2021.07.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.345.2021.2.JSZ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.345.2021.2.JSZ
z 13 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2021 r. (data wpływu 12 maja 2021 r.) uzupełnionym pismem z 7 lipca 2021 r. (data wpływu 7 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dostawy towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego, w sytuacji gdy na tych towarach wykonywane będą usługi na terytorium kraju – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

12 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dostawy towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego, w sytuacji gdy na tych towarach wykonywane będą usługi na terytorium kraju.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 7 lipca 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pan … („Wnioskodawca”) jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski i posiadającą w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych („podatek PIT”).
Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą podlegającą wpisowi do CEiDG.
Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług („podatek VAT”). Wnioskodawca jest również zgłoszony jako podatnik VAT UE.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca importuje tkaniny („Tkaniny”) spoza Unii Europejskiej (z krajów trzecich). Import Tkanin Wnioskodawca rozlicza na podstawie art. 33a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. Poz. 685 ze zm.), („ustawa o VAT”).
nioskodawca sprzedaje Tkaniny do odbiorcy z innego państwa Unii Europejskiej („Kontrahent”). Kontrahent jest podatnikiem podatku od wartości dodanej.
Kontrahent składa u Wnioskodawcy zamówienia drogą mailową wysyłając szczegółowe zestawienie zamawianych Tkanin. Dostawa Tkanin następuje, co do zasady, bezpośrednio do Kontrahenta.
W przyszłości Wnioskodawca planuje, że Tkaniny zakupione u Wnioskodawcy będą podlegały na zlecenie Kontrahenta uszlachetnianiu w Polsce. Proces będzie wyglądał w sposób następujący: Wnioskodawca będzie dostarczał wtedy Tkaniny do wskazanego przez Kontrahenta podmiotu wykonującego prace na Tkaninach (co do zasady podmioty te dokonują przeszycia Tkanin, finalnie powstaje więc z tych Tkanin odzież) („Wykonawca”). Następnie produkty powstałe z Tkanin będą z magazynów Usługobiorcy wywożone do Kontrahenta poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska). Okoliczność dokonania wywozu będzie dodatkowo potwierdzona oświadczeniem Wykonawcy, że produkty lub towary powstałe z Tkanin zostały wywiezione do Kontrahenta na terytorium innego państwa członkowskiego UE.W ocenie Wnioskodawcy, z istoty procesu uszlachetniania może dojść do sytuacji, że część Tkaniny ulegnie zniszczeniu (np. skrawki, ścinki, itp.) i w związku z tym nie zostanie ona wywieziona z terytorium kraju poza terytorium kraju.
Wnioskodawca planuje, że cały proces dostawy Tkanin (z uszlachetnianiem na terenie kraju (Polski)), będzie dokumentowany w poniższy sposób:
1. Kontrahent dokonuje zamówienia Tkanin na podstawie zamówienia w formie maila. W mailu wyszczególnione są zamawiane Tkaniny;
2. Wnioskodawca: (i) sprzedaje Tkaniny na zlecenie Kontrahenta z Unii Europejskiej, (ii) wystawia fakturę VAT (w dwóch egzemplarzach, jeden przekazuje dla Kontrahenta, drugi - kopię pozostawia dla siebie) oraz (iii) wystawia specyfikację Tkanin. Na fakturze VAT znajdują się w szczególności: (i) dane Wnioskodawcy wraz z numerem VAT-UE i adresem, (ii) dane Kontrahenta wraz z numerem VAT-UE i adresem, a także (iii) adres dostarczenia Tkanin, jeśli jest inny niż siedziba Kontrahenta;
3. Tkaniny podlegają na terenie kraju (w Polsce) uszlachetnianiu na podstawie odrębnego zlecenia Kontrahenta. W związku z powyższym Wnioskodawca będzie dostarczał Tkaniny na własny koszt do Wykonawcy, który na podstawie zlecenia od Kontrahenta będzie wykonywał zamówione prace na Tkaninach. Wnioskodawca będzie posiadał specyfikację Tkanin – dowód dostawy potwierdzony przez przewoźnika odbierającego Tkaniny i przez wykonującego usługę uszlachetniania, ze wskazaniem daty. Skan tego dokumentu przesyłany będzie drogą mailową do Wnioskodawcy;
4. Następnie Tkaniny, po wykonaniu na nich zamówionych prac, z magazynów Wykonawcy będą wywożone poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska). Wykonywane usługi obejmują najczęściej przeszycia, tak aby finalnie z Tkanin powstała odzież;
5. Wnioskodawca będzie wysyłał do Wykonawcy dokonującego uszlachetniania Tkanin oświadczenie do potwierdzenia, że Tkaniny otrzymane od Wnioskodawcy po dokonaniu odpowiednich prac zostaną wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do Kontrahenta na terenie innego kraju Unii Europejskiej („Oświadczenie”). Oświadczenie będzie zawierało: (i) datę i podpisy Wnioskodawcy, (ii) datę i podpisy Wykonawcy przyjmującego Tkaniny do uszlachetniania oraz (iii) datę i podpisy Wykonawcy potwierdzające wywóz produktów lub towarów powstałych z Tkanin do określonego Kontrahenta, na terytorium innego kraju UE;
6. Wnioskodawca będzie posiadał fakturę od firmy przewozowej za wykonaną usługę transportu Tkanin do Wykonawcy dokonującego uszlachetniania Tkanin;
7. Wnioskodawca będzie także posiadał kserokopię dokumentu CMR, z którego będzie wynikać data i miejsce nadania przesyłki potwierdzone podpisami Wykonawcy oraz datę i podpis odbiorcy produktu lub towaru – Kontrahenta innego kraju Unii Europejskiej;

Zapłata za Tkaniny następować będzie przed upływem 60 dni od dnia wydania Tkanin na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie posiadać bankowy dowód wpłaty należności za fakturę.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że Kontrahent będzie posiadał ważny i właściwy numer identyfikacyjny nadany w tym kraju dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Kontrahent poda ww. numer identyfikacyjny nadany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca wykaże w deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawi fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów, o której mowa we wniosku, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Wnioskodawca nie przewiduje w przyszłości wystąpienia negatywnych przesłanek wynikających z art. 42 ust. 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), niedających prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, sposób dokumentowania dostawy Tkanin na rzecz Kontrahenta, gdzie Tkaniny zakupione u Wnioskodawcy będą podlegały na zlecenie Kontrahenta uszlachetnianiu w Polsce, a następnie dopiero wywożone poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska) wskazany we Wniosku jest wystarczający i Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0 % do dostawy Tkanin na rzecz Kontrahenta?
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, w sytuacji, gdy w wyniku wykonanej usługi na Tkaninach część Tkaniny ulegnie zniszczeniu i w związku z tym nie zostanie ona wywieziona z terytorium kraju poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uzyskania oświadczenia od Kontrahenta czy sprzedane Tkaniny po wykonaniu usługi przez Wykonawcę otrzymał w całości, a w przypadku uzyskania informacji, że część Tkaniny uległa zniszczeniu nie będzie zobowiązany do ustalenia ilości Tkaniny, która uległa zniszczeniu, a następnie nie będzie zobowiązany do skorygowania faktury dokumentującej dostawy Tkaniny w części, która dotyczy tej Tkaniny (która uległa zniszczeniu) i opodatkować tę dostawę stawką podatku VAT w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

I.1.1. Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy o VAT „opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.”

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy o VAT „przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 [ ustawy o VAT], rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 [ustawy o VAT] na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem [ art. 13] ust. 2-8 [ustawy o VAT]”.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o VAT „przepis [ art. 13 ] ust. 1 [ ustawy o VAT ] stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w [ art. 13 ust. 2 ] pkt 1 i 2 [ ustawy o VAT], jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w [ art. 13 ust. 2 ] pkt 1 i 2 [ustawy o VAT], działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.”

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy o VAT „wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15 [ustawy o VAT], u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 [ustawy o VAT], z zastrzeżeniem [ art. 13 ] ust. 7 [ustawy o VAT].”

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

I.1.2. W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz.Urz.UE.L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), („Rozporządzenie 2018/1912”). Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego Rozporządzeniem 2018/1912:

„Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b, potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b, potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
2. następujące dokumenty:

polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.”

I.1.3. Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych Rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie ma zastosowania. W takiej sytuacji dostawca musi udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy o VAT „w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 [ustawy o VAT]”.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o VAT „wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE”.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
(uchylony)

-z zastrzeżeniem art. 42 ust. 4 i 5 ustawy o VAT.

Przy tym w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT „w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

I.1.4. Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby posiadane dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest "łączne" posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała NSA z dnia 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10), w której NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy o VAT wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Tym samym, zdaniem NSA, w świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), („Konwencja Genewska”) jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT (chyba, że istnieje dowód przeciwny). W konsekwencji dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc tak tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

1.1.5. Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę NSA, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o VAT nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT będzie uprawniało – również od dnia 1 stycznia 2020 r. – do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

1.1.6. Ponadto na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2020 r. poz. 527), które weszło w życie z dniem 25 marca 2020 r. („Rozporządzenie z 25 marca 2020 r.”) „obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.”

Przy tym stosownie do § 7 ust. 2 Rozporządzenia z 25 marca 2020 r. „przepis [§ 7] ust. 1 [Rozporządzenia z 25 marca 2020 r.] stosuje się, pod warunkiem że podatnik dokonujący dostawy towarów:

składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
przekaże, nabyte przez podatnika podatku od wartości dodanej, towary podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym;
wykaże w deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów;
otrzyma zapłatę na rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru; otrzymanie zapłaty w terminie późniejszym uprawnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego;
posiada dokumenty, z których wynika, że towary przekazywane podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym, zostaną po wykonaniu tych usług wywiezione z terytorium kraju.”

Zatem przy spełnieniu wszystkich warunków wskazanych w § 7 ust. 2 Rozporządzenia z 25 marca 2020 r. stawka podatku VAT w wysokości 0% znajduje zastosowanie w stosunku do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

I.1.7. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy sposób dokumentowania przez Wnioskodawcę dostawy Tkanin na rzecz Kontrahenta z UE, gdy Tkaniny podlegają uszlachetnianiu na terenie kraju (Polska), posiadającego ważny i właściwy numer identyfikacyjny nadany im przez państwo członkowskie właściwe dla Kontrahenta dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. dowody obejmujące:

zamówienie Tkanin w formie maila, w którym wyszczególnione są zamawiane Tkaniny;
fakturę VAT sprzedaży oraz specyfikację Tkanin, gdy na fakturze znajdować się będą w szczególności dane Wnioskodawcy, Kontrahenta wraz z ich numerami VAT-UE i adresami, a także adres dostarczenia Tkanin, jeśli jest inny niż siedziba Kontrahenta;
specyfikację Tkanin (skan przesyłany drogą mailową do Wnioskodawcy) - dowód dostawy potwierdzony przez przewoźnika odbierającego towar i przez Wykonawcę wykonującego usługę uszlachetniania, ze wskazaniem daty;
wysłane Oświadczenie do Wykonawcy dokonującego uszlachetniania Tkanin do potwierdzenia, że Tkaniny otrzymane od Wnioskodawcy po dokonaniu odpowiednich prac zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do Kontrahenta na terenie innego kraju Unii Europejskiej (zawierające datę i podpisy Wnioskodawcy i Wykonawcy przyjmującego Tkaniny do uszlachetniania oraz datę i podpisy Wykonawcy potwierdzające wywóz produktów lub towarów do określonego Kontrahenta, na terytorium innego kraju UE);
fakturę od firmy przewozowej za wykonaną usługę transportu Tkanin do Wykonawcy dokonującego uszlachetniania Tkanin;
kserokopię dokumentu CMR, z którego będzie wynikała data i miejsce nadania przesyłki potwierdzone podpisami Wykonawcy wykonującego zamówione prace na Tkaninach oraz datę i podpis odbiorcy produktu lub towaru powstałego z Tkanin - Kontrahenta innego kraju Unii Europejskiej.
bankowy dowód wpłaty należności za fakturę, gdy zapłata za Tkaniny następuje przed upływem 60 dni od dnia wydania Tkanin co wynikać będzie z dokumentów bankowych

będą uprawniały Wnioskodawcę w przypadku dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do zastosowania opodatkowania stawką VAT 0% (przy spełnieniu pozostałych warunków z § 7 ust. 2 Rozporządzenia z 25 marca 2020r.). Należy zauważyć, że przedstawione przez Wnioskodawcę dokumenty łącznie będą potwierdzały fakt, że Tkaniny przekazywane Wykonawcy, który wykonywać będzie usługi na Tkaninach, zostają po wykonaniu tych usług wywiezione z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE.

I.1.8. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, sposób dokumentowania dostawy Tkanin na rzecz Kontrahenta, gdzie Tkaniny zakupione u Wnioskodawcy będą podlegały na zlecenie Kontrahenta uszlachetnianiu w Polsce a następnie dopiero wywożone poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska) wskazany we Wniosku jest wystarczający i Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0 % do dostawy Tkanin na rzecz Kontrahenta.

Ad. 2

II.2.1. Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, w sytuacji, gdy w wyniku wykonanej usługi na Tkaninach część Tkaniny ulegnie zniszczeniu i w związku z tym nie zostanie ona wywieziona z terytorium kraju poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uzyskania oświadczenia od Kontrahenta czy sprzedane Tkaniny po wykonaniu usługi przez Wykonawcę otrzymał w całości, a w przypadku uzyskania informacji, że część Tkaniny uległa zniszczeniu nie będzie zobowiązany do ustalenia ilości Tkaniny, która uległa zniszczeniu a następnie nie będzie zobowiązany do skorygowania faktury dokumentującej dostawy Tkaniny w części, która dotyczy tej Tkaniny (która uległa zniszczeniu) i opodatkować tę dostawę stawką podatku VAT w wysokości 23%.

II.2.2.W toku wykonywania usługi na Tkaninach przez Wykonawcę usługi na terytorium kraju możliwa jest sytuacja, że część Tkaniny ulegnie zniszczeniu i w związku z tym nie zostanie ona wywieziona z terytorium kraju poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska). Brak jest jednak regulacji prawnych, które przewidują obowiązek dostawcy uzyskiwania, poza oświadczeniem, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia z 25 marca 2020 r. oświadczenia od kontrahenta unijnego czy sprzedany materiał, surowce po wykonaniu usługi otrzymał w całości, a w przypadku uzyskania informacji, że część materiału uległa zniszczeniu, obowiązku ustalenia ilości materiału, który uległ zniszczeniu. Rozporządzenie z 25 marca 2020 r., które określa warunki, które należy spełnić, aby dostawa wskazana w § 7 Rozporządzenia z 25 marca 2020 r. mogła zostać opodatkowana stawką VAT w wysokości 0% nie nakłada na Wnioskodawcę, poza uzyskaniem oświadczenia wykonawcy usługi, obowiązku dalszego monitorowania losu materiałów, surowców będących przedmiotem dostawy, a w szczególności sprawdzania i potwierdzenia czy w całości został on wywieziony z terytorium kraju po wykonaniu usługi.

II.2.3.Należy też założyć, że naturalną konsekwencją usługi na Tkaninach, może być zniszczenie części tkaniny. Jest to ryzyko technologiczne, którym nie został obciążony Wnioskodawca na mocy obowiązujących przepisów. Z tego względu zdaniem Wnioskodawcy nie ma on, poza uzyskaniem oświadczenia, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia z 25 marca 2020 r., obowiązku sprawdzania czy w całości Tkaniny, które dostarcza Wykonawcy, po wykonaniu usługi, zostały w całości wywiezione z terytorium kraju poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska), a w szczególności czy w czasie wykonywania usługi nie uległy one w części zniszczeniu. Natomiast i tak w sytuacji, gdyby doszło do częściowego zniszczenia w czasie wykonywania usługi, to jest to okoliczność, która nie dyskwalifikuje dostawy Tkaniny w zakresie opodatkowania stawką VAT 0% i nie powoduje konieczności korekty faktury dokumentującej dostawę i opodatkowanie dostawy zniszczonej Tkaniny, stawką VAT w wysokości 23%.

II.2.4.Tym samym, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym opisanym we Wniosku, w sytuacji, gdy w wyniku wykonanej usługi na Tkaninach część Tkaniny ulegnie zniszczeniu i w związku z tym nie zostanie ona wywieziona z terytorium kraju poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uzyskania oświadczenia od Kontrahenta czy sprzedane Tkaniny po wykonaniu usługi przez Wykonawcę otrzymał w całości, a w przypadku uzyskania informacji, że część Tkaniny uległa zniszczeniu nie będzie zobowiązany do ustalenia ilości Tkaniny, która uległa zniszczeniu a następnie nie będzie zobowiązany do skorygowania faktury dokumentującej dostawy Tkaniny w części, która dotyczy tej Tkaniny (która uległa zniszczeniu) i opodatkować tę dostawę stawką podatku VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy wskazać, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy rozumiana jest przez ustawodawcę jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza bowiem wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każda inna transakcja, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Dokonanie dostawy towarów następuje zatem z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Natomiast wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 wyjaśnił, co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. W orzeczeniu tym wskazano, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów Trybunał posłużył się zatem terminem przeniesienia „własności” w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zatem „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2- 8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Jeżeli zatem wywóz towarów z terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
2. następujące dokumenty:
3. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Stosownie do art. 42 ust. 1a ustawy stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub
2) złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

-chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Ponadto na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2020 r., poz. 527, z późn. zm.), obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Stosownie do § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia przepis ust. 1 stosuje się, pod warunkiem że podatnik dokonujący dostawy towarów:

składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
przekaże, nabyte przez podatnika podatku od wartości dodanej, towary podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym;
wykaże w deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów;
otrzyma zapłatę na rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru; otrzymanie zapłaty w terminie późniejszym uprawnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego;
posiada dokumenty, z których wynika, że towary przekazywane podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym, zostaną po wykonaniu tych usług wywiezione z terytorium kraju.

Zatem przy spełnieniu wszystkich warunków wskazanych w § 7 ust. 2 rozporządzenia z dnia 25 marca 2020 r. stawka podatku w wysokości 0% znajduje zastosowanie w stosunku do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione we wniosku oraz wątpliwości Wnioskodawcy należy zauważyć, że pojęcie „świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. W przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym są one wykonywane na rzeczach ruchomych należących do nabywcy usługi.

Należy jeszcze raz podkreślić, że cytowane wyżej przepisy rozporządzenia w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych, przewidują – po spełnieniu przewidzianych w nich warunków – możliwość zastosowania stawki podatku 0% dla szczególnego rodzaju wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, tj. w związku z zaistnieniem specyficznej sytuacji, gdy dostarczane towary są jednocześnie przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do ich wywozu na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie dostarczał Tkaniny do wskazanego przez Kontrahenta podmiotu wykonującego prace na Tkaninach (co do zasady podmioty te dokonują przeszycia Tkanin, finalnie powstaje więc z tych Tkanin odzież). Następnie produkty powstałe z Tkanin będą z magazynów Usługobiorcy wywożone do Kontrahenta poza terytorium kraju (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska). Okoliczność dokonania wywozu będzie dodatkowo potwierdzona oświadczeniem Wykonawcy, że produkty lub towary powstałe z Tkanin zostały wywiezione do Kontrahenta na terytorium innego państwa członkowskiego UE. W ocenie Wnioskodawcy, z istoty procesu uszlachetniania może dojść do sytuacji, że część Tkaniny ulegnie zniszczeniu (np. skrawki, ścinki, itp.) i w związku z tym nie zostanie ona wywieziona z terytorium kraju poza terytorium kraju.

Tym samym należy stwierdzić, że w opisanej sprawie w momencie wydania towarów przez Wnioskodawcę podmiotowi trzeciemu na terytorium kraju, dokonującemu procesu uszlachetnienia – wskazanemu przez Kontrahenta, będzie dochodziło do dostawy towarów, a następnie po wykonaniu na nich usług w wyniku tej dostawy będzie następował wywóz towarów na terytorium innego kraju Unii Europejskiej. Tym samym, ww. dostawa dokonywana na rzecz Kontrahenta będzie stanowiła dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca w ramach dostawy towarów na rzecz Kontrahenta z innego kraju Unii Europejskiej, będącego podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w swoim kraju – będzie najpierw przekazywał te towary na terenie Polski celem wykonania na nich usług na ruchomym majątku rzeczowym kontrahenta, a następnie towary te będą wywożone na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, to Zainteresowany (zarejestrowany jako podatnik VAT UE) przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z § 7 ust. 2 powołanego rozporządzenia, będzie miał prawo uznać dostawę na rzecz Kontrahenta jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosować stawkę podatku VAT 0% na podstawie posiadanych dokumentów, o których mowa we wniosku.

Jednocześnie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uzyskania oświadczenia od Kontrahenta, że nabyte Tkaniny – po wykonaniu usługi przez Wykonawcę – Kontrahent otrzymał w ilości zgodnej z zamówieniem i wystawioną z fakturą. Natomiast okoliczność, że w wyniku wykonanej usługi na Tkaninach część Tkanin ulegnie zniszczeniu (np. skrawki, ścinki, itp.), nie może powodować u Wnioskodawcy obowiązku korekty wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz opodatkowania tej różnicy jako krajowej dostawy towarów. Powyższe będzie wynikało bowiem z istoty procesu usług uszlachetniania wykonanych na towarach przez podmiot trzeci na zlecenie Kontrahenta – właściciela tych towarów, celem doprowadzenia towarów do postaci zgodnej z zamówieniem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin