Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.422.2021.5.KS
z 9 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 18 marca 2021 r. (data wpływu 19 marca 2021 r.), uzupełnionym pismami z 2 czerwca 2021 r. (data wpływu 4 czerwca 2021 r.) oraz z 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 5 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji sprzedaży budynków (domków) wykorzystywanych w działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

19 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji sprzedaży budynków (domków) wykorzystywanych w działalności gospodarczej oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z 2 czerwca 2021 r. (data wpływu 4 czerwca 2021 r.) oraz z 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 5 lipca 2021 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
(ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

W dniu 3.08.2009 Wnioskodawczyni nabyła prawo własności nieruchomości niezabudowanej w … nr działki 1, KW ….

W 2016 r. Wnioskodawczyni uzyskała zgodę na budowę „Zespołu 7 budynków mieszkalnych jednorodzinnych”, a budowę Wnioskodawczyni ukończyła w 2017 r. Od 2017 r. do 2020 r. w okresie letnim (lipiec-sierpień) domki były przez Wnioskodawczynię wynajmowane w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, która po sezonie letnim (wrzesień każdego roku) była zawieszana. Obecnie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni już nie prowadzi, została zamknięta 18.01.2021 r.

Dnia 4.01.2021 Wnioskodawczyni zmieniła sposób opodatkowania na „liniowy” 19%.

Domki Wnioskodawczyni zostały sprzedane indywidualnie wraz z udziałem w części 1/7 we współwłasności działki 1.

Strony Kupujące określają sposób korzystania z nieruchomości, która pozostanie częścią wspólną (parking, plac zabaw).

Wnioskodawczyni pragnie nadmienić, że budynki zostały odebrane w 2017 , określone jako budynki mieszkalne jednorodzinne. Wszystkie budynki zostały sprzedane między 21.01.2021 a 25.02.2021 r.

Zakresem prowadzonej działalności gospodarczej był najem na zasadach ogólnych.

Od 2017 r. podatek wynosił 18% aby być zmienionym ustawowo na 17%.

Dnia 4.01.2021 podatek został zmieniony na liniowy – 19%.

W dniu 18.01.2021 działalność gospodarcza związana z wynajmem domków została zamknięta i wykreślona z CEIDG. Każdy z zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych (wg. Pozwolenia na budowę oraz odbioru budowlanego) stanowi odrębny budynek posadowiony na jednej, tej samej działce.

Budynki mieszkalne stanowiły środek trwały w prowadzonej działalności. Jednak nie były dokonywane żadne odpisy amortyzacyjne.

Każdy budynek stanowił odrębny środek trwały i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 1 .07.2017 r.

Każdy z budynków posiadał status budynków mieszkalnych jednorodzinnych.

Każdy z budynków jest obiektem wolnostojącym stanowiącym konstrukcyjnie odrębną całość – trwale związanym z gruntem, posiadającym fundamenty i dach.

Działalność gospodarcza począwszy od 2017 r. była prowadzona corocznie tylko w okresie sezonu letniego, i tak:

• 2017 r. działalność gosp. Była prowadzona od 15.07.2017 – 7.09.2017
  

• 2018 r. od 01.07 – do 04.09.2018
  

• 2019 r. od 27.06 – do 03.09.2019
  

• 2020 r. od 01.07 – do 01.09.2020.
  
  

Po tych okresach działalność gosp. Była zawieszana ale nie zamykana ani nie wykreślana z ewidencji działalności gospodarczej.

Powyższe budynki wykorzystywane były wyłącznie na cele mieszkaniowe w ramach obiektów noclegowych krótkotrwałego zamieszkania.

Poszczególne budynki mieszkalne były sprzedawane w kilku transakcjach. Każdy z Kupujących uzyskał prawo do 1 z domków oraz udział w 1/7 całości gruntu. Każdy z Kupujących został dopisany do istniejącej Księgi Wieczystej jako współwłaściciel.

W piśmie z 2 czerwca 2021 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że wszystkie domki o których mowa zostały już sprzedane według harmonogramu podanego w załączonej tabelce zatytułowanej Harmonogram Związany z Działalnością Gospodarczą. Według Wnioskodawczyni, działalność gospodarcza była zawieszana po sezonie letnim i odwieszana ponownie na dwa letnie miesiące w roku następnym. W roku 2020 takowa działalność została zawieszona z dniem 01 września 2020 i już nigdy nie odwieszona. Całkowite zamknięcie działalności nastąpiło 18 stycznia 2021. Do tego czasu były sprzedane dwa domki (tabelka).

Wnioskodawczyni wskazała ponadto, że przedmiotowy wniosek dotyczy dwóch przepisów związanych z opodatkowaniem. Pierwszy to art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i drugi to art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004.

W piśmie z 30 czerwca 2021 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni w odpowiedzi na pytanie tut. Organu, tj. „Czy w okresie prowadzenia działalności gospodarczej była Pani czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT?” wskazała, że „W czasie działalności gospodarczej nie byłam płatnikiem VAT”.

Wnioskodawczyni odpowiadając na pytanie tut. Organu, tj. „W ramach jakich czynności nabyła Pani działkę nr 1 (…)” wskazała, że „Odp. C, czyli nie podlegających opodatkowaniu podatkiem od towaru i usług.”

Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnej faktury za nabycie działki 1.

Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku z tytułu nabycia działki 1, Wnioskodawczyni nie podlegała w tym czasie żadnym podatkom. Zakup działki zakończył się w biurze notarialnym gdzie Wnioskodawczyni uiściła należne opłaty.

W myśl prawa budowlanego z dnia 7 lipca 1994r, art. 3, budynki będące przedmiotem sprzedaży były budynkami. Z tytułu wybudowania budynków na działce nr 1, nie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do zniżki podatkowej. W tym czasie Wnioskodawczyni nie była płatnikiem żadnego podatku.

Wnioskodawczyni odpowiadając na pytanie tut. Organu, tj. „Do wykonywania jakich czynności służyły Pani opisane we wniosku budynki (należy wskazać odrębnie dla każdego budynku), (…)”

Wnioskodawczyni wskazała, że: „Każdy z budynków A, B, C, D, E, F, G były niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawczyni nie składała VAT-Z o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie była płatnikiem tego podatku.

Budynki nie były ujęte w spisie z natury gdyż Wnioskodawczyni nie była płatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni pragnie zaznaczyć, że nabywając działkę 1, budując na niej domki będące przedmiotem sprzedaży czy też sprzedając te domki Wnioskodawczyni nie płaciła podatku VAT. Powodem jest nie płacenie takowego podatku również podczas prowadzenia działalności gospodarczej. Budynki każdorazowo po zawieszeniu działalności gospodarczej jak i po całkowitym jej zamknięciu nie były wykorzystywane. Budynki stały puste w oczekiwaniu na kolejny sezon i ponowne wznowienie działalności gospodarczej, czyli były wykorzystywane tylko w okresie Lipiec- Sierpień.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż wymienionych domków będzie opodatkowana podatkiem od osób fizycznych?
2. Czy sprzedaż domków będzie opodatkowana innym podatkiem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Według wiedzy Wnioskodawczyni, zaczerpniętej najczęściej z Internetu, a tyczącej artykułu 14 ust. 2c, nie powinna być opodatkowana w związku ze swoimi wcześniejszymi wyjaśnieniami, a mówiącymi, że działka Wnioskodawczyni została zakupiona w 2009 roku, a więc sprzedaż nastąpiła po więcej niż 5 latach od daty zakupu.

Co się tyczy artykułu 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, również Wnioskodawczyni nie powinna podlegać podatkowi gdyż zakup działki nie miał za cel prowadzenia jakiejkolwiek działalności zarobkowej, a był tylko lokatą oszczędności. Poza tym w okresie ostatnich trzech lat nie nastąpiło żadne dofinansowanie, modernizowanie czy też ulepszenie wybudowanych domków, a więc nie można mówić o dodatkowych inwestycjach przekraczających 30% wartości obiektu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać że z uwagi na fakt, iż z okoliczności sprawy wynika, że opisane we wniosku transakcje sprzedaży budynków (domków) już nastąpiła, niniejsza interpretacja indywidulana w zakresie podatku od towarów i usług rozstrzyga skutki dotyczące ww. sprzedaży w stanie faktycznym, tj. w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunty, jak i budynki spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
  

• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. nieruchomości), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego, profesjonalnego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W tym miejscu należy podkreślić, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-110/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Za podatnika należy zatem uznać także osobę, która poczyniła pewne nakłady celem prowadzenia działalności gospodarczej, nawet w sytuacji, gdy sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet w przypadku jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w dniu 3.08.2009 Wnioskodawczyni nabyła prawo własności nieruchomości niezabudowanej nr działki 1. W 2016 r. Wnioskodawczyni uzyskała zgodę na budowę „Zespołu 7 budynków mieszkalnych jednorodzinnych”, a budowę Wnioskodawczyni ukończyła w 2017 r. Od 2017 r. do 2020 r. w okresie letnim (lipiec-sierpień) domki były przez Wnioskodawczynię wynajmowane w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, która po sezonie letnim (wrzesień każdego roku) była zawieszana. Domki Wnioskodawczyni zostały sprzedane indywidualnie wraz z udziałem w części 1/7 we współwłasności działki 1. Wszystkie budynki zostały sprzedane między 21.01.2021 a 25.02.2021 r. Zakresem prowadzonej działalności gospodarczej był najem na zasadach ogólnych.

W dniu 18.01.2021 działalność gospodarcza związana z wynajmem domków została zamknięta i wykreślona z CEIDG. Każdy z zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych (wg. Pozwolenia na budowę oraz odbioru budowlanego) stanowi odrębny budynek posadowiony na jednej, tej samej działce. Budynki mieszkalne stanowiły środek trwały w prowadzonej działalności. Każdy budynek stanowił odrębny środek trwały i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 1 .07.2017 r. Budynki każdorazowo po zawieszeniu działalności gospodarczej jak i po całkowitym jej zamknięciu nie były wykorzystywane. Budynki stały puste w oczekiwaniu na kolejny sezon i ponowne wznowienie działalności gospodarczej, czyli były wykorzystywane tylko w okresie Lipiec- Sierpień.

Działalność gospodarcza począwszy od 2017 r. była prowadzona corocznie tylko w okresie sezonu letniego. Po tych okresach działalność gosp. była zawieszana ale nie zamykana ani nie wykreślana z ewidencji działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawczyni w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy transakcja sprzedaży budynków opisanych we wniosku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawczyni z tytułu ww. transakcji zostanie uznana zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy za podatnika podatku VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że w przypadku sprzedaży 7 budynków (domków), Wnioskodawczyni nie będzie zbywała majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, którą zarejestrowała w czerwcu 2017 r. w CEIDG. Fakty dotyczące omawianej sprawy wyraźnie wskazują, że Wnioskodawczyni była w posiadaniu budynków (domków), które wprowadziła do ewidencji środków trwałych.

Zatem w analizowanym przypadku w zakresie sprzedaży budynków (domków) występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Trzeba zauważyć, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny, musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht).

W opisanej sytuacji brak jest podstaw aby uznać, że wskazane budynki należały do majątku prywatnego Wnioskodawczyni. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, wskazane budynki (domki) były wykorzystywane do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni do 2021 r. Zatem budynki te należały do majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni. Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że Wnioskodawczyni wykorzystywała posiadaną nieruchomość, na którą składa się kompleks 7 budynków (domków) dla celów zarobkowych w okresie prowadzenia działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że w przypadku sprzedaży 7 budynków (domków), Wnioskodawczyni nie będzie zbywała majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem w analizowanym przypadku w zakresie sprzedaży budynków (domków) występują przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawczyni za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni sprzedając przedmiotowe budynki (domki) nie dokonała zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji dokonując dostawy przedmiotowych budynków (domków), które były wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej odpłatnie w celach zarobkowych, Wnioskodawczyni wypełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Tym samym przedmiotowa dostawa budynków (domków) była czynnością podlegającą opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji sprzedaży budynków (domków) wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Natomiast, wniosek dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych, zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Należy zauważyć, że z uwagi na fakt, że wpływ na interpretację przepisów ustawy o VAT ma również orzecznictwo TSUE, ewentualne rozstrzygnięcia podjęte na gruncie innych podatków pozostają bez wpływu na interpretacje przepisów ustawy o VAT.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.