Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.105.2021.2.MR
z 30 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 marca 2021 r. (data wpływu 22 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 4 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania rocznego bonusu za intensyfikację sprzedaży jako wynagrodzenie za usługę świadczoną w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i wykazania w związku z tą usługą importu usług, opodatkowanych na terytorium kraju, gdzie usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej,
• rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług intensyfikacji sprzedaży związanych z działalnością marketingową, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT oraz wykazania podatku należnego i obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w dacie zakończenia okresu rozliczeniowego, tj. 31 grudnia 2020 r.
• jest prawidłowe
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania rocznego bonusu za intensyfikację sprzedaży jako wynagrodzenie za usługę świadczoną w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i wykazania w związku z tą usługą importu usług, opodatkowanych na terytorium kraju, gdzie usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej,
• rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług intensyfikacji sprzedaży związanych z działalnością marketingową, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT oraz wykazania podatku należnego i obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w dacie zakończenia okresu rozliczeniowego, tj. 31 grudnia 2020 r.
  
  

Wniosek uzupełniono w dniu 9 czerwca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka podpisała umowę handlową z Kontrahentem ze Szwajcarii, na podstawie której prowadzona jest stała współpraca w zakresie sprzedaży mebli oraz świadczenia usług.

Kontrahent świadczy usługi związane z działalnością marketingową. Za te usługi Kontrahent potrąca wynagrodzenie kwartalne oraz roczne w postaci premii pieniężnej. W umowie zostały wskazane warunki przyznawania premii pieniężnej w związku z osiągnięciem progu sprzedaży.

Wynagrodzenie jest liczone jako iloczyn procentowy od zrealizowanego progu obrotów w okresie rozliczeniowym. Premia roczna dotyczy wynagrodzenia za świadczenie usług działań marketingowych, intensyfikacji sprzedaży produktów i realizowanej polityki cenowej w roku 2020.

Kontrahent po zakończeniu okresu rozliczeniowego wystawił Spółce dnia 22 lutego 2021 r. Notę debetową na bonus roczny za intensyfikację sprzedaży.

Bonus kwartalny przyznawany jest na podstawie Noty debetowej wystawionej przez Kontrahenta ze Szwajcarii za poszczególne kwartały za wynagrodzenie za świadczenie usług promocji Spółki w salonach oraz budowanie ekspozycji produktów. Bonus za usługi marketingowe jest rozliczany w okresach kwartalnych.

W piśmie z dnia 4 czerwca 2021 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca podał następujące informacje:

• Ad 1.
  Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT.
• Ad 2.
  Kontrahent ze Szwajcarii, z którym Spółka podpisała umowę handlową nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.
• Ad 3.
  Usługi zgodnie z umową realizowane są w okresach rozliczeniowych, momentem wykonania usługi jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego.
• Ad 4.
  Usługi świadczone przez Kontrahenta ze Szwajcarii są wykonywane w sposób powtarzalny i ciągły.
• Ad 5.
  Kontrahent ze Szwajcarii prawo do rocznej premii nabywa w momencie wystawienia Noty debetowej i dokonuje potrącenia przy najbliższej płatności.
• Ad 6.
  Premia roczna jest potrącana po wystawieniu Noty przez Kontrahenta w terminie do 60 dni od daty wykonania usługi.
• Ad 7.
  Usługi świadczone przez Kontrahenta ze Szwajcarii za IV kwartał 2020 r. zostały udokumentowane i rozliczone.
• Ad 8.
  Nota debetowa wystawiona przez kontrahenta ze Szwajcarii zawiera dane identyfikacyjne obu Spółek, datę wystawienia, okres jakiego dotyczy, opis: roczny bonus, stawkę podatku VAT 0%. Nota stanowi obciążenie dla Spółki, bez pomniejszenia podstawy opodatkowania.
• Ad 9.
  Nabywane przez Spółkę usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych – sprzedaż mebli na eksport opodatkowana stawką VAT 0%.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka słusznie uznała roczny bonus jako wynagrodzenie za usługę świadczoną w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i rozliczyła import usług, zgodnie z przepisami art. 28b ustawy, zgodnie z którym miejscem opodatkowania jest kraj siedziby usługobiorcy?
2. Czy Spółka słusznie rozpoznała moment powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT i wykazała VAT należny w dacie zakończenia okresu rozliczeniowego, czyli 31 grudnia 2020 r. oraz dokonała obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu usług intensyfikacji sprzedaży, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu do wniosku z 4 czerwca 2021 r.):

• Ad 1.
  Spółka uznała roczny bonus dotyczący usług intensyfikacji sprzedaży jako wynagrodzenie za usługę świadczoną w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i rozliczyła import usług zgodnie z przepisami art. 28b ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem opodatkowania jest kraj siedziby usługobiorcy.
• Ad 2.
  Spółka rozpoznała moment obowiązku podatkowego zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT w dniu 31 grudnia 2020 r. i wykazała VAT należny w dacie zakończenia okresu rozliczeniowego czyli 31 grudnia 2020 r. r. oraz dokonała obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu usług intensyfikacji sprzedaży zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w zakresie uznania rocznego bonusu za intensyfikację sprzedaży jako wynagrodzenie za usługę świadczoną w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i wykazania w związku z tą usługą importu usług, opodatkowanych na terytorium kraju, gdzie usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej,
• prawidłowe – w zakresie rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług intensyfikacji sprzedaży związanych z działalnością marketingową, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT oraz wykazania podatku należnego i obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w dacie zakończenia okresu rozliczeniowego, tj. 31 grudnia 2020 r.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

I tak, w myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 działu V ustawy, dotyczącego określania miejsca świadczenia usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarcza odpowiadająca tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Artykuł 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z generalną zasadą dotyczącą miejsca świadczenia usług określoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W świetle regulacji przepisu art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Z kolei w świetle art. 17 ust. 2 ustawy w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Pojęcie importu usług zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 9 ustawy jako świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, jeśli dokonał on nabycia usługi od usługodawcy spoza terytorium kraju. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka podpisała umowę handlową z Kontrahentem ze Szwajcarii, na podstawie której prowadzona jest stała współpraca w zakresie sprzedaży mebli oraz świadczenia usług. Kontrahent świadczy usługi związane z działalnością marketingową. Za te usługi Kontrahent potrąca wynagrodzenie kwartalne oraz roczne w postaci premii pieniężnej. W umowie zostały wskazane warunki przyznawania premii pieniężnej w związku z osiągnięciem progu sprzedaży. Wynagrodzenie jest liczone jako iloczyn procentowy od zrealizowanego progu obrotów w okresie rozliczeniowym. Premia roczna dotyczy wynagrodzenia za świadczenie usług działań marketingowych, intensyfikacji sprzedaży produktów i realizowanej polityki cenowej w roku 2020. Kontrahent po zakończeniu okresu rozliczeniowego wystawił Spółce dnia 22 lutego 2021 r. Notę debetową na bonus roczny za intensyfikację sprzedaży. Kontrahent ze Szwajcarii prawo do rocznej premii nabywa w momencie wystawienia Noty debetowej i dokonuje potrącenia przy najbliższej płatności. Premia roczna jest potrącana po wystawieniu Noty przez Kontrahenta w terminie do 60 dni od daty wykonania usługi. Nota debetowa wystawiona przez Kontrahenta ze Szwajcarii zawiera dane identyfikacyjne obu Spółek, datę wystawienia, okres jakiego dotyczy, opis: roczny bonus, stawkę podatku VAT 0%. Nota stanowi obciążenie dla Spółki, bez pomniejszenia podstawy opodatkowania.

Kontrahent ze Szwajcarii, z którym Spółka podpisała umowę handlową nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Usługi zgodnie z umową realizowane są w okresach rozliczeniowych, momentem wykonania usługi jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

Usługi świadczone przez Kontrahenta ze Szwajcarii są wykonywane w sposób powtarzalny i ciągły.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy Spółka słusznie uznała roczny bonus za intensyfikację sprzedaży jako wynagrodzenie za usługę świadczoną w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i rozliczyła import usług, opodatkowanych na terytorium kraju, gdzie usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W odniesieniu do powyższych wątpliwości, należy wskazać, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Pojęcie „świadczenia usług” ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – niebędące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieuczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Wobec tego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem VAT wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie C-89/91 Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto, TSUE przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, że dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

Zatem, pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub jej ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Podsumowując należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to odpłatne świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy, że podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są tzw. bonusy pieniężne (premie pieniężne, rabaty, bonifikaty) nabywcom. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania bonusów pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie bonusy pieniężne zostały wypłacone, tzn. czy ich przyznanie uwarunkowane jest wykonaniem dodatkowych czynności, czy dotyczą konkretnych dostaw, czy też odnoszą się do wszystkich dostaw w określonym czasie itp.

W praktyce występują również sytuacje, w których w zamian za udzielenie bonusów ma miejsce świadczenie innych usług, w tym usług o charakterze promocyjnym, marketingowym, reklamowym. W takiej sytuacji należy uznać, że wypłacony bonus pieniężny związany jest z określonymi zachowaniami nabywcy, a zatem ze świadczeniem usług przez nabywcę otrzymującego taki bonus, które to usługi podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka podpisała umowę handlową z Kontrahentem ze Szwajcarii, na podstawie której prowadzona jest stała współpraca w zakresie sprzedaży mebli oraz świadczenia usług. Kontrahent ze Szwajcarii świadczy na rzecz Spółki usługi związane z działalnością marketingową. Za te usługi Kontrahent potrąca wynagrodzenie kwartalne oraz roczne w postaci premii pieniężnej. W umowie zostały wskazane warunki przyznawania premii pieniężnej w związku z osiągnięciem progu sprzedaży. Wynagrodzenie jest liczone jako iloczyn procentowy od zrealizowanego progu obrotów w okresie rozliczeniowym. Premia roczna dotyczy wynagrodzenia za świadczenie usług działań marketingowych, intensyfikacji sprzedaży produktów i realizowanej polityki cenowej w roku 2020. Kontrahent po zakończeniu okresu rozliczeniowego wystawił Spółce 22 lutego 2021 r. Notę debetową na bonus roczny za intensyfikację sprzedaży.

W świetle powyższego w analizowanej sprawie występuje wyraźny związek wypłaconego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia w postaci premii rocznej (bonusu rocznego) za wzajemne zachowanie Kontrahenta, tj. świadczenie usług intensyfikacji sprzedaży produktów (mebli). Zatem Kontrahent wykonuje na rzecz Wnioskodawcy czynności, które należy zaklasyfikować jako usługę.

Tak więc otrzymana przez Kontrahenta od Wnioskodawcy kwota w postaci bonusu rocznego jest związana z określonym zachowaniem Kontrahenta, a zatem świadczeniem przez niego usług.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące uznanie ww. czynności za odpłatne usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Tym samym, roczny bonus dotyczący usług intensyfikacji sprzedaży związanych z działalnością marketingową stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia realizowanego przez Kontrahenta ze Szwajcarii na rzecz Wnioskodawcy, które podlega opodatkowaniu VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Jak wskazano wyżej w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

W odniesieniu do kwestii ustalenia miejsca świadczenia i rozpoznania importu dla usług nabywanych od Kontrahenta ze Szwajcarii, których przedmiotem są usługi intensyfikacji sprzedaży związane z działalnością marketingową należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania zastrzeżenia wymienione w art. 28b ust. 1 ustawy. W konsekwencji miejscem świadczenia ww. usług – stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy – jest miejsce, w którym usługobiorca (Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. terytorium Polski. Skoro zatem – jak wynika z wniosku – Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, a także jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy, natomiast Kontrahent ze Szwajcarii nie posiada siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to Wnioskodawca z tytułu nabycia tych usług zobowiązany jest do rozliczenia podatku należnego w Polsce, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 w powiązaniu z ust. 2 ustawy oraz do rozpoznania importu usług, zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy.

Podsumowując, roczny bonus dotyczący usług intensyfikacji sprzedaży związanych z działalnością marketingową stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia realizowanego przez Kontrahenta ze Szwajcarii na rzecz Wnioskodawcy, które podlega opodatkowaniu VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 8 ust. 1 ustawy. W konsekwencji Wnioskodawca powinien rozpoznać import usług z tego tytułu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Spółka słusznie rozpoznała moment powstania obowiązku podatkowego dla usług intensyfikacji sprzedaży, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy i wykazała VAT należny w dacie zakończenia okresu rozliczeniowego, czyli 31 grudnia 2020 r. oraz dokonała obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu tych usług, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, to – stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania za wykonaną „usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli taką usługę, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Obecnie przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia „sprzedaży o charakterze ciągłym”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: „(…) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały – pod względem czasowym i funkcjonalnym – charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych)”.

Wykładnia językowa pojęcia „sprzedaż o charakterze ciągłym” sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika „ciągły”. W Słowniku Języka Polskiego pod red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako „dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały” oraz „ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów”.

W związku z powyższym sformułować można wniosek, że jako sprzedaż ciągłą można uznać każdą dostawę lub usługę, która jest stale w fazie wykonywania, co oznacza, że wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami.

Z powyższego wynika, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy itd. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nieoznaczony. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe lub okresowe.

Należy podkreślić, że w zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne w określonym momencie (czasie). Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, ponieważ jest ono realizowane stale – stan realizacji świadczenia trwa – przez określony okres. Pod pojęciem sprzedaży „ciągłej” należy więc rozumieć wynikające ze zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

Niemożność jednorazowego wykonania czynności o charakterze ciągłym powinna wynikać z rodzaju czynności (istoty świadczenia), a nie z okoliczności, że na mocy jednej umowy zawartej na określony czas dokonanych zostanie wiele świadczeń, które co do zasady mogą być wykonane jednorazowo. Samo zawarcie więc pomiędzy kontrahentami umowy, z której wynika zobowiązanie do dokonywania stałych dostaw towarów nie przesądza o uznaniu danej sprzedaży za sprzedaż o charakterze ciągłym.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 157/11: wskazał, że „istotą świadczenia ciągłego jest pewna stałość i trwałe spełnianie świadczenia w czasie, która powoduje niemożność wyróżnienia powtarzających się odrębnych czynności stanowiących samodzielne świadczenia i w konsekwencji określenia dnia dokonania danej czynności, jako dnia spełnienia świadczenia”.

Jak wskazał Wnioskodawca, usługi świadczone przez Kontrahenta ze Szwajcarii na rzecz Wnioskodawcy są wykonywane w sposób powtarzalny i ciągły. Za te usługi Kontrahent otrzymał wynagrodzenie w postaci premii pieniężnej (bonus roczny). Ww. usługi zgodnie z umową realizowane są w okresach rozliczeniowych, momentem wykonania usługi jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego. Ze złożonego wniosku wynika, że Kontrahent ze Szwajcarii prawo do rocznej premii nabywa w momencie wystawienia Noty debetowej. W umowie zostały wskazane warunki przyznawania premii pieniężnej w związku z osiągnięciem progu sprzedaży. Wynagrodzenie jest liczone jako iloczyn procentowy od zrealizowanego progu obrotów w okresie rozliczeniowym. Premia roczna dotyczy wynagrodzenia za świadczenie usług działań marketingowych, intensyfikacji sprzedaży produktów i realizowanej polityki cenowej w roku 2020. Premia roczna jest potrącana po wystawieniu Noty debetowej w terminie 60 dni od daty wykonania usługi.

Biorąc pod uwagę informacje zawarte we wniosku oraz analizę przywołanych wyżej przepisów prawa, stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku specyfika świadczonych przez Wnioskodawcę usług – powtarzalność, ciągłość oraz fakt, że świadczenie na rzecz Wnioskodawcy dokonywane jest przez cały okres trwania umowy w taki sam sposób, determinują, że świadczoną przez Wnioskodawcę usługę należy traktować jako usługę o charakterze ciągłym, która jest wykonywana nieprzerwanie przez czas trwania umowy, i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Dodatkowo, jak wynika ze stanu faktycznego, rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem dokonywane są na podstawie Not debetowych, które odnoszą się do rocznych okresów rozliczeniowych.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że świadczone przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy usługi można uznać za usługi o charakterze ciągłym, a w konsekwencji do przedmiotowych usług ma zastosowanie przepis art. 19a ust. 3 ustawy.

Za tym, że przepis art. 19a ust. 3 ustawy dotyczy wyłącznie usługi (bądź dostawy towaru) o charakterze ciągłym świadczy drugie zdanie tego przepisu, w którym szczegółowo ustawodawca odniósł się do usługi ciągłej świadczonej dłużej niż rok i dla której w danym roku nie ustalono terminów płatności.

Wobec tego pierwsze zdanie tego przepisu dotyczy usługi ciągłej świadczonej krócej niż jeden rok lub świadczonej dłużej niż jeden rok, ale dla której ustalono terminy płatności w trakcie roku.

Do takich samych wniosków prowadzi prowspólnotowa wykładnia tego przepisu.

Art. 64 ust. 1 Dyrektywy stanowi, że w przypadku transakcji związanych z wpłatą zaliczki lub płatnością rat dostawy towarów inne niż te, których przedmiotem jest wynajem towarów na pewien okres lub sprzedaż towarów na warunkach odroczonej płatności, o których mowa w art. 14 ust. 2 lit. b), oraz świadczenie usług, uważa się za dokonane z upływem terminów, których te zaliczki lub płatności dotyczą.

W myśl art. 64 ust. 2 Dyrektywy – dostawy towarów wykonywane w sposób ciągły przez okres dłuższy niż jeden miesiąc kalendarzowy, które są wysyłane lub transportowane do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie rozpoczęcia wysyłki lub transportu tych towarów i które dostarczane są ze zwolnieniem z VAT lub które przemieszczane są ze zwolnieniem z VAT do innego państwa członkowskiego przez podatnika do celów działalności jego przedsiębiorstwa, zgodnie z warunkami określonymi w art. 138, uważa się za dokonane po upływie każdego miesiąca kalendarzowego do czasu zakończenia dostawy towarów.

Świadczenie usług, w odniesieniu do których usługobiorca zobowiązany jest do zapłaty VAT zgodnie z art. 196, a które są wykonywane w sposób ciągły przez okres dłuższy niż jeden rok i nie są związane z wpłatą zaliczki lub płatnościami w tym okresie, uważa się za dokonane z upływem każdego roku kalendarzowego do czasu zakończenia świadczenia usług.

Państwa członkowskie mogą postanowić, że w niektórych przypadkach, innych niż określone w akapicie pierwszym i drugim, dostawy towarów lub świadczenie usług dokonywane w sposób ciągły przez pewien okres, uważa się za dokonane z upływem okresów nie dłuższych niż jeden rok.

Treść art. 64 ust. 1 Dyrektywy należy zatem odczytać w taki sposób, że w przypadku dostaw towarów lub świadczenia usług o charakterze ciągłym (tj. takich, które są wykonywane w okresach rozliczeniowych), za datę wykonania usługi uważa się każdorazowo ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

Wyjątek od tego przewiduje art. 65 Dyrektywy, zgodnie z którym w przypadku wpłaty zaliczek przed dostawą towarów lub świadczeniem usług, VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania wpłaty i naliczany jest od wysokości otrzymanej wpłaty.

Odpowiednikiem tego przepisu w polskich regulacjach jest art. 19a ust. 8 ustawy.

Jak już wcześniej wskazano w przypadku świadczenia usługi, dla której ustalono następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, taką usługę, jako świadczoną w sposób ciągły, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności i rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W przedstawionej sytuacji, w której Kontrahent świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi intensyfikacji sprzedaży związane z działalnością marketingową, dla których ustalono terminy płatności odnoszące się do rocznych okresów rozliczeniowych, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy (zdanie pierwsze), z uwagi na upływ rocznego okresu, do którego odnoszą się te płatności.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy z tytułu importu usług intensyfikacji sprzedaży związanych z działalnością marketingową powstaje u Wnioskodawcy, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, czyli w ostatnim dniu roku kalendarzowego, tj. w tym konkretnym przypadku 31 grudnia 2020 r.

Na mocy art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Przy czym zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 3 ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. a, b i d – powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy.

W przypadku uwzględnienia przez podatnika kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. b i pkt 3, podatnik może odpowiednio zwiększyć kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w odniesieniu do którego nie upłynął jeszcze termin do złożenia deklaracji podatkowej (art. 86 ust. 10i ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy – jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 99 ust. 2 i 3, w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy – jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W przypadku gdy podatnik dokonuje importu usług, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu takiego nabycia. Natomiast co do zasady, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku importu usług powstaje – zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy – w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez podatnika usług powstał obowiązek podatkowy. W przypadku importu usług warunkiem skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy, jest uwzględnienie przez podatnika kwoty podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy.

Zatem dla obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu import usług istotne jest uwzględnienie kwoty podatku należnego we właściwej deklaracji podatkowej (tj. tej, w której powinno nastąpić rozliczenie podatku należnego z tytułu importu usług z uwzględnieniem terminu powstania obowiązku podatkowego), przy czym nie może to nastąpić później niż w ciągu trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy.

W tych okolicznościach to wyłącznie sam podatnik – uwzględniając terminowo w deklaracji podatkowej podatek należny z tytułu importu usług – może równocześnie skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W konsekwencji spełnienia warunków podanych powyżej, dotyczących importu usług, w terminie późniejszym (niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy), podatnik nie traci prawa do odliczenia podatku, ale zrealizuje je w deklaracji podatkowej składanej „na bieżąco”. Bowiem w przypadku uwzględnienia przez podatnika kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, w terminie późniejszym niż wynikający z art. 86 ust. 10b pkt 3 ustawy, podatnik może odpowiednio zwiększyć kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w odniesieniu do którego nie upłynął jeszcze termin do złożenia deklaracji podatkowej – stosownie do art. 86 ust. 10i ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a usługi nabywane od Kontrahenta ze Szwajcarii służą intensyfikacji sprzedaży mebli, która to sprzedaż stanowi czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem usługi świadczone przez Kontrahenta ze Szwajcarii będą miały bowiem związek z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług intensyfikacji sprzedaży, za które wypłacił wynagrodzenie w postaci „rocznego bonusu” w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do importowanych usług powstał obowiązek podatkowy, tj. w ostatnim dniu roku kalendarzowego.

W konsekwencji, Spółka słusznie rozpoznała moment powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy i wykazała VAT należny w dacie zakończenia okresu rozliczeniowego, czyli 31 grudnia 2020 r. oraz dokonała obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu usług intensyfikacji sprzedaży, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.