Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.153.2021.4.RST
z 6 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2021 r. (data wpływu 22 marca 2021 r.) uzupełnionym w dniu 17 czerwca 2021 r. (data wpływu 23 czerwca 2021 r.) oraz w dniu 6 lipca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 6 lipca 2021 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 czerwca 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniony został w dniu 17 czerwca 2021 r. (data wpływu 23 czerwca 2021 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Przedmiotem działalności Spółki jest tworzenie, sprzedaż i dostarczanie oprogramowania komputerowego wspomagającego pracę tłumaczy i zarządzającego procesami tłumaczeniowymi. W szczególności działalność Spółki związana jest z oprogramowaniem informatycznym oraz konsultingiem.

Spółka zamierza współpracować z osobami fizycznymi będącymi polskimi rezydentami (dalej: Osoby fizyczne). Współpraca będzie oparta na podstawie umowy świadczenia usług. Osoby fizyczne współpracujące ze Spółką prowadzą w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą. Zgodnie z zawartymi umowami, osoby fizyczne będą świadczyły usługi na rzecz Spółki, a nie bezpośrednio na rzecz klientów Spółki. Osoby fizyczne będą jednak miały kontakt z klientami Spółki w celu ich wsparcia, udzielenia im pomocy w rozwiązaniu bieżących spraw oraz wspieraniu Spółki w obsłudze klientów. Osoby fizyczne nie będą umocowane do działania (podejmowania decyzji w imieniu Spółki) czy reprezentowania Spółki. Osoby fizyczne w żaden sposób nie decydują o zasadach współpracy pomiędzy Spółką a jej klientami, w szczególności nie decydują o tym, czy i w jakim zakresie usługa będzie wykonywana. Wszystkie zamówienia są przygotowywane i akceptowane przez dział sprzedaży, do którego nie należą Osoby fizyczne. Wszystkie zamówienia są podpisywane przez dyrektora. Usługi świadczone przez Osoby fizyczne polegają na projektowaniu i tworzeniu oprogramowania (bądź jego części), a także ich ulepszanie, tworzenie nowych i modyfikacja istniejących elementów oprogramowania, zgodnie z wytycznymi uzyskanymi od Wnioskodawcy. Przykładowo, w ramach realizacji umów Osoby fizyczne będą: obsługiwały zgłoszenia do pomocy technicznej, analizowały i rozwiązywały problemy z aplikacją, przekazywały zebrane dane do analizy technicznej, komunikowały się z klientami Spółki itp. Usługi wsparcia świadczone przez Osoby fizyczne są świadczone zarówno na rzecz klientów z Polski jak i z innych krajów.

Spółka podkreśla, że specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę oraz branży, w której Spółka działa wymaga zachowania szczególnego bezpieczeństwa w zakresie zabezpieczenia danych kontrahentów oraz programów tworzonych przez Spółkę. Dlatego też, Spółka wynajmuje w Polsce biuro i Osoby fizyczne co do zasady powinny w tych biurach wykonywać czynności związane ze świadczeniem usług. Osoby fizyczne mogą jednak świadczyć usługi z innego miejsca, pod warunkiem, że nie obniży to jakości usług, nie wydłuży czasu ich wykonania, nie zagrozi bezpieczeństwu danych Spółki lub nie będzie wpływać szkodliwie na współpracę Usługodawcy z innymi podmiotami świadczącymi usługi na rzecz Spółki.

Biura są również wyposażone w urządzenia Spółki (komputery), które są zabezpieczone w sposób umożliwiający ich bezpieczne stosowanie i chronią dane w nich zawarte. Z uwagi na rygorystyczne wymagania dotyczące bezpieczeństwa danych w Spółce, Osoby fizyczne są zobowiązane świadczyć usługi wyłącznie przy użyciu sprzętu i oprogramowania zatwierdzonego przez Spółkę na piśmie w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony danych oraz tajemnicy przedsiębiorstwa. W przypadku, gdy Osoba fizyczna nie posiada urządzeń i oprogramowania potrzebnego do świadczenia usług, Spółka umożliwi jej korzystanie z urządzeń i oprogramowania spełniających powyższe wymagania. Ewentualny dostęp do korzystania ze sprzętu i oprogramowania reguluje odrębna umowa.

W odpowiedzi na wezwanie Organu w zakresie zadanych pytań Wnioskodawca odpowiedział następująco:

1. W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Wnioskodawcy w kraju siedziby działalności gospodarczej, tj. w Wielkiej Brytanii (należy ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Wnioskodawca prowadzi działalność w kraju siedziby np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby Wnioskodawca korzysta z jakichś sprzętów /serwerów/pomieszczeń, czy w kraju siedziby odbywa się produkcja oprogramowania komputerowego sprzedawanego przez Wnioskodawcę itp.).
   
   

Spółka ma swoją siedzibę w Wielkiej Brytanii. Prezes oraz osoba zarządzająca działem IT pełnią swoje funkcje w Wielkiej Brytanii. Również z tym kraju odbywają się wszystkie posiedzenia zarządu. Spółka współpracuje z osobami fizycznymi z Polski, a także z innych krajów w celu świadczenia usług dla swoich klientów. Serwery są oparte na chmurze we Francji, Niemczech lub USA.

2. Na czym konkretnie polega i w jaki sposób jest realizowana „sprzedaż i dostarczanie oprogramowania komputerowego” przez Wnioskodawcę (należało bez wskazywania szczegółów technicznych lecz w sposób niebudzący wątpliwości opisać przebieg sprzedaży i dostarczania oprogramowania na rzecz klienta ze wskazaniem kto (jakie zasoby osobowe i do kogo należące) realizuje dany etap/czynność).

Zespół sprzedaży Spółki przeprowadza przetargi i organizuje nowych klientów oraz odnawiają współpracę z dotychczasowymi klientami. Klienci uzyskują następnie dostęp do (…) za pośrednictwem chmury publicznej lub chmury prywatnej lub oprogramowanie jest przesyłane na ich serwery. Szkolenie jest prowadzone Online, a w przypadku wszelkich problemów, z którymi może się zetknąć klient, dzwoni do zespołu wsparcia Spółki w Polsce lub wyznaczonego opiekuna klienta.

3. Jakie zasoby techniczne/rzeczowe są niezbędne do dostarczanie oprogramowania komputerowego na rzecz klienta (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać/opisać)

Usługi zarządzania tłumaczeniami i wsparcie są dostarczane klientowi za pośrednictwem chmury publicznej, chmury prywatnej lub serwera klienta na miejscu.

4. Czy zasoby techniczne/rzeczowe niezbędne do dostarczanie oprogramowania komputerowego na rzecz klienta znajdują się na terytorium Polski.

Oprogramowanie jest przesyłane do chmury, do której klient uzyskuje dostęp za pośrednictwem naszych serwerów we Francji, Niemczech lub USA lub za pośrednictwem serwera klienta na miejscu

5. Czy oprogramowanie komputerowe będzie udostępniane klientom bezpośrednio od Wnioskodawcy z terytorium Wielkiej Brytanii.

Oprogramowanie udostępniane jest za pośrednictwem chmury.

6. Przez jaki okres czasu (w przybliżeniu/około) planowana jest współpraca Wnioskodawcy z Osobami fizycznymi prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce.

Współpraca z osobami fizycznymi z Polski odbywa się zazwyczaj w Polsce na podstawie umów określających zadania albo na czas określony, albo do czasu zakończenia świadczenia usług przez Spółkę.

7. Czy Wnioskodawca wykonuje/będzie wykonywał (rozpoznaje w zakresie podatku od towarów i usług) czynności opodatkowane na terytorium Polski, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania.

Spółka nie rozpoznaje tego rodzaju usług w zakresie podatku od towarów i usług.

8. Czy Wnioskodawca jest zarejestrowany na terytorium Polski jako podatnik podatku od towarów i usług.

Nie, Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług w Polsce.

9. Czy Wnioskodawca poza świadczeniami nabywanymi od Osób fizycznych będzie dokonywał zakupu jakiś innych usług bądź towarów na terytorium Polski jeśli tak należało wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary będą nabywane w tym w jakim celu.

Nie, Spółka poza świadczeniami nabywanymi od osób fizycznych nie będzie dokonywała zakupu jakiś innych usług bądź towarów na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1, ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie):

Czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenie działalności gospodarczej, a w konsekwencji czy w przypadku nabycia usług na terytorium Polski, do których zastosowanie ma art. 28b Ustawy VAT z wykazanym podatkiem, po stronie Spółki powstanie prawo do odliczenia podatku naliczonego?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie):

Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenie działalności gospodarczej, a w konsekwencji w przypadku nabycia usług na terytorium Polski, do których zastosowanie ma art. 28b Ustawy VAT z wykazanym podatkiem, po stronie Spółki nie powstanie prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2020 r., poz. 106 ze zmianami; dalej: Ustawa VAT) w przypadku podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju - właściwym organem podatkowym jest Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście, zwany dalej „naczelnikiem drugiego urzędu skarbowego”.

W sprawach opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku, gdy podatnicy nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, posiadają na tym terytorium stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, właściwość organów podatkowych ustala się według tego stałego miejsca prowadzenia działalności (§ 9a ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2371 ze zmianami)).

W przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zmianami; dalej: Ustawa VAT) brak jest definicji pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, zatem należy odwołać się do definicji zawartej w przepisach prawa UE Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/we w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2011 r. Nr 77/1; dalej: Rozporządzenie wykonawcze).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą starością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE (art. 11 ust. 2 Rozporządzenia wykonawczego).

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego).

Zgodnie z art. 53 ust 1 Rozporządzenia wykonawczego na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Zgodnie z art. 192a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 Nr 347/1; dalej: Dyrektywa VAT) do celów niniejszej sekcji podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

1. dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;
2. przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Dokonując wykładni pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, odwołując się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), należy zwrócić uwagę, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa (tak min. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA oraz C-605/12 Welmory Sp. z o. o. ).

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu wykonawczym oraz orzecznictwo TSUE, należy stwierdzić, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

1. miejsce działalności charakteryzuje się istnieniem odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej,
2. miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości,
3. działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie jest spełnione nie można uznać, że powstało stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca uważa, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Za takim stanowiskiem przemawiają następujące okoliczności.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie posiada w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego niezbędnej dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce swoich przedstawicieli działających w jego imieniu i na jego rzecz, w szczególności nie posiada osób uprawnionych do zawierania, negocjowania i rozwiązywania umów handlowych w imieniu i na rzecz Spółki. Wszystkie decyzje biznesowe podejmowane są i będą w Wielkiej Brytanii.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, należy uznać, że Spółka nie posiada, ani nie kontroluje w Polsce zaplecza personalnego i technicznego koniecznego do wykonywania działalności gospodarczej w sposób ciągły, a zatem nie jest spełniona kluczowa przesłanka warunkująca istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki w Polsce.

Pojęcie stałości i niezależności prowadzonej działalności należy rozumieć jako zamiar długofalowego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa oraz niezależności niezbędnej do podejmowania decyzji w ramach stałego miejsca prowadzenia działalności.

Dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce.

Dodatkowo, w analogiczny sposób należy odnieść się do kryterium niezależności, które należy rozumieć jako realizowanie działalności ze stałego miejsca prowadzenia działalności w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Spółka nie posiada w Polsce jakiejkolwiek struktury, która mogłaby brać udział w podejmowaniu decyzji zarządczych, czy w procesie zawierania umów. W szczególności w Polsce nie znajduje się żaden pracownik Spółki ani inna osoba upoważniona do zawierania umów w imieniu Spółki, podejmowania jakichkolwiek decyzji o charakterze zarządczym lub innych istotnych decyzji związanych z aktywnością Spółki w Polsce. Raz jeszcze należy podkreślić, że wszystkie decyzje zarządcze, w szczególności decyzje związane z działalnością biznesową, procesem sprzedaży, rozwojem, a także ogólną administracją podejmowane są w siedzibie Spółki, tj. w Wielkiej Brytanii. Oznacza to, że Spółka nie prowadzi w Polsce działalności, a jedynie nabywa w Polsce usługi pomocnicze, które mają służyć działalności prowadzonej przez Spółkę w Wielkiej Brytanii. Zdaniem Spółki, wszystkie czynności Osób fizycznych mają charakter pomocniczy względem podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej z Wielkiej Brytanii. Czynności podejmowanych przez te podmioty nie można uznać za działalność gospodarczą prowadzoną w sposób niezależny.

Tym samym, mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy kryterium stałości oraz niezależności prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce - które to kryteria są niezbędne do uznania, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce - również nie są spełnione w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym nie zostały spełnione przesłanki, od których jest uzależnione powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji Wnioskodawca nie posiada i nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednocześnie na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych przepisów art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) posiada siedzibę w Wielkiej Brytanii. Przedmiotem działalności Spółki jest tworzenie, sprzedaż i dostarczanie oprogramowania komputerowego wspomagającego pracę tłumaczy i zarządzającego procesami tłumaczeniowymi. W szczególności działalność Spółki związana jest z oprogramowaniem informatycznym oraz konsultingiem. Usługi zarządzania tłumaczeniami i wsparcie są dostarczane klientowi za pośrednictwem chmury publicznej, chmury prywatnej lub serwera klienta na miejscu. Oprogramowanie udostępniane jest za pośrednictwem chmury. Oprogramowanie jest przesyłane do chmury, do której klient uzyskuje dostęp za pośrednictwem serwerów we Francji, Niemczech lub USA lub za pośrednictwem serwera klienta na miejscu. Prezes oraz osoba zarządzająca działem IT pełnią swoje funkcje w Wielkiej Brytanii. Również w Wielkiej Brytanii odbywają się wszystkie posiedzenia zarządu. Spółka współpracuje z Osobami fizycznymi z Polski, a także z innych krajów w celu świadczenia usług dla swoich klientów. Serwery są oparte na chmurze we Francji, Niemczech lub USA. Zespół sprzedaży Spółki przeprowadza przetargi i organizuje nowych klientów oraz odnawia współpracę z dotychczasowymi klientami. Klienci uzyskują następnie dostęp do (…) za pośrednictwem chmury publicznej lub chmury prywatnej lub oprogramowanie jest przesyłane na ich serwery. Szkolenie jest prowadzone Online, a w przypadku wszelkich problemów, z którymi może się zetknąć klient, dzwoni do zespołu wsparcia Spółki w Polsce lub wyznaczonego opiekuna klienta. W Polsce Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie rozpoznaje czynności opodatkowanych na terytorium Polski. Na terytorium Polski Spółka zamierza współpracować z Osobami fizycznymi prowadzącymi w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą. Współpraca będzie oparta na podstawie umowy świadczenia usług. Spółka wynajmuje w Polsce biuro, które jest wyposażone w urządzenia Spółki (komputery) zabezpieczone w sposób umożliwiający ich bezpieczne stosowanie i chronią dane w nich zawarte i Osoby fizyczne co do zasady powinny w tych biurach wykonywać czynności związane ze świadczeniem usług (gdyż specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę oraz branży, w której Spółka działa wymaga zachowania szczególnego bezpieczeństwa w zakresie zabezpieczenia danych kontrahentów oraz programów tworzonych przez Spółkę). Spółka poza świadczeniami nabywanymi od Osób fizycznych nie będzie dokonywała zakupu jakiś innych usług bądź towarów na terytorium Polski.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenie działalności gospodarczej, a w konsekwencji czy w przypadku nabycia usług na terytorium Polski, do których zastosowanie ma art. 28b ustawy z wykazanym podatkiem, po stronie Spółki powstanie prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto, orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. W takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między rzeczoną spółką, a jej spółką zależną w celu określania czy pierwsza z nich posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim. Należy więc uwzględnić szereg kryteriów w celu ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Obejmuje to przede wszystkim analizę charakteru i zastosowania świadczonej usługi na rzecz podatnika-usługobiorcy czy też badanie stosunków umownych między spółką dominującą oraz spółką zależną.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca (Spółka) nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jak wynika z wniosku Spółka posiada siedzibę w Wielkiej Brytanii. Przedmiotem działalności Spółki jest tworzenie, sprzedaż i dostarczanie oprogramowania komputerowego wspomagającego pracę tłumaczy i zarządzającego procesami tłumaczeniowymi. W szczególności działalność Spółki związana jest z oprogramowaniem informatycznym oraz konsultingiem. Usługi zarządzania tłumaczeniami i wsparcie są dostarczane klientowi za pośrednictwem chmury publicznej, chmury prywatnej lub serwera klienta na miejscu. Oprogramowanie udostępniane jest za pośrednictwem chmury. Oprogramowanie jest przesyłane do chmury, do której klient uzyskuje dostęp za pośrednictwem serwerów we Francji, Niemczech lub USA lub za pośrednictwem serwera klienta na miejscu. Prezes oraz osoba zarządzająca działem IT pełnią swoje funkcje w Wielkiej Brytanii. Również w Wielkiej Brytanii odbywają się wszystkie posiedzenia zarządu. Spółka współpracuje z Osobami fizycznymi z Polski, a także z innych krajów w celu świadczenia usług dla swoich klientów. Serwery są oparte na chmurze we Francji, Niemczech lub USA. Zespół sprzedaży Spółki przeprowadza przetargi i organizuje nowych klientów oraz odnawia współpracę z dotychczasowymi klientami. Klienci uzyskują następnie dostęp do (…) za pośrednictwem chmury publicznej lub chmury prywatnej lub oprogramowanie jest przesyłane na ich serwery. Szkolenie jest prowadzone Online, a w przypadku wszelkich problemów, z którymi może się zetknąć klient, dzwoni do zespołu wsparcia Spółki w Polsce lub wyznaczonego opiekuna klienta. W Polsce Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie rozpoznaje czynności opodatkowanych na terytorium Polski. Na terytorium Polski Spółka zamierza współpracować z Osobami fizycznymi będącymi polskimi rezydentami. Osoby fizyczne współpracujące ze Spółką prowadzą w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą. Współpraca będzie oparta na podstawie umowy świadczenia usług. Współpraca z Osobami fizycznymi z Polski odbywa się zazwyczaj w Polsce na podstawie umów określających zadania albo na czas określony, albo do czasu zakończenia świadczenia usług przez Spółkę. Zgodnie z zawartymi umowami, osoby fizyczne będą świadczyły usługi na rzecz Spółki, a nie bezpośrednio na rzecz klientów Spółki. Osoby fizyczne będą miały kontakt z klientami Spółki w celu ich wsparcia, udzielenia im pomocy w rozwiązaniu bieżących spraw oraz wspieraniu Spółki w obsłudze klientów. Usługi świadczone przez Osoby fizyczne polegają na projektowaniu i tworzeniu oprogramowania (bądź jego części), a także ich ulepszanie, tworzenie nowych i modyfikacja istniejących elementów oprogramowania, zgodnie z wytycznymi uzyskanymi od Wnioskodawcy (przykładowo, w ramach realizacji umów Osoby fizyczne będą obsługiwały zgłoszenia do pomocy technicznej, analizowały i rozwiązywały problemy z aplikacją, przekazywały zebrane dane do analizy technicznej, komunikowały się z klientami Spółki itp.) Usługi wsparcia świadczone przez Osoby fizyczne są świadczone zarówno na rzecz klientów z Polski jak i z innych krajów. Osoby fizyczne nie będą umocowane do działania (podejmowania decyzji w imieniu Spółki) czy reprezentowania Spółki. Osoby fizyczne w żaden sposób nie decydują o zasadach współpracy pomiędzy Spółką a jej klientami, w szczególności nie decydują o tym, czy i w jakim zakresie usługa będzie wykonywana. Wszystkie zamówienia są przygotowywane i akceptowane przez dział sprzedaży, do którego nie należą Osoby fizyczne. Wszystkie zamówienia są podpisywane przez dyrektora. Spółka wynajmuje w Polsce biuro i Osoby fizyczne co do zasady powinny w tych biurach wykonywać czynności związane ze świadczeniem usług (gdyż specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę oraz branży, w której Spółka działa wymaga zachowania szczególnego bezpieczeństwa w zakresie zabezpieczenia danych kontrahentów oraz programów tworzonych przez Spółkę). Osoby fizyczne mogą jednak świadczyć usługi z innego miejsca, pod warunkiem, że nie obniży to jakości usług, nie wydłuży czasu ich wykonania, nie zagrozi bezpieczeństwu danych Spółki lub nie będzie wpływać szkodliwie na współpracę z innymi podmiotami świadczącymi usługi na rzecz Spółki. Biura są wyposażone w urządzenia Spółki (komputery), które są zabezpieczone w sposób umożliwiający ich bezpieczne stosowanie i chronią dane w nich zawarte. Z uwagi na rygorystyczne wymagania dotyczące bezpieczeństwa danych w Spółce. Osoby fizyczne są zobowiązane świadczyć usługi wyłącznie przy użyciu sprzętu i oprogramowania zatwierdzonego przez Spółkę na piśmie w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony danych oraz tajemnicy przedsiębiorstwa. W przypadku, gdy Osoba fizyczna nie posiada urządzeń i oprogramowania potrzebnego do świadczenia usług, Spółka umożliwi korzystanie z urządzeń i oprogramowania spełniających wskazane wymagania. Ewentualny dostęp do korzystania ze sprzętu i oprogramowania reguluje odrębna umowa. Spółka poza świadczeniami nabywanymi od Osób fizycznych nie będzie dokonywała zakupu jakiś innych usług bądź towarów na terytorium Polski. Zatem nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Wielkiej Brytanii posiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Co prawda, Spółka na terytorium Polski zamierza współpracować z Osobami fizycznymi oraz wynajmuje biuro, które jest wyposażone w urządzenia Spółki (komputery) zabezpieczone w sposób umożliwiający ich bezpieczne stosowanie oraz chronią dane w nich zawarte i Osoby fizyczne co do zasady powinny w tych biurach wykonywać czynności związane ze świadczeniem usług. Jednak nie można uznać, że w analizowanym przypadku cechy i skala posiadanego w Polsce zaplecza personalnego i technicznego umożliwiają Spółce w sposób stały prowadzenie części działalności gospodarczej (polegającej na tworzeniu, sprzedaży i dostarczaniu oprogramowania komputerowego wspomagającego pracę tłumaczy i zarządzającego procesami tłumaczeniowymi) na terytorium Polski. Spółka mimo, że korzysta z usług Osób fizycznych i zapewnia Osobom fizycznym na terytorium Polski biuro i komputery nie zorganizowała zaplecza świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Na terytorium Polski Spółka poza świadczeniami nabywanymi od Osób fizycznych nie będzie dokonywała zakupu jakiś innych usług bądź towarów. Spółka nie rozpoznaje czynności opodatkowanych na terytorium Polski. Oprogramowanie udostępniane jest za pośrednictwem chmury. Serwery są oparte na chmurze we Francji, Niemczech lub USA. Osoby fizyczne będą świadczyły usługi na rzecz Spółki, a nie bezpośrednio na rzecz klientów Spółki. Osoby fizyczne będą miały kontakt z klientami Spółki w celu ich wsparcia, udzielenia im pomocy w rozwiązaniu bieżących spraw oraz wspieraniu Spółki w obsłudze klientów. Osoby fizyczne nie będą umocowane do działania (podejmowania decyzji w imieniu Spółki) czy reprezentowania Spółki. Osoby fizyczne w żaden sposób nie decydują o zasadach współpracy pomiędzy Spółką a jej klientami, w szczególności nie decydują o tym, czy i w jakim zakresie usługa będzie wykonywana. Osoby fizyczne nie należą do działu sprzedaży, który przygotowuje i akceptuje wszystkie zamówienia podpisywane przez dyrektora. Zatem nie można uznać, że w analizowanym przypadku Spółka zorganizowała zaplecze świadczące o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. W tym konkretnym przypadku, należy stwierdzić, że mimo posiadania przez Spółkę pewnych zasobów osobowych oraz technicznych na terytorium Polski nie są spełnione przesłanki do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do wątpliwości dotyczących prawa do odliczenia podatku z faktur dokumentujących nabycie na terytorium Polski usług, do których znajduje zastosowanie art. 28b ustawy wskazać należy, że Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii i jednocześnie, w niniejszej interpretacji wskazano, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w analizowanym przypadku usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy nie są opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. Tym samym, w przypadku, gdy Wnioskodawca otrzyma faktury dokumentujące nabycie na terytorium Polski usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy z wykazanym podatkiem znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy.

Zatem Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a w przypadku nabycia usług na terytorium Polski, do których zastosowanie ma art. 28b ustawy z wykazanym podatkiem, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W związku z tym, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.