Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.280.2021.2.MWJ
z 21 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 kwietnia 2021 r. (data wpływu 15 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 24 czerwca 2021 r. (data wpływu 29 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• stwierdzenia, czy dokument informacyjny, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, stanowi fakturę w rozumieniu ustawy,
  

• braku obowiązku zapłaty kwoty podatku z dokumentu informacyjnego, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy,
  

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

15 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• stwierdzenia, czy dokument informacyjny, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, stanowi fakturę w rozumieniu ustawy,
  

• braku obowiązku zapłaty kwoty podatku z dokumentu informacyjnego, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z 24 czerwca 2021 r. (data wpływu 29 czerwca 2021 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe
(ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

1.

Wnioskodawca jest producentem szerokiej gamy produktów chemii budowlanej, działającym w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wdrożył zaawansowany system informatyczny przeznaczony do kompleksowego zarządzania przedsiębiorstwem klasy ERP (dalej: System). Jedną z funkcjonalności tego systemu jest automatyczne generowanie faktur na podstawie wprowadzonych do systemu informacji o wpływających zamówieniach i ich realizacji. Faktury te mają postać elektroniczną i w tej formie przesyłane są do kontrahentów, za ich zgodą.

Faktury generowane są i wysyłane po dokonaniu dostawy lub po otrzymaniu wpłaty zaliczki na poczet dostawy, tj. po powstaniu obowiązku podatkowego.

Część klientów oczekuje jednak aby w związku z daną dostawą Wnioskodawca wysyłał do nich dokument, który zawierałby pełną informację o przedmiocie sprzedaży, o nabywcy i cenie, numerze, dacie wystawienia a jednocześnie nie stanowiłby przedwcześnie wystawionej faktury.

Z uwagi na uwarunkowania Systemu, wprowadzenie całkowicie nowego szablonu dokumentu, który byłby generowany przed dostawą, stanowi bardzo dużą komplikację, której wdrożenie jest bardzo czasochłonne i drogie. Dlatego Wnioskodawca rozważa możliwość wprowadzenia dokumentu stanowiącego modyfikację istniejącego w Systemie szablonu faktury poprzez usunięcie z niej niektórych pozycji oraz dodanie do jej treści sformułowania, z którego jednoznacznie wynikać będzie, że dokument ten nie stanowi faktury VAT, np.: „Dokument niniejszy nie stanowi podstawy do dokonywania rozliczeń na potrzeby podatku VAT”. Jednocześnie dokument ten nie byłby zatytułowany „faktura” lecz „dokument informacyjny”.

Dokument ten byłby wysyłany w postaci elektronicznej (głownie mailowej) do klientów, którzy z jakichkolwiek przyczyn wyrażą potrzebę jego otrzymywania. Niezależnie od powyższego dokumentu, po dokonaniu dostawy, w terminach przewidzianych w przepisach ustawy o VAT, wysyłana będzie do nich w formie elektronicznej faktura, zawierająca wszystkie elementy wymagane dla tego dokumentu przez przepisy ustawy o VAT.

Mechanizm ten, polegający na wystawianiu dokumentu informacyjnego, generowanego przez system Wnioskodawcy na bazie szablonu faktury, ale nie zawierającego wszystkich danych obligatoryjnie wymienianych na fakturze, nie będzie określony w umowie łączącej Wnioskodawcę z jego klientem. Będzie on jednak stosowany każdorazowo na wniosek kontrahenta złożony w dowolnej formie, tj. zarówno pisemnie, jak i elektronicznie lub ustnie, np. poprzez przedstawiciela handlowego.

Opisane zdarzenie przyszłe dotyczy transakcji na rynku krajowym, tj. sytuacji, w których klientem Wnioskodawcy jest podmiot krajowy i dostawa ma miejsce na terytorium Polski.

Każdy z dokumentów, o których mowa powyżej dotyczyć będzie rzeczywistej dostawy, zgodnej przedmiotowo i podmiotowo z danymi wskazanymi na fakturze.

Transakcje opisane w treści wniosku nie będą korzystały z przedmiotowych ani podmiotowych zwolnień w podatku od towarów i usług.

2.

Drugie zdarzenie przyszłe jest tożsame ze zdarzeniem przedstawionym w pkt 1), z tą jednak różnicą, że dokument generowany przez system niezależnie od faktury, nie tylko zawierałby informację, że nie stanowi on faktury, lecz ponadto nie zawierałby następujących elementów:

1. Adresu dostawcy,
2. Numeru NIP dostawcy.

W piśmie z 24 czerwca 2021 r., będącym uzupełnieniem wniosku, wskazano:

Ad. 1)

W przypadku zdarzenia przyszłego nr 1 dokument informacyjny przedstawiony we wniosku będzie zawierał następujące elementy:

1. nazwę dokumentu: „dokument informacyjny”,
2. datę wystawienia,
3. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który będzie zbieżny z numerem faktury,
4. nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy,
5. numer NIP lub inny numer identyfikacji podatkowej (w przypadku nabywców zagranicznych) Wnioskodawcy i nabywcy,
6. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
7. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług,
8. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto),
9. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto,
10. wartość towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto),
11. stawkę podatku,
12. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku,
13. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,
14. kwotę należności ogółem,
15. informację: „Dokument niniejszy nie stanowi podstawy do dokonywania rozliczeń na potrzeby podatku VAT” lub oświadczenie o tożsamej treści.
    
    

Dokument, o którym mowa w zdarzeniu przyszłym nr 2 różnić się będzie tym, że nie będzie on posiadał adresu dostawcy (tj. Wnioskodawcy), ani jego numeru NIP.

Ad. 2)

Faktury będą wystawiane zawsze chronologicznie z zachowaniem kolejności ich numeracji zgodnie z terminem obowiązku ich wystawienia wynikającego z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 3)

Dokumenty informacyjne będą wystawiane chronologicznie z zachowaniem kolejności ich numeracji. Wystawienie dokumentu informacyjnego następować będzie w tym samym czasie co faktury.

Ad. 4)

Dokumenty informacyjne będą miały tę samą numerację co faktury.

Ad. 5)

Wskazane zdanie, w tym określenie „numer” i „data wystawienia”, odnosi się do dokumentu informacyjnego. Dokument informacyjny będzie zawierał numer Dokumentu informacyjnego, który będzie tożsamy z numerem faktury, np. Dokument Informacyjny nr …, zaś powiązana z nim faktura będzie miała oznaczenie: Faktura nr …

Dokument informacyjny będzie zawierać wyłącznie jego datę wystawienia. Będzie ona tożsama z datą wystawienia faktury. W treści dokumentu informacyjnego nie będzie jednak wprost wskazana data wystawienia faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dokument informacyjny, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 stanowi fakturę w rozumieniu ustawy o VAT?
2. Czy wystawienie zarówno dokumentu informacyjnego, o którym mowa w ust. 1, jak i faktury do tej samej dostawy skutkować będzie powstaniem obowiązkiem zapłaty zobowiązania w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT?
3. Czy dokument informacyjny, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 2 stanowi fakturę w rozumieniu ustawy o VAT?
4. Czy wystawienie zarówno dokumentu informacyjnego, o którym mowa w ust. 2, jak i faktury do tej samej dostawy skutkować będzie powstaniem obowiązkiem zapłaty zobowiązania w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1)

Zasady wystawiania faktur zostały precyzyjnie określone przez ustawodawcę w art. 106a - art. 106q ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług dokonywane na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2.
   
   

Faktura jest dokumentem bardzo sformalizowanym i obligatoryjnie musi zawierać wszystkie elementy wymienione przez ustawodawcę w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, tj.:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem art. 106e ust. 1 pkt 24 lit. a);
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem art. 106e ust. 1 pkt 24 lit. b);
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Przepisy nie określają jednak w sposób precyzyjny skutków podatkowych wystawienia dokumentu, który nie zawiera wszystkich powyższych elementów lub gdy niektóre z nich zostały określone w treści faktury nieprawidłowy. W szczególności wątpliwość Wnioskodawcy budzi czy ma w takiej sytuacji do czynienia z fakturą czy też z innym dokumentem, który nie wywołuje skutków podatkowych tożsamych z wystawieniem faktury.

Aby prawidłowo odpowiedzieć na tak postawione pytanie należy w pierwszej kolejności zauważyć, że podstawową funkcją faktury w systemie VAT jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Faktury VAT są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało, bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne, wymagane przez art. 106e ustawy, mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem, jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania charakteru tych dokumentów, tj. do uznania, że nie stanowią one faktury. Do wadliwości mniejszej wagi zalicza się wszelkie nieprawidłowości, które, co prawda powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Przykładowo, w orzecznictwie podatkowym wskazuje się, że co prawda faktura powinna zawierać wszystkie dane dotyczące nabywcy, wymienione w art. 106e ustawy, to jednak niewskazanie niektórych z tych informacji nie wyklucza możliwości jego identyfikacji na podstawie pozostałych danych zawartych na fakturze. Nawet brak numeru NIP przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu pozostałych danych podmiotu będącego nabywcą jest wadą techniczną, niewyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 sierpnia 2017 r., nr 0112- KDIL1-1.4012.189.2017.1.MJ).

Co prawda taki błąd winien być skorygowany w ten sposób, aby faktura zwierała wszystkie elementy określone w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, poprzez wystawienie stosownej faktury korygującej (przez wystawcę faktury) lub noty korygującej (przez odbiorcę faktury), to jednak nawet zaniechanie przez strony transakcji tych czynności nie będzie skutkowało uznaniem, że do wystawienia faktury nie doszło.

Tak uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 30 listopada 2015 r., nr IPPP1/4512-979/15-3/AŻ, w której wyjaśnił, że: „O prawidłowości faktur VAT wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem, jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur VAT wyłącznie z powodu wspomnianych błędów adresowych mających charakter wadliwości mniejszej wagi. (...)”.

Podobnie uznał NSA w wyroku z 22 października 2015 r. sygn. akt I FSK 1131/14, w którym stwierdził, że błąd formalny faktury nie pozbawia nabywcy prawa do odliczenia VAT, nawet jeżeli nie zostanie wystawiony dokument korygujący.

Obowiązujące od 1.01.2013 r. przepisy nie wymagają też, aby w treści faktury znalazło się oznaczenie „Faktura”. Zmiany te zostały wprowadzone w celu implementacji dyrektywy Rady 2010/45/UE z 13 lipca 2010 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz.Urz. UE L 189 z 22.07,2010, str. 1).

Podkreślić jednak należy, że sama treść dokumentu nie może stanowić jedynego kryterium oceny, determinującego jego charakter. O tym z jakiego rodzaju dokumentem mamy in casu do czynienia decyduje przede wszystkim zgodna wola stron danej transakcji oraz cel jakiemu dany dokument ma służyć. W sytuacji zatem gdy strony w sposób kategoryczny wyrażają swoją wolę by dokument wystawiony w związku z planowaną przez nich transakcją, nie stanowił faktury VAT, pomimo że jego treść zawiera wszystkie lub prawie wszystkie elementy faktury wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, to takiego dokumentu nie można uznawać za fakturę.

Najłatwiej można zobrazować tę sytuację poprzez odniesienie się do powszechnie stosowanego w obrocie dokumentu określanego jako „proforma”. Mimo że jest to dokument, który zawiera praktycznie wszystkie elementy faktury, to w orzecznictwie i doktrynie zgodnie przyjmuje się, że nie stanowi on faktury, a tym samym nie stanowi podstawy do odliczenia podatku naliczonego przez przyszłego nabywcę. Jak wielokrotnie wyjaśniało Ministerstwo Finansów dokument określany popularnie jako pro forma nie jest w ogóle dowodem księgowym. W świetle tych wyjaśnień, jest to dokument wystawiany w obrocie gospodarczym i jego celem może być np. potwierdzenie złożenia oferty czy przyjęcia zamówienia do realizacji. Wyraźne oznaczenie tego dokumentu wyrazami pro forma powoduje, że nie można przypisać mu waloru faktury w rozumieniu przepisów o VAT, gdyż podmiot wystawiający taki dokument jednoznacznie wskazuje, że nie jest to faktura. Wystawienie tego dokumentu nie powoduje zatem skutków w zakresie podatku VAT, tj. obowiązku zapłaty wykazanego w tym dokumencie podatku oraz nie stanowi dla kontrahenta podstawy do odliczenia wykazanego w tym dokumencie podatku VAT. Wystawienie takiego dokumentu nie zwalnia również podatnika z obowiązku wystawienia faktury dokumentującej dokonanie dostawy towaru lub wykonanie usługi albo otrzymanie całości lub części należności przed dostawą lub wykonaniem usługi. Ministerstwo podkreślało także, że niezasadne jest stanowisko prezentowane przez niektórych autorów, że wystawienie takiego dokumentu (w celu np. potwierdzenia przyjęcia zamówienia), w przypadku gdy będzie zawierał wszystkie dane wymagane dla faktur (w tym kwotę podatku), rodzi obowiązek zapłaty wykazanego podatku do urzędu skarbowego na podstawie art. 108 ustawy o VAT.

Brak jakichkolwiek podstaw do tego by odmienne zasady stosować w odniesieniu do innego dokumentu, który co prawda nie zawiera oznaczenia „faktura pro forma” lub „pro forma”, lecz pełni podobną do niego rolę, tj. zawiera zmaterializowaną ofertę handlową dostawcy, stanowi podstawę do dokonania zapłaty, itp. Kluczowa w tym zakresie jest podstawa prawna jego wystawienia i zgodna wola stron co do przyczyny jego wystawienia. Na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego wola ta będzie w sposób klarowny i jednoznaczny zamanifestowana poprzez zawarcie w treści wystawianego przez Wnioskodawcę dokumentu kategorycznej informacji, że dokument ten nie stanowi faktury w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i nie stanowi podstawy do dokonywania jakichkolwiek rozliczeń w zakresie VAT.

W takiej sytuacji nie można mieć wątpliwości, że wystawiony dokument, określany przez Wnioskodawcę „dokumentem informacyjnym” nie stanowi faktury w rozumieniu art. 2 pkt 31) lub pkt 32 ustawy o VAT. Jego wystawienie nie zwalnia oczywiście Wnioskodawcy z obowiązku prawidłowego udokumentowania transakcji na potrzeby podatku od towarów i usług. Do tego celu możliwe jest wykorzystanie tego samego szablonu, który był wykorzystany przy wygenerowaniu „dokumentu informacyjnego”, przy czym dokument ten zawierał będzie wszystkie elementy, o których mowa w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, a w jego treści nie będzie znajdować się adnotacja, o której mowa powyżej.

Ad. 2)

W sytuacji gdy w ocenie Wnioskodawcy wskazany w opisie zdarzenia przyszłego dokument nie stanowi faktury w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, brak jest podstaw do tego, by w odniesieniu do wystawionej w następstwie faktury, miałby mieć zastosowanie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT. Przepis ten dotyczy sytuacji, w której wystawiona faktura nie dokumentuje zdarzenia podatkowego w niej opisanego. W takiej sytuacji mimo nie powstania obowiązku podatkowego na skutek dokonania jednej z czynności opodatkowanych, podatek wykazany na fakturze i tak podlega zapłacie do urzędu skarbowego.

Analogiczny skutek może powodować dwukrotne wystawienie i wprowadzenie do obrotu faktury dotyczącej tego samego zdarzenia gospodarczego.

Na gruncie opisanego zdarzenia przyszłego ta ostatnia sytuacja nie ma jednak miejsca, jak wynika bowiem z argumentacji wyłożonej w stanowisku Wnioskodawcy do pytania nr 1), dokumentu informacyjnego wystawionego w sposób i w okolicznościach przedstawionych we wniosku, nie można uznać za fakturę. W sytuacji zatem, gdy faktura wystawiona w następstwie czynności opisanej w dokumencie informacyjnym, odnosić będzie się do rzeczywistego zdarzenia pod względem podmiotowym i przedmiotowym, brak jest jakichkolwiek podstaw do orzekania o obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę zobowiązania w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z wystawionymi przez niego dokumentami.

Ad. 3) i 4)

Z uwagi na fakt, że w ocenie Wnioskodawcy o charakterze prawno - podatkowym dokumentu informacyjnego opisanego w treści niniejszego wniosku, decyduje przede wszystkim wola stron, usunięcie poszczególnych elementów składowych faktury, o których mowa w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, takich jak dane adresowe lub NIP dostawcy, zasadniczo nie wpływa na charakter prawny takiego dokumentu. W sytuacji gdy w jego treści wystawca kategorycznie stwierdza, że nie stanowi on faktury i ma wyłącznie charakter informacyjny, nie sposób twierdzić, że jest on fakturą. W takiej jednak sytuacji dodatkowym argumentem przemawiającym za tym, że jego wystawienie nie pociąga za sobą skutków podatkowych, jest to, że nie spełnia on wymogów formalnych przewidzianych dla faktury w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie braki te nie są przypadkowe, lecz wynikają z faktu, że wolą stron dokument ten nie ma być traktowany jak faktura.

Przyjęcie odmiennego stanowiska i uznanie, że w zasadzie każdy dokument rozliczeniowy, który po usunięciu braków w wyniku sporządzenia faktury korygującej lub noty korygującej, zawierałby wszystkie elementy wymagane dla faktury, może być traktowany jako faktura, prowadziłby do nieuzasadnionego marginalizowania zasady swobody umów, materializującej się w prawie stron do dowolnego sposobu dokumentowania zamówień lub dostaw na potrzeby wzajemnych rozliczeń o charakterze cywilno - prawnym. W efekcie niedopuszczalne jest przyjmowanie fikcji prawnej, w świetle której każdy dokument stanowi de facto fakturę.

W tym stanie rzeczy, ze względów wskazanych powyżej oraz tych szerzej opisanych pkt 1) i 2), analizowany dokument nie będzie stanowić faktury, a równoczesne funkcjonowanie w obrocie tego dokumentu oraz faktury, nie może rodzić obowiązku zapłaty zobowiązania w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie (art. 2 pkt 31 ustawy).

Przez fakturę elektroniczną rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym (art. 2 pkt 32 ustawy).

Stosownie do art. 106n ust. 1 ustawy, stosowanie faktur elektronicznych wymaga akceptacji odbiorcy faktury.

Zatem stosowanie przesyłu elektronicznego faktur wymaga uprzedniej akceptacji przez odbiorcę dla takiego sposobu przekazywania tego dokumentu. Jednocześnie należy wskazać, że nie istnieją żadne szczególne wymogi dotyczące samej formy i treści akceptacji wysyłania, w tym udostępniania faktur w formie elektronicznej przez odbiorcę faktur. Szczegółowe kwestie w zakresie sposobu wyrażenia lub cofnięcia zgody przez odbiorcę na przesyłanie faktur w formie elektronicznej pozostają w gestii stron i stanowią element umowy przez nie zawartej.

Na podstawie art. 106a pkt 1 i 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.) przepisy Rozdziału I regulujące sprawę faktur stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej (…).
   
   

Z kolei w myśl art. 106a pkt 1 i 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r.), stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem:
   1. przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów,
   2. czynności rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tych rozdziałów jest państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.) - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Z kolei w myśl art. 106b ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r.), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:
   1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
   2. czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,
   3. dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.
   
   
   

W świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki). Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Zasady dotyczące wystawiania faktur zostały określone w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.), faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Natomiast, zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r.), faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dla części klientów, jeszcze przed dokonaniem sprzedaży, tj. przed powstaniem obowiązku podatkowego będzie wystawiał tzw. „dokument informacyjny”, opisany w części 1 i 2 opisu sprawy. Dokumenty informacyjne będą wystawiane chronologicznie z zachowaniem kolejności ich numeracji. Dokument ten byłby wysyłany w postaci elektronicznej (głownie mailowej) do klientów, którzy z jakichkolwiek przyczyn wyrażą potrzebę jego otrzymywania. Niezależnie od powyższego dokumentu, po dokonaniu dostawy, w terminach przewidzianych w przepisach ustawy o VAT, wysyłana będzie do nich w formie elektronicznej faktura, zawierająca wszystkie elementy wymagane dla tego dokumentu przez przepisy ustawy o VAT. Dokumenty informacyjne będą zawierały numer Dokumentu informacyjnego, który będzie tożsamy z numerem faktury, np. Dokument Informacyjny nr …, zaś powiązana z nim faktura będzie miała oznaczenie: Faktura nr ... Dokument informacyjny będzie zawierać wyłącznie jego datę wystawienia. W treści dokumentu informacyjnego nie będzie wskazana data wystawienia faktury. Dokumenty te zawierałyby adnotacje o treści, np.: „Dokument niniejszy nie stanowi podstawy do dokonywania rozliczeń na potrzeby podatku VAT” oraz nie byłyby zatytułowane „faktura” lecz „dokument informacyjny”. Wnioskodawca będzie wystawiał faktury zawsze chronologicznie z zachowaniem kolejności ich numeracji zgodnie z terminem obowiązku ich wystawienia wynikającego z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Faktury generowane są i wysyłane po dokonaniu dostawy lub po otrzymaniu wpłaty zaliczki na poczet dostawy, tj. po powstaniu obowiązku podatkowego.

W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie dokument nazywany „dokumentem informacyjnym” jest dokumentem wystawianym kontrahentowi w celu poinformowania go o warunkach planowanej transakcji. Wyraźne oznaczenie tego dokumentu jako „dokument informacyjny” oraz dodatkowo wskazanie „Dokument niniejszy nie stanowi podstawy do dokonywania rozliczeń na potrzeby podatku VAT” powoduje, że nie można przypisać mu waloru faktury w rozumieniu przepisów o VAT. Opisany we wniosku „dokument informacyjny” zamówienia pełni tylko funkcję informacyjną, natomiast - jak wynika z opisu sprawy - faktury generowane są i wysyłane po dokonaniu dostawy lub po otrzymaniu wpłaty zaliczki na poczet dostawy, tj. po powstaniu obowiązku podatkowego. Zatem „dokument informacyjny” nie stanowi faktury. Wystawienie dokumentu nazwanego jako „dokument informacyjny” nie powoduje skutków w zakresie podatku VAT. Wystawienie takiego dokumentu nie zwalnia również podatnika z obowiązku wystawienia faktury dokumentującej dokonanie dostawy towaru lub wykonanie usługi albo otrzymanie całości lub części należności przed dostawą lub wykonaniem usługi.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wystawiany przez Wnioskodawcę „dokument informacyjny”, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, nie stanowi faktury w myśl przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i nr 3 wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do braku obowiązku zapłaty kwoty podatku z dokumentu informacyjnego, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy, wskazać należy, że w myśl art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Powyższy przepis koresponduje z art. 103 ust. 1 ustawy, na podstawie którego podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Jak wskazano powyżej, „dokument informacyjny”, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, nie stanowi faktury w myśl przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro – jak wyżej wskazano - wystawiany przez Wnioskodawcę „dokument informacyjny”, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, nie stanowi faktury, to nie powoduje skutków w zakresie podatku VAT, tj. nie będzie rodzić dla Wnioskodawcy obowiązku zapłaty kwoty podatku, na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie, jak już wcześniej wskazano, wystawiany przez Wnioskodawcę „dokument informacyjny” nie zwalnia podatnika z obowiązku wystawienia faktury dokumentującej dokonanie dostawy towaru lub wykonanie usługi albo otrzymanie całości lub części należności przed dostawą lub wykonaniem usługi.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 i nr 4 wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.