Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.448.2021.1.AJB
z 2 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 czerwca 2021 r. (data wpływu 17 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dostawy towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego, w sytuacji gdy na tych towarach wykonywane będą usługi na terytorium kraju – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

17 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dostawy towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego, w sytuacji gdy na tych towarach wykonywane będą usługi na terytorium kraju.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT oraz jest zarejestrowanym podmiotem jako podatnik VAT-UE.

Firma tj. Klient będący Kontrahentem unijnym, który będzie nabywcą towarów od Spółki będzie podatnikiem podatku od wartości dodanej, będzie posiadał ważny i właściwy numer identyfikacyjny, nadany w tym kraju dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, który poda Wnioskodawcy. Kontrahent ten nie będzie zarejestrowany do polskiego VAT.

Spółka zamierza sprzedać swój towar Kontrahentowi - Firmie z Unii Europejskiej -podatnikowi VAT UE. Będzie to m.in. materiał obiciowy, materiał pikowany, który jest półproduktem m.in. do produkcji mebli.

Z informacji uzyskanych od unijnego Kontrahenta - nabywcy towaru oraz z umowy, którą Wnioskodawca zamierza zawrzeć z tym Kontrahentem, a któremu Spółka zamierza sprzedać towar wynika, że na terytorium Polski ze sprzedawanego towaru będą wykonywane, na zlecenie zamawiającego hamaki, meble tapicerowane lub materace. Wyroby te będą wytwarzane w 100% - z towaru zakupionego od Spółki lub w niektórych przypadkach materiał zakupiony od Spółki będzie łączony z materiałami, zakupionymi od innych firm. Zakupiony przez Firmę Kontrahenta (nabywcy) towar zostanie zatem przewieziony początkowo do polskiej firmy, która na zlecenie tego Kontrahenta unijnego wykona z niego te wyroby, tj.: hamaki, meble tapicerowane, materace. Następnie wyroby te będą wysłane partiami (wywożone) do Kontrahenta z Unii Europejskiej. Przekazując towar do przerobu Wnioskodawca będzie w posiadaniu specyfikacji ładunku odnośnie towarów będących przedmiotem WDT. Wnioskodawca uzyska jednocześnie stosowne oświadczenie od firmy polskiej dokonującej przerobu, że po wykonaniu na nich usługi towary w całości zostaną wywiezione z terytorium kraju. Po dokonanym przerobie w kraju, wyroby będą wywożone do Unii Europejskiej na koszt Kontrahenta unijnego.

W momencie sprzedaży towaru Spółka wystawi fakturę za towar dla Klienta, tj. Kontrahenta (X) podającego wystawcy numer VAT UE, z określonym terminem płatności, jednak nie dłuższym niż 60 dni.

Wnioskodawca złoży deklarację podatkową. W deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów wykaże, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wnioskodawca zadba o to, aby składając informacje podsumowujące o dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, nie wystąpiły przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług, niedające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.

Potwierdzeniem wywozu towaru z Polski będzie list przewozowy CMR, wystawiany przez przewoźnika przewożącego towar od firmy dokonującej przerobu do klienta w Unii Europejskiej (Dokument CMR zostanie udostępniony Spółce przez firmę dokonującą ostatecznego wywozu towarów z Polski do Unii). Spółka chce, by dokument CMR zawierał:

• informację dotyczącą asortymentu i ilości wywożonego towaru (tzw. specyfikacja towaru),
  

• potwierdzenie odbioru towaru,
  

• numer faktury dokumentującej sprzedaż przez Spółkę, który na dokumencie CMR podaje podwykonawca (firma dokonująca ostatecznego wywozu z terytorium kraju).
  
  

W przypadku wywozu towaru bezpośrednio przez nabywcę przy użyciu własnego środka transportu lub osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy nabywca będzie zobowiązany do dostarczenia dokumentu - pisemnego oświadczenia, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy z którego będą wynikały:

• dane nabywcy tych towarów (nazwę, imię i nazwisko, adres),
  

• adres, pod który będą przewożone towary - miejsce przybycia towarów,
  

• specyfikacja sztuk ładunku,
  

• potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę w miejscu innym niż terytorium kraju,
  

• ewentualnie rodzaj oraz numer rejestracyjny pojazdu, którym były przewożone towary,
  

• datę sporządzenia oświadczenia przez nabywcę (kontrahenta unijnego).
  
  

Kontrahent unijny - Nabywca będzie zobligowany umową do dostarczenia sprzedawcy ww. pisemnego oświadczenia, do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Dodatkowo Wnioskodawca zastrzeże sobie w umowie prawo żądania innych dowodów potwierdzających wysyłkę towaru za granicę w postaci np. polis na ubezpieczenie towaru w transporcie, potwierdzeń odbioru przez magazyn kontrahenta unijnego np. w postaci dowodów PZ, lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów, ewentualnie korespondencję z kontrahentem dotyczącą transportu itp.

W toku procesu wykonywania usług na towarach przekazywanych do polskiego podmiotu tj. usług na rzeczowym majątku ruchomym ilość towaru wywożonego po wykonaniu usługi może się różnić od ilości dostarczonego do przerobu towaru z uwagi na tzw. odpad poprodukcyjny, czyli np. skrawki materiałów pozostające po wykrojeniu potrzebnych do produkcji danego wyrobu (mebla) tkanin. Oznacza to, że ilość sprzedanych towarów (materiałów) w metrach może się różnić od ilości materiału w wyrobie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisaną dostawę towarów można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz zastosować stawkę podatku w wysokości 0% dla dostawy towarów na rzecz kontrahenta unijnego, w sytuacji gdy podmiot trzeci na terenie kraju wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym?
2. Czy w sytuacji, gdy w wyniku wykonanej usługi na rzeczowym majątku ruchomym, ilość wywiezionego towaru nie będzie w naturalny sposób odpowiadała ilości dostarczonych przez Wnioskodawcę tkanin, przez co część sprzedanego przez Wnioskodawcę towaru (tkanin), nie zostanie wywieziona z terytorium kraju do kraju unijnego wskazanego przez Kontrahenta, dostawca jest zobowiązany do ustalenia ilości towaru, który uległ zniszczeniu i następnie skorygować fakturę dostawy w części, która dotyczy tego materiału, surowców i opodatkować tę dostawę krajową stawką podatku VAT w wysokości 23 %?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54 poz. 535, tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z powyższej regulacji wynika, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na niego prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Dokonanie dostawy towarów następuje zatem z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 wyjaśnił, co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów Trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności" w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się zatem wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Dlatego Kontrahent realizując swoje prawa dokonuje dyspozycji, aby Wnioskodawca przekazał nabyty towar do podmiotu trzeciego na potrzeby wykonania z użyciem tego towaru usługi (funkcjonujących w obrocie prawnym jako usługi na ruchomym majątku rzeczowym). Usługi te z założenia prowadzą do przekształcenia cech towarów będących ich przedmiotem (powierzonych przez zleceniodawcę, w tym przypadku Kontrahenta unijnego, a więc niestanowiących własności podmiotu świadczącego usługę) po to, by nadać im nową postać, czy wręcz wytworzyć z nich nowy towar - zgodnie z jego zamówieniem.

W przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej musi się ona odbywać z terytorium kraju (tzn. z Polski) i ma być dokonywana przez polskiego (tj. zarejestrowanego w Polsce) podatnika.

Dla potraktowania danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy konieczny jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, a więc faktyczne przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego w związku z nabyciem tego towaru.

Dodatkowo, z § 7 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2020 r., poz. 527 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem wynika, że obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jednocześnie § 7 ust. 2 rozporządzenia określa warunki, które musi spełnić podatnik dokonujący dostawy towarów (dostawca), do skorzystania z obniżonej stawki VAT. Należą do nich następujące obowiązki podatnika:

• posiadanie rejestracji jako podatnik VAT UE;
  

• przekazanie nabytych przez podatnika podatku od wartości dodanej, towarów podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym;
  

• złożenie deklaracji podatkowej, w której podatnik wykazuje tę dostawę materiałów, surowców nabytych przez podatnika podatku od wartości dodanej;
  

• otrzymanie zapłaty na rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru; otrzymanie zapłaty w terminie późniejszym uprawnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego;
  

• posiadanie dokumentów, z których wynika, że towary przekazywane podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym, zostaną po wykonaniu tych usług wywiezione z terytorium kraju.
  
  

Wskazany przepis nie zawiera w swojej treści żadnych wymogów co do terminu wykonania usługi na rzeczowym majątku ruchomym oraz terminu wywiezienia przetworzonych towarów z terytorium kraju.

W zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki podatku w wysokości 0% zastosowanie mają:

1. Przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. Rozporządzenie to ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, również i w Polsce.
2. Przepisy art. 41 i 42 ustawy VAT.
   
   

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa ust. 3 lit. a, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b, potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
      
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
         
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
   Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
   
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1
   
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów:
      
   2. następujące dokumenty:
      1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
         
      2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
         
      3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
   
   Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
   
   

W przypadku niespełnienia warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem 2018/1912 Wnioskodawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

W świetle art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

• podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
  

• podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
  

• podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
  

• w przypadku gdy wywóz dokonywany jest przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik powinien posiadać dokument zawierający co najmniej: imiona i nazwiska lub nazwy oraz adresy siedziby działalności gospodarczej sprzedawcy i nabywcy, adres pod który są przewożone towary, określenie towarów i ich ilości, potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę, rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary,
  

• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
  
  

Planowane przez Kontrahenta unijnego zlecenie wybranemu przez niego wykonawcy usługi wykonania tzw. "usług na ruchomym majątku rzeczowym" czyli materiałach zakupionych od Wnioskodawcy, obejmujących m.in. wykonanie mebli, hamaków i innych wyrobów użytkowych, spełnia przesłanki określone przez przepisy podatkowe. W konsekwencji dostawa materiałów (towarów) do wykonania ww. usługi może być opodatkowana stawką VAT w wysokości 0%.

Ad.2.

W toku wykonywania usługi na rzeczowym majątku ruchomym przez wykonawcę usługi na terytorium kraju możliwa jest sytuacja, że część surowców ulegnie zniszczeniu w wyniku krojenia materiału na części zużyte np. do produkcji mebli czy innych wyrobów, czy na ewentualne skazy na materiale. Jest to skutek naturalnych procesów związanych z procesem produkcji - uzyskany w procesie wyrób gotowy będzie zawierał tylko część materiału, z którego wykrojono element potrzebny do jego produkcji, tym samym część sprzedanego przez Wnioskodawcę materiału nie zostanie wywieziona z terytorium kraju do innego kraju unijnego i tu kontrola nad tym procesem i wielkością odpadu nie będzie możliwa po stronie Wnioskodawcy.

W przepisach podatkowych nie ma regulacji prawnych, które przewidują obowiązek szczegółowego rozliczenia ,że część materiału uległa zniszczeniu, obowiązku ustalenia ilości materiału, który uległ zniszczeniu, pozostaje jako odpad itp.

Ww. rozporządzenie, które określa warunki, które należy spełnić, aby dostawa wskazana w § 7 mogła zostać opodatkowana stawką VAT w wysokości 0% nie nakłada na dostawcę poza uzyskaniem oświadczenia wykonawcy usługi, obowiązku dalszego monitorowania losu materiałów, surowców będących przedmiotem dostawy, a w szczególności sprawdzania i potwierdzenia czy w całości został on wywieziony z terytorium kraju po wykonaniu usługi.

Należy też założyć, że naturalną konsekwencją usługi na rzeczowym majątku ruchomym, może być zniszczenie części surowców, materiałów (odpady, braki). Jest to zatem ryzyko technologiczne (produkcyjne), którym nie został obciążony dostawca (tu: Wnioskodawca) biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy. Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty wystawione przez podmiot trzeci wykonujący usługi na ruchomym majątku rzeczowym, które będą potwierdzały, że materiały (towary) te zostaną wywiezione jako element wyrobu gotowego.

Natomiast i tak w sytuacji, gdyby doszło do częściowego zniszczenia (i część przekazanego do przerobu materiału stanowiłaby odpad) powstały w czasie wykonywania usługi, to jest to okoliczność, która nie dyskwalifikuje dostawy tego materiału, w zakresie opodatkowania stawką VAT 0% i nie powoduje konieczności korekty faktury dokumentującej dostawę i opodatkowania dostawy zniszczonego materiału, stawką VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy wskazać, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy rozumiana jest przez ustawodawcę jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza bowiem wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każda inna transakcja, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Dokonanie dostawy towarów następuje zatem z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Natomiast wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 wyjaśnił, co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. W orzeczeniu tym wskazano, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów Trybunał posłużył się zatem terminem przeniesienia „własności” w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zatem „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2- 8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Jeżeli zatem wywóz towarów z terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
      
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
         
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
   Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
   
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
   
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
      
   2. następujące dokumenty:
      1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
         
      2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
         
      3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
   
   

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Stosownie do art. 42 ust. 1a ustawy stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub
2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

-chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

–z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Ponadto na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2020 r., poz. 527, z późn. zm.), obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Stosownie do § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia przepis ust. 1 stosuje się, pod warunkiem że podatnik dokonujący dostawy towarów:

1. składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
2. przekaże, nabyte przez podatnika podatku od wartości dodanej, towary podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym;
3. wykaże w deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów;
4. otrzyma zapłatę na rachunek bankowy w terminie 60 dni od dnia wydania towaru; otrzymanie zapłaty w terminie późniejszym uprawnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego;
5. posiada dokumenty, z których wynika, że towary przekazywane podmiotowi, który wykonuje usługi na rzeczowym majątku ruchomym, zostaną po wykonaniu tych usług wywiezione z terytorium kraju.
   
   

Zatem przy spełnieniu wszystkich warunków wskazanych w § 7 ust. 2 rozporządzenia z dnia 25 marca 2020 r. stawka podatku w wysokości 0% znajduje zastosowanie w stosunku do dostawy towarów nabywanych przez podatnika podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w przypadku gdy towary te są przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do wywozu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione we wniosku oraz wątpliwości Wnioskodawcy należy zauważyć, że pojęcie „świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. W przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym są one wykonywane na rzeczach ruchomych należących do nabywcy usługi.

Należy jeszcze raz podkreślić, że cytowane wyżej przepisy rozporządzenia w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych, przewidują – po spełnieniu przewidzianych w nich warunków – możliwość zastosowania stawki podatku 0% dla szczególnego rodzaju wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, tj. w związku z zaistnieniem specyficznej sytuacji, gdy dostarczane towary są jednocześnie przeznaczone do wykonania na nich usług na rzeczowym majątku ruchomym na terytorium kraju, a następnie do ich wywozu na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie dostarczał m.in. materiał obiciowy, materiał pikowany, który jest półproduktem m.in. do produkcji mebli do wskazanego przez Kontrahenta podmiotu wykonującego na terytorium Polski ze sprzedawanego towaru na zlecenie zamawiającego hamaki, meble tapicerowane lub materace. Wyroby te będą wytwarzane w 100% - z towaru zakupionego od Spółki lub w niektórych przypadkach materiał zakupiony od Spółki będzie łączony z materiałami, zakupionymi od innych firm. Następnie produkty powstałe z ww. materiałów będą wysłane partiami (wywożone) do Kontrahenta z Unii Europejskiej. Przekazując towar do przerobu Wnioskodawca będzie w posiadaniu specyfikacji ładunku odnośnie towarów będących przedmiotem WDT. Wnioskodawca uzyska jednocześnie stosowne oświadczenie od firmy polskiej dokonującej przerobu, że po wykonaniu na nich usługi towary w całości zostaną wywiezione z terytorium kraju. Po dokonanym przerobie w kraju, wyroby będą wywożone do Unii europejskiej na koszt Kontrahenta unijnego. W momencie sprzedaży towaru Spółka wystawi fakturę za towar dla Klienta, tj. Kontrahenta (X) podającego wystawcy numer VAT UE, z określonym terminem płatności, jednak nie dłuższym niż 60 dni. Wnioskodawca złoży deklarację podatkową. W deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej za okres, w którym wystawił fakturę stwierdzającą dokonanie dostawy towarów wykaże, tę dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Wnioskodawca zadba o to, aby składając informacje podsumowujące o dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, nie wystąpiły przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług, niedające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw. Potwierdzeniem wywozu towaru z Polski będzie list przewozowy CMR, wystawiany przez przewoźnika przewożącego towar od firmy dokonującej przerobu do klienta w Unii Europejskiej. W przypadku wywozu towaru bezpośrednio przez nabywcę przy użyciu własnego środka transportu lub osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy nabywca będzie zobowiązany do dostarczenia dokumentu - pisemnego oświadczenia, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działająca na rzecz nabywcy z którego będą wynikały:

• dane nabywcy tych towarów (nazwę, imię i nazwisko, adres),
  

• adres, pod który będą przewożone towary - miejsce przybycia towarów,
  

• specyfikacja sztuk ładunku,
  

• potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę w miejscu innym niż terytorium kraju,
  

• ewentualnie rodzaj oraz numer rejestracyjny pojazdu, którym były przewożone towary,
  

• datę sporządzenia oświadczenia przez nabywcę (kontrahenta unijnego).
  
  

Kontrahent unijny - Nabywca będzie zobligowany umową do dostarczenia sprzedawcy ww. pisemnego oświadczenie, do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa. W toku procesu wykonywania usług na towarach przekazywanych do polskiego podmiotu tj. usług na rzeczowym majątku ruchomym ilość towaru wywożonego po wykonaniu usługi może się różnić od ilości dostarczonego do przerobu towaru z uwagi na tzw. odpad poprodukcyjny, czyli np. skrawki materiałów pozostające po wykrojeniu potrzebnych do produkcji danego wyrobu (mebla) tkanin. Oznacza to, że ilość sprzedanych towarów (materiałów) w metrach może się różnić od ilości materiału w wyrobie.

Tym samym należy stwierdzić, że w opisanej sprawie w momencie wydania towarów przez Wnioskodawcę podmiotowi trzeciemu na terytorium kraju, dokonującemu procesu uszlachetnienia – wskazanemu przez Kontrahenta, będzie dochodziło do dostawy towarów, a następnie po wykonaniu na nich usług w wyniku tej dostawy będzie następował wywóz towarów na terytorium innego kraju Unii Europejskiej. Tym samym, ww. dostawa dokonywana na rzecz Kontrahenta będzie stanowiła dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca w ramach dostawy towarów na rzecz Kontrahenta z innego kraju Unii Europejskiej, będącego podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w swoim kraju – będzie najpierw przekazywał te towary na terenie Polski celem wykonania na nich usług na ruchomym majątku rzeczowym kontrahenta, a następnie towary te będą wywożone na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, to Zainteresowany (zarejestrowany jako podatnik VAT UE) przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z § 7 ust. 2 powołanego rozporządzenia, będzie miał prawo uznać dostawę na rzecz Kontrahenta jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosować stawkę podatku VAT 0% na podstawie posiadanych dokumentów, o których mowa we wniosku.

Natomiast okoliczność, że w wyniku wykonanej usługi na towarach (ww. materiałach) przekazywanych do podmiotu na terytorium Polski część z nich ulegnie zniszczeniu (tzw. odpad poprodukcyjny, czyli np. skrawki), nie może powodować u Wnioskodawcy obowiązku korekty wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz opodatkowania tej różnicy jako krajowej dostawy towarów. Powyższe będzie wynikało bowiem z istoty procesu usług uszlachetniania wykonanych na towarach przez podmiot trzeci na zlecenie Kontrahenta – właściciela tych towarów, celem doprowadzenia towarów do postaci zgodnej z zamówieniem, tj. powstania hamaków, mebli tapicerowanych lub materacy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.