Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.271.2021.2.KC
z 29 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2021 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 25 czerwca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek, uzupełniony w dniu 25 czerwca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W sierpniu 2018 r. zostało Wnioskodawczyni przyznane po jej byłym zmarłym mężu posiadającym podwójne obywatelstwo polskie i amerykańskie świadczenie wdowie wypłacane z ubezpieczenia społecznego Social Security Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Świadczenie to jest uznane w Stanach za świadczenie rodzinne i jest odpowiednikiem rodzinnego świadczenia w Polsce. Jest ono przekazywane dla Wnioskodawczyni za pośrednictwem banku, który każdego miesiąca potrąca z niego składkę zdrowotną.

Ponieważ Wnioskodawczyni nie posiada obywatelstwa amerykańskiego jej świadczenie wdowie opodatkowane jest w USA w wysokości 30%.

Oprócz ww. świadczenia wdowiego Wnioskodawczyni pobiera w Polsce emeryturę/rentę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wnioskodawczyni nie pracuje ani nie posiada jakichkolwiek innych dochodów w USA i w Polsce.

W roku 2020 Wnioskodawczyni otrzymała także jednorazowe świadczenie Economic Impact Payment w ramach ustawy CARES (Coronavirus Aid, Relief and Economic Security) jako zapomogę finansową w związku z pandemią koronawirusa. Świadczenie to bank wliczył w jej całkowity dochód z USA w roku 2020.

Pobierając ww. świadczenia Wnioskodawczyni rozliczała się w PIT-36 i PIT-ZG w oparciu o PIT-40A/11A z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz dokument SSA-1042S przesyłany jej co roku przez Social Security Administration, w którym wykazany jest jej dochód roczny z tytułu świadczenia wdowiego wraz z potrąconym w USA podatkiem. Rozliczenie dokonywane było metodą proporcjonalnego odliczania.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że były mąż Wnioskodawczyni wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki w listopadzie 1980 r. Po prawie dwuletnim pobycie w USA wrócił do Polski w lipcu 1982 r. Następnie powtórnie wyjechał do USA w listopadzie 1986 r., tym razem na stałe. W Stanach Zjednoczonych Ameryki uzyskał obywatelstwo amerykańskie (nie zrzekając się polskiego obywatelstwa), podjął pracę, opłacał podatki i składki na ubezpieczenie Social Security. Zerwał kontakty z rodziną. Po 35 latach małżeństwa w 2002 r. otrzymał rozwód, następnie ożenił się po raz drugi. Zmarł w sierpniu 2018 r. Wnioskodawczyni natomiast nie wyszła już powtórnie za mąż. Pod koniec 2011 r. Wnioskodawczyni zdecydowała się na osobisty kontakt z Ambasadą Stanów Zjednoczonych Ameryki w Warszawie w celu uzyskania jednoznacznych informacji czy i jakie świadczenie rodzinne jej przysługuje w zaistniałej sytuacji. Według obowiązującego w Stanach Zjednoczonych Ameryki prawa stwierdzono, że Wnioskodawczyni kwalifikuje się do świadczenia rodzinnego, ponieważ z byłym mężem, de facto obywatelem Stanów Zjednoczonych, była w związku małżeńskim 35 lat, a były mąż pracując w Stanach Zjednoczonych płacił wszystkie wymagane podatki i składki Social Security. Po złożeniu wymaganych dokumentów w Ambasadzie USA Wnioskodawczyni otrzymała świadczenie rodzinne Social Security wraz z kartą i numerem przypisanym jej świadczeniu. W sierpniu 2018 r., po śmierci byłego męża, Social Security Administration przyznało Wnioskodawczyni świadczenie wdowie, które również jest świadczeniem rodzinnym i zastępuje wcześniejsze świadczenie, które otrzymywała ona od 2011 r. Ponieważ Wnioskodawczyni nigdy nie była ani nie pracowała w USA, nie posiada też obywatelstwa amerykańskiego, dlatego też od świadczenia przyznanego jej przez Social Security potrącany jest automatycznie 30% podatek w USA. Każdego roku Wnioskodawczyni otrzymuje z Social Security Administration rozliczenie roczne, przedstawiające jej roczny przychód z tytułu świadczeń rodzinnych w USA, podatek pobrany od tego przychodu w USA oraz kwotę netto przekazaną Wnioskodawczyni po ww. potrąceniach na konto bankowe w Polsce. Bank w Polsce potrąca z tej kwoty składkę na ubezpieczenie zdrowotne i co roku przesyła jej PIT-11. Oprócz ww. świadczenia Wnioskodawczyni otrzymuje w Polsce świadczenie emerytalno-rentowe z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od polskiego świadczenia emerytalno-rentowego ZUS odprowadza podatek i składkę na ubezpieczenie zdrowotne. Poza wymienionymi powyżej świadczeniami Wnioskodawczyni nie posiada żadnych dochodów w Polsce ani w USA. Każdego roku składa w Urzędzie Skarbowym PIT-36 i PIT-ZG stosując metodę proporcjonalnego odliczenia. Świadczenie jednorazowe, które Wnioskodawczyni otrzymała w roku 2020 jako Economic Impact Payment w ramach ustawy CARES jest zapomogą finansową w związku z pandemią koronawirusa. Ustawa o charakterze specjalnym CARES (Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security Act) została uchwalona przez Kongres Stanów Zjednoczonych jako odrębna ustawa i podpisana przez Prezydenta Donalda Trumpa 7 marca 2020 r. Zapomoga ta była jej wypłacona w kwocie 1 200 USD przez Amerykański Urząd Skarbowy (Internal Revenue Service) przelewem bezpośrednio na konto w polskim banku, na które przychodzi świadczenie rodzinne z USA. Zgodnie z informacjami podanymi na stronie IRS (https://www.irs.gov/newsroom/what-people-really-want-to-know-about-economic-impact-payments) Wnioskodawczyni cytuje: „No, the payment is not income and taxpayers will not owe tax on it.” - zapomoga ta nie jest w USA wliczana do dochodu i nie podlega opodatkowaniu w USA.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy świadczenie rodzinne z USA podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy jednorazowe świadczenie Economic Impact Payment podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest udzielenie odpowiedzi na pytanie oznaczone nr 2 tj. w zakresie opodatkowania w Polsce jednorazowego świadczenia. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego nr 1, dotyczącego opodatkowania świadczenia rodzinnego z USA, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, świadczenie wdowie, które otrzymuje z Social Security jest świadczeniem rodzinnym przyznawanym na podstawie świadczeń obowiązujących w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Jest ono zwolnione od podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni na poparcie swojego stanowiska powołała interpretacje indywidualne: 0114-KDIP3-3.4011.578.2017.2.JK2, 0112-KDIL2-1.4011.436.2020.2.KB, 0113-KDIPT2-3.4011.261.2020.1.AC Jednorazowa zapomoga Economic Impact Payment nie powinna być opodatkowana w Polsce podatkiem dochodowym, gdyż nie jest w USA wliczana do dochodu i stanowi jednorazową, specjalną formę wsparcia finansowego ze względu na pandemię koronawirusa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przestawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że w sierpniu 2018 r. zostało Wnioskodawczyni przyznane po jej byłym zmarłym mężu posiadającym podwójne obywatelstwo polskie i amerykańskie świadczenie wdowie wypłacane z ubezpieczenia społecznego Social Security Stanów Zjednoczonych Ameryki. Świadczenie to jest uznane w Stanach za świadczenie rodzinne i jest odpowiednikiem rodzinnego świadczenia w Polsce. Jest ono przekazywane dla Wnioskodawczyni za pośrednictwem banku, który każdego miesiąca potrąca z niego składkę zdrowotną. Ponieważ Wnioskodawczyni nie posiada obywatelstwa amerykańskiego jej świadczenie wdowie opodatkowane jest w USA w wysokości 30%. Oprócz ww. świadczenia wdowiego Wnioskodawczyni pobiera w Polsce emeryturę/rentę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wnioskodawczyni nie pracuje ani nie posiada jakichkolwiek innych dochodów w USA i w Polsce. W roku 2020 Wnioskodawczyni otrzymała także jednorazowe świadczenie Economic Impact Payment w ramach ustawy CARES (Coronavirus Aid, Relief and Economic Security) jako zapomogę finansową w związku z pandemią koronawirusa. Świadczenie to bank wliczył w jej całkowity dochód z USA w roku 2020. Pobierając ww. świadczenia Wnioskodawczyni rozliczała się w PIT-36 i PIT-ZG w oparciu o PIT-40A/11A z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz dokument SSA-1042S przesyłany jej co roku przez Social Security Administration, w którym wykazany jest jej dochód roczny z tytułu świadczenia wdowiego wraz z potrąconym w USA podatkiem. Rozliczenie dokonywane było metodą proporcjonalnego odliczania. Z uzupełnienia wniosku wynika, że były mąż Wnioskodawczyni wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki w listopadzie 1980 r. Po prawie dwuletnim pobycie w USA wrócił do Polski w lipcu 1982 r. Następnie powtórnie wyjechał do USA w listopadzie 1986 r., tym razem na stałe. W Stanach Zjednoczonych Ameryki uzyskał obywatelstwo amerykańskie (nie zrzekając się polskiego obywatelstwa), podjął pracę, opłacał podatki i składki na ubezpieczenie Social Security. Zerwał kontakty z rodziną. Po 35 latach małżeństwa w 2002 r. otrzymał rozwód, następnie ożenił się po raz drugi. Zmarł w sierpniu 2018 r. Wnioskodawczyni natomiast nie wyszła już powtórnie za mąż. Pod koniec 2011 r. Wnioskodawczyni zdecydowała się na osobisty kontakt z Ambasadą Stanów Zjednoczonych Ameryki w Warszawie w celu uzyskania jednoznacznych informacji czy i jakie świadczenie rodzinne jej przysługuje w zaistniałej sytuacji. Według obowiązującego w Stanach Zjednoczonych Ameryki prawa stwierdzono, że Wnioskodawczyni kwalifikuje się do świadczenia rodzinnego, ponieważ z byłym mężem, de facto obywatelem Stanów Zjednoczonych, była w związku małżeńskim 35 lat, a były mąż pracując w Stanach Zjednoczonych płacił wszystkie wymagane podatki i składki Social Security. Po złożeniu wymaganych dokumentów w Ambasadzie USA Wnioskodawczyni otrzymała świadczenie rodzinne Social Security wraz z kartą i numerem przypisanym jej świadczeniu. W sierpniu 2018 r., po śmierci byłego męża, Social Security Administration przyznało Wnioskodawczyni świadczenie wdowie, które również jest świadczeniem rodzinnym i zastępuje wcześniejsze świadczenie, które otrzymywała ona od 2011 r. Ponieważ Wnioskodawczyni nigdy nie była ani nie pracowała w USA, nie posiada też obywatelstwa amerykańskiego, dlatego też od świadczenia przyznanego jej przez Social Security potrącany jest automatycznie 30% podatek w USA. Każdego roku Wnioskodawczyni otrzymuje z Social Security Administration rozliczenie roczne, przedstawiające jej roczny przychód z tytułu świadczeń rodzinnych w USA, podatek pobrany od tego przychodu w USA oraz kwotę netto przekazaną Wnioskodawczyni po ww. potrąceniach na konto bankowe w Polsce. Bank w Polsce potrąca z tej kwoty składkę na ubezpieczenie zdrowotne i co roku przesyła jej PIT-11. Oprócz ww. świadczenia Wnioskodawczyni otrzymuje w Polsce świadczenie emerytalno-rentowe z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od polskiego świadczenia emerytalno-rentowego ZUS odprowadza podatek i składkę na ubezpieczenie zdrowotne. Poza wymienionymi powyżej świadczeniami Wnioskodawczyni nie posiada żadnych dochodów w Polsce ani w USA. Każdego roku składa w Urzędzie Skarbowym PIT-36 i PIT-ZG stosując metodę proporcjonalnego odliczenia. Świadczenie jednorazowe, które Wnioskodawczyni otrzymała w roku 2020 jako Economic Impact Payment w ramach ustawy CARES jest zapomogą finansową w związku z pandemią koronawirusa. Ustawa o charakterze specjalnym CARES (Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security Act) została uchwalona przez Kongres Stanów Zjednoczonych jako odrębna ustawa i podpisana przez Prezydenta Donalda Trumpa 7 marca 2020 r. Zapomoga ta była jej wypłacona w kwocie 1 200 USD przez Amerykański Urząd Skarbowy (Internal Revenue Service) przelewem bezpośrednio na konto w polskim banku, na które przychodzi świadczenie rodzinne z USA. Zgodnie z informacjami podanymi na stronie IRS (https://www.irs.gov/newsroom/what-people-really-want-to-know-about-economic-impact-payments) Wnioskodawczyni cytuje: „No, the payment is not income and taxpayers will not owe tax on it.” - zapomoga ta nie jest w USA wliczana do dochodu i nie podlega opodatkowaniu w USA.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy jednorazowa zapomoga otrzymana przez nią w związku z pandemią koronawirusa podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajduje umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

Powyższa Umowa nie zawiera odrębnego artykułu dotyczącego opodatkowania jednorazowego świadczenia, o którym mowa we wniosku - wypłacanego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Oznacza to, że tego rodzaju dochód podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z postanowieniami art. 5 Umowy („Ogólne zasady opodatkowania”).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 tej Umowy, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie może być opodatkowana przez drugie Umawiające się Państwo z tytułu dochodu pochodzącego ze źródeł tego drugiego Umawiającego się Państwa i tylko z tytułu takiego dochodu, zgodnie ze wszystkimi ograniczeniami zawartymi w niniejszej Umowie.

Stosownie do art. 5 ust. 2 tej Umowy, postanowienia niniejszej Umowy nie będą w żaden sposób stwarzały ograniczenia wobec wyłączeń, zwolnień, zmniejszeń, zaliczeń lub innych przywilejów, przyznanych obecnie lub w przyszłości przez:

1. prawo jednego z Umawiających się Państw przy określeniu podatków pobieranych przez to Umawiające się Państwo lub
2. przez każdą inną umowę zawartą pomiędzy Umawiającymi się Państwami.

W myśl art. 5 ust. 3 ww. Umowy polsko-amerykańskiej, bez względu na postanowienia niniejszej Umowy, z wyłączeniem ustępu 4, Umawiające się Państwo może opodatkować obywatela tego Umawiającego się Państwa lub osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Umawiającym się Państwie (zgodnie z zasadami artykułu 4), tak jakby niniejsza Umowa nie weszła w życie.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika, że Polska ma prawo opodatkować dochód uzyskany z tytułu jednorazowego świadczenia, o którym mowa we wniosku, wypłacanego ze Stanów Zjednoczonych osobie mającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Prawo to wynika z zapisu art. 5 ust. 3 Umowy, zgodnie z którym państwu rezydencji przysługuje pełne prawo do opodatkowania dochodów osoby mającej na jego terytorium miejsce zamieszkania.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłami przychodów są inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje(subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” zawarte w tym przepisie wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku i jego uzupełnieniu stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy zatem stwierdzić, że zgodnie z postanowieniami Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu jednorazowe świadczenie, o którym mowa we wniosku otrzymywane przez Wnioskodawczynię z USA podlega opodatkowaniu w Polsce.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci:

1. z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z funduszy związków zawodowych lub zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra - niezależnie od ich wysokości,
2. z innych źródeł - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 6000 zł.

Natomiast zgodnie z art. 52l pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, limit zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 26 lit. b – w okresie od 2020 r. do końca roku podatkowego, w którym odwołano stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19, wynosi 10 000 zł.

To czy dana zapomoga podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od przyczyny będącej podstawą jej wypłaty, od kwoty zapomogi oraz źródła jej finansowania.

Ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia „zapomoga”, „zdarzenie losowe” czy „indywidualne zdarzenie losowe”.

W orzecznictwie podatkowym zasadą jest, że w sytuacji, gdy w prawie podatkowym termin użyty w przepisach nie jest bliżej określony, to wykładnia takiego pojęcia winna odbywać się przy zastosowaniu wykładni językowej lub zgodnie ze znaczeniem jakie ma ono w języku potocznym.

Powołując się na językowe znaczenie wyrazów, przez „zapomogę” należy rozumieć jednorazowe świadczenie pieniężne mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z ważnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej.

Pod pojęciem „indywidualnego zdarzenia losowego” można rozumieć wszelkie nagłe, niespodziewane, pojedyncze zdarzenia wywołane przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności.

Przez „zdarzenie losowe” należy rozumieć wszelkie nagłe i niespodziewane zdarzenia wywołane przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności. Zdarzenie losowe jest więc wydarzeniem, na które człowiek nie ma wpływu, które pojawia się nagle, nieoczekiwanie i pociąga za sobą przemijające, usuwalne skutki lub następstwa nieodwracalne.

Ze zwolnienia od podatku korzystają tylko zapomogi wypłacane w związku z zaistnieniem sytuacji określonych powyżej. A zatem tylko zapomogi pieniężne wypłacane w przypadku zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci (pod warunkiem udokumentowania przez osobę starającą się o świadczenie) podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych. Należy przy tym zauważyć, że zapomoga charakteryzuje się tym, że jest to świadczenie jednorazowe mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z różnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, a podstawą do zastosowania zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie faktu, wystąpienia określonego zdarzenia.

Niewątpliwie pandemia jest nagłym, niespodziewanym zdarzeniem, które jest wywołane przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka – nawet przy zachowaniu należytej staranności.

Aby zapomoga otrzymana w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci mogła korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. niezależnie od jej wysokości, to musi zostać wypłacona z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z funduszy związków zawodowych lub zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra. Natomiast, gdy zapomoga pochodzi z innych źródeł, niż wskazane w lit. a omawianego przepisu, to zwolnieniu podlega na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 lit. b ww. ustawy, tj. do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 6 000 zł, a w okresie od 2020 r. do końca roku podatkowego, w którym odwołano stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19, kwota ta wynosi 10 000 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, z uwagi na to, że otrzymana w 2020 r. przez Wnioskodawczynię w związku z pandemią koronariwusa zapomoga została wypłacona z innego źródła niż z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z funduszy związków zawodowych lub zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra, to korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do wysokości 10 000 zł.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo nadmienić należy, że z uwagi na specyfikę postępowania interpretacyjnego organ upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Wynika z tego, że w ramach analizowanego postępowania, organ interpretacyjny nie prowadzi postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego, lecz odnosi się wyłącznie do stanu faktycznego opisanego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.