2021.06.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.168.2021.2.IG
z 25 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2021 r. (data wpływu 16 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem nadanym 11 czerwca 2021 r. (data wpływu 17 czerwca 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 7 czerwca 2021 r. (doręczone 7 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że czynności realizowane przez Wnioskodawcę w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą stanowiły czynności opodatkowanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2021 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że czynności realizowane przez Wnioskodawcę w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą stanowiły czynności opodatkowanych. Wniosek został uzupełniony pismem nadanym 11 czerwca 2021 r. (data wpływu 17 czerwca 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 7 czerwca 2021 r. (doręczone 7 czerwca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. Sp. z o.o. (dalej: „Spółka" lub „Wnioskodawca") jest spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce. Spółka prowadzi działalność w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym (dalej łącznie jako: „Klienci”). Spółka udziela pożyczek głównie w kanałach zdalnych tj. telefonicznie oraz internetowo. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym oraz podatnikiem VAT czynnym.

W toku prowadzonej działalności, zdarza się, że Klienci nie są w stanie wywiązać się z obowiązku terminowej spłaty rat zaciągniętej pożyczki, w związku z czym poszukują profesjonalnej pomocy w celu wypracowania obopólnie satysfakcjonującego Klienta i Spółkę rozwiązania.

W ostatnim czasie Spółka podjęła współpracę polegającą na realizacji wspólnego przedsięwzięcia biznesowego wraz z B. (dalej: „Kancelaria"), aby umożliwić Klientom korzystanie z usług świadczonych przez Kancelarię w celu polubownego i pozasądowego rozwiązania kwestii nieregulowanego zadłużenia Klientów (dalej: „wspólne przedsięwzięcie" lub „program oddłużeniowy").

Spółka posiada bazę Klientów, do których może zostać skierowana oferta Kancelarii, a także rozbudowaną a niewykorzystywaną obecnie infrastrukturę call-center, sprzedażową, finansowo-księgową, administracyjną do wykorzystania przy realizacji wspólnego programu oddłużeniowego.

Kancelaria natomiast jest podmiotem profesjonalnie świadczącym usługi prawne mające m.in. na celu wspieranie osób fizycznych w zakresie redukcji ich zadłużenia, opracowania i wspierania w realizacji indywidualnych planów spłat zaciągniętych zobowiązań i wypracowywania ugód pomiędzy pożyczkodawcami a pożyczkobiorcami.

Szczegółowe zasady współpracy oraz zakres ponoszonej przez Spółkę i Kancelarię (dalej: „Strony") odpowiedzialności zostały określone w Umowie o wspólnym przedsięwzięciu (dalej: „Umowa").

Spółka w ramach Umowy podejmuje działania niezbędne do stworzenia warunków prawno-organizacyjnych, które umożliwią świadczenie usług przez Kancelarię dla jak najszerszego grona odbiorców w zakresie restrukturyzacji zadłużenia Klientów Spółki, jak również innych zadłużonych osób fizycznych, umożliwiając osiągniecie celów wspólnego przedsięwzięcia.

Spółka w ramach zawartej Umowy, w szczególności:

udostępnia informacje o usługach Kancelarii świadczonych w ramach programu oddłużeniowego oraz prowadzeniu kampanii marketingowych i kierowaniu oferty na te usługi;
jest odpowiedzialna za kontakt telefoniczny i za pośrednictwem SMS (usługi call center) z Klientami;
przyjmuje deklaracje Klientów o chęci przystąpienia do programu oddłużeniowego;
udostępnia Klientom wyrażającym chęć przystąpienia do programu oddłużeniowego treść umowy o pomoc prawną przy redukcji zadłużenia;
udziela pomocy przy pozyskiwaniu od Klientów informacji niezbędnych do przeprowadzenia przez Kancelarię analizy sytuacji finansowej Klienta i podjęcia decyzji o przyjęciu bądź nie do programu oddłużeniowego;
weryfikuje poprawność danych zebranych od Klientów;
przekazuje Kancelarii Klientów zainteresowanych usługą oddłużenia do weryfikacji i zawarcia umowy z Klientem;
informuje Klientów o przyjęciu bądź nie do programu oddłużeniowego przez Kancelarię;
generuje indywidualne umowy o pomoc prawną przy redukcji zadłużenia i wysyłaniu ich do Klientów;
przekazuje Kancelarii inne informacje odnośnie realizacji uzgodnionych działań o charakterze wsparcia administracyjno - organizacyjnego;
zapewnia obsługę finansowo-księgową przedsięwzięcia, w tym płatności i rozliczenia Klienta z tytułu uczestnictwa w programie oddłużeniowym oraz bieżącą obsługę techniczną (IT);
pozyskuje leady sprzedażowe w ramach działań marketingowych.

W konsekwencji przedsięwzięcie będzie realizowane z wykorzystaniem infrastruktury udostępnianej przez Spółkę oraz wkładu merytorycznego Kancelarii.

Z kolei Kancelaria w ramach wspólnego przedsięwzięcia zobowiązuje się świadczyć oferowane Klientom usługi prawne w celu polubownego i pozasądowego rozwiązania kwestii nieregulowanego zadłużenia Klientów z należytą starannością, terminowo i w pełni profesjonalnie wywiązywać się ze zobowiązań wynikających z Umowy z Klientem oraz wspierać Klientów w sposób zaangażowany i fachowy na każdym etapie współpracy z Klientem.

W związku ze świadczeniem usług prawnych Kancelaria w ramach Umowy z Klientem pobiera od Klienta następujące wynagrodzenie:

opłatę początkową - jednorazową, stanowiącą stały procent ustalonej kwoty zadłużenia zgłoszonej do redukcji;
opłatę serwisową - stanowiącą stałą miesięczną kwotę za obsługę zadłużenia;
wynagrodzenie „Od Sukcesu" - w wysokości stanowiącej stały procent kwoty różnicy pomiędzy wysokością należności zgłoszonej przez Klienta do redukcji zadłużenia, a kwotą do zapłaty na podstawie każdej ugody wypracowanej przez Kancelarię.

Zamiarem Stron nie jest zawiązanie spółki cywilnej lub innego podmiotu o podobnym charakterze, a jedynie osiągnięcie określonych wspólnie celów, z użyciem własnych dla każdej Strony narzędzi i środków.

Alokacja kosztów i dochodów pochodzących ze wspólnego przedsięwzięcia

Podejmując realizację wspólnego przedsięwzięcia zarówno Spółka jak i Kancelaria ponoszą szereg kosztów związanych m.in. z obsługą techniczną, świadczeniem usług prawnych na rzecz Klientów oraz z innymi czynnościami wskazanymi w Umowie, przy czym każda ze Stron ponosi określone koszty związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia samodzielnie. W szczególności Strony postanowiły, że żadna z nich nie wystąpi do drugiej Strony z roszczeniem o zwrot kosztów.

Strony z tytułu czynności wykonywanych we wspólnym przedsięwzięciu będą dokonywały alokacji dochodu osiągniętego w związku z prowadzoną realizacją wspólnego przedsięwzięcia.

Dochód ze wspólnego przedsięwzięcia jest rozdzielany pomiędzy Stronami w miesięcznych okresach rozliczeniowych, według następujących zasad:

Spółka otrzymuje 5% z 5,25% netto ustalonej kwoty zadłużenia zgłoszonej do redukcji (nie mniej niż 1.000,00 zł netto + VAT), wpłacanej przez Klienta na poczet opłaty początkowej;
opłata serwisowa - pozostaje w całości przychodem Kancelarii;
wynagrodzenie „Od Sukcesu” - jest dzielone pomiędzy Strony w stosunku 80% (dla Spółki) a 20% (dla Kancelarii).

Podział dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia dotyczy wyłącznie kwot faktycznie wpłaconych przez Klientów.

Zarówno Kancelaria jak i Spółka będą odrębnie realizowały określone czynności. W szczególności żadna ze Stron nie będzie traktowała drugiej Strony, jako podwykonawcę oraz zlecała świadczenia określonych usług lub dostaw towarów w zamian za wynagrodzenie.

Strony nie będą również bezpośrednim beneficjentem działań podejmowanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia tj. pozyskanie Klienta i obsługa techniczna programu oddłużeniowego i usługi prawne w zakresie restrukturyzacji zadłużenia Klientów będą, bowiem wykonywane na rzecz Klientów.

Zgodnie z przyjętym modelem współpracy płatność między Stronami ma jedynie na celu rozdzielenie wypracowanego zysku w ramach wspólnego przedsięwzięcia w formie podziału dochodu wypracowanego w ramach wspólnego przedsięwzięcia.

W uzupełnieniu Wniosku wskazano, że Wnioskodawca w ramach umowy „o wspólnym przedsięwzięciu” zawartej z kancelaria Prawną nie będzie świadczył, na rzecz Kancelarii Prawnej jakiejkolwiek usługi, za które otrzymywałby od Kancelarii Prawnej jakiegokolwiek wynagrodzenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy działania Spółki podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą stanowiły czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Spółką a Kancelarią będą stanowiły dla Spółki wynagrodzenie za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Zdaniem Wnioskodawcy, działania Spółki realizowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą stanowiły czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W rezultacie, przepływy pieniężne pomiędzy Stronami dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą stanowiły dla Spółki wynagrodzenia za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Opodatkowanie VAT - zasady ogólne

W ocenie Wnioskodawcy na gruncie niniejszej sprawy istotnym jest ustalenie, czy czynności realizowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą podlegały VAT i tym samym określenia, czy rozliczenia między Stronami dokonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą stanowiły dla Spółki wynagrodzenie za wykonywanie czynności, szczegółowo określone w Umowie, jako opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym za dostawę towarów uważa się w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle powołanych przepisów przez świadczenie usług należy, zatem rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów, świadczone na rzecz innego podmiotu. Zgodnie z komentarzem J. Zubrzyckiego definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania VAT transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej zgodnie ogólnym założeniem, że opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów (J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2020, Unimex).

Jednocześnie, jak wynika z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie - odpłatność stanowi wynagrodzenie należne za dane świadczenie.

Kwestia "odpłatności" była niejednokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej; „TSUE”). W wyroku C-102/86 w sprawie Apple and Pear Development Council TSUE wskazał, że: "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem". Natomiast w wyroku C-16/93 Tolsma, Trybunał wskazał, że czynność: "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach, którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Na podstawie powyższego można zatem określić, że cechami konstytuującymi czynność opodatkowaną zgodnie z ustawą o VAT są sytuacje, gdy:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach, którego następuje wzajemne świadczenie;
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 8 lutego 2018 r., sygn. I FSK 546/76 „(...) istotne jest zatem, żeby odpłatność otrzymana w związku z określonym świadczeniem była bezpośrednio związana z czynnością, która miałaby być opodatkowana podatkiem VAT. Natomiast usługodawcę musi łączyć stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności i musi być ono wyrażone w pieniądzu”.

W kontekście obowiązujących przepisów należy zatem uznać, że aby zakwalifikować daną czynność jako opodatkowaną podatkiem VAT dana usługa lub dostawa towarów musi spełniać szereg wymogów przedstawionych powyżej. W tym kontekście w celu weryfikacji, czy w przedstawionym stanie faktycznym można dopatrywać się czynności opodatkowanych VAT konieczne jest przeprowadzenie analizy poszczególnych zapisów Umowy zawartej między Spółką a Kancelarią.

Wspólne przedsięwzięcie

Charakter relacji biznesowej między Spółką i Kancelarią, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać za tzw. wspólne przedsięwzięcie, które określa szeroki katalog różnych form współpracy osób lub podmiotów, ukierunkowanej na realizację określonych celów, stanowiących najczęściej cele zarobkowe lub cele organizacyjne. Wspólne przedsięwzięcie opiera się przede wszystkim na ustaleniach dotyczących danego przedsięwzięcia dokonanych między przedsiębiorcami, na mocy których, niezależne od siebie podmioty podejmują wspólne działania w celu realizacji określonego jednego przedsięwzięcia gospodarczego tj. kilka podmiotów razem (równorzędnie jako partnerzy) łącznie wykonują określone zadanie.

Co ważne, w perspektywie analizy wspólnego przedsięwzięcia na gruncie podatku VAT istotny w odniesieniu do wspólnych przedsięwzięć jest cel, a nie pojedyncze działania składające się na daną Umowę wspólnego przedsięwzięcia. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1373/14 przy ocenie skutków w zakresie VAT „(...) istnieje ugruntowane już orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznające, że przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jako przedmiotu opodatkowania - świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne lub konsorcjalne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu”.

Celem biznesowym realizowanym w ramach wspólnego przedsięwzięcia jest podjęcie wspólnych działań (wskazanych w opisie stanu faktycznego) w zakresie rozszerzenia oferowanych przez Strony usług, aby zwiększyć strumień dotychczasowych dochodów obu Stron. W szczególności, aktywności podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą miały na celu obsługę tego samego portfela Klientów oferując również restrukturyzację zobowiązań dla dotychczasowych Klientów Spółki. Przy czym obie Strony przedsięwzięcia będą podejmowały w zakresie własnej działalności niezależne, uzupełniające się czynności. Strony będą współdziałać w różnych obszarach, tj. będą udostępniać sobie nawzajem pewne narzędzia (m.in. portfel klientów, zaplecze back-office, wiedzę specjalistyczną), mając na celu realizację wspólnego przedsięwzięcia.

W ocenie Wnioskodawcy na gruncie analizy przedmiotowej sprawy, w kontekście opodatkowania VAT kluczowe jest, że zawarta przez Spółkę i Kancelarię Umowa o wspólnym przedsięwzięciu ma przede wszystkim na celu zwiększenie zakresu usług oraz rozszerzenie portfela klientów w celu uzyskania dodatkowego przysporzenia przez obie Strony Umowy. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza Wojewódzki Sądu Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z 5 kwietnia 2017 r., sygn. III SA/Wa 873/16 stwierdzając, iż „słuszne jest twierdzenie Wnioskodawcy, iż przy ocenie skutków w zakresie VAT w odniesieniu do wspólnych przedsięwzięć należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności. Gdyby przyjąć, iż udostępnianie bazy danych, zaplecza technicznego oraz wiedzy stanowi świadczenie usług, natomiast zapłatą/wynagrodzeniem za tę usługę są kwoty otrzymane od drugiej Strony, to całkowicie pominięty zostałby cel umowy, tj. pozyskiwanie klientów i sprzedaż produktów ubezpieczeniowych i bankowych”.

Należy podkreślić, że obie Strony umowy zamierzają zrealizować określone cele biznesowe, z tym, że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem usług drugiej Stronie umowy. Zauważyć należy bowiem, że pomiędzy Stronami niewątpliwe będzie istniał stosunek umowny, jednakże na podstawie postanowień Umowy, nie dojdzie do zawiązania stosunku ściśle zobowiązaniowego, w którym jedna ze Stron zobowiązałaby się do wykonania określonych czynności na rzecz drugiej Strony.

Wzajemność świadczenia

Na działania zmierzające do realizacji wspólnego przedsięwzięcia nie składa się żadna forma wymiany rzeczy lub świadczeń między Spółką i Kancelarią. Każda ze stron niezależnie wykorzystuje, bowiem dostępne zasoby w celu realizacji programu oddłużeniowego Klienta. Kluczową kwestią Umowy o wspólnym przedsięwzięciu pozostaje fakt, iż Strony nie wykonują czynności na swoją rzecz. Pomiędzy Stronami nie występuję ekwiwalentność świadczeń tylko realizacja wspólnego celu biznesowego - zwiększenia strumienia dotychczasowych dochodów obydwu Stron.

W rozumieniu Wnioskodawcy nawiązana relacja biznesowa nie spowoduje powstania stosunku zobowiązaniowego, w którym Spółka zobowiązałaby się do wykonywania odpłatnie określonych czynności na rzecz Kancelarii.

Powyższe potwierdza także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 7 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-1.4012.621.2019.3.AM: "pomiędzy Wnioskodawcą i Kontrahentami, z którymi realizuje wspólne przedsięwzięcie brak jest świadczenia wzajemnego, w zamian za wykonanie którego, wypłacane jest wynagrodzenie. Osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest realizacja Imprezy (Biegu), przez Kontrahentów Wnioskodawcy, z którymi współpracuje Wnioskodawca poza granicami Polski nie wiąże się ze świadczeniem usług przez tych Kontrahentów na rzecz Wnioskodawcy. Ani Wnioskodawca ani Kontrahenci nie są bezpośrednim beneficjentem podejmowanych przez siebie działań. Wnioskodawca oraz Kontrahenci zawarli Umowę, której przedmiotem jest wspólna organizacja Imprezy (Biegu)".

W opinii Wnioskodawcy zawarcie Umowy wspólnego przedsięwzięcia nie kreuje między Stronami świadczeń wzajemnych, nie powodując wypełnienia przesłanki warunkującej możliwość uznania realizowanych działań za czynności opodatkowane VAT.

Beneficjenci

Ponadto zauważyć należy, że usługa stanowi świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W ramach prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia zarówno Spółka, jak i Kancelaria nie wystąpią w roli bezpośrednich beneficjentów podejmowanych działań. Odbiorcą świadczeń wykonywanych w ramach wspólnego przedsięwzięcia są Klienci (pożyczkobiorcy), a bezpośrednia płatność będzie dokonywana przez Klientów, a nie przez Strony Umowy.

Odpłatność

Zgodnie z argumentacją przytoczoną powyżej pomiędzy świadczeniami wykonywanymi między Spółką i Kancelarią brak jest cech spełniających warunek wzajemności świadczeń. Strony nie będą również otrzymywać od siebie wzajemnie wynagrodzenia, które stanowi kolejne z kryteriów konstytuujących czynność opodatkowaną VAT na podstawie orzecznictwa TSUE.

Jedyny przewidywany przepływ środków pieniężnych będzie wynikał, zgodnie z Umową, z alokacji zysków i zostanie zrealizowany w odpowiednich proporcjach określonych Umową, odnosząc się do kwoty wygenerowanej przez Strony w ramach wspólnego przedsięwzięcia.

W przedmiotowej sytuacji nie wystąpi, zatem związek przyczynowo-skutkowy między działaniami Wnioskodawcy a otrzymywanymi przez niego środkami pieniężnymi. Wynika to z faktu, że rozliczenia dochodu pomiędzy Spółką i Kancelarią a podejmowane działania nie są ze sobą bezpośrednio powiązane. Kwoty otrzymywane przez Spółkę w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie będą zarazem stanowiły wynagrodzenia za dostarczane towary lub wykonane usług Kancelarii i w ocenie Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy rozliczenia finansowe między Spółką i Kancelarią będą miały charakter techniczny, dokonywany w celu odzwierciedlenia zysku każdego z uczestników wspólnego przedsięwzięcia odzwierciedlający poziom zaangażowania każdej ze Stron i w żadnym wypadku nie stanowią odpłatności za świadczone usługi, które będą wykonywane bezpośrednio przez Spółkę na rzecz Klientów. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie praktyce sądów administracyjnych i organów podatkowych m.in.:

w prawomocnym wyroku WSA w Warszawie z 5 kwietnia 2017 r., sygn. III SA/Wa 873/16 dotyczącym analogicznej sprawy jak będąca przedmiotem niniejszego wniosku WSA stwierdził, że „Skarżąca i Partner (...) będą podejmowały wspólne działania, aby sprzedawać produkty bankowe i ubezpieczeniowe na rzecz zewnętrznych klientów. W tym celu będą współdziałać w różnych obszarach, tj. będą udostępniać sobie nawzajem pewne narzędzia (bazy danych, personel, wiedzę), które będą pozwalały na realizację wspólnego celu. Beneficjentem działań Wnioskodawcy nie będzie zatem Partner, tylko klient - nabywca produktów ubezpieczeniowych i bankowych. W rezultacie, Strony nie będą występować w charakterze nabywcy (usługobiorcy) czynności (usług) wykonywanych przez drugą stronę Umowy. 0 ile bowiem sama Umowa będzie określać zasady współpracy między Wnioskodawcą a Partnerem, to Strony nie będą na jej podstawie świadczyć sobie nawzajem jakichkolwiek usług. (...) między zapłatą za usługę a otrzymanym wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni związek. Związek ten winien mieć charakter przyczynowy. Oznacza to, iż zapłata powinna być konsekwencją spełnienia świadczenia i powinna być należna podatnikowi na podstawie łączącego go z odbiorcą stosunku prawnego. Taki związek nie będzie występował w sytuacji rozliczeń finansowych między Wnioskodawcą a Partnerem. Rozliczenia między Stronami nie będą bowiem wynikiem zapłaty w zamian za wyświadczone przez nich na swoją rzecz usługi, ale rozliczeniem poniesionych kosztów, zależnym od wyników skuteczności działań podjętych w ramach współpracy przez każdą ze Stron oraz poniesionych kosztów/zaangażowanych zasobów”.

w wyroku NSA z 6 kwietnia 2018 r., sygn. I FSK 961/16 „Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą sprawę podziela zaprezentowany we (...) pogląd dotyczący opodatkowania umów takich jak umowa konsorcjum, a w zasadzie sytuacji, kiedy podmioty wchodzące w skład konsorcjum, dokonują względem siebie rozliczeń wewnętrznych. W przypadku zatem, gdy rozliczeniom pieniężnym między uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia (konsorcjum), nie towarzyszy świadczenie usług lub dostawa towarów, rozliczenia te nie są traktowane same przez się jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

w wyroku NSA z 10 października 2014 r., sygn. I FSK 1418/13 „okolicznością, która w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT decyduje o opodatkowaniu jest odpłatność za świadczoną usługę, którą należy rozumieć, jako wynagrodzenie należne za dane świadczenie. Jest ono najczęściej określane umową pomiędzy stronami transakcji i stanowi skutek określonego przysporzenia. Trudno taką cechę przypisywać operacji księgowej dokonywanej przez lidera na rzecz partnerów konsorcjum. Brak jest takiego stosunku prawnego, z którego wynikałaby wzajemność świadczenia lidera przybierającego postać rozdziału przychodów całego przedsięwzięcia. Nie jest to zatem świadczenie wzajemne lidera konsorcjum, a jedynie umownie określony obowiązek "rozdziału przychodów całego przedsięwzięcia. Lider konsorcjum nie pozostaje dłużnikiem partnerów z tytułu świadczenia na ich rzecz usługi rozdziału przychodów. Rozdział ten w odpowiednich proporcjach wynika z mocy samej umowy konsorcjum, a nie z jakiegoś świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został jego lider”.

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 września 2019 r. sygn. 0114-KDIP1-1.4012.385.2019.1.IZ: "Rozliczenie ustalonego procenta przychodów przypadającego na każdą ze stron umowy nie będzie stanowić świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wynika z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku, osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest organizacja Wydarzenia nie wiąże się bezpośrednio ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki. Czynności, jakie Wnioskodawca podejmował w celu organizacji Wydarzenia, tj. dbanie o stronę wizualną Wydarzenia, w tym opracowanie logotypu oraz spotu promocyjnego Wydarzenia, promocji Wydarzenia w swoich kanałach telewizyjnych i na portalach społecznościowych, przygotowanie oraz obsługa podstrony zarządzanej przez siebie witryny, w celu promocji Wydarzenia, nie mogą zostać uznane za odpłatne świadczenie usług, z tytułu których Wnioskodawca jest uprawniony do partycypacji w wypracowanym zysku. Rozdział środków stanowiących zysk z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia w odpowiednich proporcjach wynika z mocy zawartej umowy o współpracy, a nie ze świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został Wnioskodawca. W tym miejscu należy raz jeszcze podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność (tj. dostawa towarów lub świadczenie usług), a nie sama płatność".

Reasumując, mając na uwadze powołane przepisy prawne oraz orzecznictwo sądów administracyjnych jak również stanowisko organów podatkowych, zdaniem Wnioskodawcy w analizowanym stanie faktycznym rozliczenie dochodów i kosztów, odpowiadające udziałowi Spółki w oparciu o zapisy Umowy we wspólnym przedsięwzięciu, nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani też świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy. Charakter podejmowanych czynności w ramach wspólnego przedsięwzięcia przez Spółkę, jak również rodzaj stosunku między Spółką a Kancelarią nie spełnia, bowiem przesłanek uznania aktywności Spółki za czynności opodatkowane VAT, a tym samym opodatkowania podatkiem VAT dochodów z tytułu realizowanego przedsięwzięcia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy o VAT.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 tego artykułu).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym. Spółka udziela pożyczek głównie w kanałach zdalnych tj. telefonicznie oraz internetowo. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym oraz podatnikiem VAT czynnym.

W ostatnim czasie Spółka podjęła współpracę polegającą na realizacji wspólnego przedsięwzięcia biznesowego wraz z Kancelarią Prawną, aby umożliwić Klientom korzystanie z usług świadczonych przez Kancelarię w celu polubownego i pozasądowego rozwiązania kwestii nieregulowanego zadłużenia Klientów.

Szczegółowe zasady współpracy oraz zakres ponoszonej przez Spółkę i Kancelarię odpowiedzialności zostały określone w Umowie o wspólnym przedsięwzięciu.

Spółka w ramach zawartej Umowy, w szczególności: udostępnia informacje o usługach Kancelarii świadczonych w ramach programu oddłużeniowego oraz prowadzeniu kampanii marketingowych i kierowaniu oferty na te usługi; jest odpowiedzialna za kontakt telefoniczny i za pośrednictwem SMS - usługi call center z Klientami; przyjmuje deklaracje Klientów o chęci przystąpienia do programu oddłużeniowego; udostępnia Klientom wyrażającym chęć przystąpienia do programu oddłużeniowego treść umowy o pomoc prawną przy redukcji zadłużenia; udziela pomocy przy pozyskiwaniu od Klientów informacji niezbędnych do przeprowadzenia przez Kancelarię analizy sytuacji finansowej Klienta i podjęcia decyzji o przyjęciu bądź nie do programu oddłużeniowego; weryfikuje poprawność danych zebranych od Klientów; przekazuje Kancelarii Klientów zainteresowanych usługą oddłużenia do weryfikacji i zawarcia umowy z Klientem; informuje Klientów o przyjęciu bądź nie do programu oddłużeniowego przez Kancelarię; generuje indywidualne umowy o pomoc prawną przy redukcji zadłużenia i wysyłaniu ich do Klientów; przekazuje Kancelarii inne informacje odnośnie realizacji uzgodnionych działań o charakterze wsparcia administracyjno - organizacyjnego; zapewnia obsługę finansowo-księgową przedsięwzięcia, w tym płatności i rozliczenia Klienta z tytułu uczestnictwa w programie oddłużeniowym oraz bieżącą obsługę techniczną; pozyskuje leady sprzedażowe w ramach działań marketingowych.

W konsekwencji przedsięwzięcie będzie realizowane z wykorzystaniem infrastruktury udostępnianej przez Spółkę oraz wkładu merytorycznego Kancelarii.

W związku ze świadczeniem usług prawnych Kancelaria w ramach Umowy z Klientem pobiera od Klienta następujące wynagrodzenie: opłatę początkową - jednorazową, stanowiącą stały procent ustalonej kwoty zadłużenia zgłoszonej do redukcji; opłatę serwisową - stanowiącą stałą miesięczną kwotę za obsługę zadłużenia; wynagrodzenie „Od Sukcesu" - w wysokości stanowiącej stały procent kwoty różnicy pomiędzy wysokością należności zgłoszonej przez Klienta do redukcji zadłużenia, a kwotą do zapłaty na podstawie każdej ugody wypracowanej przez Kancelarię.

Strony z tytułu czynności wykonywanych we wspólnym przedsięwzięciu będą dokonywały alokacji dochodu osiągniętego w związku z prowadzoną realizacją wspólnego przedsięwzięcia.

Dochód ze wspólnego przedsięwzięcia jest rozdzielany pomiędzy Stronami w miesięcznych okresach rozliczeniowych, według następujących zasad:

Spółka otrzymuje 5% z 5,25% netto ustalonej kwoty zadłużenia zgłoszonej do redukcji nie mniej niż 1.000,00 zł netto + VAT, wpłacanej przez Klienta na poczet opłaty początkowej;
opłata serwisowa - pozostaje w całości przychodem Kancelarii;
wynagrodzenie „Od Sukcesu” - jest dzielone pomiędzy Strony w stosunku 80% dla Spółki a 20% dla Kancelarii.

Podział dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia dotyczy wyłącznie kwot faktycznie wpłaconych przez Klientów.

Wnioskodawca w ramach umowy „o wspólnym przedsięwzięciu” zawartej z kancelaria Prawną nie będzie świadczył, na rzecz Kancelarii Prawnej jakiejkolwiek usługi, za którą otrzymywałby od Kancelarii Prawnej jakiegokolwiek wynagrodzenie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy działania Spółki podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia będą stanowiły czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Spółką a Kancelarią będą stanowiły dla Spółki wynagrodzenie za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcy) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcy), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Zauważyć należy, że zawieranie porozumień w postaci umowy o współpracę jest dopuszczalne, w ramach swobody umów. Stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami.

W konsekwencji w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach wszystkie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem innego podmiotu w ramach zawartej umowy.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie pomiędzy stronami istnieje ekwiwalentność świadczeń. W rezultacie, podjęte przez obie Strony Umowy działania mają charakter wzajemnych świadczeń, między działaniami Wnioskodawcy a działaniami Kancelarii występuje bezpośredni związek prawny, a tym samym ekwiwalentność i wzajemność świadczeń.

W przedmiotowej sprawie nie można mówić o przedsięwzięciu w celu realizacji wspólnego celu, które nie będzie podlegało opodatkowaniu. Należy wskazać, że świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy.

W rozpatrywanej sprawie wykonanie czynności, co do których Wnioskodawca został zobowiązany na podstawie zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia tj. udostępnianie informacji o usługach Kancelarii świadczonych w ramach programu oddłużeniowego oraz prowadzenie kampanii marketingowych i kierowaniu oferty na te usługi; kontakt telefoniczny i usługi call center z Klientami; przyjmowanie deklaracji Klientów o chęci przystąpienia do programu oddłużeniowego; udostępnianie Klientom wyrażającym chęć przystąpienia do programu oddłużeniowego treści umowy o pomoc prawną przy redukcji zadłużenia; udzielanie pomocy przy pozyskiwaniu od Klientów informacji niezbędnych do przeprowadzenia przez Kancelarię analizy sytuacji finansowej Klienta i podjęcia decyzji o przyjęciu bądź nie do programu oddłużeniowego; weryfikowanie poprawności danych zebranych od Klientów; przekazywanie Kancelarii Klientów zainteresowanych usługą oddłużenia do weryfikacji i zawarcia umowy z Klientem; informowanie Klientów o przyjęciu bądź nie do programu oddłużeniowego przez Kancelarię; generowanie indywidualnych umów o pomoc prawną przy redukcji zadłużenia i wysyłanie ich do Klientów; przekazywanie Kancelarii innych informacji odnośnie realizacji uzgodnionych działań o charakterze wsparcia administracyjno-organizacyjnego; zapewnianie obsługi finansowo-księgowej przedsięwzięcia, w tym płatności i rozliczeń Klienta z tytułu uczestnictwa w programie oddłużeniowym oraz bieżąca obsługa techniczna; pozyskiwanie leadów sprzedażowych w ramach działań marketingowych - będą wypełniały definicję świadczenia usług na rzecz Kancelarii – za które Stronie będzie wypłacone należne wynagrodzenie przekazane przez tę Kancelarię zgodnie z podziałem wynikającym z umowy.

Tak więc otrzymane przez Wnioskodawcę od Kancelarii kwoty będą jednoznacznie związane z określonym zachowaniem Wnioskodawcy, a zatem świadczeniem przez niego usług na rzecz Kancelarii. Kancelaria w ramach Umowy z Klientem pobiera od niego wynagrodzenie, następnie dochód jest rozdzielany pomiędzy Stronami – Spółka otrzymuje określoną cześć wpłacanej przez Klienta opłaty początkowej i wynagrodzenia „Od Sukcesu”.

Dla prawidłowości kwalifikacji czynności na gruncie przepisów prawa podatkowego bez znaczenia jest określenie przez Strony Umowy jej nazwy lub sposobu rozliczenia wynagrodzenia. Charakter wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności pomimo posługiwania się przez Strony Umowy cywilnoprawnej pojęciem „wspólnego przedsięwzięcia” nie ma znaczenia dla prawidłowego opodatkowania faktycznie wykonanych czynności, które w istocie są klasycznym świadczeniem usług wskazanym w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, za które wynagrodzeniem pomimo nazwy jaką posługują się Strony w Umowie – część dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia – będzie stanowiła korzyść jaką otrzyma Wnioskodawca.

Biorąc pod uwagę opis analizowanej sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że rozliczenia przez Kancelarię dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia, odpowiadające udziałowi Wnioskodawcy w oparciu o zapisy Umowy nie stanowi wynagrodzenia za czynności opodatkowane VAT. Czynności co do których Wnioskodawca został zobowiązany na podstawie zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia i wskazane we wcześniejszej części niniejszej interpretacji, mają na celu wyświadczenie określonych usług na rzecz Kancelarii, za które będzie wypłacone należne wynagrodzenie, którego obliczenia i podziału dokonuje Kancelaria poprzez przekazanie odpowiednich kwot na rzecz Wnioskodawcy.

Jak wskazano wyżej, działania do wykonania których zobowiązał się Wnioskodawca stanowią świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT, a Wnioskodawca będzie występował w przedmiotowej sprawie w roli podmiotu świadczącego usługi. Kwota Dochodu przekazana Wnioskodawcy przez Kancelarię stanowi w istocie wynagrodzenie za wykonane usługi, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Podsumowując, otrzymana przez Wnioskodawcę kwota z tytułu wykonania usług na rzecz Kancelarii mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług.

Tym samym działania Wnioskodawcy podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia stanowią czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług i tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Wnioskodawcą a Kancelarią stanowią wynagrodzenie za wykonywanie czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków oraz interpretacji indywidualnych należy zwrócić uwagę na fakt, że zarówno wyroki jak i interpretacje indywidualne rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych od stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i odnoszą się też do kwestii podziału zysku pomiędzy konsorcjantami, którzy nie świadczą wobec siebie żadnych usług. Przyjęte natomiast w interpretacji stanowisko organu oparte jest na wskazanych przepisach prawa, odnoszących się do kwestii opisanej we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia stanu faktycznego.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin