Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.157.2021.2.JK
z 22 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 kwietnia 2021 r. (data wpływu 13 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 7 lipca 2021 r. (data wpływu 7 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy dla obsługi programu Emisji Obligacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy dla obsługi programu Emisji Obligacji. Wniosek uzupełniono 7 lipca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X S.A. („Spółka”, „Wnioskodawca”, „Emitent”) jest wiodącym producentem (…) oraz podatnikiem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W październiku 2020 r. Spółka, razem z amerykańską spółką powiązaną („Współemitent”), wyemitowała na giełdzie (…) (alternatywny system obrotu) w (…) pakiety obligacji na rynku „high yield” z najwyższym pierwszeństwem pod prawem stanu (…) celem pozyskania finansowania („Emisja”, „Obligacje”). Obligacje z pierwszego pakietu nominowane są w euro i są wymagalne w 2027 r., a z kolejnego pakietu są nominowane w dolarach amerykańskich i wymagalne w 2025 r.

Emisja była kierowana do ograniczonego grona pierwotnych wykwalifikowanych inwestorów – banków. Obligacje nominowane zostały wprowadzone do alternatywnego systemu obrotu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, tj. na wielostronnej platformie obrotu (MTF) prowadzącej przez Giełdę Papierów Wartościowych.

Pierwotnymi nabywcami Obligacji były niżej wymienione podmioty:

1. Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 1”) – rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
2. Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 2”) – rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
3. Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 3”) – rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
4. Bank z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 4”) – rezydent amerykański dla celów podatkowych,
5. Bank z siedzibą we Francji, biernie prowadzący księgę popytu („Bank 5”) rezydent francuski dla celów podatkowych,
6. Bank z siedzibą w Hiszpanii, współmenedżer („Bank 6”) – rezydent hiszpański dla celów podatkowych,
7. Bank z siedzibą w Polsce, współmenedżer („Bank 7”) – rezydent polski dla celów podatkowych,

(dalej łącznie nazywane „Bankami” lub w odniesieniu do banków niebędących polskimi rezydentami dla celów podatkowych „Bankami Zagranicznymi”).

Banki świadczyły na rzez Emitenta oraz Współemitenta szereg usług niematerialnych w związku z obsługą programu Emisji Obligacji o charakterze doradczym, mającym na celu przygotowanie i przeprowadzenie Emisji oraz wprowadzeniem Obligacji do alternatywnego systemu obrotu. Celem tych usług było także badanie rynku, tzn. badanie popytu na Obligacje przed ich Emisją przez Wnioskodawcę i Współemitenta. Ponadto, Wnioskodawca uznał, że usługi miały charakter zbliżony do usług promocyjnych, ponieważ polegały na wprowadzeniu Spółki na rynek relacji z podmiotami finansowymi oraz prezentacji Spółki inwestorom – potencjalnym wtórnym nabywcom Obligacji.

W szczególności można wymienić następujące usługi związane z przeprowadzeniem Emisji (dalej łącznie jako „Usługi”):

1. Bank 1 był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie głównych dokumentów transakcyjnych oraz odpowiadał za procesy związane z przygotowaniem i ustalaniem memorandum ofertowego („Offering memorandum”) w zakresie dotyczącym branży,
2. Bank 2 prowadził prezentację dla potencjalnych inwestorów (tzw. roadshow) oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych,
3. Bank 3 oraz Bank 4 prowadził proces wyceny Spółki oraz Współemitenta przez agencje ratingowe oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.
   
   

Banki zaangażowały także kancelarie prawne, które świadczyły usługi doradztwa prawnego Emisji oraz zapewniały wsparcie administracyjno-organizacyjne procesu. Główny doradca zaangażowany przez Banki świadczył usługi polegające w szczególności na:

(i.) weryfikacji i opiniowaniu memorandum ofertowego,

(ii.) potwierdzeniu prawdziwości oświadczeń zawartych w memorandum ofertowym,

(iii.) przygotowaniu umowy sprzedaży Obligacji,

(iv.) przygotowaniu głównej umowy („Indenture”) pomiędzy Emitentami a Bankami,

(v.) przygotowaniu listów intencyjnych,

(vi.) przeprowadzeniu badania due diligence Emitentów,

(vii.) przygotowanie wstępnych projektów oświadczeń „closing certificates” oraz memorandum ofertowego,

(viii.) zebranie oświadczeń „closing certificates”,

(ix.) negocjowanie porozumień oraz listów intencyjnych,

(x.) przygotowanie zarządczych badań due diligence podczas rozpoczęcia, wyceny oraz finalizacji procesu,

(xi.) przygotowanie kwestionariusza audytowego due diligence podczas rozpoczęcia, wyceny oraz finalizacji procesu,

(xii.) przygotowanie listy niezbędnych dokumentów na potrzeby badania due diligence.

Ponadto, Banki zaangażowały kancelarie prawne z krajów, w których siedzibę mają podmioty powiązane ze Spółką pełniące role poręczycieli Obligacji. Te kancelarie prawne miały za zadanie opiniowanie memorandum ofertowego oraz umów pod kątem specyficznych lokalnych przepisów, przeprowadzenie badania due diligence w ograniczonym zakresie oraz weryfikację dokumentów transakcyjnych sporządzonych w lokalnych językach.

Z tytułu świadczenia wyżej wskazanych usług obsługi Emisji, zgodnie z zawartymi umowami, Spółka wypłaci Bankom wynagrodzenie („underwriting fee”). Wysokość wynagrodzenia została uzależniona od szeregu czynników. Ze względu na uzależnienie od powodzenia Emisji, jest to wynagrodzenie konstrukcyjnie o charakterze zbliżonym do prowizyjnego (jako % emisji). Wynagrodzenie to, zdaniem Spółki, nie może zostać uznane za płatność o charakterze odsetkowym – nie jest bowiem ponoszone z tytułu korzystania z cudzego kapitału, a jedynie sposób kalkulacji odnosi się do wielkości emisji.

W związku z sukcesem Emisji, Spółka postanowiła dodatkowo wypłacić zaangażowanym Bankom tzw. opłatę uznaniową („discretionary fee”), która jednakowoż płatna była za wykonane usługi i jest zwyczajowo praktykowana na rynku finansowym jako rodzaj premii za sukces.

Według wiedzy Wnioskodawcy, Banki Zagraniczne nie posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polski oddziałów, ani stałych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej tj. zakładów lub przedsiębiorstw w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub jeśli nawet posiadają oddziały na terytorium Rzeczpospolitej Polski, to nie były one stroną transakcji i nie otrzymują od Spółki żadnych świadczeń w związku z Emisją.

W piśmie z 7 lipca 2021 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca podał następujące informacje:

1. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy są usługi świadczone przez Bank 1, Bank 2, Bank 3, Bank 4, Bank 5, Bank 6, Bank 7.
   
   Banki świadczyły na rzez Emitenta oraz Współemitenta szereg usług niematerialnych w związku z obsługą programu Emisji Obligacji o charakterze doradczym, mającym na celu przygotowanie i przeprowadzenie Emisji oraz wprowadzeniem Obligacji do alternatywnego systemu obrotu. Celem tych usług było także badanie rynku, tzn. badanie popytu na Obligacje przed ich Emisją przez Wnioskodawcę i Współemitenta. Ponadto można uznać, że usługi miały charakter zbliżony do usług promocyjnych, ponieważ polegały na wprowadzeniu Spółki na rynek relacji z podmiotami finansowymi oraz prezentacji Spółki inwestorom – potencjalnym wtórnym nabywcom Obligacji.
   
   W szczególności można wymienić następujące usługi związane z przeprowadzeniem Emisji (dalej łącznie jako „Usługi”) opisane szczegółowo w punkcie b:
   1. Bank 1 był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie głównych dokumentów transakcyjnych oraz odpowiadał za procesy związane z przygotowaniem i ustalaniem memorandum ofertowego („Offering memorandum”) w zakresie dotyczącym branży,
   2. Bank 2 prowadził prezentację dla potencjalnych inwestorów (tzw. roadshow) oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych,
   3. Bank 3 oraz Bank 4 prowadził proces wyceny Spółki oraz Współemitenta przez agencje ratingowe oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.
   4. Bank 5, Bank 6 i Bank 7 stanowiły część syndykatu bankowego i były zaangażowane w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   
   W ramach wskazanych powyżej usług, opisanych w stanie faktycznym w ramach punktu 1-3 wniosku i dookreślonych powyżej w punkcie 4 oraz w punkcie b, Banki zaangażowały także kancelarie prawne, które świadczyły usługi doradztwa prawnego Emisji oraz zapewniały wsparcie administracyjno-organizacyjne procesu. Spółka opisała te czynności w punktach i-xii wniosku.
   
   Ponadto, jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, Banki zaangażowały kancelarie prawne z krajów, w których siedzibę mają podmioty powiązane ze Spółką pełniące role poręczycieli Obligacji. Te kancelarie prawne miały za zadanie opiniowanie memorandum ofertowego oraz umów pod kątem specyficznych lokalnych przepisów, przeprowadzenie badania due diligence w ograniczonym zakresie oraz weryfikację dokumentów transakcyjnych sporządzonych w lokalnych językach.
   
   Przedmiotem zapytania Spółki są więc zarówno usługi opisane w punktach 1-4 powyżej oraz usługi opisane w punktach i-xii wniosku o interpretację oraz wskazane we wniosku usługi kancelarii prawnych z krajów, w których siedzibę mają podmioty powiązane ze Spółką pełniące role poręczycieli Obligacji.
   
   
2. Wnioskodawca przedstawia poniżej rolę poszczególnych Banków w procesie emisji obligacji przez Spółkę:
   Bank 1:
   • Bank stanowił część syndykatu bankowego i był zaangażowany w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   • Był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.
   • Przygotował pierwszy projekt Memorandum Ofertowego w zakresie dotyczącym branży (opisanego poniżej).
   • Bank rozliczający i przekazujący obligacje nominowane w euro.
   Bank 2:
   • Bank stanowił część syndykatu bankowego i był zaangażowany w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   • Prowadził prezentację dla potencjalnych inwestorów (tzw. roadshow, opisane poniżej).
   • Był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.
   Bank 3:
   • Bank stanowił część syndykatu bankowego i był zaangażowany w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   • Prowadził proces wyceny Spółki oraz Współemitenta przez agencje ratingowe.
   • Był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.
   • Bank rozliczający i przekazujący obligacje nominowane w dolarach amerykańskich.
   Bank 4:
   • Bank stanowił część syndykatu bankowego i był zaangażowany w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   • Prowadził proces wyceny Spółki oraz Współemitenta przez agencje ratingowe
   • Był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.
   • Bank rozliczający i przekazujący obligacje nominowane w dolarach amerykańskich.
   Bank 5:
   • Bank stanowił część syndykatu bankowego i był zaangażowany w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   Bank 6:
   • Bank stanowił część syndykatu bankowego i był zaangażowany w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   Bank 7:
   • Bank stanowił część syndykatu bankowego i był zaangażowany w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   
   

Jako, że przedmiotem zapytania Wnioskodawcy objęte są usługi, o których mowa w punktach i.)-xii.), Spółka wyjaśniła:

3. Memorandum ofertowe – treść memorandum obejmuje informacje o emitencie, branży w której działa oraz programie emisji obligacji. Podstawowym celem takiego dokumentu jest umożliwienie oceny sytuacji finansowej emitenta przez obligatariusza. Wskazany cel realizowany jest poprzez przedstawienie kluczowych parametrów inwestycyjnych oferowanych obligacji potencjalnym inwestorom.
   Umowa „Indenture” – umowa główna pomiędzy obligatariuszem a emitentem, dotycząca warunków emisji obligacji.
   Listy intencyjne – oświadczenie woli nabycia obligacji.
   Badanie due diligence – audyt, badanie stanu prawnego emitenta, proces gromadzenia, a także efekt gromadzenia informacji dotyczących emitenta i przedmiotu transakcji.
   Oświadczenia „closing certificates” – oświadczenia o przeprowadzeniu transakcji.
   Kwestionariusz audytowy due diligence – zestaw wymaganych informacji i dokumentów koniecznych do analizy w ramach badania due diligence.
4. Porozumienia dotyczące umów z bankami (Engagement Letter), umowy nabycia obligacji pomiędzy Spółką a obligatariuszami oraz istotnych warunków co do ceny (Pricing Term Sheet).
5. Dokumenty niezbędne na potrzeby badania due diligence obejmowały m.in. oświadczenia, wypisy z rejestrów, decyzje, umowy, zestawienia, sprawozdania (w tym finansowe), itp. pozwalające na ocenę stanu prawnego i aktualnej sytuacji emitentów i gwarantów oraz branży w której działają.
6. Badanie due dilligence składało się z dwóch części – z jednej strony Banki wspierały Spółkę w przygotowaniu kwestionariusza due dilligence, tj. opracowały treść pytań oraz listę dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia badania. W drugiej części odbywały się tzw. badania zarządcze due dilligence polegające na przygotowaniu pytań i odpowiedzi na pytania merytoryczne, które mogą być zadawane przez potencjalnych inwestorów.
   
   

Przedmiotem zapytania (wniosku) objęte są również usługi opisane przez Wnioskodawcę w ramach punktów 1-3 wniosku, wykonywane przez Banki 1, 2, 3, 4 oraz uzupełnione powyżej w punkcie 4 usługi Banków 5, 6, 7. W związku z powyższym, Wnioskodawca wskazał:

7. Dokumenty transakcyjne – dokumenty opisane w pkt. c powyżej.
   Roadshow – prezentacja oferty wśród potencjalnych nabywców obligacji przedstawiająca Spółkę, jej działalność oraz warunki oferty.
   Memorandum ofertowe – treść memorandum obejmuje informacje o emitencie, branży w której działa oraz programie emisji obligacji. Podstawowym celem takiego dokumentu jest umożliwienie oceny sytuacji finansowej emitenta przez obligatariusza. Wskazany cel realizowany jest poprzez przedstawienie kluczowych parametrów inwestycyjnych oferowanych obligacji potencjalnym inwestorom.
8. Jak Spółka wskazała w uzasadnieniu stanowiska we wniosku o interpretację, zdaniem Spółki możliwe jest wyodrębnienie poszczególnych usług, które mogą mieć charakter samoistny. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że opisane we wniosku usługi wykonywane są przez różne podmioty na terytorium (rynkach) różnych krajów. Po wtóre, usługi te składają się z szeregu równorzędnych czynności. Nie sposób wskazać jednego świadczenia wiodącego i koniecznych do jego realizacji świadczeń pomocniczych. Po trzecie, pomimo, iż usługi te wykazują pewien sposób powiązania, to mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpływa na charakter żadnej z nich. Po czwarte, świadczenia te mogą być wykonane w różnym czasie.
9. Spółka ustaliła z każdym Bankiem warunki współpracy w odniesieniu do świadczonych przez dany Bank usług i otrzymywała odrębne faktury od każdego z Banków.
   Z tytułu świadczenia wyżej wskazanych usług obsługi Emisji, zgodnie z zawartymi umowami, Spółka wypłaciła Bankom wynagrodzenie („underwriting fee”). Wysokość wynagrodzenia została uzależniona od szeregu czynników. Ze względu na uzależnienie od powodzenia Emisji, jest to wynagrodzenie konstrukcyjnie o charakterze zbliżonym do prowizyjnego (jako % emisji). Wynagrodzenie to zdaniem Spółki nie może zostać uznane za płatność o charakterze odsetkowym – nie jest bowiem ponoszone z tytułu korzystania z cudzego kapitału, a jedynie sposób kalkulacji odnosi się do wielkości emisji.
   W związku z sukcesem Emisji, Spółka postanowiła dodatkowo wypłacić zaangażowanym Bankom tzw. opłatę uznaniową („discretionary fee”), która jednakowoż płatna była za wykonane usługi i jest zwyczajowo praktykowana na rynku finansowym jako rodzaj premii za sukces.
10. Jak Spółka wskazała w uzasadnieniu stanowiska we wniosku o interpretację, Wnioskodawca nie postrzega usług wymienionych w przedstawionym stanie faktycznym jako usługi finansowej. W przekonaniu Spółki są to usługi o administracyjnym, technicznym charakterze, których wykonanie było warunkiem przeprowadzenia emisji obligacji, związanym jednak z koniecznością wykonania innych usług niż finansowych.
11. Korzyścią dla emitenta jest to, że świadczone usługi mają na celu doprowadzenie do tego, że pierwsza emisja obligacji na rynku finansowym zakończy się sukcesem, tj. cała emisja zostanie zasubskrybowana i sprzedana. Brak realizacji tej emisji w pełni wpłynąłby negatywnie na kolejne emisje, co mogłoby wpłynąć negatywnie na wiarygodność Spółki.
12. Świadczenie tych usług ma potencjalny wpływ na sytuację finansową Spółki i całej Grupy kapitałowej. W przypadku braku realizacji celu emisji mogłaby bowiem wystąpić konieczność alternatywnego sposobu finansowania działalności Spółki i Grupy.
13. Obowiązkiem Banków było prawidłowe wykonanie usług, ale bez gwarancji sukcesu. Oznacza to, że Spółce nie przysługiwałoby roszczenie odszkodowawcze za niedojście emisji do skutku w pełni. Gdyby jednak Banki nie dopełniły obowiązku należytej staranności, poufności, czy doszłoby do naruszenia zasad profesjonalizmu, wówczas Spółce przysługiwałoby roszczenie o nienależyte wykonanie zobowiązania.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nabyte przez Spółkę usługi przedstawione w opisie stanu faktycznego, w ramach umowy dotyczącej obsługi programu Emisji Obligacji, są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyte przez Spółkę usługi przedstawione w opisie stanu faktycznego, w ramach umowy dotyczącej obsługi programu Emisji Obligacji, nie są zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2021 r. poz. 328 i 355), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Zatem, w celu określenia, czy nabyte przez Spółkę usługi mogą korzystać ze zwolnienia od podatku, konieczna jest ich ocena pod kątem spełnienia dyspozycji wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT.

Ustawodawca, zakreślając ramy przedmiotowe art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy odwołał się do definicji zawartych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

Według art. 2 ust. 1 tej ustawy, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są między innymi papiery wartościowe.

Z kolei w art. 3 pkt 1 lit. a ww. ustawy wskazano, że przez papiery wartościowe rozumie się akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1526 i 2320), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego.

Przy dokonywaniu interpretacji przepisów art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, uwzględnić należy orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych). Ze zwolnienia będą korzystały usługi stanowiące element usług, których przedmiotem są instrumenty finansowe wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 41, jeżeli takie zwolnienie wynika z orzecznictwa TSUE.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wskazane usługi, aczkolwiek związane z Emisją Obligacji nie mogą być uznane, za usługi, których przedmiotem jest instrument finansowy.

W pierwszej kolejności, w ocenie Wnioskodawcy, zważyć należy, że wskazane w opisie stanu faktycznego Banki nabyły od Spółki Obligacje, a następnie Banki te zaoferowały te Obligacje różnym podmiotom na rynku wtórnym. Sprzedaż tych Obligacji na rynku wtórnym przez Banki była uwarunkowana wykonaniem szeregu – opisanych w stanie faktycznym – usług, zarówno przez te Banki jak i podmioty trzecie. Nabycie tych usług przez Spółkę było konieczne aby Banki objęły wyemitowane przez Spółkę Obligacje. W tym kontekście uzasadnione jest stanowisko, iż usługi te były związane z Emisją Obligacji. Usługi te składają się z szeregu opisanych w stanie faktycznym czynności, wykonanych przez wiele podmiotów. W przedstawionym stanie faktycznym Bank nie może być uznany za pośrednika skoro nabył Obligacje wyemitowane przez Spółkę we własnym imieniu i na własny rachunek a następnie zaoferował je na rynku wtórnym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy nabywane przez niego usługi przedstawione w punktach i) – xii) w opisie stanu faktycznego w ramach umowy dotyczącej przeprowadzenia oferty instrumentów finansowych, są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki, w celu rozstrzygnięcia opisanego problemu należy przede wszystkim zbadać czy opisane świadczenie, na które składają się wymienione wyżej czynności, nosi znamiona świadczenia złożonego, którego przedmiotem są instrumenty finansowe.

W tym miejscu należy zauważyć, że żadna z norm prawa krajowego, czy też prawa europejskiego nie zawiera definicji „usług złożonych”. Konstrukcja ta powstała na gruncie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, nadając określone cechy tym czynnościom i opisując rodzaj relacji pomiędzy nimi. W tym też przypadku proces subsumpcji będzie przebiegał odmiennie, bowiem odniesienia okoliczności sprawy nie należy szukać w regulacjach prawnych, a w tezach wyroków TSUE, podejmujących to zagadnienie.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, nie powinno być ono sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz odbiorcy są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Jeżeli jednak w skład tego świadczenia złożonego wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego. Istnienie jednego świadczenia złożonego nie wyklucza zastosowania do poszczególnych jego elementów odrębnych konsekwencji w podatku od towarów i usług. Zauważyć należy, że jakkolwiek zdarzają się sytuacje, gdy występuje wielość świadczeń wynikających z jednej umowy i mogą być one potraktowane jako jedna usługa (opodatkowana jedną stawką podatkową), możliwe jest to tylko i wyłącznie w takich sytuacjach, gdy na taką usługę składa się cały zespół nie dających się w istocie wyodrębnić czynności, dających w efekcie ostateczną, jednorodną usługę.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy VAT (2006/112/WE).

W szczególności w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd. (CPP) przeciwko Commissioners of Customs & Excise, Trybunał stwierdził, że „W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych, które należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Trybunał zaakcentował „ekonomiczny punkt widzenia” oraz ocenę z perspektywy nabywcy. Z treści powołanego wyroku wynika, że TSUE położył duży nacisk na subiektywne kryteria przy ocenie danego świadczenia jako złożonego, jednakże wnioski, co do kwalifikacji danego kompleksu zdarzeń gospodarczych jako świadczenia złożonego, nie mogą być pozbawione waloru obiektywnego albowiem zakres i sposób opodatkowania świadczenia nie może być zależny jedynie od woli stron transakcji. Stąd w pierwszym rzędzie Trybunał odwołał się do art. 2 (1) VI Dyrektywy, wedle którego każde świadczenie usług powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne a świadczenie złożone w aspekcie gospodarczym nie powinno być sztucznie rozdzielane, by nie pogarszać funkcjonalności systemu VAT. Jeśli dana transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności należy uwzględnić wszystkie okoliczności, w jakich jest dokonywana rozpatrywana transakcja.

W orzeczeniu z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, TSUE zawarł kilka uwag pozwalających na zidentyfikowanie usług złożonych. Trybunał wskazał mianowicie, że istotne jest założenie, z jakim należy podejść do analizy każdego takiego zdarzenia. Tym założeniem jest to, by – po pierwsze – każda czynność była zwykle uznawana za odrębną i niezależną, jednocześnie – po drugie – trzeba mieć na względzie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania systemu podatku VAT.

W celu określenia, czy mamy do czynienia z tzw. usługą kompleksową należy – wg TSUE – przede wszystkim poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie.

W konsekwencji, w świetle omawianego wyroku należy przyjąć, że nie będzie mieć charakteru kompleksowego taki zestaw świadczeń, których połączenie miałoby charakter działania sztucznego. W tym kontekście, za świadczenia odrębne należy więc uznać świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone.

Warto także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finančni reditelstvf v Ústi nad Labem, w którym Trybunał wskazał, że „(...) w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy” oraz „(...) jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”.

W kontekście powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że ze świadczeniem złożonym (kompleksowym) mamy do czynienia wówczas, gdy świadczenie usługodawcy jest rozbudowane i obejmuje dwie lub więcej pojedynczych czynności (świadczeń), będących elementami częściowego zobowiązania strony transakcji. Jednocześnie świadczenie takie, jeśli może zostać uznane za świadczenie o charakterze złożonym, podlega opodatkowaniu jednolitą stawką podatku od towarów i usług, właściwą dla świadczenia podstawowego, głównego.

Zatem w przypadku świadczeń o charakterze złożonym, o wysokości stawki podatku decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń. Ocena tej okoliczności winna odbywać się więc w oparciu o to, czy dokonywane czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Z uwagi na tezy powołanych orzeczeń TSUE dotyczących świadczeń złożonych, stwierdzić należy, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym nie mamy do czynienia ze świadczeniami o charakterze kompleksowym, ponieważ możliwe jest wyodrębnienie poszczególnych usług, które mogą mieć charakter samoistny. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że opisane we wniosku usługi wykonywane są przez różne podmioty na terytorium (rynkach) różnych krajów. Po wtóre, usługi te składają się z szeregu równorzędnych czynności. Nie sposób wskazać jednego świadczenia wiodącego i koniecznych do jego realizacji świadczeń pomocniczych. Po trzecie, pomimo, iż usługi te wykazują pewien sposób powiązania, to mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpływa na charakter żadnej z nich. Po czwarte, świadczenia te mogą być wykonane w różnym czasie.

W świetle orzecznictwa TSUE oznacza to, że właśnie połączenie tychże świadczeń w przedstawionych okolicznościach sprawy, miałoby charakter sztuczny.

W tym miejscu Wnioskodawca przywołał wyrok TSUE z dnia 28 lipca 2011 r. w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Syj, w którym Trybunał wypowiedział się w zakresie warunków uznania za zwolnione od VAT transakcji, których przedmiotem są papiery wartościowe. TSUE stwierdził, że należy dokonać rozróżnienia między usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej dyrektywy a dostarczeniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnienie bankowi systemu informatycznego. Dalej TSUE stwierdził, że „sama tylko okoliczność, iż dany składnik jest nieodzowny do realizacji określonej transakcji objętej zwolnieniem, nie pozwala uznać, że usługa odpowiadająca temu składnikowi objęta jest zwolnieniem”. Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową między stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy (...) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Ponadto, w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia. W orzeczeniu tym, TSUE zaznaczył, że dla zastosowania zwolnienia istotne jest, aby usługa pomocnicza, z ogólnego punktu widzenia, stanowiła osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi finansowej. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej.

Wnioskodawca nie postrzega usług wymienionych w przedstawionym stanie faktycznym jako usługi finansowej. W przekonaniu Spółki są to usługi o administracyjnym, technicznym charakterze, których wykonanie było warunkiem przeprowadzenia Emisji Obligacji, związanym jednak z koniecznością wykonania innych usług niż finansowych.

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, konieczne jest również zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy w stosunek umowny z osobą trzecią. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym żaden z podmiotów (Banków) nie pełni funkcji pośrednika. Banki na rynku wtórnym zbyły wyemitowane Obligacje w imieniu własnym i na własny rachunek.

Z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT wynika, że zwolnione od podatku są usługi których przedmiotem są instrumenty finansowe oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie. Istnieje jednak różnica znaczeniowa pomiędzy określeniem „których przedmiotem są” oraz „odnoszące się do”. W przekonaniu Wnioskodawcy chociaż opisane w stanie faktycznym usługi można uznać za odnoszące się do instrumentów finansowych, to z całą pewnością nie można uznać, że ich przedmiotem są instrumenty finansowe.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy, w jego ocenie, jest uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług oraz odpłatna dostawa towarów, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podkreślić należy, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie w pierwszej kolejności miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 działu V ustawy, dotyczącego określania miejsca świadczenia usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.

Do powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 2286, z późn. zm.), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Ponadto, jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Ustawodawca, zakreślając ramy przedmiotowe art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy odwołał się do definicji zawartych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

Na mocy art. 2 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2021 r. poz. 328 i 355 ze zm.) instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są papiery wartościowe.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych – rozumie się przez to:

1. akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1526 i 2320), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego,
2. inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w lit. a, lub wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego, odnoszące się do papierów wartościowych określonych w lit. a, walut, stóp procentowych, stóp zwrotu, towarów oraz innych wskaźników lub mierników (prawa pochodne).
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka, Emitent) jest wiodącym producentem (…) oraz podatnikiem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W październiku 2020 r. Spółka, razem ze Współemitentem, wyemitowała na giełdzie (…) (alternatywny system obrotu) w (…) pakiety obligacji na rynku „high yield” z najwyższym pierwszeństwem pod prawem stanu (…) celem pozyskania finansowania („Emisja”, „Obligacje”). Obligacje z pierwszego pakietu nominowane są w euro i są wymagalne w 2027 r., a z kolejnego pakietu są nominowane w dolarach amerykańskich i wymagalne w 2025 r.

Emisja była kierowana do ograniczonego grona pierwotnych wykwalifikowanych inwestorów – banków. Obligacje nominowane zostały wprowadzone do alternatywnego systemu obrotu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, tj. na wielostronnej platformie obrotu (…) prowadzącej przez Giełdę Papierów Wartościowych.

Pierwotnymi nabywcami Obligacji były niżej wymienione podmioty:

1. Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 1”) – rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
2. Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 2”) – rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
3. Bank z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 3”) – rezydent brytyjski dla celów podatkowych,
4. Bank z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, pełniący rolę globalnego koordynatora, aktywnie prowadzącego księgę popytu („Bank 4”) – rezydent amerykański dla celów podatkowych,
5. Bank z siedzibą we Francji, biernie prowadzący księgę popytu („Bank 5”) rezydent francuski dla celów podatkowych,
6. Bank z siedzibą w Hiszpanii, współmenedżer („Bank 6”) – rezydent hiszpański dla celów podatkowych,
7. Bank z siedzibą w Polsce, współmenedżer („Bank 7”) – rezydent polski dla celów podatkowych.
   
   

Banki świadczyły na rzez Emitenta oraz Współemitenta szereg usług niematerialnych w związku z obsługą programu Emisji Obligacji o charakterze doradczym, mającym na celu przygotowanie i przeprowadzenie Emisji oraz wprowadzeniem Obligacji do alternatywnego systemu obrotu. Celem tych usług było także badanie rynku, tzn. badanie popytu na Obligacje przed ich Emisją przez Wnioskodawcę i Współemitenta. Usługi miały charakter zbliżony do usług promocyjnych, ponieważ polegały na wprowadzeniu Spółki na rynek relacji z podmiotami finansowymi oraz prezentacji Spółki inwestorom – potencjalnym wtórnym nabywcom Obligacji.

W szczególności można wymienić następujące usługi związane z przeprowadzeniem Emisji:

1. Bank 1 był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie głównych dokumentów transakcyjnych oraz odpowiadał za procesy związane z przygotowaniem i ustalaniem memorandum ofertowego („Offering memorandum”) w zakresie dotyczącym branży,
2. Bank 2 prowadził prezentację dla potencjalnych inwestorów (tzw. roadshow) oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych,
3. Bank 3 oraz Bank 4 prowadził proces wyceny Spółki oraz Współemitenta przez agencje ratingowe oraz był zaangażowany w konsultowanie, opiniowanie oraz weryfikowanie wszystkich dokumentów transakcyjnych.
4. Bank 5, Bank 6 i Bank 7 stanowiły część syndykatu bankowego i były zaangażowane w emisję obligacji (typu Senior Notes).
   
   

Banki zaangażowały także kancelarie prawne, które świadczyły usługi doradztwa prawnego Emisji oraz zapewniały wsparcie administracyjno-organizacyjne procesu. Główny doradca zaangażowany przez Banki świadczył usługi polegające w szczególności na:

(i.) weryfikacji i opiniowaniu memorandum ofertowego,

(ii.) potwierdzeniu prawdziwości oświadczeń zawartych w memorandum ofertowym,

(iii.) przygotowaniu umowy sprzedaży Obligacji,

(iv.) przygotowaniu głównej umowy („Indenture”) pomiędzy Emitentami a Bankami,

(v.) przygotowaniu listów intencyjnych,

(vi.) przeprowadzeniu badania due diligence Emitentów,

(vii.) przygotowanie wstępnych projektów oświadczeń „closing certificates” oraz memorandum ofertowego,

(viii.) zebranie oświadczeń „closing certificates”,

(ix.) negocjowanie porozumień oraz listów intencyjnych,

(x.) przygotowanie zarządczych badań due diligence podczas rozpoczęcia, wyceny oraz finalizacji procesu,

(xi.) przygotowanie kwestionariusza audytowego due diligence podczas rozpoczęcia, wyceny oraz finalizacji procesu,

(xii.) przygotowanie listy niezbędnych dokumentów na potrzeby badania due diligence.

Ponadto, Banki zaangażowały kancelarie prawne z krajów, w których siedzibę mają podmioty powiązane ze Spółką pełniące role poręczycieli Obligacji. Te kancelarie prawne miały za zadanie opiniowanie memorandum ofertowego oraz umów pod kątem specyficznych lokalnych przepisów, przeprowadzenie badania due diligence w ograniczonym zakresie oraz weryfikację dokumentów transakcyjnych sporządzonych w lokalnych językach.

Zdaniem Spółki możliwe jest wyodrębnienie poszczególnych usług, które mogą mieć charakter samoistny. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że opisane we wniosku usługi wykonywane są przez różne podmioty na terytorium (rynkach) różnych krajów. Po wtóre, usługi te składają się z szeregu równorzędnych czynności. Nie sposób wskazać jednego świadczenia wiodącego i koniecznych do jego realizacji świadczeń pomocniczych. Po trzecie, pomimo, iż usługi te wykazują pewien sposób powiązania, to mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpływa na charakter żadnej z nich. Po czwarte, świadczenia te mogą być wykonane w różnym czasie.

Z tytułu świadczenia wyżej wskazanych usług obsługi Emisji, zgodnie z zawartymi umowami, Spółka ustaliła z każdym Bankiem warunki współpracy w odniesieniu do świadczonych przez dany Bank usług i otrzymywała odrębne faktury od każdego z Banków. Z tytułu świadczenia wyżej wskazanych usług obsługi Emisji, zgodnie z zawartymi umowami, Spółka wypłaciła Bankom wynagrodzenie („underwriting fee”). Wysokość wynagrodzenia została uzależniona od szeregu czynników. Ze względu na uzależnienie od powodzenia Emisji, jest to wynagrodzenie konstrukcyjnie o charakterze zbliżonym do prowizyjnego (jako % emisji). Wynagrodzenie to zdaniem Spółki nie może zostać uznane za płatność o charakterze odsetkowym – nie jest bowiem ponoszone z tytułu korzystania z cudzego kapitału, a jedynie sposób kalkulacji odnosi się do wielkości emisji. W związku z sukcesem Emisji, Spółka postanowiła dodatkowo wypłacić zaangażowanym Bankom tzw. opłatę uznaniową („discretionary fee”), która jednakowoż płatna była za wykonane usługi i jest zwyczajowo praktykowana na rynku finansowym jako rodzaj premii za sukces.

Banki Zagraniczne nie posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polski oddziałów, ani stałych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej tj. zakładów lub przedsiębiorstw w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub jeśli nawet posiadają oddziały na terytorium Rzeczpospolitej Polski, to nie były one stroną transakcji i nie otrzymują od Spółki żadnych świadczeń w związku z Emisją.

Wnioskodawca nie postrzega ww. usług jako usługi finansowej. W przekonaniu Spółki są to usługi o administracyjnym, technicznym charakterze, których wykonanie było warunkiem przeprowadzenia emisji obligacji, związanym jednak z koniecznością wykonania innych usług niż finansowych.

Korzyścią dla emitenta jest to, że świadczone usługi mają na celu doprowadzenie do tego, że pierwsza emisja obligacji na rynku finansowym zakończy się sukcesem, tj. cała emisja zostanie zasubskrybowana i sprzedana. Brak realizacji tej emisji w pełni wpłynąłby negatywnie na kolejne emisje, co mogłoby wpłynąć negatywnie na wiarygodność Spółki.

Świadczenie tych usług ma potencjalny wpływ na sytuację finansową Spółki i całej Grupy kapitałowej. W przypadku braku realizacji celu emisji mogłaby bowiem wystąpić konieczność alternatywnego sposobu finansowania działalności Spółki i Grupy.

Obowiązkiem Banków było prawidłowe wykonanie usług, ale bez gwarancji sukcesu. Oznacza to, że Spółce nie przysługiwałoby roszczenie odszkodowawcze za niedojście emisji do skutku w pełni. Gdyby jednak Banki nie dopełniły obowiązku należytej staranności, poufności, czy doszłoby do naruszenia zasad profesjonalizmu, wówczas Spółce przysługiwałoby roszczenie o nienależyte wykonanie zobowiązania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy nabyte przez Spółkę usługi w ramach umowy dotyczącej obsługi programu Emisji Obligacji, są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy.

W celu rozstrzygnięcia ww. kwestii należy w pierwszej kolejności ustalić czy nabyte przez Wnioskodawcę ww. usługi stanowią elementy świadczenia złożonego, którego przedmiotem są instrumenty finansowe.

W celu określenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, należy zbadać, czy sprzedawca dostarcza kupującemu, rozumianemu jako przeciętny konsument, jedno świadczenie czy też kilka odrębnych. W tym kontekście za świadczenia odrębne uznaje się świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone. Przy czym ocena, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług, winna odbywać się w oparciu o to, czy wykonywane świadczenia wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Przy kwalifikacji danych świadczeń, w kontekście uznania ich za czynności złożone, należy przede wszystkim patrzeć przez pryzmat fundamentalnej zasady, zgodnie z którą każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, a dopiero w sytuacji, gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, wtedy przyjmuje się, że czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W sytuacji, gdy mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym – świadczeniem dwóch lub więcej czynności, tak ściśle ze sobą powiązanych, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT. Zdarzenie to należy traktować jako jednolite świadczenie, w którym kilka elementów należy uznać za konstytutywne do świadczenia głównego. Zatem należy ustalić charakter realizowanego świadczenia, a tym samym zidentyfikować dominujące składniki danego świadczenia.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.). W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd., Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

Natomiast z wyroku w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV z dnia 25 października 2005 r. wynika, że jeżeli czynności dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej. Jest tak właśnie w przypadku transakcji, w ramach której podatnik dostarcza konsumentowi standardowe oprogramowanie wcześniej opracowane i oferowane do sprzedaży zarejestrowane na nośniku, jak również zapewnia następnie przystosowanie tego oprogramowania do specyficznych potrzeb tego nabywcy, nawet jeśli następuje to za zapłatą dwóch odrębnych cen. Powyższe spostrzeżenia pozostają przy tym aktualne także wówczas, gdy wynagrodzenie za poszczególne czynności składające się na jedną usługę jest kalkulowane odrębnie. W tym zakresie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE m.in. w ww. sprawie C-41/04. Z orzeczenia tego wynika jednoznacznie, że odrębna kalkulacja wynagrodzenia za poszczególne czynności składające się na kompleksową usługę, nie uzasadnia podziału takiej usługi na potrzeby opodatkowania.

W celu określenia, czy mamy do czynienia z tzw. usługą kompleksową należy – wg TSUE – przede wszystkim poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie. W konsekwencji, w świetle omawianego wyroku należy przyjąć, że nie będzie mieć charakteru kompleksowego taki zestaw świadczeń, których połączenie miałoby charakter działania sztucznego. W tym kontekście, za świadczenia odrębne należy więc uznać świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone.

Warto także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C‑572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanční ředitelství v Ústí nad Labem, w którym Trybunał wskazał, że „(...) w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy” oraz „(...) jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”.

W konsekwencji powyższego, w przypadku świadczeń o charakterze złożonym o sposobie opodatkowania, decyduje to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń. Świadczenie o charakterze złożonym podlega opodatkowaniu według jednolitych zasad właściwych dla świadczenia głównego.

Przenosząc powyższe ustalenia dotyczące świadczeń złożonych na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniami o charakterze kompleksowym, ponieważ możliwe jest wyodrębnienie poszczególnych usług, które mogą mieć charakter odrębny, samoistny.

Okoliczności w jakich dokonywane są dane transakcje wskazują jednoznacznie, że są to świadczenia składające się z szeregu równorzędnych czynności – możliwe jest wyodrębnienie poszczególnych usług nabywanych przez Wnioskodawcę od Banków Zagranicznych oraz kancelarii prawnych, które mają charakter samoistny. W rozpatrywanej sprawie, przede wszystkim usługi składające się z szeregu równorzędnych czynności nabywane są przez Wnioskodawcę od różnych podmiotów. Nie jest możliwe określenie, które z opisanych usług stanowią świadczenie główne a które pomocnicze realizowane w celu lepszego wykonania usługi podstawowej. W rozpatrywanej sprawie czynności, które nabywa Wnioskodawca, nawet jeśli są w pewnym stopniu powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnej z nich. Wnioskodawca otrzymuje kilka świadczeń równorzędnych /głównych. Ponadto, możliwe jest wykonywanie poszczególnych czynności przez różne podmioty w różnym czasie.

W świetle orzecznictwa TSUE oznacza to, że właśnie połączenie tychże świadczeń w przedstawionych okolicznościach sprawy, miałoby charakter sztuczny.

Mając na uwadze, że Wnioskodawca (będący czynnym podatnikiem VAT z siedzibą w Polsce) jest usługobiorcą ww. usług świadczonych przez Banki Zagraniczne i kancelarie prawne nieposiadające na terytorium Polski oddziałów ani stałych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, to miejscem świadczenia przedmiotowych usług będzie Polska, jako kraj, w którym Wnioskodawca (usługobiorca) ma siedzibę działalności gospodarczej.

Zatem skoro, Wnioskodawca jest usługobiorcą ww. usług, świadczonych przez Banki Zagraniczne oraz kancelarie prawne, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to usługi te stanowią import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy, których miejscem świadczenia jest Polska, a Wnioskodawca, jako usługobiorca tych usług, jest zobowiązany do ich rozliczenia dla celów VAT.

W celu określenia, czy nabyte przez Wnioskodawcę ww. usług korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, konieczne jest ocenienie tych czynności pod kątem skorzystania z tego zwolnienia.

Przy dokonywaniu interpretacji przepisów art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, uwzględnić należy również orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych). Ze zwolnienia będą korzystały usługi stanowiące element usług, których przedmiotem są instrumenty finansowe wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 41, jeżeli takie zwolnienie wynika z orzecznictwa TSUE.

W wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową między stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy (…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Ponadto, w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). W orzeczeniu tym, TSUE zaznaczył, że dla zastosowania zwolnienia istotne jest, aby usługa pomocnicza, z ogólnego punktu widzenia, stanowiła osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi finansowej. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej. Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową (udzielanie kredytów/pożyczek).

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, konieczne jest również zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (…), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził, że: „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy, odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem TSUE, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;
• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;
• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);
• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).
  
  

Nadmienić w tym miejscu należy, że zgodnie z § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 2020 r., w sprawie szczegółowych warunków, jakim powinno odpowiadać memorandum informacyjne (Dz. U. z 2020 r., poz. 1053), memorandum powinno zawierać prawdziwe, rzetelne i kompletne informacje o emitencie i innych wskazanych w rozporządzeniu osobach, ich sytuacji finansowej i prawnej oraz o objętych memorandum papierach wartościowych i zasadach ich oferowania lub ubiegania się o ich dopuszczenie do obrotu na rynku regulowanym, według stanu na dzień zatwierdzenia memorandum przez Komisję Nadzoru Finansowego, zwaną dalej „Komisją", jeżeli jest wymagane, albo jego udostępnienia do publicznej wiadomości lub zainteresowanym inwestorom. Informacje zawarte w memorandum powinny być przedstawione w sposób umożliwiający inwestorom ocenę wpływu tych informacji na sytuację gospodarczą, majątkową i finansową emitenta. W przypadku gdy specyfika opisywanych w memorandum danych wymaga podania dodatkowych informacji, gwarantujących ich prawdziwy, rzetelny i kompletny obraz lub jeżeli dodatkowe informacje mają znaczący wpływ na ocenę papierów wartościowych będących przedmiotem oferty publicznej lub ubiegania się o dopuszczenie do obrotu na rynku regulowanym, emitent jest obowiązany zamieścić te informacje w treści memorandum.

Stosownie do § 3 pkt 4 powołanego Rozporządzenia, w przypadku gdy przepisy rozporządzenia wymagają zamieszczenia w memorandum informacji dotyczących grupy kapitałowej albo w przypadku gdy emitent postanowił zamieścić w nim takie informacje, w memorandum należy również zamieścić odpowiednie informacje dotyczące jednostek stowarzyszonych oraz jednostek współzależnych w rozumieniu ustawy o rachunkowości, a w przypadku emitentów zagranicznych – takich jednostek w rozumieniu obowiązujących ich przepisów o rachunkowości, będących spółkami handlowymi, których działalność jest istotna z punktu widzenia działalności emitenta lub jego grupy kapitałowej.

Zgodnie z § 4 pkt 1 ww. Rozporządzenia, memorandum powinno być napisane językiem zrozumiałym dla inwestorów. W memorandum nie powinno zamieszczać się sformułowań technicznych bez ich właściwego wyjaśnienia.

Jak wynika z powołanych przepisów, memorandum informacyjne jest dokumentem zawierającym informacje niezbędne do oceny sytuacji finansowej Emitenta przez obligatariusza. Wskazany cel jest realizowany poprzez przedstawienie kluczowych parametrów inwestycyjnych oferowanych obligacji potencjalnym inwestorom. Memorandum powinno zawierać prawdziwe, rzetelne i kompletne informacje o emitencie, jego sytuacji finansowej i prawnej, które powinny być przedstawione w taki sposób, aby inwestorzy mieli możliwość dokonania oceny wpływu tych informacji na sytuację gospodarczą, majątkową i finansową emitenta. Memorandum informacyjne jest zatem dokumentem, na podstawie którego potencjalny inwestor może zapoznać się z kluczowymi parametrami finansowymi inwestycji i na podstawie takich informacji podjąć decyzję, czy ten konkretny instrument finansowy jest właściwym produktem inwestycyjnym dla danego inwestora. Jednak pomimo tego, że przygotowanie memorandum informacyjnego jest jednym z kluczowych kroków w celu pozyskania potencjalnych inwestorów zainteresowanych inwestycją w obligacje, nie stanowi ono czynności, której przedmiotem są instrumenty finansowe, ponieważ nie spełnia specyficznych i istotnych funkcji usługi finansowej, co jest warunkiem zastosowania zwolnienia – zgodnie z orzecznictwem TSUE. Tożsama sytuacja ma miejsce w przypadku badania due diligence, które – jak wskazał Wnioskodawca – oznacza audyt, badanie stanu prawnego emitenta, proces gromadzenia, a także efekt gromadzenia informacji dotyczących emitenta i przedmiotu transakcji. Dokumenty niezbędne na potrzeby badania due diligence w analizowanej sprawie obejmowały m.in. oświadczenia, wypisy z rejestrów, decyzje, umowy, zestawienia, sprawozdania (w tym finansowe), itp. pozwalające na ocenę stanu prawnego i aktualnej sytuacji emitentów i gwarantów oraz branży w której działają. Kwestionariusz audytowy due diligence zawiera zestaw wymaganych informacji i dokumentów koniecznych do analizy w ramach badania due diligence. Badanie due dilligence składało się z dwóch części – z jednej strony Banki wspierały Spółkę w przygotowaniu kwestionariusza due dilligence, tj. opracowały treść pytań oraz listę dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia badania. W drugiej części odbywały się tzw. badania zarządcze due dilligence polegające na przygotowaniu pytań i odpowiedzi na pytania merytoryczne, które mogą być zadawane przez potencjalnych inwestorów.

Z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy wynika, że zwolnione od podatku są usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie. Istnieje jednak różnica znaczeniowa pomiędzy określeniem „których przedmiotem są” oraz „odnoszące się do”. Tym samym wskazać należy, że chociaż nabywane przez Wnioskodawcę usługi można uznać za odnoszące się do instrumentów finansowych, to jednak nie można uznać, że ich przedmiotem są instrumenty finansowe.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabywał usługi niematerialne w związku z obsługą programu Emisji Obligacji o charakterze doradczym, mającym na celu przygotowanie i przeprowadzenie Emisji oraz wprowadzenie Obligacji do alternatywnego systemu obrotu. Celem tych usług było m.in. badanie rynku, tzn. badanie popytu na Obligacje przed ich Emisją przez Wnioskodawcę i Współemitenta. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że usługi miały charakter zbliżony do usług promocyjnych, ponieważ polegały na wprowadzeniu Spółki na rynek relacji z podmiotami finansowymi oraz prezentacji Spółki inwestorom – potencjalnym wtórnym nabywcom Obligacji. Rola zagranicznych Banków w procesie emisji obligacji przez Spółkę polegała m.in. na:

• przygotowaniu pierwszego projektu Memorandum Ofertowego,
• konsultowaniu opiniowaniu oraz weryfikowaniu wszystkich dokumentów transakcyjnych,
• prowadzeniu prezentacji dla potencjalnych inwestorów (tzw. roadshow),
• prowadzeniu procesu wyceny Spółki oraz Współemitenta przez agencje ratingowe,
• rozliczaniu i przekazywaniu obligacji nominowanych w euro lub w dolarach.
  
  

Ponadto, w ramach wskazanych powyżej usług, Banki zaangażowały także kancelarie prawne, które świadczyły usługi doradztwa prawnego Emisji oraz zapewniały wsparcie administracyjno-organizacyjne procesu. Wśród tych usług można wymienić m.in.: usługi polegające na weryfikacji i opiniowaniu memorandum ofertowego, potwierdzeniu prawdziwości oświadczeń zawartych w memorandum ofertowym, przygotowaniu głównej umowy („Indenture”) pomiędzy Emitentami a Bankami, przygotowaniu i negocjowaniu listów intencyjnych, przeprowadzeniu badania due diligence Emitentów, przygotowaniu kwestionariusza audytowego due diligence podczas rozpoczęcia, wyceny oraz finalizacji procesu oraz przygotowaniu listy niezbędnych dokumentów na potrzeby badania due diligence. Dodatkowo, Banki zaangażowały kancelarie prawne z krajów, w których siedzibę mają podmioty powiązane ze Spółką pełniące role poręczycieli Obligacji. Kancelarie prawne miały za zadanie opiniowanie memorandum ofertowego oraz umów pod kątem specyficznych lokalnych przepisów, przeprowadzenie badania due diligence w ograniczonym zakresie oraz weryfikację dokumentów transakcyjnych sporządzonych w lokalnych językach.

Analiza okoliczności sprawy prowadzi do stwierdzenia, że wskazanym ww. usługom można przypisać jedynie charakter techniczno-administracyjny, gdyż polegają one wyłącznie na przygotowaniu Wnioskodawcy na rynek relacji z podmiotami finansowymi oraz prezentacji Wnioskodawcy potencjalnym inwestorom i nie wpływają na sytuację ani prawną ani finansową emitenta czy inwestorów.

Zatem, z uwagi na powołane przepisy, a także orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, że opisane we wniosku usługi niematerialne – nabyte przez Wnioskodawcę – związane z obsługą programu Emisji Obligacji o charakterze doradczym, mające na celu przygotowanie i przeprowadzenie Emisji oraz wprowadzenie Obligacji do alternatywnego systemu obrotu nie stanowią świadczenia, którego przedmiotem są instrumenty finansowe, nie stanowią również usług pośrednictwa w tym zakresie, a tym samym nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku, w zakresie zadanego przez Wnioskodawcę pytania i stanowiska przedstawionego w odniesieniu do zadanego pytania. Inne kwestie, nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji rozstrzygnięto wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy usługi polegające na obsłudze programu Emisji Obligacji, świadczone przez Banki Zagraniczne nieposiadające siedziby działalności gospodarczej w Polsce, stanowią usługi zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy. Natomiast w zakresie braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy dla usług polegających na obsłudze programu Emisji Obligacji, świadczonych przez Bank 7, posiadający siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, wydano postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 22 lipca 2021 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.313.2021.1.JK.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.