Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.383.2021.2.ISL
z 8 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2021 r. (data wpływu 24 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2021 r. (data wpływu 1 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych świadczenia usług pośrednictwa w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości położonej na Malcie, wynajmowanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości położonej na Malcie, wynajmowanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 czerwca 2021 r. (data wpływu 1 lipca 2021 r.) na wezwanie Organu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą …, zarejestrowaną w CEIDG, w zakresie budowy, sprzedaży i najmu nieruchomości (kody PKD wykonywanej działalności to: 41.10.Z, 41.20.Z, 42.11.Z, 42.21.Z, 46.73.Z, 68.10.Z, 68.20.Z, 68.31.Z, 68.32.Z). Wnioskodawca jest polskim rezydentem i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W grudniu 2020 r. nabył ze środków uzyskanych ze sprzedaży wybudowanych w ramach działalności gospodarczej mieszkań nieruchomość - lokal mieszkalny, stanowiący odrębną własność na Malcie (UE) - w celu osiągnięcia przychodów z najmu tego lokalu przez okres dłuższy niż rok. W styczniu 2021 r. Wnioskodawca wprowadził ten lokal do majątku swojej firmy oraz do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jako środek trwały. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w formie podatku liniowego. Przychody uzyskane z najmu lokalu ewidencjonuje On w PKPiR jako przychody podlegające opodatkowaniu, tak jak przychody z najmu nieruchomości położonych na terenie Polski. Obliczone zgodnie z obowiązującymi przepisami odpisy amortyzacyjne ewidencjonuje w PKPiR, jako koszty uzyskania przychodów.

W piśmie z dnia 25 czerwca 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność zarejestrowaną w CEIDG pod nazwą …, NIP …, od 28 marca 2013 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie w Polsce. Nieruchomość na Malcie została nabyta przez Niego poza działalnością gospodarczą w dniu 16 grudnia 2020 r., jako osobę prywatną, z Jego własnego majątku, a następnie 1 stycznia 2021 r. wprowadzona została do majątku firmy … i przekazana do używania na cele działalności gospodarczej, na przewidywany okres dłuższy niż rok, jako środek trwały kompletny i zdatny do użytku, stanowiący odrębną własność podatnika, na podstawie oświadczenia. Lokal mieszkalny posiada powierzchnię całkowitą 165 m² (łącznie z 30 m² tarasów określanych na Malcie jako „yards”), składa się z on sześciu pomieszczeń i znajduje się na parterze. Nieruchomość została nabyta z rynku wtórnego. Wnioskodawca nabył nieruchomość, na podstawie umowy kupna-sprzedaży sporządzonej i podpisanej przed notariuszem na Malcie w formie aktu notarialnego 16 grudnia 2020 r. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od tej nieruchomości od lutego 2021 r., metodą liniową, według indywidulnej stawki amortyzacji 10% rocznie. Nieruchomość użytkowana była przez poprzednich właścicieli (sprzedających) od 2012 r. czyli ponad 60 miesięcy. Wnioskodawca zaliczył do wartości środka trwałego w postaci nieruchomości na Malcie cenę lokalu potwierdzoną w akcie notarialnym, wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego takie jak: opłaty notarialne i skarbowe, audyt nieruchomości przez architekta, prowizję agenta nieruchomości. Były to wydatki bezpośrednio związane z zakupem i poniesione przez Niego. Wydatki inne niż cena lokalu, zostały udokumentowane fakturami.

Wartość początkowa lokalu mieszkalnego została ustalona, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cena zakupu i wartość faktur dokumentujących wydatki związane z zakupem zostały wyrażone i opłacone w całości w EURO (z prywatnego konta bankowego Wnioskodawcy prowadzonego w EURO) w związku z czym, wartości te zostały przeliczone na złotówki wg średniego kursu NBP EURO z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień sporządzenia aktu notarialnego oraz wystawienia faktur dokumentujących wydatki, a następnie skorygowane o różnice kursowe, zgodnie z art. 22g ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wszystkie zobowiązania związane z nabyciem lokalu zostały uregulowane przed wprowadzeniem lokalu do majątku firmy i przekazaniem go do używania w działalności gospodarczej. Ww. lokal mieszkalny spełnia definicję środka trwałego, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w dniu przyjęcia do używania. Ww. nieruchomość stanowi środek trwały wykorzystywany w celu odpłatnego najmu i tym samym zwiększa przychody z działalności gospodarczej. Przychody z najmu są ewidencjonowane w PKPiR Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zakwalifikowanie odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych zgodnie z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23, od nieruchomości położonej na Malcie, wprowadzonej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w celu osiągnięcia przychodów z najmu w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, jako polskiego podatnika podatku dochodowego, jako kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), zakwalifikowanie prawidłowo obliczonych, zgodnie z obowiązującymi przepisami odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości wykorzystywanej na potrzeby najmu w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe. Przyjmując powyższe stanowisko Wnioskodawca kierował się brzmieniem przepisów art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 22 pkt 1, 22 ust. 8 oraz art. 22a ust. 1 tej ustawy.

Lokal mieszkalny, który Wnioskodawca wprowadził do majątku swojej firmy, jako kompletny i zdatny do używania w celu osiągnięcia przychodów z najmu w działalności gospodarczej, stanowi Jego odrębną własność, a jego przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok. Przychody z najmu są ewidencjonowane w PKPiR, jako przychody z Jego działalności gospodarczej. Przepis art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ogranicza definicji środków trwałych do nieruchomości położonych na terytorium Polski, tak więc nabyta przez Wnioskodawcę i wprowadzona do majątku firmy nieruchomość, położona na Malcie - kraju należącym do Unii Europejskiej, spełnia przesłanki wskazane w przywołanych przepisach, pozwalając Mu na zachowanie takiego prawa do odliczeń kosztów jakie przysługują Mu w przypadku najmu polskiej nieruchomości. Tym samym, nieruchomość położona na Malcie może być uznana za środek trwały i jako taka może być amortyzowana na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszt uzyskania przychodów.

Przepisy art. 22 ust. 8 w powiązaniu z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości ich zastosowania od lokalizacji środka trwałego. Koszty odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości (lokal będący odrębną własnością) położonej na Malcie, stanowiącej własność podatnika (nabytej przez podatnika we własnym zakresie poza działalnością gospodarczą) i wprowadzonej do używania w działalności gospodarczej w celu osiągnięcia przychodów są kosztami uzyskania przychodów. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, zakwalifikowanie odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości położonej na Malcie, wprowadzonej do „ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych” i oddanej do używania w działalności gospodarczej w celu osiągnięcia przychodów z najmu, do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny – nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo - skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien - w myśl powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Oznacza to, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. O tym, co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.
  
  

A zatem, aby można było dokonywać odpisów amortyzacyjnych od danego składnika majątku, środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, a przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej musi być dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika).

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną. Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że dokonywane przez Wnioskodawcę jako polskiego podatnika podatku dochodowego odpisy amortyzacyjne z tytułu amortyzacji środka trwałego - nieruchomości położonej na Malcie, wprowadzonej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w celu osiągnięcia przychodów z najmu w prowadzonej działalności gospodarczej - stosownie do treści z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23 tej ustawy, mogą być zaliczone w ciężar podatkowych kosztów uzyskania przychodów w ramach tej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h

(w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.