Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.150.2021.2.MR
z 9 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 kwietnia 2021 r. (data wpływu 6 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 14 czerwca 2021 r. (data wpływu 17 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wydania Maszyny na rzecz Dostawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wydania Maszyny na rzecz Dostawcy. Wniosek uzupełniono w dniu 17 czerwca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w restrukturyzacji („Spółka”) dokonała importu urządzenia (maszyny rolniczej: „Maszyna”) z Kanady, od Dostawcy. Dostawca jest spółką utworzoną według prawa kanadyjskiego, nie posiada w Polsce stałego miejsca wykonywania działalności ani nie jest zarejestrowany w Polsce dla celów VAT. Spółka działała jako importer w procedurze celnej i odprowadziła należności celne oraz podatek od towarów i usług („VAT”) z tytułu importu. Spółka obniżyła kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z importu.

Celem umowy pomiędzy Spółką a Dostawcą było wystawienie urządzeń rolniczych Dostawcy, w tym Maszyny, w punkcie sprzedaży Spółki i znalezienie nabywcy na nią. Dostawca pozostał właścicielem Maszyny.

W związku z tym, że Spółka nie znalazła nabywcy na Maszynę, dokonała zwrotu Maszyny na rzecz Dostawcy, przy czym odbiór Maszyny przez Dostawcę miał miejsce na terytorium kraju, w punkcie sprzedaży Spółki, gdzie znajdowała się Maszyna, transportem zorganizowanym i opłaconym przez Dostawcę.

W piśmie z dnia 14 czerwca 2021 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał następujące informacje:

1. Dostawca nie przeniósł na Spółkę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.
2. Przekazanie Maszyny przez Dostawcę miało charakter nieodpłatny.
3. Maszyna została udostępniona Spółce przez Dostawcę na podstawie ustaleń dokonanych pomiędzy Dostawcą a Spółką. Celem ustaleń było wystawienie Maszyny przez Spółkę i znalezienie kupca na nią.
4. Umowa zawarta pomiędzy Dostawcą a Spółką miała charakter umowy nienazwanej. Umowa ta nie stanowiła umowy komisu, o której mowa w art. 765 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydanie Maszyny przez Spółkę na rzecz Dostawcy jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydanie Maszyny przez Spółkę na rzecz Dostawcy nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT. W świetle art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlega, między innymi odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Zasadniczymi elementami pozwalającymi na uznanie, że dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT jest zatem przeniesienie prawa do rozporządzenia jak właściciel.

W opisanym stanie faktycznym warunek ten nie został spełniony, Dostawca pozostawał bowiem właścicielem Maszyny, Spółka nie może więc zwrotnie przenieść na niego prawa do rozporządzania jak właściciel. Fakt, że import Maszyny został przez Spółkę opodatkowany VAT, nie może prowadzić do odmiennej konkluzji. Przesłanką opodatkowania VAT importu nie jest bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel, tylko obowiązek uiszczenia cła (art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT).

W ocenie Spółki wydanie Maszyny rozpatrywać należy jako przypadek analogiczny do zwrotu towaru, który nie jest uznawany za odrębną czynność opodatkowaną. Za tym, że zwrot towaru nie jest czynnością opodatkowaną przemawia art. 29 ust. 10 pkt a) ustawy o VAT, który nakazuje traktować zwrot towarów jako czynność prowadzącą do obniżenia podstawy opodatkowania, a nie jako odrębną czynność podlegającą opodatkowaniu.

W przypadku uznania, że relacja pomiędzy stronami ma charakter komisu lub umowy o podobnym charakterze, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, zauważyć należy, że czynnościami opodatkowanymi VAT są: wydanie towarów pomiędzy komitentem a komisantem (ze względu na to, że wydanie to związane było z procedurą importu, obowiązek podatkowy w tym zakresie powstał na zasadach właściwych dla importu) oraz sprzedaż przez komisanta na rzecz osoby trzeciej (która nie miała miejsca).

Wydanie towaru przez komisanta na rzecz komitenta, w sytuacji gdy nie doszło do sprzedaży przedmiotu komisu, nie ma charakteru czynności opodatkowanej VAT. Przemawia za tym nie tylko brzmienie art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, ale również sposób określania momentu powstania obowiązku podatkowego określony w art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, obowiązek podatkowy z tytułu wydania przez komitenta na rzecz komisanta powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Taki sposób ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego wynika z tego, że sposób opodatkowania VAT umowy komisu (fikcja prawna dwóch odrębnych dostaw towarów) służy temu, aby rozliczenia pomiędzy stronami umowy komisu zostały rozpoznane jako odpłatne dostawy towarów w momencie osiągnięcia celu umowy komisu, a więc sprzedaży na rzecz osoby trzeciej. Oparta na fikcji prawnej dostawa komitenta jest więc skorelowana z dostawą komitenta na rzecz osoby trzeciej, w stosunku do której obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych. W konsekwencji obowiązek podatkowy w komisie powstaje pod warunkiem, że komitent znajdzie nabywcę na towar będący przedmiotem komisu. W przypadku zwrotu towaru przez komisanta na rzecz komitenta (w przypadku komisu sprzedaży), zwrot taki nie ma charakteru dostawy towarów.

Stanowisko, że zwrotne wydanie towaru przez komisanta na rzecz komitenta nie ma charakteru odrębnej dostawy w rozumieniu VAT, znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacjach:

• z 18 października 2019 r., 0114-KDIP1-3.4012.287.2019.3.ISK,
• z 14 maja 2012 r., IPTPP2/443-190/12-2/IR.
  
  

Reasumując, wydanie Maszyny Dostawcy nie miało charakteru czynności opodatkowanej VAT. Spółka nie miała obowiązku korygować swoich rozliczeń VAT związanych z importem Maszyny. W szczególności, wobec brzmienia art. 40 ustawy o VAT, nie jest uprawniona do zwrotu kwoty VAT nadpłaconej w imporcie; podatek naliczony wynikający z importu pomniejszył bowiem kwotę podatku należnego Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy art. 2 pkt 5 ustawy – przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

Pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – art. 7 ust. 1 ustawy – dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Co więcej, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) dokonał importu urządzenia Maszyny rolniczej od Dostawcy z Kanady. Dostawca jest spółką utworzoną według prawa kanadyjskiego, nie posiada w Polsce stałego miejsca wykonywania działalności ani nie jest zarejestrowany w Polsce dla celów VAT. Spółka działała jako importer w procedurze celnej i odprowadziła należności celne oraz podatek od towarów i usług z tytułu importu. Spółka obniżyła kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z importu. Celem umowy pomiędzy Spółką a Dostawcą było wystawienie urządzeń rolniczych Dostawcy, w tym Maszyny, w punkcie sprzedaży Spółki i znalezienie nabywcy na nią. Dostawca pozostał właścicielem Maszyny i nie przeniósł na Spółkę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Przekazanie ww. Maszyny przez Dostawcę miało charakter nieodpłatny. W związku z tym, że Spółka nie znalazła nabywcy na Maszynę, dokonała zwrotu Maszyny na rzecz Dostawcy, przy czym odbiór Maszyny przez Dostawcę miał miejsce na terytorium kraju, w punkcie sprzedaży Spółki, gdzie znajdowała się Maszyna, transportem zorganizowanym i opłaconym przez Dostawcę.

Maszyna została udostępniona Spółce przez Dostawcę na podstawie ustaleń dokonanych pomiędzy Dostawcą a Spółką. Celem ustaleń było wystawienie Maszyny przez Spółkę i znalezienie kupca na nią. Umowa zawarta pomiędzy Dostawcą a Spółką miała charakter umowy nienazwanej. Umowa ta nie stanowiła umowy komisu, o której mowa w art. 765 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy wydanie Maszyny przez Spółkę na rzecz Dostawcy jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. import towarów na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określona czynność, tj. import towarów, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem jej świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej (art. 2 pkt 7 ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy – miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z powyższą definicją rozpoznanie importu towarów wynika z czynności faktycznej, tj. przywozu towaru. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu, warunki formalne bądź stosunek prawny, w ramach którego dokonano przywozu towarów.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w:

1. zgłoszeniu celnym albo
2. rozliczeniu zamknięcia, o którym mowa w art. 175 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz. Urz. UE. L 343 z 29.12.2015, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem 2015/2446”, w przypadkach, o których mowa w art. 324 lub art. 325 rozporządzenia 2015/2447

– kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Jeżeli organ celny stwierdzi, że w zgłoszeniu celnym lub w rozliczeniu zamknięcia kwota podatku została wykazana nieprawidłowo, naczelnik urzędu celno-skarbowego wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości (art. 33 ust. 2 ustawy).

Po przyjęciu zgłoszenia celnego lub po przedstawieniu rozliczenia zamknięcia podatnik może wystąpić z wnioskiem do naczelnika urzędu celno-skarbowego o wydanie decyzji określającej podatek w prawidłowej wysokości (art. 33 ust. 3 ustawy).

Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie towarów wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że podatek od towarów i usług, jak już wcześniej wskazano, jest podatkiem o charakterze terytorialnym, co oznacza, że opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane w tym państwie, a ściślej te czynności, które zostaną uznane za wykonane w danym miejscu.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonał importu Maszyny rolniczej od Dostawcy z Kanady. Dostawca nie posiada w Polsce stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej ani nie jest zarejestrowany w Polsce dla celów VAT. Wnioskodawca działał jako importer w procedurze celnej i odprowadził należności celne oraz podatek od towarów i usług. Spółka obniżyła również kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z importu. Maszyna rolnicza została udostępniona Spółce przez Dostawcę na podstawie ustaleń dokonanych między Dostawcą a Spółką, a celem tych ustaleń było wystawienie przez Wnioskodawcę ww. Maszyny w jego punkcie sprzedaży i znalezienie na nią kupca. W związku z tym, że Spółka nie znalazła kupca , dokonała zwrotu Maszyny na rzecz Dostawcy, przy czym odbiór maszyny przez Dostawcę miał miejsce na terytorium kraju, w punkcie sprzedaży Spółki, gdzie znajdowała się Maszyna, transportem zorganizowanym i opłaconym przez Dostawcę.

Jak już wcześniej wskazano definicja ustawowa importu towarów kładzie nacisk przede wszystkim na czynność faktyczną, czyli przywóz towaru. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu, czy stosunek prawny w ramach którego dokonano przywozu. Wnioskodawca wskazał, że Dostawca nie przeniósł na Spółkę prawa do rozporządzania przedmiotową maszyną jak właściciel, a przekazanie maszyny przez Dostawcę miało charakter nieodpłatny. Zatem właścicielem przedmiotowej maszyny nadal pozostał Dostawca. Spółka nie może więc zwrotnie przenieść na Dostawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Z uwagi więc na brak przeniesienia prawa do rozporządzania towarem (Maszyną rolniczą) jak właściciel przez Dostawcę na Spółkę, czynność zwrotnego wydania Maszyny przez Spółkę na rzecz Dostawcy nie będzie stanowić czynności dostawy w rozumieniu art. 7 i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca odbiór maszyny przez Dostawcę miał miejsce na terytorium kraju, w punkcie sprzedaży Spółki, gdzie znajdowała się maszyna, transportem zorganizowanym i opłaconym przez Dostawcę.

W związku z powyższym wydanie Maszyny przez Spółkę na rzecz Dostawcy nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydanie Maszyny na rzecz Dostawcy nie miało charakteru czynności opodatkowanej VAT jest prawidłowe.

Tutejszy organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, w szczególności kwestia korekty rozliczeń w zakresie importu, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.