Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.279.2021.2.MM
z 30 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza,
że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 maja 2021 r. (data wpływu
12 maja 2021 r.) uzupełnionym o brakującą opłatę 25 czerwca 2021 r. w odpowiedzi na wezwanie Organu z 21 czerwca 2021 r. (skutecznie doręczone Stronie 24 czerwca 2021 r.)
o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania transakcji sprzedaży Nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia
z opodatkowania transakcji sprzedaży Nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
Wniosek został uzupełniony o brakującą opłatę 25 czerwca 2021 r. w odpowiedzi na wezwanie Organu z 21 czerwca 2021 r. (skutecznie doręczone Stronie 24 czerwca 2021 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka należy do międzynarodowej Grupy kapitałowej, która realizuje projekty w branży nieruchomościowej. Głównym przedmiotem działalności Spółki są roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (PKWiU 41.20.Z).

W 2014 roku Wnioskodawca nabył od podmiotu powiązanego kilka nieruchomości. Przedmiotem niniejszego wniosku są 2 z w/w nieruchomości (dalej każda z nich określana indywidualnie jako: Nieruchomość a łącznie jako: Nieruchomości). Każda z Nieruchomości jest objęta odrębną księgą wieczystą.

Względem części działek, wchodzących w skład Nieruchomości, Wnioskodawca nabył prawo własności, natomiast w zakresie pozostałych działek nabył on prawo użytkowania wieczystego. Transakcja nabycia Nieruchomości przez Spółkę podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
W związku z nabyciem Nieruchomości, Wnioskodawca odliczył VAT (VAT naliczony wynikający z faktury wystawionej przez zbywcę).

Nieruchomości miały być używane przez Wnioskodawcę do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej i podlegających opodatkowaniu VAT.

W skład nabytych Nieruchomości wchodzą:

1. działki, które Spółka zamierza dalej wykorzystywać na potrzeby swojej działalności oraz
2. działki, których prawo własności lub prawo użytkowania wieczystego, Spółka zamierza zbyć (dalej: Zbywane działki).

Zbywane działki zostaną zbyte przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu niepowiązanego. Nabywca zamierza zakupić działki w celu budowy budynku biurowego wraz z miejscami parkingowymi.

Zbywane działki objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie
z którym działki przeznaczone są pod zabudowę. Jednocześnie, na wszystkich Zbywanych działkach znajdują się miejsca parkingowe, które Spółka wykorzystuje na potrzeby swojej działalności od 2014 roku, wynajmując je na rzecz najemców, którym Spółka wynajmuje również inne nieruchomości. Parking jest utwardzony kostką brukową. W konsekwencji nie stanowi on jedynie formy naturalnego utwardzenia terenu lecz infrastrukturę powstałą z wyrobów / materiałów budowlanych. Przedmiotowy parking obejmuje ponad 10 stanowisk parkingowych na każdej ze Zbywanych działek.

Parking stanowi budowlę w rozumieniu przepisów ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm.; dalej: „Prawo budowlane”).

Wnioskodawca podkreśla również, że na Zbywanych działkach nie zostały (i nie zostaną na moment sprzedaży) posadowione inne konstrukcje, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako budynek lub budowla. Wnioskodawca w szczególności zaznacza, że na zbywanych działkach nie znajdują się inne konstrukcje budowlane, wobec których parking mógłby pełnić rolę służebną.
Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że do chwili obecnej nie dokonał ulepszeń o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej parkingu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie?

Czy planowana transakcja sprzedaży Zbywanych działek będzie podlegała zwolnieniu z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy planowana transakcja sprzedaży Zbywanych działek będzie podlegała zwolnieniu z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają: „odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”.

Przy czym, zgodnie z art. 7 tej ustawy: „przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”.

Za dostawę towarów należy uznać zarówno sprzedaż prawa własności działki jak i sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działki. Kwalifikację sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki jako dostawy towarów, potwierdza m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego
z 7 grudnia 2017 roku; sygn. I FSK 1199/15.

Art. 29a ust. 8 tej ustawy o VAT wskazuje, że: „w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu”.

Jednocześnie, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT: „zwalnia się od podatku (...) dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata”.
   
   

Mając na uwadze powyższe przepisy, dostawa podlega zwolnieniu na gruncie ustawy o VAT, jeśli spełnione są następujące warunki:

1. przedmiotem dostawy jest budowla, budynek lub ich części,
2. dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia bądź przed upływem
   2 lat od pierwszego zasiedlenia.
   

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia „budynku” ani „budowli”. W tym zakresie, zdaniem Wnioskodawcy, należy odnieść się do przepisów Prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, przez obiekt budowlany należy rozumieć: „budynek, budowlę bądź obiekt malej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych”.

Stosownie do art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, przez budynek należy rozumieć: „obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach”.

Stosownie natomiast do art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, przez budowle należy rozumieć: „każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową”.

Mając na uwadze powyżej zacytowane przepisy, jak Wnioskodawca wskazał w opisie zdarzenia przyszłego parking posadowiony na Zbywanych działkach stanowi budowlę.

Wnioskodawca podkreśla, że określenie, czy i w jakich przypadkach parking należy traktować jak budowlę było przedmiotem wielu orzeczeń sądów administracyjnych i interpretacji podatkowych wydawanych przez organy podatkowe. Zgodnie z linią orzeczniczą sądów administracyjnych, na kwalifikację parkingu jako budowli wpływ ma przede wszystkim:

1. ustalenie czy parking stanowi samodzielną budowlę czy też pełni jedynie funkcję służebną wobec innego obiektu,
2. ilość dostępnych miejsc postojowych.
   
   

Niektóre sądy administracyjne pomocniczo biorą również po uwagę rodzaj robót budowlanych wykonanych w ramach budowy parkingu.

Przede wszystkim podkreśla się, że parking stanowi budowlę jeśli pełni samodzielną funkcję, tj. parking nie pełni jedynie roli służebnej, nakierowanej na prawidłowe i efektywne użytkowanie innego obiektu (np. wyrok WSA w Poznaniu z 10 listopada 2015 r.; sygn. II SA/Po 761/15). Przy czym, jak wskazał WSA w Krakowie w wyroku z 14 grudnia 2016 roku (sygn.
II SA/Kr 1144/16): „o charakterze obiektu budowlanego może przesądzać zarówno technologia wykonania, jak i w szeregu przypadków sama funkcja (przeznaczenie), jaką dany obiekt pełni. Jeżeli utwardzenie terenu nie jest powiązane z konkretnym obiektem budowlanym, a powstało wyłącznie w celu zrealizowania samodzielnego parkingu, to samo przeznaczenie wskazuje, że nie jest to urządzenie budowlane, lecz odrębny samodzielny obiekt budowlany”.

Odnosząc powyższe do Zbywanych działek, Spółka wskazuje, że na Zbywanych działkach jedynym posadowionym obiektem jest parking. W konsekwencji, parking, ze względów obiektywnych, należy uznać za niestanowiący obiektu służebnego wobec innego obiektu budowlanego. Brak jest bowiem takiego innego obiektu.

Jednocześnie, Wnioskodawca podkreśla, że na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 10 Prawa budowlanego, w brzmieniu obowiązującym do 19 września 2020 roku, zgodnie z którym: „pozwolenia na budowę nie wymaga budowa (...) miejsc postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie” sądy administracyjne uznają, że skoro stanowiska postojowe dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie nie wymagają pozwolenia na budowę, to a contrario budowa stanowisk postojowych dla samochodów osobowych powyżej 10 stanowisk wymaga takiego pozwolenia i tym samym stanowi budowlę.

Biorąc przy tym pod uwagę wskazany wyżej wymóg samodzielności parkingu dla uznania go z budowlę, w orzecznictwie administracyjnym wywodzi się, że ustawodawca zdecydował się nie traktować tego typu budowy (powyżej 10 stanowisk) jako pełniącej służebną rolę wobec obiektu budowlanego, która objęta byłaby pozwoleniem na budowę wydanym na ten obiekt budowlany, lecz jako samodzielną budowę wymagającą odrębnego pozwolenia.

Jak zaznaczył m.in. WSA w Krakowie w wyroku z 8 lipca 2018 roku (sygn. II SA/Kr 409/19): „Dla rozróżnienia budowli w postaci utwardzonej powierzchni gruntu od robót budowlanych o takim charakterze decydujące znaczenie ma to, że w przypadku budowli - utwardzenie gruntu jest dokonywane dla stworzenia obiektu budowlanego o oznaczonej funkcji, czyli sam tak urządzony (utwardzony) teren pełni samodzielną funkcję jako: plac składowy, manewrowy, postojowy, parkingowy. Dlatego w takim przypadku wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę. Natomiast w przypadku robót budowlanych polegających na utwardzeniu gruntu w celu służącym realizacji określonych obiektów budowlanych nie dochodzi do powstania samodzielnej budowli, a pozwolenie na budowę obejmuje całość inwestycji (por. wyrok WSA w Lublinie z 7 marca 2019 r., II SA/Lu 937/18, LEX nr 2641438, tak też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 kwietnia 2017 r., II OSK 1138/16, LEX nr 2341140)”. Jeżeli pomiędzy utwardzeniem działki a innym obiektem budowlanym na tej działce brak jest bezpośredniego związku funkcjonalnego (utwardzenie pełni samodzielną lub że w niniejszym przypadku powstał utwardzony teren pełniący samodzielnie funkcję parkingu dla pojazdów powyżej 10 miejsc postojowych, co niewątpliwie wymagało pozwolenia na budowę, jako że nie kwalifikowało się do utwardzenia terenu w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 5 p.b”.

Jednocześnie, jak wskazał WSA w Krakowie w wyroku z 6 lipca 2020 roku (sygn. II SA/Kr 12/20): „ilość 10 miejsc postojowych stanowi granicę rozdzielającą urządzenie budowlane w postaci placu postojowego od obiektu budowlanego służącego parkowaniu pojazdów. Utwardzony plac o ilości miejsc postojowych większej niż 10, jako będący obiektem budowlanym, podlega reżimowi określonemu w art. 48 p.b”.

Wnioskodawca pragnie przy tym podkreślić, że art. 29 ust. 1 pkt 10 Prawa budowlanego,
w brzmieniu obowiązującym do 19 września 2020 roku, został zastąpiony przez aktualnie obowiązujący art. 29 ust. 1 pkt 19, zgodnie z którym: „nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, o którym mowa w art. 30, budowa (...) stanowisk postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie, sytuowanych na obszarze Natura 2000” oraz art. 29 ust. 2 pkt 7, zgodnie z którym: „nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę oraz zgłoszenia, o którym mowa w art. 30, budowa (...) stanowisk postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie, z wyjątkiem sytuowanych na obszarze Natura 2000”. Niemniej wnioski płynące z orzecznictwa, które wydane zostało na gruncie przepisów obowiązujących przed zmianą Prawa budowalnego cały czas znajdują odpowiednie zastosowanie i prowadzą do takich samych wniosków.

W konsekwencji, parking powyżej 10 stanowisk postojowych, posiadający samodzielną funkcję budowlaną tj. niepełniący roli służebnej wobec innego obiektu w rozumieniu prawa budowlanego powinien być kwalifikowany jako budowla. W tym kontekście Spółka wyjaśnia, że parking posadowiony na Zbywanych działkach obejmuje ponad 10 stanowisk parkingowych na każdej ze Zbywanych działek.

Odnosząc się do poziomu zaawansowania robót budowlanych wykonanych w związku z budową parkingu, Wnioskodawca wskazuje że w tym zakresie nie ma jednolitej linii orzeczniczej. Tytułem przykładu, WSA we Wrocławiu w wyroku z 12 grudnia 2017 roku (sygn. II SA/Wr 389/17) uznał, że: „Bez znaczenia jest natomiast w niniejszej sprawie kwestia, że teren ten nie został - jak wskazuje strona skarżąca - wyłożony ani kostką brukową, ani pokryły warstwą betonu, co wskazywałoby na trwałe i jednoznaczne przeznaczenie objętego nim obszaru. Istotna jest bowiem funkcja (przeznaczenie) jaką ten teren pełni. Funkcję parkingu spełniać może nie tylko wybrukowana czy wybetonowana nawierzchnia, ale również utwardzona w sposób, o którym mowa w niniejszej sprawie, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami, do których zaliczyć należy kontener o funkcji stróżówki i kontener kasowy posadowione bezpośrednio na utwardzeniu z kruszywa granitowego. Jak słusznie wskazał organ drugiej instancji, naziemne miejsce postojowe to wydzielona powierzchnia terenu przeznaczona do postoju samochodu. W rozumieniu przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym jest to takie miejsce, które umożliwia postój pojazdu. (...) Naniesienie na grunt tłucznia i kruszywa niewątpliwie zwiększa twardość podłoża, a więc utwardza je. Nie sposób zatem przyjąć, że utwardzenie tłuczniem i kruszywem nawierzchni działki uniemożliwia przyjęcie, że doszło do wykonania budowli, na wykonanie której inwestor winien wykazać się pozwoleniem na budowę (wyrok NSA z 5 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 593/12). Niewątpliwie zatem miejsca postojowe mogą powstać w wyniku utwardzenia powierzchni gruntu. O charakterze obiektu budowlanego przesądza funkcja, jaką pełni. Jeżeli więc utwardzenie terenu powstało dla umożliwienia unieruchomienia pojazdu i temu celowi służy, to powinno być traktowane jako miejsce postojowe”.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca wskazuje, że parking posadowiony na Zbywanych działkach jest utwardzony kostką brukową, a więc nie ma stanowi on jedynie formy naturalnego utwardzenia terenu, lecz infrastrukturę powstałą z wyrobów budowlanych.

W konsekwencji, skoro dla spełnienia warunków technicznych wystarczające jest naniesienie tłucznia i kruszywa, to tym bardziej naniesienie kostki brukowej należy uznać za spełniające warunki kwalifikacji parkingu jako budowli.

W związku z powyższym, biorąc jednocześnie pod uwagę, że parking Wnioskodawcy:

• stanowi samodzielną budowlę, w szczególności nie może być uznany za pełniący funkcji służebnej względem innego obiektu, ze względu fakt, że parking jest jedynym obiektem budowlanym posadowionym na Zbywanych działkach,
  
• obejmuje więcej niż 10 stanowisk postojowych na każdej ze Zbywanych działek,
  
• został wyłożony kostką brukową,

- należy uznać, że spełnia on warunki do zaklasyfikowania jako budowla w rozumieniu prawa budowlanego.

Odnosząc się do kwestii pierwszego zasiedlenia, stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o VAT w odniesieniu do pierwszego zasiedlenia: „rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej”.
   
   

W tym kontekście Wnioskodawca wyjaśnia, że:

1. rozpoczął użytkowanie parkingu na potrzeby własnej działalności w 2014 roku i od tego roku rozpoczął również wynajem parkingu na rzecz najemców,
   
2. nie poniósł wydatków na ulepszenie parkingu, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, przekraczających 30% wartości początkowej w parkingu.
   
   

Tym samym, doszło już do pierwszego zasiedlenia parkingu i od pierwszego zasiedlenia minęło więcej niż 2 lata.

W konsekwencji, mając na uwadze że:

1. przedmiotem dostawy będzie budowla w postaci parkingu, który jest trwale związany z gruntem,
   
2. dostawa nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia bądź przed upływem
   2 lat od pierwszego zasiedlenia,
   

oraz, że jak Wnioskodawca wskazał powyżej, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, a więc grunt podziela na potrzeby opodatkowania VAT losy budowli, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż Zbywanych działek na których posadowiona jest budowla w postaci parkingu powinna być zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.