Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.399.2021.1.JSZ
z 21 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 maja 2021 r. (data wpływu 27 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do rozliczenia dokonywanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, do której ma zastosowanie procedura uproszczona – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

27 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do rozliczenia dokonywanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, do której ma zastosowanie procedura uproszczona.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność w zakresie przetwarzania czystej nikotyny, dostarczania surowców do produkcji e-liquidów i saszetek nikotynowych oraz produkcji e-liquidów, a także dystrybucją surowców chemicznych (dalej: Wnioskodawca). Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonuje transakcji w zakresie nabycia i dostawy surowców chemicznych, w których uczestniczy trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich UE. Transakcje odbywają się zgodnie z poniższym opisem:

1. Wnioskodawca nabywa towar w innym niż Polska państwie członkowskim UE (m.in. Belgia, Austria) od podmiotu zarejestrowanego w tym państwie na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej: Dostawca), stosując krajowy (polski) numer identyfikacyjny na potrzeby VAT (numer VAT-UE);
2. Towary nabyte zgodnie z pkt 1 dostarczane są przez Wnioskodawcę do podmiotu w innym państwie członkowskim niż państwo rozpoczęcia transportu (m.in. Czechy; dalej: Nabywca), przy czym Wnioskodawca stosuje krajowy (polski) numer identyfikacyjny na potrzeby VAT (numer VAT-UE); Nabywca stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka;
3. Fizyczny transport towarów dokonywany jest bezpośrednio pomiędzy Dostawcą, a Nabywcą (towary nie są transportowane na terytorium Polski).
   
   

Transport towarów pomiędzy Dostawcą a Nabywcą, o którym mowa w pkt 3, dokonywany jest na rzecz Wnioskodawcy, przez wyspecjalizowaną firmę transportową (dalej: Przewoźnik). Wnioskodawca odpowiedzialny jest za wybór przewoźnika oraz opłacenie kosztów transportu. Towar zostanie załadowany na środek transportu w państwie Dostawcy i tym samym środkiem transportu zostanie przewieziony do państwa Nabywcy. Przewoźnik wyda towar Nabywcy w państwie przeznaczenia. Transport towaru nie będzie przerywany, chyba że przerwa będzie wymuszona zdarzeniami losowymi. Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka.

Z uwagi na ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa, Wnioskodawca nie chce ujawniać Dostawcy konkretnego miejsca przeznaczenia towaru, tj. danych Nabywcy w państwie przeznaczenia. Miałoby to miejsce, gdyby w liście przewozowym jako odbiorca wskazana była nazwa i adres Nabywcy w państwie przeznaczenia. Jednocześnie Wnioskodawca chce uniknąć ujawnienia Nabywcy bezpośredniego miejsca pochodzenia towarów. Ujawnienie tych danych mogłoby spowodować utratę przez Wnioskodawcę możliwości dokonywania podobnych transakcji w przyszłości (Dostawca i Nabywca mogliby dokonywać transakcji z pominięciem Wnioskodawcy). W związku z powyższym, Wnioskodawca planuje skorzystać z możliwości neutralizacji dokumentów przewozowych przez Przewoźnika, rozpatrując dwa poniższe warianty:

Wariant I

Przewoźnik wystawi dwa listy przewozowe, odnoszące się do tego samego transportu:

• list przewozowy nr 1 – zawierający dane Dostawcy jako nadawcy towaru oraz dane Wnioskodawcy jako odbiorcy. Miejsce przeznaczenia określone będzie jedynie jako kraj (bez wskazania dokładnego adresu w państwie przeznaczenia – adres ten będzie wskazany w zleceniu spedycyjnym dla Przewoźnika). Wnioskodawca lub działający z jej upoważnienia Przewoźnik potwierdzi w jego imieniu, po przewiezieniu towaru do kraju przeznaczenia, że takie przemieszczenie miało miejsce, umieszczając adnotację na liście przewozowym nr 1 – kopia tego dokumentu zostanie przedstawiona Dostawcy celem potwierdzenia, że towar został przemieszczony do innego państwa członkowskiego.
  

• list przewozowy nr 2 – wystawiany przed wydaniem towaru Nabywcy, zawierający dane Wnioskodawcy jako nadawcy towaru oraz miejsce rozpoczęcia transportu określone jedynie jako kraj Dostawcy (list nie będzie wskazywał konkretnego adresu miejsca załadunku). Na podstawie tego listu przewoźnik wyda transportowany towar Nabywcy w państwie przeznaczenia, zaś Nabywca potwierdzi jego odbiór.
  
  

Wariant II

Przewoźnik wystawi dwa listy przewozowe, odnoszące się do tego samego transportu:

• list przewozowy nr 1 – zawierający dane Dostawcy jako nadawcy towaru oraz dane Wnioskodawcy jako odbiorcy. List nie będzie wskazywał miejsca przeznaczenia towarów (dokładny adres będzie wskazany w zleceniu spedycyjnym dla Przewoźnika). Wnioskodawca lub działający z jej upoważnienia Przewoźnik potwierdzi w jego imieniu, po przewiezieniu towaru do kraju przeznaczenia, że takie przemieszczenie miało miejsce, umieszczając adnotację na liście przewozowym nr 1 – kopia tego dokumentu zostanie przedstawiona Dostawcy celem potwierdzenia, że towar został przemieszczony do innego państwa członkowskiego.
  

• list przewozowy nr 2 – wystawiany przed wydaniem towaru Nabywcy, zawierający dane Wnioskodawcy jako nadawcy towaru oraz dane Nabywcy jako odbiorcy. List nie będzie wskazywał miejsca rozpoczęcia transportu (adresu ani kraju miejsca załadunku; dokładny adres będzie wskazany w zleceniu spedycyjnym dla Przewoźnika). Na podstawie tego listu przewoźnik wyda transportowany towar Nabywcy w państwie przeznaczenia, zaś Nabywca potwierdzi jego odbiór.
  
  

W obu wariantach Przewoźnik przekaże Wnioskodawcy kopie listów przewozowych nr 1 i nr 2. Poza kopiami listów Wnioskodawca – jako zlecający transport – będzie także w posiadaniu zlecenia spedycyjnego (w formie mailowej) oraz faktury od Przewoźnika, wskazujących na jakiej trasie i kiedy odbył się transport. Wnioskodawca będzie też w posiadaniu mailowej korespondencji handlowej z Dostawcą i Nabywcą, w której potwierdzone zostanie konkretne miejsce załadunku i rozładunku.

Nabywca zostanie wskazany przez Wnioskodawcę jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej. Wnioskodawca wystawi Nabywcy fakturę spełniającą warunki, o których mowa w art. 106e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. 2021 poz. 685; dalej: ustawa o VAT), a także dodatkowo zawierającą adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 141 dyrektywy 2006/112/WE, podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej”. Faktura zawierać będzie również numer VAT-UE stosowany przez Wnioskodawcę wobec Dostawcy oraz Nabywcy, a także numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej Nabywcy.

W żadnym momencie transportu Wnioskodawca nie będzie obejmować w faktyczne władanie towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w sytuacji dokonywania transakcji zgodnie z przedstawionym opisem oraz udokumentowania tej transakcji zgodnie z wariantem I Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (WTT) – procedura uproszczona, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?
2. Czy w sytuacji dokonywania transakcji zgodnie z przedstawionym opisem oraz udokumentowania tej transakcji zgodnie z wariantem II Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (WTT) - procedura uproszczona, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji dokonywania transakcji zgodnie z przedstawionym opisem, zarówno w przypadku udokumentowania transakcji zgodnie z wariantem I, jak i z wariantem II, Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (WTT) – procedura uproszczona, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 25 ustawy o VAT:

1. Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.
2. Nie wyłączając zastosowania ust. 1 w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów:
   1. zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, lub
   2. zostało uznane za opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, ze względu na zastosowanie procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa w dziale XII.
   
   
   

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, poprzez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
   
   

Poprzez pojęcie „VAT” należy rozumieć podatek od wartości dodanej (zarówno krajowy podatek od towarów i usług, jak i podatek od wartości dodanej obowiązujący w danym państwie członkowskim UE).

Zgodnie natomiast z ust. 1 pkt 4 ww. artykułu, poprzez procedurę uproszczoną rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Procedura uproszczona ma zastosowanie również wtedy, gdy ostatni w kolejności podmiot jest osobą prawną, która nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej lub podatnikiem, o którym mowa w art. 15, a która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w państwie członkowskim, w którym znajduje się towar w momencie zakończenia transportu lub wysyłki; w przypadku procedury uproszczonej uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane u drugiego w kolejności podatnika VAT (art. 135 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 136 ust. 1 ustawy o VAT: W przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje:

1. adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”;
2. stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
3. numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
4. numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.
   
   

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, w transakcji uczestniczy trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich w ten sposób, że pierwszy z nich (Dostawca) wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności (Nabywca), przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym (Dostawca) i drugim (Wnioskodawca) oraz drugim (Wnioskodawca) i ostatnim w kolejności (Nabywca). Jednocześnie towary transportowane są na rzecz drugiego w kolejności podatnika VAT (Wnioskodawca) z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy nie ma wątpliwości, że transakcja stanowi wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną (WTT) w rozumieniu art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W przypadku WTT, zastosowana może zostać procedura uproszczona, o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT. Warunkiem zastosowania ww. procedury jest łączne spełnienie warunków, o których mowa w ww. przepisie, a w konsekwencji także odpowiednie udokumentowanie dostawy, zgodnie z art. 136 ustawy o VAT. Jak Wnioskodawca wskazał w opisie zdarzenia przyszłego, w przypadku opisanych transakcji wszystkie wspomniane warunki zostały w spełnione, tj.:

• Wnioskodawca (będący drugim w kolejności podatnikiem VAT) posłuży się polskim numerem VAT UE wobec Dostawcy i tym samym wystąpi u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o czym świadczy art. 25 ust. 2 ustawy o VAT (w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego);
  

• Wnioskodawca (będący drugim w kolejności podatnikiem VAT) nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka towarów;
  

• Wnioskodawca (będący drugim w kolejności podatnikiem VAT) stosować będzie wobec pierwszego (Dostawca) i ostatniego w kolejności podatnika VAT (Nabywca) ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
  

• Nabywca stosować będzie numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
  

• Nabywca zostanie wskazany przez Wnioskodawcę jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej,
  

• Wnioskodawca wystawi Nabywcy fakturę zawierającą adnotację: „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE” oraz stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej, a także numer VAT-UE stosowany przez Wnioskodawcę wobec Dostawcy oraz Nabywcy oraz numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej Nabywcy.
  
  

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania procedury uproszczonej w przypadku, gdy w celu ochrony tajemnicy handlowej Wnioskodawca w ramach transakcji skorzysta z możliwości oferowanej przez Przewoźnika neutralizacji dokumentów. Zdaniem Wnioskodawcy, pozostanie to bez wpływu na możliwość zastosowania procedury uproszczonej WTT.

Wnioskodawca pragnie podkreślić fakt, że treść listów przewozowych wskazująca na odebranie towaru przez Wnioskodawcę nie oznacza, że towar nie zostanie dostarczony w warunkach WTT, tj. że nie zostaną spełnione wyżej opisane materialnoprawne wymogi stosowania procedury uproszczonej w przypadku WTT (przede wszystkim fizyczna dostawa towaru bezpośrednio pomiędzy Dostawcą a Nabywcą). O ile ustawa o VAT nadaje listowi przewozowemu szczególną rangę w kontekście możliwości zastosowania stawki VAT 0% w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (w sytuacji dostawy dokonywanej przez spedytora – art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT), o tyle brak jest analogicznej regulacji w stosunku do wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych – art. 135 oraz 136 ustawy o VAT nie wskazują wymogów dokumentacyjnych innych niż wskazane w pierwszej części uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. 2020 poz. 1325; dalej: Ordynacja podatkowa), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W konsekwencji, dowodem na przekazanie towaru bezpośrednio od dostawcy do nabywcy może być wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W orzecznictwie podnosi się, że Ordynacja podatkowa nie wprowadza hierarchii mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 193 i 194. Niedopuszczalne zatem jest stosowanie formalnej teorii dowodów przez twierdzenie, że daną okoliczność można udowodnić wyłącznie określonymi środkami dowodowymi. Powyższe potwierdza stanowisko przedstawione w Uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. I FPS 1/10: "Decydujące bowiem jest wykrycie prawdy materialnej, aby czynności podatnika zostały opodatkowane z uwzględnieniem ich obiektywnych cech".

List przewozowy nie ma również szczególnej mocy dowodowej na gruncie regulacji prawnych dotyczących umowy przewozu. Zgodnie z art. 47 ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (tj.: Dz. U. 2020 poz. 8; dalej: Prawo przewozowe), dowodem zawarcia umowy przewozu jest potwierdzony przez przewoźnika list przewozowy, którym może być także przekaz elektroniczny, wydruk komputerowy lub inny dokument zawierający dane określone w art. 38. Treść listu przewozowego nie przesądza jednak o treści umowy stron, która ma w tym przypadku zasadnicze znaczenie. W ramach swobody kontraktowania zlecający może ukształtować treść obowiązków przewoźnika w sposób najlepiej chroniący jego interesy, w tym poprzez zlecenie przewoźnikowi neutralizacji dokumentów. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2007 r., sygn. V CSK 420/06 „Nie jest generalnie wykluczone stosowanie zasady swobody kontraktowej przez strony zmierzające do zawarcia umowy przewozu, to jednak wynikiem takiej modyfikacji, dokonanej w granicach określonych art. 3531 k.c., nie może być uznanie za umowę przewozu takiego kontraktu, w którym kontrahentem przewoźnika nie jest nadawca (wysyłający przesyłkę). Modyfikacja stosunku prawnego przewozu jest co do zasady możliwa, jednak po uprzednim pozytywnym przesądzeniu, że przedmiotem takiej modyfikacji jest umowa, która może zostać zakwalifikowana jako umowa przewozu".

W wyroku z dnia 26 stycznia 2006 r. sygn. V CSK 59/05 Sąd Najwyższy wskazał, że „Przepis art. 47 ust. 3 Prawa przewozowego nie jest podstawą do ustalania treści konkretnej umowy przewozu, a w szczególności oceny poczynionych w niej określonej treści uzgodnień. Do tego celu, w razie istnienia rozbieżności stanowisk między stronami umowy, służy art. 65 § 2 k.c. Natomiast art. 47 ust. 3 Prawa przewozowego rozstrzyga jedynie generalnie o tym, że list przewozowy jest dowodem zawarcia umowy przewozu, a nadto wskazuje na różne możliwe formy (postacie) tego dokumentu”. W podobnym tonie wypowiedział się również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2004 r. sygn. IV CK 332/02. Sąd stwierdził, że „Treść listu przewozowego wprawdzie stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, ale nie przesądza o treści umowy łączącej spedytora z właścicielem nadanego do przewozu towaru”.

W celu dokonania analizy znaczenia listu przewozowego na płaszczyźnie prawa międzynarodowego, należy odwołać się do Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) i Protokołu podpisania, sporządzonych w Genewie dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. 1962 nr 49 poz. 238; dalej: Konwencja CMR). Zgodnie z art. 9 ust. 1 Konwencji CMR, w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. W konsekwencji, list przewozowy jest dowodem warunków umowy przewozu "w braku przeciwnego dowodu". Jak wskazuje się w orzecznictwie, „Dokonując analizy przepisów Konwencji stwierdzić należy, że stosownie do treści artykułu 4 Konwencji CMR, list przewozowy jest dowodem zawarcia umowy przewozu. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom tej Konwencji. Nieprawidłowości w sporządzeniu listu przewozowego nie powodują nieważności umowy przewozu ani nie uniemożliwiają traktowania jej jako podlegającej postanowieniom Konwencji. Artykuł 6 Konwencji wymienia dane, które powinny lub mogą być zawarte w liście przewozowym, a art. 9 określa bliżej jego funkcję dowodową. Wynika z niego, że w braku przeciwnego dowodu, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. Jedną z podstawowych funkcji, jakie spełnia list przewozowy CMR, jest funkcja dowodowa, jednak osiąga ona swój pełny walor tylko »w braku przeciwnego dowodu«. Takiego dowodu organ nie przeprowadził” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 263/08).

Przenosząc powyższe na grunt analizowanego zdarzenia przyszłego dowodem potwierdzającym, że towary zostały wydany bezpośrednio przez pierwszego ostatniemu w kolejności nabywcy będą nie same listy przewozowe (list przewozowy nr 1 i 2), ale przede wszystkim zlecenie spedycyjne, zawierające miejsce załadunku i miejsce rozładunku oraz faktura Przewoźnika za wykonanie usługi. Jednocześnie jednak Dostawca potwierdzi na liście przewozowym nr 1 faktyczne załadowanie towarów na dany środek transportu, zaś Nabywca potwierdzi na liście przewozowym nr 2 odebranie towarów.

Wszystkie te dokumenty oceniane łącznie pozwolą przyjąć, że dochodzi do bezpośredniego wydania towaru między Dostawcą a Nabywcą i tym samym Wnioskodawca będzie miał możliwość zastosowania procedury uproszczonej. W świetle powyższych ustaleń bez znaczenia pozostaje więc fakt, czy transakcja zostanie udokumentowana zgodnie z wariantem I, czy też zgodnie z wariantem II. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje ponadto potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 sierpnia 2018 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.386.2018.1.KB).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tut. Organ zastrzega jednak, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponował podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, do której ma zastosowanie procedura uproszczona, może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.