Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
o111-KDIB3-1.4012.386.2021.1.KO
z 12 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2021 r. (data wpływu 11 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Pani za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy działki nr 1 i udziałów w działce nr 2 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Pani za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy działki nr 1 i udziałów w działce nr 2.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pani wraz ze swoim mężem są właścicielami nieruchomości gruntowej, niezabudowanej, zlokalizowanej we wsi …, w gminie …. Nieruchomość ta składa się z działki nr 1 o powierzchni 0,1698 ha, o numerze księgi wieczystej: … oraz udziałów 1/28 w działce 2 o łącznej powierzchni 0,5817 ha, KW nr: …, stanowiącą drogę. Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego wsi … w gminie … przedmiotowe działki znajdują się na terenie o przeznaczeniu „Teren zabudowy rekreacyjnej – ML” Zgodnie z aktualnym wypisem z rejestru gruntów poszczególne działki są sklasyfikowane jako R-grunty orne, Ps- pastwiska stałe, W-rowy. Są to działki niezabudowane. Nieruchomość została nabyta przez Panią wraz z mężem na podstawie umowy sprzedaży z dnia 9 września 2008 r. i została objęta wspólnością ustawową majątkową małżeńską Pani oraz męża. W dniu zakupu przedmiotowych działek, zakupione zostały również działki 3 oraz 4 w tej samej lokalizacji, jednak sprzedano je rok później dnia 11 września 2009 r. Historycznie w 2009 r. zdecydowano się sprzedać działki 3 i 4, ponieważ uznano, że pozostała część nieruchomości czyli działka 1 w zupełności wystarczy do zaspokojenia potrzeb wypoczynkowych dla małżeństwa … oraz ich dzieci. Od dnia 11 września 2009 Pani wraz ze swoim mężem, po sprzedaży działek 3 i 4 jako majątku osobistego, pozostają w posiadaniu jako wspólność ustawowa majątkowa małżeńska działkę 1 oraz udział 1/28 w 2, do dnia dzisiejszego jest to majątek prywatny. Od dnia nabycia nieruchomości (tj. działka 1 i udział 1/28 w 2) właściciele nie wykonywali żadnych czynności, mogących wpłynąć na kształt, sposób użytkowania czy wartość nieruchomości. Nie występowano o opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla Nieruchomości czy też jego zmianę. Nigdy nie występowano z wnioskiem o uzyskanie decyzji w sprawie pozwolenie na budowę. Nieruchomość od dnia zakupu przez Panią i jej męża nie była dzielona na mniejsze części. Nieruchomość jest porośnięta trawą, krzakami. Zarosła w sposób naturalny, roślinność ta nie została zasiana przez Panią czy jej męża. Obecnie działka 1 jest uzbrojona w przyłącze prądu. Jednak prace nad projektem sieci elektrycznej, zasilającej wszystkie działki znajdujące się w okolicy, rozpoczęły się znacznie szybciej niż nastąpiło kupno przedmiotowej nieruchomości. Można powiedzieć, że w dniu zakupu nieruchomości, prace postępowały nad projektem. Jednoznacznie wynika to z decyzji o pozwoleniu na budowę jakie wydało Starostwo Powiatowe dnia 11 marca 2009 r. na wniosek …. W decyzji tej wspominane są załączone dokumenty z sierpnia 2008 r. Za sprawą inicjatywy właścicieli sąsiadujących działek z omawianą nieruchomością, w 2012 r. wykonane zostały prace związane z doprowadzeniem wody do działek rekreacyjnych. Pani wraz z mężem nie sprzeciwiali się tej koncepcji. Jednak w związku z brakiem planów na wykorzystanie działki 1, właściciele zdecydowali o niewybudowaniu przyłącza wody bezpośrednio na działce, jak zrobiła to część sąsiadów. Pani wraz z mężem są rolnikami. Pani jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od roku 2010, w związku z działalnością rolniczą indywidualną. Przed 2010 r. posiadała Pani status rolnika ryczałtowego. Przedmiotowa działka i udział w drodze, nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności rolniczej rozumianej w szczególności jako produkcja roślinna i zwierzęca. Nie były świadczone usługi rolnicze w obrębie wspominanej nieruchomości, nie zawierano umowy dzierżawy ani umów o podobnym charakterze. Nie czerpano korzyści majątkowych w związku z posiadaniem, czy zarządzaniem nieruchomością. Pani wraz z mężem rozważacie sprzedaż działki 1 i udziału 1/28 działki 2. Ewentualna sprzedaż działki, jest wynikiem zainteresowania ze strony właścicieli sąsiednich działek, ponieważ jest to jedna z ostatnich działek niezabudowanych w okolicy i sąsiedzi pytają się o nią, z przeznaczeniem dla ich znajomych, dzieci. Pani oraz mąż nigdy nie zawieraliście umów pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, które miały na celu doprowadzenie do zbycia nieruchomości.

Pani oraz mąż nie prowadzicie działań marketingowych. W związku ze sprzedażą nieruchomości Pani jest zainteresowana otrzymaniem interpretacji indywidualnej prawa podatkowego w zakresie konsekwencji podatkowych sprzedaży działki i udziału w drodze na gruncie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Pani, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, Pani w ramach planowanej sprzedaży prawa własności nieruchomości, nie będzie miała statusu podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust . 1 i art. 15 ust. 2 ustawy o VAT?

Stanowisko:

Prawidłowe jest stanowisko, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, w ramach planowanej transakcji sprzedaży prawa własności nieruchomości nie będzie Pani mieć statusu podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmująca wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza strefą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podatnika w zakresie tych czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Pani stanowisko w sprawie oceny prawnej przestawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.) zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Natomiast kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości (działki, udziałów w działce) istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, Pani w celu dokonania sprzedaży nieruchomości będzie podejmowała aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Pani wraz ze swoim mężem są właścicielami działki nr 1 oraz udziałów 1/28 w działce 2. Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego działki znajdują się na terenie o przeznaczeniu „Teren zabudowy rekreacyjnej – ML”. Są to działki niezabudowane. Nieruchomość została nabyta przez Panią wraz z mężem na podstawie umowy sprzedaży z dnia 9 września 2008 r. i została objęta wspólnością ustawową majątkową małżeńską Pani oraz jej męża. Uznali Państwo, że działka 1 w zupełności wystarczy do zaspokojenia potrzeb wypoczynkowych dla Państwa oraz dzieci. Od dnia nabycia nieruchomości (tj. działka 1 i udział 1/28 w 2) właściciele nie wykonywali żadnych czynności, mogących wpłynąć na kształt, sposób użytkowania czy wartość nieruchomości. Nie występowano o opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości czy też jego zmianę. Nigdy nie występowano z wnioskiem o uzyskanie decyzji w sprawie pozwolenie na budowę. Nieruchomość od dnia zakupu przez Panią i jej męża nie była dzielona na mniejsze części. Nieruchomość jest porośnięta trawą, krzakami. Zarosła w sposób naturalny, roślinność ta nie została zasiana przez Panią czy jej męża. Obecnie działka 1 jest uzbrojona w przyłącze prądu. Jednak prace nad projektem sieci elektrycznej, zasilającej wszystkie działki znajdujące się w okolicy, rozpoczęły się znacznie szybciej niż nastąpiło kupno przedmiotowej nieruchomości. W dniu zakupu nieruchomości, prace postępowały nad projektem. Jednoznacznie wynika to z decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 11 marca 2009 r. Za sprawą inicjatywy właścicieli sąsiadujących działek z omawianą nieruchomością, w 2012 r. wykonane zostały prace związane z doprowadzeniem wody do działek rekreacyjnych. Pani wraz z mężem nie sprzeciwiali się tej koncepcji. Jednak w związku z brakiem planów na wykorzystanie działki 1, właściciele zdecydowali o niewybudowaniu przyłącza wody bezpośrednio na działce, jak zrobiła to część sąsiadów. Przedmiotowa działka i udział w drodze, nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności rolniczej rozumianej w szczególności jako produkcja roślinna i zwierzęca. Nie były świadczone usługi rolnicze w obrębie wspominanej nieruchomości, nie zawierano umowy dzierżawy ani umów o podobnym charakterze. Nie czerpano korzyści majątkowych w związku z posiadaniem, czy zarządzaniem nieruchomością. Pani wraz z mężem rozważają sprzedaż działki 1 i udziału 1/28 działki 2. Ewentualna sprzedaż działki, jest wynikiem zainteresowania ze strony właścicieli sąsiednich działek, ponieważ jest to jedna z ostatnich działek niezabudowanych w okolicy i sąsiedzi pytają się o nią, z przeznaczeniem dla ich znajomych, dzieci. Pani oraz mąż nigdy nie zawieraliście umów pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, które miały na celu doprowadzenie do zbycia nieruchomości. Pani oraz mąż nie prowadzicie działań marketingowych.

Wątpliwości Pani dotyczą kwestii nie uznania Pani za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy działki nr 1 i udziałów w działce nr 2.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Pani podejmie w odniesieniu do nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży.

W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Bowiem, co do zasady, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie są podatnikami podatku VAT.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Pani działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że podejmowała Pani działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać, nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z zawartego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Pani, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Pani nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Uwzględniając przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz ww. przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Pani – w związku z planowaną sprzedażą działki nr 1 i udziałów w działce 2 – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Zatem, w związku ze sprzedażą działki nr 1 i udziałów w działce 2 nie będzie Pani działała w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Sprzedaż nieruchomości należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Wobec powyższego, sprzedaż działki nr 1 i udziałów w działce 2 nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, dokonując transakcji zbycia działki nr 1 i udziałów w działce 2 nie wystąpi Pani w charakterze podatnika podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Pani należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Organ wydający interpretację nie jest uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie e-PUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.