Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.168.2021.1.PB
z 21 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 kwietnia 2021 r., który wpłynął w tym samym dniu za pośrednictwem ePUAP, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy po uzyskaniu przez Wnioskodawcę statusu podatnika CIT z dniem 1 stycznia 2021 r., dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien uwzględniać wartość początkową Lokali –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2021 r wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy po uzyskaniu przez Wnioskodawcę statusu podatnika CIT z dniem 1 stycznia 2021 r., dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien uwzględniać wartość początkową Lokali

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką komandytową, która w związku z nowelizacją przepisów Ustawy o CIT, od 1 stycznia 2021 r. uzyskała status podatnika podatku CIT i podlega opodatkowaniu w Polsce tym podatkiem od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Powyższe spowodowało, że od 1 stycznia 2021 r. Wnioskodawca może być również uznany za podatnika podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem (tzw. podatku minimalnego).

Wnioskodawca jest właścicielem lokali użytkowych (niemieszkalnych) stanowiących odrębną własność i znajdujących się w budynku X (dalej: „Lokale”), które są przedmiotem wynajmu na podstawie umów najmu.

Każdy z Lokali stanowi samodzielny lokal w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. 1994 Nr 85, poz. 388, t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 716 ze zm., dalej: „Ustawa lokalowa”) stanowiący jednocześnie odrębną własność, dla których prowadzone są odrębne księgi wieczyste, w szczególności zaś Lokale stanowią odrębny przedmiot własności od budynku X, w którym się mieszczą.

Z własnością Lokali związane są także: własność pomieszczeń przynależnych (jeśli dany lokal posiada pomieszczenia przynależne), udziały we wspólnych częściach budynku i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali znajdujących się w budynku oraz w prawie własności gruntu, na którym posadowiono budynek X.

Lokale stanowią środki trwałe Wnioskodawcy. W ewidencji środków trwałych Lokale zostały sklasyfikowane pod symbolem 121 Klasyfikacji Środków Trwałych - „Lokale niemieszkalne, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu”. Suma wartości początkowych Lokali wynikających z ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 2021 r. przekraczała i nadal przekracza kwotę 10 mln zł.

W budynku X znajdują się także inne samodzielne lokale niemieszkalne i mieszkalne, które nie są własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazuje, że w zakresie opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków Lokali, w stanie prawnym obowiązującym do końca 2020 r., gdy podatnikami podatku minimalnego od budynków będących w posiadaniu spółek komandytowych, byli ich wspólnicy, komandytariusz Wnioskodawcy - Spółka z o.o. (dalej: „Wspólnik”) otrzymał interpretację indywidualną z 10 kwietnia 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.91.2019.1.AJ), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że nie musi on uwzględniać w podstawie opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków wartości początkowej Lokali w części odpowiadającej udziałowi Wspólnika w zysku Wnioskodawcy. Powyższa interpretacja została jednak wydana w odmiennym stanie prawnym, w którym to Wspólnik (a nie Wnioskodawca) był podatnikiem podatku minimalnego, w związku z czym nie ma ona zastosowania do sprawy będącej przedmiotem niniejszego zapytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy po uzyskaniu przez Wnioskodawcę statusu podatnika CIT, tj. z dniem 1 stycznia 2021 r., dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien uwzględniać wartość początkową Lokali?

Zdaniem Wnioskodawcy, po uzyskaniu przez Wnioskodawcę statusu podatnika CIT, tj. z dniem 1 stycznia 2021 r., dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”), Wnioskodawca nie powinien uwzględniać wartości początkowej Lokali.

Uzasadnienie:

Przepisy art. 24b Ustawy o CIT

Zgodnie z przepisami art. 4a pkt 21 lit. c Ustawy o CIT w jej brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r., za „spółkę” uznaje się spółki, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1 i 1a tejże ustawy, mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tj. spółki komandytowe i spółki komandytowo-akcyjne mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz w niektórych okolicznościach także spółki jawne.

Z kolei w myśl art. 4a pkt 14 Ustawy o CIT, przez spółkę niebędącą osobą prawną rozumie się spółkę inną niż określona w art. 4a pkt 21 Ustawy o CIT.

Natomiast w myśl przepisu art. 24b ust. 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy od przychodu z środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Polski

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W myśl art. 24b ust. 3 Ustawy o CIT, przychód z budynku stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Z kolei w myśl art. 24b ust. 5 Ustawy o CIT w przypadku, gdy budynek stanowi:

1. współwłasność podatnika - przy obliczaniu wartości początkowej przyjmuje się wartość wynikającą z ewidencji tego podatnika;
2. własność albo współwłasność spółki niebędącej osobą prawną - przy obliczaniu wartości początkowej przypadającej na wspólnika stosuje się odpowiednio przepisy art. 5 ust. 1 Ustawy o CIT, tj. wspólnikowi przypisuje się wartość początkową budynku proporcjonalnie do jego udziału w zysku takiej spółki.
   
   

Zgodnie z art. 24b ust. 6 Ustawy o CIT, w przypadku, gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Podstawę opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, zgodnie z art. 24b ust. 9 Ustawy o CIT, stanowi suma przychodów, o których mowa w art. 24b ust. 1 Ustawy o CIT (tj. suma wartości początkowych), z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków są środki trwałe spełniające łącznie następujące warunki:

1. są budynkami położonymi na terytorium Polski,
2. stanowią własność albo współwłasność podatnika względnie spółki nieposiadającej osobowości prawnej, w której podatnik jest wspólnikiem,
3. zostały oddane w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
   
   

Ustawodawca jednoznacznie wskazał zatem grupę środków trwałych (tj. budynki) i warunków, jakie te środki trwałe muszą spełnić, aby być objęte zakresem art. 24b Ustawy o CIT. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie inne środki trwałe niebędące budynkami albo będące budynkami, lecz niespełniającymi pozostałych warunków (np. położonymi poza granicami Polski lub niebędącymi oddanymi do używania), nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

Co równie istotne w analizowanej sprawie, po uzyskaniu przez spółkę komandytową statusu podatnika podatku CIT (w przypadku Wnioskodawcy od 1 stycznia 2021 r.), hipoteza przepisu art. 24b ust. 5 pkt 2 Ustawy o CIT nie ma do nich zastosowania, tj. wartość początkowa budynków będących własnością lub współwłasnością spółki komandytowej nie podlega przypisaniu do jej wspólników, gdyż podatnikiem podatku minimalnego w takim przypadku jest sama spółka komandytowa.

Definicja „budynku" i „lokalu" na gruncie przepisów Ustawy o CIT

W tym kontekście należy wskazać, że ani termin „budynek” ani „lokal” nie posiadają definicji legalnych na gruncie Ustawy o CIT. Z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami stosowania wykładni językowej przy interpretacji przepisów prawa podatkowego, zdaniem Wnioskodawcy, należy przypisać im ich powszechnie przyjmowane znaczenia. Zarówno określenia „budynek”, jak i „lokal” stanowią określenia stosowane w mowie potocznej, przy czym ich zakresy znaczeniowe są rozbieżne. Budynek jest to „budowla ograniczona ścianami i dachem” (za Słownikiem Języka Polskiego PWN www.sjp.pwn.pl). Natomiast lokal to „mieszkanie lub inne pomieszczenie użytkowe” (za Słownikiem Języka Polskiego PWN www.sjp.pwn.pl). Tym samym, biorąc pod uwagę powszechnie uznawane znaczenie słowa „budynek” w języku polskim, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem „lokal” i vice versa. Nie istnieje bowiem obiekt, który można by nazwać zarówno budynkiem jak i lokalem.

Także na gruncie innych przepisów Ustawy CIT widać wyraźnie, że ustawodawca dokonuje rozróżnienia pomiędzy środkami trwałymi będącymi budynkami oraz środkami trwałymi będącymi lokalami stanowiącymi odrębny przedmiot własności. I tak w art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT ustawodawca wyraźnie wskazuje, że przedmiotem amortyzacji są budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Ustawodawca dzieli zatem obiekty budowlane na 3 odrębne kategorie, które nie mogą być ze sobą utożsamiane - budynki, budowle i lokale będące odrębną własnością. Podobne rozróżnienie znajduje swoje odzwierciedlenie także w innych przepisach Ustawy o CIT np. w art. 16c pkt 2, art. 18d ust. 3 oraz w załączniku nr 1 do ustawy będącym wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych.

W tym świetle, w ocenie Wnioskodawcy, należy przyjąć założenie racjonalności ustawodawcy, zgodnie z którym tym samym pojęciom używanym w jednej ustawie powinno się przypisywać jednakowe znaczenie. W konsekwencji, skoro w art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT lokale będące odrębną własnością zostały uznane za środki trwałe niebędące budynkami ani budowlami, to zdaniem Wnioskodawcy zasadne jest również uznanie, że lokale stanowiące odrębną własność nie są środkami trwałymi stanowiącymi budynki, o których mowa w art. 24b i następnych Ustawy o CIT.

Należy ponadto podkreślić, że dla potrzeb kwalifikacji środków trwałych na potrzeby podatkowe stosuje się Klasyfikację Środków Trwałych stanowiącą usystematyzowany wykaz środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W klasyfikacji tej wyznaczone zostały podstawowe zasady przyporządkowywania oraz grupowania środków trwałych. W tym kontekście należy zaznaczyć, że zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych grupę 1 stanowią: budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dodatkowo, w ramach ww. grupy budynki niemieszkalne stanowią podgrupę 10, budynki mieszkalne podgrupę 11, natomiast lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowią podgrupę 12. Z powyższego wynika, że również na gruncie KŚT środki trwałe w postaci lokali są klasyfikowane odrębnie od środków trwałych będących budynkami.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że skoro ustawodawca w innych przepisach Ustawy o CIT chcąc objąć zakresem zastosowania przepisu lokale zawsze wyraża swój zamiar poprzez odniesienie się w przepisie do „lokalu będącego odrębną własnością”, to jeżeli podatkiem od przychodów z budynków od 1 stycznia 2019 r. miałyby być objęte również takie lokale, wówczas ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, tj. wskazałby w art. 24b Ustawy o CIT, że dotyczy on zarówno budynków jak i lokali stanowiących odrębną własność. Ustawodawca tego jednak nie czyni.

Wnioskodawca zauważa, że pojęcia „budynku” i „lokalu” nie są uznawane za tożsame także na gruncie innych przepisów prawa podatkowego. Dla przykładu, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2007 r., sygn. II FSK 839/06 zapadłego na gruncie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2021 r., poz. 1043) wskazano, że: „W sytuacji gdy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku związane z nabyciem budynku, nie można skutecznie twierdzić, iż w zakresie przedmiotowym tej ulgi mieści się również nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji regulacja ta jest jednoznaczna i nie może być mowy o innej intencji ustawodawcy, niż wynikająca z treści normy prawnej, bowiem pojęcia „budynek” i „lokal mieszkalny” stanowiący odrębną nieruchomość oznaczają co innego. Sąd przytoczył w tym miejscu trafnie definicje tych pojęć z innych gałęzi prawa.”

Na odrębność określeń „budynek” oraz „lokal” posiłkowo wskazują także przepisy ustaw niezwiązanych bezpośrednio z prawem podatkowym, ale regulujących materię związaną ze statusem prawnym budynków oraz lokali. i tak, zgodnie z definicją budynku zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2020 r., poz. 1333 ze zm.), przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast w myśl definicji lokalu znajdującej się w art. 2 ust. 2 Ustawy lokalowej, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Zdaniem Wnioskodawcy, za takim rozumieniem przepisów znowelizowanego art. 24b Ustawy o CIT przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. 2018, poz. 1291, druk sejmowy 2291-A), zgodnie z którym: „W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków". Biorąc pod uwagę powyższe, sam ustawodawca wskazał, że jego zamiarem było objęcie zakresem znowelizowanego art. 24b Ustawy o CIT wyłącznie budynki. Zatem w przypadku analizowanych przepisów art. 24b Ustawy o CIT zaprezentowana przez Wnioskodawcę ich wykładnia językowa jest dodatkowo wsparta wykładnią celowościową.

Biorąc pod uwagę zarówno zaprezentowaną powyżej wykładnię językową przywołanych przepisów art. 24b Ustawy o CIT a także systemową (wewnętrzną i zewnętrzną) oraz celowościową, w ocenie Wnioskodawcy, należy przyjąć, że podatkiem od przychodów z budynków nie są objęte środki trwałe będące lokalami stanowiącymi odrębną własność i klasyfikowanymi pod symbolem 121.

Zastosowanie przepisów art. 24b Ustawy o CIT do Lokali

Przenosząc powyższe rozważania na grunt sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawcę należy przyjąć, że:

• od 1 stycznia 2021 r. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku CIT i może być uznany również za podatnika podatku od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT,
• jednak dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania tym podatkiem Wnioskodawca nie powinien uwzględniać wartości początkowej Lokali.
  
  

Lokale nie są bowiem budynkami w rozumieniu przepisów art. 24b Ustawy o CIT, co jest jednym z warunków, jakie środek trwały musi spełniać, aby przychód z niego mógł być objęty podatkiem od przychodów z budynków.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że dla potrzeb kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b Ustawy o CIT, Wnioskodawca nie powinien uwzględniać wartości początkowej Lokali.

Stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacjach wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w zbliżonym stanie faktycznym/opisie zdarzenia przyszłego, tj.:

• interpretacjach z dnia 16 listopada 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.337.2018.1.JC oraz sygn. 0114-KDIP2-1.4010.338.2018.1.JC, w których wskazano, że:
  „...jeżeli podatkiem określonym w art. 24b updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność. z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego.
  Nieuwzględnienie lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.”
  
• Interpretacji z dnia 2 grudnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.438.2019.1.AJ, w której wskazano, że:
  „Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że w obowiązującym stanie prawnym Lokale będące przedmiotem niniejszego wniosku, stanowiące obecnie własność albo współwłasność Wnioskodawcy lub Lokale, które Wnioskodawca planuje nabyć, nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków opisanym w znowelizowanym art, 24b ust. 1 ustawy CIT. Znajduje to potwierdzenie w wykładni językowej, systemowej oraz celowościowej wspomnianego przepisu. Należy uznać, że jeżeli podatkiem określonym w art. 24b ustawy CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność. Z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego. Nieuwzględnienie Lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b ustawy CIT”.
  
  

Powyższe stanowisko potwierdzono także w interpretacjach: z dnia 25 listopada 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.342.2019.2.IZ, z dnia 28 sierpnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.216.2019.1.MO, z dnia 16 sierpnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.256.2019.1.JC i sygn. 0114-KDIP2-1.4010.257.2019.1.JC oraz z dnia 9 lipca 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.137.2019.3.APA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.