2021.06.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.192.2021.1.DS
z 15 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 kwietnia 2021 r. (data wpływu 20 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 19 kwietnia 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odzyskania podatku VAT w związku z realizacją zadania pod nazwą „(…)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

20 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odzyskania podatku VAT w związku z realizacją zadania pod nazwą „(…)”.

Wniosek został uzupełniony 8 czerwca 2021 r. o stosowny podpis osoby upoważnionej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina (…) (dalej: Gmina, Wnioskodawca) jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik podatku VAT czynny i składa comiesięczne deklaracje VAT-7. Gmina wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana, w tym w szczególności na podstawie ustawy o samorządzie gminnym. Gmina, na podstawie ustawy Prawo Oświatowe – art. 39 – realizując zadanie własne jest zobowiązana zapewnić bezpłatny transport i opiekę w czasie przewozu dziecka do szkoły i w drodze powrotnej.

Gmina dowozi uczniów własnym autobusem szkolnym.

Usługi te są świadczone nieodpłatnie i autobus nigdy nie był wynajmowany w celu świadczenia odpłatnych usług przewozu osób, tj. nigdy nie służył działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Gmina wykorzystując autobus do przewozu uczniów do szkół wykonuje zadania własne gminy. W okresie użytkowania autobusu Gmina nie dokonywała odliczenia podatku naliczonego od kosztów utrzymania tego autobusu.

Transport dotyczący przewozu dzieci i młodzieży do jedynej w Gminie Szkoły Podstawowej im. (…) (dalej: Szkoła Podstawowa) funkcjonuje już od kilkudziesięciu lat – właściwie zadanie jest realizowane od transformacji ustrojowej w Polsce i daty powstania samorządów. W latach 1990-2010 funkcjonowały także inne szkoły w gminie, ale z biegiem czasu zostały one wygaszone ze względu na malejącą ilość uczniów. Obecnie do Szkoły Podstawowej uczęszcza 352 uczniów, a do Gminnego Przedszkola około 75 (3 grupy po 25 osób) przedszkolaków. Gmina, ze względu na swój wiejski charakter i brak połączeń komunikacji państwowej PKS, obejmuje dowozem wszystkich uczniów zgłaszających potrzebę dowozu. Gmina posiada jeden autobus, który obsługuje dowóz uczniów do Szkoły Podstawowej i Przedszkola Gminnego (…) (dalej: Przedszkole). Autobus, który dowozi uczniów do szkół został zakupiony przez Gminę w roku 2007. Posiadany autobus jest już wyeksploatowany i wymaga częstych wizyt w serwisie naprawczym. Rocznie pokonuje ok. 34 tys. km i zasilany jest paliwem konwencjonalnym.

W związku z wyeksploatowaniem autobusu spalinowego, Gmina złożyła w roku 2020 wniosek o dofinansowanie zakupu autobusu elektrycznego wraz z niezbędną infrastrukturą w ramach konkursu organizowanego w ramach programu priorytetowego (…). Nazwa przedsięwzięcia: „(…)”.

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy możliwości odliczenia podatku od towarów i usług (VAT) od zakupu autobusu szkolnego o napędzie elektrycznym wraz z niezbędna infrastrukturą: stacją ładowania i instalacją fotowoltaiczną do ładowania autobusu.

Gmina w ramach projektu planuje zakup autobusu szkolnego z napędem elektrycznym, budowę stacji ładowania pojazdu z montażem paneli fotowoltaicznych w celu pozyskania energii z odnawialnych źródeł. Projekt przewiduje również szkolenie kierowcy z obsługi nowego elektrycznego autobusu szkolnego. Autobus szkolny, dedykowana autobusowi stacja ładowania autobusu oraz instalacja fotowoltaiczna przeznaczona wyłącznie na potrzeby stacji ładowania autobusu szkolnego służyć będą tylko i wyłącznie, zgodnie z zasadami naboru wniosków i przeznaczeniem, do dowozu dzieci i młodzieży do Szkoły Podstawowej i Przedszkola.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina w związku z realizacją zadania pod nazwą „(…)” będzie mogła odzyskać poniesiony koszt podatku od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie jemu przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją zadania pod nazwą „(…)”.

Autobus, na zakup którego zostaną poniesione koszty nie będzie wykorzystywany do sprzedaży usług. Wykorzystywany będzie do dowozu dzieci w celach edukacyjnych na podstawie ustawy Prawo Oświatowe, a nie do świadczenia usług odpłatnych. Zakres, w jakim koszty poniesione na jego zakup będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych, w myśl art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT jest równy zeru.

Czynności związane z realizacją zadania nie są w sferze aktywności cywilnoprawnej, czyli Gmina nie występuje w tym przypadku jako podatnik, jak określa to art. 15 ust. 6 ustawy. Realizuje zadania nałożone odrębnymi przepisami, w tym przypadku przepisem art. 39 ustawy Prawo oświatowe – zapewnienie spełnienia obowiązku szkolnego dzieci poprzez zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie transportu dziecka.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie edukacji publicznej należy do zadań własnych gminy. Dostęp do edukacji publicznej odbywa się w ramach władztwa publicznego i gmina wykonując zadania działa jako administracja publiczna i może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym. Planowany zakup autobusu będzie służył czynnościom lub transakcjom typu publicznego, a od tych występuje zakaz odliczania i zwrotu podatku VAT.

Gmina dokonując nabycia autobusu służącego tylko i wyłącznie do przewozu dzieci do jedynej na terenie Gminy Szkoły Podstawowej i Przedszkola, nie będzie nabywać go do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i tym samym nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Skoro bowiem nie będzie on wykorzystywany przez Gminę w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, już od momentu zamiaru zakupu Gmina wyłączy go całkowicie z systemu podatku od towarów i usług. W konsekwencji nie spełni przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie nabędzie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Zatem Gmina nie będzie mogła dokonać odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup autobusu oraz zakup infrastruktury dedykowanej wyłącznie do obsługi przedmiotowego autobusu. W przepisie art. 86 ustawy, ustawodawca zezwolił na odliczenie podatku naliczonego wyłącznie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych – co w omawianej sprawie, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, nie będzie miało miejsca.

Gmina nie będzie mogła w żaden sposób odzyskać podatku VAT stanowiącego koszt zakupu autobusu do przewozu dzieci.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Zatem ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. edukacji publicznej (art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym).

Na mocy art. 39 ust. 1 ustawy z 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 910 ze zm.), sieć publicznych szkół podstawowych powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego, z uwzględnieniem ust. 2.

Jak stanowi art. 39 ust. 2 ww. ustawy, droga dziecka z domu do szkoły nie może przekraczać:

3 km – w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych;
4 km – w przypadku uczniów klas V-VIII szkół podstawowych.

Jeżeli droga dziecka z domu do szkoły – zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy Prawo oświatowe – w której obwodzie dziecko mieszka:

przekracza odległości wymienione w ust. 2, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka albo zwrot kosztów przejazdu dziecka środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice, a do ukończenia przez dziecko 7 lat – także zwrot kosztów przejazdu opiekuna dziecka środkami komunikacji publicznej;
nie przekracza odległości wymienionych w ust. 2, gmina może zorganizować bezpłatny transport, zapewniając opiekę w czasie przewozu.

Jednocześnie w myśl art. 32 ust. 1 powyższej ustawy, rada gminy ustala sieć prowadzonych przez gminę publicznych przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych. Uchwała rady gminy podlega ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku urzędowym.

Zgodnie z art. 32 ust. 3 ustawy Prawo oświatowe, (…) droga dziecka spełniającego obowiązek, o którym mowa w art. 31 ust. 4, i dziecka pięcioletniego z domu do publicznego przedszkola, oddziału przedszkolnego w publicznej szkole podstawowej, publicznej innej formy wychowania przedszkolnego, niepublicznego przedszkola, o którym mowa w art. 17 ust. 1 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, oddziału przedszkolnego w niepublicznej szkole podstawowej, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, albo niepublicznej innej formy wychowania przedszkolnego, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, w których gmina zapewniła tym dzieciom warunki spełniania tego obowiązku oraz realizacji prawa do korzystania z wychowania przedszkolnego, nie powinna przekraczać 3 km.

Jeżeli droga, o której mowa w ust. 3, przekracza 3 km, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka albo zwrot kosztów przejazdu dziecka i opiekuna środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice (art. 32 ust. 5 ustawy Prawo oświatowe).

Stosownie do art. 32 ust. 7 ww. ustawy, gmina może zorganizować dzieciom bezpłatny transport i opiekę w czasie przewozu do przedszkola, oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej lub innej formy wychowania przedszkolnego również w przypadkach, w których nie ma takiego obowiązku.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Oznacza to, że w pozostałym zakresie np. w zakresie zadań własnych nałożonych na gminę na podstawie odrębnych przepisów, jednostki samorządu terytorialnego nie występują jako podatnicy podatku VAT.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadkach wskazanych w ustawie Prawo oświatowe, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu uczniom do szkoły. Są to zatem zadania gminy nałożone odrębnymi przepisami prawa. Wobec tego gmina nabywająca autobus z przeznaczeniem dowozu uczniów do szkół i przedszkoli nie dokonuje nabycia jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i jednocześnie sama czynność nabycia autobusu oraz wykorzystywania tego autobusu do zadań własnych gminy pozostaje poza systemem opodatkowania podatkiem VAT.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina dowozi uczniów własnym autobusem szkolnym. Usługi te są świadczone nieodpłatnie. Gmina wykorzystując autobus do przewozu uczniów do szkół wykonuje zadania własne gminy.

Gmina posiada jeden autobus, który obsługuje dowóz uczniów do Szkoły Podstawowej i Przedszkola. Posiadany autobus jest już wyeksploatowany, w związku z czym Gmina złożyła w roku 2020 wniosek o dofinansowanie zakupu autobusu elektrycznego wraz z niezbędną infrastrukturą.

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy możliwości odliczenia podatku od towarów i usług od zakupu autobusu szkolnego o napędzie elektrycznym wraz z niezbędna infrastrukturą: stacją ładowania i instalacją fotowoltaiczną do ładowania autobusu.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Gmina w związku z realizacją zadania pod nazwą „(…)” będzie mogła odzyskać poniesiony koszt podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy zauważyć, że odliczenia może dokonać, po pierwsze – wyłącznie podatnik podatku VAT, a po drugie – w zakresie, w jakim nabyty towar lub usługa służy czynnościom opodatkowanym, tj. podlegającym opodatkowaniu (regulacjom ustawy) i jednocześnie niebędącym czynnościami zwolnionymi. W sytuacji nabycia towarów lub usług służących czynnościom niepodlegającym opodatkowaniu, tj. pozostającym poza systemem opodatkowania podatkiem VAT, będzie to np. wykonywanie zadań własnych gminy, dla których – jak wskazano wyżej – gmina nie jest podatnikiem, nie powstaje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Należy zauważyć, że Gmina realizując zadanie będzie wykonywała zadania własne Gminy. Przedmiotowe zadanie realizowane będzie przez Gminę – organ władzy publicznej w zakresie zadań własnych nałożonych odrębnymi przepisami prawa, a efekty realizacji zadania nie będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków poniesionych na nabycie towarów i usług w związku z realizacją zadania. Tym samym, Wnioskodawcy z tego tytułu nie będzie przysługiwało prawo do zwrotu różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż w analizowanym przypadku nie będą spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z przedmiotową inwestycją, Wnioskodawca nie ma również możliwości uzyskania zwrotu podatku na zasadach określonych w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu kwoty podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług (Dz. U. z 2019 r. poz. 714 ze zm.). Ewentualny zwrot na podstawie tych przepisów obwarowany jest pewnymi warunkami, które podatnik winien spełnić. Wśród warunków tych ustawodawca wymienia m.in. złożenie zgłoszenia rejestracyjnego i pochodzenie środków finansowych ze źródeł określonych w § 8 ust. 3 i 4 ww. rozporządzenia, a w zakresie środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej podpisanie umowy o dofinansowanie przed 1 maja 2004 r. Ponieważ Wnioskodawca nie spełnia tych warunków, nie będzie miał zatem możliwości ubiegania się o zwrot podatku VAT na podstawie przepisów rozdziału 4 cyt. rozporządzenia.

Podsumowując, Gmina w związku z realizacją zadania pod nazwą „(…)” nie będzie mogła odzyskać poniesionego kosztu podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin