Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDWL.4011.59.2021.1.JK
z 6 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2021 r. (data wpływu 10 czerwca 2021 r.), uzupełnionym w dniu 2 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego w związku z otrzymaniem renty wyrównawczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego w związku z otrzymaniem renty wyrównawczej.

Wniosek uzupełniono 2 lipca 2021 r. o dokumenty potwierdzające pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Ojciec Wnioskodawcy dnia (…) sierpnia 2014 r. uległ wypadkowi przy pracy, wskutek którego poniósł śmierć. Matka małoletniego (Zainteresowanego) w imieniu Wnioskodawcy pozwała firmę zmarłego: Spółkę A, m.in. o zasądzenie renty wyrównawczej na rzecz małoletniego – Wnioskodawcy. Sąd Okręgowy w B wyrokiem z dnia 31 marca 2017 r. (sygn. akt xxx) uwzględnił powództwo i w pkt 6 zasądził na rzecz Wnioskodawcy rentę w kwocie 600 zł miesięcznie, za miesiące od września 2014 r. do maja 2017 r. oraz w pkt 7 wyroku rentę w kwocie 600 zł miesięcznie poczynając od miesiąca czerwca 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana przez Wnioskodawcę na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 31 maja 2017 r. renta wyrównawcza po zmarłym ojcu korzysta na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze zwolnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zagadnienia dotyczące renty regularnie m.in. przepis art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że osoba, względem której ciąży na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 446 § 3 Kc sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej.

W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, że w orzecznictwie sądowym dotyczącym kwestii zasadności opodatkowania ww. rent przyznanych na podstawie wyroku sądu powszechnego zaprezentowany został pogląd (I SA/Gl 43/15, FSK 3153/15, I SA/Gl 496/16), zgodnie z którym „przy wyznaczeniu zakresu pojęcia »inne odszkodowania” użytego w art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. należy odwołać się do wykładni celowościowej. Użyty przez ustawodawcę zwrot „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia” nie ogranicza się jedynie do świadczeń, które w wyroku lub ugodzie sądowej tylko tak wprost zostały nazwane. Pozostawałoby to bowiem w sprzeczności z koniecznością respektowania podstawowych zasad konstrukcyjnych, w tym zawierających gwarancję zaspokojenia określonych praw podmiotowych adresatom norm ustawowych. Przyznane przez sąd świadczenie jest bowiem niczym innym, jak formą odszkodowania płaconą periodycznie (co miesiąc) na rzecz małoletniego dziecka, stanowiącą rekompensatę za utratę jednego z rodziców, nazwaną w Kodeksie cywilnym rentą. Sąd uznając, że odszkodowawczy charakter tego świadczenia nie jest sporny, słusznie stwierdził, że określenia (użyte w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f) są synonimiczne. Uznając, że odszkodowawczy charakter tego świadczenia nie jest sporny oraz mając na uwadze brak jednakowego nazewnictwa w ustawie podatkowej oraz przepisach Kodeksu cywilnego należy uznać, że w rozpatrywanej sprawie nie można pozbawić prawa do zwolnienia podatkowego Wnioskodawcy doświadczonego przez sytuację losową, z którego korzystałby w sytuacji życia codziennego, tj. czy to dobrowolna czy wymuszona realizacja obowiązku alimentacyjnego. Inna interpretacja rozpatrywanego przypadku naruszałaby również zasadę równości.

W tym miejscu warto przywołać orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2015 r. (sygn. akt III CSK 132/14), w którym stwierdzono, że roszczenie przewidziane w art. 446 § 2 Kc ma charakter odszkodowawczy, a nie alimentacyjny.

Ponadto, skoro w art. 21 ust. 1 pkt 3c u.p.d.o.f. odszkodowanie w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, korzysta ze zwolnienia, to również jeżeli doszło do śmierci poszkodowanego i taką rentę odszkodowawczą otrzymują członkowie rodziny, jako rekompensatę za utratę rodzica czy osoby bliskiej, w przypadku małżonka, trudno uznać, że przyznane mu świadczenie powinno podlegać opodatkowaniu.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zasądzona na rzecz Wnioskodawcy wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach dn. 31 maja 2017 r. renta wyrównawcza, którą zaczął pobierać po zmarłym ojcu stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 7 u.p.d.o.f., korzystający ze zwolnienia uregulowanego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f., albowiem świadczenie to można zaliczyć do kategorii „inne odszkodowanie” otrzymane na podstawie wyroku sądowego a nie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem otrzymanym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono . Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od otrzymanego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 w ust. 1 ww. ustawy określone zostały źródła przychodów, wśród których w pkt 1 wymieniono: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Na mocy art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Należy podkreślić, że definicja renty, określona w art. 12 ust. 7 ww. ustawy, nie ogranicza pojęcia renty wyłącznie do świadczeń rentowych wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Obejmuje również renty mające charakter odszkodowawczy, otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Zatem świadczenie to stanowi co do zasady, przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Nie oznacza to jednak, że wszystkie tego typu świadczenia podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Ze zwolnienia przedmiotowego – na podstawie cytowanego wyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – korzystają zatem jedynie te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie oraz te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Z kolei w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy. Przy czym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem odszkodowania:

• mające postać renty;
• otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego;
• otrzymane w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia;
• otrzymane przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.
  
  

Zagadnienia dotyczące rent reguluje m.in. przepis art. 446 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), który stanowi, że osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.

Zgodnie zaś z art. 446 § 3 Kodeksu cywilnego sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.

Z wniosku wynika, że ojciec Wnioskodawcy dnia 27 sierpnia 2014 r. uległ wypadkowi przy pracy, wskutek którego poniósł śmierć. Matka małoletniego (Zainteresowanego) w jego imieniu pozwała firmę zmarłego: m.in. o zasądzenie renty wyrównawczej na rzecz małoletniego – Wnioskodawcy. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 31 marca 2017 r. uwzględnił powództwo i zasądził na rzecz Wnioskodawcy rentę w kwocie 600 zł miesięcznie, za miesiące od września 2014 r. do maja 2017 r. oraz rentę w kwocie 600 zł miesięcznie poczynając od miesiąca czerwca 2017 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii możliwości korzystania, otrzymanej renty wyrównawczej po zmarłym ojcu, ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśnienia wymaga, że w orzecznictwie sądowym dotyczącym kwestii zasadności opodatkowania ww. rent przyznanych na podstawie wyroku sądu powszechnego zaprezentowany został pogląd (I SA/GI 43/15, FSK 3153/15, I SA/GI 496/16), zgodnie z którym: „przy wyznaczeniu zakresu pojęcia »inne odszkodowania«, użytego w art. 21 ust. 1 pkt 3b) u.p.d.o.f, należy odwołać się do wykładni celowościowej. Użyty przez ustawodawcę zwrot »inne odszkodowania lub zadośćuczynienia« nie ogranicza się jedynie do świadczeń, które w wyroku lub ugodzie sądowej tylko tak (wprost) zostały nazwane”. W ocenie Sądu „Pozostawałoby to w sprzeczności z koniecznością respektowania podstawowych zasad konstytucyjnych, w tym zawierających gwarancje zaspokojenia określonych praw podmiotowych adresatom norm ustawowych. Przyznane przez sąd powszechny świadczenie jest bowiem niczym innym jak formą odszkodowania płaconą periodycznie (co miesiąc) na rzecz małoletniego dziecka, stanowiącym rekompensatę za utratę jednego z rodziców, nazwaną w Kodeksie cywilnym renta. Sąd uznając, że odszkodowawczy charakter tego świadczenia nie jest sporny, słusznie stwierdził, że „określenia (użyte w art. 21 ust. 1 pkt 3c u.p.d.o.f) są synonimiczne”.

Naczelny Sąd Administracyjny uznając, że odszkodowawczy charakter tego świadczenia nie jest sporny oraz mając na uwadze brak jednolitego nazewnictwa w ustawie podatkowej oraz przepisach Kodeksu cywilnego wyprowadził wniosek, że w rozpatrywanym przypadku nie można pozbawiać prawa do zwolnienia podatkowego wnioskodawcy doświadczonego przez sytuację losową, z którego korzystałaby w sytuacji życia codziennego, tj. czy to dobrowolna czy wymuszona realizacja obowiązku alimentacyjnego. Inna interpretacja rozpatrywanego przypadku naruszałby również zasadę równości.

Należy również wspomnieć, iż Naczelny Sąd Administracyjny dokonując oceny prawnej, przyznanej na podstawie art. 446 § 2 Kodeksu cywilnego, renty wyrównawczej, powołał się w swoim orzeczeniu na treść orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2015 r. (sygn. akt III CSK 132/14) w którym stwierdzono, że „roszczenie przewidziane w art. 446 § 2 K.c. ma charakter odszkodowawczy, a nie alimentacyjny”.

Ponadto skoro w art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowanie w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość korzysta ze zwolnienia, to również jeżeli doszło do śmierci poszkodowanego i taką rentę odszkodowawczą otrzymują członkowie rodziny, jako rekompensatę za utratę rodzica czy osoby bliskiej w przypadku małżonka, trudno uznać, że przyznane im świadczenie powinno podlegać opodatkowaniu.

Zatem zasądzona na rzecz Wnioskodawcy wyrokiem Sądu renta wyrównawcza, po zmarłym ojcu stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia uregulowanego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem świadczenie to można zaliczyć do kategorii „inne odszkodowania” otrzymane na podstawie wyroku sądowego. Nie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem otrzymanym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani nie dotyczący korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę renta wyrównawcza stanowi przychód, który korzysta ze zwolnienia uregulowanego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.