Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.156.2021.3.AP
z 22 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 13 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym 15 i 18 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT do tej części opłat wynikających z umowy leasingu samochodu osobowego, które faktycznie ponosi (tj. w 40% miesięcznych opłat)  jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2021 r., wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT do tej części opłat wynikających z umowy leasingu samochodu osobowego, które faktycznie ponosi (tj. w 40% miesięcznych opłat).

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 czerwca 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.156.2021.2.AP oraz 0111-KDIB3-1.4012.366.2021.3.ICZ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 15 i 18 czerwca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, opodatkowanym od całości swoich dochodów w Polsce. Nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego na podstawie przepisów ustawy o CIT.

Wnioskodawca w 2020 r. zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego o wartości 480 000 zł brutto i jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego VAT w wysokości 50% od faktur wystawianych przez firmę leasingową w związku z zakupem samochodu.

Wnioskodawca w ramach grupy spółek do której należy, podnajmuje przedmiotowy samochód osobowy spółkom powiązanym. Czynsz, który jest płatny przez spółki powiązane jest ustalony jako 60% (sześćdziesiąt procent) wartości miesięcznej raty leasingowej netto plus 50% VAT, którego Wnioskodawca nie ma prawa odliczyć.

Podmioty powiązane jednocześnie w 60% korzystają z przedmiotowego samochodu osobowego na podstawie zawartych umów najmu. Z tego tytułu Wnioskodawca wystawia stosowne faktury VAT ze stawką 23%. Podmioty powiązane korzystają z samochodu osobowego, którego stroną umowy leasingowej jest Wnioskodawca, w 60%. W takiej też wysokości łącznie są zobowiązane do zapłaty czynszu najmu, który odzwierciedla miesięczne wydatki Wnioskodawcy w związku z zawartą umową leasingu z korzystaniem z samochodu osobowego.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 15 czerwca 2021 r., Wnioskodawca ponadto wskazał, że:

1. Umowa zawarta przez Wnioskodawcę umowa spełnia warunki, określone w art. 17b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT").
2. Opisany we wniosku samochód jest samochodem osobowym w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT.
3. Samochód osobowy o jakim mowa we wniosku nie jest pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych.
4. Samochód jest wykorzystywany zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych.
5. Pracownik Wnioskodawcy korzysta z przedmiotowego samochodu.
6. Wnioskodawca nie prowadzi regulaminu użytkowania pojazdu w firmie.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż jest on uprawniony do zastosowania limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT do tej części opłat wynikających z umowy leasingu samochodu osobowego, które faktycznie ponosi Wnioskodawca (tj. w 40% miesięcznych opłat)?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zastosowania limitu o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT do tej części opłat wynikających z umowy leasingu, które faktycznie ponosi Wnioskodawca i w jakim zakresie faktycznie korzysta z samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu (tj. w 40 %). Jednocześnie Wnioskodawca w 60% (w ustalonym kluczu partycypowania w kosztach czynszu) oddaje w odpłatny najem w ramach prowadzonej j działalności gospodarczej przedmiotowy samochód osobowy spółkom powiązanym. W 60% zatem Wnioskodawca nie korzysta z przedmiotowego samochodu osobowego.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zastosowanie limitu o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w pełnej wysokości byłoby sprzeczne z celami przepisu, który limituje możliwość wrzucenia w ciężar kosztów podatkowych tychże opłat w stosunku do pomiotu, który faktycznie korzysta z przedmiotu leasingu.

Jeżeli Wnioskodawca w 60% nie korzysta z przedmiotu leasingu i jest on wynajmowany spółkom powiązanym, Wnioskodawca powinien zachować prawo zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych całość opłat w stosunku do 60% wartości opłat wynikających z umowy leasingu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a- 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało również potwierdzone w orzecznictwie sądowym. Przykładowo - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż spółka, która bierze w leasing auta osobowe i refakturuje ten koszt na swoje spółki zależne, może odliczać od przychodu pełne wydatki związane z leasingiem. Ograniczenia musi stosować ten, kto faktycznie korzysta z pojazdu (Wyrok WSA w Warszawie z 20.08.2020 r., III SA/Wa 2087/19, LEX nr 3084467).

Ze względu na to, że przepis jest adresowany do podmiotu, któremu przekazywany jest samochód (tj. leasingobiorca, najemca, dzierżawca itp.), a nie jest adresowany do podmiotu, który przekazuje samochód (tj. leasingodawca, wynajmujący, wydzierżawiający itp.) oraz warunkiem jego zastosowania jest spełnienie przez podatnika przesłanki ogólnej, wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przesłanki celowości poniesienia kosztów, uznać należy, w ocenie sądu, że ograniczenie w nim przewidziane dotyczy sytuacji faktycznego używania samochodu osobowego przez ten podmiot, a nie jedynie samej potencjalnej możliwości jego używania.

Jednocześnie - WSA w Warszawie odwołał się również do braku możliwości zastosowania limitu w odniesieniu do art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT.

Przyjęcie odmiennej wykładni spowodowałoby, że nie tylko leasingobiorca w sytuacji, takiej jak Wnioskodawca, czyli gdy nie używa (w części) lub nie korzysta z danego samochodu osobowego, gdyż przekazuje go za odpłatnością innemu podmiotowi za odpłatnością do używania (korzystania) innemu podmiotowi, musiałaby stosować ograniczenie przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.p., ale również podmiot faktycznie korzystający (używający) tego samochodu osobowego również musiałby stosować to ograniczenie. W przypadku całego łańcucha takich podmiotów (dokonujących podleasingu, podnajmu itd.), każdy z podmiotów stosowałby wskazane ograniczenie, przy jednoczesnym braku stosowania analogicznego ograniczenia po stronie przychodowej, co byłoby nieuzasadnione.

Jak wynika z raportu z konsultacji wskazanego projektu ustawy zmieniającej ustawę o CIT, w trakcie prac nad projektem została zgłoszona następująca uwaga: „Projektowane zmiany wprowadzają de facto podwójne ograniczenie w zaliczaniu do kosztów podatkowych wydatków związanych z samochodem osobowym w ramach transakcji leasingu, którego wartość przekracza 150 000 zł. W pierwszym etapie, ograniczeniu podlegają wydatki poniesione przez finansującego na zakup oddanego w leasing samochodu osobowego. Następnie ograniczeniu podlega wartość rat leasingowych ponoszonych przez korzystającego w odniesieniu do tego samego samochodu osobowego. W konsekwencji, ta sama wartość podlega podwójnemu wyłączeniu z kosztów podatkowych po obydwu stronach umowy leasingu. W przypadku, gdy samochód osobowy jest przedmiotem dalszego subleasingu lub podnajmu, ww. ograniczenie będzie stosowane kilkukrotnie w odniesieniu do tego samego samochodu (zob. str. 13 ww. Raportu z konsultacji). Uwaga ta została uwzględniona - wskazano bowiem, iż „Uwaga uwzględniona. Z uwagi na opisaną konsekwencję wprowadzenia limitu na poziomie korzystającego w projekcie zostanie przyjęte rozwiązanie wyłączające stosowanie limitu z art. 16 ust. 1 pkt 4 CIT do podmiotów prowadzących działalność leasingową oraz działalność w zakresie wynajmu samochodów osobowych (w przypadku których dochodzi do analogicznego skutku)".

Jak wynika z powyższego, w trakcie prac nad nowelizacją ustawy uznano, że kwestia wielokrotnego wyłączania z kosztów podatkowych nie powinna mieć miejsca. Wskazuje na to bowiem adnotacja, iż uwagę uznano za zasadną, co również powinno zostać uwzględnione w procesie wykładni wskazanego przepisu.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, do tej części opłat wynikających z umowy leasingu, które faktycznie ponosi Wnioskodawca i w jakim zakresie faktycznie korzysta z samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu (tj. w 40%). W pozostałej części Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia całości wydatków zgodnie z ogólną przesłanką z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w zakresie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawa o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z dniem 1 stycznia 2019 r., na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej: „ustawa zmieniająca”), wprowadzono nowe zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych m.in. z wykorzystywaniem samochodów osobowych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Ponadto, od 1 stycznia 2019 r. dodane zostały do ww. ustawy, m.in. przepisy z których wynika, że:

• poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5a ustawy o CIT);
• w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego (art. 16 ust. 5c ustawy o CIT);
  
  

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 17a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 cytowanej ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

Stosownie do art. 17b ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z powyższych przepisów wynika, że jeżeli zawarto umowę leasingu spełniającą wymienione wyżej warunki, to ponoszone na jej podstawie opłaty stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku i jego uzupełnienia, umowa leasingu spełnia warunki zawarte w art. 17b ustawy o CIT, to co do zasady, Wnioskodawca wydatki poniesione z tytułu leasingu będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto z wniosku wynika, że wartość samochodu osobowego, będącego przedmiotem umowy, przekracza 150.000 zł, czego konsekwencją jest konieczność zastosowania w niniejszej sprawie ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Z przedstawionego opisu sprawy i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego o wartości 480 000 zł brutto i jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego VAT w wysokości 50% od faktur wystawianych przez firmę leasingową w związku z zakupem samochodu. Samochód ten wykorzystywany jest zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych, ponadto samochód jest podnajmowany spółkom powiązanym. Czynsz, który jest płatny przez spółki powiązane jest ustalony jako 60% wartości miesięcznej raty leasingowej netto plus 50% VAT, którego Wnioskodawca nie ma prawa odliczyć.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy jest on uprawniony do zastosowania limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT do tej części opłat wynikających z umowy leasingu samochodu osobowego, które faktycznie ponosi Wnioskodawca (tj. w 40% miesięcznych opłat).

W odniesieniu do ww. przepisów zaznaczyć trzeba, że podmiotem ponoszącym opłaty wynikające z umów najmu samochodów osobowych jest Wnioskodawca, w związku z czym Wnioskodawca będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT.

Późniejsze oddawanie przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotowego samochodu osobowego w odpłatny najem spółkom powiązanym jest natomiast odrębną czynnością, dla której należy wywodzić odrębne skutki podatkowe. Oddawanie samochodów podmiotom trzecim nie zmienia w niniejszej sprawie faktu, że Wnioskodawca uiszcza opłaty z tytułu umów najmu samochodów.

Literalne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT nie pozwala na to, aby z faktu udostępniania samochodu osobowego w odpłatny najem spółkom powiązanym wywodzić tezy, że Wnioskodawca uprawniony jest do zastosowania limitu o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT tylko do tej części opłat wynikających z umowy leasingu, które faktycznie ponosi i w jakim zakresie faktycznie korzysta z samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu, tj. w 40%.

W uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159): „W projekcie zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytułu używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Obecnie korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowi preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta ma charakter wielopłaszczyznowy. Nie ogranicza się on bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana jest również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. (…) W tym zakresie projekt przewiduje odpowiednie rozciągnięcie ograniczenia stosowanego obecnie do odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego na inne formy korzystania z samochodu osobowego”.

Z powyższego uzasadnienia nie wynika uzależnienie zastosowania omawianego ograniczenia od faktu, czy podatnik „fizycznie” wykorzystuje samochód we własnej działalności gospodarczej, czy też w ramach działalności udostępnia go na rzecz innego podmiotu. Niewątpliwie, Spółka jest podmiotem najmującym samochodów osobowych na rzecz innych podmiotów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podsumowując, w ocenie organu nie można zaakceptować stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym zastosowanie limitu o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w pełnej wysokości byłoby sprzeczne z celami przepisu, który limituje możliwość wrzucenia w ciężar kosztów podatkowych tychże opłat w stosunku do pomiotu, który faktycznie korzysta z przedmiotu leasingu.

Bez znaczenia jest w tym przypadku kwestia, czy samochody są w dalszej kolejności oddawane do odpłatnego używania innym podmiotom.

Na marginesie wskazać należy, że zastosowanie limitu, wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT nie jest uzależnione od faktu, czy samochód osobowy wykorzystywany jest również na cele niezwiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Okoliczność ta istotna jest m.in. z punktu widzenia stosowania art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku WSA w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2087/19 należy zauważyć, że nie jest on wiążący dla tutejszego organu, bowiem dotyczy tylko konkretnej indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Podkreślić również trzeba, że przywołane powyżej orzeczenie jest nieprawomocne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.