Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.131.2021.2.PB
z 8 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 marca 2021 r. (Data wpływu: 29 marca 2021 r.), uzupełnionym w dniu 1 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca w przypadku rezygnacji ze sprzedaży części lokali po ich wyodrębnieniu w Budynku, a następnie wprowadzeniu Lokalu do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych będzie uprawniony do jego amortyzacji z wykorzystaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, po tym, jak stanie się podatnikiem CIT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca w przypadku rezygnacji ze sprzedaży części lokali po ich wyodrębnieniu w Budynku, a następnie wprowadzeniu Lokalu do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych będzie uprawniony do jego amortyzacji z wykorzystaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, po tym, jak stanie się podatnikiem CIT.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 czerwca 2021 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.131.2020.1.PB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 1 lipca 2021 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) z dniem 1 maja 2021 r. zostanie podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka będzie podlegać w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca nabył nieruchomość hotelową położoną w X (dalej: „Budynek"), w której zamierza wyodrębnić pod względem prawnym lokale w celu ich częściowej odsprzedaży. Tak wyodrębnione lokale nie będą traktowane jako środki trwałe z uwagi na przewidywany okres użytkowania krótszy niż rok, ale jako towary handlowe. Wnioskodawca zakłada jednak możliwość pozostawienia w swoim majątku jednego lub kilku lokali (dalej: „Lokal”), które po 1 maja 2021 r. mogą zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a następnie będą wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej (np. do celów najmu).

Zgodnie z posiadaną przez Wnioskodawcę wiedzą Budynek został posadowiony na początku XX wieku. Z posiadanej przez Spółkę kopii zaświadczenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Y z dnia 28 października 1966 r. wynika, że w niniejszej dacie inny podmiot był już użytkownikiem Budynku, co potwierdza, że przynajmniej od tego roku Budynek był posadowiony. Wnioskodawca nie był w przeszłości właścicielem ani współwłaścicielem Budynku. Budynek stanowi budynek niemieszkalny, który do tej pory był amortyzowany stawką 2,5% rocznie.

W związku z możliwością zaistnienia ww. zdarzenia przyszłego Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie możliwości amortyzacji Lokalu zgodnie z ustaloną indywidualnie stawką amortyzacji, wynikającą z art. 16j ust. 3 pkt 1 Ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 30 czerwca 2021 r., Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

1. Wskazany we wniosku budynek został zakupiony w styczniu 2021 r.
2. Zgodnie z przeznaczeniem tego budynku Wnioskodawca od chwili nabycia budynku wykorzystuje go w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca wynajmuje ten budynek firmie prowadzącej działalność hotelarską.
3. Budynek nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy, a Lokale-zgodnie z powyższym-jako nieruchomości przeznaczone docelowo do obrotu traktowane są jako towary handlowe. Przy czym - zgodnie z opisem stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego) - Wnioskodawca zakłada jednocześnie możliwość pozostawienia w swoim majątku jednego lub kilku lokali, które po 1 maja 2021 r. mogą zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a następnie będą wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej (np. do celów najmu).
4. Lokale, które Wnioskodawca wyodrębni we wskazanym we wniosku budynku niemieszkalnym, a które uzna za środki trwałe będą lokalami tylko i wyłącznie niemieszkalnymi.
5. Klasyfikacja KŚT (grupa, podgrupa, rodzaj) wskazanego we wniosku budynku niemieszkalnego oraz lokali jakie w tym budynku zostaną wyodrębnione, a które stanowić będą środki trwałe Wnioskodawcy:
   Grupa - 1 budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.
   Podgrupa -10 pozostałe budynki niemieszkalne
   Rodzaj - 109 hotele i podobne budynki krótkoterminowego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110
6. Wnioskodawca zakupił budynek wskazany we wniosku (hotel) od poprzedniego właściciela firmy (branża hotelarska). Podmiot ten miał wprowadzony w/w budynek do ewidencji środków trwałych. Nie przeprowadzał prac związanych z jego rozbudową lub modernizacją. Wnioskodawca jako właściciel ww. budynku planuje przeprowadzenie rearanżacji lokali polegającej na wymianie tapet, mebli i drobnego wyposażenia.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca w przypadku rezygnacji ze sprzedaży części lokali po ich wyodrębnieniu w Budynku, a następnie wprowadzeniu Lokalu do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych będzie uprawniony do jego amortyzacji z wykorzystaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, po tym, jak stanie się podatnikiem CIT, na podstawie art. 16j ust. 3 pkt 1 Ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca w przypadku wprowadzenia Lokalu do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych będzie uprawniony do jego amortyzacji z wykorzystaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie art. 16j ust. 3 pkt 1 Ustawy o CIT.

Uzasadnienie Wnioskodawcy

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 Ustawy o CIT podatnicy, co do zasady, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z zastrzeżeniem minimalnego okresu amortyzacji określonego w dalszej części przepisu. Natomiast na podstawie ust. 3 pkt 1 w/w przepisu środki trwałe uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W przypadku budynków okres amortyzacji nie może być jednak krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w kolejnym punkcie - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 16j ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT)

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 16j ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT).

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że w jego ocenie podział nieruchomości oraz wyodrębnienie w niej lokali pod względem prawnym nie oznacza wytworzenia nowych, dotychczas niewykorzystywanych lokali. Lokale nadal będą bowiem stanowić część budynku, który został wzniesiony i oddany do używania już na początku XX wieku, a przynajmniej zgodnie z przedłożonymi Wnioskodawcy dokumentami w roku 1966.

Pomimo dokonania takiego podziału posiadany przez Wnioskodawcę Lokal nadal będzie stanowić powierzchnię niemieszkalną wykorzystywaną co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy go uznać za używany środek trwały w rozumieniu art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu można wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 kwietnia 2019 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.48.2019.1.MPŁ, gdzie organ interpretacyjny wprost wskazał, że „dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału zakupiony przez Wnioskodawcę lokal stanowi nadal powierzchnię mieszkalną wykorzystywaną co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy go uznać za używany środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Przytoczona przez Wnioskodawcę interpretacja dotyczy co prawda przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2020 r., poz.1426 t.j.; dalej: „ustawa o PIT”), jednakże będący przedmiotem interpretacji przepis wynikający z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o PIT jest analogiczny do przepisu za-wartego w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT. W konsekwencji uzasadnienie zawarte w ww. interpretacji można przenieść również na grunt podatku dochodowego od osób prawnych.

Powyższe stanowisko potwierdzają również inne wypowiedzi organu interpretacyjnego, w tym m.in.

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 7 kwietnia 2020 r., sygn. 0112-KDIL2-2.4011.178.2020.1.WS;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 24 października 2019 r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.437.2019.2.AC;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 października 2018 r., sygn. 0114-KDIP3-1.4011.501.2018.1.MT;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 września 2017 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.144.2017.1.JP;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 13 września 2017 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.446.2017.1.JM;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 20 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.76.2017.1.MS.
  
  

Przenosząc powyższe na grunt analizowanego pytania, należy dojść do wniosku, że wszystkie samodzielne lokale wydzielone z Budynku hotelowego, który jest używanym środkiem trwałym również powinny być traktowane jako używane środki trwałe. W konsekwencji możliwe byłoby zastosowanie przy ich amortyzacji stawek indywidualnych.

Mając zatem na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że dla środka trwałego w postaci Lokalu wyodrębnionego w Budynku hotelowym dopuszczalne będzie ustalenie przez Wnioskodawcę, po tym, jak stanie się podatnikiem CIT, indywidualnej stawki amortyzacyjnej - w oparciu o przepis art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 updop.
  
  

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji, może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. W przypadku budynków sprowadza się to do ustalenia, czy zgodnie z Klasyfikacją budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których obowiązuje stawka z wykazu 1,5%, czy też do budynków niemieszkalnych (stawka 2,5%).

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady, metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, która z dniem 1 maja 2021 r. zostanie podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych - w styczniu 2021 r. nabył nieruchomość hotelową, w której zamierza wyodrębnić pod względem prawnym lokale w celu ich częściowej odsprzedaży. Tak wyodrębnione lokale nie będą traktowane jako środki trwałe z uwagi na przewidywany okres użytkowania krótszy niż rok, ale jako towary handlowe. Wnioskodawca zakłada jednak możliwość pozostawienia w swoim majątku jednego lub kilku lokali, które po 1 maja 2021 r. mogą zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a następnie będą wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej (np. do celów najmu). Lokale, które Wnioskodawca wyodrębni we wskazanym we wniosku budynku niemieszkalnym, a które uzna za środki trwałe będą lokalami tylko i wyłącznie niemieszkalnymi.

Zgodnie z posiadaną przez Wnioskodawcę wiedzą Budynek został posadowiony na początku XX wieku. Natomiast z posiadanej przez Spółkę kopii zaświadczenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Y z dnia 28 października 1966 r. wynika, że w niniejszej dacie inny podmiot był już użytkownikiem Budynku, co potwierdza, że przynajmniej od tego roku Budynek był posadowiony. Wnioskodawca nie był w przeszłości właścicielem ani współwłaścicielem Budynku. Budynek stanowi budynek niemieszkalny, który do tej pory był amortyzowany stawką 2,5% rocznie. Wnioskodawca zakupił budynek wskazany we wniosku (hotel) od poprzedniego właściciela firmy działającego w branży hotelarskiej. Podmiot ten miał wprowadzony w/w budynek do ewidencji środków trwałych. Nie przeprowadzał prac związanych z jego rozbudową lub modernizacją. Wnioskodawca jako właściciel ww. budynku planuje przeprowadzenie rearanżacji lokali polegającej na wymianie tapet, mebli i drobnego wyposażenia. Zgodnie z przeznaczeniem tego budynku Wnioskodawca od chwili nabycia budynku wykorzystuje go w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca wynajmuje ten budynek firmie prowadzącej działalność hotelarską.

Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie możliwości amortyzacji Lokalu zgodnie z ustaloną indywidualnie stawką amortyzacji, wynikającą z art. 16j ust. 3 pkt 1 updop.

Na tle opisanego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących w jego zakresie przepisów prawa podatkowego należy zauważyć, że w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe – od zwykłych – indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te zostały uregulowane w cytowanym powyżej art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 updop.

Stosownie do treści art. 16j ust. 1 pkt 3 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 3 updop).
   
   

Należy wskazać, że cytowane przepisy przewidują nie krótszy niż 3 letni okres amortyzacji m.in. dla trwale związanych z gruntem innych budynków niemieszkalnych, wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji.

Analizując zdarzenie przyszłe i biorąc pod uwagę wykazane we wniosku okoliczności faktyczne należy stwierdzić, że skoro:

• po nabyciu budynku wyodrębnione lokale (wyodrębniony lokal) zostaną wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki,
• przed nabyciem budynku przez Spółkę był on wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy,
• lokale jakie w tym budynku zostaną wyodrębnione, a które stanowić będą środki trwałe Wnioskodawcy zostaną zaliczone do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych

-to należy uznać, że wszystkie przesłanki uprawniające Spółkę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) updop, zostaną spełnione.

W konsekwencji należy stwierdzić, że skoro jak wskazał Wnioskodawca, klasyfikacja KŚT wskazanego we wniosku budynku niemieszkalnego oraz lokali jakie w tym budynku zostaną wyodrębnione, a które stanowić będą środki trwałe Wnioskodawcy to grupa 1, podgrupa 10 i rodzaj 109 KŚT tj. „hotele i podobne budynki krótkoterminowego zakwaterowania (…)”, to Spółka będzie miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną wskazanego we wniosku budynku zakwalifikowanego do rodzaju 109 KŚT, z tym że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.