Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.361.2021.2.IR
z 13 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2021 r. (data wpływu 7 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2021 r. (data wpływu 25 kwietnia 2021 r.) oraz pismem z dnia 5 lipca 2021 r. (data wpływu 8 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia obowiązku podatkowego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski, nie posiada i nie posiadała innego obywatelstwa. W Polsce nie jest zatrudniona, nie wykonuje żadnej pracy, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie posiada żadnych innych źródeł dochodu. Wnioskodawczyni nie posiada na terytorium Polski nieruchomości, inwestycji ani kredytów. W latach 2017-2019 mieszkała i studiowała w Wielkiej Brytanii. Natomiast od października 2019 r. pracuje dla Rządu Etiopii w Addis Abebie przy projekcie U., wprowadzanym przez J. (wchodzącą w skład rządu Etiopii) i finansowanym przez Bank Ś. Projekt ma na celu usprawnienie funkcjonowania rynku pracy poprzez reformę systemu pośrednictwa pracy w Etiopii.

Na terytorium Etiopii Wnioskodawczyni została skierowana, przez mającą siedzibę w Wielkiej Brytanii instytucję charytatywną typu non profit, której celem jest udzielanie pomocy rozwojowej dla krajów rozwijających się. Z tytułu udziału w pracach J. na terytorium Etiopii Wnioskodawczyni nie otrzymuje wynagrodzenia, nie ma również zawartej umowy o pracę z organizacją na terytorium Wielkiej Brytanii, natomiast otrzymuje tzw. dodatek na utrzymanie oraz dodatek na zakwaterowanie.

Na terytorium Etiopii Wnioskodawczyni przebywała do dnia 13 marca 2020 r. Dnia 13 marca 2020 r. w związku z rozwojem epidemii Covid-19 została ewakuowana na terytorium Polski. W Polsce Wnioskodawczyni wylądowała dnia 14 marca 2020 r. Decyzja o ewakuacji na terytorium Polski wynikała z posiadanego obywatelstwa i była motywowana tym że, w momencie, gdy podejmowana była decyzja o ewakuacji z Etiopii wiele krajów zamknęło lub zamykało swoje granice dla obcokrajowców.

Ze względu na ograniczenia w przekraczaniu granic wynikające z trwającej epidemii Covid-19, Wnioskodawczyni przebywała w Polsce do dnia 23 sierpnia 2020 r. Tego dnia Wnioskodawczyni opuściła terytorium Polski i od tego czasu przebywa głównie na terytorium Francji wraz ze swoim partnerem. Jednocześnie planuje Ona wykonywać pracę z terytorium Francji do czasu możliwości powrotu na stałe na terytorium Etiopii.

Całkowita liczba dni pobytu Wnioskodawczyni na terytorium Polski w 2020 r. nie przekroczyła 183 dni w roku podatkowym. Całkowita liczba dni pobytu w Polsce w roku 2020 wynosiła:

• od dnia 14 marca do dnia 23 sierpnia 2020 r., tj. 162 dni,
  

• od dnia 19 grudnia do dnia 31 grudnia 2020 r., tj. 12 dni,
  

co w sumie daje 174 dni pobytu.

Należy podkreślić, że pobyt Wnioskodawczyni w Polsce w roku 2020 był najdłuższy od kilku lat ze względu na trwającą epidemię Covid-19. W latach poprzednich przebywanie na terytorium Polski było związane jedynie ze sporadycznymi wizytami.

Jeżeli chodzi o sytuację rodzinną oraz związki Wnioskodawczyni z Polską, na terytorium Polski zamieszkują Jej rodzice oraz dziadkowie. Wnioskodawczyni nie posiada rodzeństwa, nie opiekuje się również żadnym z członków swojej rodziny. Nie posiada również dzieci. Partner Wnioskodawczyni jest obywatelem Nowej Zelandii i na stałe zamieszkuje na terytorium Francji. Ponadto, Wnioskodawczyni posiada na terytorium Polski dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne w ZUS i opłaca z tego tytułu składki. Fakt zawarcia dobrowolnego ubezpieczenia podyktowany był tym, że Wnioskodawczyni jest ubezpieczona na całym świecie poza krajem pochodzenia. Z tego powodu Wnioskodawczyni zdecydowała się na dobrowolne ubezpieczenie w ZUS, aby dopełnić swój pakiet ubezpieczeń i w razie przyjazdu do Polski mieć zapewnioną opiekę zdrowotną.

Do 2020 r. Wnioskodawczyni posiadała konto bankowe na terytorium Polski, z którego od dawna nie korzystała. Konto bankowe składało się z konta głównego oraz pomocniczych kont walutowych. Konto główne zostało otwarte w 2013 r. i Wnioskodawczyni przestała całkowicie wykorzystywać to konto po wyjeździe do Etiopii. Obecnie posiada konta w bankach zagranicznych, z których korzysta na co dzień. W związku z brakiem wykorzystywania konta w polskim banku oraz brakiem planów korzystania z niego Wnioskodawczyni wystąpiła dnia 30 grudnia 2020 r. o zamknięcie konta na terytorium Polski. Konto główne oraz pomocnicze konta walutowe są obecnie zamknięte.

Na terytorium Polski Wnioskodawczyni nie uczestniczy w żadnej działalności politycznej, społecznej oraz kulturalnej.

Ponadto podkreśla, że nie wiąże z terytorium Polski swojej przyszłości, zamierza kontynuować pracę zawodową oraz życie osobiste poza terytorium Polski.

W piśmie z dnia 25 kwietnia 2021 r., Wnioskodawczyni podała, że prostuje zdanie iż w Polsce nigdy nie pracowała, nie uzyskiwała żadnych dochodów, ponieważ w roku 2016 Wnioskodawczyni pracowała od lipca do września 2016 r. i w tych miesiącach otrzymała wynagrodzenie. Pod koniec września 2016 r. wyjechała z Polski i od tego czasu nie osiągnęła żadnego dochodu w Polsce.

Z kolei w piśmie z dnia 8 lipca2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że gdyby nie rozwój epidemii spędziłaby rok 2020 na terytorium Etiopii. W roku 2020 początkowo przebywała w Etiopii, gdzie przyjechała w roku 2019 i w momencie przyjazdu planowała tam mieszkać do roku 2021.

Podsumowując, Wnioskodawczyni planowała przebywać w Etiopii do 2021 r., ale ze względu na epidemię koronawirusa pobyt tam został skrócony.

Z Etiopii Wnioskodawczyni została ewakuowana do Polski, ze względu na to, że jest obywatelką Polski i ma prawo przebywać w Polsce na czas nieokreślony. Ewakuacja miała charakter tymczasowy. Intencją firmy, która wysłała Wnioskodawczynię do Etiopii był jak najszybszy powrót Wnioskodawczyni do Etiopii, jak tylko będzie to bezpieczne.

Początkowo ewakuacja miała trwać dwa miesiące. Rozwój pandemii był nieustannie monitorowany przez firmę, która wysłała Wnioskodawczynię do Etiopii i decyzja o powrocie do Etiopii była odkładana ze względów bezpieczeństwa.

Podsumowując, pobyt Wnioskodawczyni w Polsce był wynikiem ewakuacji i miał charakter tymczasowy, do momentu, gdy powrót do Etiopii byłby uznany za bezpieczny.

W sierpniu Wnioskodawczyni wyjechała z Polski i zamieszkała we Francji, gdzie na stałe mieszka Jej partner. Pobyt Wnioskodawczyni we Francji miał trwać do czasu, gdy powrót do Etiopii byłby uznany ze bezpieczny.

Wnioskodawczyni planowała pobyt w Etiopii do 2021 r. i to terytorium Etiopii miało być dla Niej centrum interesów osobistych i gospodarczych w 2020 r. ale ze względu na epidemię koronawirusa pobyt tam został skrócony.

Po powrocie z Etiopii przez część roku, od sierpnia 2020, centrum interesów osobistych Wnioskodawczyni było we Francji, gdzie przebywał Jej partner.

W roku 2020 Wnioskodawczyni nie spełniała innych przesłanek dotyczących centrum interesów osobistych i gospodarczych wymienionych w definicji przedstawionej przez Krajową Informację Skarbową. Wnioskodawczyni nie prowadziła aktywności społecznej, politycznej, kulturalnej czy obywatelskiej (z wyjątkiem głosowania w polskich wyborach prezydenckich). Nie przynależała do organizacji/klubów, a hobby Jej nie były związane z żadnym krajem/miejscem fizycznym. W roku 2020 Wnioskodawczyni nie posiadała innych źródeł dochodu, inwestycji, majątku nieruchomego ani ruchomego (z wyjątkiem oszczędności na koncie w Wielkiej Brytanii). W roku 2020 posiadała polisy ubezpieczeniowe, które obejmowały cały świat. W roku 2020 posiadała konto w Wielkiej Brytanii, konto online, oraz konto w Polsce. Głównym kontem, którego używała w roku 2020 było konto w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawczyni wystąpiła o zamknięcie konta w Polsce w roku 2020. W tymże roku miała również kredyt studencki w Wielkiej Brytanii. W roku 2020 Wnioskodawczyni pracowała i wynajmowała mieszkanie w Etiopii. Najem mieszkania został zakończony z końcem kwietnia 2020 ze względu na ewakuację. Gdyby nie ewakuacja spowodowana epidemią Covid-19 Wnioskodawczyni cały rok 2020 spędziłaby w Etiopii i tam posiadałaby centrum swoich interesów osobistych i gospodarczych. Wypłacone wynagrodzenie jest rozliczane zgodnie z prawem obowiązującym w Wielkiej Brytanii i jest rozliczane zgodnie z przepisami obowiązującymi w państwie źródła.

W Polsce Wnioskodawczyni zamieszkała w domu swojej matki. Po wyjeździe do Francji mieszkała w mieszkaniu wynajmowanym przez swojego partnera. W roku 2020 partner Wnioskodawczyni mieszkał na stałe we Francji.

Wnioskodawczyni nie posiada żadnych nieruchomości stanowiących Jej własność/współwłasność. Nie zamierza Ona powrócić na stałe do Polski. Nie wiąże z Polską swojej pracy zawodowej ani życia prywatnego. Obecnie nadal wykonuje pracę dla rządu Etiopii i zamierza kontynuować swoją karierę zawodową poza granicami Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni w 2020 r. jest polską rezydentką podatkową i podlega opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w roku 2020 nie będzie Ona posiadała zarówno nieograniczonego, jak i ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce, w szczególności ze względu na to, że zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm., dalej jako „ustawa o PIT”) Wnioskodawczyni nie posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych) oraz nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W związku z tym, że od 2017 r. nie uzyskała żadnych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie będzie również podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast w myśl art. 3 ust. 2b ustawy o PIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
   
   

Wnioskodawczyni nie osiąga na terytorium Polski żadnego z dochodów wymienionych w art. 3 ust. 2b ustawy o PIT. Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, miejsce zamieszkania najbliższej rodziny – mąż, żona, partner, partnerka, dzieci, pozostałe więzi towarzyskie, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby, miejsce zamieszkania dalszej rodziny: rodzeństwo, rodzice (szczególnie w razie sprawowania opieki nad członkiem rodziny) itp.

Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. źródło dochodów (np. umowa o pracę).

Wyrażenie „ośrodek interesów życiowych” nie jest używane potocznie w języku polskim. Jest to kalka językowa pojęcia prawnego używanego w umowach międzynarodowych, w tym w umowie modelowej OECD, stąd też wykładnia zapisu zawartego w polskim prawie w przeważającym stopniu pokrywa się z wyjaśnieniami znaczenia tego pojęcia w umowach międzynarodowych.

Istotne znaczenie ma przy tym kwestia ogniska domowego. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, na który powołują się organy podatkowe w swoich wyjaśnieniach, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a dopiero na samym końcu obywatelstwo danej osoby.

W przedstawionym stanie faktycznym należy podkreślić, że związki Wnioskodawczyni z Polską ograniczają się do tego, że na terytorium Polski zamieszkuje rodzina Wnioskodawczyni oraz że posiada Ona dobrowolne ubezpieczenie w zakresie ZUS. Wnioskodawczyni od 4 lat mieszka poza terytorium Polski. W Polsce nigdy nie pracowała, nie uzyskiwała żadnych dochodów.

Miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni jest zasadniczo terytorium Etiopii, a obecnie ze względu na epidemię COVID -19 terytorium Francji.

Działalność Wnioskodawczyni znajduje się na terytorium Etiopii. Tam przebywa, pracuje oraz skupia swoje centrum interesów życiowych. Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni w świetle ww. przepisów oraz wyjaśnień uznać należy, że Wnioskodawczyni nie posiada ośrodka interesów życiowych oraz gospodarczych na terytorium Polski.

Wnioskodawczyni od 2017 r. nie przybywa również na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W kwestii zastosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zauważyć należy, że umowa będzie miała zastosowanie tylko w sytuacji, gdy rezydencja podatnika i źródło uzyskiwanego przez niego dochodu znajdują się w różnych państwach. Jeżeli natomiast rezydencja podatnika i źródło jego dochodów znajdują się w tym samym państwie to wówczas nie stosujemy żadnej umowy, bo tylko to jedno państwo może taki dochód opodatkować. Mówiąc wprost – jeżeli podatnik jest polskim rezydentem i uzyskuje dochody w Polsce, to nie stosujemy umowy UPO, bo tylko Polska ma prawo ten dochód opodatkować. Analogicznie, jeżeli podatnik ma miejsce zamieszkania w innym państwie niż Polska i nie uzyskuje dochodów w Polsce wówczas nie ma żadnych obowiązków podatkowych w Polsce. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają własnych definicji miejsca zamieszkania. Zgodnie z umowami określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w umawiającym się państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Jeżeli więc np. polskie przepisy uznają, że osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce, to na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ta osoba będzie uważana za osobę mieszkającą w Polsce.

Zatem, w pierwszej kolejności umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania odsyłają do przepisów wewnętrznych danego państwa.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sprawie brak jest konieczności odwoływania się do umów o unikaniu podwójnego opodatkowania bowiem na gruncie polskich przepisów ustawy o PIT Jej brak rezydencji podatkowej na terytorium Polski nie budzi wątpliwości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis art. 3 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle art. 3 ust. 1a pkt 2 powyższej ustawy, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z opisu przedstawionego we wniosku, Wnioskodawczyni w latach 2017-2019 mieszkała i studiowała w Wielkiej Brytanii. Natomiast od października 2019 r. pracuje dla Rządu Etiopii przy projekcie i otrzymuje tzw. dodatek na utrzymanie oraz dodatek na zakwaterowanie rozliczany zgodnie z prawem obowiązującym w Wielkiej Brytanii i zgodnie z przepisami obowiązującymi w państwie źródła. Dnia 13 marca 2020 r. w związku z rozwojem epidemii Covid-19 Wnioskodawczyni została ewakuowana z Etiopii na terytorium Polski. Całkowita liczba dni Jej pobytu na terytorium Polski w 2020 r. nie przekroczyła 183 dni w roku podatkowym i wyniosła 174 dni. Jest Ona obywatelką Polski. W Polsce nie jest zatrudniona, nie wykonuje żadnej pracy, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie posiada żadnych innych źródeł dochodu. Nie posiada Ona na terytorium Polski nieruchomości, inwestycji ani kredytów, posiadane konto zostało zamknięte dnia 30 grudnia 2020 r. Na terytorium Polski zamieszkują Jej rodzice oraz dziadkowie. Nie uczestniczy Ona na terytorium Polski w żadnej działalności politycznej, społecznej oraz kulturalnej. Wnioskodawczyni nie wiąże z terytorium Polski swojej przyszłości, zamierza kontynuować pracę zawodową oraz życie osobiste poza terytorium Polski. Dnia 23 sierpnia 2020 r. Wnioskodawczyni wyjechała z Polski i zamieszkała we Francji, gdzie na stałe mieszka partner Wnioskodawczyni. Od sierpnia 2020, centrum interesów osobistych Wnioskodawczyni było we Francji, gdzie przebywał Jej partner. Jednocześnie Wnioskodawczyni planuje wykonywać pracę z terytorium Francji do czasu możliwości powrotu na stałe na terytorium Etiopii. Wnioskodawczyni nie zamierza powrócić na stałe do Polski. Nie wiąże z Polską swojej pracy zawodowej ani życia prywatnego. Obecnie nadal wykonuje pracę dla rządu Etiopii i zamierza kontynuować swoją karierę zawodową poza granicami Polski.

Mając na uwadze, przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy uznać, że Wnioskodawczyni nie jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w 2020 roku nie miała miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tj. nie posiadała na terytorium Polski centrum interesów życiowych ani nie przebywała dłużej niż 183 dni na terytorium Polski. W konsekwencji, nie podlegała w Polsce w 2020 roku nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów i nie posiadała również ograniczonego obowiązku podatkowego, gdyż nie osiągnęła Ona w 2020 roku żadnych dochodów w Polsce.

W związku z powyższym Organ uznaje stanowisko Wnioskodawczyni za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.