Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.140.2021.2.PM
z 10 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 marca 2021 r. (data wpływu 24 marca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 27 maja 2021 r. (data wpływu 7 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży działek o nr 3 i 4 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

24 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży działek o nr 3 i 4.

Wniosek został uzupełniony 7 czerwca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

A (Wnioskodawca) jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą i zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Przedmiotem działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, montaż, instalowanie i wynajem sprzętu budowlanego (żurawi dźwigowych i wieżowych) i pojazdów oraz kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek.

W lipcu i grudniu 2016 roku Wnioskodawca nabył, do swojego majątku prywatnego poza prowadzoną przez siebie działalnością gospodarcza, dwie niezabudowane działki gruntu od osób fizycznych. Wnioskodawca nie planował na nich żadnych przedsięwzięć w momencie zakupu. Zakup traktowany był jako długofalowa inwestycja, lokata własnych środków Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie dokonywał od tego czasu żadnych nakładów na te nieruchomości, ani nie dokonywał i nie występował o zmiany geodezyjne, administracyjne lub prawne.

W roku 2019 Wnioskodawca wziął udział w konkursie na granty inwestycyjne, wskazując w dokumentacji konkursowej jako miejsce realizacji inwestycji – jedną z dwóch działek (nr 4) objętych niniejszym wnioskiem, która spełniała kryterium tego konkursu. W konkursie przyznano Wnioskodawcy grant inwestycyjny, ale z powodu niepewnej sytuacji finansowej i gospodarczej związanej z pandemią COVID-19 Wnioskodawca nie podpisał umowy grantowej i nie rozpoczął jakichkolwiek działań z nią związanych (nie poniósł jakichkolwiek nakładów inwestycyjnych).

W planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczeniem posiadanych przez Wnioskodawcę i będących przedmiotem niniejszego wniosku terenów jest zabudowa produkcyjno-usługowa. Maksymalna dopuszczalna wielkość powierzchni zabudowy wynosi 80%.

Obecnie Wnioskodawca rozważa sprzedaż ww. gruntów zainteresowanemu nabywcy krajowemu, również bez dokonywania nakładów na te nieruchomości, podziałów na mniejsze działki ani zmiany ich stanu prawnego/administracyjnego. Obie nieruchomości mają powierzchnię łączną 48.500 m², a ich sprzedaż ma nastąpić w roku 2022.

Wymaganiem kupującego jest wejście w posiadanie minimalnej powierzchni gruntu 50.000 m², ponieważ jest to jeden z warunków pozyskania przez niego dofinansowania na inwestycje. Z uwagi na powyższe, kupujący dodatkowo wydzierżawi 1.500 m² z trzeciej nieruchomości, która z kolei stanowi środek trwały działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał:

W związku z wezwaniem z 21 maja 2021 r. (data otrzymania 25 maja 2021 r.) Wnioskodawca przedstawia odpowiedzi na zadane pytania.

1. Jakie działki będą przedmiotem sprzedaży?
   Przedmiotem sprzedaży będą dwie działki o numerach ewidencyjnych 3 i 4
   
   

Odpowiedzi dla działki 3:

2. W jaki sposób zbywana działka była/jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę od momentu nabycia do momentu sprzedaży?
   Od momentu nabycia działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę i nie jest wykorzystywana do chwili obecnej. Wykorzystanie działki opisano w odpowiedzi na pytanie
   
   
3. Czy Wnioskodawca w stosunku do działki ponosił lub będzie ponosił nakłady w celu jej uatrakcyjnienia?
   Wnioskodawca nie ponosił i nie planuje ponosić nakładów na działkę w celu jej uatrakcyjnienia.
   
   
4. Czy przedmiotowa działka była lub będzie do momentu zbycia wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT?
   Tak, szczegółowa odpowiedź w punkcie 5 poniżej.
   
   
5. Czy działkę będąca przedmiotem zapytania Wnioskodawca udostępniał innym osobom?
   Od momentu nabycia działki była ona przedmiotem jednej umowy dzierżawy w okresie od 4 grudnia 2017 r. do 14 grudnia 2018 r. Umowa zawarta była pomiędzy Wnioskodawcą (jako osobą fizyczną), a Stowarzyszeniem
   Kwota czynszu była symboliczna i wynosiła 100 zł netto miesięcznie. Miała aspekt wsparcia działalności Stowarzyszenia, a sama umowa służyła sformalizowaniu relacji i uregulowaniu odpowiedzialności za ewentualne szkody u trenujących motocyklistów, a nie celom komercyjnym.
   Z tytułu tej dzierżawy Wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT i wykazywał podatek należny z tytułu świadczenia tych usług.
   
   
6. W jaki sposób Wnioskodawca pozyskał nabywcę przedmiotowej działki?
   Nabywca we własnym zakresie uzyskał kontakt do Wnioskodawcy i sam wystosował do niego zapytanie o możliwość sprzedaży tej działki. Wnioskodawca nie posiada informacji, skąd nabywca otrzymał dane kontaktowe.
   Wnioskodawca nie korzystał z usług pośrednictwa ani nie zamieszczał ogłoszeń o sprzedaży.
   
   
7. Czy wydatki związane z planowanym pozyskaniem grantu były rozliczane w działalności Wnioskodawcy?
   To pytanie dotyczy drugiej z działek będących przedmiotem wniosku.
   
   

Odpowiedzi dla działki 4

2. W jaki sposób zbywana działka była/jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę od momentu nabycia do momentu sprzedaży?
   Od momentu nabycia działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę i nie jest wykorzystywana do chwili obecnej.
   
   
3. Czy Wnioskodawca w stosunku do działki ponosił lub będzie ponosił nakłady w celu jej uatrakcyjnienia?
   Wnioskodawca nie ponosił i nie planuje ponosić nakładów na działkę w celu jej uatrakcyjnienia.
   
   
4. Czy przedmiotowa działka była lub będzie do momentu zbycia wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT?
   Wnioskodawca nie wykorzystywał i nie będzie wykorzystywać działki w działalności gospodarczej.
   
   
5. Czy działkę będąca przedmiotem zapytania Wnioskodawca udostępniał innym osobom?
   Od momentu nabycia działki nie była ona udostępniana innym osobom ani podmiotom.
   
   
6. W jaki sposób Wnioskodawca pozyskał nabywcę przedmiotowej działki?
   Nabywca we własnym zakresie uzyskał kontakt do Wnioskodawcy i sam wystosował do niego zapytanie o możliwość sprzedaży tej działki. Wnioskodawca nie posiada informacji, skąd nabywca otrzymał dane kontaktowe.
   Wnioskodawca nie korzystał z usług pośrednictwa ani nie zamieszczał ogłoszeń o sprzedaży.
   
   
7. Czy wydatki związane z planowanym pozyskaniem grantu były rozliczane w działalności Wnioskodawcy?
   W kosztach działalności gospodarczej Wnioskodawcy ujęte zostały dwie umowy o dzieło z osobami fizycznymi przygotowującymi dokumentację do wniosku o pozyskanie grantu.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie z tytułu planowanej sprzedaży działek podatnikiem podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on z tytułu planowanej sprzedaży działek podatnikiem podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami podatku od towarów usług są m.in. osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ust. 2 z kolei definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Obejmuje ona w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że aby zachowania danego podmiotu uznać za działalność gospodarczą, istotne znaczenia ma ich zorganizowany i ciągły charakter w odniesieniu do konkretnej dostawy. Zatem planowana przez Wnioskodawcę dostawa gruntów podlegałaby opodatkowaniu VAT, gdyby jego działaniom – jej dotyczącym – można było przypisać wskazane znamiona działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania VAT dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu jej dokonania podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca lub usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (co skutkowałoby uznaniem go za podatnika), czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania majątku rzeczowego w sposób ciągły w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 Dyrektywy VAT, a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W wyroku z 27 maja 2014 r. (sygn. akt I FSK 774/13) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał na kryteria, jakimi należy kierować się przy ocenie, czy mamy do czynienia z działalnością gospodarcza czy z zarządem majątkiem prywatnym. Zgodnie z nim na gospodarczy charakter uzyskiwanego dochodu może wskazywać zespół powiązanych ze sobą działań podatnika, polegających na: wielokrotnym nabywaniu nieruchomości, ich zaawansowanym przygotowaniu do sprzedaży (tzn. w sposób wykraczający poza zwykły zarząd mieniem), wielokrotnym zbywaniu w celu zarobkowym przygotowanych w ten sposób do zbycia nieruchomości oraz dokonywaniu tych transakcji (nabycia i zbycia) w stosunkowo krótkim przedziale czasowym.

O kwalifikacji uzyskanych przez podatnika dochodów do działalności gospodarczej nie mogą zaś zdaniem NSA w sposób zasadniczy i wyłączny decydować takie tylko okoliczności, jak: liczba transakcji sprzedaży, osiągnięcie zysku (rozumianego jako nadwyżka między kosztami zakupu, a przychodem ze sprzedaży), podział dużej nieruchomości gruntowej na mniejsze działki, dla poprawy możliwości zagospodarowania oraz poszukiwanie nabywców przez składanie ofert sprzedaży. Wszystkie te formy aktywności mogą mieścić się w zwykłych czynnościach związanych z właściwym zarządem własnym majątkiem. Nie przekraczają granic takiego zarządu czynności stanowiące naturalną konsekwencję prawidłowego gospodarowania własnym mieniem. Działań z zachowaniem – normalnych w takich przypadkach – reguł gospodarności nie należy z gruntu utożsamiać z działalnością gospodarczą. W ramach zwykłego zarządu sprawami majątkowymi może mieścić się również nabycie nieruchomości na tzw. lokatę i dochód ze sprzedaży takiej nieruchomości także nie będzie związany z działalnością gospodarczą, jeżeli między datą nabycia i sprzedaży upłynął dłuższy okres, a na operację zbycia takiej nieruchomości nie nakładałyby się inne transakcje o podobnym charakterze, tworzące razem obraz działalności zorganizowanej i ciągłej, z której podatnik uczyniłby sobie trwałe źródło zarobkowania.

Podobne wnioski płyną z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 12 marca 2020 r., sygn. akt I SA/Łd 777/19.

Dokonanie przez Wnioskodawcę danej czynności sprzedaży jednorazowo (lub też kilkurazowo z tego względu, iż jej przedmiotem będą dwie działki gruntu) nie przesądza o tym, że z tego powodu stanie się on podatnikiem VAT. Przyjęcie, iż sprzedając posiadane tereny budowlane Wnioskodawca działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność handlową wymagałoby, aby jego czynności przybrały formę profesjonalną (zawodową) i ciągłą (stałą), powtarzalną, potwierdzoną obiektywnymi dowodami zamiaru ich kontynuacji, czyli w konsekwencji formę zorganizowaną. Przesłanka stałości wynika z porównania art. 9 i art. 12 Dyrektywy VAT – art. 12 wprowadza jako zasadę szczególną możliwość uznania za podatników także podmiotów działających w sposób sporadyczny, co oznacza iż zasadą ogólną jest, by taka działalność była opodatkowana jedynie gdy wykonywana jest w sposób niesporadyczny (stały).

W świetle powyższego, jednorazowa sprzedaż dwóch działek nabytych przez Wnioskodawcę 5 lat temu i pozostawionych do dziś w niezmienionym stanie prawnym i budowlanym nie może być uznana za działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Nie ma wpływu na tę kwalifikację fakt, iż przedmiotem sprzedaży są dwie działki gruntu ani też, że towarzyszy im dzierżawa gruntu w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

O działalności handlowej w zakresie obrotu nieruchomościami nie świadczy również fakt wskazania jednej z działek gruntu we wniosku o grant inwestycyjny i zaliczenie związanych z nim wydatków do kosztów działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W żadnym wypadku nie można mówić tu o zorganizowanym i ciągłym charakterze działalności Wnioskodawcy w odniesieniu do samych sprzedawanych nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie on zatem z tytułu planowanej sprzedaży dwóch działek podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• czynność ta wykonana została przez podmiot, który dla tej właśnie czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  

W świetle przytoczonych wyżej regulacji prawnych zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Za podatnika należy zatem uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Jednocześnie ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.) „zamiar” oznacza „intencję zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”. Wobec powyższego, istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z 29 lutego 1996 r. C-10/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Innymi orzeczeniami TSUE potwierdzającymi powyższe stanowisko jest wyrok z 1 marca 2012 r. w sprawie C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawetyn, jak również w wyrok z 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-400/98 Breitshol, z których wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Ponadto, zgodnie z art. 693 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) – zwanej dalej k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że będąca usługą dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji dzierżawa działki stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. M. van Tiem v Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył dwie działki gruntu o nr 3 i 4. W odniesieniu do pierwszej z działek Zainteresowany wskazał, że była ona wykorzystywana w działalności gospodarczej. Działka ta przez okres ponad roku była przedmiotem umowy dzierżawy, w zamian za którą Zainteresowany otrzymywał czynsz. Z tytułu dzierżawy Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku VAT i wykazywał podatek należny z tytułu świadczenia tych usług. Druga ze sprzedawanych działek wskazana była przez Zainteresowanego we wniosku o grant inwestycyjny jako miejsce realizacji inwestycji. Wnioskodawca zaliczał wydatki związane z grantem do kosztów działalności gospodarczej.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży ww. działek.

Żeby uznać daną nieruchomość za część majątku osobistego muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych.

W rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że Wnioskodawca sprzedając przedmiotowe działki nie dokona zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, co oznacza, że przedmiotowa sprzedaż będzie wypełniała przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca działkę o nr 3 wykorzystywał w działalności gospodarczej uzyskując korzyści majątkowe. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, działka ta była przedmiotem umowy płatnej dzierżawy, z tytułu której Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku VAT i wykazywał podatek należny z tytułu świadczenia tych usług. Natomiast działkę o nr 4 Zainteresowany wskazał we wniosku o grant inwestycyjny jako miejsce realizacji inwestycji jednocześnie zaliczając wydatki związane z grantem do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym, wskazując działkę jako miejsce inwestycji, Wnioskodawca zadeklarował zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady. Bez znaczenia pozostaje fakt – na gruncie wskazanego orzecznictwa TSUE – iż inwestycja nie doszła do skutku.

Reasumując, Wnioskodawca będzie z tytułu planowanej sprzedaży ww. działek podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynność ta podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać jako nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.