Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.12.NM
z 6 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1088/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 22 czerwca 2021 r.) oraz postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2021 r., sygn. akt II FSK 2536/20 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 9 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Organ orzekający w dniu 2 lipca 2019 r. wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego nr 0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.1.PR, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

W powyższej interpretacji indywidualnej Organ stwierdził, że Wnioskodawca jako płatnik powinien doliczyć pracownikowi do przychodów ze stosunku pracy wartość nieodpłatnego przychodu dotyczącego kosztów paliwa zakupionego przez Spółkę, a wykorzystywanego do celów prywatnych, ponieważ koszt ten nie jest ujęty w kwotach określonych w art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) i od całości pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych – stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 2 lipca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.1.PR, doręczono dnia 8 lipca 2019 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 lipca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.1.PR, w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 sierpnia 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.).

Organ podatkowy pismem z dnia 9 września 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.3.PR, udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 13 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1088/19, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Organu podatkowego z dnia 2 lipca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.1.PR, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, że w ramach ryczałtu przewidzianego w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mieszczą się wszystkie wydatki umożliwiające korzystanie z samochodu i nie ma wystarczających podstaw normatywnych, aby z wydatków tych wyłączyć koszty paliwa.

Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1088/19 (data wpływu 4 lutego 2020 r.), Organ podatkowy wniósł pismem z dnia 4 marca 2020 r., nr 0110-KWR5.4021.10.2020.2, do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

Pismem z dnia 11 grudnia 2020 r., nr 0110-KWR5.4021.10.2020.3 przedmiotowa skarga kasacyjna została wycofana.

W dniu 17 marca 2021 r. do tutejszego Organu wpłynęło postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2021 r., sygn. akt II FSK 2536/20, umarzające postępowanie kasacyjne.

Następnie w dniu 22 czerwca 2021 r. do tutejszego Organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1088/19 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy Organ.

W związku z powyższym, wniosek Wnioskodawcy z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 9 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, podlega ponownemu rozpatrzeniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej „Spółka”, „Podatnik” – zamiennie) wykorzystuje w swojej działalności samochody osobowe stanowiące własność Podatnika lub wykorzystuje je na podstawie zawartych umów leasingu operacyjnego. Samochody wykorzystywane są przez pracowników Spółki dla celów służbowych na podstawie regulaminu korzystania z samochodu służbowego. Pracownicy mogą również wykorzystywać samochody dla celów prywatnych – dojazd do pracy(biura)/miejsce wykonywania obowiązków służbowych/do domu. Wartość pieniężną nieodpłatnego udostępnienia pojazdów do celów prywatnych ustalono w kwocie 400 zł miesięcznie niezależnie od ilości dni przepracowanych w miesiącu. Wnioskodawca pokrywa całość nakładów związanych z posiadaniem przedmiotowych samochodów, przygotowaniem ich do eksploatacji, ubezpieczeniem a także ich eksploatacją. Wydatki (nakłady) ponoszone przez Wnioskodawcę to m.in. ubezpieczenia OC/AC, koszty przeglądów okresowych oraz koszty paliwa.

W działalności Spółki występują trzy rodzaje sytuacji korzystania z samochodów służbowych przez pracowników:

1. ze względu na rodzaj prowadzonej działalności, Spółka przekazuje do korzystania jeden samochód dla więcej niż jednego pracownika. W umowie o powierzeniu mienia figuruje więcej niż jeden pracownik jako osoby odpowiedzialne za powierzony samochód. Powyższa sytuacja występuje, gdyż taki samochód jest wykorzystywany przez pracowników pogotowia technicznego zamiennie. Ze względu na to, że telefon alarmowy pogotowia technicznego jest czynny 24h/doba, pracownicy pełniący dyżur w godzinach nocnych dojeżdżają samochodem z biura do domu lub z domu do biura;
2. druga sytuacja dotyczy samochodów wykorzystywanych przez pracowników mających miejsce pracy/wykonywania obowiązków służbowych jako określony obszar Polski – zazwyczaj województwo (przedstawicieli handlowi), w przypadku niektórych pracowników – cały kraj. Miejscem zamieszkania takich pracowników nie jest miejscowość, w której znajduje się siedziba Spółki;
3. trzecia sytuacja dotyczy samochodów wykorzystywanych przez pracowników mających jako miejsce pracy siedzibę Spółki. W przypadku takich pracowników samochody są wykorzystywane zarówno dla celów służbowych, jak i prywatnych – dojazd dom-biuro/biuro-dom.
   
   

Jak już zostało wspomniane wcześniej, z tytułu używania samochodów służbowych dla celów prywatnych Spółka ustala wartość nieodpłatnego świadczenia na rzecz każdego pracownika w myśl art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa PIT) w wysokości 250 zł lub 400 zł miesięcznie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, obejmuje koszty użytkowania takie jak paliwo i w konsekwencji czy Wnioskodawca, oprócz określonego w ustawie PIT ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do jazd prywatnych, powinien odrębnie doliczyć do przychodów ze stosunku pracy ww. pracowników wartość zużytego w tym celu paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje również koszty użytkowania takie jak paliwo. W konsekwencji Wnioskodawca nie ma obowiązku odrębnie doliczać do przychodu ze stosunku pracy wartości zużytego paliwa.

Wykładnia przepisów art. 11 ust. 1 i ust. 2, art. 12 ust. 2a, ust. 2b i ust. 2c ww. ustawy, prowadzi do wniosku, że skoro pracownik korzysta nieodpłatne z samochodu służbowego dla celów prywatnych, to z tego tytułu należy pracownikowi naliczyć miesięcznie zryczałtowaną wartość świadczenia określoną w kwocie wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego treść nie zawiera co obejmuje pojęcie „wartość pieniężna z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych”.

Z kolei z przepisu § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) wynika, że kwota wypłacana przez pracodawcę pracownikowi z tytułu korzystania przez pracownika z prywatnego pojazdu w celach służbowych powinna zrekompensować całość wydatków na przejechanie określonego dystansu. Wlicza się w to nie tylko koszty paliwa, ale również inne koszty eksploatacyjne. Stawka została skalkulowana w taki sposób, aby zapewnić pracownikowi wykorzystującemu własny pojazd na rzecz pracodawcy zwrot całości wydatków.

W ocenie Spółki, przedstawione zasady zwrotu kosztów przy wykorzystywaniu pojazdów prywatnych dla celów służbowych, o których stanowi powyższe rozporządzenie, powinny zostać w sposób analogiczny zastosowane także do zasad regulujących wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych. Spółka udostępniając pracownikom samochody służbowe, z możliwością korzystania z nich do celów prywatnych, udostępniać będzie samochód gotowy do użytku (od paliwa po inne materiały eksploatacyjne). Dlatego też, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która będzie ujmowana przez Spółkę na podstawie art. 31 ww. ustawy do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych pracowników – jako jeden z elementów dochodu danego pracownika, zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmować będzie koszty użytkowania samochodu, w tym w postaci zużywanego paliwa.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska, zdaniem Wnioskodawcy, można przytoczyć wyroki sądów administracyjnych, między innymi wyrok NSA z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 585/17 oraz z dnia 27 września 2018 r., sygn. akt II FSK 2430/16 oraz liczne wyroki WSA, które w powyższym zakresie ukształtowały linię orzeczniczą. Ze stanowiska sądów administracyjnych wynika, że „brzmienie art. 12 ust. 2a PIT w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia. Jakkolwiek ustawodawca nie precyzuje i nie definiuje ściśle zakresu pojęciowego zwrotu „wykorzystywanie”, należy uznać, iż świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, z którym utożsamia się jedynie stałe, związane z pojazdem wydatki, takie jak koszty ubezpieczenia, bieżące naprawy, przeglądy, wymiana części eksploatacyjnych, np. wymiana opon. Udostępnienie pracownikowi przez pracodawcę do używania samochodu obejmuje zapewnienie możliwości prawidłowego używania, a więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków, jakim są wydatki na paliwo, uznać za stanowiące odrębne świadczenie”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1088/19 oraz postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2021 r., sygn. akt II FSK 2536/20 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.1.PR.

Należy poinformować też, że na dzień wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.284.2019.1.PR obowiązywał tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.