Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.276.2021.1.PC
z 15 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2021 r., (data wpływu 8 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z wykazywaniem sprzedaży odpadów poprodukcyjnych jako sprzedaży pozastrefowej niekorzystającej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (złomu) w postaci ścinek z profilów aluminiowych, wykorzystywanych uprzednio do produkcji rolet okiennych w wysokości równej cenie nabycia lub kosztom jego wytworzenia nie wyższym od ceny sprzedaży netto złomu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z wykazywaniem sprzedaży odpadów poprodukcyjnych jako sprzedaży pozastrefowej niekorzystającej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (złomu) w postaci ścinek z profilów aluminiowych, wykorzystywanych uprzednio do produkcji rolet okiennych w wysokości równej cenie nabycia lub kosztom jego wytworzenia nie wyższym od ceny sprzedaży netto złomu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

P.sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka jest członkiem międzynarodowego koncernu – (…), należącego do amerykańskiej grupy kapitałowej (…) z siedzibą w (…).

Spółka zajmuje się produkcją dekoracji tekstylnych - rolet okiennych o wymiarach standardowych do dystrybucji hurtowej oraz realizacją wysokiej jakości rolet na wymiar, na specjalne zamówienia. Produkty wytwarzane w zakładzie produkcyjnym w (…) dystrybuowane są w całej Europie.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”), na podstawie Zezwolenia nr (…) z dnia 21 kwietnia 2008 r. (dalej: „Zezwolenie”).

W treści Zezwolenia wydanego dla Spółki na prowadzenie działalności na terenie SSE wskazano między innymi, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy na terenie SSE jest działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów wytwarzanych na terenie Strefy, wymienionych w sekcji D Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 2004 r. takich jak:

• 17.30. Usługi w zakresie wykończania materiałów włókienniczych
• 17.40. Wyroby włókiennicze gotowe, z wyłączeniem odzieży
• 20.10. Drewno piłowane, strugane i impregnowane
• 20.51. Wyroby z drewna pozostałe
• 20.52. Wyroby z korka, słomy i materiałów używanych do wyplatania
• 25.23. Wyroby z tworzyw sztucznych dla budownictwa
• 25.24. Wyroby z tworzyw sztucznych, pozostałe
• 28.11. Konstrukcje metalowe
• 28.12. Elementy metalowe stolarki budowlanej
• 37.10. Surowce wtórne metalowe
• 37.20. Surowce wtórne niemetalowe.
  
  

Biorąc pod uwagę fakt, że jak wskazano powyżej głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja rolet okiennych realizowana poprzez wykonywanie czynności wymienionych w Zezwoleniu pod kodami PKWiU 17.30. (Usługi w zakresie wykończania materiałów włókienniczych) oraz 17.40. (Wyroby włókiennicze gotowe, z wyłączeniem odzieży), w konsekwencji większość przychodów Spółki korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych uregulowanego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 litego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2020 r., poz. 1406 - dalej: „ustawa o CIT”).

W ramach procesu produkcyjnego, na różnych etapach produkcji wyrobu gotowego - rolet okiennych - powstają odpady poprodukcyjne w postaci złomu. W związku z tym Spółka oprócz podstawowej działalności w zakresie produkcji dekoracji tekstylnych - rolet okiennych oraz realizacji usług w zakresie wykończania materiałów włókienniczych objętych Zezwoleniem prowadzi również uboczną działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży odpadów poprodukcyjnych różnego rodzaju takich jak przykładowo ścinki z profili aluminiowych.

W związku z tym, że posiadane przez Spółkę Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE w nie obejmuje sprzedaży odpadów i złomu z aluminium, w opinii Spółki dochody ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych powinny być wykazywane jako dochody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych (w przypadku Wnioskodawcy stawką podstawową CIT jest 19%).

Doprecyzowując wyżej opisaną kwestię powstawania odpadów poprodukcyjnych należy wskazać, że na potrzeby prowadzonej działalności produkcyjnej Spółka kupuje surowce w postaci różnego rodzaju blach: np. profile z aluminium. Zakup materiału ewidencjonowany jest w systemie magazynowym zgodnie z ceną nabycia wskazaną na fakturach zakupowych dokumentujących nabycie. Następnie w toku produkcji z profili aluminiowych wycinane są fragmenty niezbędne do stworzenia elementu rolety okiennej. Odpadem poprodukcyjnym stają się natomiast ścinki z profili aluminiowych nie nadające się ze względu na nieodpowiedni rozmiar do dalszego wykorzystania w procesie produkcyjnym.

W ramach prowadzonego procesu produkcyjnego odpady poprodukcyjne są na bieżąco oddzielane od pełnowartościowych materiałów i przenoszone są do magazynu. Następnie, jeżeli pojawi się osoba zainteresowana nabyciem odpadów, odpady te są sprzedawane.

Zasadniczo Spółka dąży do optymalizacji procesu produkcyjnego i odpad poprodukcyjny stanowi około 10% ilości nabytego do produkcji surowca.

Cena, po której Spółka sprzedaje odpady poprodukcyjne (złom) podmiotom trzecim jest niższa od ceny zakupu materiałów przypadających na tą część materiałów, z których powstaje ten odpad poprodukcyjny.

Ze względu na duże rozmiary produkcji oraz brak prowadzonej regularnej sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (niektóre odpady poprodukcyjne zalegają w magazynie przez wiele tygodni) Spółka nie jest w stanie śledzić, która konkretnie jednostka surowca pobranego z magazynu do procesu produkcyjnego stała się odpadem poprodukcyjnym i została sprzedana jako odpad poprodukcyjny (złom).

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą wysokości w jakiej należy rozpoznawać koszty uzyskania przychodów związane ze sprzedażą odpadów poprodukcyjnych alokowaną do działalności pozastrefowej opodatkowanej za zasadach ogólnych podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wykazywaniem sprzedaży odpadów poprodukcyjnych jako sprzedaży pozastrefowej niekorzystającej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (złomu) w postaci ścinek z profilów aluminiowych, wykorzystywanych uprzednio do produkcji rolet okiennych w wysokości równej cenie nabycia lub kosztom jego wytworzenia nie wyższym od ceny sprzedaży netto złomu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT wolne od podatku są dochody podatników uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 482 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 284 i 1086), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

A contrario dochody uzyskiwane przez podatników z działalności nieobjętej zezwoleniem strefowym podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych wskazanych w ustawie o CIT.

W związku z tym, że tak jak wskazano w opisie stanu faktycznego (winno być: „zdarzenia przyszłego”) sprzedaż odpadów i złomu z aluminium nie jest objęta Zezwoleniem, w opinii Spółki uzyskany ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (złomu) przychód należy uznać za przychód pozastrefowy opodatkowany na zasadach ogólnych, tj. w przypadku Spółki według stawki 19%.

Jednocześnie Spółka stoi na stanowisku, że w związku z przeprowadzanymi transakcjami sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (złomu) Spółka jest uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów.

W opinii Spółki powyższy wniosek wynika wprost art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wskazana powyżej definicja ma charakter ogólny. W praktyce każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie pod kątem możliwości uznania go za podatkowy koszt uzyskania przychodu. Wyjątek stanowią sytuacje, w których ustawa wyraźnie wskazuje na możliwość uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu lub taką możliwość wyłącza.

Uwzględniając powyższą ogólną definicję oraz podejście prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych i interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe wskazujące wprost jakie warunki powinny zostać spełnione w celu uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, w opinii Spółki będzie ona w związku ze sprzedażą odpadów poprodukcyjnych (złomu) uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, gdyż wydatki związane z nabyciem tego złomu:

1. zostają poniesione przez Spółkę, a nie przez podmiot trzeci (wydatki na nabycie blach z aluminium, których fragmenty stają się następnie w wyniku procesu produkcyjnego odpadem poprodukcyjnych obciążają wynik finansowy Spółki);
2. zostają poniesione definitywnie (wartość wydatków poniesionych na nabycie blach z aluminium nie zostaje Spółce w żaden sposób zwrócona);
3. zostają właściwie udokumentowane (wydatki poniesione na nabycie blach z aluminium zostają udokumentowane fakturami VAT wystawionymi przez dostawców surowców i są ewidencjonowane w systemie księgowym Spółki);
4. pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą (poniesienie wydatków na zakup blach z aluminium jest niezbędne do produkcji rolet okiennych stanowiących przedmiot działalności Spółki, a powstały z nich odpad poprodukcyjny jest efektem ubocznym głównej działalności Spółki);
5. zostają poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mają wpływ na wielkość osiągniętych przychodów (celem poniesienia wydatków na zakup blach z aluminium jest osiągnięcie przychodów ze sprzedaży rolet okiennych powstałych w trakcie procesu produkcyjnego, w tym przychodów ze sprzedaży odpadu poprodukcyjnego - złomu stanowiącego efekt uboczny produkcji);
6. stoją w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę ze sprzedaży (wydatki poniesione przez Spółkę na zakup blach z aluminium stoją w bezpośrednim związku z przychodami ze sprzedaży wyrobów gotowych - rolet okiennych i tym samym z przychodami ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych).
   
   

Ponadto należy wskazać, że ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie odpadów poprodukcyjnych (złomu) nie zostały wymienione w żadnym punkcie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Podsumowując powyższe rozważania, w odpowiedzi na pierwszą część zapytania, w opinii Spółki w przedmiotowym stanie faktycznym (winno być: „zdarzeniu przyszłym”) w związku ze sprzedażą odpadów poprodukcyjnych (złomu) Spółka jest uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów.

Przechodząc do odpowiedzi na drugą część zadanego pytania związaną z określeniem dopuszczalnej wysokości kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca chciałby wskazać, że regulacje ustawy o CIT nie wskazują jednoznacznej metody na podstawie której należy dokonywać wyceny kosztów materiałów.

Zgodnie ze stanowiskiem wynikającym z licznych interpretacji indywidualnych rozpatrujących kwestie rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów w sytuacji sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (złomu) przed podmioty działające na terenie specjalnych stref ekonomicznych zasadne jest uwzględnianie w tych przypadkach postanowień ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. 2021 r., poz. 217). W opinii organów podatkowych zastosowanie powinien znaleźć w takim przypadku art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, z którego wynika, że rzeczowe składniki aktywów obrotowych wycenia się według cen nabycie lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w następujących interpretacjach indywidualnych:

• Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 czerwca 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.200.2020.1.APO, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym „regulacje ustawy o CIT, nie wskazują jednoznacznie sposobu wyceny kosztów materiałów. Zasadne jest zatem uwzględnienie przepisów ustawy o rachunkowości w celu określenia prawidłowej wartości aktywów rzeczowych przypisanych do przychodów uzyskanych ze sprzedaży złomu. Wobec powyższego, do opisywanej sytuacji znajdzie zastosowanie art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, z którego wynika, że rzeczowe składniki aktywów obrotowych wycenia się według: ceny nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od ceny ich sprzedaży netto. Zatem, wysokość kosztu podatkowego może stanowić cena nabycia lub koszt wytworzenia złomu w maksymalnej wysokości ceny jego sprzedaży netto.’’
• Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 stycznia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.508.2019.2.SG, w której organ podatkowy stwierdził, że „Odnosząc się natomiast do ustalenia, czy ww. koszt uzyskania przychodu należy ustalić w ceny zakupu materiału sprzedanego jako odpady, należy stwierdzić, że dokonując wykładni norm prawnych ustalających zasady kwalifikowania kosztów do kosztów uzyskania przychodów nie można abstrahować od brzmienia przepisu art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 23 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 351, z późn. zm.), zgodnie z którym rzeczowe składniki aktywów obrotowych podlegają wycenie według cen nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy. (...) Zatem, w sytuacji sprzedaży odpadów (złomu) przychód uzyskany z tego tytułu może zostać bowiem pomniejszony o koszty jego uzyskania w wysokości ceny nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto.”
• Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 kwietnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.43.2019.1.NL, w której organ podatkowy wskazał, że: „dokonując wykładni norm prawnych ustalających zasady kwalifikowania kosztów do kosztów uzyskania przychodów nie można abstrahować odbrzmienia przepisu art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 23 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.), zgodnie z którym rzeczowe składniki aktywów obrotowych podlegają wycenie według cen nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy. Mając powyższe na względzie, wskazać należy, że skoro z wniosku wnika, że w ramach realizacji procesu wytwórczego, na różnych etapach produkcji wyrobu gotowego, powstaje odpad produkcyjny w postaci złomu, który następnie Spółka odsprzedaje podmiotom trzecim, to może dojść do sytuacji, że cena sprzedaży złomu będzie niższa od ceny zakupu materiałów przypadających na tą część tych materiałów, z których powstaje odpad (złom). Zatem mając na względzie treść powołanego wyżej art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, z którego wynika, że rzeczowe składniki aktywów obrotowych wycenia się wg ceny nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od ceny ich sprzedaży netto, to nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że kosztem podatkowym będzie cena nabycia materiału do produkcji w części, z której następnie powstaje odpad produkcyjny (złom). Zatem, sytuacji sprzedaży złomu przychód uzyskany z tego tytułu może zostać bowiem pomniejszony o koszty jego uzyskania w wysokości ceny nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto.”
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 lipca 2016 r., IPPB3/4510-590/16-2/MS, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „Ze względu na brak w ustawie o CIT szczegółowych unormowań wskazujących na zasady określania kosztów z tytułu sprzedaży odpadów poprodukcyjnych, w ocenie Wnioskodawcy, celem ustalenia prawidłowej wysokości kosztów uzyskania przychodów należy zastosować przepisy ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.). Zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, odpady poprodukcyjne jako rzeczowe składniki aktywów obrotowych podlegają wycenie według cen nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od ich cen sprzedaży netto. Na wycenę wartości odpadów nie wpływa zatem okoliczność, że pierwotna cena nabycia tworzywa, z którego powstają odpady poprodukcyjne, stanowiące rzeczowe składniki majątku obrotowego, jest wyższa od ich ceny sprzedaży netto. Wobec powyższego, odpady poprodukcyjne, zgodnie ze wskazaną regulacją ustawy o rachunkowości, podlegają wycenie do wartości nieprzekraczającej ceny sprzedaży netto odpadów. Wartość odpadów poprodukcyjnych, ustalona w wysokości ceny sprzedaży netto stanowi, zdaniem Wnioskodawcy, koszt uzyskania przychodów w momencie sprzedaży tych odpadów. Określona na podstawie cen sprzedaży netto wartość odpadów poprodukcyjnych jest wartością, o którą Wnioskodawca ma prawo dokonać stosownego obniżenia dochodów uzyskanych ze sprzedaży odpadów produkcyjnych.”
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 30 listopada 2015 r., sygn. IBPB-1-2/4510-636/15/AK, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „Rzeczowe składniki aktywów obrotowych, w tym Złom, stosownie do 28 ust. 1 pkt 6 UoR, podlegają wycenie według cen nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto. W przypadku sprzedaży Złomu dokonywanej przez Spółkę faktyczna cena nabycia bądź też koszt wytworzenia, związane z przedmiotowym Złomem są wyższe (lub nawet istotnie wyższe) niż uzyskana z takiej sprzedaży cena sprzedaży netto. Zatem ze względu na fakt, że cena nabycia względnie koszt wytworzenia tych rzeczowych składników majątku obrotowego są wyższe od ich ceny sprzedaży netto, to zgodnie z UoR podlegają one wycenie w cenie sprzedaży netto. (...) Tym samym, zdaniem Spółki, wartość Złomu ustalona na podstawie wyceny w cenie sprzedaży netto stanowi koszt własny Złomu w momencie jego sprzedaży.”
  
  

Reasumując powyższe rozważania, w opinii Spółki należy uznać, że w związku z uzyskiwaniem przychodów ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (ścinek z profili aluminiowych) i uznawaniem przez Spółkę tych przychodów za przychód pozastrefowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości równej cenie nabycia lub kosztom wytworzenia nie wyższym od cen sprzedaży odpadów poprodukcyjnych (złomu) netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.