Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.197.2021.2.KP
z 28 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2021 r. (data wpływu 22 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 21 maja 2021 r. (data wpływu 21 maja 2021 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X zwany dalej „Wnioskodawcą” prowadzi działalność gospodarczą wpisaną do CEIDG, używając nazwy (…). Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec, jednakże jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z art. 3 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu – obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Do Wnioskodawcy znajduje zastosowanie nieograniczony obowiązek podatkowy, gdyż jest on osobą fizyczną posiadającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej „Ustawą o PDOF”.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnień podmiotowych wynikających z art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy zgodnie z wpisem do CIDG jest m.in.: Działalność agencji reklamowych (73.11.Z). Podklasa ta obejmuje:

• kompleksowe projektowanie i realizowanie kampanii reklamowych poprzez:
  • projektowanie, planowanie i umieszczanie reklam w mediach drukowanych, radiu, telewizji, Internecie oraz innych mediach,
  • projektowanie, planowanie i umieszczanie reklam zewnętrznych, w formie bilbordów, paneli, gablot, balonów i sterowców reklamowych, wystawach okiennych, reklam na samochodach i autobusach itp.,
  • dystrybucję i doręczanie prospektów i próbek reklamowych,
  • tworzenie stoisk oraz innych konstrukcji i miejsc wystawowych,
• prowadzenie kampanii reklamowych i pozostałe usługi reklamowe mające na celu przyciągnięcie lub zatrzymanie klientów, np. poprzez:
  • promocję wyrobów,
  • marketing bezpośredni,
  • doręczanie i zamieszczanie prospektów i próbek reklamowych oraz bezpośrednią reklamę korespondencyjną,
• doradztwo marketingowe.
  
  

Wnioskodawca zna specyfikę niemieckiego rynku motoryzacyjnego, którą poznał na bazie dotychczasowych doświadczeń zawodowych, w szczególności jego mechanizmy rządzące marketingiem i możliwe do wykorzystania w tym obszarze narzędzia marketingowe.

Wnioskodawca zamierza podjąć działalność obejmującą wykorzystanie motosportu w odpłatnym świadczeniu usług obejmujących działania marketingowe mające na celu budowanie wizerunku firm klientów, w szczególności z branży motoryzacyjnej.

Działalność ta obejmować będzie odpłatne świadczenie usług, które opisane są w dalszej części opisu stanu faktycznego, a składnikiem majątkowym, który będzie niezbędny do ich świadczenia jest samochód wyścigowy stanowiący „wejściówkę” do profesjonalnych wyścigów samochodowych.

Samochód ten będzie narzędziem do realizacji przychodów z działalności gospodarczej poprzez m.in użycie samochodu jako nośnika reklamy zleconej przez reklamodawcę.

Samochód ten nie będzie posiadał homologacji do uczestnictwa w ruchu publicznym. Będzie miał natomiast wszelkie wymagane certyfikaty pozwalające na uczestnictwo w profesjonalnych wyścigach.

Według założeń Wnioskodawcy przewidywany okres używania tego samochodu będzie wynosił 5 lat.

Zakup samochodu Y zostanie sfinalizowany w miesiącu marcu 2021 r. Zaliczka w wysokości (…) EUR została wpłacona sprzedawcy, tj. (…) w dniu 18.12.2020 r. Cena auta to (…) EUR netto. Auto będzie garażowane i serwisowane w (…) w Austrii (w sezonie 2021 w Austrii, z możliwością zmiany lokalizacji garażowania w następnych sezonach).

Założenia biznesowe przedsięwzięcia realizowanego w ramach działalności gospodarczej przedstawiają się jak niżej:

A.

Z uwagi na ogromny zasięg marketingowego oddziaływania serii wyścigowych Z zostały one wybrane jako miejsce i sposób dotarcia do klientów firm zainteresowanych rozwojem swoich firm, szczególnie na rynkach Holandii, Niemiec, Czech, Austrii, Słowacji, ale także na rynku polskim.

Założeniem jest sprzedaż zainteresowanym podmiotom gospodarczym powierzchni reklamowych na samochodzie będącym własnością Wnioskodawcy. Cennik takich usług obejmuje jednocześnie wykorzystanie powierzchni reklamowych kombinezonu kierowcy.

Wnioskodawca ma zamiar sprzedać pozostałą część powierzchni reklamowych firmom motoryzacyjnym polskim lub zagranicznym co w skali roku będzie według szacunków stanowiło dochód w wysokości około 50.000 EUR.

B.

Dodatkową ofertą usług dla reklamodawców będzie możliwość, odrębnie płatnych, prezentacji samochodu w czasie targów i innych imprez branżowych. Odpłatność za takie prezentacje zależna jest od miejsca prezentacji, długości eventu itp.

C.

Reklamodawcy będą też mieli możliwość wykorzystywania auta w ramach akcji eventowych krajowych i zagranicznych organizowanych przez Wnioskodawcę.

Akcje eventowe będą obejmować :

• szkolenia jazdy dla przedstawicieli firm organizowane jako pakiety obejmujące:
  • transport,
  • zakwaterowanie na miejscu,
  • wyżywienie,
  • jazda jako kierowca lub pasażer,
  • zwiedzanie padoku, jeśli będzie taka możliwość,
  • jazda z gwiazdą motosportu.
  
  

Cennik jazd w czasie np. „tracking days” to kwoty w granicach 7.000 - 10.000 EUR za 300 km na osobę dziennie z czego koszty stanowią 80%. Pełna odpłatność za udział w „tracking days” lub podobnych imprezach uzyskiwana przez Wnioskodawcę jest trudna do dokładnego oszacowania z uwagi na czynniki determinujące tą odpłatność takie jak: konkretny tor, ilość dni, destynacja czy poziom innych usług oferowanych przez Wnioskodawcę w ramach pakietu.

D.

Wnioskodawca będzie również, odpłatnie, oferował coaching (trenowanie) kierowców wyścigowych oraz turnusy i sesje w zakresie szkolenia z jazdy. Odbywać się to będzie na podstawie umów długo i krótko-terminowych zarówno na torach krajowych, jak i zagranicznych. Działalność coachingowa obejmowała będzie m.in. planowanie kariery młodych adeptów motosportu, analizę wyników, planowanie startów czy szkolenia na profesjonalnych symulatorach połączonych z analizą telemetrii.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielono odpowiedzi na następujące pytania.

Czy Wnioskodawca prowadzi również działalność gospodarczą w innym zakresie niż usługi marketingowe i reklamowe, jeśli tak – należy wskazać, jaki to jest jeszcze zakres?

Tak, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w innym zakresie. Są to usługi doradcze i consultingowe, do czasu przed pandemią były również usługi noclegowe, które ze względu na sytuację zostały zawieszone, a obiekt noclegowy sprzedany.

Czy z uczestnictwa w wyścigach Wnioskodawca będzie uzyskiwał przychody; jeżeli tak – to z jakiego dokładnie tytułu będą to przychody, czy ich podstawę będą stanowić umowy zawierane z organizatorami tych wyścigów?

Tak, będzie uzyskiwał przychody. Udział w serii wyścigów zawsze wiąże się z podpisaniem Umowy z organizatorem serii. Tak więc przychody związane np. z użyczeniem samochodu na wyścig bądź reklamą na samochodzie wynikają z pierwotnej Umowy na start w serii wyścigów, zawartej przez Wnioskodawcę z organizatorem. Możliwe są ponadto dochody wynikające z użyczenia samochodu na eventy organizowane poza serią wyścigów jakkolwiek mogą one być organizowane przez stajnię wyścigową, która jest organizatorem serii wyścigowej. Eventy te nie wynikają z umowy na udział w serii wyścigowej.

Czy z akcji marketingowych i reklamowych, w których będzie wykorzystywany samochód wyścigowy Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie czerpał dodatkowe przychody, czy wykorzystanie tego samochodu w akcjach marketingowych i reklamowych kontrahentów będzie miało wpływ na cenę (wysokość przychodów) za świadczone przez Wnioskodawcę usługi?

Tak. Z akcji marketingowych i reklamowych, w których będzie wykorzystywany samochód wyścigowy, Wnioskodawca będzie czerpał dodatkowe przychody oraz wykorzystanie samochodu w akcjach marketingowych i reklamowych kontrahentów będzie miało wpływ na cenę za świadczone przez Wnioskodawcę usługi.

Kto decyduje i w jaki sposób, że w danej akcji marketingowej i reklamowej będzie wykorzystywany samochód wyścigowy Wnioskodawcy?

Decyduje klient „zamawiający usługę reklamową" na podstawie dwustronnych uzgodnień, ale musi się to mieścić w ramach dopuszczalnych przez organizatora serii wyścigów. Decyzja klienta musi być zgodna z zawartymi przez Wnioskodawcę umowami na udział w seriach wyścigowych.

Czy kontrahenci, dla których w ich akcjach marketingowych i reklamowych będzie wykorzystywany samochód wyścigowy Wnioskodawcy, prowadzą działalność gospodarczą w zakresie szeroko rozumianego przemysłu samochodowego, motoryzacyjnego?

Tak. Kontrahenci związani z branżą motoryzacyjna są pierwszą grupą docelową dla Wnioskodawcy ale nie jest wykluczone nawiązanie relacji biznesowych z zupełnie innymi branżami.

Czy umowy zawierane z klientami w zakresie wykorzystania samochodu wyścigowego Wnioskodawcy w ich akcjach marketingowych i reklamowych stanowią/nie stanowią umów sponsoringu?

Umowy zawierane z klientami w zakresie wykorzystania samochodu wyścigowego wnioskodawcy w ich akcjach marketingowych i reklamowych nie stanowią umów sponsoringu.

Czy samochód wyścigowy będący przedmiotem wniosku nie będzie samochodem osobowym w rozumieniu art. 5a pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, ze zm.)?

Samochód wyścigowy nie będzie samochodem osobowym, gdyż samochód opisany we wniosku (w opisie stanu faktycznego) nie jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, a w konsekwencji nie spełnia definicji samochodu osobowego zawartej w art. 5a pkt 19a Ustawy o PDOF.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy samochód wyścigowy opisany w opisie stanu faktycznego, będzie stanowił środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 Ustawy o PDOF, którego amortyzacja będzie kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 8 Ustawy o PDOF?

Zdaniem Wnioskodawcy, samochód wyścigowy opisany w opisie stanu faktycznego będzie stanowił środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 Ustawy o PDOF, a jego amortyzacja będzie kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 8 Ustawy o PDOF.

Zgodnie z 22a ust. 1 Ustawy o PDOF amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątkowy opisany w opisie stanu faktycznego stanowić będzie własność podatnika, gdyż w miesiącu marcu nabyty zostanie od firmy będącej licencjonowaną stajnią wyścigową, co zostało opisane w opisie stanu faktycznego. Będzie on kompletny i zdatny do użytku, a zdatność do zamierzonego sposobu użytkowania potwierdzać będą wszelkie wymagane certyfikaty pozwalające na uczestnictwo w profesjonalnych wyścigach.

Samochód ten zdaniem podatnika nie będzie środkiem transportu, o którym mowa w pkt 2 cytowanego powyżej przepisu ze względu na brak możliwości poruszania się nim po drogach publicznych (nie będzie posiadał homologacji do uczestnictwa w ruchu publicznym), jednakże będzie „innym przedmiotem” wymienionym w pkt 3 wymienionego przepisu.

Według założeń Wnioskodawcy opisanych w opisie stanu faktycznego, przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok.

W opisie stanu faktycznego przedstawiono sposób wykorzystania samochodu przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a zatem w tym zakresie wymóg przepisu art. 22a ust. 1 Ustawy o PDOF, również będzie spełniony.

Reasumując, zdaniem podatnika samochód wyścigowy opisany w opisie stanu faktycznego będzie stanowił środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 Ustawy o PDOF, a dokonywane od tego środka trwałego zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 odpisy amortyzacyjne stanowić będą koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 8 Ustawy o PDPF.

Przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów Wnioskodawca nie będzie uwzględniał postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b Ustawy o PDOF, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł, gdyż samochód opisany w opisie stanu faktycznego nie jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, a w konsekwencji nie spełnia definicji samochodu osobowego zawartej w art. 5a pkt 19a Ustawy o PDOF (analogiczne stanowisko w tej kwestii wynika z Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, 10 lutego 2016 r. znak: ILPB1/4511-1-1477/15-4/AK)

Zdaniem Wnioskodawcy bez znaczenia dla prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22a ust. 1 Ustawy o PDOF, pozostaje fakt opisany w opisie stanu faktycznego, że samochód ten będzie garażowany poza terenem Rzeczypospolitej Polskiej (w sezonie 2021 w (…), z możliwością zmiany lokalizacji garażowania w następnych sezonach), gdyż jak podano w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca zgodnie z art. 3 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu – obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zyski przedsiębiorstwa są zgodnie z umową między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podlegały będą opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• został właściwie udokumentowany;
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.
  
  

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Treść art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 22a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Środek trwały spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji.

Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Warunek kompletności i zdatności do użytku to zatem jednocześnie faktyczna oraz prawna możliwość funkcjonowania danego środka trwałego.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 908 i 1086),
2. 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
   
   

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. działalność agencji reklamowych, ponadto Wnioskodawca świadczy również usługi doradcze i consultingowe. Wnioskodawca zakupił samochód wyścigowy, który będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Działalność ta będzie obejmować odpłatne świadczenie usług przez użycie samochodu wyścigowego, jako nośnika reklamy zleconej przez reklamodawcę.

Jak wskazał Wnioskodawca, założeniem ww. działalności jest sprzedaż zainteresowanym podmiotom gospodarczym powierzchni reklamowych na samochodzie będącym własnością Wnioskodawcy. Cennik takich usług obejmuje jednocześnie wykorzystanie powierzchni reklamowych kombinezonu kierowcy. Wnioskodawca ma zamiar sprzedać pozostałą część powierzchni reklamowych firmom motoryzacyjnym polskim lub zagranicznym. Dodatkową ofertą usług dla reklamodawców będzie możliwość, odrębnie płatnych, prezentacji samochodu w czasie targów i innych imprez branżowych. Reklamodawcy będą też mieli możliwość wykorzystywania auta w ramach akcji eventowych krajowych i zagranicznych organizowanych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie również, odpłatnie, oferował coaching (trenowanie) kierowców wyścigowych oraz turnusy i sesje w zakresie szkolenia z jazdy. Odbywać się to będzie na podstawie umów długo i krótko-terminowych zarówno na torach krajowych, jak i zagranicznych. Z akcji marketingowych i reklamowych, w których będzie wykorzystywany samochód wyścigowy, Wnioskodawca będzie czerpał dodatkowe przychody. Wykorzystanie samochodu w akcjach marketingowych i reklamowych kontrahentów będzie miało wpływ na cenę za świadczone przez Wnioskodawcę usługi. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że samochód wyścigowy nie będzie samochodem osobowym, gdyż samochód nie jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, a w konsekwencji nie spełnia definicji samochodu osobowego. Według założeń Wnioskodawcy przewidywany okres używania tego samochodu będzie wynosił 5 lat.

Wątpliwość Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych budzi fakt, czy samochód wyścigowy będzie stanowił środek trwały, a tym samym czy odpisy amortyzacyjne od ww. samochodu Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450 ze zm.): przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Stosownie do art. 2 pkt 31 ww. ustawy: przez pojazd rozumie się środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane, z wyjątkiem urządzenia wspomagającego ruch.

Pojazd silnikowy to pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru, pojazdu szynowego, roweru, wózka rowerowego, hulajnogi elektrycznej, urządzenia transportu osobistego i wózka inwalidzkiego (art. 2 pkt 32 ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Z kolei w świetle regulacji art. 2 pkt 1 cyt. ustawy, droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, ruchu osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Zgodnie z art. 2 pkt 16 ustawy Prawo o ruchu drogowym: strefa zamieszkania to obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Art. 2 pkt 16a ww. ustawy stanowi, że: strefa ruchu to obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje że: samochód osobowy to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W świetle powołanych powyżej definicji, warunkiem uznania nabytego samochodem rajdowego za pojazd samochodowy lub samochód osobowy jest uznanie go w pierwszej kolejności za pojazd w świetle przepisów tej ustawy. Aby samochód rajdowy był uznany za pojazd musi spełniać dwie cechy:

• być środkiem transportu,
• być przeznaczonym do poruszania się po drodze (lub strefie ruchu w rozumieniu art. 2 pkt 16a ustawy Prawo o ruchu drogowym), przy czym powinna to być droga w rozumieniu art. 2 ust. 1 ww. ustawy.
  
  

Jak wskazał Wnioskodawca, nabyty samochód będzie przeznaczony wyłącznie do udziału w wyścigach. Samochód ten nie będzie posiadał homologacji do uczestnictwa w ruchu publicznym.

Zatem nie można uznać, że przedmiotowy samochód wyścigowy będzie przeznaczony do poruszania się po drodze w ustawowym rozumieniu drogi lub strefie ruchu lub strefie zamieszkania w rozumieniu art. 2 pkt 16 i 16a ww. ustawy. Zatem skoro będzie on przeznaczony do użytku wyłącznie na torach wyścigowych, niebędących drogami ani strefami zamieszkania bądź strefami ruchu w rozumieniu przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym, to tym samym nie jest pojazdem w rozumieniu art. 2 pkt 31 tej ustawy, a w konsekwencji nie jest też ani pojazdem silnikowym w rozumieniu art. 2 pkt 32 ww. ustawy czy też pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ww. ustawy.

Tym samym, w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż regulacja ta odnosi się do zagadnienia podatkowego związanego z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Zatem mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że samochód wyścigowy w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spełnia wszystkie ustawowe przesłanki uznania go za środek trwały.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że samochód wyścigowy może stanowić środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że dokonywane od samochodu wyścigowego odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. działalności.

Reasumując – samochód wyścigowy, będzie stanowił środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego odpisy amortyzacyjne będą kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 8 ww. ustawy.

Ponadto w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.