2021.07.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-2.4010.162.2021.2.MZA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.162.2021.2.MZA
z 14 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 marca 2021 r. (data wpływu 7 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym 16 i 21 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy Wnioskodawca posiadając w roku podatkowym 2020 r. status małego podatnika, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, miał prawo do korzystania z preferencyjnej stawki 9% podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) do momentu, gdy osiągnięte przez niego przychody w roku podatkowym nie przekroczyły (w lipcu 2020 r.) wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł, tj. kwoty 5.109.000 zł – jest prawidłowe,
czy możliwa jest utrata statusu małego podatnika w trakcie trwania roku podatkowego ze skutkiem do uprawnień podatnika wynikających z art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g ustawy o CIT – jest prawidłowe,
czy Wnioskodawca po przekroczeniu w lipcu 2020 r. progu przychodów, o których mowa w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT, był zobowiązany do naliczania zaliczek podatku dochodowego CIT w stawce podstawowej 19% dopiero od trzeciego kwartału roku podatkowego, tj. po przekroczeniu tego limitu przychodów, bez konieczności ponownego przeliczenia (skorygowania) należnych zaliczek za cały rok podatkowy według stawki 19% i bez konieczności zapłaty podatku będącego skutkiem tej „korekty” – jest prawidłowe,
tym samym, czy Wnioskodawca, z uwagi na przekroczenie granicznej kwoty przychodu, określonej w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT będzie zobowiązany do „skorygowania” wysokości stawki podatku z 9% do 19% w stosunku do zaliczek wniesionych od początku roku do momentu przekroczenia progu przychodów (za pierwszy i drugi kwartał 2020 r.), określonych w wyżej wskazywanym przepisie i zapłatę brakującej kwoty podatku – jest prawidłowe,
czy Wnioskodawca dokonując rozliczenia rocznego należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2020 (art. 27 ust. 1 ustawy o CIT) będzie uprawniony do obliczenia należnego podatku przy zastosowaniu, w skali jednego roku podatkowego, dwóch stawek podatku: preferencyjnej (9%) – za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. i podstawowej (19%) – za trzeci i czwarty kwartał 2020 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy Wnioskodawca posiadając w roku podatkowym 2020 r. status małego podatnika, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, miał prawo do korzystania z preferencyjnej stawki 9% podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) do momentu, gdy osiągnięte przez niego przychody w roku podatkowym nie przekroczyły (w lipcu 2020 r.) wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł, tj. kwoty 5.109.000 zł,
czy możliwa jest utrata statusu małego podatnika w trakcie trwania roku podatkowego ze skutkiem do uprawnień podatnika wynikających z art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g ustawy o CIT,
czy Wnioskodawca po przekroczeniu w lipcu 2020 r. progu przychodów, o których mowa w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT, był zobowiązany do naliczania zaliczek podatku dochodowego CIT w stawce podstawowej 19% dopiero od trzeciego kwartału roku podatkowego, tj. po przekroczeniu tego limitu przychodów, bez konieczności ponownego przeliczenia (skorygowania) należnych zaliczek za cały rok podatkowy według stawki 19% i bez konieczności zapłaty podatku będącego skutkiem tej „korekty”,
tym samym, czy Wnioskodawca, z uwagi na przekroczenie granicznej kwoty przychodu, określonej w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT będzie zobowiązany do „skorygowania” wysokości stawki podatku z 9% do 19% w stosunku do zaliczek wniesionych od początku roku do momentu przekroczenia progu przychodów (za pierwszy i drugi kwartał 2020 r.), określonych w wyżej wskazywanym przepisie i zapłatę brakującej kwoty podatku,
czy Wnioskodawca dokonując rozliczenia rocznego należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2020 (art. 27 ust. 1 ustawy o CIT) będzie uprawniony do obliczenia należnego podatku przy zastosowaniu, w skali jednego roku podatkowego, dwóch stawek podatku: preferencyjnej (9%) – za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. i podstawowej (19%) – za trzeci i czwarty kwartał 2020 r.

Wniosek uzupełniono 16 i 21 czerwca 2021 r. pismem będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 2 czerwca 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.162.2021.1.MZA.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), zajmującą się w przeważającym zakresie budową gazociągów (PKD 42.21.Z Roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych).

Wnioskodawca nie osiąga przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.2019.865 t.j. z późniejszymi zmianami, dalej: ustawa o CIT).

Wnioskodawca w 2020 r. posiadał status małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.2019.865 t.j. z późniejszymi zmianami), to jest wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła u niego w poprzednim roku podatkowym (2019) wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro (w związku faktem, iż przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł za rok 2019 była to kwota 8.747.000 zł).

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi: (pkt 1) 19% podstawy opodatkowania lub (pkt 2) 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych – w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł (na 2 stycznia 2020 r. kwota ta wynosiła 5.109.000 zł).

W oparciu o art. 19 ust. 1d ustawy o CIT, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stosują stawkę podatku, o której mowa w tym przepisie, jeżeli posiadają status małego podatnika.

W 2020 r. nie miały wobec Wnioskodawcy zastosowania wyłączenia wynikające z przepisów art. 19 ust. 1a-1c ustawy o podatku dochodowym osób prawnych.

Ponadto zgodnie z art. 25 ust. 1b ustawy o CIT, Wnioskodawca jako mały podatnik miał prawo wpłacać zaliczki kwartalne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie kwartały, z którego to uprawnienia korzystał od początku roku 2020.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca od początku roku 2020 wpłacał zaliczki kwartalne, wynoszące 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych i według takiej stawki wyliczył i odprowadził zaliczki na przedmiotowy podatek za pierwszy i drugi kwartał roku 2020.

Zgodnie z art. 25 ust. 1g ustawy o CIT Wnioskodawca był uprawniony do stosowania preferencyjnej stawki w wysokości 9% podatku dochodowego od osób prawnych, do momentu, gdy przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł (w roku 2020 była to kwota 5.109.000 zł). Po przekroczeniu powyższej kwoty, zgodnie z tym przepisem Wnioskodawca począwszy od następnego kwartału, był zobowiązany do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1.

Za drugi kwartał 2020 r. łączne przychody Wnioskodawcy osiągnięte od początku roku podatkowego wyniosły (na dzień 30 czerwca 2020 r.) 5.094.465,55 zł, natomiast w lipcu 2020 r. przychody Wnioskodawcy, o których mowa w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT przekroczyły kwotę 5.109.000 zł, gdyż na koniec lipca 2020 r. przychody Wnioskodawcy osiągnięte od początku roku podatkowego wyniosły 6.181.510,98 zł.

Wobec powyższego biuro rachunkowe prowadzące księgi rachunkowe Wnioskodawcy, uznało iż koniecznym jest skorygowanie obliczonych i wpłaconych za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych poprzez ponowne ich obliczenie za cały rok 2020 przy zastosowaniu 19% stawki podatku dochodowego od osób prawnych i następcze wyrównanie powstałej w wyniku tego przeliczenia niedopłaty.

Wnioskodawca od początku nie zgadzał się z tym stanowiskiem biura rachunkowego.

Wnioskodawca uważał (i uważa nadal), że jeżeli limit przychodów małego podatnika, o którym mowa w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT został przekroczony dopiero w lipcu 2020 r., skutkując utratą prawa podatnika do stosowania obniżonej stawki podatku dochodowego od osób prawnych, to wyłącznie zaliczki za trzeci i czwarty kwartał 2020 r. winny być naliczone według stawki podstawowej w wysokości 19%, natomiast zaliczki za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. jako obliczone prawidłowo z zastosowaniem stawki 9% nie powinny być korygowane.

W marcu 2021 r. Wnioskodawca zapoznał się z interpretacją indywidualną z 8 lipca 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Znak: 0111-KDIB1-1.4010.194.2019.2.BS oraz z przywołanym w tej interpretacji uzasadnieniem rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw z 25 września 2018 r. (druk sejmowy nr 2854 - Sejm RP VIII kadencji, Uzasadnienie część ogólna s. 27), które według oceny Wnioskodawcy potwierdzają jego stanowisko w przedmiotowej sprawie.

W związku tym Wnioskodawca podjął decyzję o złożeniu przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, aby móc ostatecznie dokonać prawidłowego obliczenia kwoty należnego podatku dochodowego od osób prawnych, od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych za rok 2020, który to podatek według oceny Wnioskodawcy winien być wyliczony przy zastosowaniu dwóch stawek podatku CIT – 9% i 19%, odpowiednio przy zastosowaniu stawki obniżonej za pierwszy i drugi kwartał tego roku oraz przy zastosowaniu stawki podstawowej za trzeci i czwarty kwartał 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca posiadając w roku podatkowym 2020 r. status małego podatnika, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2019.865 ze zm.), miał prawo do korzystania z preferencyjnej stawki 9% podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) do momentu, gdy osiągnięte przez niego przychody w roku podatkowym nie przekroczyły (w lipcu 2020 r.) wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł, tj. kwoty 5.109.000 zł?
Czy możliwa jest utrata statusu małego podatnika w trakcie trwania roku podatkowego ze skutkiem do uprawnień podatnika wynikających z art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g ustawy o CIT?
Czy Wnioskodawca po przekroczeniu w lipcu 2020 r. progu przychodów, o których mowa w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT, był zobowiązany do naliczania zaliczek podatku dochodowego CIT w stawce podstawowej 19% dopiero od trzeciego kwartału roku podatkowego, tj. po przekroczeniu tego limitu przychodów, bez konieczności ponownego przeliczenia (skorygowania) należnych zaliczek za cały rok podatkowy według stawki 19% i bez konieczności zapłaty podatku będącego skutkiem tej „korekty”?
Tym samym, czy Wnioskodawca, z uwagi na przekroczenie granicznej kwoty przychodu, określonej w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT będzie zobowiązany do „skorygowania” wysokości stawki podatku z 9% do 19% w stosunku do zaliczek wniesionych od początku roku do momentu przekroczenia progu przychodów (za pierwszy i drugi kwartał 2020 r.), określonych w wyżej wskazywanym przepisie i zapłatę brakującej kwoty podatku?
Czy Wnioskodawca dokonując rozliczenia rocznego należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2020 (art. 27 ust. 1 ustawy o CIT) będzie uprawniony do obliczenia należnego podatku przy zastosowaniu, w skali jednego roku podatkowego, dwóch stawek podatku: preferencyjnej (9%) – za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. i podstawowej (19%) – za trzeci i czwarty kwartał 2020 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Wnioskodawcy w roku 2020 – w związku z faktem, iż wartość jego przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) w roku 2019 nie przekroczyła kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro (przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł, co na pierwszy dzień roboczy października 2019 r. dawało kwotę 8.747.000 zł) – przysługiwał status małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT.

Wnioskodawca nie osiągał w roku 2020 przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o ustawy o CIT, nie miały również w tym okresie wobec Wnioskodawcy zastosowania wyłączenia wynikające z przepisów art. 19 ust. 1a-1c tej ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 25 ust. 1b ustawy o CIT, Wnioskodawca jako mały podatnik począwszy od pierwszego kwartału 2020 r. wybrał sposób wpłacania zaliczek kwartalnych w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie kwartały.

Zgodnie z uprawnieniem wynikającym z art. 19 ust. 1d oraz art. 25 ust. 1g w zw. z 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, Wnioskodawca naliczał należne zaliczki na podatek dochodowy w oparciu o 9% stawkę podatkową, do której – w jego ocenie – stosowania był uprawniony do momentu nieprzekroczenia w roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł (w roku 2020 5.109.000 zł).

W związku faktem, iż łączna kwota przychodów Wnioskodawcy osiągniętych od początku roku podatkowego do końca drugiego kwartału 2020 r. nie przekroczyła kwoty, o której mowa w art. 25 ust. 1 g ustawy o CIT (na 30 czerwca 2020 r. przychody te wyniosły 5.094.465,55 zł) zdaniem Wnioskodawcy był on uprawniony do stosowania obniżonej 9% stawki podatku dochodowego od osób prawnych za pełne dwa pierwsze kwartały roku podatkowego 2020, to jest do momentu przekroczenia granicznej kwoty przychodów, określonej w art. 25 ust. 1g wyżej wskazywanej ustawy, co w przypadku Wnioskodawcy nastąpiło dopiero w trzecim kwartale 2020 r.

Ad. 2.

Na dzień 30 września 2020 r. Wnioskodawca przekroczył kwotę przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, osiągając przychód w kwocie 9.314.195,91 zł (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), jednakże zdaniem Wnioskodawcy w trakcie roku podatkowego podatnik, który na dzień 1 stycznia roku podatkowego spełniał przesłanki konieczne dla uznania go za małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT nie może utracić tego statusu w trakcie roku podatkowego, gdyż sposób ustalania tego statusu wprost eliminuje taką możliwość („ilekroć w ustawie jest mowa o: (...) małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro”).

Tym samym osiągnięcie w trwającym roku podatkowym przez małego podatnika przychodu przekraczającego limit przychodów ze sprzedaży określonych w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, zdaniem Wnioskodawcy pozostaje bez wpływu na jego uprawnienia wynikające z art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g ustawy o CIT, do stosowania w miesiącach, albo kwartałach, w których jego przychody nie przekroczyły kwoty 1.200.000 euro, określonej w tych artykułach.

Ad. 3 i 4.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 25 ust. 1g ustawy o CIT był on uprawniony do stosowania preferencyjnej stawki w wysokości 9% podatku dochodowego od osób prawnych, do momentu, gdy przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł (w roku 2020 była to kwota 5.109.000 zł) i dopiero począwszy od następnego kwartału, był on zobowiązany do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1, ale wyłącznie co do tych okresów rozliczeniowych, które nastąpiły po przekroczeniu kwoty granicznej 1.200.000 euro przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy jako, że limit przychodów małego podatnika, o którym mowa w art. 25 ust. 1 g ustawy o CIT został przekroczony dopiero w lipcu 2020 r., skutkując utratą prawa podatnika do stosowania obniżonej stawki podatku dochodowego od osób prawnych, to wyłącznie zaliczki za trzeci i czwarty kwartał 2020 r. winny być naliczone według stawki podstawowej w wysokości 19%, natomiast zaliczki za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. jako obliczone prawidłowo z zastosowaniem stawki 9% nie powinny być korygowane.

Ocena ta jest zgodna ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, np. wyrażonej w interpretacji indywidualnej z 8 lipca 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.194.2019.2.BS oraz z uzasadnieniem rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw z 25 września 2018 r. (druk sejmowy nr 2854 - Sejm RP VIII kadencji, Uzasadnienie część ogólna s. 27), w którym ustawodawca wskazuje, iż „Zmiany przepisu regulującego sposób wpłacania zaliczek odnoszą się do regulacji dotyczącej stawki 9% CIT. Wprowadzają one rozwiązanie polegające na tym, iż podatnicy uprawnieni do stosowania niższej stawki (mali podatnicy oraz rozpoczynający działalność) mogą płacić zaliczki przy uwzględnieniu tej niższej stawki, lecz jedynie do momentu, w którym ich przychody w bieżącym roku podatkowym nie przekroczą kwoty 1,2 min euro. Po przekroczeniu tego progu dalsze zaliczki będą musiały być obliczane przy zastosowaniu stawki podstawowej”.

Jak wskazano w wyżej przywołanej interpretacji indywidualnej Znak: 0111-KDIB1-1.4010.194.2019.2.BS, w przypadku przekroczenia przez Wnioskodawcę limitu uprawniającego do stosowania obniżonej stawki podatku będzie on obowiązany do obliczania zaliczek według wyższej 19% stawki począwszy od następnego miesiąca po miesiącu przekroczenia tej kwoty. W związku z przekroczeniem progu 1 200 000 euro, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korygowania zaliczek (ani „wyrównywania” zaliczek miesięcznych) wpłaconych od początku roku do momentu przekroczenia limitu. Natomiast Wnioskodawca po przekroczeniu ww. limitu będzie zobowiązany do naliczenia i wpłacenia zaliczek na podatek wg 19% stawki w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku, a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące, które ustalone były jeszcze w wysokości 9% stawki.

W przedmiotowej interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił również, że z brakiem obowiązku korygowania zaliczek, o których mowa wyżej nie powstanie obowiązek płatności odsetek - ponieważ zaliczki te zostały ustalone w prawidłowej wysokości, a Wnioskodawcy przysługiwało wówczas prawo do płatności zaliczek według obniżonej stawki podatku.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy po przekroczeniu w lipcu 2020 r. kwoty przychodu, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g ustawy o CIT, nie będzie on zobowiązany do skorygowania stawki zaliczek za pierwszy i drugi kwartał 2020 r., obliczonych z zastosowaniem 9% stawki podatku, do stawki 19%, nie będzie również zobowiązany do ich wyrównania. Wnioskodawca będzie natomiast zobowiązany do obliczania zaliczek według 19% stawki podatku począwszy od trzeciego kwartału 2020 r., to jest po przekroczeniu w lipcu 2020 r. kwoty przychodu, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Ad. 5

W ocenie Wnioskodawcy, dokonując rozliczenia rocznego należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2020 (art. 27 ust. 1 ustawy o CIT), będzie on uprawniony do obliczenia należnego podatku przy zastosowaniu, w skali jednego roku podatkowego, dwóch stawek podatku: preferencyjnej (9%) – za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. i podstawowej (19%) – za trzeci i czwarty kwartał 2020 r.

Dopuszczalność zastosowania tego rozwiązania została potwierdzona w wyżej wskazywanej interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 lipca 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.194.2019.2.BS, gdzie na analogiczne sformułowane pytanie podatnika wydający interpretację podatkową Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko podatnika za prawidłowe, wskazując na brak przesłanek wykluczających możliwość naliczenia podatku w dwóch stawkach, preferencyjnej i podstawowej w skali jednego roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia momentu utraty przez niego prawa do obliczania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych według stawki 9%, skutków utraty statusu „małego podatnika” w trakcie roku podatkowego a także możliwości stosowania dwóch stawek podatkowych w jednym roku podatkowym, tj. w 2020 r.

Przechodząc do oceny stanowiska w zakresie w jakim została zakreślona przedłożona organowi do rozstrzygnięcia kwestia należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Przepisy dotyczące 9% stawki podatku dochodowego od osób prawnych zostały wprowadzone na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159) od 1 stycznia 2019 r. Od tego momentu istnieje możliwość stosowania obniżonej stawki podatku dochodowego od osób prawnych wynoszącej 9%.

Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 19 ust. 1 updop w brzmieniu obowiązującym w 2020 r., podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi:

19% podstawy opodatkowania;
9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych –w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Obniżona stawka podatku 9% jest stosowana w odniesieniu do przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych i ma zastosowanie wyłącznie do małych podatników oraz podatników rozpoczynających działalność, z zastrzeżeniem ust. 1a-1e ww. ustawy, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro. Po przekroczeniu tego limitu podatnik traci prawo do obniżonej stawki podatku.

Zgodnie z art. 19 ust. 1a updop, podatnik, który został utworzony:

w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników, z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę, albo
w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą prawną, albo
przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które wniosły na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, albo
przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej wnoszące, tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału podatnika, składniki majątku uzyskane przez te osoby albo jednostki w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby albo jednostki posiadały udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników, albo
przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, jeżeli w roku podatkowym, w którym podatnik został utworzony, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, zostało do niego wniesione na poczet kapitału uprzednio prowadzone przedsiębiorstwo, zorganizowana część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14

-nie stosuje przepisu ust. 1 pkt 2 w roku podatkowym, w którym rozpoczął działalność, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym.

Ponadto, z treści art. 19 ust. 1b updop, wynika, że przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do podatkowych grup kapitałowych.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1c updop, przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do:

1. spółki dzielonej,

2. podatnika, który wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału:

uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, lub
składniki majątku uzyskane przez tego podatnika w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli ten podatnik posiadał udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników

-w roku podatkowym, w którym dokonano podziału albo wniesiono wkład, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym.

Zgodnie z art. 19 ust. 1d updop, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stosują stawkę podatku, o której mowa w tym przepisie, jeżeli posiadają status małego podatnika.

Z kolei, warunek, o którym mowa w ust. 1d, nie dotyczy podatników rozpoczynających prowadzenie działalności, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1c, w roku rozpoczęcia tej działalności (art. 19 ust. 1e updop).

Powyższe przepisy odwołują się niejednokrotnie do pojęcia „małego podatnika”. Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 updop. Zgodnie z tym przepisem w brzmieniu obowiązującym do końca 2019 r., ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Z dniem 1 stycznia 2020 r. weszła zmiana, zgodnie z którą ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że w 2020 r. za małego podatnika uznaje się podmiot, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2019 r. nie przekroczyła kwoty 8.746.800 zł. W 2019 r. pierwszym dniem roboczym października był 1 października i to według kursu na ten dzień należy przeliczyć kwoty wyrażone w euro. Wg wyliczenia średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2019 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 1 października 2019 r. Nr 190/A/NBP/2019) wynosił 4,3734 zł x 2.000.000 euro = 8.746.800 zł, w zaokrągleniu 8.747.000 zł.

W myśl art. 25 ust. 1 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24d i art. 24f, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Z kolei stosownie do art. 25 ust. 1b updop, podatnicy rozpoczynający działalność, w pierwszym roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1c, oraz mali podatnicy, mogą wpłacać zaliczki kwartalne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie kwartały. Przez kwartał rozumie się kwartał roku kalendarzowego.

Zgodnie z art. 25 ust. 1g updop w brzmieniu obowiązującym w 2020 r., podatnicy rozpoczynający działalność, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 1a, w pierwszym roku podatkowym oraz mali podatnicy, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 1c, mogą obliczać zaliczki przy zastosowaniu stawki podatku określonej w art. 19 ust. 1 pkt 2 za miesiące lub kwartały, w których ich przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł. Począwszy od następnego miesiąca lub kwartału, podatnicy są obowiązani do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1.

Literalna wykładnia przepisu art. 25 ust. 1g updop nie budzi wątpliwości. Należy wskazać, że określeni podatnicy mają swobodę wyboru stawki, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop (9%) w zakresie obliczania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych. Możliwość takiego wyboru, tj. preferencyjnego korzystania z wpłat zaliczek w wysokości 9% dotyczy wyłącznie okresu (miesięcy/kwartałów), w których przychody podatnika osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wskazanego limitu 1.200.000 euro. Powyższe wynika bezpośrednio z treści art. 25 ust. 1g updop, który stanowi, że podatnicy (…) mogą obliczać zaliczki przy zastosowaniu stawki podatku określonej w art. 19 ust. 1 pkt 2 za miesiące lub kwartały, w których ich przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro (…). Zatem w okresie (miesiącu/kwartale), w którym suma przychodów przekroczy limit 1.200.000 euro, nie jest już możliwe stosowanie stawki 9%. Należy przy tym wskazać, że z powyższą treścią przepisu koresponduje jego część in fine. Ostatnie zdanie art. 25 ust. 1g updop stanowi bowiem, że począwszy od następnego miesiąca lub kwartału, podatnicy są obowiązani do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 (19%).

Ustawodawca wskazał zatem, że skoro uprawnienie do stosowania stawki preferencyjnej możliwe jest tylko w okresie (miesiącach/kwartałach), w których suma przychodów nie przekracza limitu 1.200.000 euro, to od następnego miesiąca/kwartału, po miesiącu/kwartale w którym takie uprawnienie było jeszcze możliwe, należy stosować stawkę podstawową 19%.

Zatem skoro Wnioskodawca wskazał, że za drugi kwartał 2020 r. łączne przychody Wnioskodawcy osiągnięte od początku roku podatkowego wyniosły na dzień 30 czerwca 2020 r. 5.094.465,55 zł, natomiast w lipcu 2020 r. przychody Wnioskodawcy, o których mowa w art. 25 ust. 1g updop przekroczyły kwotę 5.109.000 zł, gdyż na koniec lipca 2020 r. przychody Wnioskodawcy osiągnięte od początku roku podatkowego wyniosły 6.181.510,98 zł, to w związku z tym, iż przychody Wnioskodawcy przekroczyły 1.200.000 euro w już lipcu a więc w trzecim kwartale, to ostatnim kwartałem, za który zaliczka mogła być obliczona w wysokości 9% podstawy opodatkowania był drugi kwartał. Zaliczka za trzeci kwartał musiała być już obliczona według stawki 19% podstawy opodatkowania. Innymi słowy, jeżeli przychody Wnioskodawcy przekroczyły 1.200.000 euro w trzecim kwartale, to pierwszym okresem, za który zaliczka powinna być obliczona według stawki 19% podstawy opodatkowania był trzeci kwartał.

W przedstawionej sytuacji należy zwrócić uwagę na art. 25 ust. 1c updop, zgodnie z którym zaliczki kwartalne, o których mowa w ust. 1b, podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który jest wpłacana zaliczka, z zastrzeżeniem ust. 2a. Zaliczkę za ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 27 ust. 1.

Zatem z powyższego przepisu wynika m.in., że podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty (20 stycznia) złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 updp.

Z kolei z literalnego brzmienia art. 19 ust. 1 pkt 2 updop w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r. wynika, że podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych – w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Należy zauważyć, że w uzasadnieniu do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw z 25 września 2018 r. (druk sejmowy nr 2854 – Sejm RP VIII kadencji, Uzasadnienie część ogólna s. 27), wskazano, że Zmiany przepisu regulującego sposób wpłacania zaliczek odnoszą się do regulacji dotyczącej stawki 9% CIT. Wprowadzają one rozwiązanie polegające na tym, iż podatnicy uprawnieni do stosowania niższej stawki (mali podatnicy oraz rozpoczynający działalność) mogą płacić zaliczki przy uwzględnieniu tej niższej stawki, lecz jedynie do momentu, w którym ich przychody w bieżącym roku podatkowym nie przekroczą kwoty 1,2 mln euro. Po przekroczeniu tego progu dalsze zaliczki będą musiały być obliczane przy zastosowaniu stawki podstawowej.

Z powyższego wynika, że jeżeli całość przychodów osiągniętych w roku podatkowym nie przekracza wartości 1.200.000 euro stosuje się wtedy stawkę 9%, natomiast jeżeli całość przychodów przekroczy wskazany próg, zastosowanie znajduje stawka 19%. Przy czym przekroczenie w 2020 r. progu przychodów 1.200.000 euro, o którym mowa w art. 19 ust. 1 updop nie powoduje automatycznie utraty statusu „małego podatnika” za 2019 r.

Natomiast fakt, że na dzień 30 września 2020 r. Wnioskodawca przekroczył kwotę przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 updop, osiągając przychód w kwocie 9.314.195,91 zł (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), pozostaje bez wpływu na uprawnienia Wnioskodawcy wynikające z art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g updop, do stosowania w kwartałach, w których jego przychody nie przekroczyły kwoty 1.200.000 euro, określonej w tych artykułach. Rację ma Wnioskodawca, twierdząc, że w trakcie roku podatkowego jako podatnik, który na dzień 1 stycznia roku podatkowego spełniał przesłanki konieczne dla uznania go za małego podatnika, w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop nie może utracić tego statusu w trakcie roku podatkowego, gdyż sposób ustalania tego statusu wprost eliminuje taką możliwość (…). Treść ww. artykułu odnosi się bowiem do wartości przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), która nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym, tj. w 2019 r. wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro.

Z kolei, w przypadku przekroczenia przez Wnioskodawcę limitu uprawniającego do stosowania obniżonej stawki podatku będzie on obowiązany do obliczania zaliczek wg wyższej 19% stawki począwszy od kwartału, w którym przekroczenie nastąpiło (w przedmiotowej sprawie będzie to trzeci kwartał 2020 r.).

Nie ma natomiast obowiązku wstecznego dokonywania korekty zaliczek opłacanych przez Wnioskodawcę za poprzednie kwartały, tj. za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. Należy zwrócić uwagę, że stosownie do treści art. 25 ust. 1 updop zaliczki na podatek dochodowy oblicza się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Tym samym obliczona za trzeci i czwarty kwartał 2020 r. zaliczka na podatek dochodowy w opisanym przypadku uwzględni opodatkowanie osiągniętych dochodów Wnioskodawcy od początku roku według stawki w wysokości 19%.

Oznacza to, że w związku z przekroczeniem w 2020 r. progu 1.200.000 euro, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korygowania zaliczek (ani „wyrównywania” zaliczek kwartalnych) wpłaconych od początku roku 2020 do momentu przekroczenia limitu. Natomiast Wnioskodawca po przekroczeniu ww. limitu będzie zobowiązany do naliczenia i wpłacenia zaliczek na podatek wg 19% stawki w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku, a sumą zaliczek należnych za poprzednie kwartały, które ustalone były jeszcze w wysokości 9% stawki. Wskazać również należy, że z brakiem obowiązku korygowania zaliczek, o których mowa wyżej nie powstanie obowiązek płatności odsetek – ponieważ zaliczki te zostały ustalone w prawidłowej wysokości, a Wnioskodawcy przysługiwało wówczas prawo do płatności zaliczek według obniżonej stawki podatku.

Natomiast w odniesieniu do ustalenia, czy Wnioskodawca dokonując rozliczenia rocznego należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2020 (art. 27 ust. 1 updop) będzie uprawniony do obliczenia należnego podatku przy zastosowaniu, w skali jednego roku podatkowego, dwóch stawek podatku: preferencyjnej (9%) – za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. i podstawowej (19%) – za trzeci i czwarty kwartał 2020 r., stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Jak zostało wcześniej wskazane (przy omówieniu sposobu ustalenia zaliczek za 3 i 4 kwartał 2020 r.), w rozliczeniu rocznym Wnioskodawca winien ustalić wysokość należnego podatku za rok podatkowy z zastosowaniem stawki podstawowej (19%). Od tak ustalonej wysokości podatku należnego Spółka, w celu ustalenia podatku do zapłaty, odlicza podatek uiszczony w ciągu roku (w formie zaliczek). Powstała różnica wskazuje na konieczność zapłaty podatku dochodowego lub na powstanie ewentualnej nadpłaty (w sytuacji gdy wysokość podatku należnego za rok jest niższa od podatku zapłaconego w formie zaliczek w ciągu roku).

Taki sposób obliczenia należnego podatku za rok 2020 upoważnia do stwierdzenia, że podatek ten jest obliczany wg jednej 19% stawki.

W tej sytuacji stanowisko Wnioskodawcy nie może być uznane za prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

czy Wnioskodawca posiadając w roku podatkowym 2020 r. status małego podatnika, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, miał prawo do korzystania z preferencyjnej stawki 9% podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) do momentu, gdy osiągnięte przez niego przychody w roku podatkowym nie przekroczyły (w lipcu 2020 r.) wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł, tj. kwoty 5.109.000 zł – jest prawidłowe,
czy możliwa jest utrata statusu małego podatnika w trakcie trwania roku podatkowego ze skutkiem do uprawnień podatnika wynikających z art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g ustawy o CIT – jest prawidłowe,
czy Wnioskodawca po przekroczeniu w lipcu 2020 r. progu przychodów, o których mowa w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT, był zobowiązany do naliczania zaliczek podatku dochodowego CIT w stawce podstawowej 19% dopiero od trzeciego kwartału roku podatkowego, tj. po przekroczeniu tego limitu przychodów, bez konieczności ponownego przeliczenia (skorygowania) należnych zaliczek za cały rok podatkowy według stawki 19% i bez konieczności zapłaty podatku będącego skutkiem tej „korekty” – jest prawidłowe,
tym samym, czy Wnioskodawca, z uwagi na przekroczenie granicznej kwoty przychodu, określonej w art. 25 ust. 1g ustawy o CIT będzie zobowiązany do „skorygowania” wysokości stawki podatku z 9% do 19% w stosunku do zaliczek wniesionych od początku roku do momentu przekroczenia progu przychodów (za pierwszy i drugi kwartał 2020 r.), określonych w wyżej wskazywanym przepisie i zapłatę brakującej kwoty podatku – jest prawidłowe,
czy Wnioskodawca dokonując rozliczenia rocznego należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2020 (art. 27 ust. 1 ustawy o CIT) będzie uprawniony do obliczenia należnego podatku przy zastosowaniu, w skali jednego roku podatkowego, dwóch stawek podatku: preferencyjnej (9%) – za pierwszy i drugi kwartał 2020 r. i podstawowej (19%) – za trzeci i czwarty kwartał 2020 r. – jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin