Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.153.2021.2.MR
z 8 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 marca 2021 r. (data wpływu 12 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 15 czerwca 2021 r. (data wpływu 21 czerwca 2021 r. oraz pismem z 8 lipca 2021 r. (data wpływu 8 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonywanych dostaw towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy opodatkowanej stawką 0% VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonywanych dostaw towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy opodatkowanej stawką 0% VAT. Wniosek uzupełniono w dniu 21 czerwca 2021 r. oraz w dniu 8 lipca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Stan faktyczny nr 1.

Spółka X Sp. z o.o. – zwana dalej „X” produkuje w Polsce panelowe podłogi drewniane, które są wysyłane do magazynu w Belgii w celu dokonania pozostałej obróbki aby stanowiły finalny produkt. Magazyn nie jest własnością X i X nie ma tam zatrudnionych pracowników.

Spółka belgijska Y N.V. zwana dalej „Y” jest właścicielem magazynu i wykonuje dla X usługi magazynowania oraz przeprowadza usługę pozostałej obróbki podłóg drewnianych. Po obróbce podłogi są przez Spółkę belgijską składowane, kompletowane, a następnie wysyłane do klientów mających siedziby i numery podatkowe w Belgii i innych państwach UE oraz spoza UE. Spółką, która dokonuje sprzedaży podłóg drewnianych jest X Sp. z o.o. Natomiast Spółka belgijska Y N.V. dokonuje usługi obróbki i innych usług pomocniczych na podstawie umowy z X Sp. z o.o. i wystawia za te usługi fakturę.

X jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług na terenie Rzeczpospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowany na podatek od wartości dodanej w Belgii.

Wnioskodawca zakłada również, że X jest w posiadaniu dowodów faktycznego wywozu towarów z terytorium kraju i dostarczenia ich na terytorium innego państwa członkowskiego (art. 42 ust. 1 pkt 2 VAT) – jeszcze przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym powstał obowiązek podatkowy dla WDT.

Stan faktyczny nr 2.

Spółka X Sp. z o.o. produkuje w Polsce panelowe podłogi drewniane, które są już po pozostałej obróbce i są jako gotowe wysyłane do magazynu w Belgii, który jest zewnętrznym magazynem X. Podłogi te jako, że są gotowe do sprzedaży nie są w Belgii poddane dodatkowej obróbce tylko składowane i ewentualnie pakowane w odpowiedniej ilości dla ostatecznych klientów. Klienci w tym drugim przypadku są znani już w momencie wysyłki towaru do magazynu w Belgii lecz nie znane są konkretne ilości jakie mają do nich trafić.

Decyzja o transporcie najpierw do magazynu w Belgii wynika głównie ze względów transportowo-magazynowych, do magazynu w Belgii trafiają podłogi dużymi samochodami ciężarowymi. Tam w magazynie w Belgii podłogi są najpierw składowane od kilku dni do nawet dwóch miesięcy. Dopiero kiedy zamówienie jest skonkretyzowane co do ilości, podłogi są transportowane małym samochodem do danego klienta w Belgii lub innym kraju UE.

W piśmie z 15 czerwca 2021 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał:

Ad 1.

W opisanym stanie faktycznym 1 i 2 Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy będzie każdorazowo w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów do terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Ad 2.

W opisanym stanie faktycznym 1 i 2 Spółka dokonuje dostaw towarów na rzecz nabywców zawierający dwuliterowy ważny numer identyfikacyjny dla podatku od wartości dodanej nadane przez państwo członkowskie UE. Miejscem opodatkowania tych dostaw jest Belgia.

Ad 3.

W opisanym stanie faktycznym 1 i 2 Spółka dokonuje przemieszczenia podłóg w ramach własnego przedsiębiorstwa.

Ad 4.

W opisanym stanie faktycznym 1 przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta z innego państwa UE lub z Belgii następuje po dokonaniu obróbki podłóg w Belgii, wystawieniu faktury i przetransportowaniu towarów do magazynu ostatecznego klienta. Przeniesienie własności następuje poza granicami Polski i jest rozliczane podatkowo według Belgijskich przepisów podatkowych. Jeśli dostawa jest do klienta w Belgii to według belgijskiej stawki a jeśli dostawa jest z dostawy do innego państwa członkowskiego to wtedy jest WDT zgodnie z belgijskimi przepisami. Temat ten nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy do władz skarbowych.

Ad 5.

W opisanym stanie faktycznym 2 przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta z innego państwa UE lub z Belgii następuje również po dokonaniu obróbki podłóg w Belgii, wystawieniu faktury i wykonaniu transportu. Wcześniej jest tylko wstępne zamówienie, które nie może być uznawane za przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta. Jeśli dostawa jest do klienta w Belgii to według belgijskiej stawki a jeśli dostawa jest z dostawą do innego państwa członkowskiego to wtedy jest WDT zgodnie z belgijskimi przepisami. Temat ten nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy do władz skarbowych.

Natomiast w uzupełnieniu nadesłanym 8 lipca 2021 r., Spółka sprostowała informacje zawarte w piśmie z 15 czerwca 2021 r., dotyczące stanu faktycznego nr 2 w następujący sposób:

Spółka X Sp. z o.o. produkuje w Polsce panelowe podłogi drewniane, które są już po pozostałej obróbce i są jako gotowe wysyłane do magazynu w Belgii, który jest zewnętrznym magazynem X. Podłogi te jako, że są gotowe do sprzedaży nie są w Belgii poddane dodatkowej obróbce tylko składowane i ewentualnie pakowane w odpowiedniej ilości dla ostatecznych klientów.

W opisanym stanie faktycznym nr 2 przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta z innego państwa UE lub z Belgii następuje po wystawieniu faktury i wykonaniu transportu. Wcześniej jest tylko wstępne zamówienie, które nie może być uznawane za przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta. Jeśli dostawa jest do klienta w Belgii to według belgijskiej stawki, a jeśli dostawa jest z dostawą do innego państwa członkowskiego to wtedy jest WDT, zgodnie z belgijskimi przepisami. Temat ten nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy do władz skarbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Pytania dotyczą prawidłowości rozliczeń VAT w obu przypadkach:

1. Czy prawidłowe jest aby w momencie wysyłki paneli drewnianych do magazynu prowadzonego w Belgii dla X przez Y w celu lakierowania wykazywać po stronie X wewnątrzwspólnotową dostawę, podając na fakturze polski i belgijski numer podatkowy X, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, opodatkowaną stawką 0% na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, przyjmując, że X w momencie składania deklaracji będzie dysponował dokumentami świadczącymi, że doszło do wspólnotowego przemieszczenia towarów i że X ma prawo do zastosowania 0% stawki VAT od wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?
2. Czy stany faktyczne, które się nieznacznie różnią należy rozróżnić pod względem konsekwencji w rozliczaniu podatku VAT, czy w obu przypadkach przy posiadaniu dowodów na przemieszczenie podłóg drewnianych do magazynu w Belgii można wykazywać po stronie X wewnątrzwspólnotową dostawę towarów podając na fakturze polski i belgijski numer podatkowy X zgodnie z przepisem o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, przyjmując, że X w momencie składania deklaracji będzie dysponował dokumentami świadczącymi, że doszło do wspólnotowego przemieszczenia towarów i X ma prawo do zastosowania 0% stawki VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odpowiedź na pytanie 1.

Przemieszczenie przez niego towarów z miejsca prowadzenia działalności zlokalizowanego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej do magazynu na terenie Belgii stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

W myśl art. 13 ust. 1-3 i 6 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Szczególnym przypadkiem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju do innego państwa członkowskiego. Art. 13 ust. 3 ustawy o VAT rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych (czynionych za wynagrodzeniem), polegających na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć do działalności gospodarczej podatnika.

Dlatego też przemieszczenie towarów do innego państwa w celu dokonania na nich usług pozostałej obróbki i magazynowania, a później sprzedaży winno być traktowane przez Wnioskodawcę jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, czyli jako przemieszczenie towarów własnych, które mają służyć działalności gospodarczej. Podłogi z magazynu w Belgii są następnie dostarczane do ostatecznych klientów i jest to albo sprzedaż krajowa w Belgii albo WDT z Belgii do innego kraju UE , gdzie X występuje już jako belgijski podatnik od wartości dodanej.

Odpowiedź na pytanie 2 (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z 8 lipca 2021 r.).

W opinii Wnioskodawcy, przedmiotowe przemieszczenie transgraniczne jego towarów własnych – gotowych podłóg drewnianych, będzie kwalifikowane jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów i będzie opodatkowana według stawki 0%.

Wnioskodawca będzie przemieszczał towary własne do miejsca magazynowania w Belgii (działanie to na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy o VAT stanowi WDT), co wymaga udokumentowania fakturą. Zatem, obowiązek podatkowy powstaje po stronie Wnioskodawcy 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano przemieszczenia towarów do magazynu w Belgii.

Trzeba zauważyć, że art. 13 ust. 4 pkt 5 ustawy nie znajdzie tutaj zastosowania, albowiem odnosi się on do sytuacji, gdy przemieszczenie towarów do innego niż Polska kraju członkowskiego, przed ich wysyłką do docelowego kraju Unii, będzie następowało w ramach transportu (wysyłki) o nieprzerwanym charakterze.

Zatem Wnioskodawca jako zarejestrowany w państwie, do którego przemieszcza towar w celu magazynowania i późniejszej wysyłki do Klienta, po spełnieniu pozostałych warunków, jest uprawniony do opodatkowania stawką VAT w wysokości 0% opisanego przemieszczenia towarów. Ma tutaj też znaczenie przerwanie łańcucha dostaw do ostatecznego klienta – składowanie podłóg w magazynie w Belgii.

X co prawda zna klientów, do których trafią podłogi – kontrahenci z Belgii i innych krajów UE, ale w momencie wysyłki nie zna jeszcze ostatecznej ilości podłóg jakie będą wysłane do klienta w Belgii, gdyż znana jest przybliżona ich ilość. Dopiero po skonkretyzowaniu zamówienia podłogi z magazynu w Belgii są dostarczane do ostatecznych klientów i jest to albo sprzedaż krajowa w Belgii albo WDT z Belgii do innego kraju UE, gdzie X występuje jako belgijski podatnik od wartości dodanej. Z tych względów Wnioskodawca uważa, że konsekwencje podatkowe w stanie faktycznym nr 1 i 2 są podobne i nie należy ich rozróżniać w celu określenia sposobu wykazywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przy przemieszczaniu z Polski do Belgii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 ustawy wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jednocześnie, w myśl art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przy czym należy zaznaczyć, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Ogólną definicję pojęcia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stanowi art. 13 ust. 1 ustawy. Zgodnie z jego treścią, wewnątrzwspólnotową dostawą towarów jest wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy, na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska. Elementem, który musi wystąpić, aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Jednak podkreślić należy, że dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest sama czynność faktyczna, jaką jest wywóz towarów. Wywóz ten musi bowiem nastąpić w wyniku dokonania dostawy. Jest to warunek konieczny, stanowiący odbicie warunków dotyczących nabycia, gdzie wymaga się, aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy.

Szczególnym przypadkiem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju do innego państwa członkowskiego niż Polska. Art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych, polegających na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego państwa członkowskiego, w którym mają posłużyć do działalności gospodarczej podatnika. W przypadku tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów polski dostawca pełni równocześnie rolę nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 – art. 13 ust. 6 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wskazać w tym miejscu należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem wykonawczym 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
      3. Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
   2. następujące dokumenty:
      1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
      2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
      3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
   
   

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a, stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub
2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

‒ chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

‒ z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi art. 42 ust. 4 ustawy, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
3. określenie towarów i ich ilości;
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.
   
   

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 42 ust. 14 ustawy, przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3.

Mając powyższe na uwadze zauważyć w pierwszej kolejności należy, że analiza krajowych regulacji ustawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą wskazanych wyżej przepisów dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Zgodnie z powołanymi przepisami ustawy, możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji. Przy czym istotne jest to, aby dokumenty dotyczące transakcji zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego UE. Dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy, ewentualnie uzupełnione dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, zebrane razem mają zatem potwierdzać informację, której wymaga przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powołanych przepisach, o ile posiadane dokumenty wyraźnie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podkreślenia wymaga fakt, że obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenie wykonawcze 2018/1912, w art. 45a wprowadziło domniemanie wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. domniemanie to stanowi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały przemieszczone z Polski do innego kraju UE (dostawa może korzystać ze stawki 0%), jeżeli podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadać będzie co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem i niezależne od sprzedawcy i nabywcy.

Przy czym niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Natomiast zasady dotyczące wystawiania faktur zostały zawarte w rozdziale 1 Działu XI ustawy.

I tak, w myśl art. 106a pkt 1 ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Natomiast stosownie do art. 106b ust. 1, podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
    ‒ wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”;
    18a) w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem przekracza kwotę 15 000 zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy – wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”, przy czym do przeliczania na złote kwot wyrażonych w walucie obcej stosuje się zasady przeliczania kwot stosowane w celu określenia podstawy opodatkowania;
    
19. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 – wskazanie:
    1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
    2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
    3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;
20. w przypadku, o którym mowa w art. 106c – nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika – imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres;
21. w przypadku faktur wystawianych w imieniu i na rzecz podatnika przez jego przedstawiciela podatkowego – nazwę lub imię i nazwisko przedstawiciela podatkowego, jego adres oraz numer, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku;
22. w przypadku gdy przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy są nowe środki transportu - datę dopuszczenia nowego środka transportu do użytku oraz:
    1. przebieg pojazdu – w przypadku pojazdów lądowych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. a,
    2. liczbę godzin roboczych używania nowego środka transportu – w przypadku jednostek pływających, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. b, oraz statków powietrznych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. c;
23. w przypadku faktur wystawianych przez drugiego w kolejności podatnika, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (procedurze uproszczonej) - dane określone w art. 136;
24. w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3:
    1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,
    2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.
    
    

Natomiast według art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy, faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług na terenie Rzeczpospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowany na podatek od wartości dodanej w Belgii.

W opisanym stanie faktycznym nr 1, Spółka produkuje w Polsce panelowe podłogi drewniane, które są wysyłane do magazynu w Belgii w celu dokonania pozostałej obróbki aby stanowiły finalny produkt. Magazyn nie jest własnością Spółki i Spółka nie ma tam zatrudnionych pracowników. Spółka belgijska jest właścicielem magazynu i wykonuje dla Spółki usługi magazynowania oraz przeprowadza usługę pozostałej obróbki podłóg drewnianych. Po obróbce podłogi są przez Spółkę belgijską składowane, kompletowane, a następnie wysyłane do klientów mających siedziby i numery podatkowe w Belgii i innych państwach UE oraz spoza UE. Spółką, która dokonuje sprzedaży podłóg drewnianych jest Spółka – Wnioskodawca. Natomiast Spółka belgijska dokonuje usługi obróbki i innych usług pomocniczych na podstawie umowy z Wnioskodawcą i wystawia za te usługi fakturę.

W opisanym stanie faktycznym nr 2, Spółka produkuje w Polsce panelowe podłogi drewniane, które są już po pozostałej obróbce i są jako gotowe wysyłane do magazynu w Belgii, który jest zewnętrznym magazynem Spółki. Podłogi te jako, że są gotowe do sprzedaży nie są w Belgii poddane dodatkowej obróbce tylko składowane i ewentualnie pakowane w odpowiedniej ilości dla ostatecznych klientów. Klienci w tym drugim przypadku są znani już w momencie wysyłki towaru do magazynu w Belgii lecz nie znane są konkretne ilości jakie mają do nich trafić. W magazynie w Belgii podłogi są najpierw składowane od kilku dni do nawet dwóch miesięcy. Dopiero kiedy zamówienie jest skonkretyzowane co do ilości, podłogi są transportowane małym samochodem do danego klienta w Belgii lub innym kraju UE.

Zarówno w stanie faktycznym 1 i 2 Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy będzie każdorazowo w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów do terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. W opisanym stanie faktycznym 1 i 2 Spółka dokonuje dostaw towarów na rzecz nabywców zawierający dwuliterowy ważny numer identyfikacyjny dla podatku od wartości dodanej nadane przez państwo członkowskie UE. Miejscem opodatkowania tych dostaw jest Belgia.

W opisanym stanie faktycznym 1 i 2 Spółka dokonuje przemieszczenia podłóg w ramach własnego przedsiębiorstwa.

W opisanym stanie faktycznym 1 przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta z innego państwa UE lub z Belgii następuje po dokonaniu obróbki podłóg w Belgii, wystawieniu faktury i przetransportowaniu towarów do magazynu ostatecznego klienta. Przeniesienie własności następuje poza granicami Polski i jest rozliczane podatkowo według Belgijskich przepisów podatkowych. Natomiast w opisanym stanie faktycznym 2 przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta z innego państwa UE lub z Belgii następuje również w Belgii po wystawieniu faktury i wykonaniu transportu. Wcześniej jest tylko wstępne zamówienie, które nie może być uznawane za przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy opisany w stanie faktycznym nr 1 i nr 2 wywóz towarów do magazynów w Belgii stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, opodatkowaną stawką 0% oraz obowiązku wskazania na fakturze polskiego i belgijskiego numeru podatkowego Spółki.

Analiza przedstawionego opisu sprawy wskazuje, że zarówno w stanie faktycznym nr 1 i nr 2 Spółka dokonuje przemieszczenia podłóg w ramach własnego przedsiębiorstwa z terytorium Polski na terytorium Belgii, w celu ich późniejszej dostawy na rzecz klientów z Belgii lub innego państwa członkowskiego UE.

W opisanym stanie faktycznym nr 1, przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel na klienta z innego państwa UE lub z Belgii następuje po dokonaniu obróbki podłóg w Belgii, wystawieniu faktury i przetransportowaniu towarów do magazynu ostatecznego klienta. Przeniesienie własności następuje poza granicami Polski i jest rozliczane podatkowo według Belgijskich przepisów podatkowych.

Natomiast w opisanym stanie faktycznym nr 2 przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel na klienta z innego państwa UE lub z Belgii następuje również w Belgii po wystawieniu faktury i wykonaniu transportu. Wcześniej jest tylko wstępne zamówienie, które nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel na klienta. W magazynie w Belgii podłogi są najpierw składowane od kilku dni do nawet dwóch miesięcy. Dopiero kiedy zamówienie jest skonkretyzowane co do ilości podłogi są transportowane do danego klienta w Belgii lub innym kraju UE.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, tj. przemieszczenia towarów stanowiących jej własność do innego państwa członkowskiego, w którym mają służyć jej działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży podłóg drewnianych. Dla przedmiotowej dostawy Wnioskodawca ma prawo zastosować stawkę 0% podatku, pod warunkiem posiadania dokumentów, o których mowa w art. 42 ustawy. Wnioskodawca wskazał, że zarówno w stanie faktycznym nr 1 i nr 2 Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy będzie każdorazowo w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów do terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

W tym miejscu należy wskazać, że przemieszczenie własnych towarów z terytorium Polski na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej (stanowiące wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy) zgodnie z art. 106a w zw. z art. 106b ust. 1 ustawy należy dokumentować poprzez wystawienie faktury. Zgodnie z tymi przepisami podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, przez którą w myśl art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się między innymi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów jak również wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż inny podatnik podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub osoba prawna niebędąca podatnikiem. W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, jako podmiot nabywający towary należy rozumieć podmiot przemieszczający towar, który występuje w podwójnej roli. Podmiot przemieszczający towar jest nie tylko „dostawcą” (na terytorium kraju), ale również „nabywcą” (na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska, na które są przemieszczone własne towary). Zatem Wnioskodawca dokonując przesunięcia towarów własnych (wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy) powinien je dokumentować poprzez wystawienie faktury, z uwzględnieniem danych sprzedawcy (w tym numer, za pomocą którego podatnik – Spółka – jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony PL) oraz dane nabywcy (w tym numer, za pomocą którego nabywca – Spółka – jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego) – zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, w opisanym stanie faktycznym nr 1 i nr 2, wysyłkę paneli podłogowych do magazynu w Belgii należy wykazać po stronie Wnioskodawcy jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, wskazując na fakturze polski i belgijski numer podatkowy. Wnioskodawca jest także uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, przy spełnieniu warunków zawartych w art. 42 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy ponadto zauważyć, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi tylko w zakresie zadanych pytań. Inne kwestie nieobjęte pytaniami zawarte w opisie sprawy lub we własnym stanowisku nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tutejszy organ zastrzega, że rozstrzygnięcie, czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.