowiednią zaliczkę na podatek dochodowy, natomiast ma wątpliwości odnośnie odszkodowania zaakceptowanego i wypłaconego przez agencję ubezpieczeniową w kwietniu bieżącego roku.

W uzupełnieniu wniosku wskazano ponadto:

• Pieniądze w kwocie 20 000 zł tytułem „Odszkodowanie za szkodę” Agencja Ubezpieczeniowa PZU wypłaciła 9 kwietnia 2021 r.
• Kwota wypłacona przez agencję ubezpieczeniową dotyczy ubezpieczenia majątkowego;
• Kwota wypłacona przez agencję ubezpieczeniową nie dotyczy ubezpieczenia osobowego;
• Biuro rachunkowe podlega ubezpieczeniu majątkowemu;
• Kwota wypłacona przez agencję ubezpieczeniową PZU obejmuje wyłącznie należność główną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy kwota otrzymana przez Wnioskodawczynię z tytułu ubezpieczenia od agencji ubezpieczeniowej PZU podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 21 ust. 1 punkt 4) powinna ona być zwolniona z płacenia podatku dochodowego od odszkodowania otrzymanego od agencji ubezpieczeniowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” przesądza, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Odszkodowanie stanowi – co do zasady – przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania są opodatkowane. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.

Należy podkreślić, że ze zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają jedynie środki wypłacone przez towarzystwo ubezpieczeniowe z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia.

W tym miejscu wskazać należy, że z treści art. 805 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) wynika, że przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zob
owiązuje się zapłacić składkę.

Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

1. przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
2. przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Przedmiotem ubezpieczenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się ocenić w pieniądzu (art. 821 Kodeksu cywilnego).

Z art. 822 § 1 przywołanej ustawy wynika, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z art. 822 § 2 powołanej ustawy, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W myśl art. 822 § 3 Kodeksu cywilnego, strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia.

Stosownie do art. 822 § 4 ww. ustawy, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zatem, z umowy ubezpieczenia wynika, że obowiązkiem ubezpieczającego jest zapłata składki, natomiast obowiązkiem zakładu ubezpieczeń jest spełnienie określonego świadczenia, tj. wypłata odszkodowania.

W świetle powyższego przez kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń, objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumie się świadczenia, do
wypłaty których zobowiązany jest ubezpieczyciel w związku z zawartą umową ubezpieczenia.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia majątkowego w związku z popełnionym błędem przez biuro księgowe korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem mieści się w pojęciu kwot wypłacanych z tytułu ubezpieczeń osobowych i majątkowych, o których mowa w tym przepisie. Jednocześnie nie znajdzie zastosowania wyłączenie określone w lit. a, gdyż ww. odszkodowanie nie odnosi się do szkód dotyczących składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.