Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.199.2021.1.AK
z 2 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 marca 2021 r. (data wpływu 4 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty podatku u źródła zapłaconego w Turcji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty podatku u źródła zapłaconego w Turcji.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: „Wnioskodawca" lub „Spółka”) jest czynnym podatnikiem VAT będącym polskim rezydentem podatkowym (podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania). Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy.

Główną działalnością Spółki jest świadczenie usług (…) w oparciu o tzw. (…) w cyfrowych sieciach reklamowych. W ramach swojej działalności, Wnioskodawca wypracował szereg rozwiązań w postaci algorytmów i programów służących do rozwoju strategii marketingowych w Internecie („software”).

Spółka jest wspólnikiem spółki prawa tureckiego podlegającej w Turcji opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: „TRCo"). W szczególności TRCo jest podatnikiem tureckiego podatku dochodowego od osób prawnych.

TRCo prowadzi w Turcji działalność usług (…) w oparciu o tzw. (…) w cyfrowych sieciach reklamowych, w szczególności na rynku tureckim. W celu prowadzenia tej działalności TRCo prowadzi w biuro w (…) Turcji, współpracuje z lokalnymi podmiotami i zatrudnia ok. 15 osób.

W styczniu 2020 r. Spółka zawarła z TRCo umowę, na podstawie której Wnioskodawca świadczy na rzecz TRCo usługi określone jako (…) Technology (dalej: „Umowa"). Na podstawie Umowy, Spółka udziela TRCo niewyłącznego i nieprzenoszalnego prawa do korzystania z oprogramowania będącego własnością Wnioskodawcy w celu realizowania przez TRCo m.in. następujących działań:

• licytowania w czasie rzeczywistym, w celu umożliwienia efektywnego zakupu powierzchni reklamowej,
• określenia jakie oferty i w jakiej wysokości należy licytować, zgodnie z wymaganiami klientów TRCo,
• natychmiastowego wyświetlenia reklamy w nabytej przestrzeni reklamowej,
• retargetowania reklam.
  
  

Umowa nie zawiera tzw. klauzuli ubruttawiającej. Oznacza to, że w przypadku podlegania płatności pod podatek u źródła w Turcji, wysokość tej daniny powinna zostać odliczona od kwoty netto przysługującej Wnioskodawcy za świadczone usługi. Innymi słowy, to Spółka powinna ponieść ekonomiczny ciężar podatku u źródła w Turcji.

Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, wynagrodzenie za świadczone na podstawie Umowy usługi jest kwalifikowane na podstawie tureckich przepisów prawa podatkowego jako podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym u źródła. Przy czym możliwe jest w tym wypadku zastosowanie obniżonej stawki podatku, w wysokości 10% przewidzianej w art. 12 ust. 2 UPO. Usługi na podstawie Umowy były świadczone przez Wnioskodawcę przez cały 2020 r. TRCo, zgodnie z regulacjami prawa tureckiego (w tym UPO) stosowała 10% stawkę podatku u źródła i odprowadzała podatek. Niemniej jednak, w odniesieniu do płatności za usługi świadczone w okresie od stycznia do października 2020 r., rozliczane w okresach miesięcznych. TRCo błędnie - niezgodnie z postanowieniami Umowy - zastosowała mechanizm ubruttowienia podatku u źródła. Polega on na przeniesieniu ciężaru ekonomicznego podatku u źródła z podatnika (czyli Spółki) na płatnika (czyli TRCo) poprzez przyjęcie, że kwota należna na podstawie umowy jest kwotą nieuwzględniającą tego podatku, a co za tym idzie, że podatek powinien zostać doliczony do kwoty płatności przez płatnika.

Dodatkowo, fakt zastosowania powyższego mechanizmu wpłynął na błędną kalkulację podatku u źródła przez TRCo. Dla przykładu, w przypadku, gdy wynagrodzenie za świadczoną przez Spółkę usługę wyniosłoby 90 jednostek netto to, przy uwzględnieniu 10% stawki podatku u źródła wynikającej z art. 12 ust. 2 UPO:

• wysokość podatku u źródła obliczonego w oparciu o mechanizm ubruttowienia, a więc błędnie pobranego przez TRCo wyniosłaby 10 jednostek;
• wysokość podatku u źródła obliczonego prawidłowo i zgodnie z Umową, tj. przy założeniu braku klauzuli ubruttawiającej wyniosłaby 9 jednostek.
  
  

W efekcie:

• TRCo uregulowała swoje zobowiązania wynikające z faktur wystawionych przez Spółkę w pełnej wysokości,
• kwotę podatku u źródła w Turcji opłaciła z własnych środków,
• kwota podatku u źródła została obliczona nieprawidłowo (zawyżona).
  
  

Po wykryciu tej nieprawidłowości, w płatności za usługi świadczone w listopadzie i grudniu 2020 r., została uregulowana przez TRCo w prawidłowej wysokości - tj. podatek u źródła został odliczony od kwoty netto wynikającej z faktury dokumentującej usługi wykonane przez Wnioskodawcę na rzecz TRCo w listopadzie i grudniu 2020 r. Podatek u źródła odnoszący się do tych płatności został obliczony przy braku klauzuli ubruttawiającej, a więc prawidłowo (zgodnie z Umową).

Dodatkowo, w celu konwalidacji błędu popełnionego przez TRCo polegającego na zapłacie wyższej wysokości należności na rzecz Spółki niż wynika to z łączącej strony Umowy, Wnioskodawca oraz TRCo uzgodniły, że Spółka dokona zwrotu kwot równych podatkowi u źródła jaki powinien zostać pobrany przez TRCo w przypadku prawidłowej realizacji postanowień Umowy (dalej: „Uzgodnienie"). Innymi słowy, Wnioskodawca zobligował się zwrócić TRCo sumę równą wysokości podatku u źródła w Turcji, który powinien zostać prawidłowo pobrany przez TRCo. Zaznaczyć należy, że kwota ta jest niższa od kwoty podatku u źródła pobranego pierwotnie przez TRCo. TRCo obliczając podatek u źródła za okresy od stycznia do października 2020 r. stosowało mechanizm ubruttowienia, tymczasem z Umowy wynikało, że kwota podatku u źródła jest uwzględniona w wynagrodzeniu Spółki.

Spółka dokonała zwrotu nienależnie otrzymanego wynagrodzenia (kwoty równiej podatkowi u źródła w Turcji jaki powinien zostać pobrany i zapłacony przy TRCo przy prawidłowym - zgodnym z Umową - mechanizmie jego obliczenia) w marcu 2021 r. Należy ponownie podkreślić, że kwota zwrócona przez Wnioskodawcę na rzecz TRCo była w rezultacie niższa od kwoty podatku u źródła wpłaconej pierwotnie i nieprawidłowo przez TRCo w odniesieniu do płatności za usługi świadczone w okresie od stycznia do października 2020 r. W efekcie, Spółka po dokonaniu powyższego rozliczenia, otrzymała od TRCo płatności netto w wysokości równej tym, które byłyby wykonane przy (a) zachowaniu zgodności z Umową (brak klauzuli ubruttawiającej) oraz (b) prawidłowej kalkulacji podatku u źródła.

Podsumowując:

• TRCo dokonywała płatności z tytułu Umowy w okresie styczeń-październik 2020 r. stosując niezgodnie z Umową klauzulę ubruttawiającą,
• Stosowanie klauzuli ubruttawiającej wpłynęło na zawyżone płatności do Spółki oraz na zawyżenie podatku u źródła w Turcji,
• W celu skorygowania w/w błędu Spółka oraz TRCo uzgodniły, że Spółka dokona zwrotu zawyżonej wartości płatności w wysokości wartości podatku u źródła, obliczonego zgodnie z Umową,
• Zwrot zawyżonych płatności został przeprowadzony, co spowodowało, że Spółka po jego uwzględnieniu otrzymała od TRCo płatności netto w wysokości równej tym, które byłyby wykonane przy (a) zachowaniu zgodności z Umową (brak klauzuli ubruttawiającej) oraz (b) prawidłowej kalkulacji podatku u źródła.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania regulacji zawartej w art. 23 ust. 1 lit. b UPO w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy CIT w zw. z art. 22a Ustawy CIT i odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty podatku u źródła zapłaconego w Turcji od płatności dokonanych na podstawie Umowy, przy czym za kwotę podatku u źródła zapłaconego w Turcji uwzględnianego przy kalkulacji odliczenia należy uznać tylko wysokość podatku w prawidłowej wysokości, czyli kwotę równą sumie środków zwróconych przez Wnioskodawcę TRCo na podstawie Uzgodnienia oraz kwoty podatku pobranego przez TRCo w odniesieniu do należności za listopad i grudzień 2020 r.?

W ocenie Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zastosowania regulacji zawartej w art. 23 ust. 1 lit. b UPO w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy CIT w zw. z art. 22a Ustawy CIT i odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty podatku u źródła zapłaconego w Turcji od płatności dokonanych na podstawie Umowy, przy czym za kwotę podatku u źródła zapłaconego w Turcji uwzględnianego przy kalkulacji odliczenia należy uznać tylko wysokość podatku w prawidłowej wysokości, czyli kwotę równą sumie środków zwróconych przez Wnioskodawcę TRCo na podstawie Uzgodnienia oraz kwoty podatku pobranego przez TRCo w odniesieniu do należności za listopad i grudzień 2020 r.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy CIT, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Stosownie do art. 3 ust. 1 Ustawy CIT, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Natomiast na podstawie z art. 17 ust. 1 pkt 3 tej ustawy wolne od podatku są (...) dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do art. 22a ustawy CIT, przepisy art. 20-22 tej ustawy należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Oznacza to, że regulacje zwarte w Ustawie CIT mogą podlegać modyfikacji przez zawarte przez Polskę umowy takie jak UPO.

W art. 23 ust. 1 lit. b UPO, strony umowy międzynarodowej ustaliły, że w przypadku Polski podwójnego opodatkowania będzie się unikać w sposób następujący: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 może być opodatkowany w Turcji, to Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Turcji; takie odliczenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku wyliczonego przed dokonaniem odliczenia, która odnosi się do części dochodu osiągniętego w Turcji. Oznacza to, że w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania w przypadku dochodów podlegających opodatkowaniu w Turcji, m.in. zgodnie z art. 12 UPO, w Polsce zastosowanie znajdzie tzw. metoda kredytu podatkowego. Polega ona na zaliczeniu przez Polskę na rzecz własnego zobowiązania podatkowego podatku zapłaconego w Turcji. Przy czym regulacja ta przewiduje stosowanie metody zaliczenia proporcjonalnego, a więc odliczeniu w Polsce podlega jedynie ta część podatku, która proporcjonalnie przypada na dochód osiągnięty za granicą.

Dodatkowy warunek zastosowania odliczenia został przez ustawodawcę wprowadzony przepisem art. 22b Ustawy CIT, zgodnie z którym zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, innego niż Rzeczpospolita Polska, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

W tym zakresie należy wskazać, że art. 26 UPO przewiduje zasady na jakich strony (Polska oraz Turcja) dokonują wymiany informacji podatkowych.

Tym samym, podsumowując warunki stosowania ww. odliczenia wynikające z art. 20 ust. 1, art. 22a, art. 22b Ustawy CIT oraz art. 23 ust. 1 lit. b UPO wskazać należy, że zastosowanie odliczenia przewidzianego w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 1 lit. b UPO i zawartej w nim metody unikania podwójnego opodatkowania możliwe jest, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, oraz
2. osiąga również dochody określone m.in. w art. 12 UPO w Turcji i dochody te podlegają opodatkowaniu w Turcji,
3. dochód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie jakiejkolwiek umowy międzynarodowej,
4. istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa obcego w którym powstał wskazany dochód.
   
   

Dodatkowo należy podkreślić, że opisane wyżej regulacje mają na celu usunięcie tzw. podwójnego opodatkowania w znaczeniu prawnym. Oznacza to, że mają one eliminować sytuacje, w których ten sam podmiot (podatnik) zostałby opodatkowany od tego samego dochodu. Spółka stoi na stanowisku, że dla możliwości zastosowania zwolnienia przewidzianego w polskim systemie prawa podatkowego istotne jest, aby podatnik rzeczywiście poniósł ciężar ekonomiczny zagranicznego podatku. Prócz wskazanego celu wprowadzenia regulacji zmierzających do uniknięcia podwójnego opodatkowania świadczy o tym odniesienie się przez ustawodawcę w art. 20 ust. 1 Ustawy CIT oraz art. 23 ust. 1 lit. b UPO do „podatku zapłaconego". Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, tylko faktyczne „zapłacenie", którego elementem składowym jest rzeczywiste poniesienie (ciężaru ekonomicznego) podatku zagranicznego umożliwia prawidłowe zastosowanie norm pozwalających wyeliminować podwójne opodatkowanie.

Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki należy wskazać, że:

1. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym;
2. Spółka osiąga dochody w Turcji, które zgodnie z tamtejszymi regulacjami krajowymi (w tym UPO) podlegają opodatkowaniu stawką podatku u źródła przewidzianą w art. 12 ust. 2 UPO - tj. stawką 10%;
3. dochód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie jakiejkolwiek umowy międzynarodowej;
4. UPO zawiera stosowne zapisy (art. 25 – winno być art. 26), które regulują zasady wymiany informacji pomiędzy Polską a Turcją.
   
   

Dodatkowo, nie powinno budzić wątpliwości, że Spółka, poniosła ciężar ekonomiczny podatku dochodowego pobranego u źródła w Turcji. Wnioskodawca, mimo błędu popełnionego przez TRCo polegającego na zastosowaniu klauzuli ubruttawiającej, zwrócił TRCo kwotę równą wysokości podatku u źródła, jaki powinien zostać prawidłowo pobrany w Turcji od przychodu za usługi świadczone w okresie od stycznia do października 2020 r. Bez znaczenia dla takiej konstatacji powinien, w ocenie Spółki, pozostawać fakt dokonania zwrotu podatku u źródła zapłaconego pierwotnie z własnych środków przez TRCo na podstawie Porozumienia w marcu 2021. Przeciwna teza prowadziłaby do uniemożliwienia Spółce skorzystania z prawa do odliczenia podatku zapłaconego w Turcji, a w efekcie do podwójnego opodatkowania w sensie prawnym. Jednocześnie w odniesieniu do płatności za listopad i grudzień 2020 r. podatek został prawidłowo (tj. bez ubruttowienia) pobrany przez TRCo.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie przesłanki bezpośrednio wskazane w przepisach (Ustawie CIT oraz UPO), w tym rzeczywiste poniesienie ciężaru podatku pobranego u źródła, są spełnione. W efekcie, Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania regulacji zawartej w art. 23 ust. 1 lit. b UPO w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy CIT w zw. z art. 22a Ustawy CIT i odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty podatku u źródła zapłaconego w Turcji od płatności dokonanych na podstawie Umowy. Przy czym za kwotę podatku u źródła zapłaconego w Turcji uwzględnianego przy kalkulacji odliczenia należy uznać tylko wysokość podatku w prawidłowej wysokości, czyli kwotę równą sumie środków zwróconych przez Wnioskodawcę TRCo na podstawie Uzgodnienia oraz kwoty podatku pobranego przez TRCo w odniesieniu do należności za listopad i grudzień 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, że przedmiotem niniejszej interpretacji – stosownie do sformułowanego pytania – jest wyłącznie kwestia możliwości odliczenia od podatku w Polsce podatku zapłaconego w Turcji na zasadach wynikających z przepisów prawa niżej omówionych. W interpretacji nie rozstrzygano w szczególności, czy podatek w Turcji powinien być pobrany a jeśli tak to w jakiej wysokości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o CIT, przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

• przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;
• kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład;
  
  

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Wskazać przy tym należy, że art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT stanowi, że wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Polski przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Zgodnie z art. 20 ust. 6 ustawy o CIT, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Jak stanowi art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Powołany powyżej art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, ustanawia następujące przesłanki materialno-prawne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego za granicą, tj.:

• podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,
• podatnik osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą,
• dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach,
• dochody (przychody) te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, a tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,
• podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.
  
  

Stosownie do art. 22b ustawy o CIT, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Zgodnie z art. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Tureckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 3 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1997 r., nr 11, poz. 58 dalej: „UPO”), niniejsza umowa dotyczy osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Umawiających się Państwach. Niniejsza umowa dotyczy - bez względu na sposób poboru - podatków od dochodu i majątku, które pobiera się na rzecz Umawiającego się Państwa lub jego jednostek terytorialnych bądź władz lokalnych. (art. 2 ust. 1 UPO).

Art. 12 UPO dotyczy należności licencyjnych i stanowi, że:

1. Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
2. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.
3. Określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu wynagrodzenia za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
4. Postanowień ustępów 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą położonej tam stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku mają zastosowanie postanowienia artykułu 7.
5. Uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, gdy płatnikiem jest to Państwo, jego jednostka terytorialna, władza lokalna albo osoba mająca w tym Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę. Jeżeli jednak osoba wypłacająca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona w Umawiającym się Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę, posiada w Umawiającym się Państwie zakład, w związku z którego działalnością powstał obowiązek zapłaty tych należności licencyjnych, i zakład pokrywa te należności, to uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, w którym położony jest ten zakład.
6. Jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między płatnikiem a właścicielem należności licencyjnych lub opłat za usługi techniczne albo między nimi a osobą trzecią kwota należności licencyjnych lub opłat za usługi techniczne mających związek z użytkowaniem, prawem lub informacją, za które są wypłacane, przekracza kwotę, która byłaby uzgodniona bez takich powiązań, to postanowienia niniejszego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadwyżka ponad tę kwotę podlega opodatkowaniu zgodnie z prawem każdego Umawiającego się Państwa i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej umowy.
   
   

Natomiast art. 23 UPO dotyczy unikania podwójnego opodatkowania. I tak w myśl art. 23 ust. 1 UPO przypadku Polski podwójnego opodatkowania będzie się unikać w sposób następujący:

1. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Turcji, to Polska z zastrzeżeniem postanowień lit. b) zwolni od podatku taki dochód lub majątek; przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby Polska może zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek wyłączony spod opodatkowania nie był w powyższy sposób zwolniony od podatku;
2. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 może być opodatkowany w Turcji, to Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Turcji; takie odliczenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku wyliczonego przed dokonaniem odliczenia, która odnosi się do części dochodu osiągniętego w Turcji.
   
   

Zgodnie z art. 23 ust. 2 UPO, w przypadku Turcji podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób: Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Turcji osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Polsce, to Turcja zezwoli, z zastosowaniem tureckiego prawa podatkowego odnośnie do zaliczania podatków zagranicznych, na odliczenie od podatku dochodowego lub od majątku danej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu lub od majątku zapłaconemu w Polsce. Takie odliczenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego w Turcji przed dokonaniem odliczenia, która odnosi się do dochodu lub majątku podlegającego opodatkowaniu w Polsce.

W myśl art. 26 ust. 1 UPO, właściwe władze Umawiających się Państw będą wymieniały informacje, konieczne do stosowania postanowień niniejszej umowy, a także informacje o ustawodawstwie wewnętrznym Umawiających się Państw, dotyczące podatków wymienionych w niniejszej umowie, w takim zakresie, w jakim opodatkowanie, jakie ono przewiduje, nie jest sprzeczne z umową. Wszelkie informacje uzyskane przez Umawiające się Państwo będą stanowiły tajemnicę na takiej samej zasadzie, jak informacje uzyskane przy zastosowaniu ustawodawstwa wewnętrznego tego Państwa, i będą udzielane tylko osobom i władzom (w tym sądowym albo organom administracyjnym) zajmującym się ustalaniem, poborem albo ściąganiem podatków, których dotyczy umowa, lub organom rozpatrującym środki odwoławcze w zakresie tych podatków. Wyżej wymienione osoby lub władze będą wykorzystywać informacje tylko dla tych celów. Mogą one udostępniać te informacje w jawnym postępowaniu sądowym lub do wydawania orzeczeń sądowych.

Odnosząc powyższe podstawy prawne do sytuacji Wnioskodawcy, należy wskazać, że:

• Spółka podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,
• Spółka osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą,
• dochody (przychody) Spółki, w tym jej przychody zagraniczne, osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach,
• dochody zagraniczne (przychody zagraniczne) nie są dla Spółki wolne od podatku zagranicznego na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, a tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,
• podatek zagraniczny skalkulowany od przychodów zagranicznych został faktycznie zapłacony w Turcji.
  
  

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że podatek dochodowy pobrany u źródła w Turcji tj. podatek prawidłowo pobrany za listopad i grudzień 2020 r. jak również kwota podatku zapłaconego określonego we właściwej wysokości, tj. w wysokości obliczanej od właściwie wypłacanej należności (wynikającej z zawartej pomiędzy stronami umowy) za usługi świadczone w okresie od stycznia do października 2020 r. podlega odliczeniu od podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce do wysokości limitu, obliczonego na podstawie art. 20 ustawy o CIT.

Zaznaczyć należy, że kwota odliczenia nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.