2021.06.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.67.2021.2.MBN
z 18 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 kwietnia 2021 r. (data wpływu 1 kwiecień 2021 r.) uzupełniony pismem z 7 maja 2021 r. (data wpływy 7 maj 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości działki niezabudowanej z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z 7 maja 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości działki niezabudowanej z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (…) (dalej: Wnioskodawca, Gmina) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, posiadającym status podatnika VAT czynnego. Gmina wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana. Większość z nich realizowana jest przez Gminę w ramach reżimu publicznoprawnego. Poza tym, Gmina dokonuje wybranych czynności co do zasady na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych i traktuje je jako podlegające ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106; dalej: ustawa o VAT).

W myśl art. 43 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 506, ze zm.) Gmina posiada mienie komunalne, w skład którego wchodzą także nieruchomości stanowiące własność Gminy.

Wnioskodawca wskazuje, że część nieruchomości gruntowych Gminy zostało przeznaczonych na realizację inwestycji drogowej na podstawie decyzji Wojewody (…) z dnia (…) oraz z dnia (…), udzielających zezwolenia na budowę drogi (…), precyzując: odcinek (…) (dalej łącznie: Decyzje wywłaszczeniowe). Wyżej wskazane Decyzje wywłaszczeniowe zostały opatrzone rygorem natychmiastowej wykonalności.

W konsekwencji wydania i uprawomocnienia się Decyzji wywłaszczeniowych, w (…) roku Wnioskodawca otrzymał szereg decyzji Wojewody (…) ustalających na jego rzecz odszkodowania z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa - Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w (…) (dalej: GDDKiA), nieruchomości gruntowych pod budowę drogi (…). Odszkodowania określone co do kwoty dla poszczególnych działek zostały Gminie wypłacone (wpłynęły na rachunek bankowy Wnioskodawcy) w (…) r., jak również w (…) r.

Zarówno wywłaszczenie gruntów Gminy, jak również ustanowienie odszkodowań na jej rzecz - w drodze wyżej wspomnianych decyzji - nastąpiło w oparciu o przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1474, ze zm.), dalej: specustawa dotycząca dróg publicznych.

Grunty przekazane za odszkodowaniem obejmowały m.in. działki niezabudowane (wymienione przez Wnioskodawcę poniżej). Przekazanie gruntów niezabudowanych Gmina potraktowała jako sprzedaż podlegającą opodatkowaniu według 23% stawki VAT, tj. w otrzymanej kwocie odszkodowania wyliczyła VAT według podstawowej stawki VAT (tzw. metodą „w stu”) i odprowadziła przedmiotowy podatek do Naczelnika Urzędu Skarbowego w ramach rozliczeń miesięcznych w okresach, w których Gmina otrzymała te odszkodowania.

Nieruchomości, które na moment wydania Decyzji wywłaszczeniowych były niezabudowane, obejmowały następujące działki:

Obręb: (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka nr (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb: (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…) i (…); działka numer: (…), (…) i (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb (…): działka numer: (…); działka numer: (…) i (…);
Obręb (…): działka numer (…);
Obręb (…): działka numer: (…), (…); działka numer: (…), (…), (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…),

dalej łącznie: Działki niezabudowane.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że żadna z Działek niezabudowanych przekazana na rzecz GDDKiA nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 293 ze zm., dalej: ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym lub UPZP).

Działki niezabudowane mają taki sam status z perspektywy przepisów ustawy o VAT, niemniej przedmiotem zapytania w ramach niniejszego wniosku jest wyłącznie działka wskazana w pkt 6 powyżej - tj. działka w obrębie (…) oznaczona nr (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dostawa przez Gminę na rzecz GDDKiA działki niezabudowanej w obrębie (…) oznaczonej nr (…) w zamian za odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa przez Gminę na rzecz GDDKiA działki niezabudowanej w obrębie (…) oznaczonej nr (…) w zamian za odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Wywłaszczenie gruntu jako odpłatna dostawa towarów oraz status Gminy jako podatnika VAT

Według art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 przedmiotowej ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu, lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie ze wspomnianym przepisem przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Rzeczami - a więc towarami w rozumieniu omawianej definicji - są także nieruchomości, a mianowicie budowle i budynki (w tym również ich części) oraz grunty.

Odnosząc ww. regulacje do przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca wskazuje, że w związku z przeniesieniem przez Gminę własności Działek niezabudowanych na rzecz GDDKiA na podstawie Decyzji wywłaszczeniowych, w zamian za odszkodowanie (doprecyzowane i wyrażone w pieniądzu w Decyzjach odszkodowawczych), doszło do odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, nie budzi wątpliwości, że dostawa towarów w myśl ustawy o VAT, następuję także wówczas gdy przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie jest następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Wówczas taka dostawa towarów ma miejsce za odszkodowaniem, gdzie odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną - a w konsekwencji objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT).

Zaznaczenia przy tym wymaga, że opodatkowaniu VAT zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy o VAT i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 ustawy - nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższa regulacja jest następstwem implementacji do polskiego porządku prawnego art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11 grudnia 2006, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Treść powyższych przepisów prowadzi do konkluzji, że Gmina jest uznawana za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jej zadań nałożonych na nią odrębnymi przepisami oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jej zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych (np. na podstawie umowy sprzedaży).

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy Gmina wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania VAT tej czynności na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

W przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem nie są wykonywane zadania, dla realizacji których Gmina została powołana na rzecz zaspokojenia potrzeb wspólnoty lokalnej. Tym samym Gmina w przedmiotowym zakresie nie występuje jako podmiot prawa publicznego, lecz jako właściciel. Jej sytuacja w odniesieniu do kwestii własności nieruchomości jest taka sama jak innych podmiotów, których dotknąć może decyzja o wywłaszczeniu. Działania Gminy są w tym przypadku tożsame z działaniami każdego innego podmiotu dokonującego dostawy gruntów. Co więcej, działalność w zakresie obrotu nieruchomościami jest działalnością, co do której wykluczenie Gminy z grona podatników VAT mogłoby prowadzić do zakłócenia konkurencji - w związku z czym nawet w przypadku dysponowania nieruchomościami otrzymanymi w drodze komunalizacji, ewentualnie w ramach innych nieodpłatnych działań organów władzy publicznej, przeniesienie własności tych nieruchomości za wynagrodzeniem przez Gminę stanowi czynność w reżimie cywilnoprawnym podlegającą ewidencji dla celów VAT.

Tym samym, przeniesienie na rzecz GDDKiA własności Działek niezabudowanych w roku 2017 na moment uprawomocnienia się Decyzji wywłaszczeniowych stanowiło z perspektywy Gminy czynność, dla której działała on jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 wyżej wskazanej ustawy.

Podsumowując, przeniesienie przez Wnioskodawcę własności Działek niezabudowanych na rzecz GDDKiA w zamian za odszkodowania stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu VAT. Natomiast wnioskodawca dla tej czynności działa w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Możliwość zastosowania zwolnienia przedmiotowego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT

Wnioskodawca wskazuje, że co do zasady odpłatna dostawa gruntu, w myśl przepisów ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej VAT.

Przy czym od wyżej wskazanej zasady ogólnej, przepisy ustawy o VAT przewidują pewne wyjątki, wprowadzając w art. 43 ustawy o VAT kategorię zwolnień o charakterze przedmiotowym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwolnieniu podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Oznacza to, że zwolnieniu podlega dostawa gruntów, które mają status innych niż budowlane zgodnie z definicją wskazaną w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Tym samym, w celu określenia sposobu traktowania dla celów VAT przeniesienia przez Gminę na rzecz GDDKiA własności Działek niezabudowanych, w zamian za odszkodowanie, kluczowym jest ustalenie, czy grunty te spełniają kryteria przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Definicja terenów budowlanych wyrażona została w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z jej brzmieniem, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

O przeznaczeniu nieruchomości jako terenu budowlanego - zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT -stanowią zatem akty prawa miejscowego, tj. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu wydana na podstawie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dla tej nieruchomości - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 UZPZ ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Art. 4 ust. 2 ww. ustawy przewiduje natomiast, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Poprzez inwestycję celu publicznego, zgodnie z przepisami art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny) bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r. poz. 65).

Zgodnie z przepisami art. 50 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Natomiast w przypadku inwestycji publicznych obejmujących budowę drogi publicznej zastosowanie mają przepisy specustawy dotycząca dróg publicznych, która w art. 11a ust. 1 stanowi, że wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

W myśl art. 12 ust. 4 specustawy dotyczącej dróg publicznych nieruchomości lub ich części, stają się z mocy prawa:

własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

– z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 specustawy dotyczącej dróg publicznych, wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych nadają decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej rygor natychmiastowej wykonalności na wniosek właściwego zarządcy drogi, uzasadniony interesem społecznym lub gospodarczym.

Natomiast w myśl art. 17 ust. 3. ww. ustawy, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej opatrzona rygorem natychmiastowej wykonalności:

zobowiązuje do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia lokali i innych pomieszczeń;
uprawnia do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie przez właściwego zarządcę drogi;
uprawnia do rozpoczęcia robót budowlanych;
uprawnia do wydania przez właściwy organ dziennika budowy.

Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z art. 11 ust. 2 specustawy dotyczącej dróg publicznych w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz. U. z 2020 r. poz. 802 i 1086).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że cechę przeznaczenia pod zabudowę - zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT - należy ustalić wyłącznie na podstawie określonych wprost w tej ustawie dokumentów, tj. w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydane na podstawie UPZP.

Wnioskodawca wskazał, że katalog zawarty w powołanym art. 2 pkt 33 ustawy o VAT ma charakter zamknięty, a wykładnia rozszerzająca regulacji mającej charakter wyjątkowy (tj. przewidującej odstępstwo od reguły ogólnej) na niekorzyść podatnika jest w ocenie Gminy niedopuszczalna. Tym samym źródłem informacji o budowlanym przeznaczeniu terenu nie są Decyzje wywłaszczeniowe wydane na podstawie specustawy dotyczącej dróg publicznych, podobnie jak nie jest nim przykładowo ewidencja gruntów i budynków czy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy - bez względu na opis przeznaczenia terenu w tych dokumentach. Zdefiniowany w ten sposób katalog źródeł informacji o budowlanym przeznaczeniu terenu i brak stosowania w tym przypadku źródeł innych niż wskazane w definicji terenu budowlanego potwierdza m.in. interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 14 czerwca 2013 r. o sygn. PT10/033/12/207/WLI/13/RD58639 w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy terenów niezabudowanych w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że przepisy specustawy dotyczącej dróg publicznych - na podstawie której wydawane decyzje o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowe - wprost wyłączają stosowanie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (na które z kolei wprost powołują się przepisy ustawy o VAT w art. 2 pkt 33). Oznacza to, że ustalenie lokalizacji drogi w ramach zezwolenia na realizację inwestycji drogowej może nastąpić niezależnie od tego, czy na terenie jej przebiegu obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, oraz niezależnie od treści postanowień takich dokumentów. W ocenie Wnioskodawcy, również z ww. względów na potrzeby badania przesłanki przeznaczenia pod zabudowę (zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT), przepisy specustawy dotyczącej dróg publicznych w ogóle nie powinny być brane pod uwagę.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z cytowanymi powyżej przepisami specustawy dotyczącej dróg publicznych (art. 12 ust. 4) dopiero z dniem, kiedy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanie się ostateczna, na własność podmiotów publicznych przechodzi własność tych nieruchomości lub ich części, na których będzie budowana droga publiczna.

Wnioskodawca zwraca tym samym uwagę, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej indywidualizuje przedmiot nabycia, a nie orzeka o nabyciu. Do nabycia prawa własności dochodzi na skutek wydania decyzji zezwalającej z momentem, kiedy decyzja ta zyska walor ostateczności. Przejście własności na rzecz podmiotów publicznoprawnych wskazanych w specustawie jest skutkiem tej decyzji .

W ocenie Wnioskodawcy, bez znaczenia pozostaje fakt nadania takim Decyzjom wywłaszczeniowym rygoru natychmiastowej wykonalności. Wnioskodawca wskazuje, że rygor natychmiastowej wykonalności stanowi wyjątek od reguły, zgodnie z którą akty administracyjne, które nie uzyskały waloru ostateczności, nie podlegają wykonaniu. Wobec powyższego, nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności w praktyce oznacza, że decyzja wywołuje skutki prawne już od chwili jej ogłoszenia lub doręczenia stronie (w przypadku gdy klauzula o nadaniu rygoru została zawarta w treści decyzji) albo od chwili wydania postanowienia w tym zakresie (czyli po wydaniu decyzji). Zaznaczenia przy tym wymaga, że skutki nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji zezwalającej na wykonanie inwestycji drogowej dotyczą przede wszystkim sfery faktycznej, tzn. możliwości niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia lokali i innych pomieszczeń oraz do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie przez właściwego zarządcę drogi (art. 17 ust. 3 pkt 2 i 3 specustawy dotyczącej dróg publicznych), czy rozpoczęcia robot budowlanych w rozumieniu przepisów budowlanych. Natomiast nadanie takiego rygoru, nie powoduje, że decyzja ta będzie wywoływała skutki o charakterze prawno- rzeczowym (tj. nie dojdzie do przejścia własności nieruchomości na Skarb Państwa) .

Natomiast ustawodawca zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, powiązał moment dostawy towarów z momentem przeniesienia z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie (nie z momentem przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel). Wnioskodawca wskazuje tym samym, że przejście własności Działek niezabudowanych na Skarb Państwa nastąpiło z chwilą uprawomocnienia się decyzji Wywłaszczeniowych (tj. uzyskanie waloru ostateczności przez Decyzje wywłaszczeniowe wyznacza moment przejścia prawa własności Działek niezabudowanych na Skarb Państwa).

Wobec powyższego zdaniem Gminy, zmiana przeznaczenia nieruchomości (z terenów niemających charakteru budowlanego na tereny budowlane) następuje w następstwie przejścia własności nieruchomości z mocy prawa na Skarb Państwa (tj. z momentem uprawomocnienia się decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej). Wnioskodawca zaznacza przy tym, że zmiana ta nie wystąpiłaby, gdyby nie doszło do czynności wywłaszczenia (rozumianej jako wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej).

W konsekwencji, w przypadku Gminy najpierw doszło do czynności wywłaszczenia (wydania Decyzji wywłaszczeniowych), a dopiero następnie do zmiany przeznaczenia nieruchomości (w momencie uprawomocnienia się tej decyzji). Natomiast jak wskazała Gmina w opisie stanu faktycznego, Działki niezabudowane nie były przed wydaniem Decyzji wywłaszczeniowych, jak i na moment ich wydania objęte obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ani ważną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu w rozumieniu art. 4 ust. 2 UPZP. Tym samym, wywłaszczone Działki niezabudowane powinny zostać opodatkowane zgodnie z obowiązującą kwalifikacją nieruchomości w momencie ich wywłaszczenia (tj. wydania Decyzji wywłaszczeniowych) - przy czym stan faktyczny sprawy nie pozostawia wątpliwości, że Działki niezabudowane nie stanowiły na ten moment terenów budowlanych (co Wnioskodawca opisuje szczegółowo powyżej)

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, działka niezabudowana (…) oznaczona nr (…) w momencie jej dostawy na rzecz GDDKiA w ramach dokonanego wywłaszczenia stanowiła tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane przeznaczone pod zabudowę, z tego względu transakcję tę należy kwalifikować jako zwolnioną z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: KIS) na postawie analogicznych stanów faktycznych:

Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 19 grudnia 2018 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.735.2018.2.MWJ;
Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. 0112- KDIL2-2.4012.582.2018.2.LS;
Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 27 września 2019 r., sygn. 0115- KDIT1-2.4012.432.2019.1.AD;
Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. 0113- KDIPT1-1.4012.604.2019.2.AK;
Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 3 stycznia 2020 r., sygn. 0112- KDIL4.4012.513.2019.2.JKU;
Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 1 czerwca 2020 r., sygn. 0112- KDIL3.4012.238.2020.1.JK;
Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 7 października 2020 r., sygn. 0113- KDIPT1-1.4012.609.2020.2.ŻR;
Interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 4 listopada 2020 r., sygn. 0113- KDIPT1-1.4012.656.2020.2.MO.

Podsumowanie

Na podstawie powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska, że dostawa przez Gminę na rzecz GDDKiA działki niezabudowanej w obrębie (…) oznaczonej nr (…) w zamian za odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przywołanego powyżej przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, natomiast odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, posiadającym status podatnika VAT czynnego. Decyzją z (…) oraz z (…) Wojewoda (…) udzielił zezwolenia na budowę drogi (…), precyzując: odcinek (…) (dalej łącznie: Decyzje wywłaszczeniowe). Wyżej wskazane decyzje wywłaszczeniowe zostały opatrzone rygorem natychmiastowej wykonalności.

Nieruchomości, które na moment wydania Decyzji wywłaszczeniowych były niezabudowane, obejmowały następujące działki:

Obręb: (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka nr (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb: (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb (…): działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…) i (…); działka numer: (…), (…) i (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…);
Obręb (…): działka numer: (…); działka numer: (…) i (…);
Obręb (…): działka numer (…);
Obręb (…): działka numer: (…), (…); działka numer: (…), (…), (…); działka numer: (…); działka numer: (…); działka numer: (…),

dalej łącznie: Działki niezabudowane.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy dostawa przez Gminę na rzecz GDDKiA działki niezabudowanej w obrębie (…) oznaczonej nr (…) w zamian za odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że ani organ władzy publicznej ani urząd obsługujący ten organ wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. W przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane. Jednocześnie Gmina w przedmiotowym zakresie nie występuje jako podmiot prawa publicznego, lecz jako właściciel. Jego sytuacja w odniesieniu do kwestii własności nieruchomości jest taka sama jak innych podmiotów, dokonujących dostawy gruntów.

Tym samym, dokonując odpłatnego zbycia opisanych nieruchomości gruntowych, Gmina działała jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie, przeniesienie przez Wnioskodawcę własności Działki, będącej przedmiotem wniosku, na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie, stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym przypadku, odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Wyjaśnić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów – przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają opodatkowaniu stawka podatku VAT właściwa dla przedmiotu świadczenia albo korzystają ze zwolnienia od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Przepis art. 2 pkt 33 ustawy w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz – w przypadku braku takiego planu – wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy. Natomiast dostawa gruntów niezabudowanych, które nie są terenami budowlanymi, jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741, ze zm.), w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Na podstawie art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 1990, ze zm.), wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

W myśl art. 128 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Uzyskanie decyzji o pozwoleniu na realizację inwestycji jest równoznaczne z uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy albo decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, oraz pozwolenia na budowę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (art. 14 ustawy Prawo budowlane).

Istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika jasno, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że zgodnie z powołanymi wyżej przepisami zmiana przeznaczenia wywłaszczonej nieruchomości z terenu niebędącego terenem przeznaczonym pod zabudowę na teren przeznaczony pod zabudowę odbywa się w tym samym momencie, w którym nieruchomość ta staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego. Zmiana ta nie wystąpiłaby gdyby nie doszło do czynności wywłaszczenia.

Jak już wcześniej wskazano przeniesienie z mocy prawa własności gruntu w opisanym przypadku w zamian za odszkodowanie stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, natomiast opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności w zamian za wynagrodzenie pełniące funkcję odszkodowania.

Z okoliczności sprawy wynika, że na moment nadania Decyzji o wywłaszczeniu rygoru natychmiastowej wykonalności oraz w momencie kiedy ww. decyzja stała się ostateczna dla działki niezabudowanej w obrębie (…) oznaczona nr (…) nie obowiązywał na moment wywłaszczenia Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego, a także nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy o zagospodarowania terenu.

Ponadto należy podkreślić, że zmiana przeznaczenia ww. wywłaszczonej działki nastąpiła w tym samym momencie, w którym nieruchomość ta stała się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. Zmiana ta nie wystąpiłaby gdyby nie doszło do czynności wywłaszczenia. Zatem właściwym jest stwierdzenie, że najpierw dochodzi do czynności wywłaszczenia, a dopiero następnie do dokonania zmiany przeznaczenia nieruchomości. Tym samym, wywłaszczona nieruchomość powinna zostać opodatkowana zgodnie z obowiązującą kwalifikacją nieruchomości w momencie wywłaszczenia.

Zatem, ponieważ w momencie dostawy (wywłaszczenia) przedmiotowa działka w obrębie (…) oznaczona nr (…) była terenem niezabudowanym niebędącym terenem budowlanym w myśl art. 2 pkt 33 ustawy, bowiem grunt nie był objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz decyzją o warunkach zabudowy, to jego dostawa korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, bądź w stanowisku które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin