2021.07.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-1.4010.152.2021.4.ŚS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.152.2021.4.ŚS
z 20 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2021 r. (data wpływu 31 marca 2021 r.), uzupełnionym 18 czerwca 2021 r. , o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy ponoszone przez Spółkę, zgodnie z Umową Zlecenia, koszty związane z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania zleceniobiorcom, stanowią jej koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy ponoszone przez Spółkę, zgodnie z Umową Zlecenia, koszty związane z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania zleceniobiorcom, stanowią jej koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 28 maja 2021 r. Znak: 0112-KDIL2-1.4011.389.2021.2.KF, 0111-KDIB1-1.4010.152.2021.3.ŚS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 czerwca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Zleceniodawca” lub „Spółka”). Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od wszystkich osiąganych przez siebie dochodów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, opierając się na przepisach Kodeksu cywilnego, zawiera, jako Zleceniodawca, umowy zlecenia, w ramach których zleca wykonanie określonych czynności osobom fizycznym, które są obcokrajowcami (najczęściej obywatelom Białorusi i Ukrainy) (dalej łącznie jako: „Umowa Zlecenia”). W ramach Umowy Zlecenia, usługi są świadczone na terytorium Polski w lokalizacji wskazanej przez Zleceniodawcę. W przypadku podejmowania współpracy z obywatelami Ukrainy czy Białorusi, którzy nie są zameldowani na terenie Polski, Zleceniodawca zobowiązuje się do udostępnienia tym zleceniobiorcom miejsc noclegowych oraz do całkowitego pokrycia kosztów związanych z noclegiem podczas obowiązywania Umowy Zlecenia. Umowa Zlecenia zawiera postanowienia przewidujące zapewnienie zakwaterowania zleceniobiorcom. W celu umożliwienia zleceniobiorcom wykonywania obowiązków wynikających z Umowy Zlecenia, Spółka zapewnia im zakwaterowanie. Lokale udostępniane są zleceniobiorcom przez Spółkę nieodpłatnie. Służą one celom zbiorowego zakwaterowania zleceniobiorców. Lokale służące zakwaterowaniu organizowane są przez Spółkę, a zleceniobiorcy nie mają wpływu na zarządzanie i rozporządzanie nimi, gdyż są wykorzystywane tylko w jednym celu - tj. w związku ze świadczeniem na rzecz Spółki pracy wynikającej z Umowy Zlecenia. Dodatkowo, jedynie zleceniobiorcy mogą korzystać z udostępnionych przez Zleceniodawcę miejsc noclegowych, zaś niedopuszczalnym jest korzystanie z miejsc noclegowych przez osoby trzecie (np. przez rodziny zleceniobiorców). Zgodnie z przyjętym modelem działalności, Spółka nie zobowiązuje ani nie zamierza zobowiązywać zleceniobiorców w jakimkolwiek stopniu do partycypacji w kosztach organizowanego przez nią zakwaterowania, co znajduje wyraz również w treści Umowy Zlecenia. Wykonywane przez zleceniodawców na podstawie Umowy Zlecenia usługi nie mieszczą się w zakresie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT. Spółka zawiera umowy najmu miejsc noclegowych, które to umowy określają ilość wykorzystanych miejsc oraz ilość dób związanych z najmem miejsc noclegowych. Wynajmujący wystawia na rzecz Spółki faktury VAT. Tym samym, Spółka samodzielnie ponosi koszty związane z najmem miejsc noclegowych oraz tak jak wspomniane powyżej, nie obciąża w żaden sposób kosztami noclegu zleceniobiorców. Co istotne, ponoszone przez Spółkę koszty na zakwaterowanie zleceniobiorców są odpowiednio ewidencjonowane, bowiem od ilości miejsc oraz ilości dób, uzależniona jest wysokość należności związanej z umową najmu miejsc noclegowych (iloczyn ilości osób obecnie zatrudnionych oraz ilość dób określa wysokość ponoszonego przez Spółkę kosztu zakwaterowania zleceniobiorców). Z uwagi na charakter prowadzonej działalności oraz trudność w zaangażowaniu odpowiedniego personelu spośród osób posiadających stałe miejsce zamieszkania na terytorium Polski, zleceniobiorcom pochodzącym z zagranicy Spółka zapewnia miejsca noclegowe w Polsce, na czas przewidziany w Umowie Zlecenia.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 18 czerwca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że ponoszenie przez niego wydatków związanych z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania Zleceniobiorcom jest w zdecydowanej większości przypadków warunkiem koniecznym zaangażowania Zleceniobiorców do wykonywania pracy dla Wnioskodawcy. Zakład, w którym Wnioskodawca prowadzi swoją działalność jest położony w odosobnionym miejscu. Dojazd do niego przez potencjalnych Zleceniobiorców sprawia wiele trudności oraz zajmuje wiele czasu. Nawet zorganizowanie przez Wnioskodawcę transportu z B. do zakładu mieszczącego się w miejscowości W. też zapewnienie im wyższego wynagrodzenia nie skłania potencjalnych zleceniobiorców do zawarcia umów z Wnioskodawcą. Mieszkańcy okolicznych miejscowości z kolei nie są zainteresowani pracą dla Wnioskodawcy.

Zleceniobiorcy mogą samodzielnie znaleźć dla siebie miejsce noclegowe, jednak z reguły preferowanym przez nich rozwiązaniem jest zapewnienie im zakwaterowania przez Wnioskodawcę.

Powyższe dowodzi tego, że bez ponoszenia przez Wnioskodawcę wydatków związanych z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania Zleceniobiorcom, Wnioskodawca nie byłby w stanie zapewnić personelu koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakładzie w W. Konsekwencją byłby brak możliwości uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodów z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a w konsekwencji utrata kontraktów skutkująca ryzykiem utraty źródła przychodów Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym, ponoszone przez Spółkę, zgodnie z Umową Zlecenia, koszty związane z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania zleceniobiorcom, stanowią jej koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym powyżej stanie faktycznym, ponoszone przez Spółkę koszty związane z noclegami lub zakwaterowaniem osób zatrudnionych na podstawie Umowy Zlecenia stanowią koszty uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu.

Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika

w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Spółka w ramach prowadzonej działalności zatrudnia osoby na podstawie Umowy Zlecenia. Spółka pokrywa koszty zakwaterowania zleceniobiorców. Spółka zawiera umowy najmu miejsc noclegowych, która to umowa określa ilość wykorzystanych miejsc oraz ilość dób związanych z najmem miejsc noclegowych. Wynajmujący wystawia na rzecz Spółki faktury VAT. Spółka odpowiednio ewidencjuje liczbę zleceniobiorców oraz ilość dób, bowiem od iloczynu tych dwóch wartości uzależniona jest wysokość ponoszonego przez Wnioskodawcę kosztu zakwaterowania zleceniobiorców.

Tym samym, Spółka samodzielnie ponosi koszty związane z najmem miejsc noclegowych oraz tak jak wspomniano powyżej, nie obciąża w żaden sposób kosztami noclegu zleceniobiorców. Z uwagi na charakter prowadzonej działalności oraz brak dostępności adekwatnej siły roboczej na polskim rynku, w Spółki zapewnia zleceniobiorcom pochodzącym z zagranicy dostępność miejsc noclegowych w Polsce. W katalogu przepisu art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na noclegi na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Spółkę wydatki na zapewnienie zleceniobiorcom, zgodnie z Umową Zlecenia, miejsc noclegowych lub zakwaterowania niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przez Spółkę przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła jej przychodów. Wydatki te spełniają zatem podstawową przesłankę wynikającą z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT oraz nie podlegają również wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Na potwierdzenie powyższego można przytoczyć interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego, np. interpretacja indywidualna z dnia 24 października 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.268.2019.4.APA, zgodnie z którym „W świetle powyższych wyjaśnień, stwierdzić należy, iż poniesione przez Spółkę wydatki w związku z zakwaterowaniem członków personelu niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te spełniają zatem podstawową przesłankę wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlegają również wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 cyt. ustawy, a obowiązek ponoszenia tych wydatków wynika jednoznacznie z treści zwartych umów. [...]. Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ponoszone przez Spółkę koszty związane z zakwaterowaniem członków personelu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.” czy Interpretacja indywidualna z dnia 26 listopada 2018 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0111-KDlB2-3.4010.302.2018.1.AZE, zgodnie z którym „Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ponoszone przez Spółkę koszty związane z noclegami lub zakwaterowaniem osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów”.

Tym samym, biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy Ustawy o CIT oraz powołane orzecznictwo, zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Spółkę koszty związane z zapewnieniem osobom zatrudnionym na podstawie Umowy Zlecenia miejsc noclegowych lub zakwaterowania w Polsce mogą stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje, więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Wydatki na rzecz pracowników co do zasady są kosztami podatkowymi, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, opierając się na przepisach Kodeksu cywilnego, zawiera, jako Zleceniodawca, umowy zlecenia, w ramach których zleca wykonanie określonych czynności osobom fizycznym, które są obcokrajowcami (najczęściej obywatelom Białorusi i Ukrainy) (dalej łącznie jako: „Umowa Zlecenia”). W ramach Umowy Zlecenia, usługi są świadczone na terytorium Polski w lokalizacji wskazanej przez Zleceniodawcę. W przypadku podejmowania współpracy z obywatelami Ukrainy czy Białorusi, którzy nie są zameldowani na terenie Polski, Zleceniodawca zobowiązuje się do udostępnienia tym zleceniobiorcom miejsc noclegowych oraz do całkowitego pokrycia kosztów związanych z noclegiem podczas obowiązywania Umowy Zlecenia. Umowa Zlecenia zawiera postanowienia przewidujące zapewnienie zakwaterowania zleceniobiorcom. W celu umożliwienia zleceniobiorcom wykonywania obowiązków wynikających z Umowy Zlecenia, Spółka zapewnia im zakwaterowanie. Lokale udostępniane są zleceniobiorcom przez Spółkę nieodpłatnie. Służą one celom zbiorowego zakwaterowania zleceniobiorców. Lokale służące zakwaterowaniu organizowane są przez Spółkę, a zleceniobiorcy nie mają wpływu na zarządzanie i rozporządzanie nimi, gdyż są wykorzystywane tylko w jednym celu - tj. w związku ze świadczeniem na rzecz Spółki pracy wynikającej z Umowy Zlecenia. Dodatkowo, jedynie zleceniobiorcy mogą korzystać z udostępnionych przez Zleceniodawcę miejsc noclegowych, zaś niedopuszczalnym jest korzystanie z miejsc noclegowych przez osoby trzecie (np. przez rodziny zleceniobiorców). Zgodnie z przyjętym modelem działalności, Spółka nie zobowiązuje ani nie zamierza zobowiązywać zleceniobiorców w jakimkolwiek stopniu do partycypacji w kosztach organizowanego przez nią zakwaterowania, co znajduje wyraz również w treści Umowy Zlecenia. Wykonywane przez zleceniodawców na podstawie Umowy Zlecenia usługi nie mieszczą się w zakresie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT. Spółka zawiera umowy najmu miejsc noclegowych, które to umowy określają ilość wykorzystanych miejsc oraz ilość dób związanych z najmem miejsc noclegowych. Wynajmujący wystawia na rzecz Spółki faktury VAT. Tym samym, Spółka samodzielnie ponosi koszty związane z najmem miejsc noclegowych oraz tak jak wspomniane powyżej, nie obciąża w żaden sposób kosztami noclegu zleceniobiorców. Co istotne, ponoszone przez Spółkę koszty na zakwaterowanie zleceniobiorców są odpowiednio ewidencjonowane, bowiem od ilości miejsc oraz ilości dób, uzależniona jest wysokość należności związanej z umową najmu miejsc noclegowych (iloczyn ilości osób obecnie zatrudnionych oraz ilość dób określa wysokość ponoszonego przez Spółkę kosztu zakwaterowania zleceniobiorców). Z uwagi na charakter prowadzonej działalności oraz trudność w zaangażowaniu odpowiedniego personelu spośród osób posiadających stałe miejsce zamieszkania na terytorium Polski, zleceniobiorcom pochodzącym z zagranicy Spółka zapewnia miejsca noclegowe w Polsce, na czas przewidziany w Umowie Zlecenia.

Ponoszenie przez niego wydatków związanych z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania Zleceniobiorcom jest w zdecydowanej większości przypadków warunkiem koniecznym zaangażowania Zleceniobiorców do wykonywania pracy dla Wnioskodawcy. Zakład, w którym Wnioskodawca prowadzi swoją działalność jest położony w odosobnionym miejscu. Dojazd do niego przez potencjalnych Zleceniobiorców sprawia wiele trudności oraz zajmuje wiele czasu. Nawet zorganizowanie przez Wnioskodawcę transportu z B. do zakładu mieszczącego się w miejscowości W. też zapewnienie im wyższego wynagrodzenia nie skłania potencjalnych zleceniobiorców do zawarcia umów z Wnioskodawcą. Mieszkańcy okolicznych miejscowości z kolei nie są zainteresowani pracą dla Wnioskodawcy.

Zleceniobiorcy mogą samodzielnie znaleźć dla siebie miejsce noclegowe, jednak z reguły preferowanym przez nich rozwiązaniem jest zapewnienie im zakwaterowania przez Wnioskodawcę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy ponoszone przez Spółkę, zgodnie z Umową Zlecenia, koszty związane z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania zleceniobiorcom, stanowią jej koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w złożonym wniosku Wnioskodawca wykazał związek poniesienia wydatków związanych z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowaniem Zleceniobiorców z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Bez ponoszenia przez Wnioskodawcę wydatków związanych z zapewnieniem miejsc noclegowych lub zakwaterowania Zleceniobiorcom, Wnioskodawca nie byłby w stanie zapewnić personelu koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakładzie w W. Konsekwencją byłby brak możliwości uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodów z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a w konsekwencji utrata kontraktów skutkująca ryzykiem utraty źródła przychodów Wnioskodawcy. Tym samym, ww. wydatki będą miały wpływ na wysokość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów. Wydatki te będą mogły zatem stanowić koszty podatkowe.

W świetle powyższych wyjaśnień, stwierdzić należy, iż poniesione przez Spółkę wydatki z ww. tytułu niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te spełniają zatem podstawową przesłankę wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlegają również wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 cyt. ustawy, a obowiązek ponoszenia tych wydatków wynika jednoznacznie z treści zwartych umów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wojewódzki Sąd Administracyjny, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin